Eetangst

Digi, ik vind jou één van de leukste forummers, je bent adrem, grappig en slim. Je bent duidelijk en soms hard. Ik ken jou niet, dat klopt, maar in de posts lijk je ook heel hard voor jezelf. Jij bent ook een mens en het lijkt alsof je jezelf overschreeuwd door verbalisatie. Op mij kom je over als zo'n taaie vrouw zoals ik soms zie, die bij wijze van op de ehbo komt met een geamputeerd been, maar dit volledig bagatelliseerd, 'het gaat wel', 'maak je over mij maar geen zorgen'. Wat ik van jou weet is dat je geen alledaags leven hebt met een job dat veel van je vraagt. Mag jij ook eens even je letterlijk ziek, zwak en misselijk voelen? Mag het gewoon eens even kut gaan? Mag iemand jou dan ook eens troosten, vasthouden en zeggen dat dat oké is? Je lichaam schreeuwt letterlijk om aandacht, maar jij lijkt die signalen te overschreeuwen. Je bent verbaal erg sterk dat kan een handig mechanisme zijn om te copen met bepaalde zaken. Maar op een gegeven moment valt er niet meer weg te rationaliseren en staat je leven in het teken van fysieke en psychische symptomen waar je wat mee moet. Volgens mij ben je nu aardig dat punt aan het bereiken.

Ik wens je oprecht veel wijsheid en sterkte toe Digi.

Omdat jij geen machine bent en jouw psyche bij elke situatie naar een uitweg zoekt. En soms is die uiting somatisch...



Ik merk trouwens zoveel weerstand bij jou dat ik er verder geen woorden meer aan ga verspillen.



Wel zou ik je willen zeggen je nu niet teveel op te winden voordat je straks gaat slapen... anders verknal je het bij voorbaat al voor morgen.

quote:Digitalis schreef op 05 juli 2009 @ 21:06:

Elynn, heb geen RET kunnen vinden maar wel een therapeute gevonden die wellicht iets in die richting aanbiedt (ze komt alleszins kundig over). Hoe zou ik mijn 'probleem' kunnen beschrijven en mijn doel? (en niet aankomen met verwerking, graven in jeugd, gelukkig worden, depressie, en ander gelul, maar dat verwacht 'k ook niet van je)



Ik kan het namelijk niet bepaald samenvatten. Een buitenstaander met de nodige intelligentie wellicht wel (mocht ik besluiten zoiets te doen want ik beloof niets).



Zou niet op de dingen vooruit lopen. Gewoon een aantal situaties schetsen die representatief zijn voor hetgeen waar je tegenaan loopt. Gebeurtenis/situatie -> gedachten/gevoelens -> (destructieve) gedragingen. En dan samen met je peut destilleren wat de kern van het probleem is.



Heb geen medische achtergrond en ga me daarom niet mengen in de discussie met Milaatje en Titana.



Ben moe en duik zo het bed in. Jij ook lekker slapen en veel succes morgen.

Goed gedaan Digi dat je die mail hebt gestuurd.



En lLieve Digi...doe nou eens niet zo opstandig als mensen hier iets aankaarten wat jij als absoluut onmogelijk hebt geprent in je koppie.



Psychische oorsprong van somatische klachten heeft niets met inbeelden te maken.

De somatische klacht is er inderdaad medisch gewoon.

Maar Je psyche kan letterlijk van alles lichamelijk veroorzaken.

En juist je maag/darmstelsel is daar erg gevoelig voor.

Mijn arts melde een keer dat de psyche vaak de zwakke plek van iemand aanboort.

En dat kan van alles zijn,Migraine,keelontsteking etc...



Met dit schrijfsel wil ik niet beweren dat dat de oorzaak ook is,maars lechts dat je het eens niet zo resoluut van tafel moet vegen.

Het is goed dat je je lichamelijk goed laat onderzoeken,maar vergeet de andere kant ook niet.

Hou de drie r's nu eens in acht voor jezelf! daar wordt je lichaam heel blij van.



Ik geloof niet zo makkelijk dat je eetpatroon van de afgelopen tijd de boosdoener is.

Ik weet uit het eetstoorniscircuit dat een lichaam ongelooflijk veel klappen kan verdragen.

Neemt niet weg dat je lief moet zijn voor je lijf,en dat is niet leven op chips.



