Psyche
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd als kind
maandag 24 mei 2021 om 19:57
Sinds een paar maanden gaat het niet zo goed met mij. Ik ben uitgevallen op werk en sinds kort heb ik therapie. Ik heb pas twee sessies gehad en nu al zoveel inzichten gekregen. Een van de inzichten is dat ik als kind niet tot te weinig gezien ben, ik ben 'emotioneel verwaarloosd'. Ik kom uit een overwegend liefdevol gezin en ik heb dit zelf nooit doorgehad. Tot nu, ik loop tegen dingen aan die wel verklaarbaar zijn nu ik weet wat er mis is. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, ze hebben alles met de beste bedoelingen gedaan maar het doet pijn om hierachter te komen.
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
dinsdag 1 juni 2021 om 20:00
Horizon, dank je wel. Het lukt idd steeds beter om de kritische stem achterwege te laten. En te zien dat ik reflecteer op mezelf en groei in mijn rol als moeder.
Mcsteamy, ik heb ook een aantal maanden psychomotorische therapie gehad. Ik vond het wel interessant om te voelen wat bijvoorbeeld een oefening met mij deed, bijvoorbeeld de ene keer met oogcontact, de andere keer zonder. Zeker de helft van de tijd ging het gewoon om het "spelen", omdat je dat als verwaarloosd kind vaak tekort bent gekomen. Daar kon ik ook echt van genieten! En tegelijk vaak mezelf tegen komen dat ik het allemaal goed wil doen.
Wat ik wel herken is dat ik als eerste driekwart jaar CGT (cognitieve gedragstherapie) heb gehad. Ik kan heel goed praten over mijn emoties zonder er zelf ook maar iets van te voelen. Dus dat hielp totaal niet. Ik was op dat moment ook nog doodsbang voor mijn emoties. Schematherapie heeft mij heel erg geholpen om mijn emoties echt te voelen. Ik ben er niet meer bang voor, ook al voel ik me nog vaak overweldigd.
Mcsteamy, ik heb ook een aantal maanden psychomotorische therapie gehad. Ik vond het wel interessant om te voelen wat bijvoorbeeld een oefening met mij deed, bijvoorbeeld de ene keer met oogcontact, de andere keer zonder. Zeker de helft van de tijd ging het gewoon om het "spelen", omdat je dat als verwaarloosd kind vaak tekort bent gekomen. Daar kon ik ook echt van genieten! En tegelijk vaak mezelf tegen komen dat ik het allemaal goed wil doen.
Wat ik wel herken is dat ik als eerste driekwart jaar CGT (cognitieve gedragstherapie) heb gehad. Ik kan heel goed praten over mijn emoties zonder er zelf ook maar iets van te voelen. Dus dat hielp totaal niet. Ik was op dat moment ook nog doodsbang voor mijn emoties. Schematherapie heeft mij heel erg geholpen om mijn emoties echt te voelen. Ik ben er niet meer bang voor, ook al voel ik me nog vaak overweldigd.
dinsdag 1 juni 2021 om 23:10
Ttroeteltje schreef: ↑01-06-2021 20:07mcsteamy.......je schrijft dat het onmogelijk lijkt om hier ooit uit te komen. Zie je wat je schrijft? Het lijkt. Het is geen beklonken of onmogelijk zaak. Jij gaat dat handelen!
Dat moet ik ook wel geloven. Anders kan ik stoppen met therapie en afscheid nemen van de hoop dat het ooit beter zal zijn. Dat wil en kan ik niet
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 1 juni 2021 om 23:12
martje55 schreef: ↑01-06-2021 20:00Horizon, dank je wel. Het lukt idd steeds beter om de kritische stem achterwege te laten. En te zien dat ik reflecteer op mezelf en groei in mijn rol als moeder.
Mcsteamy, ik heb ook een aantal maanden psychomotorische therapie gehad. Ik vond het wel interessant om te voelen wat bijvoorbeeld een oefening met mij deed, bijvoorbeeld de ene keer met oogcontact, de andere keer zonder. Zeker de helft van de tijd ging het gewoon om het "spelen", omdat je dat als verwaarloosd kind vaak tekort bent gekomen. Daar kon ik ook echt van genieten! En tegelijk vaak mezelf tegen komen dat ik het allemaal goed wil doen.
