Psyche
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd als kind
maandag 24 mei 2021 om 19:57
Sinds een paar maanden gaat het niet zo goed met mij. Ik ben uitgevallen op werk en sinds kort heb ik therapie. Ik heb pas twee sessies gehad en nu al zoveel inzichten gekregen. Een van de inzichten is dat ik als kind niet tot te weinig gezien ben, ik ben 'emotioneel verwaarloosd'. Ik kom uit een overwegend liefdevol gezin en ik heb dit zelf nooit doorgehad. Tot nu, ik loop tegen dingen aan die wel verklaarbaar zijn nu ik weet wat er mis is. Ik neem mijn ouders niets kwalijk, ze hebben alles met de beste bedoelingen gedaan maar het doet pijn om hierachter te komen.
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
Wie is er ook emotioneel verwaarloosd en merkt(e) hier op volwassen leeftijd de gevolgen van? En hoe ben je ermee omgegaan?
maandag 24 mei 2021 om 21:39
Ik ben er recent achtergekomen dat ik helaas emotioneel verwaarloosd ben. Het was in het begin heel lastig om dit te accepteren, vooral ook omdat ik heel loyaal ben naar mijn ouders toe. Ben nog steeds aan het werk om ermee om te gaan, ik hoop dat nieuwe therapie gaat helpen. Hoe zijn jullie "eroverheen gekomen"?
maandag 24 mei 2021 om 21:42
Alsof ik het geschreven heb. Je verwoordt mijn gedachten. Zo pijnlijk helder. DankjeSterre1989 schreef: ↑24-05-2021 21:31Hoi,
Ik ben ook emotioneel verwaarloosd als kind, mijn ouders hadden hun eigen problemen, zoals verslaving,geldzorgen, werkproblemen,zorg voor mijn zusje en etc. Ik paste me altijd aan(emotieloos) en in mijn hoofd speelde altijd dat ik ze niet moest lastigvallen met mijn dingen. Ik heb er in mijn latere leven en nu nog steeds erg veel last van. In de zin, dat ik vaak niet weet wat een normale reactie is,ik heb vaak bij mensen afgekeken hoe zij reageerden en dan aapte ik dat na, alleen komt het bij mij dus niet echt van binnenuit. Ik weet vaak niet wat ik als persoon ergens van vind of wat ik belangrijk vind of wat ik wil. En nu reageer ik vaak of juist veel te emotioneel of veel te rationeel, momenteel kamp ik ook met veel andere problemen, dat zal er ook mee te maken hebben. Daarnaast heb ik veel moeite om me aan mensen te binden , dat voelt soms bijna onmogelijk. Het roept veel angsten bij me op. Daar ben ik nu hard mee aan de slag. Nu voelt het vaak alsof ik maar een half leven leid, geen persoon ben. Even een kleine samenvattingIk weet niet of dat logisch klinkt haha. Ik ben lerende.
En ook mijn ouders hadden de beste bedoelingen bij mij, ze hadden het niet door, omdat ik me heel erg aanpaste. Dus ik snap je dubbele gevoel omtrent dit onderwerp. Dat ervaar ik zelf ook, ook een schuldgevoel om dit tegen mensen te vertellen bijv. Ze hebben het niet zo gewild.
Waar loop jij tegenaan in je leven?
maandag 24 mei 2021 om 21:49
In jouw situatie komt ook de term parentificatie bij me op. Je hebt een zware klus op je schouders drukken gehad.PizzaAndPasta schreef: ↑24-05-2021 20:33Ik weet precies wat je bedoelt. Mijn ouders hebben alles voor me over en zouden alles voor me doen, maar emotioneel kunnen ze er niet voor me zijn. Mijn ouders komen beiden uit een gezin waar (emotionele) mishandeling normaal is, en zij zijn dus nooit emotioneel volwassen geworden.
Op jonge leeftijd ben ik de ''moeder'' geweest voor beide ouders. Ze dumpten hun gevoelens bij mij, waardoor ik al vroeg volwassen heb moeten worden. Als ze ruzie met elkaar hadden, kwamen ze bij mij hun gal spuien. Ik wist nooit wat ik hiermee moest.