Je bent op de goede weg,en ja vaak komt er dan van alles boven drijven.....omdat je nu aandacht krijgt voor jezelf.

quote:Digitalis schreef op 06 juli 2009 @ 00:01:

Nog even snel: hele introductiemail gestuurd naar de therapeute die me aanspreekt en heel eerlijk mezelf beschreven zonder te verbloemen hoe hard ik ben en desctructief. Ik ga niet meteen op consult, maar ik wil gewoon een stap zetten en dit hoort ook bij termijnplanning.



Slaap lekker Elynn!



Goed!

Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat ieder zijn leerproces heeft. Wat geleerd moet worden zal zich herhalen, maar mogelijk minder vaak als je kunt profiteren van anderen die vanuit hun ervaring aanreikingen geven.



Heb je psychologie nooit afgemaakt? Ik heb naast mijn studie ook psychologie gestudeerd. Dat gegeven in combinatie met goed verstand kan echter het effect van de therapie bemoeilijken. Als ik psychologen aan het werk zie weet ik in de regel precies wat ze gaan zeggen en met welk doel. Als je dat gaat analyseren als cliënt, dan prik je door de psycholoog heen en dan heb je er niks meer aan. Je moet er, als een intelligente vrouw mét kennis, als het ware onnozel, onbevangen instaan wil het voor je kunnen werken. Ik heb het idee dat dat wel moeilijk voor je is Dat is ook de reden dat ik denk dat psychotherapie alleen werkt bij mensen die hun analytisch denkvermogen kunnen loslaten, of zich makkelijk laten sturen. Ik denk alleen maar (ik zit wel eens bij patiëntgesprekken, zelf geen directe ervaring) ja nu pas je die (gespreks)techniek toe en in het kader daarvan zeg je dat enz. enz. En dat is niet helemaal eerlijk voor psychologen, want ze zijn veelal wel oprecht.

bleh gaat mis hier

[

Heldere e-mail Digi! Ik ben benieuwd naar het respons.



Ik begrijp je verhaal erg goed. Omdat ik wel wat bekwame psychotherapeuten ken (en deze ook 8 jaar daarvoor hebben moeten studeren) is mijn beeld daarover niet slecht, itt maatschappelijk werkers en andere pseudohulpverleners, die doen maar wat. En dan vraag je, wat is precies je methodiek, welke systematiek, dan raken ze volledig in paniek en noemen ze het 'eclectisch werken'. Verschrikkelijk.



Psychiaters daarentegen zijn weer van een heel ander 'soort'. Wat jij beschrijft is gedrag van psychiaters (soms ook andere artsen, vooral huisartsen) dat wel vaker voorkomt. Ik kijk anders tegen psychiaters aan omdat ik vaak hun prutswerk moet oplossen. Daarnaast medicaliseren ze snel en lijken zich soms niet realiseren welke connotaties bepaalde (mogelijke) diagnoses met zich meebrengt en wat voor (lang) effect dat kan hebben op een patient. Daarnaast zijn ze zelf te classificeren met een in de dsm geforumuleerde stoornis (ik kan er een boek over schrijven) Ze gaan makkelijker grenzen over omdat ze zich in een gebied bevinden waarbij de grenzen lang niet zo statisch zijn dan in andere specialismes. Ik kan verder weinig zeggen of ze effectief behandelen. Andere specialismes ergereren zich in ieder geval dood aan het gebrek aan kennis ten aanzien van het menselijk lichaam, en das toch wel belangrijk als je arts bent. Maar daarvoor ben je primair niet bij een shrink, dat scheelt dan weer En weet je, soms is gewoon even lullen of filosofie ook al helpend. Dat geforceerde gedoe dat je altijd naar de 'kern' moet gaan vind ik echt onzin.



Ben benieuwd naar je volgende stap!

quote:Digitalis schreef op 05 juli 2009 @ 23:01:

Wel, dan vraag ik me enkel af waarom ik geen maagklachten had toen ik CENSUUR deed. Ok, over langere tijd, prima. Maar goed, ikheb er een hekel aan neer te worden gezet als psychische idioot die wat probleempjes met haar maag heeft door stress. Dat ligt gevoelig. Ik voel me dan een aanstelster en he, als ik door psychische gekte een censuur in mijn arm zet, dan moet 't nog gehecht worden, hoor.



