Psyche
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd als kind
maandag 24 mei 2021 om 19:57
Sinds een paar maanden gaat het niet zo goed met mij. Ik ben uitgevallen op werk en sinds kort heb ik therapie. Ik heb pas twee sessies gehad en nu al zoveel inzichten gekregen. Een van de inzichten is dat ik als kind niet tot te weinig gezien ben, ik ben 'emotioneel verwaarloosd'. Ik kom uit een overwegend liefdevol gezin en ik heb dit zelf nooit doorgehad. Tot nu, ik loop tegen dingen aan die wel verklaarbaar zijn nu ik weet wat er mis is. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, ze hebben alles met de beste bedoelingen gedaan maar het doet pijn om hierachter te komen.
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
maandag 24 mei 2021 om 20:12
maandag 24 mei 2021 om 20:16
Mijn ouders zijn heel lief en zouden alles voor me doen. Dit is altijd zo geweest, kind stond op 1. Onderling hadden zij niet het beste huwelijk, vandaar dat ik overwegend liefdevol had genoemd.
Maar hun liefde voor mij staat los van of ze mij begrepen hebben en in hoeverre mijn emoties 'toegestaan' werden. Dit is niet bewust zo gegaan, ze 'wisten' niet beter.
Maar hun liefde voor mij staat los van of ze mij begrepen hebben en in hoeverre mijn emoties 'toegestaan' werden. Dit is niet bewust zo gegaan, ze 'wisten' niet beter.
maandag 24 mei 2021 om 20:18
Ik snap het niet. Waren ze streng gelovig en ben jij homoseksueel? Wat was er precies niet toegestaan?RN123 schreef: ↑24-05-2021 20:16Mijn ouders zijn heel lief en zouden alles voor me doen. Dit is altijd zo geweest, kind stond op 1. Onderling hadden zij niet het beste huwelijk, vandaar dat ik overwegend liefdevol had genoemd.
Maar hun liefde voor mij staat los van of ze mij begrepen hebben en in hoeverre mijn emoties 'toegestaan' werden. Dit is niet bewust zo gegaan, ze 'wisten' niet beter.
maandag 24 mei 2021 om 20:18
Bijvoorbeeld... ik kan soms overvallen worden door een ongelukkig gevoel. Dit had ik als kind al en heb ik nu nog steeds. Door mijn ouders werd dit gezien als chagrijnig zijn en ik ben daarin nooit erkend in mijn gevoelens. Als dit jaar in jaar uit gebeurt ontstaat er een patroon (altijd maar een lachend gezicht opzetten want anders word je afgewezen). Dit heb ik nu pas door door de therapie. Maar dit hebben zij niet bewust gedaan.tulpje21 schreef: ↑24-05-2021 20:12Kan je een voorbeeld geven? Ik snap het ook niet. Je komt uit een liefdevol gezin, je hebt het zelf nooit door gehad en komt er nu pas achter. En je neemt je ouders niets kwalijk want ze hebben alles met de beste bedoelingen gedaan. Ben wel benieuwd over wat voor situaties je het dan hebt?
maandag 24 mei 2021 om 20:22
In materiële zin kwam je niets tekort maar in emotionele zin werd je verwaarloosd. Emoties mogen en kunnen uiten is onderdeel van liefdevol opgevoed worden. Dat een ouder ziet dat je boos, ongelukkig, blij of verdrietig bent en dat ziet zonder er aan te willen tornen. Als je dat niet hebt gehad dan is best lastig in je volwassen leven. Zichtbaar aan de buitenkant en onzichtbaar aan de binnenkant.
Zoiets?
Zoiets?
maandag 24 mei 2021 om 20:26
Dat kan best hoor. Ik kom uit een liefdevol gezin maar mijn sibling had ernstige beperkingen, lag vaak in het ziekenhuis, etc. Ik was aan de oppervlakte een vrolijk en blij kind, en vrij makkelijk, maar in mijn hoofd speelde zich van alles af.
Dat werd niet gezien en daar heb ik later ook veel last van gehad,
maandag 24 mei 2021 om 20:31
maandag 24 mei 2021 om 20:32
Ja herkenbaar niet zo zeer express door mijn moeder wel echt door mijn vader die wilde mij niet en mijn moeder was aan het overleven in huiselijk geweld enzz
Ik heb er nog wel eens last van bijv totaal geen liefde kunnen voelen. Als ik mij hecht kan je me echt pijn doen. Ik ben te graag zelfstandig. Heb een hekel aan plak types en hang types want dan heb ik het gevoel dat ik weer moet aandacht geven waar ik geen behoefte aan heb soms. Vroeger pleaste ik heel erg om maar aardig gevonden te worden conclusie heel veel neppe vrienden en heel vaak een gebroken hart.
