Psyche
alle pijlers
dwaallicht ouders
woensdag 17 december 2014 om 17:39
Hallo allemaal,
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
donderdag 18 december 2014 om 00:00
ik heb nu zelf na jaren weer wat voorzichtig contact met mijn ouders. Vooral mijn moeder is nogal grensoverschrijdend: ze wil je het liefst zo dicht mogelijk bij houden. Maar ik wil dat niet. Blijf nu voortdurend op mn hoede, ik houd afstand maar weet ook dat ze me dat op een gegeven moment voor de voeten kan werpen, hoe erg dat wel niet is dat je eigen kind dat doet
donderdag 18 december 2014 om 05:44
Goede morgen allemaal,
Wat zijn we met veel zeg. Wat ik me realiseer is dat mijn hele jeugd er door mijn ouders eigenschappen aan mij zijn toegedicht, kwaliteiten en mankementen die ik in het heden zelf anders ben gaan zien. De situatie thuis was voor mij emotioneel onveilig. Heb zelf altijd heel erg op mijn gevoel gevaren en wist gewoon dat bepaalde dingen niet klopten. Achteraf heb ik gelijk gehad.
Als kind hecht je met je ouders en je ouders met jou, bij mij is dat niet op een normale manier gebeurd. Ze voelen als vreemden enerzijds en anderzijds zijn ze wel vertrouwd maar niet veilig. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de lieve mensen die er wel waren in mijn leven. Anderzijds vind ik het nu mijn ouders ouder worden ook lastig want de realisatie dat het leven van hun eindig is en dat er niks gaat veranderen is pijnlijk.
Ik heb ook het gevoel dat ik ze niks meer verplicht ben, dat is nieuw. Ze zoeken het maar uit. Tegelijkertijd mis ik wat er niet geweest is.
Fijne dag allemaal en tot later!
Wat zijn we met veel zeg. Wat ik me realiseer is dat mijn hele jeugd er door mijn ouders eigenschappen aan mij zijn toegedicht, kwaliteiten en mankementen die ik in het heden zelf anders ben gaan zien. De situatie thuis was voor mij emotioneel onveilig. Heb zelf altijd heel erg op mijn gevoel gevaren en wist gewoon dat bepaalde dingen niet klopten. Achteraf heb ik gelijk gehad.
Als kind hecht je met je ouders en je ouders met jou, bij mij is dat niet op een normale manier gebeurd. Ze voelen als vreemden enerzijds en anderzijds zijn ze wel vertrouwd maar niet veilig. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de lieve mensen die er wel waren in mijn leven. Anderzijds vind ik het nu mijn ouders ouder worden ook lastig want de realisatie dat het leven van hun eindig is en dat er niks gaat veranderen is pijnlijk.
Ik heb ook het gevoel dat ik ze niks meer verplicht ben, dat is nieuw. Ze zoeken het maar uit. Tegelijkertijd mis ik wat er niet geweest is.
Fijne dag allemaal en tot later!
donderdag 18 december 2014 om 09:20
Fijn die boekentips, heb er meteen een paar besteld:)
Ik hoop dat ik er zo zelf uit kom, merk wel dat mijn hoofd heel vol zit en ik me moeilijk kan concentreren op werk en kinderen. Hoop dat het allemaal weer naar de achtergrond gaat verdwijnen.
Zwerfkipje, ik snap precies wat je bedoelt dat je ouders ergens vertrouwd zijn maar niet veilig, en anderzijds als vreemden voelen.
Heel toevallig dacht ik laatst nog, stel dat ze komen te overlijden, ik heb echt geen idee wat ik dan in de voordracht moet vertellen (rare gedachten maar ik maakte me er ineens druk om). Want ik ken ze gewoon helemaal niet.
Ik kom nog regelmatig/ af en toe thuis maar ik voel me er nooit prettig.
Ik vertelde ook nooit dingen over mezelf omdat a, ze er niet naar vroegen en b, ze die informatie op een andere dag weer tegen me konden gebruiken en c, mn moeder ook gerust deze informatie met de buren deelde waar ze eigenlijk niets mee had verder.
Oja, wat ik ook helemaal herken is dat mn ouders mij allerlei (vooral negatieve) eigenschappen toedichtte. Met als gevolg dat ik tot de dag van vandaag mezelf nog niet helemaal ken en dingen van anderen hoor (positieve eigenschappen) hoe ik bv als kind was wat ik niet herken uit mijn eigen geheugen en verhalen van ouders.
Heb jij dit ook zo?
Ik hoop dat ik er zo zelf uit kom, merk wel dat mijn hoofd heel vol zit en ik me moeilijk kan concentreren op werk en kinderen. Hoop dat het allemaal weer naar de achtergrond gaat verdwijnen.
Zwerfkipje, ik snap precies wat je bedoelt dat je ouders ergens vertrouwd zijn maar niet veilig, en anderzijds als vreemden voelen.
Heel toevallig dacht ik laatst nog, stel dat ze komen te overlijden, ik heb echt geen idee wat ik dan in de voordracht moet vertellen (rare gedachten maar ik maakte me er ineens druk om). Want ik ken ze gewoon helemaal niet.
