Euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden (jonge mensen)

Miss-Pippilotta schreef: ↑

02-11-2018 07:09

Ik snap ook dat een arts iemand beter wil maken. Dat het tegen alles in gaat.
Maar ik zie het niet als 'de ander bevestigen in het gevoel er beter niet te kunnen zijn'.
Meer als: iemand serieus nemen, respect voor wat iemand zelf wil.

Ja, dat zie ik ook zo. En is ook wat die mensen zeggen die echt niet meer verder willen. Een arts is er om mensen te helpen, maar soms betekent helpen juist ophouden met proberen iemand te genezen.

Miss-Pippilotta schreef: ↑

01-11-2018 23:41

Hmm, ik snap wat je bedoelt, maar ik zie niet waarom dit niet zou kunnen met een wettelijk recht (dus geen beoordeling door de arts) in combinatie met levenseindekliniek.
En daar werken ook gewoon kundige, daarvoor opgeleide en gespecialiseerde mensen. Met 'vrijwillig' bedoelde ik dat zij geen problemen of gewetensbezwaren hebben met het uitvoeren van iemands wens tot euthanasie, wanneer iemand voldoet aan de eisen die de wet hieraan stelt.

Als er daar GZ-psychologen, psychiaters, etc. werken die aan die wensen willen meewerken lijkt me dat idd geen probleem. Ik denk alleen dat er bar weinig artsen/psychologen zijn die het heel oke vinden om mensen die 2 jaar lang af en toe hebben aangegeven zich depri te voelen, die geen enkele behandeling hebben ondergaan, geen enkele poging tot beterschap, te doden.

Dat is echt een enórme vraag van iemand hoor.

En dat doen we bij ‘gewone’ euthanasie ook niet. Verreweg de meeste gevallen van ‘gewone’ euthanasie vinden plaats bij mensen die nog maar heel kort te leven hebben en hun laatste weken/maanden niet in pijn willen doorbrengen. Als je nog alle kans hebt op een volledig herstel met een operatie en chemo krijg je ook geen euthanasie.

Want je vraagt een ander om jou te doden, en dat moet diegene wel kunnen verwerken. Die moet ook verder kunnen.

damesbril schreef: ↑

02-11-2018 05:31

Mijn broer is in zijn wanhoop naar de waterkant gegaan.
Na 2 maanden vermissing is hij gevonden door een visser.
Mijn broer leed aan schizofrenie en had een jarenlang verleden van behandeling en opnames.
Hij was lichamelijk en geestelijk uitgeput, een oude man om te zien.
Behandelingen en vele medicatie hadden niets uitgehaald en op het laatst wist zelfs het behandelend team niet meer wat met hem te doen, vaak reste hem de isoleer waar hij veel te lang in zat omdat hij meer psychoses dan heldere momenten had.
Dit is nu deze maand 20 jaar geleden en de manier waarop het toen is gegaan is voor mij nog steeds ondraaglijk.
Wat hadden wij graag op een waardige manier afscheid van hem willen nemen.
Door het te lang in het water liggen voordat hij gevonden was mochten wij niets meer van hem zien, te schokkend.
Het enige wat wij kregen was een gesloten kist, zijn horloge en een zak vol kapotte gereinigde kleding. Hij was na waarschijnlijk een tijd op de bodem meegevoerd te zijn naar boven gekomen en ergens aan het prikkeldraad blijven hangen.
Twintig jaar geleden hadden wij hoop dat het nu allemaal anders zou gaan voor mensen die geestelijk ondraaglijk lijden, er is niets verandert.
Wat een wanhoop en eenzaamheid heeft hij moeten hebben gevoeld door geen andere uitweg te zien dan het zelf te moeten doen.
Mijn laatste contact met hem was een wanhopig telefoontje met daarna het bericht dat hij was weggelopen uit de instelling. Hij had in grote paniek een verpleegkundige aan de kant geduwd om te kunnen wegkomen van de gesloten afdeling.
Overal hebben wij destijds hulp gezocht en niemand kon ons helpen.
Hopelijk heeft mijn broer de rust gevonden die hij zo graag wenste maar als nabestaande heb ik er door deze manier een trauma aan overgehouden. Ik had hem graag op een menswaardige manier willen laten gaan...