Ik vind eigenlijk dat ik hier beter niet op in kan gaan omdat het zo'n precair onderwerp is, maar doe het toch: zie je niet dat je voorheen een uiting zocht (en vond, hoe slecht ook) met je stress en dat stress zich nu wellicht op een andere manier openbaart? Op je zwakke plek inderdaad? Ik merk soms zelf niet dat ik ergens gestresst over ben, maar dan geven mijn maag en darmen signalen: ho stop, er zit iets niet in de haak. Soms weet ik pas na maanden wat er toen speelde, omdat ik te hard voor mezelf was en dingen niet mocht voelen (maar ze natuurlijk op de achtergrond wel speelden). Veeg dat niet te snel van tafel, zou goed kunnen dat het bij jou ook meespeelt.



Ik las ook iets over eetproblematiek en daar reageerde je nogal heftig op. Het is niet hetzelfde als een eetstoornis hè? Ik bedoel, waar je klachten ook vandaan komen, dat jij (of je lijf) een probleem met eten hebben lijkt me duidelijk. En dat je nu de juiste stappen zet ook: het is niet morgen opgelost, maar dat onderzoek in het ziekenhuis is van groot belang nu. En bagatellisseer je problemen niet als je daar zit hè? Als je bang bent dat je verhaal weggewuifd wordt zou ik alles op een rij zetten, ook de minimale klachten. Fuck zeg, het is erg genoeg. Dat zij aan je houding niet zien hoe het met je gaat moet je zien te voorkomen, maak goed duidelijk wat er speelt.



Het e-mailbericht zit goed in elkaar! Helder en duidelijk lijkt me. Als je voor een gesprek uitgenodigd wordt lijkt me een aantal dingen van belang: zet het gesprek niet om naar de ander. Ik weet hoe makkelijk dat is (in mijn persoonlijk leven doe ik het constant, vooral als ik niet lekker in m'n vel zit: niemand die het merkt) maar je zit daar voor jezelf, vermijden is een keuze, maar zou geen optie moeten zijn. Blijf eerlijk: als jij maniertjes doorziet en daar niet achter staat: zeg het dan. Ik weet dat het makkelijk is om dan mee te spelen om de peut te krijgen waar je wil, maar je zit er toch niet om spelletjes te spelen? Werkt zijn of haar methode niet of doorzie jij het: kap daar dan mee en spreek het uit, de tijd bij je pro is kostbaar. En het allerbelangrijkste denk ik: zet je niet af tegen diegene tegenover je, het is geen wedstrijd, jij wil verder komen en jij moet gebruik van haar gaan maken. Hup, dat diepe in. Werkt het niet, blijf dan doorzoeken naar iemand die jou wel aankan, maar blijf zelf ook openstaan voor wat diegene wil bereiken, het is zó makkelijk om de gesprekken in de war te sturen. Het is veel moeilijker om je intelligentie aan de kant te zetten en te proberen om patronen in je hoofd om te zetten.



Daarbij wil ik nog even zeggen dat ik lees dat je grotere stappen maakt dan je zelf beseft. Als ik je plannen voor vandaag zie denk ik: jiha! Goed! Dat zou ik niet redden als ik in een periode zit waarin ik met mezelf in de knoop zit. Terwijl het nu beter met me gaat doe ik zelfs nog een stuk rustiger aan, gewoon om lief te zijn voor mezelf. En ik begin er een beetje aan te wennen dat ik niet alles moet-moet-moet kunnen en doen. Dat lief zijn voor jezelf wens ik jou ook heel hard toe. Misschien een proces waarin we elkaar kunnen steunen, dat hard zijn echt niet de oplossing is, maar dat je voor jezelf moet zorgen op de manier waarop je voor al je dierbaren zorgt. Cliché but so true.

quote:Digitalis schreef op 06 juli 2009 @ 11:01:

Hahahaha Milaatje, ik ben eens (ik heb inderdaad me te snel medicatie laten aanpraten en heb gaten in mijn geheugen van hier tot Tokio, dingen gedaan waar ik achteraf van denk "what the fuck", totaal ander karaktertrekken kwamen er naarboven erdoor en als klapper op de vuurpijl een heel nare epileptische aanval) naar een creatief therapeut geweest. Hingen er allemaal foeilelijke schilderijen, dus ik wilde al aardig zeggen "wat lief dat je de schilderijtjes van je peuter op je werkplek hangt." Bleken het creatieve uitingen van haar 'patienten' te zijn. Ik ben maar weggegaan.



Vragen over dromen, een problematische broer die interessanter was dan ik, je innerlijk kind bladiebla, ik werd er schijtziek van (heb nu echt diarree, haha).



