dysthyme stoornis, depressie eroverheen

Ik ben jaren geleden gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis en AD (H) D. Heftige periode geweest destijds, vooral het moeten accepteren, maar de afgelopen +/- tien jaar was het te doen. Vorig jaar leek ik echter erger in een dip te zakken dan gewoonlijk (de mate van somberheid wisselt door het jaar heen). Door wat aanpassingen privé/ werk mezelf op tijd weer op de rit gekregen.

Afgelopen december ging het echter weer mis, dusdanig dat ik weer hulp ben gaan zoeken. Maar ondanks hulp en medicatie lukt het niet om eruit te klimmen. Mijn behandelaar wil me nu eigenlijk doorsturen voor intensievere behandeling zoals dagbehandeling of opname.



Maar naast dat ik dit absoluut niet wil denk ik ook niet dat het zin heeft. Ik merk gewoon dat ik op ben van het constant tegen dreigende depressie op te boxen. Het voelt zo zinloos, want wat ik ook doe, het gaat toch weer mis. Ik denk dat dit het dit keer zo heftig maakt, de moed is me echt in de schoenen gezakt en kan haast de motivatie niet opbrengen om er nog tegen te vechten. Ik vind dat ik moet, voor mijn man maar vooral voor mijn kinderen die hier niet om hebben gevraagd. Dus ergens zal ik weer vechtlust moeten vinden.



Iemand een idee waar? Leuke dingen doen helpt niet, sociale activiteiten trekken me alleen maar naar beneden. Ik werk nog (vooral ook omdat dit me afleid van mijn ellende). Kinderen gaan wat meer naar de opvang/ oppas omdat ik het anders niet volhoud, man werkt wat minder om me te ondersteunen. Medicatie helpt tot nu toe niet (wel van alles aan het proberen (en er is de vorige keer ook al eea geprobeerd) maar de ellende is dat het telkens tijden duurt voordat je kan vaststellen dan het niet werkt), standaard therapieën (psychotherapie, CGT, groepstherapie, hardloopgroep voor depressieve mensen) tegen depressie hielpen niet. Overstappen van behandelaar is een slecht plan, voordat ik iemand genoeg vertrouw/ respecteer om daar wat van aan te nemen ben ik weer een flinke zoektocht en ook tijd verder en ben ook niet ontevreden over deze. In het verleden haptonomie geprobeerd, yoga, mindfulness (en deze laatste helpt me wel om mijn gevoelens enigszins onder controle te houden). Homeopathie, magnetiseren, voetreflexmassage, geen resultaat in het verleden....



Ik weet het dus niet meer. Eigenlijk ben ik alleen maar op zoek naar vertrouwen en hoop dat het weer goed komt. Misschien ook opnieuw een stuk acceptatie. De vorige keer was uiteindelijk acceptatie de sleutel waardoor ik mezelf voldoende bij elkaar kon rapen om door te gaan. Er zijn nu meerdere topics over depressie, maar kan me daar niet helemaal in vinden. Ik ga me er niet beter door voelen als anderen het herkennen en vind dat het al snel een klaagzang wordt (zoals ik hierboven ook doe). Maar ik ben juist op zoek naar een stukje positiviteit waar ik me aan op kan trekken, humor of gewoon een flinke schop onder mijn kont. Iets wat zorgt dat ik in plaats van steeds dieper wegzakken weer omhoog kan klimmen. Iemand de gouden tip?

Jammer dat je je er in herkent Rinkels . Ook aan het vechten tegen de bierkaai?

@verbinder, dank je. Dat zijn inderdaad meer praktische zaken waar ik wat mee kan. Komen deze uit de boeken van Debbie Ford? Of is het iets waar je zelf ervaring mee hebt? Ben wel benieuwd wat de gedachte achter deze oefeningen is. De laatste lijken mij spanning opzoeken? Doe ik inderdaad vaak wel, niet zo extreem maar wat simpeler, dichter bij huis (zoals in een volle trein gaan zitten, ik haat mensenmassa's) om maar even in een mood te zijn waarin ik mijn spanning/ gevoelens begrijp en kan plaatsen.

@rinkels, moedeloos, inderdaad. Heb je wel hulp? Wat helpt jou om het wel vol te houden?

@schattig meisje, gelukkig maar dat jullie elkaar niet meetrekken en juist voordeel hebben dat je elkaar begrijpt.

