Psyche
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd als kind
maandag 24 mei 2021 om 19:57
Sinds een paar maanden gaat het niet zo goed met mij. Ik ben uitgevallen op werk en sinds kort heb ik therapie. Ik heb pas twee sessies gehad en nu al zoveel inzichten gekregen. Een van de inzichten is dat ik als kind niet tot te weinig gezien ben, ik ben 'emotioneel verwaarloosd'. Ik kom uit een overwegend liefdevol gezin en ik heb dit zelf nooit doorgehad. Tot nu, ik loop tegen dingen aan die wel verklaarbaar zijn nu ik weet wat er mis is. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, ze hebben alles met de beste bedoelingen gedaan maar het doet pijn om hierachter te komen.
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
dinsdag 25 mei 2021 om 16:52
Ik ben niet opgegroeid met broers of zussen. Ik stond er alleen voor. Wij hadden wel een hond, dat was mijn kameraadje.
Ik herinner mij een moment dat ik hem aan de riem deed, ik mijn sokken, schoenen en jas aan. Een adresboekje, een beursje met geld en een lijstje met telefoonnummers binnen handbereik. Ik was klaar voor de vlucht. Hij lag rillend onder mijn bureautje, bang vanwege het geschreeuw en geruzie. Ik beschermde hem. Hij was een beetje voor mij wat jouw zusjes voor jou waren denk ik.
Ik herinner mij een moment dat ik hem aan de riem deed, ik mijn sokken, schoenen en jas aan. Een adresboekje, een beursje met geld en een lijstje met telefoonnummers binnen handbereik. Ik was klaar voor de vlucht. Hij lag rillend onder mijn bureautje, bang vanwege het geschreeuw en geruzie. Ik beschermde hem. Hij was een beetje voor mij wat jouw zusjes voor jou waren denk ik.
dinsdag 25 mei 2021 om 17:07
Ik denk ook wel dat veel mensen emotioneel verwaarloosd zijn als kind.
Dit verandert echter niets aan het feit dat hier stuk voor stuk persoonlijke drama's en pijn achter schuilgaan.
Ik lees er veel over, nav eigen ervaringen hiermee, en merk ook in mijn omgeving dat veel mensen in een overlevingsstand in het leven staan terwijl ze beweren/denken dat ze gelukkig zijn, maar ondertussen vang je wel eens een glimp op van de manier waarop ze zichzelf toespreken, perfectionistisch zijn, workaholic zijn, eetgestoord gedrag etc.
Trauma wordt doorgegeven aan volgende generaties, dat is inmiddels bekend. In "onze" gevallen zijn onze ouders kinderen van de wederopbouw, hun (voor)ouders maakten een oorlog mee en droegen daar flinke psychische littekens van. De emotionele verwaarlozing die kinderen van onze generatie ervaren hebben kan daar een indirect gevolg van zijn.
In mijn geval kan mijn moeder haar eigen gevoelens, emoties en behoeftes moeilijk aanvoelen en ze bekritiseert zichzelf continu in haar hoofd. Met diezelfde stem heeft ze mij, onbedoeld, ook grootgebracht en voorgeleefd. Ik heb daar ook nog steeds last van, ook omdat ze me onvoldoende veiligheid en bescherming heeft gegeven tegen dingen die gebeurden in ons gezin. Het kost veel tijd en energie om deze dingen alsnog te leren in mijn eigen leven. Ik ben blij dat ik hiertoe de kans nog krijg maar inmiddels is dit al een proces wat 10 jaar gaande is. Wel gaat het de goede kant op en ik kan jullie verzekeren dat het de moeite waard is.
Dit verandert echter niets aan het feit dat hier stuk voor stuk persoonlijke drama's en pijn achter schuilgaan.
Ik lees er veel over, nav eigen ervaringen hiermee, en merk ook in mijn omgeving dat veel mensen in een overlevingsstand in het leven staan terwijl ze beweren/denken dat ze gelukkig zijn, maar ondertussen vang je wel eens een glimp op van de manier waarop ze zichzelf toespreken, perfectionistisch zijn, workaholic zijn, eetgestoord gedrag etc.
Trauma wordt doorgegeven aan volgende generaties, dat is inmiddels bekend. In "onze" gevallen zijn onze ouders kinderen van de wederopbouw, hun (voor)ouders maakten een oorlog mee en droegen daar flinke psychische littekens van. De emotionele verwaarlozing die kinderen van onze generatie ervaren hebben kan daar een indirect gevolg van zijn.
In mijn geval kan mijn moeder haar eigen gevoelens, emoties en behoeftes moeilijk aanvoelen en ze bekritiseert zichzelf continu in haar hoofd. Met diezelfde stem heeft ze mij, onbedoeld, ook grootgebracht en voorgeleefd. Ik heb daar ook nog steeds last van, ook omdat ze me onvoldoende veiligheid en bescherming heeft gegeven tegen dingen die gebeurden in ons gezin. Het kost veel tijd en energie om deze dingen alsnog te leren in mijn eigen leven. Ik ben blij dat ik hiertoe de kans nog krijg maar inmiddels is dit al een proces wat 10 jaar gaande is. Wel gaat het de goede kant op en ik kan jullie verzekeren dat het de moeite waard is.
dinsdag 25 mei 2021 om 17:14
dinsdag 25 mei 2021 om 20:20
Slushpup schreef: ↑25-05-2021 14:24Overigens ontken ik niet dat je flinke schade kunt oplopen wanneer je ouders / verzorgers geen aandacht hebben besteed aan je emoties, of emoties hebben verworpen / verjaagd / ontkent. Dat is bij mij ook het geval. Met als gevolg dat ik niet meer goed bij mijn eigen emoties kom en alles relativeer. Voor de mensen die daar dagelijks last van hebben, ga er actief mee aan de slag. Er zijn voldoende methodieken die hier iets mee doen.
Het valt me alleen op dat (en dan heb ik het niet over TO maar in het algemeen) er steeds meer mensen met een 'super gelukkige jeugd' alsnog allerlei trauma's en verwaarloosde elementen uit hun jeugd weten op te rakelen wanneer iets niet makkelijk gaat of moeilijk is. In iedereen zijn jeugd kun je gaan spitten en dan heeft niemand een gelukkige jeugd gehad.
