Psyche
alle pijlers
en nu samen verder..
dinsdag 6 november 2007 om 09:47
ik wil heel graag mijn verhaal kwijt maar weet niet zo goed waar ik het moet plaatsten..
wij (manlief en ik) hebben sinds april 2004 een sterke kinderwens.. na ruim een jaar zelf proberen zijn we naar de huisarts gegaan.. na div onderzoeken bleek ons zaad niet goed, dus zijn we doorgestuurd naar de gyneacoloog.. daar zijn we beide onderzocht en daar kwam uit dat alleen het zaad niet goed was.. maar omdat ze in dat ziekenhuis geen ivf deden moesten we naar een ivf kliniek.. voordat we daar terecht konden zijn we getrouwd.. dat was makkelijker met kinderen (en omdat we van elkaar houden natuurlijk). in het umc werden we weer onderzocht en ditmaal kregen we beter nieuws want ivf was nog niet nodig, we zouden eerst iui doen..
na 6 mislukte pogingen werd het dan toch ivf. in april dit jaar zijn we daar aan begonnen.. we hadden 13 eitjes en van die 13 3 bevrucht, dat viel ons wel een beetje tegen maar de kwaliteit was goed. we hadden een terugplaatsing van 2 embryootjes.. helaas werd ik na 10 dagen ongesteld. bij de 2e ivf hadden we 14 eitjes en 0 bevruchtingen, geen terugplaatsing dus.. de 3e keer werd het icsi.. we hadden 8 eitjes en op de valreep 2 embryootjes de kwaliteit was maar matig.. en ook nu werd ik weer ongesteld.. dat is nu een week geleden..
onze droom is uit elkaar gespat..
we hebben voordat we aan deze 3e poging begonnen gezegd dit is de laatste keer, tenzij de kwaliteit goed is en we genoeg embryootjes hebben..
nu moeten we samen verder, en dat gaat ook zeker wel lukken maar het doet zo'n zeer..
misschien dat er meer meiden hier zijn die in het zelfde schuitje zitten? misschien dat we elkaar kunnen helpen of zoiets..
groetjes wendy
wij (manlief en ik) hebben sinds april 2004 een sterke kinderwens.. na ruim een jaar zelf proberen zijn we naar de huisarts gegaan.. na div onderzoeken bleek ons zaad niet goed, dus zijn we doorgestuurd naar de gyneacoloog.. daar zijn we beide onderzocht en daar kwam uit dat alleen het zaad niet goed was.. maar omdat ze in dat ziekenhuis geen ivf deden moesten we naar een ivf kliniek.. voordat we daar terecht konden zijn we getrouwd.. dat was makkelijker met kinderen (en omdat we van elkaar houden natuurlijk). in het umc werden we weer onderzocht en ditmaal kregen we beter nieuws want ivf was nog niet nodig, we zouden eerst iui doen..
na 6 mislukte pogingen werd het dan toch ivf. in april dit jaar zijn we daar aan begonnen.. we hadden 13 eitjes en van die 13 3 bevrucht, dat viel ons wel een beetje tegen maar de kwaliteit was goed. we hadden een terugplaatsing van 2 embryootjes.. helaas werd ik na 10 dagen ongesteld. bij de 2e ivf hadden we 14 eitjes en 0 bevruchtingen, geen terugplaatsing dus.. de 3e keer werd het icsi.. we hadden 8 eitjes en op de valreep 2 embryootjes de kwaliteit was maar matig.. en ook nu werd ik weer ongesteld.. dat is nu een week geleden..
onze droom is uit elkaar gespat..
we hebben voordat we aan deze 3e poging begonnen gezegd dit is de laatste keer, tenzij de kwaliteit goed is en we genoeg embryootjes hebben.. nu moeten we samen verder, en dat gaat ook zeker wel lukken maar het doet zo'n zeer..
