Psyche
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd als kind
maandag 24 mei 2021 om 19:57
Sinds een paar maanden gaat het niet zo goed met mij. Ik ben uitgevallen op werk en sinds kort heb ik therapie. Ik heb pas twee sessies gehad en nu al zoveel inzichten gekregen. Een van de inzichten is dat ik als kind niet tot te weinig gezien ben, ik ben 'emotioneel verwaarloosd'. Ik kom uit een overwegend liefdevol gezin en ik heb dit zelf nooit doorgehad. Tot nu, ik loop tegen dingen aan die wel verklaarbaar zijn nu ik weet wat er mis is. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, ze hebben alles met de beste bedoelingen gedaan maar het doet pijn om hierachter te komen.
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
maandag 24 mei 2021 om 23:18
Het quoten gaat helemaal goed haha.Sterre1989 schreef: ↑24-05-2021 23:00Ik quote je even, ik weet niet of ik het zo goed doe,maar ik zie het wel.
Ja, lastig is dat he, niet weten, wie je als persoon nu eigenlijk bent. Misschien herken je ook wat in vervloeiing? Toen ik daarover ging lezen, gingen bij mij ook veel belletjes rinkelen. Ik probeer ook heel bewust stil te staan bij mijn emoties en ze te leren verdragen, dat vind ik erg lastig. En dat gaat echt met ups en downs.
Ik heb dat ook met mijn zusje, die heeft het ook heel anders beleeft dan ik, waardoor je ook nog de erkenning voor jou als persoon mist. Zo ervaar ik dat tenminste, ik weet niet of jij dat ook hebt?
Watvoor therapie volg je nu?
Dank je wel! Ik kende de term vervloeiing nog niet maar heel herkenbaar ja. Ik denk over mezelf dat ik flexibel ben, ik pas me makkelijk aan en vind heel veel dingen wel gewoon prima. Maar ik ben me er ook wel van bewust dat ik niet perse flexibel ben, ik doe alsof ik flexibel ben en bewaak mijn eigen grenzen en behoeftes niet meer.
Ja klopt, ik mis de erkenning. En daarmee wordt het patroon van vroeger ook voortgezet met haar. Ze is ook bang dat mijn ouders het verkeerd gaan opvatten als ik dit bespreekbaar zal maken (daar is het nu nog te vroeg voor). En daardoor heb ik weer het gevoel dat mijn gevoelens er niet mogen zijn.
Ik heb nu twee sessies bij de haptonoom gehad en daar heb ik heel veel aan. Misschien dat ik hiernaast ook nog naar de psycholoog wil gaan omdat dit niet het enige is wat speelt helaas.
En wat doe jij?
maandag 24 mei 2021 om 23:50
Heel veel herkenning in dit topic. Ik zou ook zeggen dat ik een goede band heb met mijn ouders en dat ik een hele gelukkige jeugd heb gehad. Maar emoties werden nooit besproken.
Ik herken heel erg het gevoel van niet precies weten wat ik zelf wil. En niet kunnen omschrijven wat ik voel, of eigenlijk gewoon niks voelen. Ik ben ook nooit echt boos of echt heel verdrietig. Ik barstte laatst wel in huilen uit bij mijn ouders i.v.m. een relatiebreuk en het enige dat werd gezegd is: "Het komt wel goed." Verder werd het gewoon genegeerd en ze praatten verder over iets dat op tv was.
Helaas heb ik dus geen tips, maar ik wil je bedanken dat je dit topic hebt geopend, omdat ik het heel fijn vind om mee te lezen.
Ik herken heel erg het gevoel van niet precies weten wat ik zelf wil. En niet kunnen omschrijven wat ik voel, of eigenlijk gewoon niks voelen. Ik ben ook nooit echt boos of echt heel verdrietig. Ik barstte laatst wel in huilen uit bij mijn ouders i.v.m. een relatiebreuk en het enige dat werd gezegd is: "Het komt wel goed." Verder werd het gewoon genegeerd en ze praatten verder over iets dat op tv was.