Wat erg

ñuca schreef: ↑

02-11-2018 08:02

Ja, dat zie ik ook zo. En is ook wat die mensen zeggen die echt niet meer verder willen. Een arts is er om mensen te helpen, maar soms betekent helpen juist ophouden met proberen iemand te genezen.

Ok maar die keuze heb je zelf ook. Je niet langer laten behandelen.
Het is de vraag of jij recht hebt als patiënt om te eisen dat diezelfde arts jou dan de dood in helpt.
Waar jij respect vraagt geeft je die zelf ook niet. Een arts is ook een mens.

Damesbril Wat een hartverscheurend verhaal.

Ik ben het ermee eens dat euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden anders moet. Maar het moet ook niet te makkelijk worden.

Ik vind dat er een tijdsindicatie op moet zitten en goede begeleiding, maar altijd mogelijk. Als je na een aantal jaar nog altijd geen verbetering merkt dat dan die mogelijkheid er is. Voor iedereen en om wat voor reden dan ook. Maar er moet een tijd aan zitten en goede behandelingen, want er zijn ook mensen die wel uit een uitzichtloze depressie of psychisch lijden kunnen komen.

Ik vind dat er een tijdsindicatie op moet zitten en goede begeleiding, maar altijd mogelijk. Als je na een aantal jaar nog altijd geen verbetering merkt dat dan die mogelijkheid er is. Voor iedereen en om wat voor reden dan ook.
[/quote]

Ok en dat moet een ander dan regelen en betalen. Het egoïsme vind ik altijd zo tekenend. Ergens ook begrijpelijk bij depressie maar vind het een slechte zaak dat je er dan niet meer op wordt gewezen. En zo afhankelijk wordt van de psychiatrie.

Jane Doe schreef: ↑

02-11-2018 09:04

Ik vind dat er een tijdsindicatie op moet zitten en goede begeleiding, maar altijd mogelijk. Als je na een aantal jaar nog altijd geen verbetering merkt dat dan die mogelijkheid er is. Voor iedereen en om wat voor reden dan ook.

Ok en dat moet een ander dan regelen en betalen. Het egoïsme vind ik altijd zo tekenend. Ergens ook begrijpelijk bij depressie maar vind het een slechte zaak dat je er dan niet meer op wordt gewezen. En zo afhankelijk wordt van de psychiatrie.
[/quote]

Mensen met een lichamelijke ziekte zijn afhankelijk van artsen. En hoezo egoïsme?

Ik vraag me zelfs af waarom er perse een stempel ondraaglijk lijden op moet. Of dat nou lichamelijk of psychisch is. Waarom MOET je leven, ouders kiezen ervoor om kinderen te krijgen. Een kind kiest er niet voor om te leven. En in veel gevallen zijn mensen er blij mee, maken ze wat van hun leven en geven het zelf ook weer door. Maar wat nou als dat niet zo is. Dat je geen pijn of ziekte of handicap hebt, geen heftige depressie of psychische aandoening. Maar gewoon geen zin hebt in het leven? In MOETEN leven? Je bent gezond dus je moet werken, je moet sociaal zijn, je moet er wat van maken. Waarom dan?
En ik snap dat je niet van een ander (de dokter bijv) kan verwachten dat hij je dood maakt. Maar een humane manier van het einde moet gewoon beschikbaar zijn. Juist om die keuze draaglijker te maken voor de nabestaanden.
Ik snap ook nooit zo de opmerking van misschien zie je later alles anders en ben je blij dat je er nog bent, dat je zelfmoordpoging niet gelukt is. Als ie gelukt zou zijn zou je daar zelf nooit spijt van krijgen. Dus dat is toch een contradictie?

Coconuts12 schreef: ↑

02-11-2018 09:15

Ok en dat moet een ander dan regelen en betalen. Het egoïsme vind ik altijd zo tekenend. Ergens ook begrijpelijk bij depressie maar vind het een slechte zaak dat je er dan niet meer op wordt gewezen. En zo afhankelijk wordt van de psychiatrie.

Mensen met een lichamelijke ziekte zijn afhankelijk van artsen. En hoezo egoïsme?
[/quote
Weet je niet wat egoïsme is? En je opmerking toont exact je afhankelijkheid aan

Jane Doe schreef: ↑

02-11-2018 09:35

Mensen met een lichamelijke ziekte zijn afhankelijk van artsen. En hoezo egoïsme?
[/quote
Weet je niet wat egoïsme is? En je opmerking toont exact je afhankelijkheid aan

Ik weet wat egoïsme is, ik snapte alleen niet goed hoe jij het bedoelde. Is het egoïstisch om hulp te vragen/nodig te hebben? Hoe bedoelde je dat? Fijn dat je me zo aanvalt, trouwens.