Gaat weer goed met mijn ritme, maar niet heus Ik weet dat het belangrijk is, alleen vind ik de avond/ nacht zo heerlijk rustig. En als ik laat naar bed ga slaap ik wel beter. Maar het maakt het er s morgens uitkomen wel moeilijker. Niet echt handig dus..... Volgende week naar de bedrijfsarts, kijken of die nog goede ideeën heeft (maar vast niet )

wow verbinder, korte nacht gehad? Of werk je 's nachts?
controle loslaten is normaal wel een dingetje, momenteel wat minder (ben vrij onverschillig, ook op dit gebied )

Maar dat er een stuk gevoel geblokkeerd is, is dat niet ook gewoon een stukje zelfbescherming? Net zoals dat ik normaal bij auditieve overprikkeling slechter ga horen ( en nu dus niet, vermoed door medicatie, waardoor ik dus heel makkelijk gek wordt van geluid....)

Ik kan het inderdaad gewoon proberen, de simpelere dan. Naar een kermis of pretpark trek ik momenteel niet qua drukte/ lawaai. Zwembad wil op bepaalde momenten wel. Ben sinds dat ik een kind was niet meer van de hoge af geweest.

Het buitenland, vandaar dat je steeds midden in de nacht reageert . Als ik zelf op die tijdstippen reageer is dat een slecht teken

Je hebt gelijk, zoals het nu gaat is het ook niet wat. Kwestie van de bank afkomen en gewoon doen he.

bleh, weinig vooruitgang hier. Gelukkig ook geen achteruitgang, dat scheelt dan al weer, zeker omdat de medicatie weer opgehoogd is, de bijwerkingen vallen mee dit keer. Maar verder is het allemaal gewoon drie keer niets. Psychiater en bedrijfsarts hebben me beiden moed in proberen te praten maar komt niet binnen merk ik. Ben het gewoon echt spuugzat.


Oefeningen met de ogen dicht geprobeerd. Alleen de tuin in eindigde boos en verdrietig. Het met de ogen dicht meelopen met zoon vond hij erg grappig, mij deed het weinig. Het koude douchen wordt steeds makkelijker, maar heb niet het gevoel dat het iets doet, maar misschien is 2 weken ook te kort om er iets zinvols over te zeggen. Binnenkort kermis in de omgeving, zal eens kijken of ik het trek om daar te zijn en dan zoon mazzelen door te zeggen dat hij iets mag kiezen waar ik in mee moet. Hij is best een daredevill, ik word nogal makkelijk misselijk dus laat de harde hoge dingen meestal aan vriend over. Blijf liefst met beide voeten op de grond

@rinkels, fijn dat het weer wat beter gaat. Bij mij heeft het weer volgens mij weinig invloed. Ik heb inderdaad ook een daglichtlamp voor de winter, merk wel dat ik daardoor s morgens wel wat vlotter opstart maar heb niet het idee dat het voor mijn stemming veel doet. Maar ja, ik kan in de zomer net zo goed dippen als in de winter. En ergens vind ik het duister van de winter prettiger dan het letterlijke blootgeven van de zomer (als je begrijpt wat ik bedoel). Wat helpt jou de dagen doorkomen?

@schattig meisje, dat is inderdaad ook herkenbaar, de tijd van de dag. Overdag als ik bezig ben gaat het wel redelijk. Maar 's morgens zie ik enorm tegen de dag op en 's avonds ben ik overprikkeld en vliegt het me enorm aan. Ik ga nu toch ook weer wat later slapen om goed moe te zijn zodat ik redelijk vlot in slaap val en niet ga piekeren. Waar vind jij je afleiding in overdag, naast je werk? Ik zou willen dat ik afleiding vond in het huishouden eigenlijk, dan zou het makkelijker zijn om dat bij te houden

Hoe het gaat? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. De laatste ophoging van medicatie lijkt nu toch wat lucht te geven, maar mijn stemming wisselt over de dag heel sterk, sterker dan normaal. Weliswaar wel de goede kant op, maar het is moeilijk te handelen. Vervelend is ook dat ik makkelijker wegzak in een negatieve stemming dan dat ik verbeter van stemming. Maar ik heb wel wat meer kracht om te doen wat goed voor me is. Zo kan ik mezelf ertoe zetten om te gaan wandelen. Niet omdat ik het leuk vind, maar wel omdat het in het verleden hielp. Dat vind ik wel een positief iets. Idem voor op de fiets naar het werk, en de cola laten staan. Zijn toch signalen dat ik mogelijk weer kan opkrabbelen.

