Emotioneel verwaarloosd als kind

Slushpup schreef: ↑

24-05-2021 23:22

Volgens mij is iedereen emotioneel verwaarloosd als kind.

Dit.

newspaper schreef: ↑

25-05-2021 10:23

Hier hetzelfde. Ik ben sinds een half jaar klaar met een groepstherapie die een heel jaar heeft geduurd, elke week een dag. Terug naar vroeger, het doorvoelen, want ik had alles wegestopt en kon alles rationaliseren. Ik heb heel veel inzicht gekregen en ging snappen waar mijn gedrag en alles waar ik in vast lipe vandaan kwam. Bij mij kwam het als een baksteen naar beneden toen ik kinderen kreeg. Mijn oudste (een meisje) is mijn spiegel en in haar zag ik mezelf van vroeger maar dan zonder angst en onveiligheid. Ik heb nooit echt kind kunnen zijn, dat wist ik diep van binnen wel maar door mijn dochter zag ik het pas echt. Ik vond dat zo confronterend!
Heel heftig, moeilijk, maar de enige weg voor mij was er doorheen gaan.
Het gaat nu goed met me, maar het blijft altijd een zere en gevoelige plek.

Herkenbaar ja, heb ik ook met mijn dochter. Fijn dat het goed / beter gaat, welke therapie heb je gevolgd?

eva-luna schreef: ↑

25-05-2021 10:37

Dit is te gemakkelijk.
Ja, er werd niet van alles met kinderen besproken. Nu veel meer. Men schiet daar juist vaak in door nu, vind ik.
Maar niet alles bespreken is niet ‘niet zien’.
Ik en mijn vriend en vrienden uit de jaren ‘70 hebben ons nooit ‘niet gezien’ gevoeld. Wij hebben, gelukkig, een heel fijne jeugd gehad.
Het wijten aan de tijdsgeest bagatelliseert en verbloemt de onkunde van sommige ouders (onder andere van degenen die hier vertellen psychische schade te hebben opgelopen) en doet afbreuk aan de erkenning van de gevolgen.
En daarmee ook aan die van jou.

Die erkenning is er bij mij dan ook nog niet. Ik kan er wil er nu nog niets mee doen.

Sterre1989 schreef: ↑

25-05-2021 11:00

Herkenbaar ja, heb ik ook met mijn dochter. Fijn dat het goed / beter gaat, welke therapie heb je gevolgd?

Mijn therapie bestond uit 3 blokken, elke week was deze dag dus ingedeeld in deze 3 blokken.
Creatieve therapie, psychotherapie en een onderdeel doelen stellen. Het blok psychotherapie heb ik het meeste aan gehad, omdat je daar elk onderwerp of situatie mocht inbrengen, je terug ging naar dat gevoel, de groep reageerde daar weer op en zo zat ik geregeld ineens enorm hard te huilen. Iets wat ik vroeger thuis niet kon.

Slushpup schreef: ↑

24-05-2021 23:22

Volgens mij is iedereen emotioneel verwaarloosd als kind.

Ik vind dit van hetzelfde kaliber als:
"Iedereen heeft wel eens een dipje" bij depressie
"Iedereen is wel eens zenuwachtig" bij een paniekstoornis
"Iedereen is wel een beetje autistisch" bij een autistisch spectrum stoornis
"Ik wil ook altijd mijn bestek gesorteerd in de vaatwasser" bij OCS

Er zijn genoeg mensen die te kampen hebben met problemen wegens emotionele verwaarlozing. Waarom zou je dit zo bagatelliseren?

Ik zou het fijn vinden als de mensen die beweren dat iedereen emotioneel verwaarloosd is als kind of het op de tijdsgeest schuiven hun commentaar voor zich willen houden.

Het is onnodig en kwetsend.

In dit topic zie ik namelijk dat mensen vrij abstract beschrijven wat de emotionele verwaarlozing voor hen inhield, waarschijnlijk om niet herkent te worden of omdat het te pijnlijk is. Dan vind ik het nogal wat om gelijk te beweren dat het wel mee viel omdat iedereen dat heeft.

De forummers melden allemaal dat ze zich niet gezien voelden of dat aan hun emotionele behoeftes niet voldaan werd. Maar niemand die hier mee leest weet wat er precies is voorgevallen. Dus laten we daar aub niet gelijk conclusies uit trekken dat het allemaal wel mee valt.