Ik heb therapie gehad, en mijn psycholoog raadde mij het boek ''Ongezien opgegroeid'' aan van Lindsay C. Gibson. Het hele boek was een herkenning voor mij, ik dacht dat ik alleen was. Het heeft mij geholpen om in te zien hoe de jeugd van mijn ouders hen heeft beïnvloed, en hoe ik ermee om kan gaan. Soms gaat dit nog niet helemaal goed, maar het begin is er.
maandag 24 mei 2021 om 21:49
maandag 24 mei 2021 om 21:54
Ik vind het moeilijk te begrijpen dat jullie schrijven over emotionele verwaarlozing en jullie tegelijkertijd zo loyaal en liefdevol blijven praten over hen die dit deden.
Ja, ze deden hun best. Maar nee, ze hebben het verkloot.
Ik ben nav eigen geschiedenis en lange therapie niet meer loyaal. Ik kan het niet meer opbrengen.
Ja, ze deden hun best. Maar nee, ze hebben het verkloot.
Ik ben nav eigen geschiedenis en lange therapie niet meer loyaal. Ik kan het niet meer opbrengen.
maandag 24 mei 2021 om 22:04
Hier ook herkenning. [sorry, stukje verwijderd ivm herkenbaarheid]
Ondanks dat geloof ik toch dat ze beide het beste deden wat ze konden en hadden ze zelf ook geen makkelijke jeugd. In materieel opzicht ontbrak er niks. Maar geleerd wat ik zelf voel en wil en dat te uiten, nee. Vooral onzichtbaar zijn, ja dat heb ik wel geleerd. Ondanks verschillende therapieen en al jarenlang werken aan deze issues vind ik het nog steeds heel moeilijk gezonde relaties op te bouwen, liefde te voelen en verbinding te maken.
Ondanks dat geloof ik toch dat ze beide het beste deden wat ze konden en hadden ze zelf ook geen makkelijke jeugd. In materieel opzicht ontbrak er niks. Maar geleerd wat ik zelf voel en wil en dat te uiten, nee. Vooral onzichtbaar zijn, ja dat heb ik wel geleerd. Ondanks verschillende therapieen en al jarenlang werken aan deze issues vind ik het nog steeds heel moeilijk gezonde relaties op te bouwen, liefde te voelen en verbinding te maken.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 24-05-2021 22:56
Reden: Herkenbaarheid
Reden: Herkenbaarheid
33.33% gewijzigd
maandag 24 mei 2021 om 22:05
Ik herken beide. Ik heb inmiddels het contact verbroken met beide ouders. Het voelt veel vrijer zonder die druk en pijn die het met zich meebracht als ik ze wel sprak/zag. En tegelijk heb ik nog steeds last van een schuldgevoel. Ik wil graag vergevingsgezind zijn, dat is een belangrijke waarde voor me. Ik wil graag zien wat er wel is, een 'goed kind' zijn. Een andere waarde is dat ik authenticiteit belangrijk vind, en 'mijn kleuren laten zien'. Dat kan niet als ik contact wil hebben, contact kan alleen met een pantser. Dan hebben we het over koetjes en kalfjes, niet over vroeger, niet over de toekomst, en niet over gevoelens. En dat is zo akelig leeg dat ik dan liever geen contact heb. Maar het blijft pijn doen.Ttroeteltje schreef: ↑24-05-2021 21:54Ik vind het moeilijk te begrijpen dat jullie schrijven over emotionele verwaarlozing en jullie tegelijkertijd zo loyaal en liefdevol blijven praten over hen die dit deden.
Ja, ze deden hun best. Maar nee, ze hebben het verkloot.
Ik ben nav eigen geschiedenis en lange therapie niet meer loyaal. Ik kan het niet meer opbrengen.
Hoe ga jij daarmee om Troetel? Het klinkt alsof je verder bent in dat proces.
katinke wijzigde dit bericht op 24-05-2021 22:27
0.25% gewijzigd
maandag 24 mei 2021 om 22:05
Deze term heeft m'n psycholoog ook laten vallen, inderdaad. Aan de ene kant dacht ik, ja, ik heb heel erg de emoties van m'n ouders moeten dragen, maar aan de andere kant vind ik het niet passend, omdat ik verder niet veel heb gedaan. Ik heb ze niet verzorgd (behalve op emotioneel vlak dus), ik ben niet gaan werken om geld voor hun te verdienen, ik betaalde geen rekeningen voor ze, ik hielp ze niet met documenten en dergelijke.Ttroeteltje schreef: ↑24-05-2021 21:49In jouw situatie komt ook de term parentificatie bij me op. Je hebt een zware klus op je schouders drukken gehad.
