Psyche
alle pijlers
en nu samen verder..
dinsdag 6 november 2007 om 09:47
ik wil heel graag mijn verhaal kwijt maar weet niet zo goed waar ik het moet plaatsten..
wij (manlief en ik) hebben sinds april 2004 een sterke kinderwens.. na ruim een jaar zelf proberen zijn we naar de huisarts gegaan.. na div onderzoeken bleek ons zaad niet goed, dus zijn we doorgestuurd naar de gyneacoloog.. daar zijn we beide onderzocht en daar kwam uit dat alleen het zaad niet goed was.. maar omdat ze in dat ziekenhuis geen ivf deden moesten we naar een ivf kliniek.. voordat we daar terecht konden zijn we getrouwd.. dat was makkelijker met kinderen (en omdat we van elkaar houden natuurlijk). in het umc werden we weer onderzocht en ditmaal kregen we beter nieuws want ivf was nog niet nodig, we zouden eerst iui doen..
na 6 mislukte pogingen werd het dan toch ivf. in april dit jaar zijn we daar aan begonnen.. we hadden 13 eitjes en van die 13 3 bevrucht, dat viel ons wel een beetje tegen maar de kwaliteit was goed. we hadden een terugplaatsing van 2 embryootjes.. helaas werd ik na 10 dagen ongesteld. bij de 2e ivf hadden we 14 eitjes en 0 bevruchtingen, geen terugplaatsing dus.. de 3e keer werd het icsi.. we hadden 8 eitjes en op de valreep 2 embryootjes de kwaliteit was maar matig.. en ook nu werd ik weer ongesteld.. dat is nu een week geleden..
onze droom is uit elkaar gespat..
we hebben voordat we aan deze 3e poging begonnen gezegd dit is de laatste keer, tenzij de kwaliteit goed is en we genoeg embryootjes hebben..
nu moeten we samen verder, en dat gaat ook zeker wel lukken maar het doet zo'n zeer..
misschien dat er meer meiden hier zijn die in het zelfde schuitje zitten? misschien dat we elkaar kunnen helpen of zoiets..
groetjes wendy
wij (manlief en ik) hebben sinds april 2004 een sterke kinderwens.. na ruim een jaar zelf proberen zijn we naar de huisarts gegaan.. na div onderzoeken bleek ons zaad niet goed, dus zijn we doorgestuurd naar de gyneacoloog.. daar zijn we beide onderzocht en daar kwam uit dat alleen het zaad niet goed was.. maar omdat ze in dat ziekenhuis geen ivf deden moesten we naar een ivf kliniek.. voordat we daar terecht konden zijn we getrouwd.. dat was makkelijker met kinderen (en omdat we van elkaar houden natuurlijk). in het umc werden we weer onderzocht en ditmaal kregen we beter nieuws want ivf was nog niet nodig, we zouden eerst iui doen..
na 6 mislukte pogingen werd het dan toch ivf. in april dit jaar zijn we daar aan begonnen.. we hadden 13 eitjes en van die 13 3 bevrucht, dat viel ons wel een beetje tegen maar de kwaliteit was goed. we hadden een terugplaatsing van 2 embryootjes.. helaas werd ik na 10 dagen ongesteld. bij de 2e ivf hadden we 14 eitjes en 0 bevruchtingen, geen terugplaatsing dus.. de 3e keer werd het icsi.. we hadden 8 eitjes en op de valreep 2 embryootjes de kwaliteit was maar matig.. en ook nu werd ik weer ongesteld.. dat is nu een week geleden..
onze droom is uit elkaar gespat..
we hebben voordat we aan deze 3e poging begonnen gezegd dit is de laatste keer, tenzij de kwaliteit goed is en we genoeg embryootjes hebben.. nu moeten we samen verder, en dat gaat ook zeker wel lukken maar het doet zo'n zeer..
misschien dat er meer meiden hier zijn die in het zelfde schuitje zitten? misschien dat we elkaar kunnen helpen of zoiets..
groetjes wendy
maandag 14 januari 2008 om 16:33
vandaag weer bij de maatschappelijkwerkster geweest, en wat een opluchting..
