Eetangst

Ik wist niet waar ik het moest zetten, of op gezondheid/eten/lijf&lijn, of hier, maar het begint aardig psychisch te worden, dus vooruit, Psyche dan maar.



Sommigen weten al van mijn maag-en darmproblemen. Het is volkomen aan mezelf te wijten. Ik heb door een impasse bijna een jaar stilgezeten op alle fronten. Eten interesseert me dan ook niet meer (ben ooit al 's afgevallen tot 45 kilo door zo'n impasse) en ditmaal at ik nog wel, maar heel weinig, en, de boosdoener...enkel chips en chocolade van de winkel om de hoek (supermarkt was teveel moeite, en als ik het deed kocht ik nog niets normaals, enkel snoepdingen). Dat trekt je maag niet meer op een gegeven moment. Je psyche ook niet, je wil weer voor jezelf zorgen, dus besloot ik normaal te gaan eten. En toen....kwamen de problemen. Enorm overgeven, diarree, verstopping, you name it en ik kreeg het. Arts vertelde me dat mijn verteringsstelsel gewoon niet meer werkte; chips is simpel te verteren maar de gezonde dingen en vezels, daar moet voor gewerkt worden, vandaar de kotsreactie. Bloedonderzoeken, maagbeschermers, laxeermiddel, tabletjes tegen misselijkheid en dieettips kreeg ik. Ik stoot mij vaker aan dezelfde steen en na een dip hield ik dat allemaal niet vol. Ik voel me weer beter psychisch gezien (ik accepteer meer, ik accepteer mijn standaard melancholie en het feit dat ik altijd wel een terugval zal krijgen) maar momenteel verga ik van de pijn. Ik durf niet meer te eten. Ik eet gekookte groente wat dat is goed, ik eet boterhammen, ik eet fruit, maar het is nog te zwaar kennelijk. Maandag begon ik met stage, dinsdag moest ik er al overgeven, woensdag de hele ochtend gekotst en diarree, toch naar stage gegaan, daar weggestuurd en gister en vandaag thuis. En het voelt zo ellendig. Ik heb nu honger maar ik durf niet te eten. Ik koppel eten aan kotsen en pijn (m'n buik raakt opgezwollen, soms kots ik bloed mee) en dat is het ingredient voor een wel bijzondere eetstoornis.



Ik wil wat mensen in NL bezoeken maar ik durf niet, want lange treinreis en heb al eens de hele trein moeten doorzoeken naar een toilet dat niet op slot zat, om vol ellende over te geven. Caffeine vermijd ik (helaas, want daar begint m'n dag eigenlijk mee), roken doe ik wel maar minder, alcohol heb ik verminderd maar een paar pleziertjes moeten kunnen (en die zaken geven minder reactie, behalve wijn, sterke alcohol laat ik al helemaal staan).



Zelfs een lekkere tomaat wordt me afgeraden. Ovarit zou nog het best zijn. Koken kan ik minimaal en is hier in een klein keukentje met twee pitten ook niet al te makkelijk. Pizza's deed ik wel in de oven, maar pizza is te vet. Opwarmmaaltijden van Iglo doe ik nu, die bevatten zaken die ik mag. Maar geven soms ook nog reactie. Ik mag eigenlijk enkel heel mager eten, en hoewel het voor sommige mensen een luxeprobleem is...is het voor mij een echt probleem dat ik snel afval. Met enkel heel kleine porties zo mager als wat word ik ook echt zo mager als wat. Ik weet hoe dat is, want mijn haar viel uit bij een BMI van 15,9. Dan is mijn maag misschien blij, maar dan ben ik wel ontzettend vatbaar voor andere zaken en een breekbaar twijgje.



Nou, ik weet niet of ik echt vraag om tips, ik denk het wel. Of ervaring. Ik ben geen mietje, maar de pijn is soms ondraaglijk en het continu moeten overgeven is zo belemmerend.



Excuus voor het lange verhaal, maar ik zit er letterlijk mee in mijn maag.

quote:Mlle_j schreef op 03 juli 2009 @ 12:42:

Klopt helemaal. Maar dun zijn is dus alleen leuk wanneer je gezond bent, dat weet ik nu zeker. ben ooit eens helemaal afgebrand toen ik vanwege darmen geen stuk taart accepteerde op een verjaardag. volgens taartenbakster was ik zielig omdat ik mezelf zoveel onthield voor mijn figuur, en zette ik anderen (wie?) daarmee aan tot 'anorectisch gedrag'. Ik moest vooral niet denken dat dat 'normaal' was, en het was bekend dat alle dunne vrouwen doen alsof ze niet mogen eten vanwege vage kwaaltjes. Terwijl ik zooooo'n zin had in die taart, dat was best ironisch. later dacht ik had m misschien over tafel moeten kotsen ofzo.



