Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 31 juli 2019 om 06:13
Hoi Fayanna,
Allereerst respect voor je open en eerlijke topic. Ik heb bewondering voor wat je allemaal al niet geprobeerd hebt.
Ik heb zelf geen aanleg voor depressies maar wel in dit leven al dusdanige klappen gehad dat ik er 2 x terecht in ben gekomen. Maar nooit langer dan een paar maanden en heel duidelijk met een reden en nooit 'zomaar'.
Dat betekende maandenlang op bed zonder douchen, eten (een mens kan zeer zeer lang zonder eten) maar wel flessen wijn en hele sloffen sigaretten. Die paar maanden is te overzien en ik kan me niet voorstellen dat zoiets jaren en jaren zou moeten duren. Dat is een onmenselijk leven. Dus je keuze (en ook je twijfel) snap ik heel goed.
Ik geloof in pricipe nergens in, geen God, geen hiernamaals, niks. Maar toch al veel dingen meegemaakt die eigenlijk het tegendeel bewijzen. Zoals reincarnatie. Ik ben 2 x in regressietherapie geweest (eigenlijk in eerste instantie om van mijn alcoholisme af te komen) en in de eerste keer bleek ik in een vorig leven een moeder van heel veel kinderen geweest te zijn. Ik zag ze ook. Een kind was mijn moeder en eentje was mijn jongste broertje. Ik zag en voelde dat, zeg maar. Ik zat heel saai in een schommelstoel te breien...
en stoorde me niet aan zoveel kinderen (in dit leven heb ik ze niet, vind ze over het algemeen niet leuk en lastig)
De tweede keer regressie 'zag' ik dat ik door mijn 'tweelinggeest'/zielsverwant gestuurd werd naar de ouders die ik nu heb. Zij koos voor andere ouders en heeft nog meer in een hel geleefd dan ik. Dus min of meer kies je zelf je ouders uit.
Na deze regressies ebte mijn 'geloof' weer weg en deed ik het af als onzin.
Toen kwam ik bij een auraloog (wilde met mijn vriendin (die zielsverwant) mee waar zij in behandeling was voor haar depressies.
Hij zag direct alles door even rond/boven/naast mijn lichaam te kijken . 'Moeder van 12 kinderen, rustig saai leven', (wat ik dus ook zag) Mijn lichamelijke mankementen (astma, neuspoliepen) dat ik net gescheiden was, slecht voor mijn lichaam zorgde en nog meer dingen die hij onmogelijk kon weten.
Dus weer geloofde ik erin en ging me er weer in verdiepen.
Heel veel gelezen, ook de boeken die jij hier ergens noemt, en later dacht ik dan weer 'ach nee, er is niks en eeuwig leven zou ik ook niet eens willen'.
Nu woon ik inmiddels in Indonesie en hier kijk ik weer veel op youtube. Veel reincarnatie documentaires en zo'n beetje alle readings van John Edwards. Zeer interessant. Als ik hem bezig zie dan moet je haast (wel weer) gaan geloven in het hiernamaals.
Hier in Indonesie is euthanasie uit den boze en ik weet dus al dat ik zal moeten lijden tot het eind, zelfs al zou ik compleet verkankerd zijn.
Zelfs bij dieren doen ze het niet hier.
Overigens zullen we nooit reincarneren als dier.
Die auraloog heet Bert van Riel uit Rijswijk. Dus als je echt wil weten hoe het zit, wat er hierna is en waarom je op aarde bent en wat je moest leren, dan weet hij het wel. Hij is een van de 5 beste auralogen in de wereld. Hij weet je toch op een of andere manier gerust te stellen.
In ieder geval hoop ik dat het wat draaglijker voor je wordt, wel of geen pillen.
Allereerst respect voor je open en eerlijke topic. Ik heb bewondering voor wat je allemaal al niet geprobeerd hebt.
Ik heb zelf geen aanleg voor depressies maar wel in dit leven al dusdanige klappen gehad dat ik er 2 x terecht in ben gekomen. Maar nooit langer dan een paar maanden en heel duidelijk met een reden en nooit 'zomaar'.