Borrelhap schreef: ↑

25-05-2021 13:16

Ik zou het fijn vinden als de mensen die beweren dat iedereen emotioneel verwaarloosd is als kind of het op de tijdsgeest schuiven hun commentaar voor zich willen houden.

Het is onnodig en kwetsend.

In dit topic zie ik namelijk dat mensen vrij abstract beschrijven wat de emotionele verwaarlozing voor hen inhield, waarschijnlijk om niet herkent te worden of omdat het te pijnlijk is. Dan vind ik het nogal wat om gelijk te beweren dat het wel mee viel omdat iedereen dat heeft.

De forummers melden allemaal dat ze zich niet gezien voelden of dat aan hun emotionele behoeftes niet voldaan werd. Maar niemand die hier mee leest weet wat er precies is voorgevallen. Dus laten we daar aub niet gelijk conclusies uit trekken dat het allemaal wel mee valt.

Eens. Wat een nare reacties en wat voegt het toe?

RN123 schreef: ↑

25-05-2021 00:10

En Snoesje83, waarom denken jullie dat?

Ik ken niemand in wiens opvoeding emoties goed werden besproken. Ik begrijp niet waarom er dan gelijk de tem 'verwaarlozing ' aan gekoppeld moet worden. Ook ik kom uit een gezin waarin men boos werd als je moest huilen, emoties niet mogen bestaan etc. En er was nog wel een hele hoop meer aan de hand. Psychologen zoeken ook maar termen om hun werk aan te koppelen. Psychologie zijn geen feiten; het zijn állemaal aannames. Tuurlijk kan het in een verwerkingsproces helpen om ergens termen aan te plakken. Maar je kunt het ook omdraaien. I.p.v. tekortkomingen te wijten aan emotionele verwaarlozing, kun je het ook zien als eigenschappen die je nog (beter) moet ontwikkelen. Ik zie vooral in mijn omgeving dat mensen snel in de slachtofferrol duiken. 'Ja maar ik ben emotioneel verwaarloosd als kind dus ik kan er niks aan doen'. TO ik hoop dat je een manier kan vinden om te copen met de zaken waar je mee zit, maar ik zou me niet te veel laten aanpraten door een psycholoog.

Overigens ontken ik niet dat je flinke schade kunt oplopen wanneer je ouders / verzorgers geen aandacht hebben besteed aan je emoties, of emoties hebben verworpen / verjaagd / ontkent. Dat is bij mij ook het geval. Met als gevolg dat ik niet meer goed bij mijn eigen emoties kom en alles relativeer. Voor de mensen die daar dagelijks last van hebben, ga er actief mee aan de slag. Er zijn voldoende methodieken die hier iets mee doen.

Het valt me alleen op dat (en dan heb ik het niet over TO maar in het algemeen) er steeds meer mensen met een 'super gelukkige jeugd' alsnog allerlei trauma's en verwaarloosde elementen uit hun jeugd weten op te rakelen wanneer iets niet makkelijk gaat of moeilijk is. In iedereen zijn jeugd kun je gaan spitten en dan heeft niemand een gelukkige jeugd gehad.

@slushpup.

Wat wil je bereiken met je eerste en je tweede bericht? Denk je daarmee je eerste reactie af te zwakken? Denk je daarmee uitleg te geven over hoe het voor iedereen en in alle situaties werkt?
Denk jij te kunnen en te mogen bepalen wat een ander mag vinden, denken, voelen?

Je schrijft dat je alles relativeert. Nou, dat gaat je goed af, wanneer je zelfs een ander daarin ongevraagd meesleurt. Bedankt. Bedankt voor je begrip. Bedankt voor je steun. Bedankt voor het vertrouwen dat je hebt in mijn oordelingsvermogen. Bedankt dat ik mag zijn wie ik ben.

Ttroeteltje schreef: ↑

25-05-2021 14:33

@slushpup.

Wat wil je bereiken met je eerste en je tweede bericht? Denk je daarmee je eerste reactie af te zwakken? Denk je daarmee uitleg te geven over hoe het voor iedereen en in alle situaties werkt?
Denk jij te kunnen en te mogen bepalen wat een ander mag vinden, denken, voelen?