Ik kom nog regelmatig/ af en toe thuis maar ik voel me er nooit prettig.
Ik vertelde ook nooit dingen over mezelf omdat a, ze er niet naar vroegen en b, ze die informatie op een andere dag weer tegen me konden gebruiken en c, mn moeder ook gerust deze informatie met de buren deelde waar ze eigenlijk niets mee had verder.
Oja, wat ik ook helemaal herken is dat mn ouders mij allerlei (vooral negatieve) eigenschappen toedichtte. Met als gevolg dat ik tot de dag van vandaag mezelf nog niet helemaal ken en dingen van anderen hoor (positieve eigenschappen) hoe ik bv als kind was wat ik niet herken uit mijn eigen geheugen en verhalen van ouders.
Heb jij dit ook zo?
donderdag 18 december 2014 om 12:43
donderdag 18 december 2014 om 19:06
quote:Qian schreef op 18 december 2014 @ 12:43:
Even geen tijd te schrijven, maar Zwerfkipje fijn dat je dit topic hebt geopend. Kunnen we wat delen, steunen.
(Al voel ik daarin ook altijd de pijn dat het eigenlijk niet uit te leggen is..)
oef, Nova. zo herkenbaar wat je schrijft... (9.20u).Ja dat uit proberen te leggen wat niet uit te leggen valt dat doet zeet.
Even geen tijd te schrijven, maar Zwerfkipje fijn dat je dit topic hebt geopend. Kunnen we wat delen, steunen.
(Al voel ik daarin ook altijd de pijn dat het eigenlijk niet uit te leggen is..)
oef, Nova. zo herkenbaar wat je schrijft... (9.20u).Ja dat uit proberen te leggen wat niet uit te leggen valt dat doet zeet.
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
donderdag 18 december 2014 om 19:07
@ nova
Wat fijn dat je dat herkent nova, nu ja fijn Gekke gewaarwording is dat vind je niet?
Mijn ene ouder vraagt oprecht hoe het met me gaat en als ik dan een aanloop neem en begin te vertellen lijkt het net alsof het even gehoord wordt maar het krijgt nooit een vervolg.
Echt weten hoe het met me gaat doen ze niet, ze zijn niet betrokken bij mijn dagelijks leven. Er zijn soms maanden dat we elkaar niet spreken en als we spreken zijn het de standaard dingen.
Had vroeger wel dat als er dan iets groots was dat ik dat wilde delen, dan werd er gerust geluisterd maar net zo makkelijk weer maanden geen contact daarna. Dat werkt zo vervreemdend, op het moment zelf voel je contact maar er is geen vervolg en dan ga je maar minimaal vertellen.
Echt willen weten hoe het gaat heeft 1 ouder wel en de ander niet. De ouder die dat wel heeft komt dan met eigen verhalen als tegenhanger.
Ik herken niet wat je zegt over positieve eigenschappen van een ander terug horen van vroeger, ik heb geen contact met verdere familie.
Wat ik wel heb is dat ik vaak genoeg positieve meningen van anderen hoor over wie ik ben of wat ik doe, gelukkig maar, en dat ik dan verdrietig kan worden dat ik dat niet van mn ouders gekregen heb.
Ook is er een ouder die een heel duidelijk beeld van mijn karakter heeft...ik herken mezelf daar niet in maar dacht vroeger wel dat dat dan wel zo zou zijn, pas later heb ik geleerd dat ik niet gekoppeld zit aan dat beeld door mensen die zeiden van joh wat ben jij een zus en zo iemand waar die ouder altijd zij jij bent dit en dat
herkenbaar wat je schrijft over het idee dat ze zouden overlijden en wat je dan moet zeggen. Ik kan wel van alles zeggen maar het zegt niks over mijn gevoel naar mn ouders meer over de buitenkant...zoveel kinderen...zoveel kleinkinderen...daar en daar gewerkt zus en zo op vakantie.
@ Qian
Weet je daarom is het zo fijn dat we kunnen delen, want het is ook niet uit te leggen, het is voor ons ´normaal` geworden dat het is zoals het is maar in relatie tot mensen met een gelukkig fijn en liefdevol contact met hun ouders is het altijd raar en extra pijnlijk. Dan kan je niet vrij uit praten over je gevoel, dan is het aftasten wat de ander begrijpt en je verdriet zal niet ontvangen worden omdat het niet op die manier ervaren is.
@ dubbeltje 4
Tsja alles is relatief natuurlijk ik vind niet dat ik een verschrikkelijke jeugd heb gehad. Je wordt geboren je wordt groot en je doet het ermee toch? Ik vind wel dat ik bepaalde processen en ervaringen had kunnen missen als kiespijn. Sommige zaken vind ik wel verschrikkelijk die gebeurt zijn, maar dat maakt niet mijn hele jeugd ... met peren enzo! Heb plezier gemaakt en gelachen en genoten van van alles.
Hoe is dat voor jou dan...neem je veel mee van vroeger is het heden op een positieve manier?
Wat fijn dat je dat herkent nova, nu ja fijn Gekke gewaarwording is dat vind je niet?