Buffie schreef: ↑

02-11-2018 09:24

Ik vraag me zelfs af waarom er perse een stempel ondraaglijk lijden op moet. Of dat nou lichamelijk of psychisch is. Waarom MOET je leven, ouders kiezen ervoor om kinderen te krijgen. Een kind kiest er niet voor om te leven. En in veel gevallen zijn mensen er blij mee, maken ze wat van hun leven en geven het zelf ook weer door. Maar wat nou als dat niet zo is. Dat je geen pijn of ziekte of handicap hebt, geen heftige depressie of psychische aandoening. Maar gewoon geen zin hebt in het leven? In MOETEN leven? Je bent gezond dus je moet werken, je moet sociaal zijn, je moet er wat van maken. Waarom dan?
En ik snap dat je niet van een ander (de dokter bijv) kan verwachten dat hij je dood maakt. Maar een humane manier van het einde moet gewoon beschikbaar zijn. Juist om die keuze draaglijker te maken voor de nabestaanden.
Ik snap ook nooit zo de opmerking van misschien zie je later alles anders en ben je blij dat je er nog bent, dat je zelfmoordpoging niet gelukt is. Als ie gelukt zou zijn zou je daar zelf nooit spijt van krijgen. Dus dat is toch een contradictie?

Jij ziet niet dat er wat sociale afspraken gemaakt moeten worden als je hier met z’n allen leeft? Jij vindt niet dat je gedwongen mag worden maar vindt dat dit een ander wel opgelegd kan worden?
Nl het beschikbaar stellen van een humaan einde.

Coconuts12 schreef: ↑

02-11-2018 09:37

Ik weet wat egoïsme is, ik snapte alleen niet goed hoe jij het bedoelde. Is het egoïstisch om hulp te vragen/nodig te hebben? Hoe bedoelde je dat? Fijn dat je me zo aanvalt, trouwens.

Het feit dat jij vindt dat euthanasie beschikbaar moet zijn voor iedereen vind ik egoïstisch .

Jane Doe schreef: ↑

02-11-2018 09:38

Jij ziet niet dat er wat sociale afspraken gemaakt moeten worden als je hier met z’n allen leeft? Jij vindt niet dat je gedwongen mag worden maar vindt dat dit een ander wel opgelegd kan worden?
Nl het beschikbaar stellen van een humaan einde.

Ik zie juist zeker wel dat er sociale afspraken gemaakt moeten worden. Net als dat ik vind dat iedereen die daar toe in staat is zelf voor zijn inkomen moet zorgen dus werkt enz. Dat we met z'n allen moeten zorgen dat het leefbaar en fijn is, dat iedereen betrokken is enz enz. Ik zou juist willen zien dat als je daar niet voor kiest je er dan uitstapt. Ipv de assosialen die niets doen, en wel teren op de maatschappij. Nogmaals ik heb het over mensen die wel kunnen maar niet willen.

Jane Doe schreef: ↑

02-11-2018 09:42

Het feit dat jij vindt dat euthanasie beschikbaar moet zijn voor iedereen vind ik egoïstisch .

ik niet. Ik vind dat het veel toegankelijker moet zijn.

Coconuts12 schreef: ↑

02-11-2018 08:58

Damesbril Wat een hartverscheurend verhaal.

Ik ben het ermee eens dat euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden anders moet. Maar het moet ook niet te makkelijk worden.

Helemaal eens.

Mijn broer was al ziek van kinds af aan.
De 'goede' periodes namen tot aan zijn 30ste toen hij stierf steeds meer af.
Psychoses volgde elkaar steeds sneller op, ongeacht begeleiding opnames en medicatie, niets hielp.
Zelfs artsen en verpleegkundigen zaten met hun handen in het haar wat ze nog voor hem konden betekenen anders dan continue separeren.
De invloed van schizofrenie was zo groot op zijn welbevinden dat er geen vreugde meer was in zijn leven alleen grote angst.
Hij kon niet meer, was op, hij kon het geen minuut langer meer dragen.
In zo'n geval is het naar mijn mening ondraaglijk geworden en is het enige humane wat je hem kan bieden euthanasie.