misschien dat er meer meiden hier zijn die in het zelfde schuitje zitten? misschien dat we elkaar kunnen helpen of zoiets..
groetjes wendy
dinsdag 6 november 2007 om 16:41
Hello sweetheart,
Het spijt me zo voor jullie. Maar ik ben vooral blij te horen dat jullie er samen wel uit zullen komen..Er zijn gelukkig nog andere manieren waarop je kinderen kunt krijgen, misschien kunnen jullie daar in de loop van de tijd je gedachten eens over laten gaan...Er zijn bijvoorbeeld zoveel kindjes op de wereld die zo gelukkig zouden zijn met ouders die ECHT graag kinderen willen en die onwijs veel van elkaar houden, zoals jullie. Vergis je niet op de impact die deze situatie op jezelf en jullie relatie kan hebben en yamuna's response/advies is een heel goeis. Ik heb zelf geen ervaring in deze richting..Maar wens jullie uiteraard alle sterke toe.
Liefs
Yasmine Yael eNala zzaJ
Het spijt me zo voor jullie. Maar ik ben vooral blij te horen dat jullie er samen wel uit zullen komen..Er zijn gelukkig nog andere manieren waarop je kinderen kunt krijgen, misschien kunnen jullie daar in de loop van de tijd je gedachten eens over laten gaan...Er zijn bijvoorbeeld zoveel kindjes op de wereld die zo gelukkig zouden zijn met ouders die ECHT graag kinderen willen en die onwijs veel van elkaar houden, zoals jullie. Vergis je niet op de impact die deze situatie op jezelf en jullie relatie kan hebben en yamuna's response/advies is een heel goeis. Ik heb zelf geen ervaring in deze richting..Maar wens jullie uiteraard alle sterke toe.
Liefs
Yasmine Yael eNala zzaJ
dinsdag 6 november 2007 om 17:54
Hoi Wendy,
geen ervaring, maar wil jullie heel veel sterkte wensen!
Ik kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk is om hier mee om te gaan, houd in je achterhoofd dat er manieren zijn om het te verwerken met professionele hulp. Schroom niet om hulp te vragen!
Natuurlijk kan je ook hier je verhaal doen, dat kan ook lekker opluchten,
heel veel sterkte
x
geen ervaring, maar wil jullie heel veel sterkte wensen!
Ik kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk is om hier mee om te gaan, houd in je achterhoofd dat er manieren zijn om het te verwerken met professionele hulp. Schroom niet om hulp te vragen!
Natuurlijk kan je ook hier je verhaal doen, dat kan ook lekker opluchten,
heel veel sterkte
x
dinsdag 6 november 2007 om 18:45
vooropgesteld ben ik ABSOLUUT overtuigd van de goede intentie van de posting van eNala zzaJ.
Ik heb twee uur nagedacht om hier op in te gaan ja of te nee.
dan toch ....
in het verhaal van wendy is het alternatief (adoptie) niet relevant.
Het gaat om het intense verdriet om je kinderwens zoals je die in eersteninstantie hebt/ had te moet laten gaan.
Te beginnen met de klap enige tijd geleden dat een zwangerschap niet "natuurlijk" gaat lukken.
Vol hoop stap je de medische molen in.
Kliniek in en uit onderzoeken, je stampt jezelf vol met hormonen, pijnlijke procedures en behandelingen, telkens het lange wachten die iedere keer beeindigd werden met een teleurstelling.
bloed zweet en tranen.
Je had een kindje in je buik willen voelen groeien, een kindje van jou en je man.
je had het geboren willen laten worden, met aan je zijde het trotse gezicht van je man...
een kindje van jou en hem, de kroon op jullie liefde..... en dat gaat niet zo zijn ...
Ik vind het ongepast om dan te beginnen over adoptie, daarmee sjees je over het hele "verwerkingsproces" heen wat nog moet plaatsvinden.
het verwerkingsproces van de klappen die zojuist gevallen zijn.