Ik moet niets, dat weet ik. Maar ik merk wel dat de posts van verbinder me raken en daarom ben ik wel benieuwd naar de uitwerking van de oefeningen. En juist dit soort dingen passen wel bij me, daarnaast kost het niet veel (zelfs niet veel moeite) en baat het niet dan schaad het niet. Ik denk dat het mogelijk een goede manier is om uit mijn hoofd te komen en misschien zelfs kan helpen wat minder bang te worden voor gevoelens. Het is niet de eerste keer dat ik hoor dat ik gevoelens blokkeer. Ik heb dat altijd wel wat afgestoten,maar nu mijn normale acties/ gedachten minder goed werken zal ik iets anders moeten gaan doen.

@er is altijd hoop, welkom. Vervelend dat je het herkend. Wel fijn dat je lichtpuntjes ziet, dat scheelt al een hoop! Het leven niet snappen en het gevoel van zinloosheid, pijnlijk herkenbaar. Ik heb daar lang mee geworsteld, en kom er niet uit maar het heeft wel een enorm negatieve invloed op mijn gestel dus ik sta er maar niet teveel bij stil. Ik zie overigens anderen wel genieten van het leven, dus weet ik dat het aan mij ligt en niet aan het leven zelf. Dat was dan ook geen reden om geen kinderen te krijgen. Overigens toen wij voor kinderen gingen had ik nog hoop dat het goed kwam. Ik weet niet of ik nu opnieuw voor kinderen zou kiezen, omdat ze nu echt wel last krijgen van mijn buien en dat vind ik wel moeilijk. In goede tijden trek ik me erg op aan mijn kinderen, die gek genoeg sprankelen van levenslust.

Maar als emigreren je droom is, kan je daar niet vast praktisch mee aan het voorbereiden? Mogelijk houdt je dat op de been en raak je ook gemotiveerder voor je studie.

Ingres ken ik niet, zal hem eens opzoeken. Hoewel, ik moet mijn neiging tot wegzakken in computerspelletjes wel een beetje de baas blijven... Fijn dat lezen je nog lukt, dat kan me normaal ook wel afleiden/ de avond doorhelpen, maar kan nu nog net de concentratie opbrengen voor forumposts, en de langere moet ik dan vaak twee keer met volle aandacht lezen.
Toch jammer van dat huishouden he. Ik ken ze wel, die mensen die hun gedachten tot rust krijgen met afwassen, kan me er zo slecht een voorstelling van maken maar zou me heerlijk lijken.

Hoe gaat het rinkels, kan je je goede stemming vasthouden, of is die met de zon vertrokken? Hier is het sinds gisteren flink bewolkt en aan het regenen.

Schattig meisje, inderdaad, een opgeruimd huis helpt wel. Maar ja, dat opruimen he. We wonen hier nou eenmaal met vijf sloddervossen, dus het blijft hier sowieso nooit lang netjes. Ingress heb ik opgezocht, maar geloof niet dat ik daaraan begin. Ook een tijdje hayday gespeeld, maar daar kan ik helemaal niet mee stoppen. Spelletjes als candy crush zijn verstandiger, na een kwartiertje zijn de levens wel op en moet ik wel stoppen.

verbinder, ben vandaag op de kermis geweest. Met zoon in de achtbaan geweest (en ik haat kermisachtbanen). Vooraf geen duidelijk gevoel, toen we erin zaten een hoop spanning, met name in de schouders(opgetrokken) handen (verkrampt) en borstkas(versnelde ademhaling) naar mijn idee puur angst. Toen ik dat voelde bedacht ik me dat het nergens op sloeg, want als de boel nou in zou storten of het karretje de baan uit zou vliegen ik vast dood zou zijn en weg was de spanning. Verder rustig over me heen kunnen laten komen.

Buitenbad (enige in de omgeving met hoge duikplank) is alleen open met mooi weer, maar als die open is en ik tijd heb ga ik die zeker nog proberen.

Nu zelf flink overprikkeld van de kermis,en het was gisteren ook al bagger. Ga zo proberen te slapen en dan morgenvroeg maar even kijken of ik oppas kan vinden voor de jongste, dat ik even een paar uur flink kan lopen. (met psychiater afgesproken dat in te zetten als ik de neiging heb om in bed te kruipen).