gelukkig begon manlief zelf over de knallende ruzie die we van de week hebben gehad.. (ja zegt ie later anders had jij het wel gedaan!) en hij heeft over zijn gevoelens "moeten" praten! en dat is voor mij een echt opluchting! over 3 weken gaan we weer, dan hebben we inmiddels het zaad van onze donor weggebracht, zijn we in leiden geweest en hebben misschien ook al de uitslag van het zaad onderzoek binnen..
we moeten nu elke avond even aan elkaar vragen hoe het is, hoe we ervoor staan.. want zei zij ook het is belangrijk dat de ander weet hoe je ervoor staat en dat maakt ook de verwerking een klein stukje makkelijker..
groetjes wendy
gelukkig begon manlief zelf over de knallende ruzie die we van de week hebben gehad.. (ja zegt ie later anders had jij het wel gedaan!) en hij heeft over zijn gevoelens "moeten" praten! en dat is voor mij een echt opluchting! over 3 weken gaan we weer, dan hebben we inmiddels het zaad van onze donor weggebracht, zijn we in leiden geweest en hebben misschien ook al de uitslag van het zaad onderzoek binnen..
we moeten nu elke avond even aan elkaar vragen hoe het is, hoe we ervoor staan.. want zei zij ook het is belangrijk dat de ander weet hoe je ervoor staat en dat maakt ook de verwerking een klein stukje makkelijker..
groetjes wendy
dinsdag 15 januari 2008 om 13:38
Ik ga in moeilijk situatie's ook altijd ruzie maken met m'n man............of in ieder geval ga ik hem ontlopen. Hebben nu ook weer goed gepraat etc. Het is toch heel moeilijk en belastend, die hele medische molen...............en wat jullie nu meemaken is nog een stuk moeilijker!
Wendy: het wordt tijd voor goed nieuws voor jullie! Hoop dat er snel schot in de zaak zit en dat jullie straks dolgelukkig worden met een kleintje!
Wendy: het wordt tijd voor goed nieuws voor jullie! Hoop dat er snel schot in de zaak zit en dat jullie straks dolgelukkig worden met een kleintje!
zaterdag 19 januari 2008 om 20:23
en weer is er die HOOP!!! grr wordt af en toe gek van mezelf! maar ja kan er niks aan doen.. 
sinds het mislukken van onze laatste poging wordt mijn cyclus steeds langer.. voor, tijdens en tussen de behandelingen was mijn cyclus niet langer dan 24/25 dagen.. af en toe een uitschieter en dan duurde die iets langer.. mijn 1e cyclus na het mislukken duurde 26 dagen, de 2e duurde 29 en ik zit nu alweer op dag 27!
en elke dag dat het langer duurt word mijn hoop ook weer groter.. zou het dan toch zo zijn, terwijl we maar een kleine kans hebben..
het zou kunnen omdat we sex hebben gehad in mijn vruchtbare periode maar ja dat heeft nooit eerder resultaat gehad..
grr.. weer die spanning en onzekerheid!!
groetjes wendy
sinds het mislukken van onze laatste poging wordt mijn cyclus steeds langer.. voor, tijdens en tussen de behandelingen was mijn cyclus niet langer dan 24/25 dagen.. af en toe een uitschieter en dan duurde die iets langer.. mijn 1e cyclus na het mislukken duurde 26 dagen, de 2e duurde 29 en ik zit nu alweer op dag 27!
en elke dag dat het langer duurt word mijn hoop ook weer groter.. zou het dan toch zo zijn, terwijl we maar een kleine kans hebben..
het zou kunnen omdat we sex hebben gehad in mijn vruchtbare periode maar ja dat heeft nooit eerder resultaat gehad..
grr.. weer die spanning en onzekerheid!!
groetjes wendy
zondag 20 januari 2008 om 11:34
zondag 20 januari 2008 om 12:58
zondag 27 januari 2008 om 10:59
morgen de uitslag van zaadonderzoek van onze donor!! aan de ene kant heel spannend maar aan de andere kant voel ik ook een rust..
we gaan vanmiddag kijken bij een badsetje van forever friends (grootste hobby van ons beide 1 van de 2 dingen waar we samen intresse in hebben)
het is nog een beetje op de zaken vooruit lopen maar we willen dit heel graag voor onze kleine.. en misschien komt de kleine er niet, maar daar kunnen en willen we nu niet vanuit gaan..
daarnaast is dit de 1e keer dat we wat gaan kopen voor de kleine in maak.. we hebben altijd gezegd eerst maar zwanger worden en dan kopen.. maar dit en unieke kans..