Je schrijft dat je alles relativeert. Nou, dat gaat je goed af, wanneer je zelfs een ander daarin ongevraagd meesleurt. Bedankt. Bedankt voor je begrip. Bedankt voor je steun. Bedankt voor het vertrouwen dat je hebt in mijn oordelingsvermogen. Bedankt dat ik mag zijn wie ik ben.

Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand zich n.a.v. mijn tekst en uitleg persoonlijk aangevallen voelt.
Op een anoniem forum nog wel, op iets dat in zijn algemeenheid gesteld is.
Maar goed, maakt ook niet uit. Ik hoef mijn eerste reactie niet af te zwakken. Dit is hoe ik naar de situatie kijk.
Jouw visie op dit soort zaken wordt daar op geen enkele manier mee in het geding gebracht.
Als je je door die berichten compleet meegesleurd voelt in het negatieve, dan is er misschien wel meer aan de hand ja.
Maar dat zijn mijn zaken verder niet. Maar ik voel me er ook niet verantwoordelijk voor.

Wellicht komt dit dan ook gelijk enorm 'op de man' over terwijl het niet zo is bedoeld. Als je keihard tegen anonieme, niet aan jou persoonlijk gerichte berichten aanloopt dan gun ik het je oprecht dat je minder last gaat krijgen van hetgeen wat dat veroorzaakt.

Slushpup schreef: ↑

25-05-2021 14:24

Overigens ontken ik niet dat je flinke schade kunt oplopen wanneer je ouders / verzorgers geen aandacht hebben besteed aan je emoties, of emoties hebben verworpen / verjaagd / ontkent. Dat is bij mij ook het geval. Met als gevolg dat ik niet meer goed bij mijn eigen emoties kom en alles relativeer. Voor de mensen die daar dagelijks last van hebben, ga er actief mee aan de slag. Er zijn voldoende methodieken die hier iets mee doen.

Het valt me alleen op dat (en dan heb ik het niet over TO maar in het algemeen) er steeds meer mensen met een 'super gelukkige jeugd' alsnog allerlei trauma's en verwaarloosde elementen uit hun jeugd weten op te rakelen wanneer iets niet makkelijk gaat of moeilijk is. In iedereen zijn jeugd kun je gaan spitten en dan heeft niemand een gelukkige jeugd gehad.

Dat is nou eenmaal hoe trauma's werken, je kan er erg lang mee leven en geen last van hebben, totdat een keertje de bom barst. Veel mensen stoppen trauma's weg, en die kunnen er inderdaad uit komen als je therapie gaat volgen. Dus ja, veel mensen denken dat ze een supergelukkige jeugd hebben gehad (dat dacht ik namelijk ook!) totdat ik letterlijk en figuurlijk vastliep.
En ja, dan ga je naar je verleden kijken. En misschien herinner ik me dingen heftiger dan ze waren, maar dat neemt niet weg dat het mij heeft gevormd tot wie ik ben. Dat het mij nog steeds beïnvloedt en dat waarschijnlijk altijd zal doen. Maar ik heb nu inderdaad manieren om te kunnen relativeren, of een gedachte om te kunnen draaien. Dat neemt niet weg dat mijn jeugd traumatisch is geweest.

Oh, ik zie het niet als aanval, trouwens! Maar gewoon mijn visie erop. Ik denk inderdaad dat veel mensen traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt, maar pas de laatste decennia wordt er ook echt aandacht aan besteed. Daardoor lijkt het alsof het explodeert.

