Psyche
alle pijlers
Enig kind en eenzaam
dinsdag 2 mei 2017 om 21:55
Ik heb geen broers en zussen en heb dit altijd als Een groot gemis ervaren. Ik kom uit een grote familie met veel nichtjes en neefjes maar ondanks alles voelt het toch leeg als enig kind. Ik mis de broer of zussenband die mijn nichtjes en neefjes wel met elkaar hebben. Het zijn vaak bepaalde momenten dat ik besef wat voor gemis het is. Een voorbeeld: ik heb een paar goede vriendinnen en nichtjes waar ik mee optrek maar toen zij trouwden kozen ze uiteindelijk hun eigen broer/zus als getuige of bruidsmeisje. Logisch natuurlijk maar ik realiseer me wel dat ik zelf niemand zou hebben op zo een dag. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Heb me hierdoor vaak eenzaam gevoeld en neem het mijn ouders ook vaak kwalijk dat ze niet meer kinderen hebben genomen Vriendschappen zijn fijn maar niet vergelijkbaar. Mijn vader is nu heel erg ziek en mis ook iemand die in hetzelfde schuitje en zit en om de zorg voor hem mee te delen. Als mijn ouders wegvallen heb ik dus niemand meer. Ik vraag me af of er meerdere mensen zijn zonder broers en zussen die dit als een gemis ervaren?
dinsdag 2 mei 2017 om 22:02
Ik heb het als kind nooit als een gemis ervaren, maar de laatste jaren en met terugwerkende kracht des te meer. Ik vind het lastig met ouder wordende ouders. En als ik terug kijk naar mijn jeugd, voel ik toch een vorm van eenzaamheid. Terwijl ik veel vriendinnen had, het thuis een zoete inval was en ik een grote familie heb. Ik heb nu zelf een kind en door omstandigheden blijft het waarschijnlijk bij een en daar worstel ik wel mee. Ik had nog veel ooms en tantes en ladingen neefjes en nichtjes, maar dat heeft mijn kind niet.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:05
dinsdag 2 mei 2017 om 22:07
Ik heb er als kind nooit last van gehad.
Nu ik ouder ben vind ik het wel jammer. Voor mezelf maar ook voor mijn kinderen. Ik had een heerlijk grote familie van ooms, tantes, neefjes en nichtjes.
Mijn man heeft ook maar 1 broer en die zijn echt 100% anders dan wij dus echt veel contact is er niet. Mijn vader is helaas 6 jaar geleden overleden en de ouders van mijn man zijn ziek en daar is ook niet veel contact.
Mijn kinderen hebben dus eigenlijk alleen mijn moeder die ze gelukkig wel vaak zien en die heel veel met ze doet.
Nu ik ouder ben vind ik het wel jammer. Voor mezelf maar ook voor mijn kinderen. Ik had een heerlijk grote familie van ooms, tantes, neefjes en nichtjes.
Mijn man heeft ook maar 1 broer en die zijn echt 100% anders dan wij dus echt veel contact is er niet. Mijn vader is helaas 6 jaar geleden overleden en de ouders van mijn man zijn ziek en daar is ook niet veel contact.
Mijn kinderen hebben dus eigenlijk alleen mijn moeder die ze gelukkig wel vaak zien en die heel veel met ze doet.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:09
Als ik je zo lees idealiseer je die band tussen broers en/of zussen nogal.
Ik had een broer, hij is al bijna 25 jaar dood, maar ik heb niet het idee dat ik daarin iets speciaals mis.
Ik heb verder ook geen directe familie, behalve mijn twee kinderen.
Maar ik heb vriendinnen en kennissen die wat mij betreft net zo waardevol zijn.
Probeer te kijken naar wat je wel hebt en je te realiseren dat je iets wat je niet hebt makkelijk kunt gaan idealiseren, maar dat de praktijk vaak veel minder ideaal is.
Ik had een broer, hij is al bijna 25 jaar dood, maar ik heb niet het idee dat ik daarin iets speciaals mis.
Ik heb verder ook geen directe familie, behalve mijn twee kinderen.
Maar ik heb vriendinnen en kennissen die wat mij betreft net zo waardevol zijn.
Probeer te kijken naar wat je wel hebt en je te realiseren dat je iets wat je niet hebt makkelijk kunt gaan idealiseren, maar dat de praktijk vaak veel minder ideaal is.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:12
Het hebben van broers of zussen is geen garantie voor een fijne familieband het kan je leven ook goed verzieken.
Ik ken ook wel mensen die ondanks het feit dat ze een goede band hebben met familieleden toch een vriendin hadden gekozen als getuigen. Het hoeft niet per se te zijn dat de uiteindelijke keuze valt op een familielid.
