Emotioneel verwaarloosd als kind

Wat lief, ik ga er bijna van blozen
Ja, soms realiseer ik het me. Toch overheerst ook wel heel vaak de ingeprente gedachte 'ik ben een moeilijk/ vervelend mens'. Wat je je hele jeugd en tot ver in volwassenheid hebt gehoord, raak je niet zomaar kwijt, maar daar kunnen jullie ongetwijfeld allemaal over meepraten.

GreenLadyFern schreef: ↑

26-05-2021 07:20

Ja, heel herkenbaar. Terwijl ik door andere dingen weer heel erg overspoeld kan raken door emoties.

Ja precies dit!

chocolol schreef: ↑

26-05-2021 02:02

@horizon, hoe ben je van die boosheid afgekomen?

Ik weet het eigenlijk niet. Ik heb geen magische formule in ieder geval. Ik voelde dat ik er iets mee moest, dus heb enkele sessies gehad met een psycholoog die gespecialiseerd is in het begeleiden van volwassen kinderen van ouders met psychiatrische/psychische problemen. Dat gaf me veel rust. Ik voelde me eindelijk erkend, gezien en begrepen. Ik heb veel psychologische boeken gelezen. Ben op vechtsport gegaan.

Met de tijd kwam een gevoel van berusting. De situatie is nu eenmaal zo; ik kan het niet veranderen dus waarom daar tegen vechten. En ik besefte me dat ik in tegenstelling tot vroeger kan kiezen. Ik heb nu het heft in handen en kan kiezen of en onder welke voorwaarden ik met mijn ouders omga. Ik kan kiezen voor vrijheid ipv gevangen zitten in de problematiek van mijn ouders. Ik kan de patronen doorbreken en het anders doen; ook in relatie tot mijn kind (daarbij heb ik niet illusie dat ik perfect ben, of dat mijn kind mij later niet dingen gaat verwijten. Maar itt mijn ouders zal ik wel open staan voor gesprek, zelfreflectie en groei).

Ik weet niet of ik deze berusting blijf vasthouden, want ik heb gemerkt dat de problemen uit je jeugd in fasen opkomen. Geboorte van je eerste kind, heftige gebeurtenissen op het werk, rond je 40e een opleving etc. Dan dacht ik de problemen aangepakt te hebben en na jaren kwamen ze dan toch ineens weer opzetten. In een andere vorm. Maar voor nu heb ik een goede manier gevonden om ermee om te gaan. En als eea weer een meer prominente plek in mijn leven krijgt, dan ga ik het aan. Ik loop er niet meer van weg; want uiteindelijk word ik er alleen maar sterker, wijzer en gelukkiger van. Soms moet je even door de pijn. Maar ook dat kan fijn zijn; niet langer schone schijn ophouden en echt voelen.

Sterre1989 schreef: ↑

26-05-2021 07:14

Even een vraagje,

Zijn er mensen die bijv. wel herinneringen hebben aan nare gebeurtenissen, maar er niet perse gevoel bij hebben?

Ik volg nu schematherapie, en dan moet je soms teruggaan naar een gebeurtenis die een bepaald gevoel opriep in je jeugd,maar ik heb bij die gebeurtenis dan geen gevoel. Het is meer dat ik nu verstandelijk weet, dat het wel wat met mij gedaan moet hebben, alleen voel ik er niks bij.

Herkenbaar. Ik kon er over vertellen, maar voelde het niet. Ik voelde pijn en medelijden voor dat kleine meisje dat al die dingen had mee gemaakt, maar ik kon dat niet aan mijn volwassen ik koppelen. Volgens mij een beschermingsmechanisme. Omdat toen de pijn teveel was om te doorvoelen; dat kon ik gewoon niet aan.

Had ook veel moeite om me echt kwetsbaar op te stellen. Kon (nog steeds lastig) ook geen hulp van anderen accepteren; onafhankelijkheid tot in het extreme.

Trauma verwerking heeft geholpen. Zo kon ik in een veilige setting bij een psycholoog stap voor stap de onverwerkte emoties ervaren.

