Psyche
alle pijlers
dwaallicht ouders
woensdag 17 december 2014 om 17:39
Hallo allemaal,
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
woensdag 17 december 2014 om 18:42
quote:hatsetats schreef op 17 december 2014 @ 18:41:
[...]
Dat dacht ik al maar ik denk 'ik vraag het toch' Lijkt me ook vreselijk,lastig, geen idee.Nja, je kunt zelf nog zo veel ideeën hebben over iets. Maar een relatie moet je met zijn tweeën onderhouden. En ondertussen is het zo ver (dat we uit elkaar zijn gegroeid) dat ik dus niet meer zo goed weet hoe.
[...]
Dat dacht ik al maar ik denk 'ik vraag het toch' Lijkt me ook vreselijk,lastig, geen idee.Nja, je kunt zelf nog zo veel ideeën hebben over iets. Maar een relatie moet je met zijn tweeën onderhouden. En ondertussen is het zo ver (dat we uit elkaar zijn gegroeid) dat ik dus niet meer zo goed weet hoe.
woensdag 17 december 2014 om 18:43
quote:dubbeltje4 schreef op 17 december 2014 @ 18:38:
[...]
Op jou misschien.
Ik stelde gewoon een vraag.
Niemand heeft haar toch gedwongen om gevoelens weg te drukken.
Ik ervaar het niet als 'gewoon een vraag'. Er mist empathie in je vraag, terwijl het over zo`n gevoelig onderwerp gaat. Heb hem wel proberen te beantwoorden, kan op t forum niet inschatten waarom je die vraag stelt.
En als ik het mag omdraaien: Mijn opvoeders hebben me niet de ruimte gegeven gevoelens te voelen.
[...]
Op jou misschien.
Ik stelde gewoon een vraag.
Niemand heeft haar toch gedwongen om gevoelens weg te drukken.
Ik ervaar het niet als 'gewoon een vraag'. Er mist empathie in je vraag, terwijl het over zo`n gevoelig onderwerp gaat. Heb hem wel proberen te beantwoorden, kan op t forum niet inschatten waarom je die vraag stelt.
En als ik het mag omdraaien: Mijn opvoeders hebben me niet de ruimte gegeven gevoelens te voelen.
woensdag 17 december 2014 om 18:46
quote:Qian schreef op 17 december 2014 @ 18:40:
[...]
Ja, dat heb ik zelf gedaan. Niet bewust.
Een kind past zich aan, ontwikkeld overlevingsmechanismen. Het zou ondraaglijk zijn werkelijk te voelen. Bij mij was het mechanisme o.a.: gevoel wegdrukken en aanpassen aan wat ouders zeggen, uiterste best doen...
Ik had -tot ik in therapie ging- nauwelijks meer contact met m`n gevoel en ook nauwelijks herinneringen met gevoel.
(weet niet of ik het duidelijk uitleg zo?)
Ik vind het duidelijk en ook erg herkenbaar.
Ik zou graag dingen willen zeggen hier, maar vind het zo'n moeilijk onderwerp, dat ik alleen knuffels heb voor iedereen die hier verdriet heeft.
[...]
Ja, dat heb ik zelf gedaan. Niet bewust.
Een kind past zich aan, ontwikkeld overlevingsmechanismen. Het zou ondraaglijk zijn werkelijk te voelen. Bij mij was het mechanisme o.a.: gevoel wegdrukken en aanpassen aan wat ouders zeggen, uiterste best doen...
Ik had -tot ik in therapie ging- nauwelijks meer contact met m`n gevoel en ook nauwelijks herinneringen met gevoel.
(weet niet of ik het duidelijk uitleg zo?)
Ik vind het duidelijk en ook erg herkenbaar.
Ik zou graag dingen willen zeggen hier, maar vind het zo'n moeilijk onderwerp, dat ik alleen knuffels heb voor iedereen die hier verdriet heeft.
woensdag 17 december 2014 om 18:46
woensdag 17 december 2014 om 18:49
woensdag 17 december 2014 om 18:52
quote:dubbeltje4 schreef op 17 december 2014 @ 18:51:
Is dat nou echt zo, dat kinderen zo vreselijk loyaal zijn?
Als ze klein zijn wellicht, maar volwassen kinderen?Laat ik het zo zeggen: je ouders kunnen (ook als je volwassen bent) vaak wegkomen met 10x zo veel als andere mensen. Als je met iemand de ultieme haat/liefde relatie kunt hebben zijn het de mensen die het dichtst bij je staan, waaronder je ouders.
Is dat nou echt zo, dat kinderen zo vreselijk loyaal zijn?
