dysthyme stoornis, depressie eroverheen

Ik ben jaren geleden gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis en AD (H) D. Heftige periode geweest destijds, vooral het moeten accepteren, maar de afgelopen +/- tien jaar was het te doen. Vorig jaar leek ik echter erger in een dip te zakken dan gewoonlijk (de mate van somberheid wisselt door het jaar heen). Door wat aanpassingen privé/ werk mezelf op tijd weer op de rit gekregen.

Afgelopen december ging het echter weer mis, dusdanig dat ik weer hulp ben gaan zoeken. Maar ondanks hulp en medicatie lukt het niet om eruit te klimmen. Mijn behandelaar wil me nu eigenlijk doorsturen voor intensievere behandeling zoals dagbehandeling of opname.



Maar naast dat ik dit absoluut niet wil denk ik ook niet dat het zin heeft. Ik merk gewoon dat ik op ben van het constant tegen dreigende depressie op te boxen. Het voelt zo zinloos, want wat ik ook doe, het gaat toch weer mis. Ik denk dat dit het dit keer zo heftig maakt, de moed is me echt in de schoenen gezakt en kan haast de motivatie niet opbrengen om er nog tegen te vechten. Ik vind dat ik moet, voor mijn man maar vooral voor mijn kinderen die hier niet om hebben gevraagd. Dus ergens zal ik weer vechtlust moeten vinden.



Iemand een idee waar? Leuke dingen doen helpt niet, sociale activiteiten trekken me alleen maar naar beneden. Ik werk nog (vooral ook omdat dit me afleid van mijn ellende). Kinderen gaan wat meer naar de opvang/ oppas omdat ik het anders niet volhoud, man werkt wat minder om me te ondersteunen. Medicatie helpt tot nu toe niet (wel van alles aan het proberen (en er is de vorige keer ook al eea geprobeerd) maar de ellende is dat het telkens tijden duurt voordat je kan vaststellen dan het niet werkt), standaard therapieën (psychotherapie, CGT, groepstherapie, hardloopgroep voor depressieve mensen) tegen depressie hielpen niet. Overstappen van behandelaar is een slecht plan, voordat ik iemand genoeg vertrouw/ respecteer om daar wat van aan te nemen ben ik weer een flinke zoektocht en ook tijd verder en ben ook niet ontevreden over deze. In het verleden haptonomie geprobeerd, yoga, mindfulness (en deze laatste helpt me wel om mijn gevoelens enigszins onder controle te houden). Homeopathie, magnetiseren, voetreflexmassage, geen resultaat in het verleden....



Ik weet het dus niet meer. Eigenlijk ben ik alleen maar op zoek naar vertrouwen en hoop dat het weer goed komt. Misschien ook opnieuw een stuk acceptatie. De vorige keer was uiteindelijk acceptatie de sleutel waardoor ik mezelf voldoende bij elkaar kon rapen om door te gaan. Er zijn nu meerdere topics over depressie, maar kan me daar niet helemaal in vinden. Ik ga me er niet beter door voelen als anderen het herkennen en vind dat het al snel een klaagzang wordt (zoals ik hierboven ook doe). Maar ik ben juist op zoek naar een stukje positiviteit waar ik me aan op kan trekken, humor of gewoon een flinke schop onder mijn kont. Iets wat zorgt dat ik in plaats van steeds dieper wegzakken weer omhoog kan klimmen. Iemand de gouden tip?

Een maand wachttijd, dat valt heel erg mee. Nu maar hopen dat het klikt, maar neem aan dat je HA je niets voor niets naar deze verwijst.

Met mij gaat het wisselend, en vandaag gaat het eigenlijk gewoon bagger slecht. Gelukkig nog maar even tot vriend thuiskomt, dus mijn dag is bijna voorbij. Ik pak de lamp normaal bij het ingaan van wintertijd, maar kan het misschien wel wat eerder proberen.

Nee, momenteel niet. Ik weet dat ze er kunnen zijn, kan ze in betere tijden ook wel oproepen door bv bewust van mijn kinderen gaan genieten.

B12 is zeker weten getest afgelopen jaar (inderdaad zelf om gevraagd). Overige vitamines weet ik zo niet maar er is al een aantal keer bloed geprikt dit jaar dus denk dat de meest voor de hand liggende zaken wel nagekeken zijn. Maar dank je wel voor de tip