Mijn ene ouder vraagt oprecht hoe het met me gaat en als ik dan een aanloop neem en begin te vertellen lijkt het net alsof het even gehoord wordt maar het krijgt nooit een vervolg.
Echt weten hoe het met me gaat doen ze niet, ze zijn niet betrokken bij mijn dagelijks leven. Er zijn soms maanden dat we elkaar niet spreken en als we spreken zijn het de standaard dingen.
Had vroeger wel dat als er dan iets groots was dat ik dat wilde delen, dan werd er gerust geluisterd maar net zo makkelijk weer maanden geen contact daarna. Dat werkt zo vervreemdend, op het moment zelf voel je contact maar er is geen vervolg en dan ga je maar minimaal vertellen.
Echt willen weten hoe het gaat heeft 1 ouder wel en de ander niet. De ouder die dat wel heeft komt dan met eigen verhalen als tegenhanger.
Ik herken niet wat je zegt over positieve eigenschappen van een ander terug horen van vroeger, ik heb geen contact met verdere familie.
Wat ik wel heb is dat ik vaak genoeg positieve meningen van anderen hoor over wie ik ben of wat ik doe, gelukkig maar, en dat ik dan verdrietig kan worden dat ik dat niet van mn ouders gekregen heb.
Ook is er een ouder die een heel duidelijk beeld van mijn karakter heeft...ik herken mezelf daar niet in maar dacht vroeger wel dat dat dan wel zo zou zijn, pas later heb ik geleerd dat ik niet gekoppeld zit aan dat beeld door mensen die zeiden van joh wat ben jij een zus en zo iemand waar die ouder altijd zij jij bent dit en dat
herkenbaar wat je schrijft over het idee dat ze zouden overlijden en wat je dan moet zeggen. Ik kan wel van alles zeggen maar het zegt niks over mijn gevoel naar mn ouders meer over de buitenkant...zoveel kinderen...zoveel kleinkinderen...daar en daar gewerkt zus en zo op vakantie.
@ Qian
Weet je daarom is het zo fijn dat we kunnen delen, want het is ook niet uit te leggen, het is voor ons ´normaal` geworden dat het is zoals het is maar in relatie tot mensen met een gelukkig fijn en liefdevol contact met hun ouders is het altijd raar en extra pijnlijk. Dan kan je niet vrij uit praten over je gevoel, dan is het aftasten wat de ander begrijpt en je verdriet zal niet ontvangen worden omdat het niet op die manier ervaren is.
@ dubbeltje 4
Tsja alles is relatief natuurlijk ik vind niet dat ik een verschrikkelijke jeugd heb gehad. Je wordt geboren je wordt groot en je doet het ermee toch? Ik vind wel dat ik bepaalde processen en ervaringen had kunnen missen als kiespijn. Sommige zaken vind ik wel verschrikkelijk die gebeurt zijn, maar dat maakt niet mijn hele jeugd ... met peren enzo! Heb plezier gemaakt en gelachen en genoten van van alles.
Hoe is dat voor jou dan...neem je veel mee van vroeger is het heden op een positieve manier?
vrijdag 19 december 2014 om 12:24
quote:nova2013 schreef op 18 december 2014 @ 09:20:
Ik vertelde ook nooit dingen over mezelf omdat a, ze er niet naar vroegen en b, ze die informatie op een andere dag weer tegen me konden gebruiken en c, mn moeder ook gerust deze informatie met de buren deelde waar ze eigenlijk niets mee had verder.
dit herken ik ook!!
Ik vertelde ook nooit dingen over mezelf omdat a, ze er niet naar vroegen en b, ze die informatie op een andere dag weer tegen me konden gebruiken en c, mn moeder ook gerust deze informatie met de buren deelde waar ze eigenlijk niets mee had verder.
dit herken ik ook!!
vrijdag 19 december 2014 om 18:48
zo ik lees zoveel herkenbare dingen.
Ik kom ook uit een groot gezin. Was een ongelukje, 10 jaar na de jongste. Mijn moeder kon de opvoeding niet goed aan. Vader moest hard werken in zijn eigen bedrijfje maar geld en rondkomen was een probleem. Veel deurwaarders, spanningen, moeder slikte jarenlang kalmeringsmiddelen, vader dronk veel alcohol, .... Broer verongelukt, nog meer spanningen, stress, depressiviteit bij moeder.
Er was geen sprake van mishandeling of geweld, geen verwaarlozing, eten was er genoeg, daar ging t geld wat overbleef naar toe. maar vader en moeder hadden weinig aandacht voor kinderen. Je zou kunnen zeggen dat er sprake was van emotionele verwaarlozing. Ze hadden het te druk met de stress, spanning, etc. Voor de buitenwereld was t denk ik alml ok. Want er was geen lieve tante of buurvrouw die ons opving. Ik denk dat het daarvoor niet erg genoeg was. Het waren verder lieve ouders maar ik kan en kon niet terecht bij ze met van alles. Er kwamen eigenlijk geen kinderen bij ons thuis spelen, ik heb veel gelezen, verslond boeken, leerde zo veel etc...