Als ze klein zijn wellicht, maar volwassen kinderen?Laat ik het zo zeggen: je ouders kunnen (ook als je volwassen bent) vaak wegkomen met 10x zo veel als andere mensen. Als je met iemand de ultieme haat/liefde relatie kunt hebben zijn het de mensen die het dichtst bij je staan, waaronder je ouders.
woensdag 17 december 2014 om 18:54
woensdag 17 december 2014 om 18:57
Ik dacht altijd dat ik de enige was! Blijkbaar zijn er meer mensen waar het contact moeilijk verloopt.
Zelf heb ik nu al 3 jaar geen contact met m'n ouders, moeilijke keuze maar hebt brengt meer rust.
Ik herken mezelf in de kenmerken van KOPP kinderen.
Zeer onstabiel thuis, altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Toen ik trouwde waren ze niet blij en toen de kinderen kwamen ging het helemaal mis. Alsof ze boos waren dat ze niet meer op de eerste plaats stonden. In plaats van trotse grootouders waren ze beledigd. Heel vreemd.
Zelf heb ik nu al 3 jaar geen contact met m'n ouders, moeilijke keuze maar hebt brengt meer rust.
Ik herken mezelf in de kenmerken van KOPP kinderen.
Zeer onstabiel thuis, altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Toen ik trouwde waren ze niet blij en toen de kinderen kwamen ging het helemaal mis. Alsof ze boos waren dat ze niet meer op de eerste plaats stonden. In plaats van trotse grootouders waren ze beledigd. Heel vreemd.
woensdag 17 december 2014 om 19:12
Hoi allen,
Helaas sluit ik me ook hieraan.
Wat fijn dat dit toouc is gestart want toevallug ben ik er nu veel mee bezig ( na leven lang te hebben weggestopt).
Korte samenvatting: moeder, ijskast niet empathisch, altijd mij naar beneden halen. Nu nog hier en daar vervelende opmerkingen.
Vader, slechte jeugd, emoties niet onder controle.
Met beiden slechte band.
@Dubbeld, ik begrijp je opmerkingen en vragen niet zo? Als je niet kan inleven.in dit onderwerp/niets mee hebt, hoef je toch niet te reageren?
Helaas sluit ik me ook hieraan.
Wat fijn dat dit toouc is gestart want toevallug ben ik er nu veel mee bezig ( na leven lang te hebben weggestopt).
Korte samenvatting: moeder, ijskast niet empathisch, altijd mij naar beneden halen. Nu nog hier en daar vervelende opmerkingen.
Vader, slechte jeugd, emoties niet onder controle.
Met beiden slechte band.
@Dubbeld, ik begrijp je opmerkingen en vragen niet zo? Als je niet kan inleven.in dit onderwerp/niets mee hebt, hoef je toch niet te reageren?
woensdag 17 december 2014 om 19:16
quote:Qian schreef op 17 december 2014 @ 19:04:
Hebben jullie wel eens al je boosheid op papier gezet? (niet om het te versturen, maar om er ruimte aan te geven).
Ik wil dat, omdat ik vaker verdriet voel, en de boosheid wegdruk, maar stel het steeds uit..I heb er veel over geschreven. Niet in n dagboek ofzo maar ergens anders op t www
Hebben jullie wel eens al je boosheid op papier gezet? (niet om het te versturen, maar om er ruimte aan te geven).
Ik wil dat, omdat ik vaker verdriet voel, en de boosheid wegdruk, maar stel het steeds uit..I heb er veel over geschreven. Niet in n dagboek ofzo maar ergens anders op t www
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
woensdag 17 december 2014 om 19:46
woensdag 17 december 2014 om 19:49
quote:nova2013 schreef op 17 december 2014 @ 19:46:
@Qian, idd jouw verhaal klinkt ook herkenbaar. Ik heb mijn gevoelens altijd onderdrukt en niet echt gevoeld. Komt nu langzaam naar boven maar dat wil ik eigenlijk niet, vind het eng. Ook nooit op papier gezet. Als je wil mag je mij je verhaal wel doen.
@ hatsetats welke feedback kreeg je daar bv?Poe. Dat ik teveel met de mantel der liefde bedekte. Dat het echt niet oké was hoe het bij mij thuis ging. Dat ze bepaald gedrag van mij beter konden plaatsen (auw)
@Qian, idd jouw verhaal klinkt ook herkenbaar. Ik heb mijn gevoelens altijd onderdrukt en niet echt gevoeld. Komt nu langzaam naar boven maar dat wil ik eigenlijk niet, vind het eng. Ook nooit op papier gezet. Als je wil mag je mij je verhaal wel doen.
@ hatsetats welke feedback kreeg je daar bv?Poe. Dat ik teveel met de mantel der liefde bedekte. Dat het echt niet oké was hoe het bij mij thuis ging. Dat ze bepaald gedrag van mij beter konden plaatsen (auw)
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
woensdag 17 december 2014 om 20:07
woensdag 17 december 2014 om 20:13
Wat mij erg heeft geholpen is het boek: breken met je ouders van marloes hospes. Zoveel herkenning en ik kon ineens veel verbanden leggen, nou ja moeilijk uit te leggen en gaat ook over dat het nog een echt taboe is en vaak gehoord is dan ook ach het zijn toch je ouders en meer van dat soort dooddoeners terwijl je al met zo'n zware last rondloopt.