groetjes wendy
we gaan vanmiddag kijken bij een badsetje van forever friends (grootste hobby van ons beide 1 van de 2 dingen waar we samen intresse in hebben)
het is nog een beetje op de zaken vooruit lopen maar we willen dit heel graag voor onze kleine.. en misschien komt de kleine er niet, maar daar kunnen en willen we nu niet vanuit gaan..
daarnaast is dit de 1e keer dat we wat gaan kopen voor de kleine in maak.. we hebben altijd gezegd eerst maar zwanger worden en dan kopen.. maar dit en unieke kans..
groetjes wendy
maandag 28 januari 2008 om 14:39
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
!!!dit moet al genoeg zeggen he!! wij hebben groen licht gekregen!!!
de hoeveelheid die we in hadden geleverd was wat weinig maar dat kan komen omdat onze donor onder "druk" het potje heeft moeten vullen.. de rest was goed! de HA heeft nog wel even een gyn. geraadpleegd ivm de leeftijd van onze donor, ze wilde even controleren of de leeftijd van de donor geen blemmering zou zijn voor de gezondheid van het kindje.. en dit is niet zo, bij vrouwen is het wel zo dat hoe houden hoe meer kans er bestaat maar bij mannen dus niet!
nu moeten we alleen bepalen hoe we het gaan doen.. via ZI (daar ben ik zelf een voorstander van) of toch via het ziekenhuis (volgens mij is dat wat manlief wil.)
groetjes wendy
woensdag 30 januari 2008 om 17:05
He wat goed zeg! Echt geweldig voor jullie!!!
Tja, als ik eerlijk ben zou ik zeggen ziekenhuis, omdat ze dan een echo kunnen maken of je follikel al groot genoeg is, oftwel meer zekerheid dat je niet te vroeg of te laat insemineert. Je gaat, neem ik aan, ovulatietesten doen toch?? Maar ik ben weleens naar huis gestuurd omdat de follikel te klein was, terwijl de test ok zei. Andersom ben ik ook een keer te laat geweest.
Aan de andere kant is thuis praktisch gezien handiger, je bepaalt zelf het tijdstip en je bent misschien meer ontspannen omdat je in je thuis situatie bent.Evt. kan je man het bij je doen zodat hij zich nog betrokkener kan voelen.
Ja, en mannen kunnen volgens mij altijd donor zijn. Dat voordeel hebben zij dan weer. Wij wisten helemaal niks van de donor, alleen haarkleur, ogen, lengte die het meeste matchten. Ik had toen wel eens fobieen dat de baby een kleur ogen had die niet klopte!
Wendy, ik hoop dat je een keuze kunt maken, en misschien kun je beginnen met ZI en als het nietlukt alsnog naar het ziekenhuis?
Ik ben benieuwd, veel succes hoor. Ik ga voor je duimen als het zover is.
Tja, als ik eerlijk ben zou ik zeggen ziekenhuis, omdat ze dan een echo kunnen maken of je follikel al groot genoeg is, oftwel meer zekerheid dat je niet te vroeg of te laat insemineert. Je gaat, neem ik aan, ovulatietesten doen toch?? Maar ik ben weleens naar huis gestuurd omdat de follikel te klein was, terwijl de test ok zei. Andersom ben ik ook een keer te laat geweest.
Aan de andere kant is thuis praktisch gezien handiger, je bepaalt zelf het tijdstip en je bent misschien meer ontspannen omdat je in je thuis situatie bent.Evt. kan je man het bij je doen zodat hij zich nog betrokkener kan voelen.
Ja, en mannen kunnen volgens mij altijd donor zijn. Dat voordeel hebben zij dan weer. Wij wisten helemaal niks van de donor, alleen haarkleur, ogen, lengte die het meeste matchten. Ik had toen wel eens fobieen dat de baby een kleur ogen had die niet klopte!
Wendy, ik hoop dat je een keuze kunt maken, en misschien kun je beginnen met ZI en als het nietlukt alsnog naar het ziekenhuis?