Ik kom ook uit een groot gezin. Was een ongelukje, 10 jaar na de jongste. Mijn moeder kon de opvoeding niet goed aan. Vader moest hard werken in zijn eigen bedrijfje maar geld en rondkomen was een probleem. Veel deurwaarders, spanningen, moeder slikte jarenlang kalmeringsmiddelen, vader dronk veel alcohol, .... Broer verongelukt, nog meer spanningen, stress, depressiviteit bij moeder.
Er was geen sprake van mishandeling of geweld, geen verwaarlozing, eten was er genoeg, daar ging t geld wat overbleef naar toe. maar vader en moeder hadden weinig aandacht voor kinderen. Je zou kunnen zeggen dat er sprake was van emotionele verwaarlozing. Ze hadden het te druk met de stress, spanning, etc. Voor de buitenwereld was t denk ik alml ok. Want er was geen lieve tante of buurvrouw die ons opving. Ik denk dat het daarvoor niet erg genoeg was. Het waren verder lieve ouders maar ik kan en kon niet terecht bij ze met van alles. Er kwamen eigenlijk geen kinderen bij ons thuis spelen, ik heb veel gelezen, verslond boeken, leerde zo veel etc...
zaterdag 20 december 2014 om 23:03
quote:haakje schreef op 17 december 2014 @ 21:34:
wat een herkenning hier.
mijn moeder's gezondheid wordt nu steeds slechter.
Zoals met wel meer dingen gaat ze hier niet adequaat mee om. Er woont nog een jonger gezinslid thuis en die heeft aan de noodrem getrokken.
De oudere kinderen moeten meer aan de bak. Ik zie hier zo tegenop. Maar wil diegene niet alleen ermee laten zitten.
Iemand uit deze 'hoek' hier ervaring mee? Dat er een zorgvraag komt na een jeugd waarbij voor jou weinig aandacht was?
Ik merk echt dat ik fysiek onpasselijk word bijna als ik eraan denk. Dat ik haar moet gaan helpen fysiek etc en ernaartoe 'moet' ipv vrije keuze. Tot dusver geluk bij een ongeluk is mijn jongste ziek geweest.
Maar volgende week vakantie en uit de telefoontjes blijkt wel dat ik nodig ben.
Ik piep hier maar ga het gewoon aan hoor. Vind het zo moeilijk.
Thuiszorg etc is na veel gedram vanuit ons aangevraagd en ze ziet ook de noodzaak nu. Nog de vraag of het dan komt met al die nieuwe regels. Terecht vragen ze naar onze ondersteuning.
Zelf heb ik ook voor deze keuze gestaan Haakje en ik heb het gedaan, doe het nog steeds. Ik doe het op m'n voorwaarden en als zij zich niet gedraagt dan zeg ik er meteen iets van.
Ik ben de enige die haar helpt met boodschappen en verzorging, een broer doet de financiën en gaat elke weekend een kop thee drinken en de rest bemoeit zich niet met haar verzorging maar wel wat wij haar allemaal verplicht zijn omdat zij niet kunnen (lees willen)
Tussendoor heb ik erg lang niet bij mijn moeder kunnen komen ivm een ongeluk en toen zij dat hoorde was het enige wat ze zei: nou dan zie ik je wel weer als je kan lopen. Dat heeft mij ontzettend verdriet gedaan maar niet lang, ik ging mij richten op mijn herstel en revalidatie en ik liet en laat haar mij niet meer verdrietig maken. Zij heeft geen macht meer over mij.
Verontschuldigingen of erkenning geven doet ze niet aan, die hoop is al lang weg.
Het enige wat ik nu wil is dat zij prettig kan leven en het op een goede manier kan eindigen.
Ik geloof niet in oog om oog, tand om tand.
wat een herkenning hier.
mijn moeder's gezondheid wordt nu steeds slechter.
Zoals met wel meer dingen gaat ze hier niet adequaat mee om. Er woont nog een jonger gezinslid thuis en die heeft aan de noodrem getrokken.
De oudere kinderen moeten meer aan de bak. Ik zie hier zo tegenop. Maar wil diegene niet alleen ermee laten zitten.
Iemand uit deze 'hoek' hier ervaring mee? Dat er een zorgvraag komt na een jeugd waarbij voor jou weinig aandacht was?
Ik merk echt dat ik fysiek onpasselijk word bijna als ik eraan denk. Dat ik haar moet gaan helpen fysiek etc en ernaartoe 'moet' ipv vrije keuze. Tot dusver geluk bij een ongeluk is mijn jongste ziek geweest.
Maar volgende week vakantie en uit de telefoontjes blijkt wel dat ik nodig ben.
Ik piep hier maar ga het gewoon aan hoor. Vind het zo moeilijk.
Thuiszorg etc is na veel gedram vanuit ons aangevraagd en ze ziet ook de noodzaak nu. Nog de vraag of het dan komt met al die nieuwe regels. Terecht vragen ze naar onze ondersteuning.
Zelf heb ik ook voor deze keuze gestaan Haakje en ik heb het gedaan, doe het nog steeds. Ik doe het op m'n voorwaarden en als zij zich niet gedraagt dan zeg ik er meteen iets van.