Coconuts12, Miss-Pippilotta en Lux
Dank je

Buffie schreef: ↑

02-11-2018 09:46

Ik zie juist zeker wel dat er sociale afspraken gemaakt moeten worden. Net als dat ik vind dat iedereen die daar toe in staat is zelf voor zijn inkomen moet zorgen dus werkt enz. Dat we met z'n allen moeten zorgen dat het leefbaar en fijn is, dat iedereen betrokken is enz enz. Ik zou juist willen zien dat als je daar niet voor kiest je er dan uitstapt. Ipv de assosialen die niets doen, en wel teren op de maatschappij. Nogmaals ik heb het over mensen die wel kunnen maar niet willen.

Er zal altijd een groep mensen zijn die niet mee kan komen. Zou het zelf al heel wat vinden dat er wat van ze verwacht wordt ipv overeind houden dmv een batterij hulpverlening.
Nogmaals psychoses ed daar gelaten.

swift98 schreef: ↑

02-11-2018 09:56

ik niet. Ik vind dat het veel toegankelijker moet zijn.

dat is het in feite al. Zelf heb ik een aantal mensen begeleid in m’n werk in dit proces. In feite doen ze het natuurlijk zelf maar ben blij dat het zo zorgvuldig gaat en dat is voor de client en de mensen die er omheen staan of om wat voor manier dan ook betrokken zijn goed.

Jane Doe schreef: ↑

02-11-2018 10:13

dat is het in feite al. Zelf heb ik een aantal mensen begeleid in m’n werk in dit proces. In feite doen ze het natuurlijk zelf maar ben blij dat het zo zorgvuldig gaat en dat is voor de client en de mensen die er omheen staan of om wat voor manier dan ook betrokken zijn goed.

En dan zelf zo hard uithalen naar mensen die hulpverlening nodig hebben.

Dit is een discussie met zo veel grijze gebieden (voor elk persoon een andere mening en/of ervaring) dat het erg moeilijk is er een vast beleid op te zetten.

De documentaire ken ik en die psychiater vind ik ook te rigide. Een beetje grootheidswaanzin om te denken dat jij het beter weet voor iedereen en dat jij iedereen kan helpen. Hij vindt dat we mensen niet de optie van de dood moeten geven maar wél moeten zeggen 'oké, ik ga het traject met je aan zodat je je beter gaat voelen en niet meer dood wil.' Dat lijkt eigenlijk heel nobel en dat spreekt wel vóór hem, hij zegt niet 'nee, je mag niet dood, zoek het uit' hij gelooft er oprecht in dat met de juiste begeleiding mensen zich beter kunnen gaan voelen. Maar daarmee maakt hij zichzelf, mijns inziens, veel te belangrijk en kan hij zich niet goed genoeg verplaatsen in de cliënt. De relatie cliënt-behandelaar voelt heel anders dan de relatie behandelaar-cliënt. Als behandelaar is het heel erg fijn als je iemand kan bijstaan, als je iemand kan helpen, als je iemand kan steunen, als je iemand tot inzichten kan laten komen, kleine lichtpuntjes kan laten ervaren. Dat is echt een fijne invulling van je werk. Maar dat is het alleen, je werk. En voor sommige cliënten is dat genoeg en knappen ze genoeg op om verder te leven. Maar voor sommige cliënten is dat niet genoeg, zijn de lichtpuntjes te weinig, is de steun fijn, maar ontoereikend voor het hele leven. En dat is juist alleen maar pijnlijker voor een cliënt, continu het besef dat het niet genoeg is. Als je het niet zelf meer op de rit krijgt kan een behandelaar je nooit zo veel bijstaan as je nodig hebt. Aan het einde van de dag gaat hij/zij naar huis, naar zijn/haar eigen leven en moet jij het met jouw leven doen. Dat lijkt die psychiater niet te beseffen, want hij voelt niet al die momenten waarop het niet genoeg is. Dat een cliënt blijft (over)leven betekent niet dat het genoeg is. Dat hij (ik noem maar wat getallen) 90 van de 100 cliënten wel voldoende kan helpen zegt niets over het leven van de overige 10. Hij is er trots op dat hij sommige cliënten wel 20 jaar begeleidt en dat is helemaal prima als het voor die mensen genoeg is om goed te blijven leven. Maar dat betekent niet dat hij iedereen kan redden. En die groep voor wie het niet voldoende is, daar wil hij niks van weten.