Wat een verhaal Ttroeteltje, het grijpt me echt aan.

Ik denk dat je het anders moet zien. Het contact verbreken met je ouders is niet vermijdend gedrag en je kop in het zand steken. Ervaring leert dat je ouders niet open staan voor gesprek. Je niet kunnen begrijpen, al zouden ze het willen. Wat jij nu doet is voor jezelf opkomen. En voor je gezin opkomen. Dat is super krachtig. Het draait nu om jou en niet langer om hen. Je gaat dus wel degelijk de confrontatie aan.

Wat een pijn en verdriet moet je gevoeld hebben na de laatste keer dat je ze hebt gezien. Ik hoop dat je daar berusting in kunt vinden. Je hebt het geprobeerd, je kunt ze niet veranderen en zij zijn niet goed voor jou.

Ik heb laatst een lezing gezien over geweldloos communiceren. Daarin werd aangestipt hoe fijn het is om te geven, en dat je bij alles wat je doet een keuze hebt. Als de keuze je ongelukkig maakt, als je het echt niet wil doen / het jou niets oplevert (zoals een fijn gevoel), dan moet je daar naar luisteren. Jij hebt teveel en te lang gegeven. Nu is het op.

Mag ik aansluiten? Ik vind veel herkenning in dit topic. Prachtige bijdragen... aan alle schrijvers een groot woord van dank. (Heel anders dan de toon die je hier vaak vindt)

Zelf voelde ik altijd wel dat er iets niet klopte. Ik had grote moeite met emotie en gevoelens maar wijdde dat aan ADD. Helaas, door wat er in relaties gebeurt heb ik ontdekt dat er meer aan de hand is. En door ouder worden ben ik ook gaan inzien dat mijn gevoelsleven het meest waardevolle is wat ik 'heb' en dat dat alle aandacht vraagt. Ik ben net gestart met therapie. Zal wel wat tijd kosten, heb een flinke afweer gebouwd in al die jaren. Mijn vader was compleet gesloten( toonde nul emotie, maakte geen verbinding) en was zelf een zeer ongewenst kind, ik zie nu in hoe ik zijn gedrag kopieer. Hij deed van alles om zijn moeder die hem afwees te paaien met kadootjes, met uitsloven, met alles doen wat iemand vraagt etc.

Een niet werkend patroon, dat me steeds meer in de weg zit en als je je er verder verdiept zie je dat het patroon overal terugkomt, ook in gewone relaties en werk bijv.
Het ontbreekt aan echte verbinding, met mezelf en daardoor ook met anderen. Ik zie erg op tegen de therapie en alle gevoelens die dan naar boven komen. Maar wachten is geen optie meer. Ik houd een gevoelsdagboek bij en draag een foto van mijzelf als jong meisje bij me omdat ook ik net als anderen hier ook moeilijk bij mijn eigen gevoel kan. Mijn ouders zijn beide overleden inmiddels.

Sterre1989 schreef: ↑

26-05-2021 07:16

Ik ben net begonnen met schematherapie, maar nog te kort om echr ervaringen te delen. Ik heb het in het verleden al eens de kortdurende gevolgd,maar daar ben ik toen eerder mee gestopt,omdat ik het niet aankon. Dus ik ben er wel huiverig voor

Welke soort therapie ga jij volgen?

NET, Narritive Exposure Therapie. Ook een trauma therapie, eventueel aangevuld met EMDR. Gelukkig wel individueel.

Mooi topic, dankjulliewel, ik lees mee. Mijn broers en zussen en ik zijn absoluut emotioneel verwaarloosd als kinderen. En de rol die ik als oudste dochter voor mijn moeder speelde tijdens en na de scheiding van mijn ouders is met "parentificatie" heel goed samengevat.