Ik ben de enige die haar helpt met boodschappen en verzorging, een broer doet de financiën en gaat elke weekend een kop thee drinken en de rest bemoeit zich niet met haar verzorging maar wel wat wij haar allemaal verplicht zijn omdat zij niet kunnen (lees willen)
Tussendoor heb ik erg lang niet bij mijn moeder kunnen komen ivm een ongeluk en toen zij dat hoorde was het enige wat ze zei: nou dan zie ik je wel weer als je kan lopen. Dat heeft mij ontzettend verdriet gedaan maar niet lang, ik ging mij richten op mijn herstel en revalidatie en ik liet en laat haar mij niet meer verdrietig maken. Zij heeft geen macht meer over mij.
Verontschuldigingen of erkenning geven doet ze niet aan, die hoop is al lang weg.
Het enige wat ik nu wil is dat zij prettig kan leven en het op een goede manier kan eindigen.
Ik geloof niet in oog om oog, tand om tand.
zaterdag 20 december 2014 om 23:06
Heel herkenbaar Flats en bovendien waren de laatste ook nog van het verkeerde geslacht
Dubbeltje, zou je eens kunnen kijken hoe jij jouw vragen formuleert. Ik merk vaker dat ik struikel hoe jij dingen op het forum zet of vraagt.
Ik merk, ook hier weer, dat ik niet de enige ben.
Dit wil ik je gewoon meegeven, je moet er niks mee.
Dubbeltje, zou je eens kunnen kijken hoe jij jouw vragen formuleert. Ik merk vaker dat ik struikel hoe jij dingen op het forum zet of vraagt.
Ik merk, ook hier weer, dat ik niet de enige ben.
Dit wil ik je gewoon meegeven, je moet er niks mee.
zaterdag 20 december 2014 om 23:23
[quote]hatsetats schreef op 20 december 2014 @ 23:03:
God ja, 'ongelukje'. 'Niet gepland, wel gewenst' riep mijn moeder dan. Net ff te hard.....
Ja, die van mij ook. Ik had alleen al erg snel door dat haar gedrag niet paste bij 'wel gewenst'.
Met mijn vader (of beter verwekker) heb ik al bijna 22 jaar geen contact meer. Met mijn moeder (??) heb ik zeven maanden geleden definitief gebroken. Het contact stelde nooit wat voor en deed alleen maar pijn. Zeker toen ik 'het' gedrag stukje bij beetje zag herhalen richting mijn dochter. Dat was voor mij doorslaggeven om ook met haar definitief het contact te verbreken.
God ja, 'ongelukje'. 'Niet gepland, wel gewenst' riep mijn moeder dan. Net ff te hard.....
Ja, die van mij ook. Ik had alleen al erg snel door dat haar gedrag niet paste bij 'wel gewenst'.
Met mijn vader (of beter verwekker) heb ik al bijna 22 jaar geen contact meer. Met mijn moeder (??) heb ik zeven maanden geleden definitief gebroken. Het contact stelde nooit wat voor en deed alleen maar pijn. Zeker toen ik 'het' gedrag stukje bij beetje zag herhalen richting mijn dochter. Dat was voor mij doorslaggeven om ook met haar definitief het contact te verbreken.
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
zaterdag 20 december 2014 om 23:23
Wat een confronterende topic, en bij sommige verhalen enige herkenning en de tranen schieten me in de ogen.
Mijn vader vertelde me ooit dat ik door mijn moeder niet gewenst was (ongelukje nadat ze elkaar net hadden leren kennen) en mijn moeder zegt dat ik geplant of in ieder geval gewenst was.
Mijn vader is er uiteindelijk nooit geweest omdat mijn moeder met mij terug naar NL ging, en geestelijk is zij instabiel en heeft 2 psychoses achter de rug.
Vader heeft eigen issues vanwege lastige jeugd en is het niet eens met mijn manier van communiceren met hem. Vele ruzies inmiddels hebben geleid tot gemene kwetsende uitspraken van zijn kant en wat mijn steunpilaar had moeten zijn is hij niet.
Geen contact meer met hem dus en vanwege dit alles loop ik bij de psych.
Erg confronterend toen de psych zei dat ik een emotioneel wees ben.
Mijn vader vertelde me ooit dat ik door mijn moeder niet gewenst was (ongelukje nadat ze elkaar net hadden leren kennen) en mijn moeder zegt dat ik geplant of in ieder geval gewenst was.
Mijn vader is er uiteindelijk nooit geweest omdat mijn moeder met mij terug naar NL ging, en geestelijk is zij instabiel en heeft 2 psychoses achter de rug.
Vader heeft eigen issues vanwege lastige jeugd en is het niet eens met mijn manier van communiceren met hem. Vele ruzies inmiddels hebben geleid tot gemene kwetsende uitspraken van zijn kant en wat mijn steunpilaar had moeten zijn is hij niet.
Geen contact meer met hem dus en vanwege dit alles loop ik bij de psych.
Erg confronterend toen de psych zei dat ik een emotioneel wees ben.
