dysthyme stoornis, depressie eroverheen

Ik ben jaren geleden gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis en AD (H) D. Heftige periode geweest destijds, vooral het moeten accepteren, maar de afgelopen +/- tien jaar was het te doen. Vorig jaar leek ik echter erger in een dip te zakken dan gewoonlijk (de mate van somberheid wisselt door het jaar heen). Door wat aanpassingen privé/ werk mezelf op tijd weer op de rit gekregen.

Afgelopen december ging het echter weer mis, dusdanig dat ik weer hulp ben gaan zoeken. Maar ondanks hulp en medicatie lukt het niet om eruit te klimmen. Mijn behandelaar wil me nu eigenlijk doorsturen voor intensievere behandeling zoals dagbehandeling of opname.



Maar naast dat ik dit absoluut niet wil denk ik ook niet dat het zin heeft. Ik merk gewoon dat ik op ben van het constant tegen dreigende depressie op te boxen. Het voelt zo zinloos, want wat ik ook doe, het gaat toch weer mis. Ik denk dat dit het dit keer zo heftig maakt, de moed is me echt in de schoenen gezakt en kan haast de motivatie niet opbrengen om er nog tegen te vechten. Ik vind dat ik moet, voor mijn man maar vooral voor mijn kinderen die hier niet om hebben gevraagd. Dus ergens zal ik weer vechtlust moeten vinden.



Iemand een idee waar? Leuke dingen doen helpt niet, sociale activiteiten trekken me alleen maar naar beneden. Ik werk nog (vooral ook omdat dit me afleid van mijn ellende). Kinderen gaan wat meer naar de opvang/ oppas omdat ik het anders niet volhoud, man werkt wat minder om me te ondersteunen. Medicatie helpt tot nu toe niet (wel van alles aan het proberen (en er is de vorige keer ook al eea geprobeerd) maar de ellende is dat het telkens tijden duurt voordat je kan vaststellen dan het niet werkt), standaard therapieën (psychotherapie, CGT, groepstherapie, hardloopgroep voor depressieve mensen) tegen depressie hielpen niet. Overstappen van behandelaar is een slecht plan, voordat ik iemand genoeg vertrouw/ respecteer om daar wat van aan te nemen ben ik weer een flinke zoektocht en ook tijd verder en ben ook niet ontevreden over deze. In het verleden haptonomie geprobeerd, yoga, mindfulness (en deze laatste helpt me wel om mijn gevoelens enigszins onder controle te houden). Homeopathie, magnetiseren, voetreflexmassage, geen resultaat in het verleden....



Ik weet het dus niet meer. Eigenlijk ben ik alleen maar op zoek naar vertrouwen en hoop dat het weer goed komt. Misschien ook opnieuw een stuk acceptatie. De vorige keer was uiteindelijk acceptatie de sleutel waardoor ik mezelf voldoende bij elkaar kon rapen om door te gaan. Er zijn nu meerdere topics over depressie, maar kan me daar niet helemaal in vinden. Ik ga me er niet beter door voelen als anderen het herkennen en vind dat het al snel een klaagzang wordt (zoals ik hierboven ook doe). Maar ik ben juist op zoek naar een stukje positiviteit waar ik me aan op kan trekken, humor of gewoon een flinke schop onder mijn kont. Iets wat zorgt dat ik in plaats van steeds dieper wegzakken weer omhoog kan klimmen. Iemand de gouden tip?

bah, ik wist dat ik een terugslag zou krijgen van gisteren (kermis) maar nou het ook zo is voel ik met toch weer goed ellendig, helaas. Aan de ene kant een hoop onrust, aan de andere kant voel ik me leeg en doodmoe. Kan geen kant op zo. Verstand maar weer op nul en even uitzitten tot vriend thuiskomt, hoop dat hij op tijd is. En dan duik ik denk ik maar mijn bed in, en hopen dat het morgen beter is.

Ellendig he Rinkels! Het nergens over nadenken ken ik wel, dan lijkt het of het goed gaat. Maar het is jezelf voor de gek houden, want hoe langer je doorgaat, hoe dieper de dip. Denk je dat het mindere weer bij jou weer invloed heeft?

Dat steeds bij elkaar rapen, daarvoor had ik ook dit topic geopend. Ik ben het zo zat, wat ik ook doe, de terugval komt altijd. Ook nu het weer wat dragelijker is kan ik nog de moed niet vinden om me echt te herpakken. Het voelt zo zinloos. Medicatie lijkt wel wat te doen en is nu weer opgehoogd. Mocht het na de vakantie niet verbeterd zijn dan wil psychiater echt verder kijken, ze denkt nu aan ASS, leuk, mogelijk nog een etiketje waar ik niks aan heb.

AeonOfWinter schreef: ↑

14-07-2017 01:04

Ook ik herken mezelf heel erg in je verhaal (minus de AD(H)D dan) maar ga nu eigenlijk naar bed. Zal morgen als ik het niet vergeet wat uitgebreider reageren.

