Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 om 21:47
Klinkt als een geweldige betrokken huisarts.fayanna schreef: ↑18-04-2018 21:25Ik was ook heel verbaasd dat mijn huisarts direct 'ja' zei. Maar hij vertelde dat hij dit al jaren aan had zien komen en dus niet verbaasd was. En ook dat hij al vaker had nagedacht over wat hij zou antwoorden als de vraag ooit daadwerkelijk zou komen. Met mijn psychiater heb ik niet zo''n geweldig contact, dus ergens was ik alleen maar blij dat hij nee zei. Ik had er niet aan moeten denken dat op het moment supreme hij degene zou zijn die aan mijn bed zou zitten. Met de huisarts heb ik wel een heel goed contact, dus ik ben heel blij dat hij het wil doen en ik niet een vreemde arts van de levenseindekliniek zal treffen.
Logisch dat je die er veel liever bij hebt dan een vreemde!
woensdag 18 april 2018 om 22:12
Zoveel mogelijk tijd doorbrengen met de paar mensen die mij dierbaar zijn. Zoveel mogelijk lezen / onderzoeken over wat er mogelijk na de dood is. In dat opzicht ben ik het afgelopen jaar radicaal van gezichtspunt veranderd. Ik heb jarenlang gedacht dat het het meest waarschijnlijk is dat er na de dood helemaal niets is en dat het een einde aan alle bewustzijn is. En dat hoop ik nog steeds. Ik heb inmiddels ontdekt dat er toch wel heel veel aanwijzingen zijn voor reïncarnatie. Ben me daar erg in aan het verdiepen. Ik hoop dat het niet waar is. Reïncarnatie is misschien wel de ultieme hel: het ene ellendige leven na het andere. Verder heb ik geen bucket list. Ik heb de belangrijkste dingen die ik in mijn leven wou doen, ook gedaan. Geen spijt van dingen die ik niet gedaan heb. Ook weinig spijt van dingen die ik wel gedaan heb. Dat zit me dan tenminste nog mee!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 om 22:30
Dat kan ik me voorstellen, dat het toch moeilijk is om je ouders dit aan te doen.fayanna schreef: ↑18-04-2018 19:54Mijn psychiater staat er niet echt achter, maar werkt ook niet tegen. Hij wil er eigenlijk niks mee te maken hebben. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Nee, ik heb geen partner of kinderen. Wel twee hoogbejaarde ouders die geen idee hebben wat er te gebeuren staat. Ook al hebben zij een belangrijk aandeel in mijn problematiek en hebben we een slecht contact, ik vind het toch ongelooflijk moeilijk hen dit aan te doen.
Maar geen reden om het niet te doen, het is jouw leven.
woensdag 18 april 2018 om 22:57
woensdag 18 april 2018 om 23:22
Wat ontzettend fijn en toch ook bijzonder dat je huisarts dit wil doen voor je. Dat moet voor hem toch ook heel heftig zijn. Ik hoop dat het gesprek met de scenarts een fijn gesprek zal zijn.
woensdag 18 april 2018 om 23:28
Fayanna, wat een goed bericht, wat heerlijk dat jouw HA mee werkt en jouw wens ondersteunt.
Het is een pittig traject, ik heb een tijd en topic gevolgd van een vrouw die ook deze weg heeft bewandeld en ze kreeg toestemming voor euthenasie.
Ze is voor twee jaar terug ingeslapen, met haar vriend naast zich zittend, ze heeft voor die tijd dingen gedaan, die zij nog wilde doen voor haar dood.
Zelf de data en tijdstip afgesproken, haar crematie geregeld, kortom, zij kon en mocht haar eigen einde bepalen.
Het is een pittig traject, ik heb een tijd en topic gevolgd van een vrouw die ook deze weg heeft bewandeld en ze kreeg toestemming voor euthenasie.
Ze is voor twee jaar terug ingeslapen, met haar vriend naast zich zittend, ze heeft voor die tijd dingen gedaan, die zij nog wilde doen voor haar dood.