Ik merk wel dat ik veel meer afstand van ze heb genomen. Ik bel ze hooguit eens per één à twee maanden, soms minder. Ik probeer voor mezelf te leven, en niet meer voor hen.
maandag 24 mei 2021 om 22:13
Ik herken veel in wat ik hier lees. Bij ons was er ook geen ruimte voor emoties, of interesse in wat er in ons omging. Beide ouders waren emotioneel onbeschikbaar. Het heeft bij mij geresulteerd in mijn bestaansrecht halen uit heel hard werken, uit lief zijn, aanvoelen wat de ander nodig had. Ik had geen idee wie ik was, wat ik nodig had. Een heel leeg leven. Depressies, moeite met vertrouwen/verbinden. Dat vooral. Ook ik heb veel therapie gehad. Best veel geleerd, maar ook nog steeds het gevoel dat ik essentiële vaardigheden mis. Dat m'n gereedschapskist niet goed genoeg gevuld is om het leven te leven zoals ik mensen om me heen dat zie doen. Met ups en downs, maar in verbinding, en met een basis (zelf) vertrouwen.
maandag 24 mei 2021 om 22:21
Ik herken veel wat hier geschreven wordt. Ik liep ook daardoor vast in het leven. En loop nog steeds af en toe vast. "Eroverheen komen" zal waarschijnlijk nooit lukken. Ik heb het inmiddels wel geaccepteerd, maar de ene keer kan ik het accepteren en de andere keer niet.
Ik lees even mee, maar ben er nu nog even niet klaar voor om meer te delen.
Ik lees even mee, maar ben er nu nog even niet klaar voor om meer te delen.
maandag 24 mei 2021 om 22:23
katinke schreef: ↑24-05-2021 22:13Ik herken veel in wat ik hier lees. Bij ons was er ook geen ruimte voor emoties, of interesse in wat er in ons omging. Beide ouders waren emotioneel onbeschikbaar. Het heeft bij mij geresulteerd in mijn bestaansrecht halen uit heel hard werken, uit lief zijn, aanvoelen wat de ander nodig had. Ik had geen idee wie ik was, wat ik nodig had. Een heel leeg leven. Depressies, moeite met vertrouwen/verbinden. Dat vooral. Ook ik heb veel therapie gehad. Best veel geleerd, maar ook nog steeds het gevoel dat ik essentiële vaardigheden mis. Dat m'n gereedschapskist niet goed genoeg gevuld is om het leven te leven zoals ik mensen om me heen dat zie doen. Met ups en downs, maar in verbinding, en met een basis (zelf) vertrouwen.
Ontzettend goed verwoord dit. Zo herkenbaar.
maandag 24 mei 2021 om 22:23
Op emotioneel vlak voor iemand zorgen is net zo belangrijk als materieel / fysiek. Het is een basis behoefte. Je hebt lasten gedragen die niet bij jou als kind hoorde, maar bij jouw ouders.PizzaAndPasta schreef: ↑24-05-2021 22:05Deze term heeft m'n psycholoog ook laten vallen, inderdaad. Aan de ene kant dacht ik, ja, ik heb heel erg de emoties van m'n ouders moeten dragen, maar aan de andere kant vind ik het niet passend, omdat ik verder niet veel heb gedaan. Ik heb ze niet verzorgd (behalve op emotioneel vlak dus), ik ben niet gaan werken om geld voor hun te verdienen, ik betaalde geen rekeningen voor ze, ik hielp ze niet met documenten en dergelijke.
Ik merk wel dat ik veel meer afstand van ze heb genomen. Ik bel ze hooguit eens per één à twee maanden, soms minder. Ik probeer voor mezelf te leven, en niet meer voor hen.