Dat betekende maandenlang op bed zonder douchen, eten (een mens kan zeer zeer lang zonder eten) maar wel flessen wijn en hele sloffen sigaretten. Die paar maanden is te overzien en ik kan me niet voorstellen dat zoiets jaren en jaren zou moeten duren. Dat is een onmenselijk leven. Dus je keuze (en ook je twijfel) snap ik heel goed.
Ik geloof in pricipe nergens in, geen God, geen hiernamaals, niks. Maar toch al veel dingen meegemaakt die eigenlijk het tegendeel bewijzen. Zoals reincarnatie. Ik ben 2 x in regressietherapie geweest (eigenlijk in eerste instantie om van mijn alcoholisme af te komen) en in de eerste keer bleek ik in een vorig leven een moeder van heel veel kinderen geweest te zijn. Ik zag ze ook. Een kind was mijn moeder en eentje was mijn jongste broertje. Ik zag en voelde dat, zeg maar. Ik zat heel saai in een schommelstoel te breien...
en stoorde me niet aan zoveel kinderen (in dit leven heb ik ze niet, vind ze over het algemeen niet leuk en lastig) De tweede keer regressie 'zag' ik dat ik door mijn 'tweelinggeest'/zielsverwant gestuurd werd naar de ouders die ik nu heb. Zij koos voor andere ouders en heeft nog meer in een hel geleefd dan ik. Dus min of meer kies je zelf je ouders uit.
Na deze regressies ebte mijn 'geloof' weer weg en deed ik het af als onzin.
Toen kwam ik bij een auraloog (wilde met mijn vriendin (die zielsverwant) mee waar zij in behandeling was voor haar depressies.
Hij zag direct alles door even rond/boven/naast mijn lichaam te kijken . 'Moeder van 12 kinderen, rustig saai leven', (wat ik dus ook zag) Mijn lichamelijke mankementen (astma, neuspoliepen) dat ik net gescheiden was, slecht voor mijn lichaam zorgde en nog meer dingen die hij onmogelijk kon weten.
Dus weer geloofde ik erin en ging me er weer in verdiepen.
Heel veel gelezen, ook de boeken die jij hier ergens noemt, en later dacht ik dan weer 'ach nee, er is niks en eeuwig leven zou ik ook niet eens willen'.
Nu woon ik inmiddels in Indonesie en hier kijk ik weer veel op youtube. Veel reincarnatie documentaires en zo'n beetje alle readings van John Edwards. Zeer interessant. Als ik hem bezig zie dan moet je haast (wel weer) gaan geloven in het hiernamaals.
Hier in Indonesie is euthanasie uit den boze en ik weet dus al dat ik zal moeten lijden tot het eind, zelfs al zou ik compleet verkankerd zijn.
Zelfs bij dieren doen ze het niet hier. Overigens zullen we nooit reincarneren als dier.
Die auraloog heet Bert van Riel uit Rijswijk. Dus als je echt wil weten hoe het zit, wat er hierna is en waarom je op aarde bent en wat je moest leren, dan weet hij het wel. Hij is een van de 5 beste auralogen in de wereld. Hij weet je toch op een of andere manier gerust te stellen.
In ieder geval hoop ik dat het wat draaglijker voor je wordt, wel of geen pillen.
woensdag 31 juli 2019 om 07:17
Hoi salinarosseno,salinarosseno schreef: ↑31-07-2019 06:13Hoi Fayanna,
Allereerst respect voor je open en eerlijke topic. Ik heb bewondering voor wat je allemaal al niet geprobeerd hebt.
Ik heb zelf geen aanleg voor depressies maar wel in dit leven al dusdanige klappen gehad dat ik er 2 x terecht in ben gekomen. Maar nooit langer dan een paar maanden en heel duidelijk met een reden en nooit 'zomaar'.
Dat betekende maandenlang op bed zonder douchen, eten (een mens kan zeer zeer lang zonder eten) maar wel flessen wijn en hele sloffen sigaretten. Die paar maanden is te overzien en ik kan me niet voorstellen dat zoiets jaren en jaren zou moeten duren. Dat is een onmenselijk leven. Dus je keuze (en ook je twijfel) snap ik heel goed.
