Eetangst

Ik wist niet waar ik het moest zetten, of op gezondheid/eten/lijf&lijn, of hier, maar het begint aardig psychisch te worden, dus vooruit, Psyche dan maar.



Sommigen weten al van mijn maag-en darmproblemen. Het is volkomen aan mezelf te wijten. Ik heb door een impasse bijna een jaar stilgezeten op alle fronten. Eten interesseert me dan ook niet meer (ben ooit al 's afgevallen tot 45 kilo door zo'n impasse) en ditmaal at ik nog wel, maar heel weinig, en, de boosdoener...enkel chips en chocolade van de winkel om de hoek (supermarkt was teveel moeite, en als ik het deed kocht ik nog niets normaals, enkel snoepdingen). Dat trekt je maag niet meer op een gegeven moment. Je psyche ook niet, je wil weer voor jezelf zorgen, dus besloot ik normaal te gaan eten. En toen....kwamen de problemen. Enorm overgeven, diarree, verstopping, you name it en ik kreeg het. Arts vertelde me dat mijn verteringsstelsel gewoon niet meer werkte; chips is simpel te verteren maar de gezonde dingen en vezels, daar moet voor gewerkt worden, vandaar de kotsreactie. Bloedonderzoeken, maagbeschermers, laxeermiddel, tabletjes tegen misselijkheid en dieettips kreeg ik. Ik stoot mij vaker aan dezelfde steen en na een dip hield ik dat allemaal niet vol. Ik voel me weer beter psychisch gezien (ik accepteer meer, ik accepteer mijn standaard melancholie en het feit dat ik altijd wel een terugval zal krijgen) maar momenteel verga ik van de pijn. Ik durf niet meer te eten. Ik eet gekookte groente wat dat is goed, ik eet boterhammen, ik eet fruit, maar het is nog te zwaar kennelijk. Maandag begon ik met stage, dinsdag moest ik er al overgeven, woensdag de hele ochtend gekotst en diarree, toch naar stage gegaan, daar weggestuurd en gister en vandaag thuis. En het voelt zo ellendig. Ik heb nu honger maar ik durf niet te eten. Ik koppel eten aan kotsen en pijn (m'n buik raakt opgezwollen, soms kots ik bloed mee) en dat is het ingredient voor een wel bijzondere eetstoornis.



Ik wil wat mensen in NL bezoeken maar ik durf niet, want lange treinreis en heb al eens de hele trein moeten doorzoeken naar een toilet dat niet op slot zat, om vol ellende over te geven. Caffeine vermijd ik (helaas, want daar begint m'n dag eigenlijk mee), roken doe ik wel maar minder, alcohol heb ik verminderd maar een paar pleziertjes moeten kunnen (en die zaken geven minder reactie, behalve wijn, sterke alcohol laat ik al helemaal staan).



Zelfs een lekkere tomaat wordt me afgeraden. Ovarit zou nog het best zijn. Koken kan ik minimaal en is hier in een klein keukentje met twee pitten ook niet al te makkelijk. Pizza's deed ik wel in de oven, maar pizza is te vet. Opwarmmaaltijden van Iglo doe ik nu, die bevatten zaken die ik mag. Maar geven soms ook nog reactie. Ik mag eigenlijk enkel heel mager eten, en hoewel het voor sommige mensen een luxeprobleem is...is het voor mij een echt probleem dat ik snel afval. Met enkel heel kleine porties zo mager als wat word ik ook echt zo mager als wat. Ik weet hoe dat is, want mijn haar viel uit bij een BMI van 15,9. Dan is mijn maag misschien blij, maar dan ben ik wel ontzettend vatbaar voor andere zaken en een breekbaar twijgje.



Nou, ik weet niet of ik echt vraag om tips, ik denk het wel. Of ervaring. Ik ben geen mietje, maar de pijn is soms ondraaglijk en het continu moeten overgeven is zo belemmerend.



Excuus voor het lange verhaal, maar ik zit er letterlijk mee in mijn maag.

quote:Supersmollie1 schreef op 06 juli 2009 @ 17:55:

Ga alsjeblieft asap naar de diëtist, Dieg, echt, zo snel mogelijk. Morgen, overmorgen, snel, sneller, snelst.