Ik heb er nog wel eens last van bijv totaal geen liefde kunnen voelen. Als ik mij hecht kan je me echt pijn doen. Ik ben te graag zelfstandig. Heb een hekel aan plak types en hang types want dan heb ik het gevoel dat ik weer moet aandacht geven waar ik geen behoefte aan heb soms. Vroeger pleaste ik heel erg om maar aardig gevonden te worden conclusie heel veel neppe vrienden en heel vaak een gebroken hart.
maandag 24 mei 2021 om 20:33
Ik weet precies wat je bedoelt. Mijn ouders hebben alles voor me over en zouden alles voor me doen, maar emotioneel kunnen ze er niet voor me zijn. Mijn ouders komen beiden uit een gezin waar (emotionele) mishandeling normaal is, en zij zijn dus nooit emotioneel volwassen geworden.
Op jonge leeftijd ben ik de ''moeder'' geweest voor beide ouders. Ze dumpten hun gevoelens bij mij, waardoor ik al vroeg volwassen heb moeten worden. Als ze ruzie met elkaar hadden, kwamen ze bij mij hun gal spuien. Ik wist nooit wat ik hiermee moest.
Ik heb therapie gehad, en mijn psycholoog raadde mij het boek ''Ongezien opgegroeid'' aan van Lindsay C. Gibson. Het hele boek was een herkenning voor mij, ik dacht dat ik alleen was. Het heeft mij geholpen om in te zien hoe de jeugd van mijn ouders hen heeft beïnvloed, en hoe ik ermee om kan gaan. Soms gaat dit nog niet helemaal goed, maar het begin is er.
Op jonge leeftijd ben ik de ''moeder'' geweest voor beide ouders. Ze dumpten hun gevoelens bij mij, waardoor ik al vroeg volwassen heb moeten worden. Als ze ruzie met elkaar hadden, kwamen ze bij mij hun gal spuien. Ik wist nooit wat ik hiermee moest.
Ik heb therapie gehad, en mijn psycholoog raadde mij het boek ''Ongezien opgegroeid'' aan van Lindsay C. Gibson. Het hele boek was een herkenning voor mij, ik dacht dat ik alleen was. Het heeft mij geholpen om in te zien hoe de jeugd van mijn ouders hen heeft beïnvloed, en hoe ik ermee om kan gaan. Soms gaat dit nog niet helemaal goed, maar het begin is er.
maandag 24 mei 2021 om 20:48
Heel herkenbaar jouw verhaal... en dit boek ga ik meteen bestellen.PizzaAndPasta schreef: ↑24-05-2021 20:33Ik heb therapie gehad, en mijn psycholoog raadde mij het boek ''Ongezien opgegroeid'' aan van Lindsay C. Gibson. Het hele boek was een herkenning voor mij, ik dacht dat ik alleen was.
maandag 24 mei 2021 om 20:50
Ik ben destijds ook emotioneel verwaarloosd. Mijn ouders hebben hun best gedaan, materieel mankeerde mij niets en ik geloof ook echt dat ze veel van mij hielden. Maar het ontbrak ze een volwassen gevoelsleven. Zij waren zelf niet in staat om goed met hun emoties om te gaan, laat staan dat ze mij dit konden meegeven.
Op een gegeven moment liep ik vast. Was toen 37 jaar. Ik voelde me vooral alles en iedereen verantwoordelijk, en mijn antennes om de gemoedstoestand van een ander te detecteren draaiden overuren. Heb toen heel veel gelezen, heb goede begeleiding van een psycholoog gehad en ben van baan veranderd. Heb in die periode zo veel geleerd. Over mijn behoeftes te leren kennen en kunnen uit spreken, over compassie naar mijn ouders, etc.
Durf te zeggen dat ik enorm ben gegroeid, en ik ben blij met de persoon die ik nu ben. Mijn opvoeding heeft ook geleid tot kwaliteiten die ik wrs anders in mindere mate had ontwikkeld.
Het boek “Empty the cup. Overcome your childhood emotional neglect” kan ik je echt aanraden. Boek is uniek als dit onderwerp aan gaat, en heeft mij veel erkenning en inzichten gegeven.