Zelf de data en tijdstip afgesproken, haar crematie geregeld, kortom, zij kon en mocht haar eigen einde bepalen.
donderdag 19 april 2018 om 00:53
maximaal225tekens schreef: ↑18-04-2018 22:57Wat mooi dat je dit op jou manier mag doen.
Ik heb vanavond net de brief voor de levenseindekliniek op de post gedaan maar net als jij denk ik ook dat mijn verzoek afgewezen gaat worden.
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen in dit traject. Fijn dat je huisarts je wil helpen.
donderdag 19 april 2018 om 01:54
donderdag 19 april 2018 om 07:40
Ik hoop voor je dat je wel toestemming gaat krijgen! Wie weet valt het mee. Ik ging er van te voren van uit dat ik 90% kans op een nee had, maar dat valt dus enorm mee. Altijd proberen, je weet nooit hoe het loopt. Ik zei tegen mijn psychiater dat ik van een ‘nee’ uitging omdat maar iets van 6% van de verzoeken wordt toegewezen. Toen zei hij dat dat deels komt omdat er, echt waar, mensen zijn die zich voor elke scheet willen laten euthanaseren. Er zijn zelfs mensen die om euthanasie vragen voor depressie terwijl ze nog geen enkel medicijn geprobeerd hebben, omdat ze bang zijn voor bijwerkingen. Ja, dan word je natuurlijk afgewezen. Succes en sterkte!maximaal225tekens schreef: ↑18-04-2018 22:57Wat mooi dat je dit op jou manier mag doen.
Ik heb vanavond net de brief voor de levenseindekliniek op de post gedaan maar net als jij denk ik ook dat mijn verzoek afgewezen gaat worden.
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen in dit traject. Fijn dat je huisarts je wil helpen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 19 april 2018 om 07:52
Ik moet even slikken en glimlachen bij dit nieuws, wat je altijd hebt moeten voelen is een hel, ik kan me goed voorstellen dat dit als een verlichting voelt alvast.
Ik hoop ook zo dat er geen leven is na dit leven maar inderdaad, het lijkt er wel een beetje op alsof het hierna gewoon weer doorgaat, hopelijk dan een beter leven met lieve ouders en geen depressies, ik vraag me af wat er van dit vorige leven nog ligt opgeslagen in je ziel tegen die tijd, kan me voorstellen dat je daar nu mee bezig bent als je voor zo'n weg hebt gekozen.
Ik hoop ook zo dat er geen leven is na dit leven maar inderdaad, het lijkt er wel een beetje op alsof het hierna gewoon weer doorgaat, hopelijk dan een beter leven met lieve ouders en geen depressies, ik vraag me af wat er van dit vorige leven nog ligt opgeslagen in je ziel tegen die tijd, kan me voorstellen dat je daar nu mee bezig bent als je voor zo'n weg hebt gekozen.
donderdag 19 april 2018 om 09:31
Hmm, als je je zorgen maakt over reincarnatie na de dood, misschien kan je eens met een boeddhistische monnik praten oid? Er zullen vast wel tempels zijn ook in Nederland.
Als je uitgaat van het idee van karma, zou ik juist zeggen dat jij al zoveel te lijden hebt gehad in 1 leven, dat je jou portie hebt gehad voor twintig levens lang. Of je wordt een vogel, een mier of een bijtje. Ik denk niet dat dieren ernstige depressies hebben, die leven toch veel meer primair, halen toch niet al die spoken in het hoofd die wij doen. Het lijkt me dat die zorgen die je je maakt daarover het trauma van je depressie is, want het is wel een heel zwarte gedachte dat je na je dood nog eeuwig zo door zou moeten lijden. Dat er niks is, of dat het beter wordt dan absolute hel, is veel waarschijnlijker?
Dank dat je het wou delen.