Helaas heb ik dus geen tips, maar ik wil je bedanken dat je dit topic hebt geopend, omdat ik het heel fijn vind om mee te lezen.
dinsdag 25 mei 2021 om 00:14
Wat naar dat je ook deze gevoelens ervaart. Ben wel blij te horen dat je wat aan dit topic hebt. En ik ben ook heel blij met alle uitgebreide reacties, dat geeft toch steun.ReginaGeorge schreef: ↑24-05-2021 23:50Heel veel herkenning in dit topic. Ik zou ook zeggen dat ik een goede band heb met mijn ouders en dat ik een hele gelukkige jeugd heb gehad. Maar emoties werden nooit besproken.
Ik herken heel erg het gevoel van niet precies weten wat ik zelf wil. En niet kunnen omschrijven wat ik voel, of eigenlijk gewoon niks voelen. Ik ben ook nooit echt boos of echt heel verdrietig. Ik barstte laatst wel in huilen uit bij mijn ouders i.v.m. een relatiebreuk en het enige dat werd gezegd is: "Het komt wel goed." Verder werd het gewoon genegeerd en ze praatten verder over iets dat op tv was.
Helaas heb ik dus geen tips, maar ik wil je bedanken dat je dit topic hebt geopend, omdat ik het heel fijn vind om mee te lezen.
dinsdag 25 mei 2021 om 02:16
Veel mensen met ouders uit de jaren 40/50, denk ik. Daar was toch geen aandacht voor emoties?
Mijn moeder heeft me eens gebeld met de mededeling dat ze geopereerd was. Aan kanker. Zonder mij even vooraf in te seinen. Kwam niet in haar op want dat soort dingen kun je beter voor jezelf houden. Over angsten of zorgen hoef ik helemaal niet te beginnen. De mensen zijn erg van de kale droge feiten.
dinsdag 25 mei 2021 om 06:38
Hetgeen jij hebt gedaan (hen op emotioneel vlak voeden en opvoeden, bijstaan en steunen) is zo ontzettend zwaard en onderschat en heeft net zo veel of zelfs meer impact dan het verrichten van hand-, en spandiensten.PizzaAndPasta schreef: ↑24-05-2021 22:05Deze term heeft m'n psycholoog ook laten vallen, inderdaad. Aan de ene kant dacht ik, ja, ik heb heel erg de emoties van m'n ouders moeten dragen, maar aan de andere kant vind ik het niet passend, omdat ik verder niet veel heb gedaan. Ik heb ze niet verzorgd (behalve op emotioneel vlak dus), ik ben niet gaan werken om geld voor hun te verdienen, ik betaalde geen rekeningen voor ze, ik hielp ze niet met documenten en dergelijke.
Ik merk wel dat ik veel meer afstand van ze heb genomen. Ik bel ze hooguit eens per één à twee maanden, soms minder. Ik probeer voor mezelf te leven, en niet meer voor hen.
Heb jij kind mogen zijn? Heb jij in de gate wat jij op je hebt genomen? Of eigenlijk.....welke last zij op jouw schouders hebben gelegd?
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 25-05-2021 10:06
8.69% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2021 om 06:44
Ik weet niet of ik verder ben ik dat proces. Ik denk dat ik er klaar mee ben, klaar met hen en klaar met de ellende.katinke schreef: ↑24-05-2021 22:05Ik herken beide. Ik heb inmiddels het contact verbroken met beide ouders. Het voelt veel vrijer zonder die druk en pijn die het met zich meebracht als ik ze wel sprak/zag. En tegelijk heb ik nog steeds last van een schuldgevoel. Ik wil graag vergevingsgezind zijn, dat is een belangrijke waarde voor me. Ik wil graag zien wat er wel is, een 'goed kind' zijn. Een andere waarde is dat ik authenticiteit belangrijk vind, en 'mijn kleuren laten zien'. Dat kan niet als ik contact wil hebben, contact kan alleen met een pantser. Dan hebben we het over koetjes en kalfjes, niet over vroeger, niet over de toekomst, en niet over gevoelens. En dat is zo akelig leeg dat ik dan liever geen contact heb. Maar het blijft pijn doen.
Hoe ga jij daarmee om Troetel? Het klinkt alsof je verder bent in dat proces.