Voor mij ook maar al te herkenbaar. Ik was een soort mediator voor mijn ouders. Ook alleen emotioneel.
maandag 24 mei 2021 om 22:25
Soms is het heel moeilijk de roze bril af te doen en te zien wat er echt is. Ik spreek uit ervaring. Daar heb ik echt lang voor nodig gehad.Ttroeteltje schreef: ↑24-05-2021 21:54Ik vind het moeilijk te begrijpen dat jullie schrijven over emotionele verwaarlozing en jullie tegelijkertijd zo loyaal en liefdevol blijven praten over hen die dit deden.
Ja, ze deden hun best. Maar nee, ze hebben het verkloot.
Ik ben nav eigen geschiedenis en lange therapie niet meer loyaal. Ik kan het niet meer opbrengen.
...
maandag 24 mei 2021 om 22:27
Ja. Wil er niet teveel over zeggen voluit maar JA.
Het was overigens een eye opener om te lezen dat het centrum in de hersenen waar de jeugdherinneringen worden bewaard en het gedeelte waar de hormoonhuishouding wordt aangestuurd, met elkaar in verbinding staan. Zoiets. Hoe dan ook: juist als een vrouw overgangsklachten krijgt, kan ze ook met een klap terug in het verleden landen.
Het was overigens een eye opener om te lezen dat het centrum in de hersenen waar de jeugdherinneringen worden bewaard en het gedeelte waar de hormoonhuishouding wordt aangestuurd, met elkaar in verbinding staan. Zoiets. Hoe dan ook: juist als een vrouw overgangsklachten krijgt, kan ze ook met een klap terug in het verleden landen.
maandag 24 mei 2021 om 22:35
Enigszins herkenbaar. Mijn moeder was echt super zorgzaam en liefdevol. Mijn vader daarentegen is een liefdeloze eikel. Nu ik zelf moeder ben begin ik mij steeds meer te realiseren dat ook mijn moeder flink wat steken heeft laten vallen. Mede door de constante strijd met mijn vader waardoor zij zelf ook altijd aan het overleven was. Daarnaast was ik al een heel onzeker kind. En zie ik bij mijn eigen kind dat hij daar echt begeleiding bij nodig heeft. Dat heb ik zelf ook nooit gekregen.
Het boek running on empty is echt een aanrader. En het principe cen children is ook zeker het googlen waard
Het boek running on empty is echt een aanrader. En het principe cen children is ook zeker het googlen waard
maandag 24 mei 2021 om 22:37
Ook voor mij herkenbaar (denk ik) dacht altijd uit een redelijk normaal gezin te komen. Niet heel opvallend ofzo, maar eigenlijk waren mijn ouders wel heel erg emotioneel afwezig en kreeg ik veel emoties op me af van m'n moeder.
Loop nu behoorlijk tegen dingen aan, wordt me bewuster van patronen en dat is best een eye opener. Moet ook zeggen dat mijn kinderen mij behoorlijk een spiegel voorhouden. Wat hun vragen / nodig hebben op emotioneel gebied geef ik ze. Echter herken ook mezelf in die emoties en weet dat er bij mij vroeger nooit wat mee gedaan is. Confronterend...
Loop nu behoorlijk tegen dingen aan, wordt me bewuster van patronen en dat is best een eye opener. Moet ook zeggen dat mijn kinderen mij behoorlijk een spiegel voorhouden. Wat hun vragen / nodig hebben op emotioneel gebied geef ik ze. Echter herken ook mezelf in die emoties en weet dat er bij mij vroeger nooit wat mee gedaan is. Confronterend...
maandag 24 mei 2021 om 22:39
En dat is je goed recht. Ik ben minder loyaal naar mijn ouders, en ik zou mijn gevoelens ook niet perse als liefdevol omschrijven. Maar ik heb wel compassie.Ttroeteltje schreef: ↑24-05-2021 21:54Ik vind het moeilijk te begrijpen dat jullie schrijven over emotionele verwaarlozing en jullie tegelijkertijd zo loyaal en liefdevol blijven praten over hen die dit deden.
Ja, ze deden hun best. Maar nee, ze hebben het verkloot.
Ik ben nav eigen geschiedenis en lange therapie niet meer loyaal. Ik kan het niet meer opbrengen.
