Eetangst

Wat zielig voor je arme maag Digi...Maar je weet nu wel gelijk hoe de vlag erbij hangt.



Waarom vind je het trouwens zo moeilijk om alcohol te weigeren? Ik begrijp dat je niet op je mondje bent gevallen en dus lijkt het me ook niet zo moeilijk om "nee, dank u" te zeggen. Of "ik prefereer een sapje vandaag".

Is de verleiding van de spiritualia te groot om te weerstaan misschien? Wat denk je: is alcohol de baas over jou?



Ik vind het verhaal van Dana het overdenken waard Digi. Het is, op z'n zachtst gezegd opmerkelijk dat je maagproblemen juist nu opspelen. En het is bekend hoe psychische oorzaken ernstige lichamelijke klachten kunnen geven (waarbij de maag berucht is). Ik zou hier niet aan voorbij gaan.

Tuurlijk is het goed om je lichamelijk te laten onderzoeken, maar als het 'slechts' symptoombestrijding is, krijg je dezelfde klachten bij het volgende stressmoment natuurlijk gewoon weer. En weer kun je dan (legitiem) zeggen dat iets niet gelukt is vanwege ziekte en zo zal het elke keer zijn. En het zou toch doodzonde zijn, als je voortdurend faalt omdat je (onbewust) jezelf saboteert vanuit angst en onzekerheid.

Eerlijk gezegd lijkt me dit -voor jouw toekomst en succes- zeker de moeite waard om eens te onderzoeken en aan te pakken meid.



Nu eerst maar beterschap en zorg vooral goed voor jezelf hè!

quote:Digitalis schreef op 03 juli 2009 @ 11:22:[



Excuus voor het lange verhaal, maar ik zit er letterlijk mee in mijn maag.Nergens om Digi, maar je zegt het hier eigenlijk al woordelijk.

Nee daar ga ik niet aan voorbij. Ik denk alleen dat het niet of/of is, maar meer en/en...



Jouw slechte eetpatroon zal hier zeker een aandeel in hebben , maar de klachten kunnen evengoed versterkt/verergerd worden door een psychische grondslag.

De link tussen stress/angst/onzekerheid en maag- en darmklachten is algemeen bekend en dit is niet jouw eerste keer met deze klachten. Tuurlijk kun je het op je eetpatroon gooien, maar wat als de klachten nou toch ook een psychische oorzaak kennen? Zou het dan niet jammer zijn als je dat niet onderzoekt? Gewoon, als andere optie.



Stel nou dat het te verhelpen is....hoe heerlijk zou dat zijn?

Lieve Digi, het is overduidelijk dat jij ontzettend je best doet om je leven weer op de rails te krijgen en dat is dapper en bewonderenswaardig, echt waar!



Tegelijk spat jouw faalangst bijna van het scherm als ik je berichten lees. En hoe dapper je blijft proberen, veel van je pogingen tot verbetering strandden vanwege diezelfde faalangst.

Daar zit dus een bottleneck. Als je die zou kunnen tackelen, heb je volgens mij al een belangrijke hindernis genomen.



Elk mens heeft een uitgebreide trukendoos ter beschikking als afweer voor datgene hij niet aandurft of -kan. Zelfsabotage is er ook eentje van. Zo versliep ik mijn vroeger regelmatig als ik een hele enge afspraak had. Gek hè, en ik 'kon er niks aan doen'. Toch?

Toch was dit een duidelijk gevalletje onbewuste zelfsabotage.

Ook bij jou zie ik soms dat je het presteert om je goede voornemens halverwege de uitvoering jammerlijk te laten stranden, simpelweg omdat er 'iets' misloopt. En, slimme dame dat je bent, ben je heel creatief in jezelf te misleiden.

Waarschijnlijk zul je nu heel hard gaan roepen dat dat allemaal zaken waren waar jij niks aan kon doen, maar kijk eens heel diep in je hart Digi. Waren er ook dingen bij die je wel had kunnen voorzien? Die je had kunnen voorkomen? Door een betere voorbereiding misschien (zo hanteer ik tegenwoordig drie wekkers bij afspraken waarbij ik verslapen voorzie ), door de omstandigheden te veranderen, rust in te bouwen....zoiets.



Klein voorbeeldje?