Ik heb gebroken met beide ouders. Voor nu is dat echt de beste keuze die ik kon maken.
Ik realiseer mij echter tegelijkertijd, en dat beangstigd me wel, dat we oud(er) worden. We er ooit niet meer zullen zijn. Er zijn veel, heel veel, onuitgesproken zaken. Ik wil de confrontatie niet aan, voor mezelf. Betekend wel dat wij zaken mee ons graf in zullen nemen die onuitgesproken zullen zijn. Voor nu heb ik daar vrede mee. Blijft dat zo?
dinsdag 25 mei 2021 om 06:46
Of als je zelf moeder wordt.Mirjam762 schreef: ↑24-05-2021 22:27Ja. Wil er niet teveel over zeggen voluit maar JA.
Het was overigens een eye opener om te lezen dat het centrum in de hersenen waar de jeugdherinneringen worden bewaard en het gedeelte waar de hormoonhuishouding wordt aangestuurd, met elkaar in verbinding staan. Zoiets. Hoe dan ook: juist als een vrouw overgangsklachten krijgt, kan ze ook met een klap terug in het verleden landen.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 25-05-2021 07:43
0.20% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2021 om 07:50
Het zou jou netjes staan wanneer je je mening verklaart óf achterwege laat wanneer je geen onderbouwing kunt produceren. Je bericht is op deze wijze ongepast en op deze wijze totaal ongefundamenteerd.
Ik lees vooral iemand die op het startpunt staat van onderzoek naar zichzelf. Ik lees vooral iemand die heel erg zoekende is, die (nog) niet durft uitspreken hoe zeer zij heeft geleden en nog lijdt en die het gedrag van ouders (nog) probeert goed te praten en te rechtvaardigen. Ik lees vooral iemand die probeert zichzelf te overtuigen van iets waar ze misschien zelf niet in gelooft, maar waarvan ze vindt dat ze dat zo moet voelen en ervaren.
Denk jij dat iemand in die fase van dat zware proces zegt: hufters, zien jullie niet dat jullie mijn jeugd hebben verpest? Dat ik nu nog steeds moet vechten tegen alle gevolgen van jullie opvoeding en tekortkomingen? Dat jullie het kind in mij niet hebben gegeven wat het nodig had? Dat dat kind in mij nu nog steeds schreeuwt om liefde, aandacht en een veilige haven? Dat jullie het verleden nooit kunnen overdoen en goedmaken? Dat het verleden de basis is van mijn bestaan, en dat ik mij incompleet en onafgemaakt voel?
dinsdag 25 mei 2021 om 07:53
Ik herken je gevoelens wat betreft je emoties niet kunnen og mogen uiten vroeger. Dat er geen ruimte voor was. Dat was bij mij thuis ook t geval. Daarom had ik me voorgenomen dat helemaal anders te doen met mijn kinderen. Inmiddels hebben we 2 pubers . Over gevoelens praten.. moeilijk. Willen ze niet, kunnen ze niet, dochter nog wel, zoon bijna niet. En hoe meer ik probeer, hoe meer hij sluit.
Daardoor denk ik ook weer terug aan mijn jeugd. Want misschien was er wel ruimte bij mijn ouders om gevoelens te hebben, te uiten, maar gaf ik geen ruimte. Was ik gesloten en lieten mijn ouders mij daarom vrij en wachtten tot ik kwam, wat ik niet deed...
Hiermee zeg ik niet dat dit bij jou het geval is. Maar het heeft mij erg aan t denken gezet over hoe ik zelf was als kind en wat mijn rol was.
Daardoor denk ik ook weer terug aan mijn jeugd. Want misschien was er wel ruimte bij mijn ouders om gevoelens te hebben, te uiten, maar gaf ik geen ruimte. Was ik gesloten en lieten mijn ouders mij daarom vrij en wachtten tot ik kwam, wat ik niet deed...
Hiermee zeg ik niet dat dit bij jou het geval is. Maar het heeft mij erg aan t denken gezet over hoe ik zelf was als kind en wat mijn rol was.
dinsdag 25 mei 2021 om 08:10
RN123 schreef: ↑24-05-2021 23:18Het quoten gaat helemaal goed haha.