Op een gegeven moment liep ik vast. Was toen 37 jaar. Ik voelde me vooral alles en iedereen verantwoordelijk, en mijn antennes om de gemoedstoestand van een ander te detecteren draaiden overuren. Heb toen heel veel gelezen, heb goede begeleiding van een psycholoog gehad en ben van baan veranderd. Heb in die periode zo veel geleerd. Over mijn behoeftes te leren kennen en kunnen uit spreken, over compassie naar mijn ouders, etc.
Durf te zeggen dat ik enorm ben gegroeid, en ik ben blij met de persoon die ik nu ben. Mijn opvoeding heeft ook geleid tot kwaliteiten die ik wrs anders in mindere mate had ontwikkeld.
Het boek “Empty the cup. Overcome your childhood emotional neglect” kan ik je echt aanraden. Boek is uniek als dit onderwerp aan gaat, en heeft mij veel erkenning en inzichten gegeven.
maandag 24 mei 2021 om 20:51
Mijn ouders zijn van het type: niet aanstellen, gewoon doorgaan. Dus als ik als kind onderuit ging met de rolschaatsen of van een paard viel en ik ging huilen, kreeg ik meteen te horen: niet zo janken.
En ook dat anderen het altijd zwaarder hadden. Ik werd gepest door een jochie uit de klas en toen ik dat thuis vertelde zei mijn moeder: “Ja maar zijn vader is onlangs met de noorderzon vertrokken en nu kunnen ze de rekeningen niet betalen en daarom hebben ze het heel zwaar.”
En ook dat anderen het altijd zwaarder hadden. Ik werd gepest door een jochie uit de klas en toen ik dat thuis vertelde zei mijn moeder: “Ja maar zijn vader is onlangs met de noorderzon vertrokken en nu kunnen ze de rekeningen niet betalen en daarom hebben ze het heel zwaar.”
maandag 24 mei 2021 om 21:28
_horizon_ schreef: ↑24-05-2021 20:50Ik ben destijds ook emotioneel verwaarloosd. Mijn ouders hebben hun best gedaan, materieel mankeerde mij niets en ik geloof ook echt dat ze veel van mij hielden. Maar het ontbrak ze een volwassen gevoelsleven. Zij waren zelf niet in staat om goed met hun emoties om te gaan, laat staan dat ze mij dit konden meegeven.
Op een gegeven moment liep ik vast. Was toen 37 jaar. Ik voelde me vooral alles en iedereen verantwoordelijk, en mijn antennes om de gemoedstoestand van een ander te detecteren draaiden overuren. Heb toen heel veel gelezen, heb goede begeleiding van een psycholoog gehad en ben van baan veranderd. Heb in die periode zo veel geleerd. Over mijn behoeftes te leren kennen en kunnen uit spreken, over compassie naar mijn ouders, etc.
Durf te zeggen dat ik enorm ben gegroeid, en ik ben blij met de persoon die ik nu ben. Mijn opvoeding heeft ook geleid tot kwaliteiten die ik wrs anders in mindere mate had ontwikkeld.
Het boek “Empty the cup. Overcome your childhood emotional neglect” kan ik je echt aanraden. Boek is uniek als dit onderwerp aan gaat, en heeft mij veel erkenning en inzichten gegeven.
Ik heb jou een PB gestuurd
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
maandag 24 mei 2021 om 21:31
Hoi,
Ik ben ook emotioneel verwaarloosd als kind, mijn ouders hadden hun eigen problemen, zoals verslaving,geldzorgen, werkproblemen,zorg voor mijn zusje en etc. Ik paste me altijd aan(emotieloos) en in mijn hoofd speelde altijd dat ik ze niet moest lastigvallen met mijn dingen. Ik heb er in mijn latere leven en nu nog steeds erg veel last van. In de zin, dat ik vaak niet weet wat een normale reactie is,ik heb vaak bij mensen afgekeken hoe zij reageerden en dan aapte ik dat na, alleen komt het bij mij dus niet echt van binnenuit. Ik weet vaak niet wat ik als persoon ergens van vind of wat ik belangrijk vind of wat ik wil. En nu reageer ik vaak of juist veel te emotioneel of veel te rationeel, momenteel kamp ik ook met veel andere problemen, dat zal er ook mee te maken hebben. Daarnaast heb ik veel moeite om me aan mensen te binden , dat voelt soms bijna onmogelijk. Het roept veel angsten bij me op. Daar ben ik nu hard mee aan de slag. Nu voelt het vaak alsof ik maar een half leven leid, geen persoon ben. Even een kleine samenvatting
Ik weet niet of dat logisch klinkt haha. Ik ben lerende.