Ik ken ook wel mensen die ondanks het feit dat ze een goede band hebben met familieleden toch een vriendin hadden gekozen als getuigen. Het hoeft niet per se te zijn dat de uiteindelijke keuze valt op een familielid.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:29
Ik heb wel twee halfzussen maar daar ben ik niet echt mee opgegroeid. Zitten ook in een hele andere fase dan ik, want stuk jonger. Van mijn moeder ben ik wel enig kind en ik ervaar het ook als een gemis. Nooit zo ervaren maar met een ouder wordende moeder en niemand om dat echt mee te delen, had ik liever wel broers en zussen gehad. Man is er eentje van 5 en al zien ze elkaar niet vaak er is wel echt een band. En ik vind de momenten dat we met zijn hele familie samenzijn altijd bijzonder.
Ik heb daarom bewust voor meerdere kinderen gekozen. En gelukkig kunnen mijn twee het heel goed met elkaar vinden. Mijn moeder ervaart haar broer meer als last dan lust en wilde daarom maar 1 kind.
Ik heb daarom bewust voor meerdere kinderen gekozen. En gelukkig kunnen mijn twee het heel goed met elkaar vinden. Mijn moeder ervaart haar broer meer als last dan lust en wilde daarom maar 1 kind.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:36
Ik ben ook enig kind en ervaar dit juist helemaal niet. Ik zie veel bij vrienden dat broer en zus geen garantie zijn voor een goede band of iemand waar je altijd op terug kan vallen. Ook zie ik in mijn omgeving dat bijvoorbeeld bij overlijden of ziekte van ouders die band soms harde klappen oploopt. Ik vind de gedachte dat ik er alleen voor kom te staan en dan zelf beslissingen moet nemen niet per se fijn, maar wel heel duidelijk: dat is hoe het gaat zijn en niet anders, er zullen geen verwachtingen zijn die niet gaan uitkomen of verwijten achteraf.
Mijn vriend en ik hebben nog geen kinderen, maar ik zou blij zijn met één kind. Mijn vriend heeft wel een hele rits broer en zussen en hij wil liever meerdere kinderen. Hoe dat loopt en of we überhaupt kinderen zullen krijgen zien we dan nog wel, ik kan beide voordelen zien.
Mijn vriend en ik hebben nog geen kinderen, maar ik zou blij zijn met één kind. Mijn vriend heeft wel een hele rits broer en zussen en hij wil liever meerdere kinderen. Hoe dat loopt en of we überhaupt kinderen zullen krijgen zien we dan nog wel, ik kan beide voordelen zien.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:38
Ik heb het ook altijd jammer gevonden. Met name toen mijn ouders oud en hulpbehoevend werden en later overleden. Toen heb ik echt een broer of zus gemist die hetzelfde meemaakte en voelde, hoewel dat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Bij vrienden zie ik vaak veel gedoe en geruzie onderling, en ook mijn kinderen hebben niet een heel hechte band.
Mijn man is ook enig kind en heeft dit nooit als een probleem ervaren. Hij vond het juist wel handig dat hij alles alleen kon bepalen toen zn ouders kwamen te overlijden.
Mijn man is ook enig kind en heeft dit nooit als een probleem ervaren. Hij vond het juist wel handig dat hij alles alleen kon bepalen toen zn ouders kwamen te overlijden.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:39
Ik herken het ook, loop er ook vaak tegenaan in sociale situaties waar het halve huis vol zit met familie, er een boel neven, nichten, ooms en tantes zijn. Waar herinneringen van hoe dingen vroeger in het gezin gingen over de tafel vliegen. Dat soort momenten zijn vaak pijnlijk. Zodra je er met mensen over praat krijg je standaard terug dat de familieband lang niet overal fijn is en dat er soms weinig contact onderling is. Dat is jammer voor diegenen die dat mee maken. Maar dat maakt mijn gemis ernaar niet minder.
Ik heb weleens gedacht om aan de mensen die zo'n reactie geven te vragen om eens 1 week stil te staan bij elk moment dat ze contact hebben of denken aan een nabij familielid zich te realiseren dat ik dat niet heb.