Ik begrijp de rhetorische vraag "Zijn niet alle mensen emotioneel verwaarloosd als kind?" wel. Niet om het te bagatelliseren maar als besef dat iedereen trauma's met zich meedraagt. En sinds ik zelf moeder ben, vraag ik me af of je het als ouders wel goed kúnt doen. Ik denk dat de meeste ouders de beste bedoelingen hebben, maar dat het in de praktijk vaak niet goed uitpakt. Ook verslaafden en co-verslaafden proberen goede ouders te zijn.

Ik heb hier nooit speciaal therapie voor gehad (en mijn broers en zussen ook niet, voor zover ik weet) maar ik besef langzamerhand (ben nu bijna 40) dat veel van de problemen die ik in relaties en bij mijn eigen coping-mechanismes tegenkom wel degelijk met mijn jeugd te maken hebben (logisch natuurlijk) en veel sterker dan "het viel toch wel mee". Nee, het viel niet mee en het is goed om dat uit te mogen spreken.

voor iedereen die hier schrijft en eraan werkt om zelf een beter mens te worden en niet de fouten van zijn ouders te herhalen.

Jee, ik ben dankbaar dat ik dit topic gevonden heb. Ik lees ontzettend veel herkenning.

Ik probeer er een paar dingen uit te pakken. Troeteltje: mijn moeder deed precies hetzelfde, op de dag dat ik haar vertelde dat ik ging scheiden vond zij het nodig om het meest duistere geheim uit haar jeugd te vertellen. Zelfs op zo'n dag kan het niet om mijn emoties gaan.

Ik ben mezelf ook keihard tegen gekomen toen ik moeder werd. Voor het eerst voelde ik allesomvattende liefde. Toen ging ik mij afvragen: hoe kun je een kind waar je van houdt, aandoen wat jullie mij (en siblings) aangedaan hebben.
Helaas heb ik daardoor ook een torenhoge lat voor mezelf, ik wil het wel goed doen. En ik faal elke keer.

Uiteindelijk heb ik gekozen voor geen contact met mijn vader. Ik verwacht van mijn beide ouders niets meer, maar hij is ronduit gemeen. Nog weer enkele jaren later heb ik meer begrip voor hem, uit wat voor jeugd hij komt. Ik blijf mezelf wel beschermen tegen hem.

Oh ja en ik hoop binnenkort stabiel genoeg te zijn om te starten met traumatherapie.

Wat ik zo dubbel vind aan alles, ik spreek uiteraard vanuit mn eigen situatie, is dat ik enerzijds overtuigd ben dat mijn ouders met de beste intenties ons hebben opgevoed. Dat zij denken dat ondanks alle gedoe, ze echt hun best hebben gedaan en het ook goed hebben gedaan. We kwamen immers niets tekort (materialistisch). En dat geloof ik! Mijn vader had een moeilijk jeugd, was geen gewenst kind en is door zn ouders jaren vernederd en uiteindelijk een soort van verstoten. Hartverscheurend vond ik dat, want ik heb best wat meegekregen van het gedoe in die familie. Ik vond het zo sneu voor mn vader en tegelijkertijd was dit de reden dat ik al zijn gedrag goedpraatte. In de therapie heb ik zo vaak gezegd dat hij er niets aan kon doen, dat hij ook zielig was, dat ik hem moest helpen en beschermen. Ik vond als kind dat ik voor hem moest zorgen. Nu weet ik dat het mijn taak niet was, maar nog steeds is dit een patroon waar ik nog eens in val. Minder dan vroeger, ik heb veel geleerd over mijn patronen en ik ben ze aan het doorbreken, maar het lijkt alsof ik een soort instinct heb om hem te beschermen, alsof dat onbewust gebeurt. Achteraf zie ik mijn patroon wel. Het heeft 2 kanten, ik ben enerzijds heel boos op hem en tegelijkertijd voel ik zoveel liefde voor hem en wil ik hem heel graag beschermen. Hij heeft ook niet een heel hoog iq, reageert vaak vanuit emotie om later te beseffen dat het niet handig was.
In de therapie heb ik ook heel vaak buikpijn gehad, want uitspreken dat ik boos was op mn vader en ook moeder vond ik zo moeilijk, het voelde zo verkeerd. Nog steeds, alsof ik hen afwijs en ik dan alleen kom te staan ofzo.