Jij schreef dat je tennisles mislukt was omdat jij niet gegeten had. Schat, als je niet gegeten hebt, moet je al helemaal niet gaan tennissen, dan kun je bij voorbaat weten dat zoiets niet goed gaat.

Dus òf je eet voor je les òf je gaat niet. Wel gaan zonder eten is weten dat het niet goed zal gaan. Kun je op wachten. Jammer van de ervaring en al die andere lessen.



Als jij niks met de psychische component van jouw klachten kan, is natuurlijk je goed recht meid. Niemand wil je dat door de strot drukken. Maar ik zou wel zonde vinden als je verwerpt, met reden dat het aanvaarden van deze oorzaak zoveel enger is dan een lichamelijk defect. Ook omdat het aanvaarden van deze oorzaak je min of meer 'verplicht' om constructief aan de faalangst te gaan werken. Hetgeen natuurlijk helemaal doodeng is.

Dat je slechte ervaringen hebt met artsen die je niet serieus nemen, doet daar niet aan af. Ook dat is weer een afleidingsmanoeuvre die je weerhoudt constructief aan je klachten te gaan werken.



Ik wens je een goed leven Digi, zelfs met alle beperkingen waarmee je te kampen hebt. En ik ben ervan overtuigd dat er meer uit te halen valt dan nu het geval is. En nee, ik ben geen idealistische positivo, maar ik denk dat jij, met de juiste hulp, best in staat zult zijn om wat meer 'succes' naar je toe te trekken en een stabielere lijn daarin te handhaven.

Maar goed, just my two cents.....to take or to leave.

Digi, ik lees hier ook mee. En ik lees vaker dingen.

En ik vind zo veel dingen tegen spreken?



Zo als je eens in een topic vertelde dat je helemáál niets met eten hebt. Je hebt nooit honger, je vergeet het, je verheugt je er niet op, etc. (dus kan je je ook niet op taart verheugen!)



En ook zei je, 'ik heb liever een platte buik, dan een stuk taart'



En nu weer in dit topic lees ik weer tegenovergestelde dingen. Ik begrijp het niet echt meer. Het lijkt voor mij op een schreeuw om aandacht.

quote:Digitalis schreef op 04 juli 2009 @ 13:37:

Ja die tennisles, ik had niet moeten gaan. Maar ik voelde me een aansteller als ik niet zou gaan en Ik Moest Doorzetten. Vond ik dan. Ieder ander zou ik aanraden niet te gaan en met een fruitmandje langskomen en Hans Teeuwen-imitaties verzorgen, maar ja, voor mezelf ben ik heel anders.

Het is duidelijk dat je niet goed voor jezelf zorgt Digi. Bovendien hanteer je voor jezelf een andere standaard dan voor een ander.

Die ander krijgt een fruitmand, jij een schop onder je hol. Hoe aardig...



Je gunt jezelf niet veel goeds en zit jezelf ook nog regelmatig te dwarsbomen. Geen wonder dat je alsmaar faalt en zaken niet met succes afrondt. Ergens in het proces weet jij jezelf wel te laten struikelen. Hoe aardig...



Nogmaals Digi, als jij echt een kentering ten goede in je leven aan wilt brengen, zul je de basis moeten veranderen. Kijken of je de 'zelfhaat' (door jou ooit beschreven) anders kan beschouwen. Er constructiever mee omgaan. Manieren leren om destructieve patronen te ontdekken en er eerder uit te stappen. Jezelf te behoeden voor ernstig afglijden. Angst leren hanteren.

Het is echter een illusie om te denken dat je dit alleen aankunt. Hierbij heb je echt goeie, externe hulp nodig en die is er. Weet ik zeker. Een kwestie van aandachtig zoeken en goed overwegen.



Het zou me niet verbazen als je hier met je welbekende cynische op reageert (tenslotte heb je min of meer al besloten om je leven 'gelaten' te leven), maar ik denk dat het vooral een grote angst is die je weerhoudt om de nodige stappen te zetten om jouw leven een andere inhoud te geven. En daarnaast weiger ik te geloven dat een jonge meid als jij zich nu al bij haar situatie neerlegt. (En aan jouw niet aflatende pogingen en strijd te zien, geloof je het zelf, volgens mij, ook niet )

Ik had je laatste bericht nog niet gelezen toen ik de mijne plaatste, maar fijn te lezen dat je goed bezig bent en best een goeie dag hebt!