Deze man is trouwens neuropsychiater, is geneesheer-directeur van een psychiatrische kliniek en heeft een vrouw die ook arts is. Die weet gelukkig wel het een en ander van het lichaam. Hij is wel erg medicatievoorschrijverig maar ik heb 'm ferm 'n halt toegeroepen. Nu slik ik enkel Sint-Janskruid (ach, het schijnt werkelijk een beetje te helpen volgens onderzoeken, en het schaadt niet) en tranquilizers (meestal gewoon om te slapen en jaja, ter vervanging van alcohol ook wel).



De laatste analiyticus was op een gegeven moment gewoon uitgeluld toen ik al die onzin had verlegd (ik doe het echt niet met opzet maar come on, als iemand jou vertelt dat een skippybal een paard is dan zeg je er wat van, toch?) en kon ze enkel nog vragen of m'n reis naar Afrika leuk was. Nou, daar heb ik andere mensen voor, dus tabee. Ze vroeg me ooit eens na een minuut diepzinnig te hebben gekeken: "waar denk je aan?" Sja, op zo'n typische grafvraag kan ik dan enkel zeggen "dat u een tyfusberoep heeft." Ik denk niet dat ze me aardig vond.



Die peut waar ik het mailtje naar heb gestuurd wil het desondanks toch proberen (he, wie weet is ze masochist) maar ik zet haar mailtje niet neer, je weet nooit en vind het een beetje privacyschending.



Maar de eerste stap is vanaf 13u weer stage, zonnebank, wat goed voedsel kopen en dan morgen dat vervelende maagonderzoek. Ik vraag wel om een roesje.



Haha, ik proest het echt uit om je verhaal (m'n vent zit ook zo te kijken van huh? Weird...), dat van die schilderijen, hahaha. Ja, als ze dan ook nog een soort van kunstzinnige therapie gaan geven..En die skippibal Terecht dat je daar wat van zegt.



Psychiaters zijn sowieso wel pillenschrijverig, ze kunnen ook niet heel veel meer dan medicamenteuze interventies met psychofarmaca (en dat bedoel ik niet eens lullig). Verder is het het werk van een psychotherpeut. Het is goed dat je zelf duidelijk aangeeft wat je wel en vooral ook niet wilt. Zelf houden shrinks ook wel van verdoven de middelen (zo heb ik een aantal shrinks meer dan 1 x stomdronken en stoned gezien op feestjes, te genant!). Kan het toch niet laten om even te zeggen: oppassen met die verslavend meuk Voor je het weet laat je het ene middel staan en gebruik je andere als destructieve zelfmedicatie.



Zon-se en alvast succes met je gastroscopie. Ze verdoven je keel standaard met een spray om de braakreflex tegen te gaan trouwens. Roesjes zijn ze in nld niet zo happig op.

quote:Digitalis schreef op 06 juli 2009 @ 11:12:

Ik zit dan wel thuis en beperkt, maar heb wel een deadline gehaald voor job 1, afspraken en advertenties geregeld voor job 2 en een afspraak gemaakt voor studiemateriaal oppikken bij een werkstudent in een andere stad, dus helemaal inactief ben ik niet. Anders word ik weer zo gek hoor. 'k Moet zo sigaretten halen, koop meteen wat yoghurt en ga wat pinnen bij de bank. Allemaal kleine dingetjes maar zaken die ik weken, zo niet maanden uitstelde nog een maand terug. Klinkt stom, maar 't is een overwinning en eenmaal in een ritme gaat het beter (ben wel grofgezegd aan de schijt en m'n buik doet wel zeer, maar ok). Ik moet mezelf alleen niet een te hoog tempo opleggen, daar krijg ik enkel stress van. Ook een van mijn valkuilen. Vandaar dat ik even goed ga nadenken over een mail terug naar die peut en wanneer ik met haar een intake wil doen (wie weet heeft ze een wachtlijst, dat kan ook). Ik wil veel, en dan alles in 1 keer, en dat verlamt. Dus die rijlessen komen wel, die therapie ook, maar eerst m'n studie, jobs en medische toestand. Daarna zien we verder. M'n levensverwachting zal niet heel hoog zijn (ik ben wel een kettingroker en een ontzettende lomperik dus ik zal na de diagnose longkanker op m'n 49ste wellicht m'n nek breken over een stoeprand net buiten 't ziekenhuis), maar tijd genoeg in principe.In een ritme komen is zeker een overwinning! Daar begint herstel mee. First things first.

quote:Digitalis schreef op 05 juli 2009 @ 23:01:Maar goed, ikheb er een hekel aan neer te worden gezet als psychische idioot die wat probleempjes met haar maag heeft door stress. Dat ligt gevoelig. Ik voel me dan een aanstelster en he, als ik door psychische gekte een censuur in mijn arm zet, dan moet 't nog gehecht worden, hoor.

