Emotioneel verwaarloosd als kind

Ik ben ook heel kritisch op mezelf. Tenminste, ik veroordeel mezelf niet zozeer maar leg de lat heel hoog. Het is niet snel goed genoeg, en natuurlijk moet ook meteen alles heel goed. Waardoor goed voor mezelf zorgen er regelmatig bij in schiet.. Vind dat mijn belangrijkste aandachtspunt. Zeker icm mijn zoon van 9 die “anders is dan de norm” en daarmee worstelt.

Richting anderen ben ik heel zacht en begripvol; behalve als ik te maken heb met “autoriteiten” die in mijn ogen hun verantwoordelijk niet nemen (net zoals mijn ouders destijds niet namen). Heb ook een zeer sterk onrechtvaardigheidsgevoel / ben heel idealistisch. Niet perse makkelijk om leiding aan te geven .

Maar ik weet dit van mezelf, en vraag dus ook om standpunten van anderen als ik iets heel onredelijk vindt voordat ik in de weerstand ga. En ik kan inmiddels ook wat makkelijker dingen van me af laten glijden dan vroeger. Schouders ophalen, mijn mening delen en hup weer doorgaan.

Wat ik me afvroeg: In welke mate beïnvloeden de gebeurtenissen en patronen uit je jeugd jullie werk? Ik merk dat ik er momenteel in mijn werk het meest mee wordt geconfronteerd. En ergens zit er een stemmetje in mijn achterhoofd of ik niet teveel mijn ouders aan het compenseren ben bij de opvoeding van mijn zoon. Probeer ik het niet teveel 180 graden anders te doen?

@Horizon goede vragen stel je.
Vwb opvoeding. Heb je ook een partner? Hier merk ik dat mijn man me in evenwicht houdt. Als ik teveel de begripvolle, geduldige moeder ben (in zijn ogen) dan merk ik dat aan zijn reactie, maar andersom ook; hij merkt aan mij als hij te ongeduldig of te strikt is. Zo komen we meestal wel ergens in een midden uit. Ik vind het ook fijn om te merken en te horen van mijn man dat ik veel oog heb en geduld met de emoties van onze peuter. Het is een vrij lastige leeftijd, maar het benoemen van gevoelens enzo probeer ik echt bewust te oefenen samen. Driftbuien zijn meestal gauw over, en dan kan het troosten algauw beginnen.

Aub niet quoten wederom.. <knip>
Werk....
Wat er precies is terug te voeren op mijn jeugd, het me niet goed genoeg voelen, het altijd maar goed willen doen en niet makkelijk tevreden zijn met resultaat, altijd alweer verder kijken en plannen maken voor het volgende. Achterover leunen is er niet snel bij. Ik krijg daar weleens commentaar op. Ik denk, als ik dat minder had, en als ik minder rechtvaardigheidsgevoel had, dat er meer mensen mij aardiger zouden vinden.

Vwb de opvoeding.
Ik heb 1 kind in basisschoolleeftijd. Ik had idealen toen ik moeder werd. Ik ging met die idealen goed van start, echter op het hoogtepunt van mijn eigen ziekte was er van mij nauwelijks iets over laat staan dat ik voor een ander kon zorgen. Ik vind dat heel erg, en nu ik dit schrijf word ik ontzettend emotioneel. In wezen heb ik nu reeds voor de allerbelangrijkste persoon in mijn leven gefaald.
Ik ben een tijd lang geen goede moeder en geen goede partner geweest. Mijn partner heeft in die tijd de zorg voor het grootste deel voor zijn rekening genomen, en daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor. Ik heb kind nooit deelgenoot (willen) laten worden van mijn ellende.
Inmiddels ben ik weer aanwezig (letterlijk en figuurlijk) en is de band tussen mij en kind heel fijn. Ik weet dat ik niet perfect ben, maar ik krijg regelmatig ongevraagd (maar stiekem heel welkom) te horen dat ik een lieve mama ben. We bespreken elke dag kinds dag. Er is ruimte voor leuke dingen, maar ook voor niet leuke dingen. Pijn en verdriet is er om besproken te worden, net zoals vreugde en geluk. Kind weet mij daarvoor ook te vinden, ik denk dat duidelijk is dat geen vraag of situatie stom of gek of geheim is.