Zoveel energie, tijd, grenzen verlegd, pijn verbeten, zoveel van je zelf geinvesteerd om de droom werkelijkheid te doen worden.
nu is die droom aan gruzelementen stuk, kapot , in duizenden stukjes...
dinsdag 6 november 2007 om 19:25
ik denk dat het verstandig is om langs te gaan bij de maatschappelijk werkster, ze helpen je aan ideeen / ritueeltjes hoe met zaken om te gaan. het van je afpraten, gewoon ongebreideld vertellen,
Iemand van buitenaf die een stukje met je meeloopt op de emotionele achtbaan. Je kunt "anders" praten tegenover een maatschappelijk werker dan in je directe omgeving. Je bent tegenover vrienden en familie toch geneigd om gecensureerd te vertellen, jezelf in te houden, je denkt; na drie keer zullen ze me wel een zeur vinden. laat ik mijn mond maar houden ...
terwijl ik juist denk dat het van je af praten heel goed is voor je eigen verwerkings proces.
je kan allicht heen gaan, en als het niet goed voelt, of het "werkt" niet voor jou. dan kun je altijd weer afhaken ....
dinsdag 6 november 2007 om 19:33
ik weet precies wat je bedoelt hoor, ik heb al eens bij een maatschappelijkwerkster gelopen, en dat beviel me niet.. daarna ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en dat heeft me echt wel geholpen..
het is allemaal zo moeilijk! en de omgeving wil er juist wel over praten maar ik heb daar nog moeite mee.. het doet zo'n zeer.. ik zal het eens met manlief over hebben, misschien dat we samen kunnen of zo..
groetjes wendy
het is allemaal zo moeilijk! en de omgeving wil er juist wel over praten maar ik heb daar nog moeite mee.. het doet zo'n zeer.. ik zal het eens met manlief over hebben, misschien dat we samen kunnen of zo..
groetjes wendy
dinsdag 6 november 2007 om 20:09
Ik ben het ook eens met Yamuna wbt het adoptieverhaal.
Het gaat om het verdriet dat je hebt als je mee hebt gemaakt wat Wendy en haar man mee hebben moeten maken. Ik moest gewoon huilen toen ik het stuk van Yamuna las. De beschrijving die je geeft van de MMM en alle bijkomende gevoelens klopt gewoon helemaal.
Kan (en wil) het me niet voorstellen hoe het is om op dit punt van de MMM aan te komen.
Wendy, ik hoop dat je hier steun en advies zal vinden.
Het gaat om het verdriet dat je hebt als je mee hebt gemaakt wat Wendy en haar man mee hebben moeten maken. Ik moest gewoon huilen toen ik het stuk van Yamuna las. De beschrijving die je geeft van de MMM en alle bijkomende gevoelens klopt gewoon helemaal.
Kan (en wil) het me niet voorstellen hoe het is om op dit punt van de MMM aan te komen.
Wendy, ik hoop dat je hier steun en advies zal vinden.
woensdag 7 november 2007 om 10:19
woensdag 7 november 2007 om 10:58
Lieve Wendy,
Jouw ervaring is de angst voor zoveel vrouwen die we in de loop der jaren zijn tegengekomen op het forum. Voor de meeste was die angst ongegrond, omdat ze toch nog zwanger mochten raken en een kindje op de wereld mochten zetten. Die droom is voor jullie voorbij. Er zijn geen woorden voor hoe jullie je moeten voelen. Geen cliché's meer die gezegd kunnen worden.
Het meest pijnlijke komt nu, het verwerken van de pijn, het helen van de ziel. Het gaat een zware tijd voor jullie worden meis, maar jullie zijn met zijn tweetjes. Jullie hebben in die laatste zware stappen bewezen dat je met zijn tweetjes uit dalen kunnen komen, dus nu gaat het jullie ook lukken.