Wat ik zo lastig vind is dat ik mijzelf hetzelfde vertel. Dat wat jij in je laatste alinea benoemt. Dat ik de schuld niet mag afschuiven, dat ik als enige verantwoordelijk ben voor mijn mentale problemen, dat ik smoezen zoek of verzin om onder die verantwoordelijkheid uit te komen, dat ik me aanstel en overdrijf, dat ik eens moet toegeven dat ik het allemaal mezelf aandoe en het dus ook alleen mezelf kan kwalijk nemen dat ik de problemen waar ik tegenaan loop niet zomaar, niet snel genoeg of überhaupt niet kan veranderen. Dat ik niet moet zeuren, dat het luxeproblemen zijn, dat ik niets heb om over te klagen, want ik heb een goede baan, een fantastisch kind, dat ik gelukkig zou moeten zijn. Dat ik zo met mezelf in de knoop zit, omdat ik diep van binnen heus wel weet dat ik niets waard ben, maar dat niet wil of kan accepteren. Hoe zwak het is. Terwijl ik twee soorten therapie volg en beide therapeuten keer op keer aangeven dat de stem in mijn hoofd niet zomaar ontstaan is. De stem van de eetstoornis, de stem met de zweep, de stem die de teugels zo strak houdt, de stem die mij regels oplegt en de stem die mij gillend gek maakt als ik me er niet aan houd. Dat er meerdere verklaringen zijn voor die stem, niet alleen maar wel óók in de manier waarop en omgeving waarin ik ben opgegroeid. Ook al houden mijn ouders ontzettend veel van me en hebben ze hun best gedaan. Berichten zoals het bericht dat ik nu quote, die (ver)oordeling, die ken ik zelf in veelvoud. Het maakt het zoveel moeilijker om te herstellen als deze bagatellisering zowel in je eigen hoofd als in de maatschappij plaatsvindt.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 25 mei 2021 om 21:11
Op enkele details na, zou jouw verhaal zo het mijne kunnen zijn. Onveilige, instabiele jeugd. Moeder die vader van de trap probeerde te duwen, borden die soms door het huis vlogen. Veel geschreeuw, gehuil. Manipulatief gedrag. Zelfmoord wensen. Ik sloot me op in mijn kamer met een koptelefoon. Dit was zeker niet continu, maar omdat er tijdens de rustige perioden niet over gesproken werd was ik altijd bang dat er weer een escalatie zou komen. Ondertussen liepen mijn vriendinnen bij ons de deur plat, omdat het bij ons altijd gezellig was.Ttroeteltje schreef: ↑25-05-2021 16:52Ik ben niet opgegroeid met broers of zussen. Ik stond er alleen voor. Wij hadden wel een hond, dat was mijn kameraadje.
Ik herinner mij een moment dat ik hem aan de riem deed, ik mijn sokken, schoenen en jas aan. Een adresboekje, een beursje met geld en een lijstje met telefoonnummers binnen handbereik. Ik was klaar voor de vlucht. Hij lag rillend onder mijn bureautje, bang vanwege het geschreeuw en geruzie. Ik beschermde hem. Hij was een beetje voor mij wat jouw zusjes voor jou waren denk ik.
Mijn ouders waren alleen met hun eigen emoties en onvermogen bezig. Zochten daar af en aan ook hulp voor. Dat dat misschien ook wel handig was dat iemand met mij zou praten of dat ik wat ondersteuning zou kunnen gebruiken, kwam bij niemand op. Daar was in die tijd gewoon geen aandacht voor. Ondertussen was ik vooral bezig met aanpassen en de-escaleren. Later werd ik “vertaler”. “Ja, papa zegt dit en dit, maar hij bedoelt eigenlijk dat en dat te zeggen”. “Als je dat zo en zo zegt, dan is dit de boodschap die mama hoort”.
Ik ben ook enig kind. En de hond is mijn redding geweest. Hij heeft een enorm belangrijke rol gespeeld. Heb nu weer een hond; bovenal voor mijn zoon omdat ik hem ook zo’n belangrijke rol in zijn leven gun. (En ik geniet er zelf ook veel van
).Die radar die jullie beschrijven; enorm vermoeiend maar ook een groot goed. Ik gebruik het op mijn werk, en ook thuis (mn als er kinderen over de vloer zijn). Ik zie het inmiddels als talent/kwaliteit. Helemaal nu ik na therapie beter heb geleerd stil te staan bij hoe ik me voel. Het is een soort kompas geworden.
Grote verschil is dat ik uit jouw posts (nog?) veel woede proef. Maar misschien vul ik nu teveel in. Ik heb zelf veel woede gehad. Eerst richting mijn moeder, jaren later richting mijn vader. (Had zelfs grote fysieke reacties van walging, tot hartkloppingen en bijna kokhalzen aan toe). Dat is nu weg,, en daar ben ik heel blij mee. Kostte zoveel nodeloze energie.
dinsdag 25 mei 2021 om 21:40
Jij reageert op een andere topic schrijfster, maar ik zie ook veel overeenkomsten tussen jouw en mijn verhaal._horizon_ schreef: ↑25-05-2021 21:11Op enkele details na, zou jouw verhaal zo het mijne kunnen zijn. Onveilige, instabiele jeugd. Moeder die vader van de trap probeerde te duwen, borden die soms door het huis vlogen. Veel geschreeuw, gehuil. Manipulatief gedrag. Zelfmoord wensen. Ik sloot me op in mijn kamer met een koptelefoon. Dit was zeker niet continu, maar omdat er tijdens de rustige perioden niet over gesproken werd was ik altijd bang dat er weer een escalatie zou komen. Ondertussen liepen mijn vriendinnen bij ons de deur plat, omdat het bij ons altijd gezellig was.