Ik ben benieuwd, veel succes hoor. Ik ga voor je duimen als het zover is.
donderdag 31 januari 2008 om 11:25
zo blij als ik gisteren en eergisteren was zo verdrietig ben ik nu.. we zijn net terug van ons gesprek met mckinderwens..
en dat was niet zo'n leuk gesprek.. toen we binnen kwamen was de 1e vraag gelijk wat kan ik voor jullie betekenen, toen ik onze reis vertelde en net aan uitgesproken was zei ze gelijk dat ze ons wil bespreken met het team omdat we nog werkend zaad hebben.. ze wil bespreken of ze ons wel willen helpen.. dat was de 1e tegenvaller.. daarna vertelde ze een beetje over hoe zij hun werk doen en ze vroeg wat we zelf op internet al hadden uitgezocht. de vraag kwam er een beetje vaag uit, dus ik vroeg wat ze precies bedoelde.. ze had ook gewoon kunnen vragen of we wisten dat de donor niet meer anoniem is want dat was wat ze eigenlijk wilde weten.. ze vertelde ook dat hoe moeilijk het was en ik had het idee dat ze vond dat we te snel gingen omdat in november de laatste behandeling was.. wel vond ze het goed dat we naar een maatschappelijkwerkster gingen..
we hebben haar ook verteld dat we een eigen donor hadden en daarop antwoorde ze "wat willen jullie eigenlijk, een kliniekdonor of een eigen donor"
ook had ze het erover dat ik mijn eileiders misschien nog kon laten doorspuiten, evt een baarmoeder foto of zelfs een kijkoperatie.. maar ze gaf geen reden, dat kwam de volgende keer wel..
ik vond het gesprek zo onpersoonlijk en kil.. over 6 weken hebben we weer een afspraak daar, en dan krijgen we te horen of ze willen meewerken aan onze droom..
toen we de kliniek uitliepen liepen de tranen al over mijn wangen..
ik ga zo het umcu nog een keer bellen voor een afspraak met de ivf-arts en daar "verhaal" halen... we gaan 11 maart nog voor dat gesprek naar leiden maar wat de uitkomst ook is daarna kom ik er niet meer terug, en gelukkig heeft manlief dat gevoel ook..
en dat was niet zo'n leuk gesprek.. toen we binnen kwamen was de 1e vraag gelijk wat kan ik voor jullie betekenen, toen ik onze reis vertelde en net aan uitgesproken was zei ze gelijk dat ze ons wil bespreken met het team omdat we nog werkend zaad hebben.. ze wil bespreken of ze ons wel willen helpen.. dat was de 1e tegenvaller.. daarna vertelde ze een beetje over hoe zij hun werk doen en ze vroeg wat we zelf op internet al hadden uitgezocht. de vraag kwam er een beetje vaag uit, dus ik vroeg wat ze precies bedoelde.. ze had ook gewoon kunnen vragen of we wisten dat de donor niet meer anoniem is want dat was wat ze eigenlijk wilde weten.. ze vertelde ook dat hoe moeilijk het was en ik had het idee dat ze vond dat we te snel gingen omdat in november de laatste behandeling was.. wel vond ze het goed dat we naar een maatschappelijkwerkster gingen..
we hebben haar ook verteld dat we een eigen donor hadden en daarop antwoorde ze "wat willen jullie eigenlijk, een kliniekdonor of een eigen donor"
ook had ze het erover dat ik mijn eileiders misschien nog kon laten doorspuiten, evt een baarmoeder foto of zelfs een kijkoperatie.. maar ze gaf geen reden, dat kwam de volgende keer wel..
ik vond het gesprek zo onpersoonlijk en kil.. over 6 weken hebben we weer een afspraak daar, en dan krijgen we te horen of ze willen meewerken aan onze droom..
toen we de kliniek uitliepen liepen de tranen al over mijn wangen..
ik ga zo het umcu nog een keer bellen voor een afspraak met de ivf-arts en daar "verhaal" halen... we gaan 11 maart nog voor dat gesprek naar leiden maar wat de uitkomst ook is daarna kom ik er niet meer terug, en gelukkig heeft manlief dat gevoel ook..
donderdag 31 januari 2008 om 12:50
He wat raar en vervelend! In Arnhem ging het heel anders.
Misschien is het goed om de volgende keer je teleurstelling te benoemen. Sommige artsen zijn erg sociaal gehandicapt, dat hebben wij ook ervaren.
Zeker als je een eigen donor hebt snap ik de gang van zaken niet.
