Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 24 juni 2019 om 21:18
Toch wel...
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 24 juni 2019 om 21:18
Toch wel...
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 29 juni 2019 om 19:25
Fayanna, misschien een rare vraag, maar je hebt wel eens eerder geschreven dat je -heel bewust- slecht zorgt voor je lijf, zodat je lichaam hopelijk zelf eerder de brui eraan geeft en geen honderd wordt. Heb je daar dan geen bijkomende lasten van? Dat je bijv. door je gewicht last hebt van mindere mobiliteit of zoals nu, met de warmte, dat je die moeilijk kwijt kan? Ik kan me nl. indenken dat een onfit lichaam nog een extra last met zich meebrengt, misschien zelfs wel pijn met bewegen.
Daar moest ik zo aan denken met die warmte, die de meeste mensen op zich zelf al lastig genoeg vinden.
Daar moest ik zo aan denken met die warmte, die de meeste mensen op zich zelf al lastig genoeg vinden.
zondag 30 juni 2019 om 11:24
diyer schreef: ↑29-06-2019 19:25Fayanna, misschien een rare vraag, maar je hebt wel eens eerder geschreven dat je -heel bewust- slecht zorgt voor je lijf, zodat je lichaam hopelijk zelf eerder de brui eraan geeft en geen honderd wordt. Heb je daar dan geen bijkomende lasten van? Dat je bijv. door je gewicht last hebt van mindere mobiliteit of zoals nu, met de warmte, dat je die moeilijk kwijt kan? Ik kan me nl. indenken dat een onfit lichaam nog een extra last met zich meebrengt, misschien zelfs wel pijn met bewegen.
Daar moest ik zo aan denken met die warmte, die de meeste mensen op zich zelf al lastig genoeg vinden.
Een dik en onfit lichaam is inderdaad niet heel handig, maar de, tamelijk beperkte, last die ik daar van heb staat in geen enkele verhouding tot het psychische lijden. Ik ben inderdaad veel te zwaar, maar zit nog altijd zo'n 25 kilo onder mijn maximum gewicht. De pijn die ik heb staat niet in verband met mijn gewicht. En de andere manieren waarop ik slecht voor mezelf zorg zijn zo ongeveer de enige garantie die ik heb dat mijn lichaam er heel wat jaartjes vroeger mee zal ophouden dan dat strikt noodzakelijk zou zijn, en dat is de moeite -letterlijk en figuurlijk- waard. Iedereen heeft nu last van de warmte. Gelukkig hoef ik niet heel actief te zijn en heb ik een hele fijne ventilator, dus dat is aardig uit te houden.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 30 juni 2019 om 21:01
Hoi fayanna,
Het afgelopen jaar was ik vooral een stille meelezer. Nu het topic weer omhoog kwam, schoot mij een vraag te binnen.
Een tijdje geleden las ik een artikel over een studie die aantoont dat depressie een oorspong heeft in de darmen (darmflora) en niet in het brein. Nu heb jij al een aantal keer beschreven dat je niet goed voor jezelf zorgt. Is dat (ook) op het gebied van voeding?
Verschillende media hebben erover gepubliceerd. Ik ben eigenlijk benieuwd hoe jij hierover denkt als ervaringsdeskundige.
Citaat uit het onderstaande artikel:
Het brein in ons hoofd is één homp hersencellen. Het brein in onze darmen bevat ongeveer evenveel hersencellen als het brein van een kat en ligt als een dun laagje over de hele lengte van het darmstelsel. Het bestaat uit precies dezelfde hersencellen als die van ons andere brein en produceert dezelfde neurotransmitters.
https://www.ggznieuws.nl/home/depressie ... de-darmen/
Het afgelopen jaar was ik vooral een stille meelezer. Nu het topic weer omhoog kwam, schoot mij een vraag te binnen.
Een tijdje geleden las ik een artikel over een studie die aantoont dat depressie een oorspong heeft in de darmen (darmflora) en niet in het brein. Nu heb jij al een aantal keer beschreven dat je niet goed voor jezelf zorgt. Is dat (ook) op het gebied van voeding?
Verschillende media hebben erover gepubliceerd. Ik ben eigenlijk benieuwd hoe jij hierover denkt als ervaringsdeskundige.