Mijn ouders waren alleen met hun eigen emoties en onvermogen bezig. Zochten daar af en aan ook hulp voor. Dat dat misschien ook wel handig was dat iemand met mij zou praten of dat ik wat ondersteuning zou kunnen gebruiken, kwam bij niemand op. Daar was in die tijd gewoon geen aandacht voor. Ondertussen was ik vooral bezig met aanpassen en de-escaleren. Later werd ik “vertaler”. “Ja, papa zegt dit en dit, maar hij bedoelt eigenlijk dat en dat te zeggen”. “Als je dat zo en zo zegt, dan is dit de boodschap die mama hoort”.
Ik ben ook enig kind. En de hond is mijn redding geweest. Hij heeft een enorm belangrijke rol gespeeld. Heb nu weer een hond; bovenal voor mijn zoon omdat ik hem ook zo’n belangrijke rol in zijn leven gun. (En ik geniet er zelf ook veel van
Die radar die jullie beschrijven; enorm vermoeiend maar ook een groot goed. Ik gebruik het op mijn werk, en ook thuis (mn als er kinderen over de vloer zijn). Ik zie het inmiddels als talent/kwaliteit. Helemaal nu ik na therapie beter heb geleerd stil te staan bij hoe ik me voel. Het is een soort kompas geworden.
Grote verschil is dat ik uit jouw posts (nog?) veel woede proef. Maar misschien vul ik nu teveel in. Ik heb zelf veel woede gehad. Eerst richting mijn moeder, jaren later richting mijn vader. (Had zelfs grote fysieke reacties van walging, tot hartkloppingen en bijna kokhalzen aan toe). Dat is nu weg,, en daar ben ik heel blij mee. Kostte zoveel nodeloze energie.
Ik vind het heel fijn dit topic gevonden te hebben, die herkenning en erkenning vind ik erg fijn te lezen. De radertjes zie ik ook als waardevol, mooi hoe je dat omschrijft. Het helpt mij ook om gedrag van mijn kinderen te verklaren en beter mee om te gaan. Ik denk heel vaak dat ik hen snap en echt zie wat er onder gedrag schuilgaat.
De rol van vertaler wat jij schrijft herken ik ook, ik ging gedrag ook goedpraten van mijn vader richting mn moeder en vertelde haar hoe ze nou juist niet moest reageren op hem. En ik leerde heel goed wat ik wel kon doen, ik wist exact hoe ik de vaatwasser moest inpakken want dat deed ik zoals mn vader het goed vond. Dan gaf ik hem geen reden boos te worden. Ik ging heel goed opletten wat hij fijn vond, en daar pastte ik zoveel mogelijk op aan om hem geen reden te geven boos te worden. Als hij boos werd ging dat vaak niet over de kinderen, maar was hij gefrustreerd, speelde er iets op het werk, of boos op mn moeder en dan was een mes verkeerd in de bestekbak van de vaatwasser plaatsen al voldoende voor een ontploffing.
Mijn geluk was dat hij geregeld in het buitenland zat, dan kon ik even tot rust komen zonder stress.
Ik zie mezelf nog in de keuken staan, vader woest en ik zag bij de achterburen licht branden. Ik zei dat we onze spullen moesten pakken en vluchten naar de buren. Hebben we niet gedaan. Een uur later kon alles weer koek en ei zijn, was vader het kwijt en deden ze alsof er niets gebeurd was. Zo was het heel onvoorspelbaar, het ene moment kon hij vloekend en tierend thuis komen, en het andere moment poeslief. Heel naar, want zo liep je altijd op je tenen en in een staat van paraatheid.
Die alertheid heb ik altijd gehouden, heel vermoeiend. Ik ga psychosomatische fysiotherapie volgen, omdat ik standaard teveel spanning in mn lijf heb. Omdat ik eigenlijk altijd nog bang ben dat er gevaar komt, terwijl ik rationeel weet dat dit niet zo is. Mijn lijf is zo gewend geraakt aan die stress.
Hebben jullie ook dat je zoveel details nog kan herinneren? Ik kan me veel herinneren, woorden die gezegd zijn, dreigementen. Doordat ik het in therapie heb uitgesproken en heb doorvoelt is de heftige lading er wel af gelukkig. Heb er ook emdr voor gehad trouwens.
Als mijn man zijn stem verheft tegen de kinderen, wat weinig gebeurt gelukkig, schiet ik meteen in de stress. Gaat automatisch.
Nogmaals veel herkenning!
dinsdag 25 mei 2021 om 22:13
Diverse mensen die ons gezin van vroeger kennen, hadden amper een herinnering aan mij. Zo onzichtbaar was ik. Mijn lastige sibling daarentegen, die kan iedereen zich maar al te goed herinneren. Ik werd niet gezien, en zorgde dan ook maar dat ik onzichtbaar was, met mijn trauma's.
Ik schrijf en haal weg. Het ligt allemaal zo dicht onder de oppervlakte.
Hoe dan ook. De mensen die hier reageren dat iedereen toch wel verwaarloosd is: wat is je doel hiermee? Bagatelliseren? Juist door wat ik heb meegemaakt, heb ik oog voor het huilende kind in iedere volwassene. Het maakt me bepaald geen softie. Iedereen die me kent ziet mijn kracht. Maar iedereen die me kent, weet ook hoe ongelooflijk empathisch ik ben. Deze combinatie maakt van mij een mooie, zeer geliefde volwassene.
Ik schrijf en haal weg. Het ligt allemaal zo dicht onder de oppervlakte.
Hoe dan ook. De mensen die hier reageren dat iedereen toch wel verwaarloosd is: wat is je doel hiermee? Bagatelliseren? Juist door wat ik heb meegemaakt, heb ik oog voor het huilende kind in iedere volwassene. Het maakt me bepaald geen softie. Iedereen die me kent ziet mijn kracht. Maar iedereen die me kent, weet ook hoe ongelooflijk empathisch ik ben. Deze combinatie maakt van mij een mooie, zeer geliefde volwassene.
dinsdag 25 mei 2021 om 23:04
newspaper schreef: ↑25-05-2021 21:40Jij reageert op een andere topic schrijfster, maar ik zie ook veel overeenkomsten tussen jouw en mijn verhaal.