Dank je wel! Ik kende de term vervloeiing nog niet maar heel herkenbaar ja. Ik denk over mezelf dat ik flexibel ben, ik pas me makkelijk aan en vind heel veel dingen wel gewoon prima. Maar ik ben me er ook wel van bewust dat ik niet perse flexibel ben, ik doe alsof ik flexibel ben en bewaak mijn eigen grenzen en behoeftes niet meer.
Precies, ik dacht altijd exact hetzelfde of dat het me niet raakte, maar ik merkte , dat ik vaak achteraf , als ik thuis was, er toch wel iets bij voelde. Het is erg lastig om te herkennen waar de grens ligt.
Ja klopt, ik mis de erkenning. En daarmee wordt het patroon van vroeger ook voortgezet met haar. Ze is ook bang dat mijn ouders het verkeerd gaan opvatten als ik dit bespreekbaar zal maken (daar is het nu nog te vroeg voor). En daardoor heb ik weer het gevoel dat mijn gevoelens er niet mogen zijn.
Ja, ik snap het. Wat jammer he, want juist erkenning voor je problemen kan zoveel doen. Het gevoel gezien te worden, is juist zo belangrijk met dit soort dingen. Tenminste dat merk ik aan mezelf.
Ik heb nu twee sessies bij de haptonoom gehad en daar heb ik heel veel aan. Misschien dat ik hiernaast ook nog naar de psycholoog wil gaan omdat dit niet het enige is wat speelt helaas.
Ik weet niet wat een haptonoom is, ik zal het eens opzoeken. Knap dat je hulp hebt gezocht en het pijnlijke proces aangaat.
En wat doe jij?
Ik heb individuele gesprekken met een psycholoog en schematherapie en ik probeer zelf om mezelf echt te leren kennen, dus heel erg bewust stilstaan bij wat ik voel en wat ik wil. Maar bij mij hebben meerdere gebeurtenissen in mijn verdere leven ook steeds erger gemaakt i.p.v beter. Weinig positieve ervaringen helaas en dat ligt waarschijnlijk ook grotendeels aan mijn mensenkeuze.
dinsdag 25 mei 2021 om 08:31
Het was de tijdsgeest van toen. Ik ben van 78.
Kinderen scharrelden rond op een andere plek in de wereld dan volwassenen.
Ongezien. Ze werden vanzelf wel groot.
"Ga maar spelen". Er werden geen gesprekken gevoerd met kinderen. De volwassenen leefden hun leven, de kinderen wachtten op hun beurt. 2e rang.
Ik ben ook een ongezien kind en heb daar psychiatrische klachten aan over gehouden.
Ik ben benieuwd hoe onze kinderen over ons spreken over 30 jaar, want wij hebben vast ook dingen fout gedaan in de tijdsgeest van nu.
Kinderen scharrelden rond op een andere plek in de wereld dan volwassenen.
Ongezien. Ze werden vanzelf wel groot.
"Ga maar spelen". Er werden geen gesprekken gevoerd met kinderen. De volwassenen leefden hun leven, de kinderen wachtten op hun beurt. 2e rang.
Ik ben ook een ongezien kind en heb daar psychiatrische klachten aan over gehouden.
Ik ben benieuwd hoe onze kinderen over ons spreken over 30 jaar, want wij hebben vast ook dingen fout gedaan in de tijdsgeest van nu.
anoniem_385649 wijzigde dit bericht op 25-05-2021 08:40
0.38% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2021 om 08:34
Ik heb kind mogen zijn tot een bepaalde leeftijd. Alles veranderde nadat we zijn verhuisd en familie ons letterlijk in de steek liet.Ttroeteltje schreef: ↑25-05-2021 06:38Hetgeen jij hebt gedaan (hen op emotioneel vlak voeden en opvoeden, bijstaan en steunen) is zo ontzettend zwaard en onderschat en heeft net zo veel of zelfs meer impact het verrichten dan van hand-, en spandiensten.
Heb jij kind mogen zijn? Heb jij in de gate wat jij op je hebt genomen? Of eigenlijk.....welke last zij op jouw schouders hebben gelegd?