Mijn moeder bijvoorbeeld heeft voor zover ik weet een borderline persoonlijkheidsstoornis. Daar heeft zij ook niet om gevraagd. Ik vind het heel sneu om een volwassen vrouw zo te zien zoeken naar liefde, een bodemloze put omdat ze niet van zichzelf kan houden, en ondertussen iedereen wegduwend. Ik kan haar niet in mijn leven hebben. Dat kan ik niet aan en daar heb ik echt om moeten rouwen. Maar aan de andere kant ben ik nu heel gelukkig, heb ik hele mooie warme contacten en een rijk leven. Daar ben ik dankbaar voor, en daar horen alle ervaringen die ik opgedaan heb in mijn jeugd en die hebben bijgedragen aan wie ik nu ben bij.
maandag 24 mei 2021 om 22:41
Allemaal heel herkenbaar!! Ik vind het heel lastig om aan te geven wat mijn behoeften zijn. En niet omdat ik het niet durf aan te geven maar omdat ik het vaak gewoon echt niet weet. Soms voel ik zoveel dat ik niet weet wat ik echt voel en soms voelt het ook zo leeg.Sterre1989 schreef: ↑24-05-2021 21:31Hoi,
Ik ben ook emotioneel verwaarloosd als kind, mijn ouders hadden hun eigen problemen, zoals verslaving,geldzorgen, werkproblemen,zorg voor mijn zusje en etc. Ik paste me altijd aan(emotieloos) en in mijn hoofd speelde altijd dat ik ze niet moest lastigvallen met mijn dingen. Ik heb er in mijn latere leven en nu nog steeds erg veel last van. In de zin, dat ik vaak niet weet wat een normale reactie is,ik heb vaak bij mensen afgekeken hoe zij reageerden en dan aapte ik dat na, alleen komt het bij mij dus niet echt van binnenuit. Ik weet vaak niet wat ik als persoon ergens van vind of wat ik belangrijk vind of wat ik wil. En nu reageer ik vaak of juist veel te emotioneel of veel te rationeel, momenteel kamp ik ook met veel andere problemen, dat zal er ook mee te maken hebben. Daarnaast heb ik veel moeite om me aan mensen te binden , dat voelt soms bijna onmogelijk. Het roept veel angsten bij me op. Daar ben ik nu hard mee aan de slag. Nu voelt het vaak alsof ik maar een half leven leid, geen persoon ben. Even een kleine samenvatting
En ook mijn ouders hadden de beste bedoelingen bij mij, ze hadden het niet door, omdat ik me heel erg aanpaste. Dus ik snap je dubbele gevoel omtrent dit onderwerp. Dat ervaar ik zelf ook, ook een schuldgevoel om dit tegen mensen te vertellen bijv. Ze hebben het niet zo gewild.
Waar loop jij tegenaan in je leven?
Het helpt ook niet dat mijn zusje het helemaal niet herkend en het in die zin 'opneemt' voor mijn ouders.
maandag 24 mei 2021 om 22:45
Niet quoten aub!
Ja, ik ook, onder andere dan. Ik kan dit eigenlijk pas een paar jaar 'zien', en vond mijn opvoeding eerst heel normaal. Pas na het verwerken van andere (shock)trauma's kwam het stukje 'opvoeding' bovendrijven.
Ik heb er best wat moeite mee gehad over hoe ik met mijn ouders om moet gaan. Ik zit daarin nu in rustiger vaarwater. Ik praat er niet over met ze, dat heeft totaal geen zin. Ik heb moeten rouwen om de jeugd die ik had kunnen hebben, rouwen om de ouders die ik had kunnen hebben, en begrijpen dat wat ze (niet) hebben gedaan, niet met slechte intenties was, en echt vanuit de wens mij een goede opvoeding te geven.
Ook al heb ik nog letterlijk dagelijks last van de gevolgen van mijn opvoeding (en andere trauma's die daaraan gelinkt zijn, maar toch voornamelijk qua hechting en onveiligheid binnen het gezin), toch kan ik redelijk met mijn ouders overweg en zie ik ze best vaak, met plezier.
Ja, ik ook, onder andere dan. Ik kan dit eigenlijk pas een paar jaar 'zien', en vond mijn opvoeding eerst heel normaal. Pas na het verwerken van andere (shock)trauma's kwam het stukje 'opvoeding' bovendrijven.