Ik vind het heel fijn dit topic gevonden te hebben, die herkenning en erkenning vind ik erg fijn te lezen. (..)
Hebben jullie ook dat je zoveel details nog kan herinneren? Ik kan me veel herinneren, woorden die gezegd zijn, dreigementen. Doordat ik het in therapie heb uitgesproken en heb doorvoelt is de heftige lading er wel af gelukkig. Heb er ook emdr voor gehad trouwens.
Als mijn man zijn stem verheft tegen de kinderen, wat weinig gebeurt gelukkig, schiet ik meteen in de stress. Gaat automatisch.
Nogmaals veel herkenning!
Erkenning en herkenning kan zo belangrijk zijn. Misschien moeten we onze verhalen bundelen en een boek uitbrengen
. Want idd, ook jouw verhaal vertoont (helaas) veel overeenkomsten. Ik herinner me lang niet alles meer goed; ik had veel weggestopt. (Kwam ik achter toen ik een tijd geleden mijn dagboeken ging lezen). De levendige herinneringen die er zijn, zijn vooral van de meest ingrijpende momenten. Momenten waarin ik intens bang, alleen, boos, machteloos of verdrietig was.
In running on empty beschrijven ze dat emotionele verwaarlozing niet zozeer gaat over wat je ouders deden tijdens of na dit soort ingrijpende momenten, maar juist om wat ze niet deden. Daar heb ik de laatste jaren de meeste moeite mee gehad. Niet zozeer de psychische problematiek die speelde, omdat ik geloof dat kinderen de problematiek die bij ons thuis speelde best een plek kunnen geven mits ze daarin begeleid worden. Maar vooral de schone schijn ophouden, geen kwetsbaarheid naar buiten kunnen vertonen, en geen enkele ruimte om mijn gevoelens te erkennen/te plaatsen en een plekje te geven. Daarbovenop het gevoel dat er niet onvoorwaardelijk door mijn ouders van me werd gehouden. Nog steeds niet denk ik. Treurig. Dit staat dan ook bij mij met stip op nummer 1 in contact met mijn zoon. Hij mag er zijn en ik houd onvoorwaardelijk van hem. Ik kan het soms niet eens zijn met zijn gedrag (waar vaak weer een diepere oorzaak aan ten grondslag ligt), maar dat los van mijn liefde voor hem.
_horizon_ wijzigde dit bericht op 25-05-2021 23:10
31.26% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2021 om 23:06
Mirjam762 schreef: ↑25-05-2021 22:13Diverse mensen die ons gezin van vroeger kennen, hadden amper een herinnering aan mij. Zo onzichtbaar was ik. Mijn lastige sibling daarentegen, die kan iedereen zich maar al te goed herinneren. Ik werd niet gezien, en zorgde dan ook maar dat ik onzichtbaar was, met mijn trauma's.
Ik schrijf en haal weg. Het ligt allemaal zo dicht onder de oppervlakte.
Hoe dan ook. De mensen die hier reageren dat iedereen toch wel verwaarloosd is: wat is je doel hiermee? Bagatelliseren? Juist door wat ik heb meegemaakt, heb ik oog voor het huilende kind in iedere volwassene. Het maakt me bepaald geen softie. Iedereen die me kent ziet mijn kracht. Maar iedereen die me kent, weet ook hoe ongelooflijk empathisch ik ben. Deze combinatie maakt van mij een mooie, zeer geliefde volwassene.
woensdag 26 mei 2021 om 07:08
Herkenbaar, die veeleisende stem is heel moeilijk om te weerstaanmcsteamy schreef: ↑25-05-2021 20:20Wat ik zo lastig vind is dat ik mijzelf hetzelfde vertel. Dat wat jij in je laatste alinea benoemt. Dat ik de schuld niet mag afschuiven, dat ik als enige verantwoordelijk ben voor mijn mentale problemen, dat ik smoezen zoek of verzin om onder die verantwoordelijkheid uit te komen, dat ik me aanstel en overdrijf, dat ik eens moet toegeven dat ik het allemaal mezelf aandoe en het dus ook alleen mezelf kan kwalijk nemen dat ik de problemen waar ik tegenaan loop niet zomaar, niet snel genoeg of überhaupt niet kan veranderen. Dat ik niet moet zeuren, dat het luxeproblemen zijn, dat ik niets heb om over te klagen, want ik heb een goede baan, een fantastisch kind, dat ik gelukkig zou moeten zijn. Dat ik zo met mezelf in de knoop zit, omdat ik diep van binnen heus wel weet dat ik niets waard ben, maar dat niet wil of kan accepteren. Hoe zwak het is. Terwijl ik twee soorten therapie volg en beide therapeuten keer op keer aangeven dat de stem in mijn hoofd niet zomaar ontstaan is. De stem van de eetstoornis, de stem met de zweep, de stem die de teugels zo strak houdt, de stem die mij regels oplegt en de stem die mij gillend gek maakt als ik me er niet aan houd. Dat er meerdere verklaringen zijn voor die stem, niet alleen maar wel óók in de manier waarop en omgeving waarin ik ben opgegroeid. Ook al houden mijn ouders ontzettend veel van me en hebben ze hun best gedaan. Berichten zoals het bericht dat ik nu quote, die (ver)oordeling, die ken ik zelf in veelvoud. Het maakt het zoveel moeilijker om te herstellen als deze bagatellisering zowel in je eigen hoofd als in de maatschappij plaatsvindt.
dat had ik ook op kinderniveau,dat is ook hoe ik als kind een beetje dacht. Ik dacht altijd, dit is normaal, ik stel me aan. En later heb ik het inderdaad ook vaak gedacht. Zoals, waarom zit ik hier nog mee, het is toch het verleden,Waarom kan ik niet normaal doen, waarom zeur ik, ik heb veel om dankbaar voor te zijn.
woensdag 26 mei 2021 om 07:14
Even een vraagje,
Zijn er mensen die bijv. wel herinneringen hebben aan nare gebeurtenissen, maar er niet perse gevoel bij hebben?