Ik heb mijn ouders nooit vertelt hoe ik het vroeger heb ervaren thuis. Weleens gezegd, in een gesprek als het over vroeger ging, dat het weleens moeilijk was. Maar dan doelen zij op de familie van mn vader, die voor veel gedoe zorgden toen wij klein waren. Mijn ouders hebben geen idee hoe angsitg ik en mijn zusjes werkelijk waren en dat hun gedrag zoveel negatieve impact op ons heeft gehad. Het alsnog vertellen ik heb er tijdens mijn therapie over getwijfeld, maar niet gedaan. Ik weet dat het me alleen ruzie en gedoe oplevert. Ik ben het dan kwijt, maar kwets hen en ik weet dat ik door deze gedachte nog steeds voor hen zorg en mezelf misschien wegcijfer, maar het is het me niet waard om alles op te rakelen. Mijn moeder zal zich nog kunnen verplaatsen in mij en zal het tot op zekere hoogte begrijpen, mijn vader niet denk ik. Ik heb er zoveel over gepraat in therapie dat ik het eigenlijk ook wel goed vind.

1 van mijn zussen heeft een paar jaar geleden het contact verbroken, nu snap ik misschien wel waarom. Zij voelde zich ook nooit echt gezien en gehoord, had ook akkefietjes met onze andere zus. Alle contact verbreken heeft haar rust gegeven denk ik, het is ook een soort weglopen, want emoties kon zij nooit mee omgaan. Toch snap ik nu wel dat het ook rust kan geven. Mijn ouders en ons gezinssysteem draaide veel om de buitenwereld, wat die ervan zouden vinden. Ze doen veel dingen 'omdat het zo hoort' of omdat ze in hun hoofd hebben dat het zo zou moeten zijn. Als ik een tijdje niets laat horen, niet eens bewust maar omdat ik druk ben met mn eigen leven, dan ga ik me rot voelen omdat ik denk dat mijn vader dit niet leuk vind. Dat mijn vader zich in de steek gelaten voelt door mij, dat ik geen aandacht voor hem heb. En ik wil mn eigen leven leiden, maar hij zit altijd in mijn hoofd. En ik denk zelfs dat ik het vaak groeter maak dan het is, want ik merk soms ook dat hij er helemaal niet mee zit en is er niets aan de hand, maar ik kan me daar wel rot door voelen. Een hardnekkig patroon. patronen veranderen, gezins systemen, het is zo retemoeilijk.

Wat ik zelf ook heb ingezien is dat mijn moeder een veel grotere rol speelde. Het draaide altijd om mijn vader, maar mijn moeder die ik juist daarin zo nodig had heeft me dat niet kunnen geven. Ook zij heeft dat meegekregen vanuit haar ouders, geen emotie tonen en bijna afstandelijk. Ik durf te zeggen dat ze diep van binnen niet zo wil zijn, maar ze weet niet beter. Maar ik had als kind door haar geknuffeld willen worden. Nog steeds zou ik het allerliefst nu bij mn moeder op schoot willen liggen, dat ze door mn haren strijkt en zegt dat het goed is. Dat ik niet bang hoef te zijn, dat het idd heftig was vroeger en dat ze mij begrijpt. Maar dit ga ik nooit van haar krijgen, ze kan dat niet.
In de therapie kwam ik daar pas achter, de rol van mn moeder en haar grotere aandeel. Dat ik van haar iets essentieels heb gemist. Heel verdrietig vond ik dat en er kwam zo nog een moeilijke factor bij voor mij

