Psyche
alle pijlers
Euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden (jonge mensen)
donderdag 1 november 2018 om 17:27
Ik zit een documentaire te kijken over jonge mensen die in een traject zitten voor euthanasie in verband met ondraaglijk psychisch lijden.
Hierin komt ook een nogal stellige psychiater aan het woord, die pertinent en ALTIJD tegen euthanasie bij psychisch lijden is en vindt dat een verzoek in alle gevallen afgekeurd moet worden. Ik merk dat het me stoort en ook wel boos maakt.
Ook dat mensen eerst jarenlang allerlei trajecten en behandelingen moeten ondergaan om maar aan te tonen dat er geen uitzicht is op herstel, aan te tonen dat ze echt uitbehandeld zijn.
Waarom al die weerstand? Waarom mag iemand niet gewoon zelf bepalen dat hij/zij gewoon niet meer WIL leven. Waarom mag je niet gewoon zelf bepalen dat je op een (waardige) manier dood wilt? Waarom kan dat maar zo moeilijk geaccepteerd worden? Zeker bij jonge mensen?
Ik vind juist dat het veel makkelijker zou moeten worden. Waarom zou iemand zich nog 50 jaar of langer door het leven moeten worstelen, vechten om serieus genomen te worden.... Je moet toch zelf kunnen bepalen of je wilt leven of niet, je moet toch zelf kunnen bepalen wanneer en waarom iets ondraaglijk is en of je uberhaupt zin hebt in behandeling. De meeste behandelingen zijn zwaar, kosten veel tijd, energie. Waarom niet gewoon accepteren dat iemand die weg niet ziet zitten, daar niks in ziet.
Ik word er echt verdrietig van.
Weet niet eens wat ik wil met dit topic, wilde het gewoon even van me afschrijven denk ik.
Hierin komt ook een nogal stellige psychiater aan het woord, die pertinent en ALTIJD tegen euthanasie bij psychisch lijden is en vindt dat een verzoek in alle gevallen afgekeurd moet worden. Ik merk dat het me stoort en ook wel boos maakt.
Ook dat mensen eerst jarenlang allerlei trajecten en behandelingen moeten ondergaan om maar aan te tonen dat er geen uitzicht is op herstel, aan te tonen dat ze echt uitbehandeld zijn.
Waarom al die weerstand? Waarom mag iemand niet gewoon zelf bepalen dat hij/zij gewoon niet meer WIL leven. Waarom mag je niet gewoon zelf bepalen dat je op een (waardige) manier dood wilt? Waarom kan dat maar zo moeilijk geaccepteerd worden? Zeker bij jonge mensen?
Ik vind juist dat het veel makkelijker zou moeten worden. Waarom zou iemand zich nog 50 jaar of langer door het leven moeten worstelen, vechten om serieus genomen te worden.... Je moet toch zelf kunnen bepalen of je wilt leven of niet, je moet toch zelf kunnen bepalen wanneer en waarom iets ondraaglijk is en of je uberhaupt zin hebt in behandeling. De meeste behandelingen zijn zwaar, kosten veel tijd, energie. Waarom niet gewoon accepteren dat iemand die weg niet ziet zitten, daar niks in ziet.
Ik word er echt verdrietig van.
Weet niet eens wat ik wil met dit topic, wilde het gewoon even van me afschrijven denk ik.
anoniem_6403aefb0a56d wijzigde dit bericht op 01-11-2018 17:30
2.83% gewijzigd
donderdag 1 november 2018 om 21:53
Bestaat nu ook. Ik vind alleen dat je het makkelijker en sneller voor elkaar moet krijgen, ook als je onder de 40 bent en niet wéér een intensieve en lange behandeling wilt aangaan, dat een arts dat als eis kan stellen.
De beslissing moet bij jezelf liggen, reden is voor mij niet eens belangrijk. Wel dat dit langdurig en op meerdere momenten is uitgesproken.