Ik volg nu schematherapie, en dan moet je soms teruggaan naar een gebeurtenis die een bepaald gevoel opriep in je jeugd,maar ik heb bij die gebeurtenis dan geen gevoel. Het is meer dat ik nu verstandelijk weet, dat het wel wat met mij gedaan moet hebben, alleen voel ik er niks bij.
Zijn er mensen die bijv. wel herinneringen hebben aan nare gebeurtenissen, maar er niet perse gevoel bij hebben?
Ik volg nu schematherapie, en dan moet je soms teruggaan naar een gebeurtenis die een bepaald gevoel opriep in je jeugd,maar ik heb bij die gebeurtenis dan geen gevoel. Het is meer dat ik nu verstandelijk weet, dat het wel wat met mij gedaan moet hebben, alleen voel ik er niks bij.
woensdag 26 mei 2021 om 07:16
Ik ben net begonnen met schematherapie, maar nog te kort om echr ervaringen te delen. Ik heb het in het verleden al eens de kortdurende gevolgd,maar daar ben ik toen eerder mee gestopt,omdat ik het niet aankon. Dus ik ben er wel huiverig voorzilverelfje schreef: ↑25-05-2021 17:14Hele herkenbare verhalen hier. Ik heb nu weinig tijd, maar een hele dikke knuffel voor iedereen!
Ik ga er nu NET therapie voor krijgen, heeft iemand daar ervaring mee?
Welke soort therapie ga jij volgen?
woensdag 26 mei 2021 om 07:19
Mirjam762 schreef: ↑25-05-2021 22:13Diverse mensen die ons gezin van vroeger kennen, hadden amper een herinnering aan mij. Zo onzichtbaar was ik. Mijn lastige sibling daarentegen, die kan iedereen zich maar al te goed herinneren. Ik werd niet gezien, en zorgde dan ook maar dat ik onzichtbaar was, met mijn trauma's.
Ik herken het onzichtbare gevoel en ook dat de ander wel gezien werd. Heb jij er ook nog last van, dat onbedoeld door andere mensen, dat onzichtbare gevoel kan worden opgeroepen?
woensdag 26 mei 2021 om 07:20
Ja, heel herkenbaar. Terwijl ik door andere dingen weer heel erg overspoeld kan raken door emoties.Sterre1989 schreef: ↑26-05-2021 07:14Even een vraagje,
Zijn er mensen die bijv. wel herinneringen hebben aan nare gebeurtenissen, maar er niet perse gevoel bij hebben?
Ik volg nu schematherapie, en dan moet je soms teruggaan naar een gebeurtenis die een bepaald gevoel opriep in je jeugd,maar ik heb bij die gebeurtenis dan geen gevoel. Het is meer dat ik nu verstandelijk weet, dat het wel wat met mij gedaan moet hebben, alleen voel ik er niks bij.
woensdag 26 mei 2021 om 07:28
Ja, dat heb ik ook, heb jij dat ook met rationeel gezien , minder belangrijke dingen?GreenLadyFern schreef: ↑26-05-2021 07:20Ja, heel herkenbaar. Terwijl ik door andere dingen weer heel erg overspoeld kan raken door emoties.
Dat je bij wijze van, helemaal overstuur kan raken, als iemand een afspraak afzegt? Maar als je denkt aan een ernstige gebeurtenis, dat je dat kan vertellen, alsof het over het weer gaat?
Sorry, als ik veel vraag,maar ik haal erg veel uit herkenning bij anderen, dan voel ik me minder eenzaam
sterre1989 wijzigde dit bericht op 26-05-2021 07:29
Reden: Foutje
Reden: Foutje
0.62% gewijzigd
woensdag 26 mei 2021 om 08:00
Oh die reactie die je van je ouders kreeg, is ook heel herkenbaar voor mij helaas.. Ik moet nu gaan werken, maar ga dit topic nog beter lezen binnenkort.ReginaGeorge schreef: ↑24-05-2021 23:50Heel veel herkenning in dit topic. Ik zou ook zeggen dat ik een goede band heb met mijn ouders en dat ik een hele gelukkige jeugd heb gehad. Maar emoties werden nooit besproken.
Ik herken heel erg het gevoel van niet precies weten wat ik zelf wil. En niet kunnen omschrijven wat ik voel, of eigenlijk gewoon niks voelen. Ik ben ook nooit echt boos of echt heel verdrietig. Ik barstte laatst wel in huilen uit bij mijn ouders i.v.m. een relatiebreuk en het enige dat werd gezegd is: "Het komt wel goed." Verder werd het gewoon genegeerd en ze praatten verder over iets dat op tv was.
Helaas heb ik dus geen tips, maar ik wil je bedanken dat je dit topic hebt geopend, omdat ik het heel fijn vind om mee te lezen.
woensdag 26 mei 2021 om 08:04
Sterre, nee, daar heb ik geen last van. Ik word opgemerkt. Zelfs op momenten dat ik erg in mezelf geleerd ben, val ik kennelijk op.
Dat eenzame gevoel herken ik wel. Gelukkig heb ik dat nu niet meer. Sinds er niet al te lang geleden iemand op een ongelooflijk krachtige manier voor mij opstond en onrecht rechtzette, heb ik me nooit meer eenzaam gevoeld. En dat is echt een geweldig gevoel.
Sterkte iedereen hier. Ttroeteltje, je verhaal over bijna vluchten met je trouwe hondemaatje, raakte me.
Dat eenzame gevoel herken ik wel. Gelukkig heb ik dat nu niet meer. Sinds er niet al te lang geleden iemand op een ongelooflijk krachtige manier voor mij opstond en onrecht rechtzette, heb ik me nooit meer eenzaam gevoeld. En dat is echt een geweldig gevoel.
Sterkte iedereen hier. Ttroeteltje, je verhaal over bijna vluchten met je trouwe hondemaatje, raakte me.
woensdag 26 mei 2021 om 08:10
Aub niet quoten!
————————-
@horizon.
Het klopt dat ik zo nu en dan veel woede voel.