Vwb werk.
Ik heb een studie afgerond die heel sociaal en mensgericht is. In de wereld die ik toen voor ogen had was ik psycholoog. Studie met veel succes en met twee vingers in mijn neus afgerond, echter het emotionele aspect van die studie en het werk viel zwaar.
Inmiddels werk ik in een commerciële setting en heb ik ook daarvoor een gerichte studie afgerond. Hetgeen ik nu doe is fijn.
Ik ben geen meeloper of allemansvriend. Ik observeer en heb een kritische kijk. Ik uit mijn vreugde of ongenoegen, ik laat van mij horen wanneer ik dat belangrijk vind. Echter ik bepaal wanneer dat is en hoe dat gebeurd. Autonomie is voor mij een kernwaarde. Ik zoek vaak de grenzen op en volg mijn eigen pad. Ik zet me graag af van het gangbare. Wanneer de een linksom gaat, is de kans groot dat ik mee naar links ga, echter pas wanneer ik eerst minimaal even naar rechts ben gegaan. Al is het maar om een kijkje te nemen.
Regie hebben en houden is voor mij heel belangrijk.

We kunnen eventueel afspreken dat we in dit topic geen berichten quoten. Het ligt voor enkelen, misschien voor velen, heel gevoelig wat we hier schrijven.

Ttroeteltje ik herken het worstelen met schuldgevoelens,omdat je niet de moeder kon zijn die je graag wilde zijn. Ik merkte echter ook dat dat schuldgevoel mij ook in de weg stond bij mijn ontwikkeling de moeder te zijn die ik graag wilde zijn. Ik heb mijzelf op een gegeven moment wel kunnen vergeven en besloten dat wanneer dochter later problemen ervan ondervond ik er voor haar zou zijn, maar dat ik dan ook moest accepteren dat het gewoon zo was. Er bestaat geen perfecte ouder. Goed genoeg is ook goed.

Sterre1989 schreef: ↑

27-05-2021 13:45

Helaas kan ik wel sterk veroordelend zijn, ik ben heel erg kritisch op mezelf en anderen. Gelukkig ben ik me er wel bewust van en probeer ik van dat stemmetje af te komen. Ik kan heel empathisch zijn, behalve als ik dingen als kritiek of afwijzing ervaar. Dan ben ik een ander persoon. Ik zeg ook wel eens tegen mijn vriend, dat ik 2 personen in mij heb . Ik ben heel gevoelig en dat kan idd een hele mooie eigenschap zijn, met mensen meeleven en steunen, alleen soms kan het leven ook te hard binnenkomen. Daardoor heb ik ook een harde of juist gevoelloze buitenkant ontwikkeld, maar van binnen zit een meisje van porselein.

Helaas stuit ik zelf ook vaak op de harde buitenkant en zit het meisje soms goed verstopt. Als iemand hiervoor tips heeft, altijd fijn .

Ik vind al jullie verhalen heel erg waardevol en ik vertelde vandaag nog tegen mijn psycholoog dat dit soort dingen mij ook helpen, het stuk herkenning , wat anderen ookal noemde. Bedankt iedereen.

Sterre, als ik merk dat ik heel erg vast zit in boosheid of 'niks voelen' dan ga ik een zelfcompassie meditatie luisteren. Daarin leer je om compassie met jezelf te hebben. Die zet ik dan in om lief te zijn voor dat kleine meisje. Dan mogen haar emoties er ook zijn. Vaak angst gecombineerd met verdriet. Tjee wat heeft mijn kleine ik veel angst gekend met de onveiligheid thuis in mijn jeugd.

Ja, wel een goed idee Troeteltje, om niet (meer) te quoten.

Wat ik lastig vind, is dat mijn vader een hele uitgesproken, laatdunkende mening had/heeft over vrijwel ieder ander mens. Daar ben ik mee opgegroeid en ik betrap mezelf ook nog wel eens op raar gedachtegoed. Maar steeds vaker lukt het om "gewoon" mijn eigen mening te vormen.

En Troeteltje, een hele dikke knuffel voor de moeder die je bent.
Ik ben nu zeker al een jaar bezig om te geloven/voelen dat ik als moeder goed genoeg ben. Het lukt steeds beter.

Ongeveer 3 jaar geleden liep ik helemaal vast en kon ik niet meer voor mijn kinderen zorgen. Helaas kon mijn (nu ex) man de zorg ook niet overnemen én stond hij totaal niet open voor hulp van buitenaf. Na een gigantische crisis voelde ik geen andere keus dan uit huis te gaan. De allermoeilijkste beslissing van mijn leven.

Ttroeteltje schreef: ↑

27-05-2021 16:54

Ik ben geen meeloper of allemansvriend. Ik observeer en heb een kritische kijk. Ik uit mijn vreugde of ongenoegen, ik laat van mij horen wanneer ik dat belangrijk vind. Echter ik bepaal wanneer dat is en hoe dat gebeurd. Autonomie is voor mij een kernwaarde. Ik zoek vaak de grenzen op en volg mijn eigen pad. Ik zet me graag af van het gangbare. Wanneer de een linksom gaat, is de kans groot dat ik mee naar links ga, echter pas wanneer ik eerst minimaal even naar rechts ben gegaan. Al is het maar om een kijkje te nemen.
Regie hebben en houden is voor mij heel belangrijk.