Ik denk dat ik op mijn volwassen leeftijd af en toe reageer vanuit mijn kinderlijke zelf. Dan kan ik zo'n heftige emotie voelen, waarvan je als ouder zegt 'doe ff normaal' maar voor mij voelt dat op dat moment zo waar en heftig. Echt bijna kinderlijk. MIjn therapeut zei vaak tegen me dat ik dat kleine meisje van 7 jaar bij me draag, in het begin lachte ik haar uit want ik vond dat vooral zweverig. Later snapte ik het, en ik merk het dus ook. Die emotionele ontwikkeling heeft voor een deel stil gestaan, alsof ik ben blijven hangen.
Ik ben alles gaan compenseren, heb een beschermingsmechanisme opgebouwd van groot zijn (ik ben ook lang dus letterlijk ben ik groot), sterk zijn, veel rationaliseren, veel lachen, gevoel weg stoppen, over-analyseren, alles willen verklaren, veel controle zoeken. Terwijl ik eigenlijk alleen maar hoef te voelen en dat gevoel er mag laten zijn. Dit vind ik zo moeilijk, het gaat in hele kleine stapjes vooruit, maar gewoon je gevoel er laten zijn en een potje flink janken. Ik betwijfel of dit me ooit echt volledig gaat lukken.

Dat is ook dubbel.

De twee mensen die voor jou het allerbelangrijkst zijn in je jeugd, die jou vormen en die jij nodig hebt, waar jij alle vertrouwen in hebt en die eigenlijk jouw gidsen zijn, blijken jou niet dat te hebben gegeven wat jij nodig had. En je verwijt je dat ook nog eens zelf cq ziet allerlei oorzaken buiten hen gelegen.

Als kind weet je niet beter dan dat juist zij voor je zorgen. Er voor je zijn. Onvoorwaardelijk. Op elk moment.

In mijn situatie was vader altijd de boeman. Hij kreeg de volle rode kaart toegeschreven door moeder. Moeder was het slachtoffer. Ik had medelijden met haar, kwam op voor haar, voelde me verantwoordelijk voor haar. Zij zinnespeelde daar ook op. Ze was bang dat ik voor vader zou kiezen, zei dat ook letterlijk. Ontnam hem elk mogelijkheid om credits en gunning bij mij op te bouwen. Nu ik volwassen ben zie ik nog steeds dat hij heel veel dingen fout deed. Ik walgde vroeger letterlijk van hem. Nu weet ik dat er ook bij hem een enorme laag aan trauma aanwezig was.
Echter ben ik er inmiddels ook achter dat moeder op haar voetstuk plaatsen totaal onterecht was. Zij was net zo ongezond. Ongezond voor hem, voor haar, voor mij. Zij deed dit op een geheel andere wijze. Een manipulatieve wijze, die ik als kind niet doorzag.

De bewustwording dat mijn moeder, de persoon die ik alle vertrouwen had geschonken ten tijde van de hel die ons thuis kende, helemaal niet zo lief, leuk, aardig, gezond en betrouwbaar is als ze zich voordeed en als ik dacht, dat was een klap in mijn gezicht.


Zij was degene waarover ik me zorgen maakte toen ik zo ziek was. En ook toen ik het contact langzaam verminderde.
Ik dacht na over haar gemoedstoestand. Of ze dit wel zou kunnen begrijpen, handelen, aan zou kunnen. Of ze iemand zou hebben om mee te praten. Om bij te huilen. Normaliter was ik die uitlaatklep voor haar, en ik viel weg.
Aan hem dacht ik niet. Van hem walgde ik. Om haar bleef ik malen, inplaats van bezig te zijn met mijn eigen gezondheid en gezond worden.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om mijn verhaal hier te schrijven. Ik vind het eerlijk gezegd heel rot. Jullie hebben jullie verhaal, en het voelt alsof ik dat verhaal te kort doe of te niet doe door vervolgens zelf mee te schrijven en mijn verhaal te verwoorden. Ik vind dat ik juist meer zou moeten ingaan op jullie verhaal en jullie ervaringen. Er voor jullie zijn. Maar het lezen van jullie verhalen roept zo veel herinneringen op en brengt zo veel teweeg.

Sorry.