Het was vele malen heviger. Ik merk dat het al enorm is afgezwakt. Mede doordat er geen contact is vind ik meer rust. Maar af en toe verdenk ik mezelf er van dat ik door geen contact te hebben gemakkelijk kan wegstoppen. Contact betekend confrontatie. Confrontatie betekend pijn, onrust, frustratie.
Er is niets uitgesproken.
Er is eenmalig een contact geweest op neutraal terrein. Plusminus 2 jaar nadat ik het contact op laag pitje zetje. Dat contact heb ik toen geïnitieerd vanwege een gebeurtenis in kinds leven en ik me verplicht voelde dat op deze wijze op te pakken. Ik deed dit voor kind, niet voor mezelf. Ik ging hier toen bijna aan onderdoor. In dat gesprek was moeder aan het luisteren en aan het woord. Ze stelde in dat contact zelfs dat ik blijkbaar al die jaren onecht was geweest. Want ik had gedaan alsof alles fijn en goed was. En blijkbaar was dat niet zo. Vader keek me letterlijk niet aan en reageerde nauwelijks. Hij keek naar het tafelblad, naar de muur achter me, naar de andere tafels. Deed vanalles, behalve mij aankijken. En ja, ik kan hun gedrag herleiden tot eigen moeilijke jeugd, niet weten hoe te communiceren, geen emotie kennen of weten te uiten. Op en tot dat contact overleefde ik, na dit contact brak ik tav mijn ouders.
Na deze ontmoeting is het uiteindelijk gekomen tot een echte breuk. In heel kleine haast onmerkbare stapjes kwam ik tot die keuze. En die keuze heb ik nooit face to face medegedeeld. Dat ging ook haast onmerkbaar en in kleine stapjes. Uiteindelijk werd via kind contact gezocht en heb ik via een app aan beiden aangegeven dat ik dat niet meer wilde. (Eerst via app aan mij de vraag of kind langs kon komen, wanneer ik zei dat ik daar over na moest denken volgende er een app aan kind met dergelijke vraag). Op initiatief van kind contact zou ik respecteren gaf ik aan, echter op initiatief van hen niet meer. Ik heb dat toen veel kracht bij gezet, daar manipulatief gedrag van hen mij niet onbekend is.
Ze weten dat het klote is, echter uitgesproken en letterlijk gezegd wat allemaal zo kut en klote is dat heeft niet plaatsgevonden.
En de vraag van hun kant kwam dus ook niet. Het is exact zoals vroeger.....alles wordt onder het kleedje geveegd, bezwegen, verzwegen. Alleen zijn de consequenties nu direct zichtbaar. Blijkbaar is dat echter ondergeschikt.
————————-
@horizon.
Het klopt dat ik zo nu en dan veel woede voel.
Het was vele malen heviger. Ik merk dat het al enorm is afgezwakt. Mede doordat er geen contact is vind ik meer rust. Maar af en toe verdenk ik mezelf er van dat ik door geen contact te hebben gemakkelijk kan wegstoppen. Contact betekend confrontatie. Confrontatie betekend pijn, onrust, frustratie.
Er is niets uitgesproken.
Er is eenmalig een contact geweest op neutraal terrein. Plusminus 2 jaar nadat ik het contact op laag pitje zetje. Dat contact heb ik toen geïnitieerd vanwege een gebeurtenis in kinds leven en ik me verplicht voelde dat op deze wijze op te pakken. Ik deed dit voor kind, niet voor mezelf. Ik ging hier toen bijna aan onderdoor. In dat gesprek was moeder aan het luisteren en aan het woord. Ze stelde in dat contact zelfs dat ik blijkbaar al die jaren onecht was geweest. Want ik had gedaan alsof alles fijn en goed was. En blijkbaar was dat niet zo. Vader keek me letterlijk niet aan en reageerde nauwelijks. Hij keek naar het tafelblad, naar de muur achter me, naar de andere tafels. Deed vanalles, behalve mij aankijken. En ja, ik kan hun gedrag herleiden tot eigen moeilijke jeugd, niet weten hoe te communiceren, geen emotie kennen of weten te uiten. Op en tot dat contact overleefde ik, na dit contact brak ik tav mijn ouders.
Na deze ontmoeting is het uiteindelijk gekomen tot een echte breuk. In heel kleine haast onmerkbare stapjes kwam ik tot die keuze. En die keuze heb ik nooit face to face medegedeeld. Dat ging ook haast onmerkbaar en in kleine stapjes. Uiteindelijk werd via kind contact gezocht en heb ik via een app aan beiden aangegeven dat ik dat niet meer wilde. (Eerst via app aan mij de vraag of kind langs kon komen, wanneer ik zei dat ik daar over na moest denken volgende er een app aan kind met dergelijke vraag). Op initiatief van kind contact zou ik respecteren gaf ik aan, echter op initiatief van hen niet meer. Ik heb dat toen veel kracht bij gezet, daar manipulatief gedrag van hen mij niet onbekend is.
Ze weten dat het klote is, echter uitgesproken en letterlijk gezegd wat allemaal zo kut en klote is dat heeft niet plaatsgevonden.
En de vraag van hun kant kwam dus ook niet. Het is exact zoals vroeger.....alles wordt onder het kleedje geveegd, bezwegen, verzwegen. Alleen zijn de consequenties nu direct zichtbaar. Blijkbaar is dat echter ondergeschikt.
woensdag 26 mei 2021 om 08:37
.Slushpup schreef: ↑25-05-2021 14:24Overigens ontken ik niet dat je flinke schade kunt oplopen wanneer je ouders / verzorgers geen aandacht hebben besteed aan je emoties, of emoties hebben verworpen / verjaagd / ontkent. Dat is bij mij ook het geval. Met als gevolg dat ik niet meer goed bij mijn eigen emoties kom en alles relativeer. Voor de mensen die daar dagelijks last van hebben, ga er actief mee aan de slag. Er zijn voldoende methodieken die hier iets mee doen.
Het valt me alleen op dat (en dan heb ik het niet over TO maar in het algemeen) er steeds meer mensen met een 'super gelukkige jeugd' alsnog allerlei trauma's en verwaarloosde elementen uit hun jeugd weten op te rakelen wanneer iets niet makkelijk gaat of moeilijk is. In iedereen zijn jeugd kun je gaan spitten en dan heeft niemand een gelukkige jeugd gehad.