Wens je een fijn, zonnig en vooral gezond weekend met fijne mensen Digi. Geniet ervan!



PS: Tòp dat je niet gaat drinken! *thumbs up smiley*

Ach wat is de definitie van een gelukkig leven? Geluk is vaak zo vluchtig als een vlinder....soms al vertrokken voordat je überhaupt doorhad dat ie er zat.

Ik vind tevredenheid vaak al een hoog haalbaar goed...



Toch denk ik dat als je de kwaliteit van je leven wat weet op te krikken, je er netto gesproken ook wat gelukkiger van kan worden.Je zegt het zelf al: als dingen een beetje goed verlopen dan zie jij het direct zonnig in. Hoe simpel kan het zijn!

Je hebt dus verdomd veel te winnen Digi en kunt snel resultaat boeken bij vooruitgang. Dat lijkt me de moeite van het proberen waard!



Dat je, van nature, een cynische inslag hebt, zul maar moeten accepteren dan. Maar ik weet dat je óók humor hebt, dus met die twee valt er best een leuke combi van te maken.

quote:Digitalis schreef op 04 juli 2009 @ 14:29:

Overigens was ik op m'n 8ste al een cynisch kind, dus helaas, de leeftijdstroef kun je er niet inpleuren





Ik herken behoorlijk veel in jouw verhaal. Toen ik zo ongeveer 8 was weet ik nog dat ik dacht: goh, dat zelfmoord hè, lekker rustig. Want iedereen zegt altijd dat het leven later nog moeilijker wordt en dat trek ik echt niet. Niet dat ik dood wilde, maar rust in mijn hoofd leek me wel heul lekker.



Maar verder Digi, doe eens lief tegen jezelf (prent het mezelf ook even in), die standaard tegenover anderen zou ook voor jezelf moeten gelden (prent het mezelf ook even in) en laat dat perfectionisme op alle vlakken en dat overanalyseren nou eens gaan (prent het mezelf ook even in).



Ga naar die dokters: EIS betere hulp. Zeg nee tegen die ellendige alcohol en probeer verschillend lekker eten uit. Zonder al teveel kruiden en toevoegingen. Probeer je stage te benaderen als een leerbaan, want dat is het: het zou belachelijk zijn als je alles al zou weten en geen fouten zou maken want dan zou je er niet op je plek zijn.



Daarbij denk ik zeker dat maag- en darmklachten die je al hebt niet verbeteren als je onder stress en spanning staat. En het begin van een stage kan een enorme spanning teweeg brengen (herken je extreme onzekerheid op dat vlak, terwijl men vrijwel altijd tevreden is over me) zorg dat de spieren rond je maag niet verkrampen en blijf ademen via je buik, dat helpt mij wel wat. En probeer ook te beseffen dat het niet erg is als je ziek wordt, want je kunt er toch niets aan doen als het gebeurt (probeer ik als een mantra in mijn hoofd vast te zetten). Doe je aan yoga oid? Kan rust in je hoofd teweeg brengen (prent mezelf even in dat ik toch echt naar zo'n yoga-studio moet gaan).

Het is niet heel gek Digi, dat je maag protesteerd tegen al die gezonde dingen.



Er gewoon mee doorgaan, en wachten tot het beter wordt.



Want de rest van je leven op chips en alcohol lijkt me ook niks.

Niet te veel analyseren, wel beter voor jezelf zorgen en probeer die stage nu maar af te maken, het is maar een maandje. Je hebt nu een gouden kans, gebruik 'm, doodzonde om die te laten liggen. En dan ga je daarna gewoon weer verder met analyseren, heb je nu even geen tijd voor.

quote:Digitalis schreef op 04 juli 2009 @ 15:08:Maar ben zo bang voor "Digi, we hebben eens om de tafel gezeten en we zijn helaas tot de conclusie gekomen dat deze stage niets voor jou is" <===== je bent echt extreem slecht.

Dit is wat de faalangst je influistert Digi. Realistischer zou zijn (in het theoretische geval dat je alles 'fout' doet): "Digi, we hebben eens om de tafel gezeten en zijn tot de conclusie gekomen dat er nog wat leerpunten zijn waar je jezelf in kunt verbeteren. Dat zijn...."