Wat wilden jullie vandaag in het ziekenhuis weten? Of zij jou willen insemineren met jullie donor zaad?
Op zich kan het geen kwaad om bij jou nog eens alles te checken voordat je aan de insemninaties gaat beginnen, tenzij dat onlangs nog gebeurd is.
Wendy, ik moet nu weg, laat het even bezinken, wie weet wat het umcu zegt. Jullie hebben iig een donor, dus het belangrijkste is er. Kom op hoor, dikke knuffel van mij.
Misschien is het goed om de volgende keer je teleurstelling te benoemen. Sommige artsen zijn erg sociaal gehandicapt, dat hebben wij ook ervaren.
Zeker als je een eigen donor hebt snap ik de gang van zaken niet.
Wat wilden jullie vandaag in het ziekenhuis weten? Of zij jou willen insemineren met jullie donor zaad?
Op zich kan het geen kwaad om bij jou nog eens alles te checken voordat je aan de insemninaties gaat beginnen, tenzij dat onlangs nog gebeurd is.
Wendy, ik moet nu weg, laat het even bezinken, wie weet wat het umcu zegt. Jullie hebben iig een donor, dus het belangrijkste is er. Kom op hoor, dikke knuffel van mij.
donderdag 31 januari 2008 om 13:48
nogeensdan, ik had gewoon nooit verwacht dat ze ons konden afwijzen zeg maar.. en dat alleen op basis van ons verhaal..had er ook geen rekening mee gehouden.. en inderdaad we hebben dan wel een donor, maar als we het via de kliniek willen doen dan moet hij zeker een keer of 7 daar naar toe en ik denk niet dat ie dat ziet zitten.. ook zijn leeftijd moet besproken worden.. ze hebben daar eigenlijk de max leeftijd van 50 jaar omdat het kind als hij 16 is nog de kans heeft contact te leggen met de donor.. ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik had verwacht, maar wel meer als wat we nu hebben gehoord.
ben nu al wel weer een stukje rustiger, heb inmiddels ook ons eigen ziekenhuis gebeld voor een afspraak met de arts waar we beide een goed gevoel bij hebben en dan ga ik eens voorleggen/vragen of het doorspuiten van mijn eileiders ed. nodig is, verstandig zou zijn.. die afspraak staat voor de afspraak van de kliniek, dus dat komt mooi uit..
groetjes wendy
ben nu al wel weer een stukje rustiger, heb inmiddels ook ons eigen ziekenhuis gebeld voor een afspraak met de arts waar we beide een goed gevoel bij hebben en dan ga ik eens voorleggen/vragen of het doorspuiten van mijn eileiders ed. nodig is, verstandig zou zijn.. die afspraak staat voor de afspraak van de kliniek, dus dat komt mooi uit..
groetjes wendy
woensdag 6 februari 2008 om 18:26
Hoi Wendy, kan nu pas reageren, sorry. Als jullie vaker naar het ziekenhuis moeten hoeft de donor toch niet mee? Het zaad wordt ingevroren en dat wordt dan gebruikt. Wat een hoop gedoe zeg, dit soort dingen hebben wij dus niet mee hoeven maken omdat we geen eigen donor hadden. Fijn dat je eerst naar het andere zkh gaat. In het uiterste geval zou je natuurlijk toch zelfinseminatie kunnen doen. Wanneer ga je naar het ziekenhuis? Hou moed hoor, er komt vast wel een oplossing! Gaat het nog goed met het praten met elkaar?? groetjes nogeensdan
donderdag 21 februari 2008 om 13:52
Jee Wendy, ik zag wel je berichtje bij een andere topic over stilverlangen. Maar nu lees ik dit! Wat een verhaal! Wat hebben jullie al vreselijk veel moeten doorstaan zeg! Zo oneerlijk allemaal!
Ik vind het trouwens wel heel knap van je partner dat hij dit wil, van een donor. Ik denk namelijk dat mijn partner dat dus nooit zou willen (ik wel hoor, heb er veel voor over!). Hij wil een kind van zichzelf en anders maar niet. Je mag je denk ik echt gelukkig prijzen met hem.