De beslissing moet bij jezelf liggen, reden is voor mij niet eens belangrijk. Wel dat dit langdurig en op meerdere momenten is uitgesproken.
donderdag 1 november 2018 om 22:03
Oh ik ben ook pro levenseindeklinieken hoor. Ik denk alleen dat we gewoon nog te weinig weten over psychiatrische ziekten en neurologie om dat traject te versnellen. Helaas worden daar mensen de dupe van ja, dus we moeten er alles aan doen om een manier te vinden om het eerder zeker te weten. Maar ik denk ook dat er best kans is dat we het NOOIT zeker zullen weten. Als iemand 25 jaar is heeft hij nog wel 60 jaar voor zich. Is het echt in te schatten dat iemand die 60 jaren dodelijk ongelukkig zal zijn? En zo nee: wanneer is lijden dan uitzichtloos?
Dat is nogal een grijs gebied.
Dat is nogal een grijs gebied.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 1 november 2018 om 22:15
Voor mij zou dat zijn als iemand zelf dus gewoon langdurig (2 jaar, 3 jaar?) een sterke wens heeft om niet meer door te willen met het leven. Voor mij zouden ook niet alle behandelingen moeten zijn uitgeprobeerd. Iemand zou ook vrij moeten zijn om die intensieve trajecten niet aan te willen gaan.lux- schreef: ↑01-11-2018 22:03Oh ik ben ook pro levenseindeklinieken hoor. Ik denk alleen dat we gewoon nog te weinig weten over psychiatrische ziekten en neurologie om dat traject te versnellen. Helaas worden daar mensen de dupe van ja, dus we moeten er alles aan doen om een manier te vinden om het eerder zeker te weten. Maar ik denk ook dat er best kans is dat we het NOOIT zeker zullen weten. Als iemand 25 jaar is heeft hij nog wel 60 jaar voor zich. Is het echt in te schatten dat iemand die 60 jaren dodelijk ongelukkig zal zijn? En zo nee: wanneer is lijden dan uitzichtloos?
Dat is nogal een grijs gebied.
donderdag 1 november 2018 om 22:29
Miss-Pippilotta schreef: ↑01-11-2018 22:16Als jij dat zelf vindt. Jij en alleen jij.
Voor mij dus geen grijs gebied.
Zou het ook niet te maken hebben met hoe je een leefbaar leven definieert, wat je van jezelf en van het leven verwacht ?
nounou
donderdag 1 november 2018 om 22:36
Maar dat is dus niet zo. Want een arts moet de verantwoording dragen voor jouw dood. Dus het gaat niet om alleen maar jou. Iemand doden is lang zo makkelijk niet.Miss-Pippilotta schreef: ↑01-11-2018 22:16Als jij dat zelf vindt. Jij en alleen jij.
Voor mij dus geen grijs gebied.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 1 november 2018 om 22:37
Zeer moeilijk kwestie en heb het van dichtbij gezien. Een jongen van 19 die te horen kreeg dat hij nooit meer beter zou worden en dus zijn hele verdere leven zwaar depressief zou blijven. Hij vroeg ook om euthanasie, maar zijn psychiater gaf niet thuis. Ik wist oprecht niet wat ik tegen hem nog kon zeggen om hem op te beuren. Wat voor vooruitzicht is dat?
Maar in de meeste gevallen hopen/denken artsen nog dat er verbetering mogelijk is. En zolang ze die optie zien doen ze niks. Dat jij ondertussen kapot gaat van binnen doet niet ter zake.
Maar in de meeste gevallen hopen/denken artsen nog dat er verbetering mogelijk is. En zolang ze die optie zien doen ze niks. Dat jij ondertussen kapot gaat van binnen doet niet ter zake.
donderdag 1 november 2018 om 22:41
Dit is dus wat mij tegen de borst stuit in deze discussie. Ik vind het ook behoorlijk wat, om een ander de verantwoordelijkheid te laten dragen voor je eigen dood. Doe het dan zelf. En ja, dat is helemaal niet zo erg lastig als je echt wil.
donderdag 1 november 2018 om 22:43
Maar daarom zou dat naar mijn idee dus moeten veranderen. Een arts zou niet moeten beslissen of iets wel of niet ondraaglijk lijden / een gerechtvaardigde wens is. Dat beslis jij zelf.