En ook mijn ouders hadden de beste bedoelingen bij mij, ze hadden het niet door, omdat ik me heel erg aanpaste. Dus ik snap je dubbele gevoel omtrent dit onderwerp. Dat ervaar ik zelf ook, ook een schuldgevoel om dit tegen mensen te vertellen bijv. Ze hebben het niet zo gewild.
Waar loop jij tegenaan in je leven?
Ik ben ook emotioneel verwaarloosd als kind, mijn ouders hadden hun eigen problemen, zoals verslaving,geldzorgen, werkproblemen,zorg voor mijn zusje en etc. Ik paste me altijd aan(emotieloos) en in mijn hoofd speelde altijd dat ik ze niet moest lastigvallen met mijn dingen. Ik heb er in mijn latere leven en nu nog steeds erg veel last van. In de zin, dat ik vaak niet weet wat een normale reactie is,ik heb vaak bij mensen afgekeken hoe zij reageerden en dan aapte ik dat na, alleen komt het bij mij dus niet echt van binnenuit. Ik weet vaak niet wat ik als persoon ergens van vind of wat ik belangrijk vind of wat ik wil. En nu reageer ik vaak of juist veel te emotioneel of veel te rationeel, momenteel kamp ik ook met veel andere problemen, dat zal er ook mee te maken hebben. Daarnaast heb ik veel moeite om me aan mensen te binden , dat voelt soms bijna onmogelijk. Het roept veel angsten bij me op. Daar ben ik nu hard mee aan de slag. Nu voelt het vaak alsof ik maar een half leven leid, geen persoon ben. Even een kleine samenvatting
Ik weet niet of dat logisch klinkt haha. Ik ben lerende.En ook mijn ouders hadden de beste bedoelingen bij mij, ze hadden het niet door, omdat ik me heel erg aanpaste. Dus ik snap je dubbele gevoel omtrent dit onderwerp. Dat ervaar ik zelf ook, ook een schuldgevoel om dit tegen mensen te vertellen bijv. Ze hebben het niet zo gewild.
Waar loop jij tegenaan in je leven?
sterre1989 wijzigde dit bericht op 24-05-2021 21:40
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
10.86% gewijzigd
maandag 24 mei 2021 om 21:32
Ja ik herken dit ook wel. Ik was een zorgenkindje met ‘gebruiksaanwijzing’.
Mijn moeder was lief, vader ook maar ook ongeduldig. Als ik ongewenst gedrag vertoonde, konden zij hier moeilijk mee omgaan. En zo is het gekomen dat bovenop mijn al bestaande psychische breekbaarheid, ook nog die verwaarlozing kwam.
Mijn zusje was een makkelijk en zeer veerkrachtig kind. Maar ook zij is helaas emotioneel verwaarloosd. Alle aandacht ging naar mij en het ‘makkelijke’ kind werd achtergesteld want, ja, die redde zich wel. Dit heeft zich helaas bij mijn zusje ook gemanifesteerd tot psychische problemen op latere leeftijd.
Ik heb dit alles mijn ouders een tijdlang kwalijk genomen. Nu, tien tot 15 jaar later, begin ik steeds meer in te zien hoe machteloos ze waren en dat ze wel echt hun best hebben gedaan.
Mijn moeder was lief, vader ook maar ook ongeduldig. Als ik ongewenst gedrag vertoonde, konden zij hier moeilijk mee omgaan. En zo is het gekomen dat bovenop mijn al bestaande psychische breekbaarheid, ook nog die verwaarlozing kwam.
Mijn zusje was een makkelijk en zeer veerkrachtig kind. Maar ook zij is helaas emotioneel verwaarloosd. Alle aandacht ging naar mij en het ‘makkelijke’ kind werd achtergesteld want, ja, die redde zich wel. Dit heeft zich helaas bij mijn zusje ook gemanifesteerd tot psychische problemen op latere leeftijd.
Ik heb dit alles mijn ouders een tijdlang kwalijk genomen. Nu, tien tot 15 jaar later, begin ik steeds meer in te zien hoe machteloos ze waren en dat ze wel echt hun best hebben gedaan.