Dit. Ik ben opgevoed door 2 oorlogsslachtoffers, ze waren weliswaar toen jong maar ook voor hun was er geen ruimte voor gevoelens en waren ze eigenlijk vooral bezig met hun eigen trauma's. Ik dacht dat ik er overheen was maar de menopauze bracht problemen, rationeel weet ik dat je het verleden niet kan veranderen dus moet ik weer met mezelf aan de slag.

Ik vond het vooral bij mijn oudste moeilijk. Die had driftbuien, ik kreeg er geen vat op en we gingen vooral tegen elkaar in. Zij confronteerde mij heel erg met hoe ik eigenlijk mijn ouders kopieerde ipv dat ik deed wat ik zelf wijs vond. Ik ben nu veel verder en doe het veel meer zoals ik vind dat het goed is, niet omdat mijn moeder of vader dat vroeger zo deed. Maar als we bij mijn ouders zijn bijvoorbeeld ben ik altijd alert op hoe ik ga reageren op mn kinderen en wat zij er van vinden. Dat is niet wat ik wil, maar het gebeurt. Ik ben ergens toch bang voor hun oordeel ofzo. Mijn moeder is heel erg van het consequent zijn, als je kinderen iets toegeeft dan maken ze meestal misbruik van je, zo denkt zij. Als een kind huilt moet het zich niet aanstellen, terwijl ik dat verdriet juist er wil laten zijn en dat wil benoemen. Mijn vader is van heel hard schreeuwen en vloeken als het niet gaat zoals hij vind dat het moet.
Ik heb me zo vaak schuldig gevoeld bij mijn dochter, als ik weer eens heel boos was geworden. Na een driftbui was ze heel verdrietig, ze wist zeich geen raad met al haar emoties, dat zag ik later pas in. Ik heb haar altijd op schoot genomen na een boze bui en vertelde altijd dat ze boos mag zijn, dat ik er voor haar ben en dat ze bij mij mag huilen. Dat vond ik heel fijn, want dat heb ik zo gemist en ik wil haar dat meegeven, Door mijn therapie en het hele proces van verwerken wat ik in ben begonnen een paar jaar geleden gaat het nu heel goed met de kinderen en ben ik veel meer mijn eigen pad aan het volgen hierin. Ik weet intuitief echt wel wat ik wil met mn kinderen en wat goed voor ze is.
Het mooiste wat mijn kinderen hebben is dat ze zich veilig voelen thuis en bij ons. Ze kunnen zonder angst het leven leiden, zonder zorgen, ze mogen thuis huilen of boos zijn, maar wij zijn er onvoorwaardelijk voor ze en we zijn een warm gezin. Ik durf mezelf en ook mijn man daar wel een pluim voor te geven, want ik kom van ver maar we flikken het maar mooi.

Wat werk betreft heb ik ook heel erg mn patronen ontdekt. Ik heb altijd gekozen voor banen wat me stabiliteit gaf. Ik werk nu in een heel fijn bedrijf, in de zorg in een kantoorfunctie. Heel stabiel, geen zorgen, ik word gewaardeerd, word serieus genomen, vastigheid. Ik heb zoveel onveiligheid gevoeld vroeger, zoveel onvoorspelbaarheid dat ik altijd (onbewust) heb gekozen om dat nooit meer te willen voelen. Dus kies ik voor de veilige weg. Heb gestudeerd vroeger, nooit afgemaakt omdat ik het er niet bij kon hebben. Ik wilde altijd in de buurt van thuis zijn, want als er wat gebeurde kon ik er snel zijn om de boel te redden. Ik dacht altijd dat ik een afhaker was, een sukkel, maar inmiddels weet ik beter. Ik had toen never nooit een studie kunnen doen, want wie zorgde er dan voor mn zusjes? Ik zou heel graag een andere stap willen maken, alsnog gaan studeren, een andere weg inslaan, maar ik durf niet. Bang dat ik het niet kan, zie altijd beren en ondanks dat ik weet dat ik het kan, het geeft ook instabiliteit en onzekerheid. Want maak ik de goede keus? Mn baan opzeggen en niet weten wat ik terug krijg, geen optie. Ik wil het wel, maar krijg het niet voor elkaar.
Angst is voor mij een groot thema, heb mn leven veel niet gedaan uit angst. Altijd bang voor gevaar, voor mijn gevoel was dat ook reeel, want ik had thuis de ervaring dat er altijd weer een moment kwam dat het mis ging. Ben ook nooit puber geweest, want ik wilde mn ouders geen reden geven om boos te worden, ik kon toch niet uit de ban springen? Dat had ik achteraf zo graag willen doen, schijt hebben aan alles en doen wat je wil. Was voor mij nooit een optie.
Heb ook moeite met autoriteit, mensen die boven me staan en zeggen wat ik moet doen. Kan me dan snel klein voelen en bang dat ik niet goed genoeg ben. Hier heb ik ook stappen in gezet, maar het blijft altijd sluimeren. Ik ben assertief, ben extravert, heel spontaan en open, maar tegelijkertijd heel onzeker en bang om het niet goed te doen. Heb zo lang op mn tenen gelopen.Het moeilijk is dat de buitenwereld dit niet aan mij ziet, hoe vaak ik heb gehoord dat ik zo stoer ben en zo sterk. Die redt zich wel! Werd vroeger ook altijd gezegd, ik zou me wel redden. Alsof ik daarmee geen aandacht nodig had.