Ik heb er best wat moeite mee gehad over hoe ik met mijn ouders om moet gaan. Ik zit daarin nu in rustiger vaarwater. Ik praat er niet over met ze, dat heeft totaal geen zin. Ik heb moeten rouwen om de jeugd die ik had kunnen hebben, rouwen om de ouders die ik had kunnen hebben, en begrijpen dat wat ze (niet) hebben gedaan, niet met slechte intenties was, en echt vanuit de wens mij een goede opvoeding te geven.
Ook al heb ik nog letterlijk dagelijks last van de gevolgen van mijn opvoeding (en andere trauma's die daaraan gelinkt zijn, maar toch voornamelijk qua hechting en onveiligheid binnen het gezin), toch kan ik redelijk met mijn ouders overweg en zie ik ze best vaak, met plezier.
maandag 24 mei 2021 om 22:53
_horizon_ schreef: ↑24-05-2021 22:39En dat is je goed recht. Ik ben minder loyaal naar mijn ouders, en ik zou mijn gevoelens ook niet perse als liefdevol omschrijven. Maar ik heb wel compassie. '
Wat verwoord je dit mooi. Dat is waar ik naar streef denk ik: een tussenvorm, niet in verwijten blijven hangen maar wel je eigen gevoelens er laten zijn. Het voelt zo vaak als een keuze vind ik: als ik voor mezelf kies laat ik hen in de steek en andersom. Het is daardoor nooit goed/vredig. Een vermoeiende spagaat.
katinke wijzigde dit bericht op 24-05-2021 22:57
0.28% gewijzigd
maandag 24 mei 2021 om 22:56
@Katinke: Ik heb dus met mijn ouders een stilzwijgende overeenkomst dat als het de verkeerde kant op gaat in een gesprek dat ik gewoon per direct naar huis ga.
Mijn gevoelens mogen er zijn en ik laat ze niet meer over mijn grenzen heen. Ik moet echter nog steeds zelf mijn grenzen bewaken en mijn gevoelens elders uiten. Ik ga geen erkenning krijgen van mijn ouders.
Als ik dit zo schrijf klinkt het heel krampachtig allemaal, maar het is meer een soort nieuwe omgang met elkaar nu de storm wat is gaan liggen.
Misschien dat het wat moeilijker wordt als de traumatherapie weer start, we zullen zien...
Mijn gevoelens mogen er zijn en ik laat ze niet meer over mijn grenzen heen. Ik moet echter nog steeds zelf mijn grenzen bewaken en mijn gevoelens elders uiten. Ik ga geen erkenning krijgen van mijn ouders.
Als ik dit zo schrijf klinkt het heel krampachtig allemaal, maar het is meer een soort nieuwe omgang met elkaar nu de storm wat is gaan liggen.
Misschien dat het wat moeilijker wordt als de traumatherapie weer start, we zullen zien...
maandag 24 mei 2021 om 23:00
RN123 schreef: ↑24-05-2021 22:41Allemaal heel herkenbaar!! Ik vind het heel lastig om aan te geven wat mijn behoeften zijn. En niet omdat ik het niet durf aan te geven maar omdat ik het vaak gewoon echt niet weet. Soms voel ik zoveel dat ik niet weet wat ik echt voel en soms voelt het ook zo leeg.
Het helpt ook niet dat mijn zusje het helemaal niet herkend en het in die zin 'opneemt' voor mijn ouders.
Ik quote je even, ik weet niet of ik het zo goed doe,maar ik zie het wel.
Ja, lastig is dat he, niet weten, wie je als persoon nu eigenlijk bent. Misschien herken je ook wat in vervloeiing? Toen ik daarover ging lezen, gingen bij mij ook veel belletjes rinkelen. Ik probeer ook heel bewust stil te staan bij mijn emoties en ze te leren verdragen, dat vind ik erg lastig. En dat gaat echt met ups en downs.
Ik heb dat ook met mijn zusje, die heeft het ook heel anders beleeft dan ik, waardoor je ook nog de erkenning voor jou als persoon mist. Zo ervaar ik dat tenminste, ik weet niet of jij dat ook hebt?
Watvoor therapie volg je nu?