Mijn zus en ik zijn het erover eens dat we beide wel het een en ander hebben overgehouden aan onze jeugd. Dat wordt inderdaad duidelijker naarmate je ouder wordt. Ik herken wat iemand hierboven zegt over geen emoties hebben. Die heb of herken ik inderdaad niet. Een paar jaar geleden heb ik iets ergs meegemaakt en dat greep zo erg aan dat ik het niet meer kon relativeren. Ik heb drie maanden lang zeker drie uur per dag zitten huilen, kon in die tijd ook niet werken, lezen of überhaupt iets anders doen dan het hoogstnoodzakelijke praktische. De maatschappelijk werker waar ik kwam gaf als eerste reactie ‘maar dat is ook iets verschrikkelijks wat je hebt meegemaakt’. Daar kon ik niets mee, ik vond het maar een rare kerel om zo mee te huilen met de wolven. Dat heeft wel wat in gang gezet, in ieder geval heeft het me ervan bewust gemaakt dat het soms niet erg is om te huilen of iets anders te voelen dan ergernis. Dat was eigenlijk mijn enige emotie, ergernis.
Mijn ouders verwijt ik echt niets, maar ik vind het wel heel jammer dat ze zo zijn. Zowel voor mij, met terugwerkende kracht als kind, als voor hen. Gek genoeg verwacht mijn vader wel altijd dat we met hem meegaan in zijn slachtofferrol. Toen ik onlangs bij hem iets van emotie liet zien, beet hij me toe ‘dan weet je ook eens hoe dat voelt.’ Daar houd ik dus nu even afstand van. Koetjes en kalfjes is prima, daar hebben we het bijna 50 jaar mee gered.

Slushpup schreef: ↑

25-05-2021 14:50

Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand zich n.a.v. mijn tekst en uitleg persoonlijk aangevallen voelt.
Op een anoniem forum nog wel, op iets dat in zijn algemeenheid gesteld is.
Maar goed, maakt ook niet uit. Ik hoef mijn eerste reactie niet af te zwakken. Dit is hoe ik naar de situatie kijk.
Jouw visie op dit soort zaken wordt daar op geen enkele manier mee in het geding gebracht.
Als je je door die berichten compleet meegesleurd voelt in het negatieve, dan is er misschien wel meer aan de hand ja.
Maar dat zijn mijn zaken verder niet. Maar ik voel me er ook niet verantwoordelijk voor.

Wellicht komt dit dan ook gelijk enorm 'op de man' over terwijl het niet zo is bedoeld. Als je keihard tegen anonieme, niet aan jou persoonlijk gerichte berichten aanloopt dan gun ik het je oprecht dat je minder last gaat krijgen van hetgeen wat dat veroorzaakt.

Ik ben het eens met al je posts. Iedereen heeft een tik opgelopen in de opvoeding. En ik ken ook niemand die een voorbeeldige jeugd heeft gehad waarin in alle behoeften werd voorzien. Voorbeelden te over als ik naar mensen kijk die zeggen een gelukkige jeugd te hebben gehad. Die kunnen niet eens normaal hun emoties uiten laat staan omgaan met de emoties van anderen. Dit hele forum stikt van de reacties waar die verwaarlozing uit blijkt.

Slushpup schreef: ↑

25-05-2021 14:19

Ik ken niemand in wiens opvoeding emoties goed werden besproken. Ik begrijp niet waarom er dan gelijk de tem 'verwaarlozing ' aan gekoppeld moet worden. Ook ik kom uit een gezin waarin men boos werd als je moest huilen, emoties niet mogen bestaan etc. En er was nog wel een hele hoop meer aan de hand. Psychologen zoeken ook maar termen om hun werk aan te koppelen. Psychologie zijn geen feiten; het zijn állemaal aannames. Tuurlijk kan het in een verwerkingsproces helpen om ergens termen aan te plakken. Maar je kunt het ook omdraaien. I.p.v. tekortkomingen te wijten aan emotionele verwaarlozing, kun je het ook zien als eigenschappen die je nog (beter) moet ontwikkelen. Ik zie vooral in mijn omgeving dat mensen snel in de slachtofferrol duiken. 'Ja maar ik ben emotioneel verwaarloosd als kind dus ik kan er niks aan doen'. TO ik hoop dat je een manier kan vinden om te copen met de zaken waar je mee zit, maar ik zou me niet te veel laten aanpraten door een psycholoog.

Het houdt meer in, dan dat jij hier schrijft. Het houdt niet alleen het erkennen van emoties in,maar ook erkenning van jou als persoon, interesse in jou als persoon, liefde en veiligheid voelen bij je ouders/omgeving.

En het verwijten is ook niet het goede woord. De meeste mensen zijn juist heel loyaal aan hun ouders. Zo loyaal, dat je vaak pas doorhebt, dat dingen niet helemaal normaal zijn,als je een stuk ouder bent.

En door het als tekortkomingen te zien, doe je tekort aan ieders verhaal hier.