Puur de langdurige wens vanuit iemand zelf zou voldoende moeten zijn (wettelijk geregeld).
En dan uitvoering in een levenseindekliniek.
donderdag 1 november 2018 om 22:44
Die grens zal ongetwijfeld voor iedereen anders liggen inderdaad.Zazamaenade schreef: ↑01-11-2018 22:29Zou het ook niet te maken hebben met hoe je een leefbaar leven definieert, wat je van jezelf en van het leven verwacht ?
donderdag 1 november 2018 om 22:47
En wie gaat die medicijnen uitschrijven? En erop toezien dat de juiste persoon die neemt? Je kunt die arts wel uit de equation halen, maar we hebben net geconstateerd dat dat niet kan, wat mij betreft ook niet met een levenseindekliniek.Miss-Pippilotta schreef: ↑01-11-2018 22:43Maar daarom zou dat naar mijn idee dus moeten veranderen. Een arts zou niet moeten beslissen of iets wel of niet ondraaglijk lijden / een gerechtvaardigde wens is. Dat beslis jij zelf.
Puur de langdurige wens vanuit iemand zelf zou voldoende moeten zijn (wettelijk geregeld).
En dan uitvoering in een levenseindekliniek.
Het punt is namelijk: als je zelfmoord wil reguleren maak je per definitie minimaal een extern persoon verantwoordelijk. En dus is het niet alleen aan jou of je doodgaan. Als je dat helemaal zelf en alleen wil bepalen, dan moet je toch echt grijpen naar een overdosis paracetamol oid.
De mensen die jou helpen moeten na jouw dood ook nog met een zuiver geweten verder kunnen. Minder kun je niet van ze vragen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 1 november 2018 om 22:52
Maar als wettelijk geregeld zou zijn dat jij bijvoorbeeld als je 2 jaar lang / 3 jaar lang een x-aantal keren bij je arts hebt aangegeven dat je niet meer verder wil. Arts legt dit vast in je dossier, doet verder geen beoordeling over 'uitzichtloos lijden, rechtvaardigheid etc.'.strikjemetstippels schreef: ↑01-11-2018 22:41Dit is dus wat mij tegen de borst stuit in deze discussie. Ik vind het ook behoorlijk wat, om een ander de verantwoordelijkheid te laten dragen voor je eigen dood. Doe het dan zelf. En ja, dat is helemaal niet zo erg lastig als je echt wil.
Als je het na die x-periode nog steeds wil krijg je toestemming (wettelijk geregeld) en kun je naar een levenseindekliniek. Zo lang die klinieken er zijn werken daar mensen die daar vrijwillig zijn en geen gewetensbezwaren hebben.
Ik snap ook dat niet elke huisarts voor elke situatie verantwoording wil dragen. Daarom moet die beoordeling juist niet bij een arts liggen, maar bij jouzelf.
Maar blijkbaar denk ik heel raar...
donderdag 1 november 2018 om 22:55
Dat kan toch met een levenseindekliniek? Waarom niet volgens jou?
En de mensen die daar werken doen dat vrijwilllig en helpen mensen die onder de wettelijke regels vallen.
Ik ben het met je eens dat je een huisarts of psychiater (bijvoorbeeld) niet kunt dwingen iets te doen waar hij niet achter staat. Daarom moet die beoordeling daar ook niet liggen.