Ik las hier ook opmerkingen over adoptie e.d. en daar werd op gereageerd dat je dan voorbij ging aan jullie verdriet. Maar ik vind het niet zo'n gekke opmerking hoor! Natuurlijk hoop je op een eigen kindje. Maar als dat echt niet lukt.... dan is het misschien toch een goed idee? Of denken jullie daar anders over? Sorry als ik je hiermee beledig ofzo. Dat is helemaal niet de bedoeling. Ik denk alleen mee. En over adoptie denk ik: je voelt het kindje wel niet in je buik groeien enzo. Maar daarna kan je er net zoveel van houden! En dan ben je wel echt een gezinnetje (iets waar ik persoonlijk erg naar verlang). Maar nogmaals, ik ken jullie situatie verder niet. Dus misschien schrijf ik nu wel iets uitermate stoms!
Houd moed! Ik hoop echt dat er een oplossing voor jullie komt.
Ik vind het trouwens wel heel knap van je partner dat hij dit wil, van een donor. Ik denk namelijk dat mijn partner dat dus nooit zou willen (ik wel hoor, heb er veel voor over!). Hij wil een kind van zichzelf en anders maar niet. Je mag je denk ik echt gelukkig prijzen met hem.
Ik las hier ook opmerkingen over adoptie e.d. en daar werd op gereageerd dat je dan voorbij ging aan jullie verdriet. Maar ik vind het niet zo'n gekke opmerking hoor! Natuurlijk hoop je op een eigen kindje. Maar als dat echt niet lukt.... dan is het misschien toch een goed idee? Of denken jullie daar anders over? Sorry als ik je hiermee beledig ofzo. Dat is helemaal niet de bedoeling. Ik denk alleen mee. En over adoptie denk ik: je voelt het kindje wel niet in je buik groeien enzo. Maar daarna kan je er net zoveel van houden! En dan ben je wel echt een gezinnetje (iets waar ik persoonlijk erg naar verlang). Maar nogmaals, ik ken jullie situatie verder niet. Dus misschien schrijf ik nu wel iets uitermate stoms!
Houd moed! Ik hoop echt dat er een oplossing voor jullie komt.
donderdag 21 februari 2008 om 14:37
Hoi blogbabe, volgens mij heb ik daar ook iets over geschreven. Ik snap ook wel wat je bedoelt met die adoptie, maar ik had er weleens moeite mee dat mensen direct oplossingen komen aandragen terwijl je daar niet om hebt gevraagd, maar alleen je verhaal, je verdriet en je angst kwijt wil. En van de 1 kun je dat beter hebben dan van de ander, maar het zijn vaak een soort oplossingen die je zelf al 100 keer hebt overdacht.
Enne, het is idd fijn dat een partner dit wil. Mijn man was hier ook meteen positief over, terwijl het me ontzettend moeilijk lijkt voor hem.
Ik wilde even reageren op je stukje, hopelijk vind je dat oke!
Enne, het is idd fijn dat een partner dit wil. Mijn man was hier ook meteen positief over, terwijl het me ontzettend moeilijk lijkt voor hem.
Ik wilde even reageren op je stukje, hopelijk vind je dat oke!
donderdag 21 februari 2008 om 14:43
Nogeensdan, tuurlijk mag je reageren en is dat oké! Ook voor jou heel fijn dat je man dat wil. Ik denk echt dat veel mannen het niet zouden willen/kunnen. Heeft denk ik toch iets met mannelijke trots te maken ofzo. Iets wat ik als vrouw dan weer niet begrijp. En even ter info voor jou: ik heb ook al meer dan 2 jr een kinderwens. Maar ben helaas nog niet zwanger. Heb een HSG gehad en ga waarschijnlijk rond april starten met IUI.
vrijdag 22 februari 2008 om 19:26
blogbabe dankje voor je reactie.. ik prijs me idd erg gelukkig met mijn man, en niet alleen omdat ie evt. voor kid wil gaan..
nog even over je opmerking over adoptie.. het geen wat jij gelezen hebt ging volgens mij meer over mijn verdriet en niet of adoptie nu wel of geen optie is.. op dat moment zat mijn verdriet erg hoog en zouden we helemaal niet meer verder gaan, geen icsi, geen kid en ook geen adoptie..
nu staan we daar toch weer anders tegen over.. maar adoptie is voor ons geen optie.. en dat is voor ons echt gevoelsmatig..