Slushpup schreef: ↑

25-05-2021 14:50

Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand zich n.a.v. mijn tekst en uitleg persoonlijk aangevallen voelt.
Op een anoniem forum nog wel, op iets dat in zijn algemeenheid gesteld is.
Maar goed, maakt ook niet uit. Ik hoef mijn eerste reactie niet af te zwakken. Dit is hoe ik naar de situatie kijk.
Jouw visie op dit soort zaken wordt daar op geen enkele manier mee in het geding gebracht.
Als je je door die berichten compleet meegesleurd voelt in het negatieve, dan is er misschien wel meer aan de hand ja.
Maar dat zijn mijn zaken verder niet. Maar ik voel me er ook niet verantwoordelijk voor.

Wellicht komt dit dan ook gelijk enorm 'op de man' over terwijl het niet zo is bedoeld. Als je keihard tegen anonieme, niet aan jou persoonlijk gerichte berichten aanloopt dan gun ik het je oprecht dat je minder last gaat krijgen van hetgeen wat dat veroorzaakt.

Persoonlijk aangevallen voel ik mij niet. Ik praat vanuit de Ik-termen, omdat ik niet voor anderen wil en mag praten.
Ik ben niet zo teergevoelig dat ik geen kritiek of tegenwoord kan verdragen, echter wilde graag uitleggen hoe iets kan binnenkomen wanneer dat op deze wijze gebeurd.

Jij hebt notabene ervaring blijkbaar met het gegeven dat jouw emoties er niet toe deden. Vervolgens begeef je je in een topic waarin je met de botte bijl een bewering doet waarmee je er eigenlijk bij voorbaat van uitgaat dat hetgeen hier door enkelen met veel pijn en moeite is geschreven onbeduidend is.

Kroonprinses schreef: ↑

25-05-2021 15:13

Ik ben het eens met al je posts. Iedereen heeft een tik opgelopen in de opvoeding. En ik ken ook niemand die een voorbeeldige jeugd heeft gehad waarin in alle behoeften werd voorzien. Voorbeelden te over als ik naar mensen kijk die zeggen een gelukkige jeugd te hebben gehad. Die kunnen niet eens normaal hun emoties uiten laat staan omgaan met de emoties van anderen. Dit hele forum stikt van de reacties waar die verwaarlozing uit blijkt.

Nee , een perfecte jeugd heeft niemand, maar emotionele verwaarlozing houdt wel wat meer in dan, geen perfecte jeugd hebben.

Ttroeteltje schreef: ↑

25-05-2021 15:21

Persoonlijk aangevallen voel ik mij niet. Ik praat vanuit de Ik-termen, omdat ik niet voor anderen wil en kan praten.
Ik ben niet zo teergevoelig dat ik geen kritiek of tegenwoord kan verdragen, echter wilde graag uitleggen hoe iets kan binnenkomen wanneer dat op deze wijze gebeurd.

Jij hebt notabene ervaring blijkbaar met het gegeven dat jouw emoties er niet toe deden. Vervolgens begeef je je in een topic waarin je met de botte bijl een bewering doet waarmee je er eigenlijk bij voorbaat van uitgaat dat hetgeen hier door enkele met veel pijn en moeite is geschreven onbeduidend is.

Dit inderdaad

newspaper schreef: ↑

25-05-2021 11:47

Mijn therapie bestond uit 3 blokken, elke week was deze dag dus ingedeeld in deze 3 blokken.
Creatieve therapie, psychotherapie en een onderdeel doelen stellen. Het blok psychotherapie heb ik het meeste aan gehad, omdat je daar elk onderwerp of situatie mocht inbrengen, je terug ging naar dat gevoel, de groep reageerde daar weer op en zo zat ik geregeld ineens enorm hard te huilen. Iets wat ik vroeger thuis niet kon.

Fijn dat je daar wel gewoon kon huilen. En ook helpend, denk ik,om je gevoel te doorvoelen. Ik ben iets soortgelijks aan het doen. Bedankt voor je reactie.

Het uitblijven van emoties kan ook voortkomen uit een te veel aan ellende hebben meegemaakt. Ik denk dat ik inmiddels vrij gehard ben. Er is zo veel op mijn pad gekomen wat ik “waardig” heb weten te handelen. Waar ik vroeger al kon huilen om kapot gevallen lievelingsbeker, is er nu veel grover geschut nodig om mij aan het wankelen te krijgen.