Ttroeteltje schreef: ↑

26-05-2021 16:17

Ik merk dat ik het moeilijk vind om mijn verhaal hier te schrijven. Ik vind het eerlijk gezegd heel rot. Jullie hebben jullie verhaal, en het voelt alsof ik dat verhaal te kort doe of te niet doe door vervolgens zelf mee te schrijven en mijn verhaal te verwoorden. Ik vind dat ik juist meer zou moeten ingaan op jullie verhaal en jullie ervaringen. Er voor jullie zijn. Maar het lezen van jullie verhalen roept zo veel herinneringen op en brengt zo veel teweeg.

Sorry.

Er zijn geen regels of verwachtingen aan dit topic verbonden. Iedereen deelt haar verhaal, en vindt herkenning in de posts van de anderen. Dat mag jij ook. Je hoeft niets, je mag alles. En wij maken onze eigen beslissingen. Net als dat ik nu graag op jou reageer, omdat ik dat wil. Niet omdat ik denk dat jij dat wil. Of nodig hebt. Nee, omdat ik dat wil. Punt. Je mag er zijn, met alles wat je wel (of niet) wilt delen.

Ik sluit me aan bij mcsteamy.

Tranen met tuiten dit topic, zoveel herkenning. Ik kom later even uitgebreider terug.

Ttroeteltje schreef: ↑

26-05-2021 16:17

Ik merk dat ik het moeilijk vind om mijn verhaal hier te schrijven. Ik vind het eerlijk gezegd heel rot. Jullie hebben jullie verhaal, en het voelt alsof ik dat verhaal te kort doe of te niet doe door vervolgens zelf mee te schrijven en mijn verhaal te verwoorden. Ik vind dat ik juist meer zou moeten ingaan op jullie verhaal en jullie ervaringen. Er voor jullie zijn. Maar het lezen van jullie verhalen roept zo veel herinneringen op en brengt zo veel teweeg.

Sorry.

Ik heb nog niet 1x gedacht dat jij teveel met jouw verhaal bezig bent en te weinig ingaat op mijn verhaal. Ik vind jouw verhaal en van de anderen juist heel waardevol om te lezen. Het maakt voor mij dat ik de bevestiging krijg dat ik niet gek was/ben, dat alle problematiek waarmee ik te maken heb en heb gehad heel erg gegrond is.
Door op dit topic te schrijven komen er veel herinneringen naar boven en het doet me ergens goed om het opnieuw te benoemen en zo in detail uit te schrijven en te delen met mensen die exact begrijpen hoe het is.
Ik voel juist heel erg begrip hier, medeleven. Mijn verhaal en ervaringen heb ik altijd voor mezelf gehouden, mijn therapie groep weet het en mijn jongste zus heb ik een aantal dingen verteld. Maar niet met het gevoel erbij, zelfs bij mijn zus probeer ik het wat oppervlakkiger te houden omdat ik (denk ik) me niet volledig begrepen voel ofzo.
Hier op dit topic lees ik zoveel dingen die ik kan beamen en die ik herken, ik vind het fijn merk ik. Ondanks dat het dingen triggert en het allemaal naar boven komt. Maar ik denk dat we elkaar hier goed kunnen steunen, dat we met compassie naar elkaar en onszelf mogen kijken

Eens met de anderen Ttroeteltje; juist de persoonlijke verhalen maken dit een waardevol topic. Vooral doorschrijven dus.

Ook ik wil graag kwijt hoe geraakt ik ben door de verhalen die jullie delen. Zoveel herkenning. Over de strengheid voor jezelf, niet tot last willen zijn, de antennes, de loyaliteit en het schuldgevoel etc. Ik heb best wat therapie gehad, ook in groepsvorm. Deze herkenning is echter compleet nieuw voor me en ontroert me zeer. Ergens diep van binnen voelt dat opeens een stuk minder alleen. Dank voor het delen, vanuit de grond van mijn hart.