Ach Jezus, wat erg. Wat zijn sommige mensen (en vooral vrouwen onderling) toch gemeen. Ik zou nu ook taart afslaan, terwijl ik altijd de eerste was die aan de chips/nootjes/toastjes begon. Dat was altijd de grap binnen 'n vriendengroep "ah Digi bent weer hoor". Beschuldigd worden van een ernstige psychische aandoening en dan nog met een schuldgevoel opgezadeld worden is monsterlijk, bah. Ik snap je laatste opmerking, dat zou ik dan ook echt nog zeggen ook (dan krijg je vast de opmerking dat je boulimia hebt). Ik laat helemaal niets voor mijn figuur maar moet nu wel dingen laten voor m;n gezondheid.



Vind dat mensen zo bezig zijn met hun en vooral andermans figuur. Heb al zoveel opmerkingen gehad "nou er kan wel wat bij hoor, ha je bent niet meer zo mager, nou dat stuk taart kan er wel bij, je mag best wat aankomen". En dat terwijl ik niet mager ben en men mij nooit heeft gezien toen ik echt mager was. Rare wereld.



'k Zie zo op tegen dietisten en ziekenhuisbezoeken omdat ik een fulltime stage doe. Dat ze denken "fuck zeg, hebben we een zieke aangenomen". Had ik 't maar eerder gedaan maar ja, story of my life.

Ik heb zojuist een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Dinsdag heb ik een gastroscopie. Heb wat info gevraagd aan die vrouw aan de lijn, en die zei dat het best meeviel, je nuchter moet verschijnen en eventueel een sedatie kunt krijgen, maar dan ben je wel de hele dag suf. Ik vroeg of ik -als ik dat nodig acht- zelf kalmeringstabletjes vantevoren in mocht nemen, en dat mocht. Ze zei dat je erna ook niet zo ziek bent ofzo (mijn oma heeft de taxi ondergekotst...) dus wie weet kan ik erna toch nog even naar kantoor. Heb expres voor dinsdag gekozen, zodat ik maandag de baas kan ontmoeten en een en ander kan uitleggen.



Groll, ik wil wel eten hoor. Graag zelfs. Maar ik heb de angst voor de allesoverheersende pijn en het overgeven, de diarree en de verstopping, de opgezwollen buik. Ik heb zojuist nog iets gegeten, dat ging goed (wel heel weinig). Het kliekje van gister, een Iglomaaltijd met spinazie, 'n beetje gehakt en aardappelen. Volgens mij gaat dat best als ik het niet in 1 keer opeet (deze keer wel koud want spinazie kun je niet nog 's opwarmen), maaar het gaat nu even niet om of het lekker is of niet. Ik zal via de arts in het ziekenhuisvragen of ik een dietist kan of moet raadplegen.



Bedankt voor de tips, ervaringen en meedenken. Overigens MozesKriebel, een beetje verdoving heb ik nodig. Dat heb ik van mezelf geaccepteerd (ik ga hier geen lange verhandelig houden waarom) maar ik minder zeker met alcohol. Ik zal het ook aan de specialist vragen hoe het zit met alcohol en sigaretten. En mijn psychiater (waar ik enkel heenga voor kalmeringstabletjes en een voor hem plezierig intellectueel gesprek, en toch ook om eventjes te vertellen hoe ik me voel, al verwacht ik geen adviezen maar het doet me wel goed) wil dat ik mijn kaakproblemen eens goed formuleer zodat hij een geschikte arts voor me kan vinden. Ook wel erg fijn want ik kamp al jaren met gewrichtspijnen en een permanent ontwrichte kaak.



Ik lijk wel 80, he?

Ben de fout ingegaan vandaag. Plofte even neer op 'n terrasje, 't was nogal vol en een aardige oudere meneer kwam aan mijn tafeltje zitten en bood me wijn aan. En ik, ik was te zwak om te weigeren. De terugreis via openbaar vervoer was 'n ware hel en thuis m'n maag leeggekotst. Dat doen we dus niet meer.



Idd MozesK, ik heb wel wat kalmerende zaken en da's toch beter voor de maag. Maar nee zeggen tegen alcohol vind ik wel moeilijk (ook nee zeggen tegen een lekker stuk taart trouwens).



'k Zal die gastroscopie wel overleven.