nogeensdan heb even een flink dipje gehad.. het oppassen op mijn neefje valt zwaarder dan ik had verwacht. ondanks dat ik het geweldig vind om te doen.. daarbij had ik ook weer het gevoel dat ik ongesteld zou worden, wat inmiddels ook zo is.. en we gaan maandag weer naar de ivf-arts, praten over mogelijk heden.. dat werd me gewoon even allemaal te veel.. gelukkig gaan we as dinsdag weer naar de maatschappelijkwerkster..
hoe is het met jouw?
groetjes wendy
nog even over je opmerking over adoptie.. het geen wat jij gelezen hebt ging volgens mij meer over mijn verdriet en niet of adoptie nu wel of geen optie is.. op dat moment zat mijn verdriet erg hoog en zouden we helemaal niet meer verder gaan, geen icsi, geen kid en ook geen adoptie..
nu staan we daar toch weer anders tegen over.. maar adoptie is voor ons geen optie.. en dat is voor ons echt gevoelsmatig..
nogeensdan heb even een flink dipje gehad.. het oppassen op mijn neefje valt zwaarder dan ik had verwacht. ondanks dat ik het geweldig vind om te doen.. daarbij had ik ook weer het gevoel dat ik ongesteld zou worden, wat inmiddels ook zo is.. en we gaan maandag weer naar de ivf-arts, praten over mogelijk heden.. dat werd me gewoon even allemaal te veel.. gelukkig gaan we as dinsdag weer naar de maatschappelijkwerkster..
hoe is het met jouw?
groetjes wendy
vrijdag 22 februari 2008 om 23:50
Hoi Wendy, fijn dat je weer hebt geschreven. Die dipjes komen en gaan, ja. Klote maar je doet er niks aan. Ik weet hoe ze voelen, wat mij betreft kon de hele wereld vergaan, het viel me allemaal zo zwaar dan. Om een leuke vriendin, partner, dochter, collega te zijn. Bah, niks hielp. De enige troost is dat die gevoelens echt minder worden. En wie weet hoe jullie verhaal gaat aflopen, de kans is groot dat het bij jullie nog wel gaat lukken. Enne, het is zo fijn om even naar een maatschappelijk werkster te gaan.
Ik ben net begonnen aan een nieuwe baan, en dan krijg je ook van die 'heb je kinderen' vragen. Het valt me zo mee, het is echt geen onderdeel meer van mijn leven. Tuurlijk vergeet ik het niet helemaal, maar er gaan dagen, soms weken voorbij dat ik er niet aan denk, echt. Met mij gaat het dus goed. Ik ben ook daarom begonnen aan een nieuwe baan, zo van, dat is iets waar ik veel tijd aan zal blijven besteden aangezien mijn man ook veel weg is, meer dan fulltime, en dan kan ik me gaan richten op mijn eigen ontwikkeling en baan. Beetje van de nood een deugd maken, zeg maar. Nou, ik ga lekker slapen, jullie veel succes maandag!!!
Ik ben net begonnen aan een nieuwe baan, en dan krijg je ook van die 'heb je kinderen' vragen. Het valt me zo mee, het is echt geen onderdeel meer van mijn leven. Tuurlijk vergeet ik het niet helemaal, maar er gaan dagen, soms weken voorbij dat ik er niet aan denk, echt. Met mij gaat het dus goed. Ik ben ook daarom begonnen aan een nieuwe baan, zo van, dat is iets waar ik veel tijd aan zal blijven besteden aangezien mijn man ook veel weg is, meer dan fulltime, en dan kan ik me gaan richten op mijn eigen ontwikkeling en baan. Beetje van de nood een deugd maken, zeg maar. Nou, ik ga lekker slapen, jullie veel succes maandag!!!
zondag 24 februari 2008 om 11:37
:
Hoi Wendy, fijn dat je weer hebt geschreven. Die dipjes komen en gaan, ja. Klote maar je doet er niks aan. Ik weet hoe ze voelen, wat mij betreft kon de hele wereld vergaan, het viel me allemaal zo zwaar dan. Om een leuke vriendin, partner, dochter, collega te zijn. Bah, niks hielp. idd niks helpt en het lijkt wel of alles verkeerd is of gaat.
jullie veel succes maandag!!!
dankje.. ik laat een maandag hier weer even een berichtje achter hoe het gegaan is..