It takes a smart brunette, to play a dumb blonde
zaterdag 20 december 2014 om 23:32
quote:vrouwtje89 schreef op 20 december 2014 @ 23:23:
Geen contact meer met hem dus en vanwege dit alles loop ik bij de psych.
Erg confronterend toen de psych zei dat ik een emotioneel wees ben.
HERKENBAAR
Laat ik het zo zeggen; zij die mij op de wereld hebben gezet zijn tevens ook de grondleggers van mijn cptss. Ik ben nu bijna 40 en ben tevreden met hoever ik zelf ben gekomen in het leven, maar bij tijden zit de cptss nog wat in de weg.
Geen contact meer met hem dus en vanwege dit alles loop ik bij de psych.
Erg confronterend toen de psych zei dat ik een emotioneel wees ben.
HERKENBAAR
Laat ik het zo zeggen; zij die mij op de wereld hebben gezet zijn tevens ook de grondleggers van mijn cptss. Ik ben nu bijna 40 en ben tevreden met hoever ik zelf ben gekomen in het leven, maar bij tijden zit de cptss nog wat in de weg.
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
zondag 21 december 2014 om 02:39
12 jaar geleden is mijn moeder plotseling vertrokken. Ik heb nooit meer iets van haar vernomen.
ik heb geen fijne herinneringen aan haar. Mijn moeder was nooit blij met mij. Als kind zijnde stond ze nooit op voor me. Ik at altijd alleen 's morgens. Als ik uit school kwam vroeg ze nooit hoe het was. Ze deed nooit iets met mij, gingen nooit ergens samen naar toe. Het ergste vind ik dat ze altijd negatief over me was. Ze zei vaak tegen me dat ze me liever niet gehad had, dat ik niets kon, dat ik maar een slome was. Ze zei ookdat er niets in me zat of dat de honden belangrijker voor haar waren. Tegen familie zei ze dat het een feest voor haar was toen ik op kamers ging. Als ik vertelde dat ik gepest werd op school dan zei ze dat die kinderen gelijk hadden. Toen ik een keer 2 weken niet thuis was geweest toen ik op kamers woonde, en ik een weekend thuis kwam begroette ze me niet eens. Ze zei dat ik met de honden moest gaan wandelen. Zo heb ik nog vele voorbeelden. Ik heb later een soort dagboeken van haar gevonden. Daarin schreef ze dat ze het prachtig vond als ik verdrietig was of bang. Ik was toen 9 jaaf oud. Ik wil haar nooit meer zien.
inmiddels boven de 30. Ik ben nog steeds onzeker en verlegen. Ik ben erg gevoelig voor kritiek, huil snel, kan nog steeds niet voor mezelf opkomen. Ik ben heel erg gesloten en denk nog altijd dat mensen niet op mij zitten te wachten. Vind het ook lastig dat mijn moeder mij nooit heeft geholpen met het huishouden, uitleggen hoe je het beste kunt schoonmaken, koken ed. Dat heb ik gemist. Ik doe maar iets en doe altijd alles alleen. Ik vraag niet snel hulp. Heb het er best moeilijk mee dat dit zo is gegaan. Had heel graag een lieve moeder gehad.
ik heb geen fijne herinneringen aan haar. Mijn moeder was nooit blij met mij. Als kind zijnde stond ze nooit op voor me. Ik at altijd alleen 's morgens. Als ik uit school kwam vroeg ze nooit hoe het was. Ze deed nooit iets met mij, gingen nooit ergens samen naar toe. Het ergste vind ik dat ze altijd negatief over me was. Ze zei vaak tegen me dat ze me liever niet gehad had, dat ik niets kon, dat ik maar een slome was. Ze zei ookdat er niets in me zat of dat de honden belangrijker voor haar waren. Tegen familie zei ze dat het een feest voor haar was toen ik op kamers ging. Als ik vertelde dat ik gepest werd op school dan zei ze dat die kinderen gelijk hadden. Toen ik een keer 2 weken niet thuis was geweest toen ik op kamers woonde, en ik een weekend thuis kwam begroette ze me niet eens. Ze zei dat ik met de honden moest gaan wandelen. Zo heb ik nog vele voorbeelden. Ik heb later een soort dagboeken van haar gevonden. Daarin schreef ze dat ze het prachtig vond als ik verdrietig was of bang. Ik was toen 9 jaaf oud. Ik wil haar nooit meer zien.
inmiddels boven de 30. Ik ben nog steeds onzeker en verlegen. Ik ben erg gevoelig voor kritiek, huil snel, kan nog steeds niet voor mezelf opkomen. Ik ben heel erg gesloten en denk nog altijd dat mensen niet op mij zitten te wachten. Vind het ook lastig dat mijn moeder mij nooit heeft geholpen met het huishouden, uitleggen hoe je het beste kunt schoonmaken, koken ed. Dat heb ik gemist. Ik doe maar iets en doe altijd alles alleen. Ik vraag niet snel hulp. Heb het er best moeilijk mee dat dit zo is gegaan. Had heel graag een lieve moeder gehad.
zondag 21 december 2014 om 05:31
Jeetje, wat herkenbaar dit.