Hoe voelt dat?



Wat je maagproblemen betreft. Het langdurig slechte eten icm de alcohol hebben zeker bijdragen aan je klachten. Maar Digi, het is niet 'zomaar' dat jij zolang zo slecht hebt gegeten en zoveel alcohol hebt gedronken. Uiteindelijk ligt aan dit destructieve gedrag ook een psychische oorzaak ten grondslag. Dus wat is er eerder, de kip of het ei en wat is de bron die je aan moet pakken om het probleem ècht en duurzaam op te lossen?

En ik kan me niet voorstellen dat jij extreem slecht bent. Hell, ik heb écht een bizar slechte stagiaire gehad nog niet zo lang geleden en zelfs die heb ik niet naar huis gestuurd (wilde mijn chef wel, daar niet van, ze mag me op d'r knietjes bedanken) Je schrijft al honderd keer beter dan die persoon, trust me.

quote:Digitalis schreef op 04 juli 2009 @ 15:08:Hopelijk is deze arts normaal (die in 't ziekenhuis) en hoef ik niet ernstig op m'n strepen te staan. Want daar heb ik zo'n pleurishekel aan he, je zit met een probleem, je kan niet functioneren en dan een arts die zegt "och, gewoon mee leren leven". Dan ben ik bang voor een uiting van mijn anger management probleempje (en daar moet HIJ dan maar mee leven).Euhm, ik denk eerder dat deze arts je kennen geeft dat je als de sodemieter gezond moet gaan eten (al dan niet met behulp van een dietist) en de alcohol, cafeïne en sigaretten voorlopig uit je leven moet bannen. 'k Weet niet wat dat met jouw anger management gaat doen?

Dieg, volgens mij zij er (naast je stage) twee dingen waar je als de sodemieter mee aan de slag moet:



1. Het oplappen van je spijsverteringsstelsel (maar daarvoor heb je inmiddels stappen in de goede richting gezet).

2. Het aanpakken van je faalangst, belemmerende perfectionisme, het idee dat je het niet goed doet (of welk label je er maar aan wilt hangen).



Ik wil je geen psychische kwaal aanpraten en ik wil je al helemaal niet het peutencircuit inlullen, maar ik denk echt dat je van die mentale rem af moet. Telkens als er zich iets voordoet waarmee je een stap vooruit kunt maken speelt die rem op, waardoor je niet voorwaarts gaat, maar juist blijft hangen (of zelfs achteruit gaat, omdat je kwaad op jezelf wordt en gefrustreerd raakt, wat weer leidt tot slecht eten en je in je kot terugtrekken).



Ik denk niet dat een diepte-analyse je hierbij kan helpen. Enig inzicht in het mechanisme en praktische trucs om het te tackelen wel.

Vergeten: .



En Digi, ik weet dat je sceptisch bent. En rationeel, analytisch en zelfkritisch. Dat ben ik ook. Heel erg zelfs. Laat dat vooral geen belemmering zijn om je te laten helpen door een prof. Er zijn echt wel peuten die overweg kunnen met mensen zoals jij en ik. Het is even zoeken, maar ze zijn er echt.

quote:Digitalis schreef op 04 juli 2009 @ 15:08:

Ann Liv, haha dan zijn we vast familie. Ik zei "weet je, ik vind het rendement geluk bijzonder laag eigenlijk". Op m'n achtste. Heel triest, maar kan me enkel gelukkige moment voor m'n achtste herinneren. Natuurlijk heb ik nog lol gehad, ben ik blij geweest, maar echt dat gelukkige gevoel? Nee. Ik zou wel willen, maar gewoon blij is wellicht het hoogst haalbare en dan ga je daar maar voor.



Yoga enzo word ik een beetje opstandig van, ik denk dat een vechtsport beter is voor me (heb een anger management probleempje, al is dat al stukken beter geworden).



