Eetangst

Ik wist niet waar ik het moest zetten, of op gezondheid/eten/lijf&lijn, of hier, maar het begint aardig psychisch te worden, dus vooruit, Psyche dan maar.



Sommigen weten al van mijn maag-en darmproblemen. Het is volkomen aan mezelf te wijten. Ik heb door een impasse bijna een jaar stilgezeten op alle fronten. Eten interesseert me dan ook niet meer (ben ooit al 's afgevallen tot 45 kilo door zo'n impasse) en ditmaal at ik nog wel, maar heel weinig, en, de boosdoener...enkel chips en chocolade van de winkel om de hoek (supermarkt was teveel moeite, en als ik het deed kocht ik nog niets normaals, enkel snoepdingen). Dat trekt je maag niet meer op een gegeven moment. Je psyche ook niet, je wil weer voor jezelf zorgen, dus besloot ik normaal te gaan eten. En toen....kwamen de problemen. Enorm overgeven, diarree, verstopping, you name it en ik kreeg het. Arts vertelde me dat mijn verteringsstelsel gewoon niet meer werkte; chips is simpel te verteren maar de gezonde dingen en vezels, daar moet voor gewerkt worden, vandaar de kotsreactie. Bloedonderzoeken, maagbeschermers, laxeermiddel, tabletjes tegen misselijkheid en dieettips kreeg ik. Ik stoot mij vaker aan dezelfde steen en na een dip hield ik dat allemaal niet vol. Ik voel me weer beter psychisch gezien (ik accepteer meer, ik accepteer mijn standaard melancholie en het feit dat ik altijd wel een terugval zal krijgen) maar momenteel verga ik van de pijn. Ik durf niet meer te eten. Ik eet gekookte groente wat dat is goed, ik eet boterhammen, ik eet fruit, maar het is nog te zwaar kennelijk. Maandag begon ik met stage, dinsdag moest ik er al overgeven, woensdag de hele ochtend gekotst en diarree, toch naar stage gegaan, daar weggestuurd en gister en vandaag thuis. En het voelt zo ellendig. Ik heb nu honger maar ik durf niet te eten. Ik koppel eten aan kotsen en pijn (m'n buik raakt opgezwollen, soms kots ik bloed mee) en dat is het ingredient voor een wel bijzondere eetstoornis.



Ik wil wat mensen in NL bezoeken maar ik durf niet, want lange treinreis en heb al eens de hele trein moeten doorzoeken naar een toilet dat niet op slot zat, om vol ellende over te geven. Caffeine vermijd ik (helaas, want daar begint m'n dag eigenlijk mee), roken doe ik wel maar minder, alcohol heb ik verminderd maar een paar pleziertjes moeten kunnen (en die zaken geven minder reactie, behalve wijn, sterke alcohol laat ik al helemaal staan).



Zelfs een lekkere tomaat wordt me afgeraden. Ovarit zou nog het best zijn. Koken kan ik minimaal en is hier in een klein keukentje met twee pitten ook niet al te makkelijk. Pizza's deed ik wel in de oven, maar pizza is te vet. Opwarmmaaltijden van Iglo doe ik nu, die bevatten zaken die ik mag. Maar geven soms ook nog reactie. Ik mag eigenlijk enkel heel mager eten, en hoewel het voor sommige mensen een luxeprobleem is...is het voor mij een echt probleem dat ik snel afval. Met enkel heel kleine porties zo mager als wat word ik ook echt zo mager als wat. Ik weet hoe dat is, want mijn haar viel uit bij een BMI van 15,9. Dan is mijn maag misschien blij, maar dan ben ik wel ontzettend vatbaar voor andere zaken en een breekbaar twijgje.



Nou, ik weet niet of ik echt vraag om tips, ik denk het wel. Of ervaring. Ik ben geen mietje, maar de pijn is soms ondraaglijk en het continu moeten overgeven is zo belemmerend.



Excuus voor het lange verhaal, maar ik zit er letterlijk mee in mijn maag.

Haha Lindy moet wel lachen om jouw blenderfetisj. Vergeef me me'n culinaire onkunde, maar komt er dan echt 'n shake uit? En dat voedt goed? Dan moet ik er toch eens eentje halen. De dokter zei dat de vitaminepil te zwaar op de maag zou liggen.