Wat ik wel herken is dat ik als eerste driekwart jaar CGT (cognitieve gedragstherapie) heb gehad. Ik kan heel goed praten over mijn emoties zonder er zelf ook maar iets van te voelen. Dus dat hielp totaal niet. Ik was op dat moment ook nog doodsbang voor mijn emoties. Schematherapie heeft mij heel erg geholpen om mijn emoties echt te voelen. Ik ben er niet meer bang voor, ook al voel ik me nog vaak overweldigd.
Dat is goed om te horen. Schematherapie staat voor mij ook op de planning.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
zaterdag 5 juni 2021 om 08:24
Ik heb ook schema therapie,maar ik ben pas net begonnen. Ik heb het in het verleden ook al eerder gehad,maar toen ben ik voortijdig afgehaakt. Ik heb zelf een persoonlijkheidsstoornis, alleen altijd een beetje huiverig, om dat te zeggen,omdat er zo'n negatief stigma op zit. Die is wel ontstaan (denk ik) uit het, mij niet erkennen als mens, onzichtbaar,niet belangrijk zijn. Het gevoel, dat als ik er niet ben, dan zou niemand mij toch missen. En als ik wel wat zei, dan had het geen goede uitkomst. Ik heb me zo onveilig gevoeld thuis, maar ik dacht altijd dat het mijn eigen schuld was en dat ik me aanstelde. Dat het overal zo ging als bij mij thuis. Nu weet ik wel wat beter,maar soms kan ik het nog denken. Dat ik de aansteller ben, dat ik kapot geboren ben.
Een beetje hak op de tak. Mijn hoofd werd een beetje vol en zo even van me afschrijven is fijn.
Die reacties op therapie herken ik ook, en dat ik me soms verbaas over welke triggers ik allemaal heb ontwikkeld. Ik zie soms zelf het verband niet eens meer.
Een beetje hak op de tak. Mijn hoofd werd een beetje vol en zo even van me afschrijven is fijn.
Die reacties op therapie herken ik ook, en dat ik me soms verbaas over welke triggers ik allemaal heb ontwikkeld. Ik zie soms zelf het verband niet eens meer.
zaterdag 5 juni 2021 om 09:47
Ik heb sinds een jaar de diagnose ptss, vanwege meerdere trauma’s. In mijn behandelplan staat ook de diagnose emotioneel verwaarloosd als kind (naast nog wat andere diagnoses)
Ik weet dat er in mijn jeugd heel veel niet klopte, maar niet alles was slecht. Dus ik heb er best wel moeite mee dit zo op papier te lezen. Niemand in mijn omgeving weet dit ook. Ik ga deze maand starten met schematherapie, aan de ene kant ben ik er klaar voor, aan de andere kant zie ik er ontzettend tegen op.
Ik weet dat er in mijn jeugd heel veel niet klopte, maar niet alles was slecht. Dus ik heb er best wel moeite mee dit zo op papier te lezen. Niemand in mijn omgeving weet dit ook. Ik ga deze maand starten met schematherapie, aan de ene kant ben ik er klaar voor, aan de andere kant zie ik er ontzettend tegen op.
zaterdag 5 juni 2021 om 12:32
Mooi en herkenbaar topic.
Mijn jeugd was op t oog prima, materieel goed. Vader altijd druk met werk, met z’n hoofd niet bij z’n kinderen maar was wel normaal voor die tijd denk ik.
Mijn moeder komt erop neer dat ze zo graag haar kinderen goed wilde opvoeden en dwangmatig veel liefde wilde geven dat t mij als kind een ongemakkelijk en ongemeend gevoel gaf.
Nu ik t zo opschrijf voelde ik waarschijnlijk aan dat het niet zozeer ging om mij als kind/persoon te begrijpen maar als verwerking van haar eigen trauma’s. Ook overdreven aardig op een manier dat je er kriegel van wordt. En overdreven aardig daar kan je niks mee, boos kan je er niet om worden want t is toch aardig bedoeld?
Ik ben er nog steeds niet uit wat mij t meeste dwarszit maar op moment is het dat aanvoelen wat iemand zegt niet oprecht is. Jammer maar ze heeft zelf t heel zwaar gehad vroeger.