Jammer dat je het verhaal herkend. Of heb jij er wel een weg in gevonden?

Een huis heb ik, daar ben ik op zich tevreden over (achteraf gezien had ik hem graag wat groter gehad, met liefst een aparte ruimte voor mezelf maar we wonen nu wel vrijstaand met ruime tuin). Qua werk heb ik een mbo functie (zonder opleiding) terwijl ik met twee vingers in de neus VWO heb gehaald. Wil wel graag wat anders, maar moet qua werk altijd rekening houden met mijn buien, ik moet mijn werk ook kunnen doen als het minder gaat, afgezien van dat ik een studie (en zeker naast huishouden/ werk) echt niet ga trekken. Inderdaad voelt het of ik alleen maar bezig ben mezelf in balans te houden, het gaat al niet eens meer om het leven leuk willen vinden, maar alleen al om het leven volhouden.

Mijn huisarts schrijft mij ook niets voor, die stuurt me naar de psychiater, hij vind mijn problematiek te complex.
Dit is middel zes of zeven die ik nu probeer, ben de tel een beetje kwijt. Ik heb nu nortrilen (tri cyclische antidepressiva). Merk dat voor nu de depressieve gedachten wat minder zwaar vallen, en dat ik de dag aardig goed doorkom, in plaats van alleen in bed willen liggen en na een halve dag mijn energie al opgebruikt te hebben. Het lukt nu redelijk mijn huishouden/ werk bij te houden en ik raak bijvoorbeeld niet in paniek van het idee dat ik van het weekend een feestje heb. Al met al haalt het de scherpe rand er een beetje af,nog wel gedeprimeerd maar niet meer compleet wanhopig/ radeloos.

Of het is het gewone opkrabbelen, maar dat merken we dan over een maand of over 2 maanden wel weer, als ik eind september niet weer ingestort ben helpt de medicatie.
Heb mezelf naast de medicatie ook weer genoeg bij elkaar geraapt om mijn omgeving op te ruimen, in een ritme te blijven en te gaan wandelen. Dat helpt mij dus. Goed eten (gezond, gevarieerd, suikerarm en regelmatig) heeft ook invloed, maar heb nog geen kracht/ moed om mijn vreetbuien te lijf te gaan.

Onder de mensen zijn kan wel wat afleiden, maar over het algemeen brengt het voor mij zoveel spanning met zich mee dat ik me dan na de tijd dubbel zo ellendig voel. Vooral als ik me minder voel ontwijk ik mensen, en zeker gezelschappen/ drukte zo veel mogelijk. Werken zelf is bijvoorbeeld best prettig, even niet met mezelf bezig ( wel enigszins aangepast omdat ik de volledige werkdruk niet aankan) maar eist aan de andere kant wel meer energie dan ik heb, de dag na het werk moet ik echt bijkomen en ik moet al helemaal niets op een werkdag plannen, dan ben ik drie dagen van de wap.

Echt mediteren doe ik niet, maar heb wel een aantal ontspanningsoefeningen die ik regelmatig doe. Maar op slechte dagen is het al een wonder als de oefening lukt. Probeer door de dag heen ook een aantal momenten heel bewust te doen, echt met volle aandacht tanden poetsen bijvoorbeeld, of onder de koude douche stappen. Door daarop te focussen roep ik de rondtollende gedachtes ook wel even een halt toe.

De ASS kwam eigenlijk ter sprake nav dat ik zo overprikkeld kan raken dat ik niet meer helder kan denken. Dat het me helpt om mijn omgeving te ordenen (geeft me rust) en omdat ik de mensen om me heen niet echt lijk te snappen. Daarop begon ze over ASS, en dat ze van mij wel vaker dingen had gehoord die daarop beter terug te herleiden zijn dan op mijn huidige diagnoses zoals mijn telefoonangst, het uit balans raken van plotselinge wijzigingen, de metaforen die ik maak maar die moeilijk te volgen zijn, de behoefte aan om bij de hand genomen te worden op het werk terwijl ik het zelf zo goed kan/ weet, de behoefte aan een prikkelarme omgeving, nauwelijks oogcontact maken, met afstand praten over heftige gevoelens (dus geen emotie tonen), de tics als op mijn lip bijten en tikken met mijn vingers als het moeilijker wordt, de moeite die ik heb om gesprekken bv op het schoolplein aan te knopen en vol te houden. Dit lepelde ze in ieder geval zo even op.

Het kwam wel even binnen, maar heel boeiend vind ik het uiteindelijk toch niet, alleen dat die diagnose mogelijk nog leidt tot andere medicatie of aanpassingen. Ik was overigens altijd erg tegen op medicatie, vooral na de episode jaren terug toen de een na de ander niet werkte. Ik heb jaren gedraaid op methylfenidaat, maar dat was niet meer afdoende. En nu hoop ik inderdaad dat er een middel is dat het allemaal wat minder zwaar kan maken.