Ik vond het vandaag moeilijk om te schrijven op dit topic, terwijl ik het vandeweek zo'n verademing vond. Ergens ben ik bang dat men mijn verhaal niet boeiend genoeg vinden, dat er af en toe wordt gereageerd vanuit fatsoen, niet omdat men zich echt interesseert in mij. En dit zegt niets over jullie, maar alles over mij. Het gevoel er niet echt toe doen, alsof ik vooral moet doorgaan en niet moet zeuren.

Ik zou iedereen hier willen knuffelen, iedereen het gevoel willen geven dat ik je begrijp en dat je er mag zijn. Die compassie heb ik niet altijd voor mezelf, wel veel meer dan vroeger maar ik heb er nog veel in te leren.
Ik wil als mens ook heel graag echt iets betekenen voor een ander, anderen helpen. Dat is heel vaak tenkoste gegaan van mijn eigen grenzen, ik geef snel toe en dat doe ik ook in mijn werk. Veel naar je toe trekken, geen nee zeggen, ik heb altijd ruimte want ik kan het er wel even bij doen. Dat doe je toch voor een ander? Zo zit ik in elkaar, maar ik heb heel erg moeten leren om mn grenzen te bewaken. Dat vond ik eerder altijd onzin, grenzen bewaken, wat een truttig gedoe vond ik dat. Maar ik weet nu wel beter hoor. Net als goed voor jezelf zorgen, vond ik ook altijd zo'n loze term, maar ook daarin heb ik veel geleerd en zorg ik veel beter voor mezelf. Ik ben misschien wel een allemansvriend, ik ben heel toegankelijk en mensen vinden mij (denk ik) prettig om mee om te gaan. Ik kan me heel goed aanpassen en heb gelukkig ook een nuchtere blik. Maar ik durf misschien ook mn echte ware aard niet altijd te laten zien, dus pas ik me altijd aan en schik ik me vaak. Tegelijkertijd trek ik mn mond ook open als ik het ergens niet mee eens ben, ik heb een zeer groot rechtvaardigheidsgevoel en ik kom op voor de zwakkere. Ik kwam vroeger ook op voor kinderen die gepest werden. Ik kan erg slecht tegen onrecht en wil dan het gesprek aan om maar boven tafel te krijgen waarom die ander doet wat hij doet. De waarom, ik wil het begrijpen, want waarom doen mensen zo onrechtvaardig?

Ik ga volgens mij van de hak op de tak. Al schrijvende en al lezende komen er zoveel woorden naar boven. Hebben jullie ook dat gevoel dat je je hele leven al zo hard aan het werk bent? Dat heb ik wel, ik heb voor mn gevoel altijd zo hard gevochten. Met mezelf, tegen mezelf, met alle gevoelens en emoties waar ik me geen raad mee wist.
Ik heb in het begin van mn therapie ook vaak gezegd dat ik mezelf volledig kwijt was. Ik wist niet wie ik was, nog steeds heb ik daar vraagtekens. Want wat wil ik nou eigenlijk echt zelf? Ik heb altijd geleefd op een bepaalde manier, ik zat in een bepaalde hoek omdat dat voor mij bepaald was, ik had mezelf dat ook wijs gemaakt, of het werd van me verwacht. Ik heb mn eigen autentieke zelf zo weggestopt, als kind al. En dat is zo doodzonde, want waar ik overtuigd van ben is dat er zoveel meer in mij zit. Zoveel meer levensvreugde, zoveel meer capaciteit. Ik hoop dat het stukje bij beetje steeds maar naar buiten komt en vooral dat ik dat durf! Want daar zit het bij mij, ik weet dat het er zit, maar ik durf niet.