Jaja eventjes wachten, morgenochtend heb ik het maagonderzoek he. Niet dat ik maagkanker verwacht, maar dan heeft een dietist niet zo heel veel zin meer he <======sorry een van m'n cynische grappen



Komt wel goed. Iig dat maagonderzoek. Hopelijk krijg ik goede meds (hoorde van 'n vriendin zoiets...) en gewoon een duidelijk overzicht van hoe of wat. Is het vreemd een schriftje mee te nemen? 't Is vaak zo lastig te onthouden omdat je toch nerveus bent, 't gaat om je lijf (en ze ratelen vaak ook zo, je bent natuurlijk patient nummer oneindig+1).



Heb wel net weer laxeermiddel genomen (klein beetje) want m'n buik is gruwelijk opgezet en hard, verstopping (dit zijn van die dingen waar je niet met je collega's ofzo over praat). Jakkes. Gewoon zo even onder de douche (ik ga dan altijd even op de grond zitten, gezellig met die waterstralen zo). Ben wel wezen zonnebanken. Vind ik fijn, een gezond kleurtje (want had al 14 maanden geen zon gezien).



Printen komt morgen wel, heeft geen haast. En geld storten ook (is allemaal op loopafstand). Toch elke dag minstens iets doen hoor, da's m'n streven. Wellicht bel ik die peut morgen ook (of ik mail, maar denk dat ik toch liever bel).

Ik heb mijzelf in die mail geschetst Dana, juist omdat ik van haar verlang mij iets te kneden naar een 'zwakker' model. Ik legde mijzelf expres zo uit, want: zij is peut, zij is er om problemen te verhelpen en ik heb exact mijzelf beschreven en hoe lastig ik ben. Daar zij peut is en ik die peut schrijf houdt nu juist in dat ik verandering wil. Is dat nu echt lastig te begrijpen? Het is totaal niet mijn bedoeling om mijzelf beter te vinden of kundiger dan die peut (tenzij ze over skippyballen begint die paarden zijn..), ik heb juist liever dat ze dat tempert en me echt laat inzien dat ik mij zwak (of 'menselijk') mag opstellen.



Ik wil op mijn stage inzet tonen, that's it. En iets leren. He, ik zit hier ook te typen en heb al gezegd dat 'ie voor mijn part ook gewoon wat zaken mag opsturen zodat ik wat kan doen. Ik schrijf m'n columns en afspraakmails toch ook hier (hier is 't toilet echter dichterbij). Ik heb die routine ook een beetje nodig.



En nee, maagkanker wil ik niet. Ik wil geen ernstige aandoening. Ook niet als excuus. Ik werd eerder fel omdat ik al genoeg heb gehoord dat dingen aan de psyche liggen (stress) terwijl het wel degelijk fataal aan het aflopen was (en helaas in een paar mensen in m'n omgeving totaal fataal). Ik weet dat ik fel reageerde, da's mijn valkuil en mijn pijnpunt (want ik heb daar een psychiatrisch rapport in dat ziekenhuis en hoop toch dat ze verder kijken dan alcoholisme in het verleden en stresszooi). Ik heb zelf een zeer omvattend psychiatrisch examen moeten afleggen en weet wat stress met je lijf kan doen, maar ik blijf erbij: pak eerst de medische oorzaak aan. Een anorexiapatiente moet eerst bijgevoerd worden, daarna in therapie. Helder toch? Als ik het allemaal beter wist (ik weet dingen ook maar mijn handelingen zijn dan niet aansluitend, dus daar wil ik wel hulp bij, hoor) had ik toch nooit die peut gecontacteerd?



En het heeft niets met intelligentie te maken als je weinig van voedsel weet. He, ik weet veel van vliegtuigtechniek, taal, boekenzooi, de psyche (in het algemeen) en van backpacken door 'n ontwikkelingsland, maar van een hoop zaken die voor een ander doodnormaal zijn weet ik geen neuk. Ik heb bijvoorbeeld werkelijk waar geen idee wat ik met bouillon moet doen, of een soep indikken (weet niet eens hoe het heet!). Ik ben nu niet bepaald alwetend en wie wel?



