Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 6 maart 2020 om 23:44
Lieve Fayanna. Wat mooi dat je ons een inkijkje hebt gegeven in je leven en in je strijd om te leven maar ook de strijd om er niet meer te zijn. Ik denk en weet bijna zeker dat je er niet meer bent. Ik hoop dat als dat zo is je reis mooi was en dat je rust hebt gevonden, waar dat ook mag zijn.
Ik plak ditmaal mijn laatste plaatje. Ik hoop dat je liefde en warmte in de duisternis hebt gevonden. Nogmaals, dank voor je verhaal. Ik zal nog vaak aan je denken.
Ik plak ditmaal mijn laatste plaatje. Ik hoop dat je liefde en warmte in de duisternis hebt gevonden. Nogmaals, dank voor je verhaal. Ik zal nog vaak aan je denken.
zondag 29 november 2020 om 00:28
Ik denk ook nog wel eens aan je, ondanks dat ik voorheen nooit reageerde. Hopelijk gaat het je nu goed, waar je ook bent. 
Ik las hier wel eens mee, toen ik nog geen account had. Zat toen zelf in een enorme depressie (niet de eerste depressie, maar dit was wel een van de zwaarste) en wist geen uitweg meer behalve euthanasie of die andere optie.
Inmiddels gaat het beter.
Ik las hier wel eens mee, toen ik nog geen account had. Zat toen zelf in een enorme depressie (niet de eerste depressie, maar dit was wel een van de zwaarste) en wist geen uitweg meer behalve euthanasie of die andere optie.
Inmiddels gaat het beter.
zondag 29 november 2020 om 01:05
zaterdag 19 juni 2021 om 21:24
Fayanna. Ik moest aan je denken omdat je ter sprake kwam in het biechttopic. Soms lees ik nog wel eens terug en plaats dan een kaarsje of een hartje.
Het forum gaat stoppen en daarmee verdwijnt ook helaas jouw topic. Nu kan ik nooit meer teruglezen, geen kaarsje of hartje sturen of gewoon even mijmeren.
Wat heb je me een hoop geleerd. Wat was je een lieve mooie vrouw en wat was je ongelooflijk sterk.
Het gaat je goed lieverd, ik zal je nooit vergeten. 
Het forum gaat stoppen en daarmee verdwijnt ook helaas jouw topic. Nu kan ik nooit meer teruglezen, geen kaarsje of hartje sturen of gewoon even mijmeren.
Wat heb je me een hoop geleerd. Wat was je een lieve mooie vrouw en wat was je ongelooflijk sterk.
Het gaat je goed lieverd, ik zal je nooit vergeten.
zondag 20 juni 2021 om 19:38
Lieve Fayanna,
Ik schreef eerder mee onder een andere nick. Nu het forum gaat stoppen, wilde ik je laten weten dat je nog vaak in mijn gedachten bent. Wat een mooie, dappere en sterke vrouw ben je. Waar je ook bent: ik hoop dat het goed met je gaat en dat je je rust hebt gevonden.
Het ga je goed lieverd
Ik schreef eerder mee onder een andere nick. Nu het forum gaat stoppen, wilde ik je laten weten dat je nog vaak in mijn gedachten bent. Wat een mooie, dappere en sterke vrouw ben je. Waar je ook bent: ik hoop dat het goed met je gaat en dat je je rust hebt gevonden.
Het ga je goed lieverd