Niet iedereen is hetzelfde. Dus wat je ziet in je omgeving zal verschillen van hoe de mensen hier op het forum omgaan met hun gevoelens/stress en ook de reageerders hier onderling zullen verschillen. (In werkelijkheid zal ook veel meer nuance zijn dan wat je alleen op je scherm kan lezen).
Ik vind dat er een kern van waarheid zit in wat je schrijft, maar je mist nuance. Je krijgt dan twee extremen. Of slachtofferrol, of schouders eronder en niet zeuren/aanstellen.
Wanneer je emotioneel tekort bent gekomen betekent het ook meestal dat je niet geleerd hebt gezond met emoties om te gaan. Waar je erkenning hebt gemist heb je dus ook gezonde (!) begrenzing gemist. Dit zie je regelmatig dus ook terug in de volwassenheid met verschillende uitingen. De balans vinden tussen erkenning en begrenzing is dan logischerwijs ook zoek. Wel is erkenning meestal nodig om begrenzing gezond te kunnen verdragen (ook hier weer: dit is gewoon gezonde emotionele ontwikkeling.)
Daarnaast vraag ik me af of jouw onverdraagzaamheid naar deze gevoeligheid wellicht voortkomt uit je eigen ervaringen (ik durf het bijna niet te zeggen, maar je eigen pijn uit het verleden). Dat betekent niet dat het verkeerd is, hoe jij ermee omgaat. Wanneer je een gezonde manier hebt gevonden om te leven is dat juist goed. Maar mogelijk heb je daarbij wel een blinde vlek.
Verschillende mensen, verschillende ervaringen, verschillende sterke en zwakkere kanten. Je kan niet zeggen mijn ervaring was zus en mijn reactie zo, dus ik snap niet waarom het bij jou anders is. Het andersom benoemen, zoals jij voorstelt, vind ik wel krachtig: welke vaardigheden kan/wil ik beter ontwikkelen? Daarmee hoef je echter niet uit te vegen dat ze in de eerste plaats met een reden minder goed ontwikkeld zijn. Maar dat die reden er is betekent ook niet dat je zelf geen verantwoordelijkheid hebt nu aan die ontwikkeling te werken.
Dat is de kunst, kan het er allebei zijn? Toen en nu? Kind en volwassen? Erkenning en begrenzing? Behoeftes en verantwoordelijkheid? Pijn en liefde?
Zo ook in de ‘schuldvraag’, je hoeft niet óf loyaal te zijn óf je ouders de schuld te geven. (Soms is het wél zo duidelijk, vaak ook niet). Dat ouders met alle liefde soms de plank volledig misslaan kan heel verstrekkende gevolgen hebben. Je kan liefdevol en liefdeloos tegelijk zijn opgevoed. Dat iets je diep geraakt en gevormd heeft in negatieve zin kan bestaan alle goeds wat je ouders óók hebben gedaan. Dat je opkomt voor de gemiste behoeftes als kind betekent niet dat je je ouders helemaal moet afschrijven. Dat je ziet dat je ouders steken hebben laten vallen betekent niet dat je je pijnpunten uit het verleden moet bagatelliseren. Kan het er allebei (volwaardig) zijn?
woensdag 26 mei 2021 om 09:25
Aub mijn post niet quoten.
Heel erg veel herkenning in dit topic, heb de afgelopen 2 dgen met veel interesse meegelezen. Dank voor jullie openheid en verhalen. Het is goed om te merken dat ik (lang) niet de enige ben die, oppervlakkig gezien, een prima jeugd heeft gehad maar toch emotioneel flink tekortgekomen is met alle nare gevolgen en trauma's vandien.
Mijn ouders vielen voor mij van hun voetstuk zo'n kleine 15 jaar geleden en ik worstel nog altijd met het veranderde beeld dat ik van hen (en mezelf) heb. Het contact gaat soms goed, dan weer moeilijker. Er zijn regelmatig reminders dat ik me emotioneel moet afschermen, iemand schreef het hier al treffend; contact kan, maar wel met een pantser anders raakt het me teveel en beïnvloedt het mijn dagelijks leven teveel.
<knip>
Vooral het feit dat het onkunde is en geen onwil maakt dat ik nog altijd loyaal ben en mijn best doe om het contact zo goed mogelijk te houden. Wel helaas regelmatig ten koste van mezelf. Hoe ik die hobbel kan nemen en zorgen dat dat niet meer nodig is, geen idee. Ik hoop dat in komende jaren uit te vinden. Misschien helpt het om er hier samen over te praten vandaar dat ik nu toch besloten heb om mee te schrijven.
Heel erg veel herkenning in dit topic, heb de afgelopen 2 dgen met veel interesse meegelezen. Dank voor jullie openheid en verhalen. Het is goed om te merken dat ik (lang) niet de enige ben die, oppervlakkig gezien, een prima jeugd heeft gehad maar toch emotioneel flink tekortgekomen is met alle nare gevolgen en trauma's vandien.
Mijn ouders vielen voor mij van hun voetstuk zo'n kleine 15 jaar geleden en ik worstel nog altijd met het veranderde beeld dat ik van hen (en mezelf) heb. Het contact gaat soms goed, dan weer moeilijker. Er zijn regelmatig reminders dat ik me emotioneel moet afschermen, iemand schreef het hier al treffend; contact kan, maar wel met een pantser anders raakt het me teveel en beïnvloedt het mijn dagelijks leven teveel.
<knip>
Vooral het feit dat het onkunde is en geen onwil maakt dat ik nog altijd loyaal ben en mijn best doe om het contact zo goed mogelijk te houden. Wel helaas regelmatig ten koste van mezelf. Hoe ik die hobbel kan nemen en zorgen dat dat niet meer nodig is, geen idee. Ik hoop dat in komende jaren uit te vinden. Misschien helpt het om er hier samen over te praten vandaar dat ik nu toch besloten heb om mee te schrijven.
hobbeltverder wijzigde dit bericht op 26-05-2021 20:53
Reden: Ingekort
Reden: Ingekort
26.88% gewijzigd
woensdag 26 mei 2021 om 09:37
Aub wederom niet quoten.