Volgens mij ben jij een mooi mens, newspaper. En ik denk dat jouw authentieke zelf meer doorschijnt in alles wat je doet dan je je zelf realiseert. In hoe je met je kinderen omgaat, in de relatie met je man, op je werk. Vaak zijn we zelf zo blind voor onze eigen identiteit, dat we ons niet beseffen dat dit voor anderen wel degelijk zichtbaar is, puur in hoe je met hen omgaat.

Wat verdrietig Martje en Troeteltje, wat jullie schrijven over de zorg voor jullie kind(eren). Ik hoop dat jullie het schuldgevoel kunnen gaan loslaten, voor jezelf en ook voor de kinderen. Niemands leven is perfect en iedereen maakt uiteindelijk een keer iets heftigs mee. Het verschil tussen jullie ouders en jullie is dat jullie met je eigen kinderen in gesprek (kunnen) gaan en hun belangen hoog zetten. Dat jullie bereid zijn te reflecteren en te groeien. Waar onze ouders alleen met hun eigen sores bezig waren en niet met de impact daarvan op hun kinderen.

Hobbeltverder, ja ik heb een partner. We hebben een erg sterke relatie, zijn al meer dan 20 jaar bij elkaar. Ook hij is vormend geweest; ik heb hem op mijn 18e leren kennen en kon zijn pijn zien als ik het gedrag van mijn ouders kopieerde richting hem. Dat heb in snel afgeleerd . We praten samen over wat we belangrijk vinden in de opvoeding van mijn zoon; ik heb ook een hoop pedagogische boeken gelezen (en psychologie gestudeerd). Maar omdat mijn zoon een behoorlijke handleiding heeft en ik eea aan achtergrond heb, merk ik dat mijn vriend snel mijn richting toe beweegt. Maar ja, wie zegt dat ik alle wijsheid in pacht heb? We staan nu op een wachtlijst voor een ggz-organisatie omdat mijn zoon vastloopt op school (en in sociale situaties). Heb nadrukkelijk gevraagd om bij het onderzoek ook de thuis-omgeving (en school) mee te nemen. Even een onafhankelijke blik, ook al wordt het misschien wel confronterend.

Wat fijn weer om jullie reacties te lezen; en ook juist die van jou newspaper want het voelt alsof ze echt uit je hart komen . Zo waardevol en mooi.

Vwb werk lees ik ook weer gelijkenissen. De autonomie, het rechtvaardigheidsgevoel, het bewaken dat we niet teveel “geven”. Een paar jaar geleden was ik manager in een politiek zeer ingewikkelde organisatie. Medewerkers vielen bij bosjes om agv burnout, en ik had het mijn strijd gemaakt om verandering in gang te zetten. Om dit te stoppen. Het probleem en de organisatie was veel te groot voor mij om alleen te dragen, en ineens kwam het besef dat ik in een kopie van mijn jeugd terecht was gekomen. Een gevoelige directeur die te weinig richting gaf en maar wat heen en weer zwabberde wel en een directeur die niet begreep hoe zwaar de medewerkers het hadden en niet in staat was tot empathie. En ik probeerde het probleem maar zichtbaar te maken, bemiddelde tussen de directie en voelde me roepende, nee schreeuwende, in de woestijn. Zo confronterend. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik in therapie moest. Heb toen ook ontslag genomen, ik had ruimte nodig. Het was een emotioneel afscheid (niet alleen voor mij) want ik voelde me zo enorm verbonden met het bedrijf. Maar het was een wijs besluit.

Inmiddels heb ik beter inzicht in mijn talenten en mijn valkuilen. En weet ik beter wat voor organisatie bij me past, en wat voor organisatie niet. Ik moet blijven opletten voor “het reddersyndroom”, en pas alleen bij een organisatie waar het management integer en respectvol is. Waar medewerkers vertrouwen en autonomie krijgen, en een kritische houding wordt gewaardeerd. Ik prik er meteen doorheen als iemand liegt of doet alsof hij andere belangen heeft, en kan me daar moeilijk overheen zetten. Heb vooral een allergie voor mensen met bewijsdrang en grootheidswaanzin. Gelukkig zijn er genoeg van dit soort organisaties

@newspaper: ik heb een ander type verwaarlozing in mijn jeugd maar verder is je verhaal 100% herkenbaar

En laten we inderdaad voorop stellen dat we dit doen , dit afdalen in onszelf omdat we voelen en weten dat we zoveel meer capaciteit en mogelijkheden hebben. We gaan voor de groei!