Door m’n therapie heb ik inderdaad geleerd welke last ik heb gedragen, ik ging eigenlijk voor iets anders in therapie. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik inzag dat ik helemaal geen onbezorgde jeugd heb gehad, want ik wilde er niet aan dat m’n depressie met m’n jeugd te maken heeft. Ik had alles wat m’n hartje begeerde, ik had een dak boven m’n hoofd, ik had elke dag eten, ik kon naar school, ik kon goed leren.
Tot ik ongeveer twee jaar geleden vastliep. Ik dacht dat het alleen maar met m’n pestverleden te maken had, maar tijdens gesprekken met de psycholoog vroeg ze hoe m’n ouders reageerden als ik verdrietig thuis kwam. Ik mocht m’n emoties niet laten zien thuis. Ik werd drama queen genoemd en als ik moest huilen, was het “ga nou niet janken.” Maar ondertussen moest ik wel hun emoties accepteren en waarderen.
En ik vind het soms nog moeilijk hoor, om naar m’n ouders te kijken alsof ze me iets aan hebben gedaan. Ik ben zeer loyaal naar mensen toe, en ik ben een pleaser. Het heeft maanden geduurd voordat ik tegen mezelf durfde te zeggen dat m’n ouders misschien inderdaad een aandeel hebben gehad in hoe ik ben. En het blijft moeilijk, maar ik kom er wel.
dinsdag 25 mei 2021 om 08:54
Mijn moeder is recent overleden en ik heb wel uitgesproken wat het verleden met mij gedaan hebt, misschien is het verschil wel, dat mijn moeder bereid was om te luisteren. En ik heb het niet in de diepgang verteld, dus er zijn nog een aantal dingen, die ze nooit zal weten. Ik heb daar ook vrede mee, ik denk dat het heel persoonlijk is, of het oke is. Soms kan openheid ook juist meer pijn geven,maar het is een lastige keuze.Ttroeteltje schreef: ↑25-05-2021 06:44Ik weet niet of ik verder ben ik dat proces. Ik denk dat ik er klaar mee ben, klaar met hen en klaar met de ellende.
Ik heb gebroken met beide ouders. Voor nu is dat echt de beste keuze die ik kon maken.
Ik realiseer mij echter tegelijkertijd, en dat beangstigd me wel, dat we oud(er) worden. We er ooit niet meer zullen zijn. Er zijn veel, heel veel, onuitgesproken zaken. Ik wil de confrontatie niet aan, voor mezelf. Betekend wel dat wij zaken mee ons graf in zullen nemen die onuitgesproken zullen zijn. Voor nu heb ik daar vrede mee. Blijft dat zo?
dinsdag 25 mei 2021 om 09:27
Toen had ik dit niet. Wel een PPD beide keren. Maar wat ik beschreef, was pas toen ik overgangsklachten kreeg. En precies in die periode dropten mijn ouders een bom, door mij iets uit mijn jeugd achteloos in de maag te splitsen. Ik ging finaal onderuit. Ik ben vaag, maar dat was dit niet.
dinsdag 25 mei 2021 om 10:23
Hier hetzelfde. Ik ben sinds een half jaar klaar met een groepstherapie die een heel jaar heeft geduurd, elke week een dag. Terug naar vroeger, het doorvoelen, want ik had alles wegestopt en kon alles rationaliseren. Ik heb heel veel inzicht gekregen en ging snappen waar mijn gedrag en alles waar ik in vast lipe vandaan kwam. Bij mij kwam het als een baksteen naar beneden toen ik kinderen kreeg. Mijn oudste (een meisje) is mijn spiegel en in haar zag ik mezelf van vroeger maar dan zonder angst en onveiligheid. Ik heb nooit echt kind kunnen zijn, dat wist ik diep van binnen wel maar door mijn dochter zag ik het pas echt. Ik vond dat zo confronterend!
Heel heftig, moeilijk, maar de enige weg voor mij was er doorheen gaan.
Het gaat nu goed met me, maar het blijft altijd een zere en gevoelige plek.
Heel heftig, moeilijk, maar de enige weg voor mij was er doorheen gaan.