Wil ik jullie ook wel vragen eigenlijk. Mijn moeder heeft ons altijd verteld hoe vreselijk haar jeugd was tot in detail wat iedereen deed. Klinkt misschien hard maar ik kan/kon daar niet zoveel mee. Was ook mijn opa en oma die ik wel lief vond. Zij ervaarde dat als een afkeuring als je niet zoveel over haar jeugd wilde weten. Weet nu nog steeds niet of t normaal is je kinderen tot in detail op te schepen met de jeugdtraumas van de ouder?
Deels weg ivm herkenbaarheid
Mijn jeugd was op t oog prima, materieel goed. Vader altijd druk met werk, met z’n hoofd niet bij z’n kinderen maar was wel normaal voor die tijd denk ik.
Mijn moeder komt erop neer dat ze zo graag haar kinderen goed wilde opvoeden en dwangmatig veel liefde wilde geven dat t mij als kind een ongemakkelijk en ongemeend gevoel gaf.
Nu ik t zo opschrijf voelde ik waarschijnlijk aan dat het niet zozeer ging om mij als kind/persoon te begrijpen maar als verwerking van haar eigen trauma’s. Ook overdreven aardig op een manier dat je er kriegel van wordt. En overdreven aardig daar kan je niks mee, boos kan je er niet om worden want t is toch aardig bedoeld?
Ik ben er nog steeds niet uit wat mij t meeste dwarszit maar op moment is het dat aanvoelen wat iemand zegt niet oprecht is. Jammer maar ze heeft zelf t heel zwaar gehad vroeger.
Wil ik jullie ook wel vragen eigenlijk. Mijn moeder heeft ons altijd verteld hoe vreselijk haar jeugd was tot in detail wat iedereen deed. Klinkt misschien hard maar ik kan/kon daar niet zoveel mee. Was ook mijn opa en oma die ik wel lief vond. Zij ervaarde dat als een afkeuring als je niet zoveel over haar jeugd wilde weten. Weet nu nog steeds niet of t normaal is je kinderen tot in detail op te schepen met de jeugdtraumas van de ouder?
Deels weg ivm herkenbaarheid
boekenwurm_vlaai wijzigde dit bericht op 06-06-2021 18:10
31.78% gewijzigd
zaterdag 5 juni 2021 om 14:02
Dit boek ben ik n.a.v. dit topic nu aan het luisteren (storytell) en ik vind het een cadeau dat ik hem heb ontdekt. Zo ontzettend toepasselijk. Haar achtergrond is totaal anders dan die van mij, maar toch herken ik veel van wat ze schrijft_horizon_ schreef: ↑30-05-2021 22:33Wat naar allemaal HuametalIk ben het eens met de vorige twee posts;; je kunt het verleden niet veranderen maar je kunt nu wel alle kansen aangrijpen om in het hier en nu te leven zoals jij zou willen. Ik hoop dat dat mijn zoon deze “les” meekrijgt door het zelf zoveel mogelijk na te streven.
Iemand hier Het Geschenk van Edith Eger gelezen? Is een toepasselijk boek. Heeft me enorm geïnspireerd; voor mij is ze echt een rolmodel.
zondag 6 juni 2021 om 00:35
Ik ben ook op Schematherapie uitgekomen en ik vind het verontrustend en ook beangstigend dat ik weer richting mijn gevoel moet gaan. Ik loop steeds vaker vast en nu ik meer inzicht krijg in mijn "gewoonten" vind ik ze zelf ook niet logisch. Aan de andere kant vind ik het ook niet logisch om gevoelens op te rakelen want ik weet de afloop niet.
Ik vind het zo moeilijk om te bedenken dat veel van mijn gedrag, zowel positief als negatief, angst gedreven is. Het bewijs is er, ik zie het nu zelf ook maar hoe je er vanaf komt zonder therapie zie ik niet, en ik heb echt een hekel aan therapie.
Ik vind het zo moeilijk om te bedenken dat veel van mijn gedrag, zowel positief als negatief, angst gedreven is. Het bewijs is er, ik zie het nu zelf ook maar hoe je er vanaf komt zonder therapie zie ik niet, en ik heb echt een hekel aan therapie.
zondag 6 juni 2021 om 01:54
Nadat ik alles gelezen heb ben ik tot de conclusie gekomen dat ik in therapie ga.
Hoe ouder ik word hoe meer ik last krijg van mijn jeugd,puberjaren en tot ik uit huis ging.