Maar goed, de grijze gebieden. Iedereen definieert 'psychisch lijden' anders waarbij niet allen tijd (duur) belangrijk is, maar ook ernst. Dus iedereen zal een eigen mening en een eigen ervaring hebben over allerlei thema's die belangrijk zijn hierin. Wanneer je het 'zelf vindt' vind ik dus ook een gigantisch grijs gebied. Wanneer je psychisch lijdt kan je je namelijk helemaal niet meer voorstellen dat het (genoeg) beter kan worden en dat de last ooit voldoende af zal nemen dat het leven niet zo pijnlijk is. En toch gebeurt dat ook wél. Als het makkelijk wordt om zelf het moment te bepalen met een makkelijker verkrijgbaar middel opent dat allerlei deuren naar misbruik wat óók een heel gevaarlijke glijdende schaal is.

Een traject op maat vind ik daarom ontzettend belangrijk. Maar daarin blijven toch grijze gebieden bestaan. Ik zie eigenlijk wat in het hele 'simpele', maar consequent bijhouden van dagelijkse schaalscores over een periode van, bijvoorbeeld, ik noem maar wat, 2 jaar. Zowel het scoren van je hoe je je dag vond als de sterkte van je doodswens. Wil je 2 jaar lang echt niets liever dan dood, dan zou ik er best wat voor voelen om je euthanasie te gunnen. Voel je je 2 jaar lang best ellendig, maar komt dat niet overeen met een (bijna) dagelijkse sterke doodswens, zou ik er meer in zien om toch nog wat andere vormen van hulp/interventie/therapie te proberen. Om tot deze beslissing te komen ben je dus echt afgegaan op de beleving van de cliënt en niet van ideeën of theorieën over het ziektebeeld dat hij/zij heeft of van meningen van behandelaren over de cliënt. Ik vind wel dat je hiervoor een noemenswaardig therapieverleden moet hebben. Tegelijkertijd vind ik dat als je uit het dossier kan opmaken dat er weinig hoop op verbetering is je niet iemand verplicht nog 2 jaar lang zou moeten laten uitzitten. Dus...weer uitzonderingssituaties. Daarnaast vind ik ook dat we om te herstellen véél breder moeten kijken dan de psychiatrie en therapie, maar naar wat mensen echt nodig hebben om voldoende kwaliteit van leven te hebben en waar mensen van opknappen naast therapievormen. Ik geloof dat therapie belangrijk is, maar een vrij klein aandeel heeft in kwaliteit van leven.

tu1nhek schreef: ↑

02-11-2018 10:22

Dit is een discussie met zo veel grijze gebieden (voor elk persoon een andere mening en/of ervaring) dat het erg moeilijk is er een vast beleid op te zetten.

De documentaire ken ik en die psychiater vind ik ook te rigide. Een beetje grootheidswaanzin om te denken dat jij het beter weet voor iedereen en dat jij iedereen kan helpen. Hij vindt dat we mensen niet de optie van de dood moeten geven maar wél moeten zeggen 'oké, ik ga het traject met je aan zodat je je beter gaat voelen en niet meer dood wil.' Dat lijkt eigenlijk heel nobel en dat spreekt wel vóór hem, hij zegt niet 'nee, je mag niet dood, zoek het uit' hij gelooft er oprecht in dat met de juiste begeleiding mensen zich beter kunnen gaan voelen. Maar daarmee maakt hij zichzelf, mijns inziens, veel te belangrijk en kan hij zich niet goed genoeg verplaatsen in de cliënt. De relatie cliënt-behandelaar voelt heel anders dan de relatie behandelaar-cliënt. Als behandelaar is het heel erg fijn als je iemand kan bijstaan, als je iemand kan helpen, als je iemand kan steunen, als je iemand tot inzichten kan laten komen, kleine lichtpuntjes kan laten ervaren. Dat is echt een fijne invulling van je werk. Maar dat is het alleen, je werk. En voor sommige cliënten is dat genoeg en knappen ze genoeg op om verder te leven. Maar voor sommige cliënten is dat niet genoeg, zijn de lichtpuntjes te weinig, is de steun fijn, maar ontoereikend voor het hele leven. En dat is juist alleen maar pijnlijker voor een cliënt, continu het besef dat het niet genoeg is. Als je het niet zelf meer op de rit krijgt kan een behandelaar je nooit zo veel bijstaan as je nodig hebt. Aan het einde van de dag gaat hij/zij naar huis, naar zijn/haar eigen leven en moet jij het met jouw leven doen. Dat lijkt die psychiater niet te beseffen, want hij voelt niet al die momenten waarop het niet genoeg is. Dat een cliënt blijft (over)leven betekent niet dat het genoeg is. Dat hij (ik noem maar wat getallen) 90 van de 100 cliënten wel voldoende kan helpen zegt niets over het leven van de overige 10. Hij is er trots op dat hij sommige cliënten wel 20 jaar begeleidt en dat is helemaal prima als het voor die mensen genoeg is om goed te blijven leven. Maar dat betekent niet dat hij iedereen kan redden. En die groep voor wie het niet voldoende is, daar wil hij niks van weten.