Ik vind het lastig om nu inhoudelijk te reageren op hetgeen er vroeger allemaal is gebeurd. Maar even kort en krachtig de situatie zoals die nu is.
Op het moment ben ik zwanger van mijn tweede kindje en gebeurd er dus heel veel in mijn leven. De baby kan elk moment komen.
Zes maanden geleden heb ik het contact met mijn ouders verbroken na weer de zoveelste ruzie.
Van mij hoeft het allemaal niet meer.
Het liefst zag ik ze nooit meer. Maar omwille van mijn oudste zoon, waar ze wel gek op zijn, hebben we vorige maand toegestaan dat ze eens in de zoveel tijd hun kleinkind mogen zien.
Mijn ouders willen nu heel graag het contact herstellen en mijn moeder stuurt nu elke dag berichtjes over hoe veel ze wel niet van me houdt, hoe het met mij gaat en de baby en gebruikt constant allerlei koosnaampjes voor me, waar ik eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Ik word er helemaal kriebelig van. 33 jaar ben ik nu. En nu wilt ze ineens de band die we nooit hebben gehad.
Op het moment weet ik ook niet wat ik er mee aan moet. Die vijf maanden dat ik ze niet hoorde waren een verademing. Ik heb nog nooit zo'n rust gevoeld. En nu laat ik ze stukje bij beetje weer toe in mijn leven, door te reageren op berichtjes, door de telefoon op te nemen als ze belt en van de week zijn ze ook binnen geweest en hebben ze een kop koffie gehad toen ze voor de deur stonden met kerstcadeautjes voor de kinderen.
Het zit me niet lekker en ik ben bang dat we weer in oude patronen gaan vallen. Op het moment heb ik alleen de energie niet om er tegenin te gaan, ik moet me nu focussen op de aanstaande bevalling.
Het blijft zo lastig.
Ik vind het lastig om nu inhoudelijk te reageren op hetgeen er vroeger allemaal is gebeurd. Maar even kort en krachtig de situatie zoals die nu is.
Op het moment ben ik zwanger van mijn tweede kindje en gebeurd er dus heel veel in mijn leven. De baby kan elk moment komen.
Zes maanden geleden heb ik het contact met mijn ouders verbroken na weer de zoveelste ruzie.
Van mij hoeft het allemaal niet meer.
Het liefst zag ik ze nooit meer. Maar omwille van mijn oudste zoon, waar ze wel gek op zijn, hebben we vorige maand toegestaan dat ze eens in de zoveel tijd hun kleinkind mogen zien.
Mijn ouders willen nu heel graag het contact herstellen en mijn moeder stuurt nu elke dag berichtjes over hoe veel ze wel niet van me houdt, hoe het met mij gaat en de baby en gebruikt constant allerlei koosnaampjes voor me, waar ik eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Ik word er helemaal kriebelig van. 33 jaar ben ik nu. En nu wilt ze ineens de band die we nooit hebben gehad.
Op het moment weet ik ook niet wat ik er mee aan moet. Die vijf maanden dat ik ze niet hoorde waren een verademing. Ik heb nog nooit zo'n rust gevoeld. En nu laat ik ze stukje bij beetje weer toe in mijn leven, door te reageren op berichtjes, door de telefoon op te nemen als ze belt en van de week zijn ze ook binnen geweest en hebben ze een kop koffie gehad toen ze voor de deur stonden met kerstcadeautjes voor de kinderen.
Het zit me niet lekker en ik ben bang dat we weer in oude patronen gaan vallen. Op het moment heb ik alleen de energie niet om er tegenin te gaan, ik moet me nu focussen op de aanstaande bevalling.
Het blijft zo lastig.
zondag 21 december 2014 om 07:52
@asotut
Wat knap van je dat je voor je moeder zorgt op deze manier. Ben het met je eens dat oog om oog niet hoeft...je moet het wel kunnen opbrengen en dat valt denk ik niet altijd mee.
@appelmuffin
Goed zorgen voor jezelf en je kind en toekomstige kindje! Wat je doet is niet verkeerd, eigenlijk is alles goed, probeer dicht bij je gevoel van dat moment te blijven je bent niks verplicht. Het is ook lastig. Op dit moment zo voor je bevalling kan je geen strijd gebruiken...wanneer komt je kleine?
@yogonaise
Wat verschrikkelijk heftig! Het enige wat je kan doen is trots zijn dat jij er bent en weten dat je de moeite waard bent! Ook al heeft zij je dat niet laten merken
@vrouwtje89
Goede term emotioneel wees zijn.
@ Marielle75
ook sterkte voor jou! waar staat de c voor bij cptss? chronisch ofzo?
Waar ik blij mee ben is dat ik gelukkig wel kan genieten van een hoop dingen in het leven, klein en groot en ik waardeer het goede in andere mensen ook zeer. Goed voor jezelf zorgen is belangrijk en genieten!
Ga deze komende dagen naast een paar dagen werken doorbrengen met mijn man en beestenboel....boeken...kranten...koken...heb er zin in. Familie nodigt nu niet meer uit want ik heb jaren achter elkaar nee gezegd...en nu `laten ze me met rust`.