Hey, er wordt weer geschreven zie ik. Schattig meisje, fijn dat de AD werken. Ik hoor helaas bij de groep die flink moet uit proberen. Het leek even alsof deze wat deed, maar na de vakantie zakte ik weer zo weg dat ik daar toch weer vraagtekens bij zet. Nu laatst mogelijke ophoging en anders toch echt verder kijken. De mindfulness van ooit hielp best wel tot op bepaalde hoogte, ben benieuwd hoe dat bij jou uitpakt.

Rinkels, fijn dat je vakantie goed was! Een blije kip worden, lijkt me ook best leuk.

Wij zijn een ruime week naar een camping geweest, die an sich ideaal was. Lekker kleinschalig, ruime plekken, geen animatie en geen toeristisch gebied. Kinderen wel genoeg vriendjes en vriendinnetjes, dus die waren veel de hort op. Maar zoals verwacht deed het bij mij geen goed, teveel bij elkaar op de lip maar ook te weinig afleiding en andere structuur. Overigens bleef het handelbaar, hoewel het eenmaal thuis wel weer bergafwaarts ging. Nu afwachten wat de ophoging en herpakken van de structuur gaan doen.

Rinkels, goed dat je een afspraak hebt gemaakt. Nu hopen dat de wachtlijst meevalt.
De scholen bij ons zijn al twee weken weer bezig, en ik vind het wel heerlijk eigenlijk. Kan heel erg balen van het opgelegde ritme, maar merk dat het echt wel beter voor me is. Ik durf nog niet te juichen maar lijkt of de laatste ophoging nu toch wat doet, mijn hoofd voelt minder zwaar en ik kom wat makkelijker de dag door. Nu er wel wat reactie is kijken we het nogmaals 2 weken aan.

O en impulsief en chaotisch, check en check. Nou ja, in de depressie ben ik te lamlendig om impulsief te zijn, maar de chaos wordt alleen maar groter.

Shalalishalala, bedankt voor je reactie. Maar ben niet zo van de supplementen. Ik kan daar ook niet echt veel mee, ken van dichtbij mensen die dat heel erg promoten maar ondertussen zelf constant in de lappenmand zitten. Bovendien is mijn voedingspatroon vrij constant, terwijl mijn stemming dat niet is. In het verleden wel (op advies van alternatieve arts) een tijdje visolie geslikt, vit B en natuurlijk magnesium, maar ook dat was vrij zinloos.

Herkenbaar van dat schoolplein, helaas heb ik dat niet alleen de eerste dag. Bij het ophalen kom ik ook zo laat mogelijk zodat het zo min mogelijk energie kost. En dan nog moet ik er soms gewoon een half uur van bijkomen.

Had je al met de huisarts gesproken?

veel ouders komen ook gewoon standaard te laat, zijn vaak dezelfde als die s morgen s ook op het nippertje aan komen rennen .


FIjn dat de huisarts je serieus neemt. Jammer dat die twee het niet waren. Ik heb geen ervaring met de twee die je noemt. Maar ik zit bij een vrijgevestigde, heb in het verleden wel bij de ggz een traject gevolgd maar dat was het voor mij niet. Heel veel verschillende medewerkers gezien, en heel erg het gevoel dat ik niet gehoord werd. Uiteindelijk uit frustratie daar gestopt.

Is het niet mogelijk om bij beiden een kennismakingsgesprek te hebben? Zal wel niet, de wachttijden zijn al zo lang. En weet ook niet hoe het dan zit met vergoedingen.

Ben ooit begonnen bij de dichtstbijzijnde psycholoog, beviel erg goed maar omdat mijn problematiek te groot was voor eerstelijns doorgestuurd naar de plaatselijke ggz, waar ik uiteindelijk alleen maar ellendiger van werd. Het even zelf geprobeerd wat dus ook niet wilde, terug gegaan naar de eerste psycholoog die inmiddels een samenwerkingsverband had met mijn huidige psychiater. Eigenlijk meer toeval dus, maar het klikt en ik vertrouw haar. De afgelopen jaren sporadisch contact gehad omdat het allemaal wel redelijk ging, maar nu dus weer echt in behandeling (m n medicatiegericht). Zij vind zelf haar mogelijkheden eigenlijk wel te beperkt, maar ik zie terug naar de GGZ niet zitten.

Zijn op zich genoeg mensen wel tevreden over de ggz hoor, wil je niet bang maken. Volgens mij is de bosman die je noemt juist ontstaan uit het idee dat het anders, persoonlijker moest bij de ggz, maar dat kan ik mis hebben. Het is denk ik gewoon een kwestie van proberen. Het voordeel van een grote instelling is wel dat ze meer mogelijkheden hebben, en dat je redelijk makkelijk van behandelaar kan switchen als het niet klikt.

Schattig meisje, hoe is het met jou dan? Ga je nog steeds vooruit, en al gestart met de mindfulness?