Vind ik.
donderdag 1 november 2018 om 22:57
Nou ja, als jij tegen mij zegt 'ik heb terminale botkanker' en je overhandigt mij een Colt .45 om je dood te schieten. Dan kan het nog zo logisch klinken, maar je zegt mij wel een verantwoordelijkheid toe waar mee ik ook in het reine dien te komen he. Een arts zweert om mensen beter te maken. Natuurlijk los je met een kogel door iemands kop wel elke aandoening op, maar zo had Hippocrates het niet helemaal bedoeld.Miss-Pippilotta schreef: ↑01-11-2018 22:52Maar als wettelijk geregeld zou zijn dat jij bijvoorbeeld als je 2 jaar lang / 3 jaar lang een x-aantal keren bij je arts hebt aangegeven dat je niet meer verder wil. Arts legt dit vast in je dossier, doet verder geen beoordeling over 'uitzichtloos lijden, rechtvaardigheid etc.'.
Als je het na die x-periode nog steeds wil krijg je toestemming (wettelijk geregeld) en kun je naar een levenseindekliniek. Zo lang die klinieken er zijn werken daar mensen die daar vrijwillig zijn en geen gewetensbezwaren hebben.
Ik snap ook dat niet elke huisarts voor elke situatie verantwoording wil dragen. Daarom moet die beoordeling juist niet bij een arts liggen, maar bij jouzelf.
Maar blijkbaar denk ik heel raar...
Overigens zou ik zeggen 'doe het gvd zelf en val me niet lastig'. En zo sta ik hier ook in.
donderdag 1 november 2018 om 23:02
Ik snap je voorbeeld niet helemaal.strikjemetstippels schreef: ↑01-11-2018 22:57Nou ja, als jij tegen mij zegt 'ik heb terminale botkanker' en je overhandigt mij een Colt .45 om je dood te schieten. Dan kan het nog zo logisch klinken, maar je zegt mij wel een verantwoordelijkheid toe waar mee ik ook in het reine dien te komen he. Een arts zweert om mensen beter te maken. Natuurlijk los je met een kogel door iemands kop wel elke aandoening op, maar zo had Hippocrates het niet helemaal bedoeld.
Overigens zou ik zeggen 'doe het gvd zelf en val me niet lastig'. En zo sta ik hier ook in.
Ik zou mensen die niet meer willen leven gewoon een meer humane manier van doodgaan gunnen, zou ook veel trauma's bij nabestaanden en getuigen voorkomen.
Maar goed, iedereen staat er logischerwijs anders in. Dat mag.
donderdag 1 november 2018 om 23:05
Omdat die arts wél de verantwoordelijkheid heeft. Zolang hij de pil uitschrijft is het ZIJN verantwoordelijkheid. Dat IS nu eenmaal het artsenberoep. Je kunt worden aangesproken, zelfs aangeklaagd en we zijn voortdurend bezig met de vraag: ‘wat is goede zorg?’Miss-Pippilotta schreef: ↑01-11-2018 22:55Dat kan toch met een levenseindekliniek? Waarom niet volgens jou?
En de mensen die daar werken doen dat vrijwilllig en helpen mensen die onder de wettelijke regels vallen.
Ik ben het met je eens dat je een huisarts of psychiater (bijvoorbeeld) niet kunt dwingen iets te doen waar hij niet achter staat. Daarom moet die beoordeling daar ook niet liggen.
Vind ik.
Maar omtrent het levenseinde laten we die vraag dan maar gewoon vallen zodat mensen lekker kunnen doen waar ze zin in hebben? Nee, je hebt alle recht om te doen met je lichaam wat je wil, maar als je daarbij medewerking van anderen verwacht moet daar met dit soort extreme wensen wel wat tegenover staan.
Dat los je niet op met een levenseindekliniek. Die arts doodt nog steeds iemand. Hij ziet het dan alleen niet. Dat maakt weinig uit hoor.
En wb vrijwilligers in een levenseindekliniek: dat klinkt heel mooi allemaal, maar ga je echt vrijwillig, ongekwalificeerd personeel zetten bij iemand die een einde aan zijn leven maakt, daar misschien zelf onverwacht heel emotioneel over is, daarbij vrienden of familie heeft die misschien heel heftig reageren, etc? Ik vind dat volstrekt onverantwoord.