Kom later nog wel even buurten hier!
Wat knap van je dat je voor je moeder zorgt op deze manier. Ben het met je eens dat oog om oog niet hoeft...je moet het wel kunnen opbrengen en dat valt denk ik niet altijd mee.
@appelmuffin
Goed zorgen voor jezelf en je kind en toekomstige kindje! Wat je doet is niet verkeerd, eigenlijk is alles goed, probeer dicht bij je gevoel van dat moment te blijven je bent niks verplicht. Het is ook lastig. Op dit moment zo voor je bevalling kan je geen strijd gebruiken...wanneer komt je kleine?
@yogonaise
Wat verschrikkelijk heftig! Het enige wat je kan doen is trots zijn dat jij er bent en weten dat je de moeite waard bent! Ook al heeft zij je dat niet laten merken
@vrouwtje89
Goede term emotioneel wees zijn.
@ Marielle75
ook sterkte voor jou! waar staat de c voor bij cptss? chronisch ofzo?
Waar ik blij mee ben is dat ik gelukkig wel kan genieten van een hoop dingen in het leven, klein en groot en ik waardeer het goede in andere mensen ook zeer. Goed voor jezelf zorgen is belangrijk en genieten!
Ga deze komende dagen naast een paar dagen werken doorbrengen met mijn man en beestenboel....boeken...kranten...koken...heb er zin in. Familie nodigt nu niet meer uit want ik heb jaren achter elkaar nee gezegd...en nu `laten ze me met rust`.
Kom later nog wel even buurten hier!
zondag 21 december 2014 om 10:17
[quote]zwerfkipje schreef op 21 december 2014 @ 07:52:
@ Marielle75
ook sterkte voor jou! waar staat de c voor bij cptss? chronisch ofzo?
Hoi zwerfkipje,
De c staat voor complex. Complexe ptss dus. Het verschil zit 'm in de c. Ik wou het verschil opschrijven, maar toch besloten dat niet te gaan doen. Mocht je het verschil willen weten, google dan meer eens. Er is genoeg over te vinden.
@ Marielle75
ook sterkte voor jou! waar staat de c voor bij cptss? chronisch ofzo?
Hoi zwerfkipje,
De c staat voor complex. Complexe ptss dus. Het verschil zit 'm in de c. Ik wou het verschil opschrijven, maar toch besloten dat niet te gaan doen. Mocht je het verschil willen weten, google dan meer eens. Er is genoeg over te vinden.
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
zondag 21 december 2014 om 10:55
Dank je wel zwerfkipje.
ik ben nu in verwachting van ons 1e kindje. We krijgen een meisje. Ik vind het mooi dat ik het straks bij mijn dochtertje anders kan doen. Maar het hele gebeuren grijpt me wel aan. Ik heb nooit mijn moeder gemist. Toen ze weg was was het geen verschil met toen ze er wel was. Maar ik denk door de hormonen grijpt het me nu erg aan. Ik vind het zo erg hoe gemeen ze tegen me was. Dat ze me heeft laten geloven dat ik niets was. Het ergste vind ik dat ik nog altijd heel verlegen ben en eigenlijk overtuigd ben dat ik niets voorstel voor andere mensen.
ik ben nu in verwachting van ons 1e kindje. We krijgen een meisje. Ik vind het mooi dat ik het straks bij mijn dochtertje anders kan doen. Maar het hele gebeuren grijpt me wel aan. Ik heb nooit mijn moeder gemist. Toen ze weg was was het geen verschil met toen ze er wel was. Maar ik denk door de hormonen grijpt het me nu erg aan. Ik vind het zo erg hoe gemeen ze tegen me was. Dat ze me heeft laten geloven dat ik niets was. Het ergste vind ik dat ik nog altijd heel verlegen ben en eigenlijk overtuigd ben dat ik niets voorstel voor andere mensen.
zondag 21 december 2014 om 11:18
Zoo, weer een hoop forumleden die zich hebben aangesloten.
Welkom allen.
@ appelmuffin,
Ik herken wat dingen in jouw verhaal. Heb zelf 2 kleine kinderen. Contact met ouders was altijd minimaal ( wat ik heeerlijk vond) maar nu ik kinderen heb neemt mn moeder ook veel meer contact op ( niet zo ` extreem` als bij jou). Ze zijn een goede opa en oma dus dat wil ik mn kinderen niet onthouden. Maar ik heb er zelf weinig behoefte aan. Moeder wil ook doen alsof we een band hebben nu.
Welkom allen.
@ appelmuffin,
Ik herken wat dingen in jouw verhaal. Heb zelf 2 kleine kinderen. Contact met ouders was altijd minimaal ( wat ik heeerlijk vond) maar nu ik kinderen heb neemt mn moeder ook veel meer contact op ( niet zo ` extreem` als bij jou). Ze zijn een goede opa en oma dus dat wil ik mn kinderen niet onthouden. Maar ik heb er zelf weinig behoefte aan. Moeder wil ook doen alsof we een band hebben nu.