De pijn zal altijd blijven, en ook zal de wond nog meerdere malen opengereten worden, maar bedenk dat als je denkt dat je het even niet meer redt je altijd een heleboel mensen, in je persoonlijke omgeveing en hier op het forum, hebt om bij uit te huilen.
Ik wens je alle kracht van de wereld toe, om de eerste stappen van verwerking te nemen, en ik hoop voor je dat jullie ooit iets vinden of mogen ontvangen, wat die vreselijk wond een beetje kan verzachten.
Ik zal jou, jouw stappen, jouw teleurrstellingen, jouw onmacht, maar het meest jouw warme woorden die je toch altijd voor een ander overhad nooit van tafel vegen of vergeten. Je bent een groot voorbeeld wat betreft kracht in de MM voor velen van ons.
Het gaat je goed meis.
*en nu moet ik janken!!*
Jouw ervaring is de angst voor zoveel vrouwen die we in de loop der jaren zijn tegengekomen op het forum. Voor de meeste was die angst ongegrond, omdat ze toch nog zwanger mochten raken en een kindje op de wereld mochten zetten. Die droom is voor jullie voorbij. Er zijn geen woorden voor hoe jullie je moeten voelen. Geen cliché's meer die gezegd kunnen worden.
Het meest pijnlijke komt nu, het verwerken van de pijn, het helen van de ziel. Het gaat een zware tijd voor jullie worden meis, maar jullie zijn met zijn tweetjes. Jullie hebben in die laatste zware stappen bewezen dat je met zijn tweetjes uit dalen kunnen komen, dus nu gaat het jullie ook lukken.
De pijn zal altijd blijven, en ook zal de wond nog meerdere malen opengereten worden, maar bedenk dat als je denkt dat je het even niet meer redt je altijd een heleboel mensen, in je persoonlijke omgeveing en hier op het forum, hebt om bij uit te huilen.
Ik wens je alle kracht van de wereld toe, om de eerste stappen van verwerking te nemen, en ik hoop voor je dat jullie ooit iets vinden of mogen ontvangen, wat die vreselijk wond een beetje kan verzachten.
Ik zal jou, jouw stappen, jouw teleurrstellingen, jouw onmacht, maar het meest jouw warme woorden die je toch altijd voor een ander overhad nooit van tafel vegen of vergeten. Je bent een groot voorbeeld wat betreft kracht in de MM voor velen van ons.
Het gaat je goed meis.
*en nu moet ik janken!!*
woensdag 7 november 2007 om 11:56
moon, ik jank even met je mee.. wat lief.. het doet inderdaad pijn en het liefst zou ik mijn bed in willen kruipen en er nooit meer uitkomen maar dat gaat helaas niet.. we hebben inderdaad elkaar en dat is ook belangrijk.. ook manlief heeft het moeilijk en samen een groot verdriet.. we zullen moeten vechten met elkaar, om elkaar en dat gaat ook zeker lukken daar ben ik van overtuigd maar makkelijk zal het zeker niet gaan.. en inderdaad de pijn zal nooit helemaal overgaan, net als het verlangen naar.. en elke keer als er weer iemand zwanger is in mijn omgeving zal die pijn terug komen want dat is wat ik nooit mee zal maken..
helemaal afscheid nemen van het forum dat kan ik nog niet, vandaar dat ik dit topic heb geopend,.
ook jouw wil ik heel veel succes wensen en ik hoop dat ook jouw wens snel mag uitkomen.. en dat je niet weer de elende mee hoeft te maken die je in de afgelopen tijd hebt meegemaakt..
dankje voor je lieve woordjes, ondanks de tranen doen ze me goed..
groetjes wendy
helemaal afscheid nemen van het forum dat kan ik nog niet, vandaar dat ik dit topic heb geopend,.
ook jouw wil ik heel veel succes wensen en ik hoop dat ook jouw wens snel mag uitkomen.. en dat je niet weer de elende mee hoeft te maken die je in de afgelopen tijd hebt meegemaakt..
dankje voor je lieve woordjes, ondanks de tranen doen ze me goed..
groetjes wendy
woensdag 7 november 2007 om 17:17
Kippenvel hier.................