Oh, en soep? Kan dat? Ik heb van die zakjes champignonsoep en da's lekker, maar buikje werd niet blijtjes (<===lees dit even met het nodige cynisme, dank u).

quote:Mlle_j schreef op 03 juli 2009 @ 11:48:

Mm, ik herken dit wel. Heb zelf op mijn achttiende onder het mom van studeren in een jaar mijn spijsverteringssysteem helemaal verpest. At alleen maar chocolade en huzarensalade en was zo mager als een lat. Op een gegeven moment kreeg ik een heftige griep en viel zó snel af (tot 44 kilo bij 1,82 meter, echt afschuwelijk om te zien) dat mijn huisgenoten er op stonden dat ik naar mijn ouders ging om aan te sterken. Mijn ouders en ik stonden niet op goede voet, maar mijn moeder is gelukkig wel diëtiste en zorgde er samen met de dokter voor dat ik goed ging eten en aansterken. Aan het begin was dat heel moeilijk. Ik kon niks hebben en bleef alles uitspugen, mijn maag en darmen deden zo zeer. Ik moest wel veel eten om niet af te vallen, maar alles met kruiden, vet, zout en vezels was moeilijk. En ik wilde ook niet eten omdat ik bang was voor pijn � heel herkenbaar. Maar na een aantal maanden ging het beter en kreeg ik mijn lichaam beter onder controle. Ik heb er heel lang over gedaan om weer fit te worden en dat was vaak frustrerend. Heb jaren niet kunnen eten wat ik wilde en werd voor iedere �uitspatting� (lees: twee glazen koude witte wijn) gestraft met zwakte en overgeven. Ik kon destijds veel dingen niet omdat alles dat onregelmatigheid veroorzaakte me ziek maakte (ver reizen, hard studeren, lange dagen werken onder druk). Maar nu, ruim tien jaar later ben ik redelijk gezond. Ik kan bijna alles weer eten, en helemaal alles weer doen. Heb een drukke baan en zelfs alleen door Zuid-Amerika reizen is gelukt. In tijden van werkstress en lange dagen speelt mijn slechte vertering soms nog op en moet ik écht heel goed opletten en bij een pijntje meteen ingrijpen want dan kan ik nog wel eens ziek worden van een pizza (heb zeer genante ervaringen in het OV gehad � ik zeg dan dat ik zwanger ben en dat ochtendmisselijkheid bij mij de heeeeele dag duurt). Ik ben ook niet meer zo mager maar gewoon gezond slank. Ik begrijp uit jouw verhaal dat het je echt veel pijn hebt nu. Heel veel sterkte en ga gewoon nog eens naar een arts, een ziekenhuisdietist of een specialist. Je moet precies weten wat je hieraan kunt doen, anders is het onmogelijk om dit te verhelpen.



Jezus! Wat erg. Ik schrik hiervan en ik wil je niet beledigen, maar ik hoop vurig dat dit niet mijn toekomst wordt. Reizen is sowieso mijn passie en als ik zolang nog last zou hebben, nou, gooi mij dan maar door Lindy's blender. Wat erg trouwens, 44 kg bij jouw lengte. Ik ga het niet uitrekenen maar wat moet jij je ellendig hebben gevoeld. Ik ken dat dus, dat snelle afvallen, en ik ben blij dat je me daar in begrijpt, want niet willen afvallen ligt nogal gevoelig. De meeste vrouwen willen wel afvallen en denken al snel dat je of interessant zit te doen, of hen wil jennen. Mijn maag zal altijd wel een zwak punt blijven denk ik (heeft m'n pa, ultragezond persoon, ook). Weet je -hoe stom- hoe ik voor het eerst merkte dat er iets niet klopte? Toen ik moest overgeven na het drinken van wat glazen pure vodka. Dat is zo'n pure drank dat je maag dat normaal gezien wel trekt, en ik heb er nogal veel ervaring mee zulen we maar zeggen.



De appel smaakt naar meer, trouwens.

Cool Lindy, die ga ik dan kopen (Blokker will do zeker?) en dan wat recepten van 't wereldwijddeweb plukken. Kun je die ook meenemen naar je werk? Zitten er van die bekers bij? Dan heb ik iig iets te eten wat goed is en wat vult.



*moest ooit ook 4 verstandskiezen weg laten snijden maar heeft het niet gedaan en moest ook kaakoperatie maar wil nog steeds second opinion, maar weet nu wel wat te eten in de 6 maanden kaken dicht*

Wijn kan ik trouwens ook niet meer drinken. Weet niet wat het is met wijn, maar dat was altijd al iets wat m'n maag niet leuk vond. Nu al helemaal niet meer (en ja, ik geef toe dat alcohol een van mijn zwaktes en guilty pleasures is). Wijn hoef ik trouwens maar te zien en m'n maag komt in opstand, maar zaterdag heb ik een etentje gepland en da's ontzettend moeilijk voor mij om dan nee te zeggen.