Qua werk ..... jeetje ja, ik realiseer me dat ik veel doe voor een ander. Met een oneindig geduld blijf ik aan dode paarden trekken, waar ik van binnen schreeuw om er mee te kappen en te confronteren. Iemand die in zak en as zit, kan altijd op mij als grote redder rekenen. Tuurlijk neem ik die rugzak van jou over, kennelijk zie ik dat als mijn taak of is ingesleten dat ik het normaal vindt andersmans ellende te dragen. Soms ook heel frusterend hoe weinig vooruitgang ik in dat soort dingen maak hoor......

maar ik vind het wel heel erg dat zij ook niet in "het ideale, complete gezinnetje" met veel lol en liefde opgroeit en geef mezelf dan ook de schuld daarvan...
Ik blijf meelezen, dingen herkennen en iedereen veel sterkte en knuffels wennen!

Sorry, nieuw hier, volgens mij is het eerste deel van mijn reactie weg...
In elk geval, ik herken heel veel, in verschillende verhalen van jullie, het is een beetje overweldigend.
Mijn moeder overleed toen ik erg jong was, in de jaren 80. De familie kon daar echt niet mee omgaan en er werd eigenlijk meteen gedaan alsof ze nooit bestaan had (lag ook een beetje aan die tijd, denk ik). Er werd nooit meer over haar gesproken, het was een taboe, ook bv. op school, dus m'n oudere zus en ik hadden het nooit meer over onze moeder. Later gedoe met stiefmoeder, ruzies met ooms/tantes, drama, maar ik kon nergens terecht met mijn gevoelens, de hele jeugd voelde echt als overleven ipv. leven.
Tot voor kort deed ik daar altijd een beetje stoer over, zo van "ik heb mezelf opgevoed, haha". Maar ik merk nu dat ik eigenlijk totaal geen sociale vaardighede n in mijn jeugd (en studententijd) meegekregen heb, ik deed altijd maar wat. En nu denk ik aan wat ik allemaal had kunnen doen als ik maar een beetje gesteund was geweest in dingen die ik als kind leuk vond... Het voelt alsof het nu te laat is en ik mijn tijd verder "uit moet zitten."
Aan de andere kant wil ik me ook geen slachtoffer van mijn jeugd voelen, maar er is zoveel, te veel in te halen...
Ik hoop dat elkaars verhalen (ga nu meer ervan lezen) wat steun geven hier, aan mij in elk geval wel!

Huametal Wat heftig je moeder zo jong verliezen en dan niet mogen rouwen of daarin gesteund worden.
Heb je daar later wel nog ooit iets mee gedaan? Bijv rouw therapie ofzo?

Fijn dat je hier ook veel herkenning leest.
Ik vraag me af. Is het echt te laat om nog dingen, kanten van jezelf, dingen die je leuk vindt, te gaan ontdekken en ontplooien? Denk dat je ook ergens eind 30 begin 40 bent? Dat zou niet te oud moeten zijn nog nieuwe dingen te ontdekken. Zo heb ik in afgelopen paar jaar het fietsen (her)ontdekt en het doet me echt goed om in m’n eentje in de natuur te fietsen. Terwijl ik jarenlang een hekel had aan fietsen. Ok wel een ebike maar toch. Heerlijk om zo onderweg te zijn. Kan me voorstellen dat het leven niet voelt alsof het is wat je ervan had kunnen maken met andere omstandigheden, maar als je je best doet, dan doe je datgene waar je invloed op hebt, sowieso goed genoeg. De rest is toeval, geluk, pech, etc. En is idd een kwestie van accepteren, niet altijd makkelijk I know.

Een mens is nooit te oud om te leren. Of je tijd en energie steekt in dat leerproces, dat is aan jou.
Wat voor dingen zou je graag willen oppakken?

Wat naar allemaal Huametal Ik ben het eens met de vorige twee posts;; je kunt het verleden niet veranderen maar je kunt nu wel alle kansen aangrijpen om in het hier en nu te leven zoals jij zou willen. Ik hoop dat dat mijn zoon deze “les” meekrijgt door het zelf zoveel mogelijk na te streven.

Iemand hier Het Geschenk van Edith Eger gelezen? Is een toepasselijk boek. Heeft me enorm geïnspireerd; voor mij is ze echt een rolmodel.

*een avondje thuis, bij mij...

Heb nu wat meer teruggelezen, veel herkenning, en ik wil echt zeggen dat ik het sowieso heel dapper vind van RN123 en veel anderen dat jullie aan therapie begonnen zijn!
Nieuwe inzichten kunnen je vast vooruithelpen, maar alles uit je jeugd weer overdenken en er echt mee aan de slag gaan, kan zo'n pijn doen, hè...
Dat is een stap die ik (nog) niet durf te nemen.
Dus.. echt goed van degenen die het wél doen!