Elk kind kan altijd iets aan te merken hebben aan zijn ouders en opvoeding. Mijn kinderen zullen later echt terugkijken en ook dingen benoemen die ik als moeder niet goed heb gedaan of die ze anders hadden willen zien. Een jeugd zonder issues lijkt me niet realistisch.
Emitionele verwaarlozing gaat echt een stuk verder dan dat, vind ik. Mijn jeugd had ook een hele mooie kant, ik was bijvoorbeeld heel goed in een sport en mijn ouders hebben mij alle kansen gegeven om dat hoge niveau te behalen. Ben ik ze erg dankbaar voor, want het vroeg wat van hen en ons gezin. Anderen zeiden altijd dat wij zo'n leuk gezin waren, vriendinnen kwamen graag bij ons thuis. Maar ik dacht ook vaak 'je moest eens weten'.
Voor de buitenwereld was het dus top, maar ik heb zo vaak in angst gezeten en me onveilig gevoeld. Geen fysieke mishandeling, maar psychisch wel. Mijn vader kon agressief zijn en vanuit het niets een gat in de deur trappen of dingen kapot gooien. Scheldpartijen richting mijn moeder en de daarme gepaarde angst bij mij dat hij haar wat aan zou doen in een boze bui. Daarna ging hij de deur uit en werd er gedaan alsof er niets aan de hand was. En dát vond ik zo erg, er werd nooit over gesproken. Ik kon mijn gevoel nergens kwijt, want ik moest me niet aanstellen en vooral niet huilen want dat werd ingewikkeld. Mijn moeder heeft me nooit geknuffeld, en dat had ik zo nodig na zo'n ruzie. Nooit woorden proberen te geven aan wat er gebeurde met mn vader en hoe angstig dat voor mij was. Ik liep altijd op mn tenen als mijn vader thuis was. En zo zijn er tig voorbeelden, het gedrag kon gewoon niet maar ik moest vooral niet zeggen wat ik er van vond. Ik moest vooral nergens tegenin gaan en ik heb van jongs af aan geleerd dat mijn gevoel en emotie er niet mocht zijn.
Toen kreeg ik een kind en dat triggerde alles. Ik had al jaren last van een eetprobleem, ik had veel angsten en ik zei altijd tegen mezelf "doe eens normaal, er is toch niets aan de hand!" Toen kon ik op een gegeven moment niet meer, ik werd steeda vaker boos thuis zoals mijn vader dat vroeger deed en dat deed me beseffen dat ik hetzelfde gedrag vertoonde. Ik trok aan de bel, kwam uiteindelijk in een therapie en de officiele diagnose ptss konden ze niet geven, maar het zat er wel dicht tegenaan.

Ik vind het ook niet fijn als mensen op dit topic het bagetaliseren. Het is gewoon moeilijk uit te leggen hoe het hele verhaal zit, daar kun je als buitenstaander dan ook niet over oordelen. Aan mij heeft nooit iemand iets gezien, nog steeds kan ik alles verbloemen. Mijn ouders zullen altijd zeggen dat ze alles voor ons gedaan hebben en wij niets tekort gekomen zijn. In veel opzichten klopt dat ook, maar het meest essentiele naast eten/kleding/dak boven je hoofd is het gevoel dat je gezien wordt, gehoord wordt. Dat zit vaak in kleine dingen, niet 1 gebeurtenis. En die opstapeling van die die kleine dingen maakt dat het op latere leeftijd eruit knalt en je ineens een trauma blijkt te hebben. Dat kan een ander nooit bagetaliseren of wegzetten als 'elk kind krijgt wel een tik in zijn opvoeding'. Ik wou dat het alleen daarbij gebleven was.