Ik geloof in pricipe nergens in, geen God, geen hiernamaals, niks. Maar toch al veel dingen meegemaakt die eigenlijk het tegendeel bewijzen. Zoals reincarnatie. Ik ben 2 x in regressietherapie geweest (eigenlijk in eerste instantie om van mijn alcoholisme af te komen) en in de eerste keer bleek ik in een vorig leven een moeder van heel veel kinderen geweest te zijn. Ik zag ze ook. Een kind was mijn moeder en eentje was mijn jongste broertje. Ik zag en voelde dat, zeg maar. Ik zat heel saai in een schommelstoel te breien...
De tweede keer regressie 'zag' ik dat ik door mijn 'tweelinggeest'/zielsverwant gestuurd werd naar de ouders die ik nu heb. Zij koos voor andere ouders en heeft nog meer in een hel geleefd dan ik. Dus min of meer kies je zelf je ouders uit.
Na deze regressies ebte mijn 'geloof' weer weg en deed ik het af als onzin.
Toen kwam ik bij een auraloog (wilde met mijn vriendin (die zielsverwant) mee waar zij in behandeling was voor haar depressies.
Hij zag direct alles door even rond/boven/naast mijn lichaam te kijken . 'Moeder van 12 kinderen, rustig saai leven', (wat ik dus ook zag) Mijn lichamelijke mankementen (astma, neuspoliepen) dat ik net gescheiden was, slecht voor mijn lichaam zorgde en nog meer dingen die hij onmogelijk kon weten.
Dus weer geloofde ik erin en ging me er weer in verdiepen.
Heel veel gelezen, ook de boeken die jij hier ergens noemt, en later dacht ik dan weer 'ach nee, er is niks en eeuwig leven zou ik ook niet eens willen'.
Nu woon ik inmiddels in Indonesie en hier kijk ik weer veel op youtube. Veel reincarnatie documentaires en zo'n beetje alle readings van John Edwards. Zeer interessant. Als ik hem bezig zie dan moet je haast (wel weer) gaan geloven in het hiernamaals.
Hier in Indonesie is euthanasie uit den boze en ik weet dus al dat ik zal moeten lijden tot het eind, zelfs al zou ik compleet verkankerd zijn.
Overigens zullen we nooit reincarneren als dier.
Die auraloog heet Bert van Riel uit Rijswijk. Dus als je echt wil weten hoe het zit, wat er hierna is en waarom je op aarde bent en wat je moest leren, dan weet hij het wel. Hij is een van de 5 beste auralogen in de wereld. Hij weet je toch op een of andere manier gerust te stellen.
In ieder geval hoop ik dat het wat draaglijker voor je wordt, wel of geen pillen.
Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik had aanvankelijk ook heel veel moeite met het hele concept van reïncarnatie. Ik was al heel lang geleden van mijn christelijk geloof gevallen, en heb decennialang geloofd dat er helemaal niks was dan dit leven. Dood is gewoon een eind aan alle bewustzijn. En ik hoop nog steeds met heel mijn hart dat dat waar is, maar ik vrees van niet. Soms zou ik ook wel een past life regressie willen doen, maar het grootste deel van de tijd ben ik daar te bang voor. Bang voor wat ik ga ontdekken, voor vorige levens die nog erger geweest zijn dan dit leven, bang dat het me enorm uit balans gaat brengen. Maar misschien kan ik er ooit de moed nog eens voor verzamelen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 16 augustus 2019 om 17:19
Lief dat je dat vraagt. De manie is helemaal voorbij, was ook geen hele heftige. Nu dus weer terug naar depressie. Op de een of andere manier ben ik fysiek wel redelijk actief, wat ik normaal nooit heb tijdens een depressie. Ik maak er gebruik van om mijn huis maar weer eens onder handen te nemen. Verder ben ik een beetje ‘gemiddeld’ depressief, het kan beter, maar ik heb ook heel veel erger meegemaakt. Niet al te slecht dus eigenlijk. Ik hoop dat ik dit een poosje vast kan houden. Nog geen nieuws van de nieuwe psycholoog (was ook nog niet te verwachten, lange wachtlijst) of psychiater (intake zou bijna 3 weken geleden zijn maar is met onbekende tijd uitgesteld door de instelling). Verder geen nieuws te melden eigenlijk.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 16 augustus 2019 om 17:35
vrijdag 16 augustus 2019 om 18:01
Ja mijn excuses. Ik bedoelde inderdaad dat andere topic. Dacht echt dat ik het daar neer had geschreven.