enne ik ben inmiddels ook bezig met het zoeken naar een andere baan.. kan me niet vinden in de huidige baan die ik heb.. maar vind het toch ook wel spannend hoor, zit inmiddels al weer 8 jaar bij mijn huidige baas, maar het voelt wel oke om te gaan..
ik hou je op de hoogte
goed om te horen dat het goed met je gaat, en geniet idd van je nieuwe baan.. en wat je schrijft over van de nood en deugd maken klopt als een bus hoor, daar zijn wij ook mee bezig.. toch proberen vervanging te zoeken..
groetjes wendy
maandag 25 februari 2008 om 17:06
het gesprek vandaag ging er goed, ben blij dat ik toen besloten heb om deze afspraak te maken.
we hebben ons hele verhaal van mck verteld en ook de arts vond dat dit niet kon. ik heb haar ook gevraagd naar de baarmoederfoto en het doorspuiten van mijn eileiders. de reden waarom ik deze nooit gehad heb is omdat ik geen chlamidia heb gehad en ook nooit een buikoperatie, dat zijn redenen voor het umcu om een baarmoederfoto te laten maken (baarmoerderfoto en doorspuiten gebeurd daar in 1 keer). ik kreeg ook niet de indruk dat dit alsnog gedaan zou moeten worden..
toen heb ik heel voorzichtig gevraagd of nog een icsi een optie zou zijn. daar antwoorde ze gelijk volmondig ja op. dus ik gelijk mijn volgende vraag op tafel gelegd, kan die punctie niet anders. en ook daar kreeg ik een ja op. het is mogelijk deze onder narcose te doen. maar zegt ze je moet daar goed over nadenken, narcose kan ook risico's hebben. niet dat ze het me om wilde praten maar ze wees me daar op.. en daarbij moest ik ook even overwegen of de pijn echt zo was dat ik onder narcose wilde. ik heb haar gezegd dat ik echt heel graag onder narcose wilde want ik ben gewoon bang geworden van die punctie. ze ging accoord..
wat dus betekend dat we nog een icsi gaan doen en de kid voorlopig even naar de achtergrond schuiven. nadeel van de narcose is wel dat ik nu het lange schema moet volgen want ze moeten nu nog meer plannen als anders, maar ja het is het een of het ander hoor..
ben echt wel weer een beetje blij, de icsi zal niet eerder starten dan in septmeber, niet omdat het moet maar omdat eerder beginnen niet goed voelt..
nu de afspraak van 11 maart nog en dan gaan we weer opladen voor een nieuwe poging..
groetjes wendy
we hebben ons hele verhaal van mck verteld en ook de arts vond dat dit niet kon. ik heb haar ook gevraagd naar de baarmoederfoto en het doorspuiten van mijn eileiders. de reden waarom ik deze nooit gehad heb is omdat ik geen chlamidia heb gehad en ook nooit een buikoperatie, dat zijn redenen voor het umcu om een baarmoederfoto te laten maken (baarmoerderfoto en doorspuiten gebeurd daar in 1 keer). ik kreeg ook niet de indruk dat dit alsnog gedaan zou moeten worden..
toen heb ik heel voorzichtig gevraagd of nog een icsi een optie zou zijn. daar antwoorde ze gelijk volmondig ja op. dus ik gelijk mijn volgende vraag op tafel gelegd, kan die punctie niet anders. en ook daar kreeg ik een ja op. het is mogelijk deze onder narcose te doen. maar zegt ze je moet daar goed over nadenken, narcose kan ook risico's hebben. niet dat ze het me om wilde praten maar ze wees me daar op.. en daarbij moest ik ook even overwegen of de pijn echt zo was dat ik onder narcose wilde. ik heb haar gezegd dat ik echt heel graag onder narcose wilde want ik ben gewoon bang geworden van die punctie. ze ging accoord..
wat dus betekend dat we nog een icsi gaan doen en de kid voorlopig even naar de achtergrond schuiven. nadeel van de narcose is wel dat ik nu het lange schema moet volgen want ze moeten nu nog meer plannen als anders, maar ja het is het een of het ander hoor..
ben echt wel weer een beetje blij, de icsi zal niet eerder starten dan in septmeber, niet omdat het moet maar omdat eerder beginnen niet goed voelt..
nu de afspraak van 11 maart nog en dan gaan we weer opladen voor een nieuwe poging..
groetjes wendy