Ik kom uit n groot gezin waar wel over de bekende koetjes en kalfjes gesproken werd maar nooit over emoties.
Ik en ook de anderen werden niet begeleid in alles.
Sport,schoolkeuzes,voorlichting niets van dat.
Wou ik iets bv op muziekles dan was t van o maar dat kan je toch niet.
Een goede opleiding heb ik niet gehad ik moest naar de huishoudschool.
Verder leren hoefde niet van hun ik ben gaan werken.
Na mijn trouwen wel gaan leren en ik kreeg n goede baan.
Zie je wel ik kon wel leren ik was niet dom!
Toen ik het huis uit was kwam ik zelden bij mijn ouders en was met n uur weer weg ik had geen zin in dat loze gebabbel en stuurde ik het gesprek een andere kant op reageerden ze niet.
Ik kan al jaren niet huilen ik denk nu dat dat door mijn jeugd komt en daar moet ik iets aan doen.
Mijn ouders zijn allang gestorven ik heb nog twee familie leden waar ik goed mee kan praten,hun zitten met hetzelfde als mij.
Ik weet niet wat voor therapie ik kan volgen misschien googlen of hebben jullie advies?
Hoe ouder ik word hoe meer ik last krijg van mijn jeugd,puberjaren en tot ik uit huis ging.
Ik kom uit n groot gezin waar wel over de bekende koetjes en kalfjes gesproken werd maar nooit over emoties.
Ik en ook de anderen werden niet begeleid in alles.
Sport,schoolkeuzes,voorlichting niets van dat.
Wou ik iets bv op muziekles dan was t van o maar dat kan je toch niet.
Een goede opleiding heb ik niet gehad ik moest naar de huishoudschool.
Verder leren hoefde niet van hun ik ben gaan werken.
Na mijn trouwen wel gaan leren en ik kreeg n goede baan.
Zie je wel ik kon wel leren ik was niet dom!
Toen ik het huis uit was kwam ik zelden bij mijn ouders en was met n uur weer weg ik had geen zin in dat loze gebabbel en stuurde ik het gesprek een andere kant op reageerden ze niet.
Ik kan al jaren niet huilen ik denk nu dat dat door mijn jeugd komt en daar moet ik iets aan doen.
Mijn ouders zijn allang gestorven ik heb nog twee familie leden waar ik goed mee kan praten,hun zitten met hetzelfde als mij.
Ik weet niet wat voor therapie ik kan volgen misschien googlen of hebben jullie advies?
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
zondag 6 juni 2021 om 06:11
Toch verbaast het mij dat het je moeder is waar je over valt.. Vader laat kennelijk legitiem de opvoeding oplossen door moeder, waar moeder niet tegenop kon in haar eentje vanwege haar traumatische ervaringen . Hij heeft geen verantwoordelijkheid genomen en haar alleen laten worstelen.. Je moeder heeft in ieder geval haar best gedaan. Zoals jij het omschrijft kun je dat van je vader niet zeggen.Boekenwurm_Vlaai schreef: ↑05-06-2021 12:32Mooi en herkenbaar topic.
Mijn jeugd was op t oog prima, materieel goed. Vader altijd druk met werk, met z’n hoofd niet bij z’n kinderen maar was wel normaal voor die tijd denk ik.
Moeder zelf heel veel issues en trauma’s. Moeder sociaal onhandig en er enorm op gebrand om het met haar kinderen wél goed te doen zonder te weten hoe.
Dus overmatig vragen hoe t met je gaat. Je mocht als kind vooral niks naars meemaken want daar kon zijzelf niet mee omgaan. Als een klasgenoot naar tegen je deed werd zij boos.
Ze wilde altijd alles weten. Als je als puber (logischerwijs) iets niet vertelde voelde ze zich buitengesloten. En dan ging t om wat een vriendin vertelde over haar zus bijv niets wat belangrijk was. Ze wilde alles weten en vooral controle houden.
Nu begrijp ik pas dat t om haar angst voor afwijzing gaat. Ze wilde de controle en alles weten om te weten dat je niet boos op haar was. Eigenlijk was er geen ruimte voor echte interesse in mij.
Emotioneel en sociaal echt niet handig. Gaf ook altijd adviezen (bij bijv ruzies die ik had) die t juist alleen maar erger maakte. En dan was ze boos dat ik (al snel niet meer) naar haar adviezen luisterde.