Ik weet het allemaal wel, dat van die stage enzo, dat ze geen perfect iemand verwachten. Maar ben zo bang voor "Digi, we hebben eens om de tafel gezeten en we zijn helaas tot de conclusie gekomen dat deze stage niets voor jou is" <===== je bent echt extreem slecht. En nee, dat zal mijn maag ook niet goed doen natuurlijk, maar de oorzaak is medisch, het zal psychisch verergeren (ja dit is iets belangrijks voor me, ik ben opgegroeid met 't idee dat psychische shit onzin is en zwakte). En je lijf kan natuurlijk maar tot een bepaald moment extreem slecht voedsel weggespoeld met grote hoeveelheden alcohol aan. Lijkt me logisch. Hopelijk is deze arts normaal (die in 't ziekenhuis) en hoef ik niet ernstig op m'n strepen te staan. Want daar heb ik zo'n pleurishekel aan he, je zit met een probleem, je kan niet functioneren en dan een arts die zegt "och, gewoon mee leren leven". Dan ben ik bang voor een uiting van mijn anger management probleempje (en daar moet HIJ dan maar mee leven).



Met zo'n gastroscopie, ben je dan de hele dag suf als je een roesje neemt?



Ik geloof niet dat ik het op m'n 8ste over rendement had, maar het idee is hetzelfde. Sowieso denk ik dat dat héle gelukkige gevoel sporadisch is en al helemaal geen lange periode duurt. Geluk ken ik wel, maar onbezorgdheid niet, ook niet als kind (zover als ik me kan herinneren).



Je bent zo'n stoer wijf Dieg, ik kan me heel moeilijk voorstellen dat jij je door een arts laat afschepen, behalve doordat je jezelf niet serieus genoeg neemt. Bagatelliseer je probleem niet en doe je niet sterker voor dan je bent. Desnoods schrijf je je klachten op of neem je iemand mee. Maar echt het belangrijkste: ben niet zo streng voor jezelf én vraag van je artsen wat je nodig hebt. Ik weet zeker dat het niet gaat om de arts die je tegenover je hebt, je moet jezelf, je gevoel en de signalen van je lijf serieus nemen. En zoek aub een andere huisarts.



Dat gevoel op je stage is herkenbaar maar volstrekt niet realistisch. Jij bent intelligent (dat weet je, dat schrijf je regelmatig) en jij bent charmant en sociaal voelend (dat weet je, dat schrijf je regelmatig), ergo (altijd al eens willen gebruiken dat woord): dat kan niet misgaan op die stage. Hooguit geven ze je inderdaad te kennen dat je bepaalde vaardigheden aan moet scherpen. Maar hell, daar zit je daar toch voor? Als al je werk perfect zou zijn, zou je de minst ideale stagiair zijn. Elke keer als die onzekerheid als een dreinend kind in je hoofd zeurt dat het toch vast misgaat, moet je je ervan bewust zijn dat dat geen realistische gedachten zijn. Jij rockt die stage en niks anders. Klinkt moeilijk, is het ook, maar jij bent zelf de enige die jouw onzekerheid moet beseffen en ermee moet dealen. Blijf ademen en ga niet beter je best proberen te doen dan je normale doen, want jij schrijft goed genoeg. Durf eens anders te beweren.



Verder ben ik het onwijs eens met Elynn, zoek een pro die je gaat helpen. Ik heb ook een peut gehad met wie ik mee ging praten en die ik om de tuin kon leiden, wat een vervelend gevoel. Nu heb ik een man gevonden die me én meteen begrijpt, waar ik me prettig voel waardoor ik alles zeg zoals ik het denk en die me de goede steun geeft om denkprocessen te veranderen. Zoek en gun jezelf het positieve effect dat sommige pro's kunnen hebben op je leven.

Alsof m'n verhaal nog niet lang genoeg was nog een aanvulling: het is natuurlijk idioot om stiekem nog te denken dat psychische ellende onzin is en dat als je sterk genoeg bent je het kunt negeren. No way. Je psyche heeft direct gevolgen voor je maag en je darmen. Dat de oorzaak medisch is, lijkt mij ook. Maar neem ook je psyche serieus. Echt. Ik ben nooit zo stellig maar in deze kan ik je verzekeren dat je klachten verminderen als je je stress en onzekerheid zou kunnen terugdringen. Een van de manieren hiervoor is om goed via je buik te ademen: daarmee geef je de spieren rondom je maag even verlichting. Ik moet dit zelf bewust doen want ik adem hoog en let's face it, niemand zet graag zijn buik extra uit in het openbaar, maar het is zo goed voor je.