Ik ga echt wel eerlijk zijn over het consult (tenzij het echt foute boel is, want dan wil ik er hier niet over praten, maar zoals ik al zei: ik verwacht geen ernstige aandoeningen).



Neuken is nu eenmaal eventjes het beroep wat mij het meest geld oplevert (en ik heb wel andere inkomsten, maar ik vind het ook daadwerkelijk leuk om te doen en neuk geen 5 mannen per dag, hoor. Vijf in 2 weken is eerder realistischer). Mijn geneuk van vandaag was trouwens prive. Alchol: ik sta droog nu, daar krijg ik wel stress van dus kalmeringspillen slik ik wel, ja. Ook wat minder slecht voor je maar ik ben wel weer realistisch genoeg om te zeggen dat ik het ndig heb, dat ik niet sterk genoeg ben zonder.



Ik ben een alleenstaande immigrant met een uitgedund sociaal leven dus moet veel zelf regelen, 't is niet anders. En eventjes naar de universiteit lopen voor een paar zaken lukt echt wel hoor, ook al doet m'n buik zeer. In etappes gaat het wel.



Ik heb momenteel weinig psychische klachten, behalve dan de stress die de maagklachten met zich meebrengen en de faalangst mbt stage. Daar moet je doorheen, door die faalangst. De maagklachten zal wel een combi worden van medische en psychische hulp. Prima toch?



Ben ook ab-so-luut van plan mijn trots te beschrijven en de tegenstrijdige gedachten en handelingen bij die peut want nogmaals: anders had ik haar niet gemaild. Ik wilde enkel mijzelf schetsen zoals ik nu ben om haar de keuze te geven of ze met zoiemand in zee wil gaan. In een telefoongesprek (dat ik wellicht morgen ga voeren) zal ik me verder toelichten. Ja, mijn zwaktes toegeven en accepteren vind ik zoiets als de Mount Everest beklimmen, maar ik ga het wel doen. Dat vind ik dan wel dapper. En ik wil inzet tonen zo in het begin van m'n stage (en ben er maar 3 uur ofzo geweest hoor) en m'n collega vertelde me dat hij ook zo was (zoals zovelen!). Ziek is ziek, maar met een beetje pijn gaat het nog (ik had mijn hiel ook tot bloedens toe kapot gelopen door die kloteballerina's, had ik dan ook naar huis moeten gaan? Ik ging pas toen ik echt last begon te krijgen, echte last. Die continue pijn is nu eenmaal een gegeven en om dan hele dagen thuis te zitten met een fictieve fruitmand schopt me straks weer in een impasse. Ik moet een beetje bezig blijven want anders gaat het fout, die valkuil heb ik inmiddels wel door.



En ik snap nu ook wel wat men wilde zeggen met 'oorzaak is psychisch, probleem is nu medisch.' Dat duurde even door die weerstand die in me opkomt, maar he, ik maak fouten maar ben wel bereid te leren.

quote:MozesKriebel schreef op 07 juli 2009 @ 00:49:

Vanmorgen had je diarree en vanavond verstopping???

En dan gooi je er nog een laxeermiddel tegenaan? (Oftewel: hoe help ik mijn verklote spijsvertering nog verder naar de filistijnen...)

Digi, Digi.....



Ja met een opgezwollen zeer pijnlijke buik zitten deed me gewoon zo weinig goed dat ik een klein beetje laxeermiddel dronk ja. Daarom had k het ook van de arts gekregen, voor zeer sporadisch gebruik. In al die maanden heb ik nog maar 4 keer gegrepen naar dat flesje schijtbevordering. Het blijft een medicament (en alle meds kun je uiteindelijk misbruiken) en ik achtte het noodzakelijk nu (ik leek wel 5 maanden zwanger van een strontbaby) om daar gebruik van te maken.