Hele rare mix van mijn moeder die zelf dacht dat ze veel te aardig was en maar alles voor iedereen deed terwijl ze eigenlijk heel veroordelend was en negatief over alles en iedereen die niet dacht zoals zij.
Sorry als t een warrig verhaal is. Komt er op neer dat ze zo graag haar kinderen goed wilde opvoeden en dwangmatig veel liefde wilde geven dat t mij als kind een ongemakkelijk en ongemeend gevoel gaf.
Nu ik t zo opschrijf voelde ik waarschijnlijk aan dat het niet zozeer ging om mij als kind/persoon te begrijpen maar als verwerking van haar eigen trauma’s. Ook overdreven aardig op een manier dat je er kriegel van wordt. En overdreven aardig daar kan je niks mee, boos kan je er niet om worden want t is toch aardig bedoeld?
Ik ben er nog steeds niet uit wat mij t meeste dwarszit maar op moment is het dat aanvoelen wat iemand zegt niet oprecht is. Jammer maar ze heeft zelf t heel zwaar gehad vroeger.
Wil ik jullie ook wel vragen eigenlijk. Mijn moeder heeft ons altijd verteld hoe vreselijk haar jeugd was tot in detail wat iedereen deed. Klinkt misschien hard maar ik kan/kon daar niet zoveel mee. Was ook mijn opa en oma die ik wel lief vond. Zij ervaarde dat als een afkeuring als je niet zoveel over haar jeugd wilde weten. Weet nu nog steeds niet of t normaal is je kinderen tot in detail op te schepen met de jeugdtraumas van de ouder?
Misschien haal ik dit nog wel weg ivm herkenbaarheid.
zondag 6 juni 2021 om 12:58
Ja daar zeg je wat. Heb t nooit zo gezien, dank voor het inzicht.Reficul schreef: ↑06-06-2021 06:11Toch verbaast het mij dat het je moeder is waar je over valt.. Vader laat kennelijk legitiem de opvoeding oplossen door moeder, waar moeder niet tegenop kon in haar eentje vanwege haar traumatische ervaringen . Hij heeft geen verantwoordelijkheid genomen en haar alleen laten worstelen.. Je moeder heeft in ieder geval haar best gedaan. Zoals jij het omschrijft kun je dat van je vader niet zeggen.
Schoppen tegen iets verkeerds is misschien ‘makkelijker’ dan boos worden op afwezigheid. Maar daarmee nog niet gerechtvaardigd.
zondag 6 juni 2021 om 13:07
zondag 6 juni 2021 om 13:18
Begrip en liefde tonen is niets mis mee. Respect, begrip en liefde is echter niet afdwingbaar. En juist vanwege die bloedband zijn er velen die van mening zijn dat een ouder recht heeft op juist die dingen, terwijl ze deze wel moeten verdienen.
En sommige ouders verdienen het dus niet en daarom ben ik van mening dat ze geen recht hebben op begrip en liefde. Die hebben ze waarschijnlijk zelf al voldoende….voor zichzelf.
En sommige ouders verdienen het dus niet en daarom ben ik van mening dat ze geen recht hebben op begrip en liefde. Die hebben ze waarschijnlijk zelf al voldoende….voor zichzelf.
zondag 6 juni 2021 om 19:26
Hier hetzelfde, moeder te dominant overheersend, controlefreak. Je mocht je niet rot voelen, kon ze niet mee omgaan.. heb tot heden last. Vader te soft. Maar ook autoritair. Heb veel meegemaakt. Grenzen laten overschrijden..
Ik heb chronische ptss. Mijn gevoelens zijn nooit erkend. Vroeger dan. Heel eenzaam voelde ik me.
Ouders beide de oorlog meegemaakt.
Tot mijn 12e ging het ok. In de puberteit geen begeleiding gehad. Natuurlijk waren er ook veel goede dingen maar qua gevoel en zo, heel weinig.
Ik heb chronische ptss. Mijn gevoelens zijn nooit erkend. Vroeger dan. Heel eenzaam voelde ik me.
Ouders beide de oorlog meegemaakt.