Maar Digi, dat heeft niemand hier gezegd of ook maar bedoeld, dat je een psychische idioot met wat stressprobleempjes zou zijn. En dat jij je dan een aanstelster voelt, is volgens mij jouw denkfout...



Goed dat je ondanks je aperte wantrouwen toch weer op zoek gaat naar een therapeut! (Zoek daarnaast en eerst ook vooral de medische kant uit, dat ben ik met je eens.) Ik hoop dat je, als je een goede vindt, hem of haar het voordeel van de twijfel wilt geven en niet gaat streven naar een gelijkwaardige relatie, zoals met je psychiater. Daar gaat het namelijk helemaal niet om (wel frappant dat dat voor jou kennelijk zo belangrijk is...). Zie het gewoon als iemand die een bepaalde expertise heeft die jou hopelijk verder kan helpen. Als je je auto naar de garage brengt, wil je toch ook gewoon een goede monteur en verder niks?



Ik ben het met je eens dat er veel aanrommelende peuten zijn. Helaas moet je soms even zoeken. Maar dan moet je het hele proces een beetje loslaten. Ik ben zelf sinds kort in een soort van psychotherapie (bij een psychiater). Wilde daar nooit aan beginnen, want ik ben net als jij goedgebekt, rationeel en niet verstoken van zelfinzicht. En ik heb goede vrienden, met wie ik ook heel fijn kan praten. En wat kan zo'n peut mij nou vertellen wat ik zelf nog niet weet?! Nou, dat kan hij ook niet. Maar gek genoeg stelt hij de goede vragen, die me toch op een ander spoor zetten. Het verbaast mezelf hoe gemakkelijk ik (control freak, perfectionist, enz.) bereid ben om daarin mee te gaan en hem de verantwoordelijkheid te laten voor het proces. Ik weet nog niet waar dit gaat eindigen, maar het voelt heel goed om ermee bezig te zijn en om met iemand te praten die met mij meedenkt en toch objectief is (wat per definitie niet kan gelden voor vrienden). Ik gun je van harte dergelijke hulptroepen!

Wanneer staat die gastroscopie ook alweer gepland?



Misschien was fruit te zuur en de quiche te zwaar. Ik zou het me best voor kunnen stellen. Misschien kun je 'makkelijker' eten proberen: gekookt ei, soep, vis?



Maar damn, echt knap dat je vandaag én veel losse klusjes hebt gedaan én naar je stage bent gegaan!

Ga alsjeblieft asap naar de diëtist, Dieg, echt, zo snel mogelijk. Morgen, overmorgen, snel, sneller, snelst.

Je kunt je ei bakken in olie (en uit laten lekken op een keukenpapiertje) misschien valt dat niet slecht. Als ik soep eet en ik wil dat het meer vult, doe ik er vaak noodles in, ook heel lekker.



En de groenten in die quiche zijn als het goed is wel al warm geweest, dus ja, dat is hetzelfde als gekookte groente. Ik denk sowieso dat die quiche als avondeten wellicht wel had gekund, maar niet op je zo goed als nuchtere maag.



Ben benieuwd wat er morgen uit de onderzoeken komt. (weet niet of je m'n bericht van vanmiddag hebt gelezen, maar schrijf je een lijstje met je klachten? Dan hoef je je niet sterker voor te doen dan je bent bij je arts en ziet hij zwart-op-wit waar je allemaal last van hebt) Ik duim morgenochtend met je mee, hoe laat word je verwacht?

quote:Digitalis schreef op 06 juli 2009 @ 17:49:



Ghe heb ook nog geneukt zelfs Ann Liv maar bedankt dat je 't zo ziet. Ik vind het helemaal niet zo knap.

Nee, natuurlijk zie jij dat zelf niet zo, dat is het hele eiereten (pun intended) maar daarom benadruk ik het nog maar eens: chapeau!

Bericht verwijderd vanwege teveel kans op herkenning.