Ik hoop gewoon op dat men niets ernstigs vindt of gewoon niets (geirriteerd maagslijmvlies zal wel constateren maar dat lijkt me logisch), me naar de afdeling dietisten sturen en me aanraden minder hard voor mezelf te zijn met behulp van therapie. En dat meen ik, want iedereen die meent dat ik graag de uitslag maagkanker wil horen schoffeert me niet alleen maar is ook wel 'n beetje geschift, hoor.

Ik heb thuis nog twee boterhammen gegeten, MozesKriebel. En jezus, van gekte weet ik soms ookniet wat ik moet doen. Ik had aandrang, het lukte niet, laxeermiddel. Kun je stom vinden, is 't misschien ook maar ik weet gewoon weinig van hoe mijn lijf nu werkt.



En Hela, ik ben helemaal niet zielig. Alsjeblieft zeg. Klim je uit een dal, doe je dingen waar je enorme angst voor hebt, participeer je weer aan het leven en dan ben je nog zielig. Nou sorry hoor, daar kan ik echt weer van aan de schijterij.



Ik heb gewoon dieetadvies nodig, een onderzoek en psychische ondersteuning, zullen we het daar maar bij houden? Ik word er niet vrolijker van zo.

*zit hier dorstig en met enrome wallen op de bank*



Titana, ik vind het ook lastig om naar anderen te luisteren. Ik voel me vaak dom en mijn pijnpunt is: zwak en zielig gevonden te worden. Maar over dat laxeermiddel lieg ik niet hoor, dat heeft de arts echt gegeven. Ik las pas op Viva later dat je het kennelijk zo kunt kopen (al denk ik dat je dat hier niet kunt, sowieso niet bij de Hema ofzo). Maar je moet niet impliceren dat ik niet wil eten, daar ging het topic over, angst hebben voor eten omdat het pijn gaat doen en ik ga braken. Dat ondermijn ik NU iig niet bewust.



Heb iets simpels aangetrokken ipv gewoonlijke zwarte strakke jurkjes en gigahakken. Laat men maar zien dat ik kwetsbaar ben.



Ik luister overigens wel naar adviezen, ik vind die van bijboorbeeld Ann Liv goed en een paar anderen ook (sorry, duf hoofd, kom niet op andere voorbeelden, ja MozesK ook sowieso). En wat betreft mijn buik en maag kan ik niet zo logisch nadenken meer (herinner me toen k gek werd van de insomnia eens een hamer te hebben gepakt na 48u geen slaap en mezelf knock-out wilde slaan, wel, zoiets dus). Als lichaam en geest 1 zijn (vind ik ook hoor), dan werkt een lichamelijk probleem ook door op je psyche. Dus in dat opzicht was laxeermiddel achteraf gezien misschien ontzettend dom, maar op dat moment leek het me een aardig idee. Als ik geen perfectie van mezelf mag verwachten, dan moeten anderen dat ook niet van me verwachten



Maar als er in mijn ogen zaken worden gezegd die niet waar zijn, dan ga ik er wel tegenin. Soms begrijp ik zaken verkeerd, vat ik het fout op, word ik fel omdat er een pijnpunt wordt aangeroerd, en vaak is het onterecht. Maar ik blijf iemand met een eigen wil en verstand en zal altijd proberen in samenspraak tot iets te komen, want echt opvolgen daar ben ik idd erg slecht in (al heb ik het wel gedaan hoor, maar it takes a strong person om mij echt te 'commanderen').



Ik twijfel wbt het roesje. Gekke reden, maar: dan kan ik eens even slapen, en goed. Daar ben ik ook geen ster in. Aan de andere kant wil ik niet duf zijn. Denk dan dat 'k 't niet doe. Wil vandaag nog een aantal kleine zaken afhandelen, vandaar.

Dankje lieve Robo, ik denk vaak aan je. Jij hebt het natuurlijk helemaal zwaar en jij zult ook enorm balen van je falend lichaam. Bedankt voor de tips, dat ga ik onthouden. Jij ook zo'n zin in drie gezonde maaltijden per dag? Ik wens jou ook veel sterkte en heb bewondering voor jouw kijk op zaken.



En een maagonderzoek is peanuts vergeleken bij chemo he, hoop dat je weet dat ik mezelf niet met jou vergelijk daar in.