En als kind blijf je loyaal, blijkbaar. Hoe erg en angstig ik het ook vond, ik had vooral oog voor hoe zielig mijn vader eigenlijk was. Hij had geen makkelijke jeugd gehad dus zijn gedrag was toch logisch? Dat heb ik mezelf altijd wijsgemaakt. Ik cijferde mezelf compleet weg, maar was altijd bezig met hoe hij zich voelde. Ik wilde hem helpen en dan kon ik toch niet boos op hem worden of tegen hem in gaan? Nog steeds lees ik hun gedrag, hoe ze tegen elkaar praten en of er kans is op een ruzie, terwijl ik al lang en breed uit huis ben en volwassen ben. Pas in de therapie durfde ik toe te laten hoe boos en teleurgesteld ik was in mijn ouders, hoe het mijn hele identiteit heeft bepaald. En ook de goede dingen uit mijn jeugd bepalen mijn identiteit, maar het wordt echt overschaduwd door de drama

Newspaper, ik herken ontzettend veel in jouw verhaal. Het kon grotendeels door mijzelf geschreven zijn.

Psychisch/emotionele mishandeling. Voortdurende onveiligheid. Ook hier de geboorte van kind de trigger. Ook hier eetstoornis (op volwassen leeftijd en na geboorte kind anorexia ontwikkeld).

Uitgesproken termen: getraumatiseerde kinderjaren, Parentificatie, PTSS.

Toen ik mijn moeder angstig en compleet aan de grond vertelde dat ik anorexia had en er een opname dreigde keek ze me aan met grote ogen, zij werd emotioneel en vertelde binnen no time dat zij die dag ging uit eten en wilde afsluiten met een ijscoupe. Ze zou dan thuis een vinger in haar keel stoppen, zo kon ze immers ongegeneerd schransen zonder al te veel hoofdzorg.
Als we het hebben over communicatie tussen een ouder en zijn kind waarbij de ouder zijn kind en diens probleem en gevoel volledig torpedeert met eigen issues lijkt me dit best een gepast voorbeeld.

Toen ik na verloop van tijd besloot het contact op een laag pitje te zetten was ik vooral bezig met de vragen: hoe gaan zij dat verwerken? hoe gaan zij dat handelen? hebben zij daarbij steun? Ik voelde mij schuldig en verantwoordelijk.
Toen ik tegen haar zei dat ze zich geen zorgen hoefden maken dat ik anderen zou vertellen over ons en de oorzaak van het weinige contact, dat ik aardig over en tegen ze zou blijven handelen, ze niet in een kwaad daglicht zou stellen en dat ik respectvol zou blijven was de reactie: dank je wel. Dat was alles. De vraag hoe het zo ver had kunnen komen en wat ze konden doen om mij te helpen of het probleem samen op te lossen is nooit gesteld.

Inmiddels heb ik het contact verbroken.

Ttroeteltje schreef: ↑

25-05-2021 15:58

Newspaper, ik herken ontzettend veel in jouw verhaal. Het kon grotendeels door mijzelf geschreven zijn.

Psychisch/emotionele mishandeling. Voortdurende onveiligheid. Ook hier de geboorte van kind de trigger. Ook hier eetstoornis (op volwassen leeftijd en na geboorte kind anorexia ontwikkeld).

Uitgesproken termen: getraumatiseerde kinderjaren, Parentificatie, PTSS.

Toen ik mijn moeder angstig en compleet aan de grond vertelde dat ik anorexia had en er een opname dreigde keek ze me aan met grote ogen, zij werd emotioneel en vertelde binnen no time dat zij die dag ging uit eten en wilde afsluiten met een ijscoupe. Ze zou dan thuis een vinger in haar keel stoppen, zo kon ze immers ongegeneerd schransen zonder al te veel hoofdzorg.
Als we het hebben over communicatie tussen een ouder en zijn kind waarbij de ouder zijn kind en diens probleem en gevoel volledig torpedeert met eigen issues lijkt me dit best een gepast voorbeeld.

Toen ik na verloop van tijd besloot het contact op een laag pitje te zetten was ik vooral bezig met de vragen: hoe gaan zij dat verwerken? hoe gaan zij dat handelen? hebben zij daarbij steun? Ik voelde mij schuldig en verantwoordelijk.
Toen ik tegen haar zei dat ze zich geen zorgen hoefden maken dat ik anderen zou vertellen over ons en de oorzaak van het weinige contact, dat ik aardig over en tegen ze zou blijven handelen, ze niet in een kwaad daglicht zou stellen en dat ik respectvol zou blijven was de reactie: dank je wel. Dat was alles. De vraag hoe het zo ver had kunnen komen en wat ze konden doen om mij te helpen of het probleem samen op te lossen is nooit gesteld.

Inmiddels heb ik het contact verbroken.