Citaat uit het onderstaande artikel:
Het brein in ons hoofd is één homp hersencellen. Het brein in onze darmen bevat ongeveer evenveel hersencellen als het brein van een kat en ligt als een dun laagje over de hele lengte van het darmstelsel. Het bestaat uit precies dezelfde hersencellen als die van ons andere brein en produceert dezelfde neurotransmitters.
https://www.ggznieuws.nl/home/depressie ... de-darmen/
maandag 1 juli 2019 om 23:11
Dit is wel een ding inderdaad. Ja, slecht voor mezelf zorgen is ook slecht eten. Mijn darmbacterien zijn vast niet zo in orde. Ik vind al het onderzoek wat gedaan wordt wel aardig overtuigend, hoewel het nog een beetje in de kinderschoenen staat. Het is ook de vraag wat kip en ei is: zijn de darmproblemen de oorzaak van de depressie of is het omgekeerd? Zo is het tot nu toe met (bijna?) alle lichamelijke afwijkingen die gevonden worden bij depressie, vooral ook hersenafwijkingen. Zijn ze de oorzaak of het gevolg?Ananas schreef: ↑30-06-2019 21:01Hoi fayanna,
Het afgelopen jaar was ik vooral een stille meelezer. Nu het topic weer omhoog kwam, schoot mij een vraag te binnen.
Een tijdje geleden las ik een artikel over een studie die aantoont dat depressie een oorspong heeft in de darmen (darmflora) en niet in het brein. Nu heb jij al een aantal keer beschreven dat je niet goed voor jezelf zorgt. Is dat (ook) op het gebied van voeding?
Verschillende media hebben erover gepubliceerd. Ik ben eigenlijk benieuwd hoe jij hierover denkt als ervaringsdeskundige.
Citaat uit het onderstaande artikel:
Het brein in ons hoofd is één homp hersencellen. Het brein in onze darmen bevat ongeveer evenveel hersencellen als het brein van een kat en ligt als een dun laagje over de hele lengte van het darmstelsel. Het bestaat uit precies dezelfde hersencellen als die van ons andere brein en produceert dezelfde neurotransmitters.
https://www.ggznieuws.nl/home/depressie ... de-darmen/
Het is niet zo dat ik moeite doe om ongezond te eten, het gaat gewoon vanzelf. Deels omdat ik ongezonde dingen nou eenmaal veel lekkerder vind, deels omdat gezond koken veel meer moeite kost en dat kan ik meestal niet opbrengen en o ja, eten is ook troost. En koekjes en chocola troosten nou eenmaal een stuk beter dan bloemkool en zilvervliesrijst. Ik heb jaren geleden eens een jaar probiotica geslikt, maar dat deed toen niks. En vanwege al dit nieuws ben ik een paar weken geleden ook met kefir begonnen. Doet ook nog niks, maar dat kan nog komen.
Als ik het kon opbrengen, zou ik waarschijnlijk een stuk gezonder gaan eten. Het interesseerde me nooit, omdat ik toch niet oud wil worden, maar nu ligt dat inderdaad anders. Moeilijk. En daar komt bij dat er ook steeds meer aanwijzingen zijn dat depressie veroorzaakt kan worden door laaggradige ontstekingen door je hele lichaam, iets wat ook vooral met leefstijl kan / moet worden aangepakt. Aan de ene kant interessant en veelbelovend allemaal, aan de andere kant kan ik het dus niet opbrengen om zo supergezond te gaan leven. Het zou voor mij inhouden dat ik allemaal dingen moet gaan doen en eten die ik niet wil, en heel veel dingen niet meer mag eten en doen waar ik heel erg van houd. Het klinkt als een straf. En dan nog maar afwachten of het iets oplevert. Ik durf dit allemaal bijna niet te zeggen, want het klinkt wel heel lui en ongemotiveerd, alsof ik niks wil doen om beter te worden.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 2 juli 2019 om 00:37
Interessant, heb je daar toevallig een linkje van?
dinsdag 2 juli 2019 om 07:45
Je bent zeker te hard voor jezelf Fayanna! Je worstelt met een chronische zware depressie. Dat betekend dat je al constant aan het watertrappelen bent om niet kopje onder te gaan en dat kost je al je energie. Laat staan dat je dan nog wat overhoudt voor dit soort experimenten. Het is niet voor niets dat veel patienten met een zware depressie niet onder de dekens vandaan kunnen komen of voor zichzelf kunnen zorgen. Dat vraagt een bepaalde mate van energie over hebben en de zinvolheid ervan ervaren. Zonder dat wordt het heel erg lastig. Dus nee, daar heb ik zeker geen oordeel over. Ik zou het je alleen gunnen. Maar ik gun ook iedereen op de wereld vrede en meer dan genoeg eten en hoe realistisch is dat?