Tot mijn 12e ging het ok. In de puberteit geen begeleiding gehad. Natuurlijk waren er ook veel goede dingen maar qua gevoel en zo, heel weinig.
zondag 6 juni 2021 om 19:55
Wat fijn! Ik ben ook veel aan dit boek (gehad); heb het al veel mensen aangeraden en van iedereen krijg ik positieve reacties terug.
zondag 6 juni 2021 om 23:17
Zo herkenbaar dit!
[/quote]
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ik heb (en nog steeds eigenlijk) me er schuldig om gevoeld dat ik me daar aan ergerde. Het was immers goed bedoeld. Maar het was dwangmatig, de opvoeding moest slagen dat was t hogere doel. Een mooi doel en een mooi streven maar als kind word je dan als persoon niet gezien. Het voelde en voelt onecht. Lastig want de bedoelingen waren goed en ik besef ook dat het pure onmacht was maar heb daardoor wel alles alleen uitgezocht en nooit veel verteld thuis.
[/quote]
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ik heb (en nog steeds eigenlijk) me er schuldig om gevoeld dat ik me daar aan ergerde. Het was immers goed bedoeld. Maar het was dwangmatig, de opvoeding moest slagen dat was t hogere doel. Een mooi doel en een mooi streven maar als kind word je dan als persoon niet gezien. Het voelde en voelt onecht. Lastig want de bedoelingen waren goed en ik besef ook dat het pure onmacht was maar heb daardoor wel alles alleen uitgezocht en nooit veel verteld thuis.
maandag 7 juni 2021 om 00:03
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ik heb (en nog steeds eigenlijk) me er schuldig om gevoeld dat ik me daar aan ergerde. Het was immers goed bedoeld. Maar het was dwangmatig, de opvoeding moest slagen dat was t hogere doel. Een mooi doel en een mooi streven maar als kind word je dan als persoon niet gezien. Het voelde en voelt onecht. Lastig want de bedoelingen waren goed en ik besef ook dat het pure onmacht was maar heb daardoor wel alles alleen uitgezocht en nooit veel verteld thuis.
[/quote]
Ja, ik ben zo vastgelopen door alles dat ik.ook nu pas denk oja, logisch, als ik nu terugkijk. Geen emotionele begeleiding.
maandag 7 juni 2021 om 13:02
Ik heb niet alles gelezen, maar wat naar dat veel mensen een traumatische jeugd hebben gehad.
Ik helaas ook. Mijn moeder werkte meer dan fulltime en was overspannen en niet in staat veel liefde te geven... en mijn vader behandelde ons helemaal niet goed.
Ook hadden ze altijd ruzie en hebben we veel geweld moeten zien.
Jarenlang is het ellende geweest.
Ik ben ook een poosje uit huis geplaatst geweest.
Ik heb 1,5 jaar lang schematherapie gehad maar heb er niet genoeg aan gehad en kreeg steeds meer moeite met mijn ouders en steeds meer boosheid in me, door het oprakelen van alle vervelende dingen.
Ik denk dat het alleen helpt als je na het oprakelen ook handvaten krijgt hoe je ermee om kunt gaan.
Ik helaas ook. Mijn moeder werkte meer dan fulltime en was overspannen en niet in staat veel liefde te geven... en mijn vader behandelde ons helemaal niet goed.
Ook hadden ze altijd ruzie en hebben we veel geweld moeten zien.
Jarenlang is het ellende geweest.
Ik ben ook een poosje uit huis geplaatst geweest.
Ik heb 1,5 jaar lang schematherapie gehad maar heb er niet genoeg aan gehad en kreeg steeds meer moeite met mijn ouders en steeds meer boosheid in me, door het oprakelen van alle vervelende dingen.
Ik denk dat het alleen helpt als je na het oprakelen ook handvaten krijgt hoe je ermee om kunt gaan.
maandag 7 juni 2021 om 13:20
Ik heb nog niet veel gepost hier. Lees wel mee. Heb jarenlange therapie gehad en daardoor de handvatten gekregen om ermee om te gaan. Maar omdat ik zo verscheurd word door tegenstrijdige emoties heb ik de handvatten maar losjes toe gepast. Het voelde te heftig, te overdreven... Nu is er pas geleden weer wat gebeurd binnen het gezin waardoor ik het besef heb gekregen dat ik mezelf elke keer weer pijn en verdriet blijf aandoen. Ik moet nu echt voor mijn gezondheid kiezen en wat ik geleerd heb toepassen.