Wat werk en opvoeding betreft...
Ik merk dat ik qua werk bv. altijd wel voor baantjes onder mijn niveau gekozen heb, ik denk omdat dat ergens een soort geestelijke rust geeft, het weten dat ik het werk makkelijk kan ipv. mezelf uitdagen. En dan wil ik ook precies weten wat er van me verwacht wordt. Want het gewone dagelijkse leven is al geestelijk uitputtend genoeg, vooral omdat ik constant nadenk over dingen waar anderen nooit over lijken na te denken. Nu ben ik (gelukkig) op een punt dat ik wel meer uitdaging wil, maar weet nog niet hoe of wat.

Ik woon alleen met mijn puber en ik probeer de opvoeding bewust beter te doen dan mijn ouders konden, en ik denk wel dat dat redelijk lukt. Ik geef mijn kind naar mijn idee echt ruimte voor haar emoties, lach haar niet uit om haar hobbies, ze mag van mij op welke sport of muziekles ze wil, etc. Maar ja, haar jeugd en haar karakter zijn niet de mijne, dus je zal natuurlijk zien dat ze haar emoties niet veel wil delen, niet persé op muziekles etc. wil, haha.
Dat doet me soms wel wat, omdat ik ergens denk dat ze bv. best wel op pianoles wil, maar dat gewoon niet durft, en tja, waren mijn wensen daarin naar mijn ouders vroeger dan wél duidelijk?

Wat ik hier lees, is wel dat wij (de ouders onder ons) veel bewuster bezig zijn met het emotionele welzijn van onze kinderen dan onze ouders deden/konden. Meer kunnen we niet doen, denk ik. Al baal ik er van dat mijn kind door omstandigheden alleen bij mij en met heel weinig verdere familie om ons heen opgroeit. Maar ja, niemand heeft alles in de hand wat dat betreft. En ergens overcompenseer ik dat dan weer door bv. altijd ja te zeggen als ze uit logeren wil (en dat is vaak!) terwijl ik soms denk "blijf nu maar een avondje thuis, bij mij"

Voor de mensen die (hiervoor) in therapie zijn: mag ik vragen wat voor soort therapie dit is? Ik ben nu een maand of twee bezig met PMT (psychomotorische therapie), maar het brengt me weinig tot niets. Hoe hard ik het ook probeer, ik begrijp oprecht niet wat de therapeut van me verlangt. Of ja, ik begrijp het wel, maar er gebeurt/verandert niets. Oefeningen om meer 'in mijn lichaam te komen' brengen niets teweeg. Ik overweeg hiermee te stoppen (uiteraard in overleg met de therapeut), maar heb (bij deze instelling) geen alternatief. Ik heb ook reguliere (praat)therapie, maar vrees dat dit mij niet verder gaat brengen op het gebied van in contact komen met mijn emoties, gevoelens en impulsen. Ik ben heel goed in het (meestal onbewust) (weg)rationaliseren van mijn gevoelens, dus met dat sterke ratio is praattherapie waarschijnlijk niet de juiste hulp.

Alvast bedankt voor jullie reacties

Wat vervelend dat je nog zo zoekende bent.

Ik heb zelf een aantal sessies gehad bij een vrijgevestigde psycholoog. Zij was gespecialiseerd in therapie voor volwassen kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Het was vooral praten, veel psycho educatie, enkele keer een opstelling, en ook oefeningen (oa om mijn eigen emoties en behoeftes te onderzoeken en te uiten). Trauma verwerking, geweldloos communiceren, etc kwam allemaal aan bod. Het was goud waard; voelde me zo gezien en erkend, er viel zoveel op zijn plek. Voelde me letterlijk lichter en meer open om mijn gevoelens te voelen. Alsof ik eindelijk mijn kwetsbare kant ook kan en mag tonen.

<toevoeging; ik ben ook enorm van de ratio. Nog steeds, maar kan inmiddels mijn sensitieve kant ook goed inzetten en toelaten>

Ik heb ervaring met psychomotorische therapie. Maar ook met psychologische gesprekken zowel individueel als in een groep. Drama, sport als therapie, cognitieve therapie, exposure etc.
Mijn therapie omhelsde vele vormen vanuit een ander startpunt. Ik had anorexia. Was dus ander uitgangspunt dan bij jullie, echter anorexia gaat in oorsprong niet over eten. Anorexia gaat over emotieregulatie, vaak gepaard met angststoornis.

Ik weet nog dat ik bij psychomotorische therapie in een groep emotioneel werd. Therapeute pakte een deken, wilde die om mij heen slaan en me knuffelen. Ik heb haar bijna weggebokst. Moest niets hebben van dat gefrummel aan mijn lichaam. Ik verharde op dat moment ook en zei ook letterlijk dat ze me daarmee niet moest aankomen. Wat nou geaai over mijn bolletje!?