't Stomme is (zei de arts ook al) dat ik er wel heel gezond uitzie. Mensen verwachten totaal niet dat ik eigenlijk behoorlijk ziek ben en toch zeker ernstig ongezond. Ik vergelijk mezelf altijd met Dorian Gray Ben ook weleens een maand naar m'n ouders gegaan om aan te sterken, want m'n vader kon 't niet aanzien dat ik zo walgelijk mager was (en 't rare is, ik zag het na een botte opmerking van pap pas dat ik mager was, net een skelet). Overigens nooit een eetstoornis gehad in psychische zin hoor, ik heb nooit anorectische neigingen gehad (al zal de buurman ongetwijfeld denken dat ik boulimisch ben met mijn gangen naar het toilet).

Heb 'm opgeslagen onder Favo's, Lin. Maar als ik zo kijk, is dat echt voedend? Zo bijvoorbeeld de Pink Lady, aardbei, appel en peer. Is dat 'n beetje calorierijk? Ik tel nooit calorieen, krijg er ook zeker niet genoeg binnen, maar 't is dus echt vullend?

Sopsie, het is zo lastig. Die dingen lijke mij ook reuzehandig en gezond, maar de arts raadde het dan weer af. Het is zo verwarrend!



Je hebt gelijk Mll, ik moet me geen fuck aantrekken van anderen, doe ik ook eigenlijk niet, maar ik zou het niet leuk vinden mochten vrienden onderling zich 'zorgen' maken om Digi die zogenaamd anorexia heeft. Ik ben natuurlijk ook heel slank en verdien mijn geld oa met mijn uiterlijk en ik ben -als ik niet in m'n smerige outfit op de bank zit- wel zo'n opgedirkt meiske. Maar ze zouden me beter moeten kennen natuurlijk, dus ach, lekker laten denken. En ja, weer gewoon kunnen eten wil ik ook, gewoon even wat gaan lunchen zonder na te denken, een kop koffie drinken, thee (thee gaat vaak ook niet) en eens een moorkop naarbinnen te kunnen werken.



Op die blender was ik zelf nooit gekomen (ik ben echt een nitwit op het gebied van eten) dus ben blij dat ik dit topic heb geopend. Heb m'n ouders gevraagd brood mee te nemen (hier in de supermarkten vind je niet snel lekker brood), hopelijk trek ik dat, want een heerlijke boterham met veel boter en lekker beleg vind ik zo om te smullen (ben nooit echt 't type geweest dat van de vette hap houdt).



Ik was op tennisles en ik viel haast neer (had niet gegeten), ik legde nog uit dat ik een maagprobleem had maar ik zag die man denken "ach wat 'n zeikwijf", dan ga ik mzelf verdedigen en dat komt nog enkel pathetischer over. Ben niet meer gegaan. Trok de veroordeling (overduidelijk) niet en het intensieve bewegen ook niet. Nu wandel ik wel elke dag een paar km, dan krijg ik iig beweging. Sporten komt later wel.



Een dietist, ik weet 't niet zo. Da's ook weer flink betalen en ik heb er eigenlijk geen tijd voor (misschien kan het online?).

Handig VickyP! Dat ga ik ook 's bekijken. Misschien kan ik hen gewoon een mailtje sturen, vertellen van de klachten en mij wat proucten laten aansmeren aanraden?



Ach ja Mll_j, shockerend hoe mensen anderen zien die dun zijn, he? Alsof zwaar ondergewicht te benijden valt, alsof slanke mensen automatisch gelukkig zijn, of gezond, of maar een beetje leuk, succesvol...Heb dat al vaak gehoord 'ja maar jij bent tenminste slank'. Sja, dan denk ik: ja, maar jij hebt tenminste geen littekens, en jij bent kennelijk 'n gelukkig mens als slank zijn het enige is wat je nastreeft.



Spinster, moet je op Werk&Studie kijken

Hey Iry,



Nee helaas zit het niet tussen m'n oren (of gelukkig, ik weet 't niet). Het begon ironisch genoeg toen ik gezond begon te eten. En de adviezen zijn zo tegenstrijdig. Wat ik uiteraard gemeen heb met anorexiapatienten is dat mijn darmen uiterst lui zijn geworden en mijn maag niet goed kan verteren. Maar geen psychisch gedeelte, ik heb mezelf verwaarloosd (wel psychisch) maar had nooit het doel slanker te worden.



Waarom geen appels? Vezels moest ik mee oppassen zei de arts. Opbouwen. En da's lastig, want je bent volwassen en alleen, je zit in een structuur van werken en studeren, in een sociale omgeving...Water drink ik de hele dag door, ik hou niet van andere dranken dus dat zit wel snor.