Ik vind dit stukje heel, heel erg herkenbaar en ik merk dat het me raakt nu ik dit zo lees van een ander. Een keus voor jezelf maken ( minder contact) omdat het jou goed doet, maar je 1e reactie is hoe je ouders daarmee omgaan en je voelt je schuldig. Ik vind dit zo treffend wat jij schrijft, ik herken dit zo.

Ik kreeg de diagnose angststoornis en ongezonde omgang met eten. De ene psycholoog zei ook ptss, de therapeut vond het niet voldoende voor die diagnose. Maakt ook niet uit, ik weet nog dat ik echt schrok van die diagnoses. Ik had nog steeds het naieve idee denk ik dat het allemaal wel meeviel en vanzelf over zou gaan ofzo

voor jou

Vergeet die voor jou niet!

Jij doet er toe. Het is niet, omdat een ander ook een verhaal heeft, dat dat erger of belangrijker is dan dat van jou.


Ik heb een antenne die heel gevoelig is voor sfeer. Die antenne heeft iedereen, in mijn geval is die antenne echter enorm goed afgesteld omdat ik als kind voortdurend op mijn hoede was. Het (aan) voelen van andermans stemming en de sfeer die in en om mensen en plekken hangt. Die antenne stemt voortdurend af en is voortdurend in de weer.

Zo kan ik de woning van mijn ouders niet betreden. Al voordat ik het contact op een laag pitje zette. Het idee alleen al om een voet over die drempel te zetten laat mij huiveren en rillen. Het is voor mij een donkere negatieve plek. Een plek waar ik bang voor ben.


Begrijp mij niet verkeerd, ik ben absoluut niet paranormaal begaafd! (En daar ben ik blij om trouwens!). Het is puur een radar die zo sterk ontwikkeld is in mijn jeugd.

Ttroeteltje schreef: ↑

25-05-2021 16:21

Vergeet die voor jou niet!

Jij doet er toe. Het is niet, omdat een ander ook een verhaal heeft, dat dat erger of belangrijker is dan dat van jou.


Ik heb een antenne die heel gevoelig is voor sfeer. Die antenne heeft iedereen, in mijn geval is die antenne echter enorm goed afgesteld omdat ik als kind voortdurend op mijn hoede was. Het (aan) voelen van andermans stemming en de sfeer die in en om mensen en plekken hangt. Die antenne stemt voortdurend af en is voortdurend in de weer.

Zo kan ik de woning van mijn ouders niet betreden. Al voordat ik het contact op een laag pitje zette. Het idee alleen al om een voet over die drempel te zetten laat mij huiveren en rillen. Het is voor mij een donkere negatieve plek. Een plek waar ik bang voor ben.


Begrijp mij niet verkeerd, ik ben absoluut niet paranormaal begaafd! (En daar ben ik blij om trouwens!).

Zijn wij zussen?
Die antenne, die heb ik ook. Ik kan gedrag lezen, ik voel de stemming en dat heb ik vooral heel erg bij mijn ouders hoor. Ik ben nu niet meer bang daar thuis, maar voel nog wel vaak hoe de sfeer tussen hen is, hoe ze erbij zitten, of er iets speelt. Die radartjes zijn altijd heel hard aan het werk in mijn lijf, gaat automatisch.
Zo vind ik familie bijeenkomsten ook niet leuk, ben zo blij als ik weer naar huis kan. Waar het op neerkomt is dat ik altijd bang ben dat mijn vader flipt. Die is echt ouder en wat wijzer geworden, of het nog zou gebeuren weet ik niet, maar ik blijf er bang voor. Ik sprong er dan ook altijd tussen vroeger, dan voelde ik dat er wat aan zat te komen (ruzie) en ging ik overdreven grappig doen, of de aandacht afleiden. Dat doe ik nog steeds, om maar te voorkomen dat het mis gaat.
Heb ook zo vaak met mn zusjes in angst gezeten. Ik moest voor hen zorgen, heb me zo vaak ontfermd over hen omdat ik niet wilde dat zij zich bang zouden voelen of hen wat zou gebeuren. Mijn jongste zusje zegt dat ze meer aan mij had emotioneel gezien dan aan onze moeder. Tja, en dan ben je zelf nog een kind.

Ach ik kan er een boek over schrijven.