Tijdens een sportsessie heb ik een herbeleving gehad. We waren bezig met een opdracht waarbij iedereen ijverig en concurrerend te werk ging. Eerst stond ik middenin het tumult, echter ik kreeg het benauwd, werd heel rustig en trok mij terug. Achteraf was dat een moment waarop het gevoel van twee vechtende ouders boven kwam en ik als klein meisje daar tussenin stond en wilde vluchten.

Wat ik hiermee wil zeggen: het is niet altijd van te voren in te schatten waar je het best bij gebaat bent. Had je mij ooit verteld dat ik in beide bovengenoemde situaties zo zou reageren had ik je uitgelachen.

Huametal, ik heb je bericht niet gelezen over een avond bij jou thuis.
Je hebt het verwijderd denk ik? Misschien voel je je (nog) niet veilig genoeg om het hier te delen en te laten staan. Dat mag. Soms is schrijven en weghalen (of schrijven en letterlijk verbranden of verscheuren) ook heel opluchtend.

_horizon_ schreef: ↑

01-06-2021 17:43

Wat vervelend dat je nog zo zoekende bent.

Ik heb zelf een aantal sessies gehad bij een vrijgevestigde psycholoog. Zij was gespecialiseerd in therapie voor volwassen kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Het was vooral praten, veel psycho educatie, enkele keer een opstelling, en ook oefeningen (oa om mijn eigen emoties en behoeftes te onderzoeken en te uiten). Trauma verwerking, geweldloos communiceren, etc kwam allemaal aan bod. Het was goud waard; voelde me zo gezien en erkend, er viel zoveel op zijn plek. Voelde me letterlijk lichter en meer open om mijn gevoelens te voelen. Alsof ik eindelijk mijn kwetsbare kant ook kan en mag tonen.

<toevoeging; ik ben ook enorm van de ratio. Nog steeds, maar kan inmiddels mijn sensitieve kant ook goed inzetten en toelaten>

Dankjewel voor je reactie. Mijn praattherapie helpt mij ook. Nieuwe inzichten opdoen en begrijpen wat er gebeurt, en waarom, is echt het halve werk. Dat geeft veel rust en verlichting. Maar ik heb nu het idee dat ik niet verder kom dan het besef en begrip, tot verwerking en verandering.

Ttroeteltje schreef: ↑

01-06-2021 19:16

Ik heb ervaring met psychomotorische therapie. Maar ook met psychologische gesprekken zowel individueel als in een groep. Drama, sport als therapie, cognitieve therapie, exposure etc.
Mijn therapie omhelsde vele vormen vanuit een ander startpunt. Ik had anorexia. Was dus ander uitgangspunt dan bij jullie, echter anorexia gaat in oorsprong niet over eten. Anorexia gaat over emotieregulatie, vaak gepaard met angststoornis.

Ik weet nog dat ik bij psychomotorische therapie in een groep emotioneel werd. Therapeute pakte een deken, wilde die om mij heen slaan en me knuffelen. Ik heb haar bijna weggebokst. Moest niets hebben van dat gefrummel aan mijn lichaam. Ik verharde op dat moment ook en zei ook letterlijk dat ze me daarmee niet moest aankomen. Wat nou geaai over mijn bolletje!?

Tijdens een sportsessie heb ik een herbeleving gehad. We waren bezig met een opdracht waarbij iedereen ijverig en concurrerend te werk ging. Eerst stond ik middenin het tumult, echter ik kreeg het benauwd, werd heel rustig en trok mij terug. Achteraf was dat een moment waarop het gevoel van twee vechtende ouders boven kwam en ik als klein meisje daar tussenin stond en wilde vluchten.

Wat ik hiermee wil zeggen: het is niet altijd van te voren in te schatten waar je het best bij gebaat bent. Had je mij ooit verteld dat ik in beide bovengenoemde situaties zo zou reageren had ik je uitgelachen.

Heel fijn om te lezen dat jij veel verschillende soorten therapie hebt geprobeerd en in onverwachte hoeken verlichting vond. Het is voor mij wel vergelijkbaar, ik heb ook een eetstoornis. Een van de manieren waarop mijn controledwang zich uit. Bij mij het gevolg van een diepgeworteld gevoel niet goed genoeg te zijn. Daarom haal ik mijn eigenwaarde uit hoe anderen mij zien, hun mening van mij. Dat betekent dat ik aantrekkelijk moet zijn (lees: dun). Maar tegelijkertijd is eten mijn voornaamste (enige, eigenlijk) bron van genot en troost. Ik heb veel zelfcontrole, waardoor restrictie (95% van de tijd) zich afwisselt met eetbuien (5% van de tijd). Dat gebrek aan intrinsieke eigenwaarde, in combinatie met een alles-of-niets-karakter en weinig verbinding met mijn gevoelens/emoties, maakt dat het onmogelijk lijkt om hier ooit uit te komen.