Het gaat nu goed met me, maar het blijft altijd een zere en gevoelige plek.
dinsdag 25 mei 2021 om 10:29
Heel herkenbaar.PizzaAndPasta schreef: ↑25-05-2021 08:34Ik heb kind mogen zijn tot een bepaalde leeftijd. Alles veranderde nadat we zijn verhuisd en familie ons letterlijk in de steek liet.
Door m’n therapie heb ik inderdaad geleerd welke last ik heb gedragen, ik ging eigenlijk voor iets anders in therapie. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik inzag dat ik helemaal geen onbezorgde jeugd heb gehad, want ik wilde er niet aan dat m’n depressie met m’n jeugd te maken heeft. Ik had alles wat m’n hartje begeerde, ik had een dak boven m’n hoofd, ik had elke dag eten, ik kon naar school, ik kon goed leren.
Tot ik ongeveer twee jaar geleden vastliep. Ik dacht dat het alleen maar met m’n pestverleden te maken had, maar tijdens gesprekken met de psycholoog vroeg ze hoe m’n ouders reageerden als ik verdrietig thuis kwam. Ik mocht m’n emoties niet laten zien thuis. Ik werd drama queen genoemd en als ik moest huilen, was het “ga nou niet janken.” Maar ondertussen moest ik wel hun emoties accepteren en waarderen.
En ik vind het soms nog moeilijk hoor, om naar m’n ouders te kijken alsof ze me iets aan hebben gedaan. Ik ben zeer loyaal naar mensen toe, en ik ben een pleaser. Het heeft maanden geduurd voordat ik tegen mezelf durfde te zeggen dat m’n ouders misschien inderdaad een aandeel hebben gehad in hoe ik ben. En het blijft moeilijk, maar ik kom er wel.
Mijn vader heeft dingen gedaan die echt niet oke zijn, maar ik ben altijd loyaal geweest en kon nooit boos op hem zijn. Mijn moeder hielp mij niet, maar ook daar had ik allerlei goede verklaringen voor. Om hen maar niet af te wijzen, nog steeds vind ik dit heel moeilijk hoor. Die loyaliteit zit blijkbaar heel diep.
Ik heb een prima contact met mijn ouders, maar het gaat nooit over gevoelens of over vroeger. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik de erkenning van hen nooit ga krijgen. Ik vind dat wel lastig soms, want er zijn situaties die ik eigenlijk niet wil maar ik zet mezelf dan opzij omdat het anders heel veel gedoe (ruzie) oplevert. Dat is het me niet waard. Wat wel werkt nu voor mij is meer afstand, minder contact en me vooral meer richten op mijn eigen leven/gezin dan op hen, want dat hebik lang genoeg gedaan.
newspaper wijzigde dit bericht op 25-05-2021 10:36
12.74% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2021 om 10:35
dinsdag 25 mei 2021 om 10:37
Dit is te gemakkelijk.-Lucille- schreef: ↑25-05-2021 08:31Het was de tijdsgeest van toen. Ik ben van 78.
Kinderen scharrelden rond op een andere plek in de wereld dan volwassenen.
Ongezien. Ze werden vanzelf wel groot.
"Ga maar spelen". Er werden geen gesprekken gevoerd met kinderen. De volwassenen leefden hun leven, de kinderen wachtten op hun beurt. 2e rang.
Ik ben ook een ongezien kind en heb daar psychiatrische klachten aan over gehouden.
Ik ben benieuwd hoe onze kinderen over ons spreken over 30 jaar, want wij hebben vast ook dingen fout gedaan in de tijdsgeest van nu.
Ja, er werd niet van alles met kinderen besproken. Nu veel meer. Men schiet daar juist vaak in door nu, vind ik.
Maar niet alles bespreken is niet ‘niet zien’.
Ik en mijn vriend en vrienden uit de jaren ‘70 hebben ons nooit ‘niet gezien’ gevoeld. Wij hebben, gelukkig, een heel fijne jeugd gehad.
Het wijten aan de tijdsgeest bagatelliseert en verbloemt de onkunde van sommige ouders (onder andere van degenen die hier vertellen psychische schade te hebben opgelopen) en doet afbreuk aan de erkenning van de gevolgen.
En daarmee ook aan die van jou.