Ik heb weleens gedacht om aan de mensen die zo'n reactie geven te vragen om eens 1 week stil te staan bij elk moment dat ze contact hebben of denken aan een nabij familielid zich te realiseren dat ik dat niet heb.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:40
Ik herken je gevoel van gemis, alleen kom ik uit een gezin met drie kinderen. Het gevoel dat ik mis is een onvoorwaardelijke band met bepaalde mensen hebben, een gedeelde geschiedenis, mensen waarop je altijd kan terugvallen. Helaas is het wel hebben van broers/zussen daar geen garantie op. Wij komen niet uit warme gezinnen en dat merk ik inderdaad vooral met bijzondere gelegenheden. Die delen mensen vooral met hun directe familie en daar hoor ik niet bij. Ik heb een relatie, maar mijn partner komt uit eenzelfde soort gezin. Wij staan er samen min of meer alleen voor. Gelukkig zijn we samen en hebben we ook wat vrienden zonder familie, maar het steekt toch wel dat we op nummer twee staan bij mensen die voor ons op nummer een staan.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:43
Nou, reactie geplaatst, pleite.
Wat jammer TO dat je het je ouders verwijt niet meer kinderen te hebben.
Het is nl. ook geen vast gegeven dat het hebben van broers of zussen het gezin wel bij elkaar houdt of dat je wel op elkaar kunt terugvallen. Vaak ook niet.
Ik ben ook enig kind en ervaar het niet zoals jij, Vrienden/vriendinnen vonden het juist vroeger heerlijk om bij mij thuis te komen omdat het zo lekker rustig was en geen gezeur van broer(s) of zus(sen). Ik had een oudere broer kunnen hebben, ware het niet dat hij vlak na zijn geboorte overleed en mijn ouders werden geadviseerd om niet nogmaals een zwangerschap aan te gaan, wegens gezondheid van mijn moeder. Is wel gebeurd.
Weet je waarom je ouders voor 1 kind hebben gekozen?
Mijn moeder leeft geruime tijd al niet meer, heb alleen mijn vader nog als ouder. Mijn zoon is ook enig kind (zijn vader overleden tijdens zwangerschap) en dat blijft hij ook. Zowel hij als ik zijn gelukkig in het 'bezit' van goede vrienden waardoor het niet hebben van broers of zussen niet als een gemis wordt ervaren. Zo te lezen mis jij een stuk sociaal leven. Dat kun je zelf aanpakken.
Ik snap zeker wel, omdat je aangeeft dat je vader hulpbehoevend is, dat dit zwaarder aanvoelt omdat er geen broers of zussen zijn om dit gezamenlijk op/aan te pakken. Dat zou ik ook hebben en nee, als dat zo ver is, vind ik dat ook een erg onaangenaam idee, vooral in de zin dat ik de zorg niet kan overdragen/delen. Maar oke, dat is dan niet anders. Mocht het zover zijn, ga ik met liefde voor mijn pap zorgen, desnoods hij bij mij in huis of andersom, totdat het echt niet meer gaat.
Verwijten dat ik enig kind ben naar mijn vader, nooit. Ik vind je hier dan ook wel verongelijkt in klinken.
Wat jammer TO dat je het je ouders verwijt niet meer kinderen te hebben.
Het is nl. ook geen vast gegeven dat het hebben van broers of zussen het gezin wel bij elkaar houdt of dat je wel op elkaar kunt terugvallen. Vaak ook niet.
Ik ben ook enig kind en ervaar het niet zoals jij, Vrienden/vriendinnen vonden het juist vroeger heerlijk om bij mij thuis te komen omdat het zo lekker rustig was en geen gezeur van broer(s) of zus(sen). Ik had een oudere broer kunnen hebben, ware het niet dat hij vlak na zijn geboorte overleed en mijn ouders werden geadviseerd om niet nogmaals een zwangerschap aan te gaan, wegens gezondheid van mijn moeder. Is wel gebeurd.
Weet je waarom je ouders voor 1 kind hebben gekozen?
Mijn moeder leeft geruime tijd al niet meer, heb alleen mijn vader nog als ouder. Mijn zoon is ook enig kind (zijn vader overleden tijdens zwangerschap) en dat blijft hij ook. Zowel hij als ik zijn gelukkig in het 'bezit' van goede vrienden waardoor het niet hebben van broers of zussen niet als een gemis wordt ervaren. Zo te lezen mis jij een stuk sociaal leven. Dat kun je zelf aanpakken.
Ik snap zeker wel, omdat je aangeeft dat je vader hulpbehoevend is, dat dit zwaarder aanvoelt omdat er geen broers of zussen zijn om dit gezamenlijk op/aan te pakken. Dat zou ik ook hebben en nee, als dat zo ver is, vind ik dat ook een erg onaangenaam idee, vooral in de zin dat ik de zorg niet kan overdragen/delen. Maar oke, dat is dan niet anders. Mocht het zover zijn, ga ik met liefde voor mijn pap zorgen, desnoods hij bij mij in huis of andersom, totdat het echt niet meer gaat.