Het is echt heel bijzonder alles viel op zijn plek.
Het is echt heel bijzonder alles viel op zijn plek.
woensdag 17 december 2014 om 20:15
Lieve mensen,
Wat een hoop reacties, ben er stil van. Wat ik over mezelf kan zeggen is dat ik al heel jong geleerd heb voor mezelf te moeten zorgen naast het gevoel me verantwoordelijk te voelen voor de sores van mn ouders. In het heden ligt het verleden aan mij kort samengevat, ik was het lastige kind en zij zijn normaal. Gelukkig heb ik steeds lieve mensen weten te vinden die me hebben geleerd wat normaal is en zo heb ik mn eigen pakket aan normen gevormd. Wat ik zo moeilijk vind is het emotionele stuk dat ik blijf verlangen naar goedkeuring en gezien worden door mensen die dat nooit gaan doen zoals ik dat wil. Er zijn periodes geweest van geen contact maar ik heb een aantal jaar terug gekozen om het contact te herstellen omdat me dat minder energie kost. Nu twijfel ik wel is.
@hatsetats
Je hebt helemaal gelijk dat is de andere kant van de medaille, dat is juist wat het zo verschrikkelijk moeilijk maakt! Wilde niet bot overkomen
@ matroesjka
Dat is een duidelijke mening inderdaad. Lijkt me erg zwaar voor je want je kunt vast begrip opbrengen voor zijn manier van zijn maar tegelijkertijd jij bent er ook nog!
@ Quian
Dat is ook herkenbaar wat je schrijft
@ koffieprut
Dikke knuffel voor jou, het is verschrikkelijk als je in liefde met je ouders geweest bent, en ook als je dat niet bent geweest, om je ouders te verliezen
@ yasha
Wat fijn dat je ook reageert, het is ook lastig, ik vind het ook lastig om heel inhoudelijk te schrijven maar het resultaat in het heden is dat we er zijn en willen genieten, met deze dingen die we missen en hebben meegemaakt.
@ Dubbeltje4
Je hebt gelijk in wat je zegt, ouders zijn ook maar een produkt van hun opvoeding. Dat maakt het denk ik als kind ook lastig dat je zo loyaal bent en dat ook nog is een keer kan begrijpen. Het maakt het niet minder pijnlijk, maar leert je wel dat ouders ook maar mensen zijn, alleen op een heftige manier vaak.
Wat een hoop reacties, ben er stil van. Wat ik over mezelf kan zeggen is dat ik al heel jong geleerd heb voor mezelf te moeten zorgen naast het gevoel me verantwoordelijk te voelen voor de sores van mn ouders. In het heden ligt het verleden aan mij kort samengevat, ik was het lastige kind en zij zijn normaal. Gelukkig heb ik steeds lieve mensen weten te vinden die me hebben geleerd wat normaal is en zo heb ik mn eigen pakket aan normen gevormd. Wat ik zo moeilijk vind is het emotionele stuk dat ik blijf verlangen naar goedkeuring en gezien worden door mensen die dat nooit gaan doen zoals ik dat wil. Er zijn periodes geweest van geen contact maar ik heb een aantal jaar terug gekozen om het contact te herstellen omdat me dat minder energie kost. Nu twijfel ik wel is.
@hatsetats
Je hebt helemaal gelijk dat is de andere kant van de medaille, dat is juist wat het zo verschrikkelijk moeilijk maakt! Wilde niet bot overkomen
@ matroesjka
Dat is een duidelijke mening inderdaad. Lijkt me erg zwaar voor je want je kunt vast begrip opbrengen voor zijn manier van zijn maar tegelijkertijd jij bent er ook nog!
@ Quian
Dat is ook herkenbaar wat je schrijft
@ koffieprut
Dikke knuffel voor jou, het is verschrikkelijk als je in liefde met je ouders geweest bent, en ook als je dat niet bent geweest, om je ouders te verliezen
@ yasha
Wat fijn dat je ook reageert, het is ook lastig, ik vind het ook lastig om heel inhoudelijk te schrijven maar het resultaat in het heden is dat we er zijn en willen genieten, met deze dingen die we missen en hebben meegemaakt.
@ Dubbeltje4
Je hebt gelijk in wat je zegt, ouders zijn ook maar een produkt van hun opvoeding. Dat maakt het denk ik als kind ook lastig dat je zo loyaal bent en dat ook nog is een keer kan begrijpen. Het maakt het niet minder pijnlijk, maar leert je wel dat ouders ook maar mensen zijn, alleen op een heftige manier vaak.