Als je uitgaat van het idee van karma, zou ik juist zeggen dat jij al zoveel te lijden hebt gehad in 1 leven, dat je jou portie hebt gehad voor twintig levens lang. Of je wordt een vogel, een mier of een bijtje. Ik denk niet dat dieren ernstige depressies hebben, die leven toch veel meer primair, halen toch niet al die spoken in het hoofd die wij doen. Het lijkt me dat die zorgen die je je maakt daarover het trauma van je depressie is, want het is wel een heel zwarte gedachte dat je na je dood nog eeuwig zo door zou moeten lijden. Dat er niks is, of dat het beter wordt dan absolute hel, is veel waarschijnlijker?
Dank dat je het wou delen.
donderdag 19 april 2018 om 09:33
Allereerst moet ik zeggen dat ik niks helemaal zeker weet over een eventueel hiernamaals. Maar waar ik steeds meer bewijs voor zie is dat je na dit leven eerst een proces doormaakt waarin je het afgelopen leven beschouwt en ervan leert. Wat heb je goed gedaan, wat had beter gekund? Daarna krijg je de tijd en gelegenheid om te herstellen van de schade die je opgelopen hebt en uiteindelijk keer je terug in een nieuw leven. Het doel is altijd het leren van nieuwe lessen, leuke en minder leuke. Als je, meestal na vele honderden levens, alles geleerd hebt wat er te leren valt, hoef je niet meer te reïncarneren. Mijn ziel, het onsterfelijke deel van mij, zal de ongemakkelijke lessen van dit leven nooit vergeten, maar niet alles wat je leert gaat ook daadwerkelijk mee naar een volgend leven. Maar misschien zit ik er helemaal naast, en is er helemaal niks. Dat blijf ik hopen.MissMaran schreef: ↑19-04-2018 07:52Ik moet even slikken en glimlachen bij dit nieuws, wat je altijd hebt moeten voelen is een hel, ik kan me goed voorstellen dat dit als een verlichting voelt alvast.
Ik hoop ook zo dat er geen leven is na dit leven maar inderdaad, het lijkt er wel een beetje op alsof het hierna gewoon weer doorgaat, hopelijk dan een beter leven met lieve ouders en geen depressies, ik vraag me af wat er van dit vorige leven nog ligt opgeslagen in je ziel tegen die tijd, kan me voorstellen dat je daar nu mee bezig bent als je voor zo'n weg hebt gekozen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 19 april 2018 om 09:37
Karma en reincarnatie is niet hetzelfde. Karma is een soort ‘wat je zaait, zal je oogsten’. Dan moet ik in mijn vorige leven wel omgelooflijk veelmrottigheid hebben uitgespookt om zoveel ellende in dit leven verdiend te hebben. Zou kunnen, ik weet het niet zeker. Bij de meeste stromingen waarin reincarnatie een rol speelt, gaat men ervan uit dat het doel altijd is het leren van nieuwe lessen. Je wordt niet veroordeeld of gestraft voor wat je fout gedaan hebt, maar je moet er wel van leren.tigri schreef: ↑19-04-2018 09:31Hmm, als je je zorgen maakt over reincarnatie na de dood, misschien kan je eens met een boeddhistische monnik praten oid? Er zullen vast wel tempels zijn ook in Nederland.
Als je uitgaat van het idee van karma, zou ik juist zeggen dat jij al zoveel te lijden hebt gehad in 1 leven, dat je jou portie hebt gehad voor twintig levens lang. Of je wordt een vogel, een mier of een bijtje. Ik denk niet dat dieren ernstige depressies hebben, die leven toch veel meer primair, halen toch niet al die spoken in het hoofd die wij doen. Het lijkt me dat die zorgen die je je maakt daarover het trauma van je depressie is, want het is wel een heel zwarte gedachte dat je na je dood nog eeuwig zo door zou moeten lijden. Dat er niks is, of dat het beter wordt dan absolute hel, is veel waarschijnlijker?
Dank dat je het wou delen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