Iemand zal daar toch ook wat mee moeten, met al die gevoelens die loskomen omtrent zo’n besluit. Júíst omdat mensen dat nu eenmaal niet lichtzinnig nemen meestal. Daar moet gewoon goede begeleiding bij zijn.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 1 november 2018 om 23:41
Hmm, ik snap wat je bedoelt, maar ik zie niet waarom dit niet zou kunnen met een wettelijk recht (dus geen beoordeling door de arts) in combinatie met levenseindekliniek.
En daar werken ook gewoon kundige, daarvoor opgeleide en gespecialiseerde mensen. Met 'vrijwillig' bedoelde ik dat zij geen problemen of gewetensbezwaren hebben met het uitvoeren van iemands wens tot euthanasie, wanneer iemand voldoet aan de eisen die de wet hieraan stelt.
En daar werken ook gewoon kundige, daarvoor opgeleide en gespecialiseerde mensen. Met 'vrijwillig' bedoelde ik dat zij geen problemen of gewetensbezwaren hebben met het uitvoeren van iemands wens tot euthanasie, wanneer iemand voldoet aan de eisen die de wet hieraan stelt.
donderdag 1 november 2018 om 23:52
Beroepshalve zowel zelfmoord als euthanasie meegemaakt. En hoe mooi, humaan en respectvol is euthanasie dan tov zelfmoord.
En toch blijf ik euthanasie moeilijk vinden, zeker bij jonge mensen. En toch ook bij psychiatrische ziekte terwijl ik weet hoe zwaar en moeilijk te behandelen deze kunnen zijn. Het voelt zo als opgeven. Vanuit de hulpverlening. Als toestemmen dat iemands bestaan uitzichtloos is en het daarbij dan maar te laten. De ander bevestigen in het gevoel er beter niet te kunnen zijn.
En toch blijf ik euthanasie moeilijk vinden, zeker bij jonge mensen. En toch ook bij psychiatrische ziekte terwijl ik weet hoe zwaar en moeilijk te behandelen deze kunnen zijn. Het voelt zo als opgeven. Vanuit de hulpverlening. Als toestemmen dat iemands bestaan uitzichtloos is en het daarbij dan maar te laten. De ander bevestigen in het gevoel er beter niet te kunnen zijn.
vrijdag 2 november 2018 om 05:31
Mijn broer is in zijn wanhoop naar de waterkant gegaan.Miss-Pippilotta schreef: ↑01-11-2018 23:02Ik snap je voorbeeld niet helemaal.
Ik zou mensen die niet meer willen leven gewoon een meer humane manier van doodgaan gunnen, zou ook veel trauma's bij nabestaanden en getuigen voorkomen.
Maar goed, iedereen staat er logischerwijs anders in. Dat mag.
Na 2 maanden vermissing is hij gevonden door een visser.
Mijn broer leed aan schizofrenie en had een jarenlang verleden van behandeling en opnames.
Hij was lichamelijk en geestelijk uitgeput, een oude man om te zien.
Behandelingen en vele medicatie hadden niets uitgehaald en op het laatst wist zelfs het behandelend team niet meer wat met hem te doen, vaak reste hem de isoleer waar hij veel te lang in zat omdat hij meer psychoses dan heldere momenten had.
Dit is nu deze maand 20 jaar geleden en de manier waarop het toen is gegaan is voor mij nog steeds ondraaglijk.
Wat hadden wij graag op een waardige manier afscheid van hem willen nemen.
Door het te lang in het water liggen voordat hij gevonden was mochten wij niets meer van hem zien, te schokkend.
Het enige wat wij kregen was een gesloten kist, zijn horloge en een zak vol kapotte gereinigde kleding. Hij was na waarschijnlijk een tijd op de bodem meegevoerd te zijn naar boven gekomen en ergens aan het prikkeldraad blijven hangen.
Twintig jaar geleden hadden wij hoop dat het nu allemaal anders zou gaan voor mensen die geestelijk ondraaglijk lijden, er is niets verandert.