Ook eens!
Vind het ook soms lastig om adequaat te reageren of door te vragen. Dan doet het me veel. Roept het veel op. Niet alleen in dit topic maat sowieso op forum en ook regelmatig in real life. Vond het juist zo knap hoe hier op elkaar wordt gereageerd, ook door Troetel en ook door anderen.
Idd de herkenning maakt het minder alleen. Het is echt anders dan in therapie. En tegelijk voel ik me alsnog schuldig dat ik hier schrijf. Dat ik veel herken in sommige verhalen hier. Soort verraad naar mijn ouders. Voel dat ook als ik soms met vrienden erover praat (gebeurt niet heel vaak)
Ik denk niet dat het ooit went of goed / relaxt gaat voelen. Het blijft voelen als verraad.

Wat een mooi en liefdevol topic. Een pareltje om te koesteren.

Over de loyaliteit naar je ouders en wat je als kind te kort bent gekomen:
ik weet dat het er allebei mag zijn en naast elkaar bestaan. Dat je ziet dat je tekortgekomen of tekortgedaan bent en dat ook voelen. Daar mag je boos, gefrustreerd en verdrietig om zijn, dat kan er zijn. Naast de compassie die je naar je ouders voelt. Dat zij hun best hebben gedaan en ook waren wie ze op dat moment konden zijn. Zoals wij op dit moment ook alleen maar kunnen zijn wie we zijn.

Toch merk ik dat het bij mij ook echt in de weg staat, ik kan niet bij het gevoel van dat meisje..... weinig herinneringen ook. Mijn sibling is - hoe toevallig - ook mega gesloten, jammer dat ik daar niets kan terughalen, al zal zij haar jeugd weer anders ervaren hebben, je zou toch samen dingen kunnne reconstrueren .

Inspirerend topic, het helpt mij echt inzien hoe belangrijk dit soort dingen zijn. En hoe dit soort dingen in iedereen waar we mee te maken hebben bewust of onbewust beweegt. Het vergroot keer op keer mijn vermogen tot compassie Ik word heel zacht van het lezen van dit topic.

Ik vind het ook fijn dat hier mensen lezen en schrijven die niet sterk veroordelend zijn. Misschien is dat wel onze sterke kant. En misschien mogen wij dat 6e zintuig, die antenne voor sfeer en gemoedstoestand van anderen, ook omarmen inplaats van enkel herleiden tot een erfenis geboren uit tekortkomingen.

Helaas kan ik wel sterk veroordelend zijn, ik ben heel erg kritisch op mezelf en anderen. Gelukkig ben ik me er wel bewust van en probeer ik van dat stemmetje af te komen. Ik kan heel empathisch zijn, behalve als ik dingen als kritiek of afwijzing ervaar. Dan ben ik een ander persoon. Ik zeg ook wel eens tegen mijn vriend, dat ik 2 personen in mij heb . Ik ben heel gevoelig en dat kan idd een hele mooie eigenschap zijn, met mensen meeleven en steunen, alleen soms kan het leven ook te hard binnenkomen. Daardoor heb ik ook een harde of juist gevoelloze buitenkant ontwikkeld, maar van binnen zit een meisje van porselein.

Helaas stuit ik zelf ook vaak op de harde buitenkant en zit het meisje soms goed verstopt. Als iemand hiervoor tips heeft, altijd fijn .

Ik vind al jullie verhalen heel erg waardevol en ik vertelde vandaag nog tegen mijn psycholoog dat dit soort dingen mij ook helpen, het stuk herkenning , wat anderen ookal noemde. Bedankt iedereen.

Ik ben ook heel kritisch, op mezelf, en ook op mijn dierbaren. Maar kan tegelijkertijd heel veel hebben en heel mild voor anderen zijn. Milder voor anderen dan voor mezelf.

Ik hoorde tot enkele jaren geleden voortdurend de stem van mijn moeder. Wanneer ik ergens liep hoorde ik haar zeggen: kijk die daar, wat een rotkop. Kijk die daar, die had bij die reet een andere broek moeten kiezen. Altijd en overal commentaar en negativiteit. Ikzelf ben daarin het tegenovergestelde.

Wel kan ik heel pessimistisch zijn.