hondenmens wijzigde dit bericht op 16-08-2019 18:03
8.57% gewijzigd
vrijdag 16 augustus 2019 om 18:04
Dat dacht ik al.hondenmens schreef: ↑16-08-2019 18:01Ja mijn excuses. Ik bedoelde inderdaad dat andere topic. Dacht echt dat ik het daar neer had geschreven.
maandag 26 augustus 2019 om 12:35
fayanna schreef: ↑16-08-2019 17:19Lief dat je dat vraagt. De manie is helemaal voorbij, was ook geen hele heftige. Nu dus weer terug naar depressie. Op de een of andere manier ben ik fysiek wel redelijk actief, wat ik normaal nooit heb tijdens een depressie. Ik maak er gebruik van om mijn huis maar weer eens onder handen te nemen. Verder ben ik een beetje ‘gemiddeld’ depressief, het kan beter, maar ik heb ook heel veel erger meegemaakt. Niet al te slecht dus eigenlijk. Ik hoop dat ik dit een poosje vast kan houden. Nog geen nieuws van de nieuwe psycholoog (was ook nog niet te verwachten, lange wachtlijst) of psychiater (intake zou bijna 3 weken geleden zijn maar is met onbekende tijd uitgesteld door de instelling). Verder geen nieuws te melden eigenlijk.
"fijn" dat je nu niet heel heftig depressief bent. Heeft het weer daar ook invloed op?
maandag 26 augustus 2019 om 21:51
Heb je daar een link van? Ik kan niks vinden als ik google.
woensdag 4 september 2019 om 13:19
Niet meer zo goed als een paar weken geleden, maar het kan nog een stuk slechter. Ik ben echt heel actief geweest. Ik ben als een idioot (en echt helemaal niet manisch. Echt niet!) door mijn huis gegaan en heb ontzettend veel opgeruimd en gepoetst en weggedaan. Denk:: waterrekeningen van 15 jaar oud en dergelijke. Heel wat ritjes naar de milieustraat. Het huis kan er weer een poosje tegen en dat geeft een heel fijn gevoel. De pot acetylcysteine was leeg, en ik heb toch maar een nieuwe aangeschaft. Qua stemming is het verschil niet gigantisch, maar dat er tenminste het een en ander uit mijn handen komt is ook de moeite waard. Ik durf het ook nog niet aan de acetylcysteine toe te schrijven. Daarvoor zou de verandering nog een stuk langer moeten aanhouden. En het liefst heb ik natuurlijk dat mijn stemming verbetert, dat vind ik veel belangrijker dan activiteit. Maar ik heb het niet voor het uitkiezen. Toch, samengevat, gaat het echt beter dan in de Sam-periode en de maanden daarvoor.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 4 september 2019 om 17:12
Een beetje dubbel dus. Wel beter maar niet zo goed als een paar weken geleden. Wat goed dat je eens flink door je huis bent gegaan, dat geeft meestal ook meer rust in je hoofd (hoop ik). Het is inderdaad jammer dat je het niet voor het uitkiezen hebt maar als je toch een idee hebt dat die tabletten sowieso iets doen dan is dat al heel wat in jouw geval. Ik hoop dat die Sam-periode niet meer terugkomt. Ik duim voor je en thanks voor de update.fayanna schreef: ↑04-09-2019 13:19Niet meer zo goed als een paar weken geleden, maar het kan nog een stuk slechter. Ik ben echt heel actief geweest. Ik ben als een idioot (en echt helemaal niet manisch. Echt niet!) door mijn huis gegaan en heb ontzettend veel opgeruimd en gepoetst en weggedaan. Denk:: waterrekeningen van 15 jaar oud en dergelijke. Heel wat ritjes naar de milieustraat. Het huis kan er weer een poosje tegen en dat geeft een heel fijn gevoel. De pot acetylcysteine was leeg, en ik heb toch maar een nieuwe aangeschaft. Qua stemming is het verschil niet gigantisch, maar dat er tenminste het een en ander uit mijn handen komt is ook de moeite waard. Ik durf het ook nog niet aan de acetylcysteine toe te schrijven. Daarvoor zou de verandering nog een stuk langer moeten aanhouden. En het liefst heb ik natuurlijk dat mijn stemming verbetert, dat vind ik veel belangrijker dan activiteit. Maar ik heb het niet voor het uitkiezen. Toch, samengevat, gaat het echt beter dan in de Sam-periode en de maanden daarvoor.