————————————-
Fijn dat herkenning en erkenning goed doet en goed voelt. Dat was voor mij in mijn therapie ook zo fijn. Het voelde als thuis komen. Ineens waren er meiden en vrouwen die begrepen wat ik meemaakte en wat ik mezelf en mijn omgeving aandeed. Van mijn therapeut mag ik beslist niet praten over een ander iets aandoen. Het was de ziekte die dat deed. De ziekte was sterker dan ik. Maar ik dacht en voelde echt zo. Ik deed de ander dit aan.
Nu is het wel zo dat ik een andere achtergrond heb dan jullie.
In mijn geval was er geen sprake van een liefdevolle en warme jeugd. Mijn jeugd is bevlekt door oa de ongezonde en elkaar vernietigende relatie van mijn ouders.
Alcoholisme, verbaal geweld, een zelfmoordpoging van een van beide ouders voor mijn ogen enkel vanuit woede om het de ander betaald te willen zetten, verbaal en lichamelijk geweld naar anderen toe, ik werd betrokken bij elke ruzie, ik “vocht” mee in die ruzies en nam stelling, wilde opkomen voor en beschermen, werd geconfronteerd met situaties en informatie die een kind niet hoort te zien of horen.
Wat al dit vervolgens met mij deed werd niet besproken. Er werden geen gesprekken gevoerd. Helemaal niet en nooit.
Daarnaast heb ik dus een andere therapie gehad dan jullie gericht op iets anders. Echter in die therapie die ontzettend intensief was kwam mijn jeugd aan bod. We gingen op zoek naar hetgeen mij zo verdrietig, boos, bang, gefrustreerd, eenzaam, machteloos liet voelen.
Ik wilde het niet waar hebben, echter geleidelijk kwam er zo veel boven.
En nu bescherm ik mezelf. En mijn gezin. Dat is wat ik wil. Beschermen.
————————————-
Fijn dat herkenning en erkenning goed doet en goed voelt. Dat was voor mij in mijn therapie ook zo fijn. Het voelde als thuis komen. Ineens waren er meiden en vrouwen die begrepen wat ik meemaakte en wat ik mezelf en mijn omgeving aandeed. Van mijn therapeut mag ik beslist niet praten over een ander iets aandoen. Het was de ziekte die dat deed. De ziekte was sterker dan ik. Maar ik dacht en voelde echt zo. Ik deed de ander dit aan.
Nu is het wel zo dat ik een andere achtergrond heb dan jullie.
In mijn geval was er geen sprake van een liefdevolle en warme jeugd. Mijn jeugd is bevlekt door oa de ongezonde en elkaar vernietigende relatie van mijn ouders.
Alcoholisme, verbaal geweld, een zelfmoordpoging van een van beide ouders voor mijn ogen enkel vanuit woede om het de ander betaald te willen zetten, verbaal en lichamelijk geweld naar anderen toe, ik werd betrokken bij elke ruzie, ik “vocht” mee in die ruzies en nam stelling, wilde opkomen voor en beschermen, werd geconfronteerd met situaties en informatie die een kind niet hoort te zien of horen.
Wat al dit vervolgens met mij deed werd niet besproken. Er werden geen gesprekken gevoerd. Helemaal niet en nooit.
Daarnaast heb ik dus een andere therapie gehad dan jullie gericht op iets anders. Echter in die therapie die ontzettend intensief was kwam mijn jeugd aan bod. We gingen op zoek naar hetgeen mij zo verdrietig, boos, bang, gefrustreerd, eenzaam, machteloos liet voelen.
Ik wilde het niet waar hebben, echter geleidelijk kwam er zo veel boven.
En nu bescherm ik mezelf. En mijn gezin. Dat is wat ik wil. Beschermen.
woensdag 26 mei 2021 om 09:45
Dat is inderdaad een andere situatie Troetel.
En ik begrijp heel goed dat je kiest voor geen contact, zeker nu er ook een eigen gezin meespeelt.
In dat licht heb ik mijn ouders ook al enkele keren moeten wijzen op bepaalde gedragingen / uitingen / uitspraken die in bijzijn van mijn kind gebeurden die ik niet op die manier wil. Het is een voortdurend proces van bewustwording. Gelukkig is 1 van mijn ouders daar redelijk vatbaar voor en die houdt de ander een beetje in het gareel.
Het contact met mijn zus is ook verslechterd om een soortgelijke reden. Ik laat niet meer met me omgaan (respectloos) zoals in het verleden omdat ik dat een heel slecht voorbeeld vind voor mijn eigen kind. Sindsdien 'doe ik moeilijk' en is het contact met haar en haar gezin, minimaal. Een gesprek over wat het dan is dat ik vervelend vind aan het gedrag en waarom ik dat niet (meer) toesta, is niet mogelijk. Dat is wel gebleken. Dus ja, dan maar zo, zo minimaal mogelijk.
En ik begrijp heel goed dat je kiest voor geen contact, zeker nu er ook een eigen gezin meespeelt.
In dat licht heb ik mijn ouders ook al enkele keren moeten wijzen op bepaalde gedragingen / uitingen / uitspraken die in bijzijn van mijn kind gebeurden die ik niet op die manier wil. Het is een voortdurend proces van bewustwording. Gelukkig is 1 van mijn ouders daar redelijk vatbaar voor en die houdt de ander een beetje in het gareel.
Het contact met mijn zus is ook verslechterd om een soortgelijke reden. Ik laat niet meer met me omgaan (respectloos) zoals in het verleden omdat ik dat een heel slecht voorbeeld vind voor mijn eigen kind. Sindsdien 'doe ik moeilijk' en is het contact met haar en haar gezin, minimaal. Een gesprek over wat het dan is dat ik vervelend vind aan het gedrag en waarom ik dat niet (meer) toesta, is niet mogelijk. Dat is wel gebleken. Dus ja, dan maar zo, zo minimaal mogelijk.