Yamuna en Moon, wat goed verwoord...............
Lieve Wendy: heb altijd met je meegeleefd en vond je altijd zo positief en sterk! Heb altijd gedacht dat het wel goed zou komen met jullie........
Wat moet dit nu ongelofelijk zwaar zijn! En zo oneerlijk!
Heel veel liefde en sterkte voor jullie samen................
Yamuna en Moon, wat goed verwoord...............
Lieve Wendy: heb altijd met je meegeleefd en vond je altijd zo positief en sterk! Heb altijd gedacht dat het wel goed zou komen met jullie........
Wat moet dit nu ongelofelijk zwaar zijn! En zo oneerlijk!
Heel veel liefde en sterkte voor jullie samen................
woensdag 7 november 2007 om 19:48
Lieve Wendy,
Ik snap dat je niet meer op ons topic mee wil schrijven, maar ik zal je missen, ondanks dat ik pas een paar maanden mee schrijf. Ik vind je een ontzettend sterke vrouw en ik hoop dat je alles met de tijd een plekje kan geven. Ik kan alleen maar zeggen dat je in mijn gedachten bent en dat ik je heel veel sterkte wil wensen.
Doggie
(nu ga ik even mijn tranen drogen, want ik heb de postings huilend zitten lezen. Mooi woorden Yamuna en Mooncather. Jullie verwoorden heel mooi wat ik ook zou willen zeggen maar niet kan)
Ik snap dat je niet meer op ons topic mee wil schrijven, maar ik zal je missen, ondanks dat ik pas een paar maanden mee schrijf. Ik vind je een ontzettend sterke vrouw en ik hoop dat je alles met de tijd een plekje kan geven. Ik kan alleen maar zeggen dat je in mijn gedachten bent en dat ik je heel veel sterkte wil wensen.
Doggie(nu ga ik even mijn tranen drogen, want ik heb de postings huilend zitten lezen. Mooi woorden Yamuna en Mooncather. Jullie verwoorden heel mooi wat ik ook zou willen zeggen maar niet kan)
donderdag 8 november 2007 om 13:48
doggie het is niet zo zeer niet meer willen maar denk dat het beter is voor mezelf.. ik zal af en toe echt nog wel komen kijken..
peggysue en doggie dankje.. positiviteit is momenteel ver te zoeken.. begin van de week ook lekker gebekvecht met manlief, maar dat gaat alwel weer beter.. ik kan weinig hebben momenteel en vind het dan ook heerlijk dat ik thuis ben, al die zijkklanten (?) kan ik wel schieten.. ook van mijn collega wordt ik knetter..
groetjes wendy
peggysue en doggie dankje.. positiviteit is momenteel ver te zoeken.. begin van de week ook lekker gebekvecht met manlief, maar dat gaat alwel weer beter.. ik kan weinig hebben momenteel en vind het dan ook heerlijk dat ik thuis ben, al die zijkklanten (?) kan ik wel schieten.. ook van mijn collega wordt ik knetter..
groetjes wendy
donderdag 8 november 2007 om 14:32
Lieve Wendy, ik ga het je nog een keer zeggen: ik heb héél veel respect voor vrouwen zoals jij (en je partner, niet te vergeten). En ik ga dit ook nog een keer zeggen: je bent een kanjer!
Schrijf zoveel je wilt hier, ik kan je niet echt helpen, dat weet je, maar ik heb wel een grote voor je.
Sterkte meis, ik denk aan je.
Schrijf zoveel je wilt hier, ik kan je niet echt helpen, dat weet je, maar ik heb wel een grote
voor je.Sterkte meis, ik denk aan je.