Heb je gelijk in hoor Robo, maar ik zou het erg vinden mochten mensen denken (en ikzelf!) dat ik mezelf zieliger vind of ik een groter probleem heb dan iemand met borstkanker. Ok, ik heb een probleem dat rot is en nu mijn leven beperkt, maar ik kan wel relativeren.



Ik weet niet of ik nog een soort consult krijg, ik wil dat wel en dan moet ik toch niet suffig zijn lijkt me. Het zal wel meevallen, ben rottiger onderzoeken gewend. En de taxi is duur vanaf het ziekenhuis en na dat roesje in de bus en dan trein stappen lijkt me het recept voor ongegeneerd kotsen in een van die voertuigen

Zal ik doen! 'k Ga stilletjesaan vertrekken (die huisartsen zijn me te onbekwaam, wil zelf weten wat ik moet doen, kan zelf een dietist contacteren enzo gelukkig hier in BE).



Tot later!!

Merci!



Nou hoera, overleefd! Ben blij, was snel aan de beurt, arts was een jonge vrolijke hond en verpleegster aardig. Ik heb gevraagd of ik nog een soort van consult mocht, ja natuurlijk mocht dat. Gastroscopie is dus echt heel naar maar dit was enkel een diagnostisch onderzoek dus duurde maar een paar minuten.



Mijn maag is aardig ontstoken. Ik heb hem gevraagd waar dat aan lag, en hij zei dat het inderdaad aan het slechte eten en de alcohol lag. Ik vroeg hem naar stress en psychische klachten uiteraard, en hij zei dat stress/psychische zaken wel iets kan verergeren of in stand kan houden, maar nooit de oorzaak had kunnen zijn van mijn klachten en dat artsen daar erg op aan het terugkomen zijn (dat stress geheel en alleen iets kunnen veroorzaken). Ik moet opletten met zure dingen (dus geen alcohol en eigenlijk mag ik niet roken...), kruiden en vetten, maar in principe mag ik alles eten. Ik heb 'n voorschrift voor medicatie gekregen, die moet ik 2 maanden slikken en als er na een maand geen verbetering optreedt dan moet ik terugkomen voor een grondig onderzoek.



Ik ben zo blij, er is echt een last van m'n schouders gevallen. Die arts was gewoon zo....arts. Geen desinteresse, geen 'ach je moet gewoon beter eten dan gaat 't wel weg', geen 'ja koop maar wat pilletjes voor je maag', geen 'je moet dit en dat op psychegebied'. Begrijp me goed, ik wil ontstressen en psychische zaken aanpakken waar mogelijk (die valkuilen die de impasse veroorzaakten en dus aan de basis staan van de ontstoken maag) maar deze man keek eerst en vooral naar het lijf en nam me serieus. En vond me nogal grappig, hij hinnikte telkens als 'n paard (ja ik kan enkel grappen maken als ik na zo'n onderzoek me net een luchtballon voel hoor). 't Scheelt zo in stress nu.



Dus plan de campagne samengevat: verboden voedsel en alchohol vermijden, meds slikken, m'n lijf in de gaten houden en m'n psychische valkuilen/belemmeringen onder de loep (laten) nemen.



(overigens smste een vriend me dat 'ie dacht dat 't heeeeel ernstig zou zijn en niet psychisch, en ik smste terug dat ik niet dacht dat 't ernstig zou zijn en dat het wel degelijk psychosomatisch kan zijn, dus ik luister wel )

Heb een bruine boterham op met melk en houd het vooralsnog binnen. Was 'k ook wel even aan toe, aan wat eten en drinken. De gewone hap ipv al die smerige gore troep. Ik word denk ik zoiemand met een tupperwaredoosje van Hello Kitty met bammetjes erin die in strak zwart jurkje op Gucciheels naar werk gaat

Ik had er eentje met een enorme smiley erop....helaas kwijt. Moet nog wat dingen doen vandaag maar ff zitten hoor. Moet ook 's wassen, een jaar lang enkel wat handwas doen, sja....haha, ik ben officieel De Goorlap van het forum denk ik.