dinsdag 2 juli 2019 om 12:20
Niet naar de vele artikelen die ik gelezen heb (wetenschappelijk onderzoek), wel dit:
https://www.vpro.nl/speel~VPWON_1179061 ... rint~.html
boek: het ontstoken brein, Edward Bullmore
Als je googelt op depressie en ontsteking vind je ongetwijfeld van alles.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 2 juli 2019 om 12:25
Ja, ik ben al jaren aan het watertrappelen om niet te verdrinken. Ik ben juist niet hard genoeg voor mezelf. Als ik wat harder was, dan zou ik niet wegkomen (tegenover mezelf) met allerlei slap en halfslachtig gedrag. Met gewoon maar accepteren wat er is en daaraan toegeven schiet je weinig op. Dan kom je inderdaad letterlijk je bed niet meer uit. Ik wou dat ik kon stoppen met watertrappelen, en of de kracht had om naar de kant te zwemmen, of de moed om kopje onder te gaan.diyer schreef: ↑02-07-2019 07:45Je bent zeker te hard voor jezelf Fayanna! Je worstelt met een chronische zware depressie. Dat betekend dat je al constant aan het watertrappelen bent om niet kopje onder te gaan en dat kost je al je energie. Laat staan dat je dan nog wat overhoudt voor dit soort experimenten. Het is niet voor niets dat veel patienten met een zware depressie niet onder de dekens vandaan kunnen komen of voor zichzelf kunnen zorgen. Dat vraagt een bepaalde mate van energie over hebben en de zinvolheid ervan ervaren. Zonder dat wordt het heel erg lastig. Dus nee, daar heb ik zeker geen oordeel over. Ik zou het je alleen gunnen. Maar ik gun ook iedereen op de wereld vrede en meer dan genoeg eten en hoe realistisch is dat?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 2 juli 2019 om 12:42
https://goedgezond.info/2015/10/12/waar ... -legt-uit/
Er is inderdaad een hoop over te vinden. Ik weet niet of alles wat de gewone media en websites schrijven klopt, ik ben ook zeer kritisch daarin. Wel word ik ‘gedwongen’ om goed naar (de rol van) voeding te kijken. Onze jongste heeft erg eczeem en dat heeft óók een oorsprong in de darmen. Nu zonder koemelkeiwit en gluten is het eczeem met 80% verminderd, zonder dat ik hormoonzalf smeer. En kind krijgt op maat gemaakte probiotica (via arts integrale geneeskunde), die zorgen voor een betere balans tussen de goede en de niet wenselijke bacteriën in kinds darmflora. Kind is nu 1,5 en ik verwacht dat de ontstekingen in de darmen en daarna via de huid op termijn verdwijnen.
Het is niet gek dat je neigt naar vet en zoet voedsel. In het bovenstaande artikel staat uitgelegd dat bacteriën zelf moleculen produceren die de hersenen beïnvloeden. Dat je neigt naar zoet en vet komt in deze lezing dus niet ‘door jezelf’, maar door specifieke bacteriën in grote aantallen die continu moleculen naar de hersenen sturen met die boodschap. Ik ben heel benieuwd wat de wetenschap in de komende 5 jaar gaat ontdekken op dit gebied.
Ik heb enorm bewondering voor je hoe jij over je ziekte schrijft. Jouw openheid is moedig en heel leerzaam voor mensen die omgang hebben met mensen met een depressie. Ik hoop dat het ooit beter zal gaan met je, want je komt over als een mooi, integer en oprecht persoon.
Er is inderdaad een hoop over te vinden. Ik weet niet of alles wat de gewone media en websites schrijven klopt, ik ben ook zeer kritisch daarin. Wel word ik ‘gedwongen’ om goed naar (de rol van) voeding te kijken. Onze jongste heeft erg eczeem en dat heeft óók een oorsprong in de darmen. Nu zonder koemelkeiwit en gluten is het eczeem met 80% verminderd, zonder dat ik hormoonzalf smeer. En kind krijgt op maat gemaakte probiotica (via arts integrale geneeskunde), die zorgen voor een betere balans tussen de goede en de niet wenselijke bacteriën in kinds darmflora. Kind is nu 1,5 en ik verwacht dat de ontstekingen in de darmen en daarna via de huid op termijn verdwijnen.
Het is niet gek dat je neigt naar vet en zoet voedsel. In het bovenstaande artikel staat uitgelegd dat bacteriën zelf moleculen produceren die de hersenen beïnvloeden. Dat je neigt naar zoet en vet komt in deze lezing dus niet ‘door jezelf’, maar door specifieke bacteriën in grote aantallen die continu moleculen naar de hersenen sturen met die boodschap. Ik ben heel benieuwd wat de wetenschap in de komende 5 jaar gaat ontdekken op dit gebied.
Ik heb enorm bewondering voor je hoe jij over je ziekte schrijft. Jouw openheid is moedig en heel leerzaam voor mensen die omgang hebben met mensen met een depressie. Ik hoop dat het ooit beter zal gaan met je, want je komt over als een mooi, integer en oprecht persoon.