Maar goed, de grijze gebieden. Iedereen definieert 'psychisch lijden' anders waarbij niet allen tijd (duur) belangrijk is, maar ook ernst. Dus iedereen zal een eigen mening en een eigen ervaring hebben over allerlei thema's die belangrijk zijn hierin. Wanneer je het 'zelf vindt' vind ik dus ook een gigantisch grijs gebied. Wanneer je psychisch lijdt kan je je namelijk helemaal niet meer voorstellen dat het (genoeg) beter kan worden en dat de last ooit voldoende af zal nemen dat het leven niet zo pijnlijk is. En toch gebeurt dat ook wél. Als het makkelijk wordt om zelf het moment te bepalen met een makkelijker verkrijgbaar middel opent dat allerlei deuren naar misbruik wat óók een heel gevaarlijke glijdende schaal is.

Een traject op maat vind ik daarom ontzettend belangrijk. Maar daarin blijven toch grijze gebieden bestaan. Ik zie eigenlijk wat in het hele 'simpele', maar consequent bijhouden van dagelijkse schaalscores over een periode van, bijvoorbeeld, ik noem maar wat, 2 jaar. Zowel het scoren van je hoe je je dag vond als de sterkte van je doodswens. Wil je 2 jaar lang echt niets liever dan dood, dan zou ik er best wat voor voelen om je euthanasie te gunnen. Voel je je 2 jaar lang best ellendig, maar komt dat niet overeen met een (bijna) dagelijkse sterke doodswens, zou ik er meer in zien om toch nog wat andere vormen van hulp/interventie/therapie te proberen. Ik vind wel dat je hiervoor een noemenswaardig therapieverleden moet hebben. En ik vind ook dat we om te herstellen véél breder moeten kijken dan de psychiatrie en therapie, maar naar wat mensen echt nodig hebben om voldoende kwaliteit van leven te hebben en waar mensen van opknappen naast therapievormen. Ik geloof dat therapie belangrijk is, maar een vrij klein aandeel heeft in kwaliteit van leven.

Mee eens. Maar niet met het laatste. Juist door therapie kun je dat voor elkaar krijgen.

Ik vind het nogal wat om een ander op te zadelen met jouw dood. Bij een oud persoon die ernstig ziek is en toch binnenkort komt te overlijden is dat anders, dan bij een jong persoon, die nog alle kansen heeft op herstel.

In heel ernstige gevallen zou je iemand kunnen begeleiden naar zelfdoding, maar ik vind dan dat de verantwoordelijkheid bij die persoon zelf ligt en de daad ook bij de persoon zelf gelegd moet worden en niet bij een hulpverlener.

Coconuts12 schreef: ↑

02-11-2018 10:21

En dan zelf zo hard uithalen naar mensen die hulpverlening nodig hebben.

Haal eruit wat jij wil. Zo hoef jij niet in actie te komen.

Coconuts12 schreef: ↑

02-11-2018 10:30

Mee eens. Maar niet met het laatste. Juist door therapie kun je dat voor elkaar krijgen.

.
Daar ben ik me zeker van bewust, alleen vind ik dat 'therapie' of eigenlijk 'behandeling' zich nu nog te veel beperkt tot de behandelkamer, tot woorden en het theoretische. Ik denk dat er meer in te halen valt als we breder kunnen kijken en samenwerken. En ik heb het idee dat we ons met kleine stapjes een beetje die kant op begeven.