PS, ik zie je wat vaker schrijven op het forum. Dat vind ik leuk, alsof je een beetje uit je bubbel bent.
Sterkte vrouw, hou je goed
woensdag 4 september 2019 om 20:10
Een leger, netter en schoner huis geeft inderdaad ook een beetje opgeruimder hoofd!prada schreef: ↑04-09-2019 17:12Een beetje dubbel dus. Wel beter maar niet zo goed als een paar weken geleden. Wat goed dat je eens flink door je huis bent gegaan, dat geeft meestal ook meer rust in je hoofd (hoop ik). Het is inderdaad jammer dat je het niet voor het uitkiezen hebt maar als je toch een idee hebt dat die tabletten sowieso iets doen dan is dat al heel wat in jouw geval. Ik hoop dat die Sam-periode niet meer terugkomt. Ik duim voor je en thanks voor de update.
PS, ik zie je wat vaker schrijven op het forum. Dat vind ik leuk, alsof je een beetje uit je bubbel bent.
Sterkte vrouw, hou je goed
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 16 september 2019 om 22:01
Ik quote mezelf even. Niet om te zeggen told you so. Maar omdat orthomoleculaire behandelaars op dit forum zo vaak voor kwakzalvers worden uitgemaakt. In dit geval was de waarschuwing uit die hoek dus terecht. Toch jammer dat het verder niks deed.impala schreef: ↑28-05-2019 23:51Ik lees hier even mee omdat ik Sam E interessant vind. Heb het ook wel eens gebruikt met nul effect. Maar je zegt dat je bipolair bent. Dat is een contra indicatie voor het gebruik van Sam E. (Het mag overigens ook niet gecombineerd worden met AD ivm serotonine syndroom).
Ik weet niet in hoeverre je je erin verdiept heb, heb niet alles gelezen. Maar ik dacht ik noem t toch maar even.
Over acetylcysteïne, ik heb eens gelezen dat het ook bij autisme positieve effecten kan hebben. Ook interessant spul.
.
dinsdag 17 september 2019 om 16:21
Het komt anders wel heel erg over als ‘eigen schuld dikke bult’. Maar je mag lekker gniffelen van mij hoor.impala schreef: ↑16-09-2019 22:01Ik quote mezelf even. Niet om te zeggen told you so. Maar omdat orthomoleculaire behandelaars op dit forum zo vaak voor kwakzalvers worden uitgemaakt. In dit geval was de waarschuwing uit die hoek dus terecht. Toch jammer dat het verder niks deed.
Over acetylcysteïne, ik heb eens gelezen dat het ook bij autisme positieve effecten kan hebben. Ook interessant spul.
Hoe kom je erbij dat orthomoleculaire ‘ artsen’ degenen zijn die waarschuwen voor Sam? Er wordt juist door reguliere artsen gewaarschuwd. En dat ik niet gewaarschuwd was? Ik ben zelfs door de onderzoekers van het UMC hiervoor gewaarschuwd. En zij en ik hebben heel welbewust het risico genomen, omdat het maar een heel klein risico is. Het UMC neemt met maar liefst 100 mensen hetzelfde risico! Als je geen enkel risico met medicijnen wilt nemen, kan je zelfs (of misschien wel juist) niet eens een paracetamolletje slikken. Ooit wel eens een bijsluiter gelezen? Van heel wat medicijnen tegen kleine kwaaltjes kan je doodgaan. En zoiets komt gewoon op de markt en wordt gewoon voorgeschreven. Er zijn vrouwen in Nederland doodgegaan omdat ze geen puistjes wilden hebben en daarmee welbewust het risico namen trombose te krijgen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 17 september 2019 om 16:21
dinsdag 17 september 2019 om 17:15
Wat naar voor je. Hoop dat het snel weer wat beter gaat. Ik kan me niet indenken hoe je je moet voelen als het 'een beetje goed' gaat of hoe het gaat als het 'slecht met je gaat'. Het lijkt me dodelijk vermoeiend. Ik gun je zoveel moois.
Sterkte meis.