Wat een wanhoop en eenzaamheid heeft hij moeten hebben gevoeld door geen andere uitweg te zien dan het zelf te moeten doen.
Mijn laatste contact met hem was een wanhopig telefoontje met daarna het bericht dat hij was weggelopen uit de instelling. Hij had in grote paniek een verpleegkundige aan de kant geduwd om te kunnen wegkomen van de gesloten afdeling.
Overal hebben wij destijds hulp gezocht en niemand kon ons helpen.
Hopelijk heeft mijn broer de rust gevonden die hij zo graag wenste maar als nabestaande heb ik er door deze manier een trauma aan overgehouden. Ik had hem graag op een menswaardige manier willen laten gaan...
vrijdag 2 november 2018 om 05:41
Het voelt niet als opgeven als iemand al jarenlang gebukt gaat onder ondraaglijk psychisch lijden en lichamelijk en geestelijk op is.Orphelia schreef: ↑01-11-2018 23:52Beroepshalve zowel zelfmoord als euthanasie meegemaakt. En hoe mooi, humaan en respectvol is euthanasie dan tov zelfmoord.
En toch blijf ik euthanasie moeilijk vinden, zeker bij jonge mensen. En toch ook bij psychiatrische ziekte terwijl ik weet hoe zwaar en moeilijk te behandelen deze kunnen zijn. Het voelt zo als opgeven. Vanuit de hulpverlening. Als toestemmen dat iemands bestaan uitzichtloos is en het daarbij dan maar te laten. De ander bevestigen in het gevoel er beter niet te kunnen zijn.
Dan voelt het als een verlossing.
vrijdag 2 november 2018 om 07:06
Wat een verschrikkelijk verhaal en wat erg voor je broer en voor jullie.damesbril schreef: ↑02-11-2018 05:31Mijn broer is in zijn wanhoop naar de waterkant gegaan.
Na 2 maanden vermissing is hij gevonden door een visser.
Mijn broer leed aan schizofrenie en had een jarenlang verleden van behandeling en opnames.
Hij was lichamelijk en geestelijk uitgeput, een oude man om te zien.
Behandelingen en vele medicatie hadden niets uitgehaald en op het laatst wist zelfs het behandelend team niet meer wat met hem te doen, vaak reste hem de isoleer waar hij veel te lang in zat omdat hij meer psychoses dan heldere momenten had.
Dit is nu deze maand 20 jaar geleden en de manier waarop het toen is gegaan is voor mij nog steeds ondraaglijk.
Wat hadden wij graag op een waardige manier afscheid van hem willen nemen.
Door het te lang in het water liggen voordat hij gevonden was mochten wij niets meer van hem zien, te schokkend.
Het enige wat wij kregen was een gesloten kist, zijn horloge en een zak vol kapotte gereinigde kleding. Hij was na waarschijnlijk een tijd op de bodem meegevoerd te zijn naar boven gekomen en ergens aan het prikkeldraad blijven hangen.
Twintig jaar geleden hadden wij hoop dat het nu allemaal anders zou gaan voor mensen die geestelijk ondraaglijk lijden, er is niets verandert.
Wat een wanhoop en eenzaamheid heeft hij moeten hebben gevoeld door geen andere uitweg te zien dan het zelf te moeten doen.
Mijn laatste contact met hem was een wanhopig telefoontje met daarna het bericht dat hij was weggelopen uit de instelling. Hij had in grote paniek een verpleegkundige aan de kant geduwd om te kunnen wegkomen van de gesloten afdeling.
Overal hebben wij destijds hulp gezocht en niemand kon ons helpen.
Hopelijk heeft mijn broer de rust gevonden die hij zo graag wenste maar als nabestaande heb ik er door deze manier een trauma aan overgehouden. Ik had hem graag op een menswaardige manier willen laten gaan...
Dit moet inderdaad veranderen.
Ik kan me voorstellen dat je dit niet kunt verwerken door de manier waarop het gegaan is.