Verwijten dat ik enig kind ben naar mijn vader, nooit. Ik vind je hier dan ook wel verongelijkt in klinken.
wij slapen nooit.
dinsdag 2 mei 2017 om 22:45
quote:Merlijne schreef op 02 mei 2017 @ 22:36:
Ik ben ook enig kind en ervaar dit juist helemaal niet. Ik zie veel bij vrienden dat broer en zus geen garantie zijn voor een goede band of iemand waar je altijd op terug kan vallen. Ook zie ik in mijn omgeving dat bijvoorbeeld bij overlijden of ziekte van ouders die band soms harde klappen oploopt. Ik vind de gedachte dat ik er alleen voor kom te staan en dan zelf beslissingen moet nemen niet per se fijn, maar wel heel duidelijk: dat is hoe het gaat zijn en niet anders, er zullen geen verwachtingen zijn die niet gaan uitkomen of verwijten achteraf.
Helemaal eens!
Ik ben ook enig kind en ervaar dit juist helemaal niet. Ik zie veel bij vrienden dat broer en zus geen garantie zijn voor een goede band of iemand waar je altijd op terug kan vallen. Ook zie ik in mijn omgeving dat bijvoorbeeld bij overlijden of ziekte van ouders die band soms harde klappen oploopt. Ik vind de gedachte dat ik er alleen voor kom te staan en dan zelf beslissingen moet nemen niet per se fijn, maar wel heel duidelijk: dat is hoe het gaat zijn en niet anders, er zullen geen verwachtingen zijn die niet gaan uitkomen of verwijten achteraf.
Helemaal eens!
dinsdag 2 mei 2017 om 22:51
dinsdag 2 mei 2017 om 23:08
quote:Merlijne schreef op 02 mei 2017 @ 22:36:
Ik ben ook enig kind en ervaar dit juist helemaal niet. Ik zie veel bij vrienden dat broer en zus geen garantie zijn voor een goede band of iemand waar je altijd op terug kan vallen. Ook zie ik in mijn omgeving dat bijvoorbeeld bij overlijden of ziekte van ouders die band soms harde klappen oploopt. Ik vind de gedachte dat ik er alleen voor kom te staan en dan zelf beslissingen moet nemen niet per se fijn, maar wel heel duidelijk: dat is hoe het gaat zijn en niet anders, er zullen geen verwachtingen zijn die niet gaan uitkomen of verwijten achteraf.
Hier precies hetzelfde!
Daarbij hebben we een kindje. Zij zal ook enig kind blijven (bewust).
Ik ben ook enig kind en ervaar dit juist helemaal niet. Ik zie veel bij vrienden dat broer en zus geen garantie zijn voor een goede band of iemand waar je altijd op terug kan vallen. Ook zie ik in mijn omgeving dat bijvoorbeeld bij overlijden of ziekte van ouders die band soms harde klappen oploopt. Ik vind de gedachte dat ik er alleen voor kom te staan en dan zelf beslissingen moet nemen niet per se fijn, maar wel heel duidelijk: dat is hoe het gaat zijn en niet anders, er zullen geen verwachtingen zijn die niet gaan uitkomen of verwijten achteraf.
Hier precies hetzelfde!
Daarbij hebben we een kindje. Zij zal ook enig kind blijven (bewust).
dinsdag 2 mei 2017 om 23:14
Ik ben, door het overlijden van mijn broer(s) nu ook alleen en ik vind het zwaar. Ik had niet superveel contact met mijn broer (eentje overleed al in mijn kindertijd) maar het was wél mijn broer en nu ben ik alleen. Toen mijn vader overleed, was dat extra duidelijk.
Mijn man heeft ook nauwelijks familie, dus we investeren extra in de band met goede vrienden, maar het blijft een pijnlijk gemis, als ik op verjaardagen bij anderen broers en zussen met hun gezinnen zie. Mijn kinderen hebben dus ook geen neefjes en nichtjes, heel kaal.
Mijn man heeft ook nauwelijks familie, dus we investeren extra in de band met goede vrienden, maar het blijft een pijnlijk gemis, als ik op verjaardagen bij anderen broers en zussen met hun gezinnen zie. Mijn kinderen hebben dus ook geen neefjes en nichtjes, heel kaal.
dinsdag 2 mei 2017 om 23:17
Ik denk ook dat je het nogal idealiseert. Ik heb zelf amper of oppervlakkig contact met mijn broers. De oudste is bij mijn vader opgegroeid (na scheiding ouders), dus sowieso weinig band mee en woont ook ver weg. De twee jongere (halfbroertjes) zitten in een hele andere levensfase, dus ook weinig mee. Zussen heb ik helaas niet.
dinsdag 2 mei 2017 om 23:22
