Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 5 mei 2019 om 19:44
Ik ben niet gelovig in religieuze zin en geloof niet in vergeving. Ik denk wel dat we niet al onze ellende tot in alle eeuwigheid met ons mee hoeven te blijven dragen. Maar de reden dat ik dat geloof, is dat ik denk dat we in elk nieuw leven kunnen leren en zo, op de (vaak erg lange) duur beter leren en onszelf van onze ellende kunnen verlossen.Vera8 schreef: ↑04-05-2019 14:02Fayanna, ooit eens gereageerd in je topic maar sindsdien vooral meegelezen.
Als gelovig mens leef ik in de overtuiging dat er ‘van hogerhand’ vergeving bestaat. Waardoor we niet al onze ballast en miskleunen mee hoeven blijven torsen. (Laat staan in volgende levens)
Anderzijds merk ik dat bepaalde patronen (negatief) soms van generatie op generatie blijven bestaan, waardoor het lijkt alsof we al op voorhand ‘lessen’ hebben te leren of bepaalde eigenschappen te overwinnen.
Maar is zoiets niet gewoon een kwestie van oorzaak-gevolg. De opvoeding die je krijgt van ouders die ook weer het produkt waren van hun opvoeding? En uiteraard het genenpakket wat je meekrijgt?
Ik ben dus sterk geneigd om dat idee van ‘meerdere levens’ los te laten.
Maar wanneer mijn jonge kind dan weer eens een opmerking maakt waarvan ik denk: “Hoe kun jij dat nu al zo zien/ervaren” dan twijfel ik soms toch. Zeker gezien het feit dat hij op cognitief en sociaal emotioneel vlak een beperking heeft.
Iemand noemde hem ook al eens een ‘oude ziel’.
Ik kan dat allemaal (nog) niet goed rijmen met mijn eigen opvattingen en overtuiging.
Daarom heb ik jouw laatste Posts ook weer met belangstelling gelezen. Geeft weer stof tot nadenken.
Wel vraag ik me af: maakt deze verworven overtuiging het leven nu niet nog veel moeilijker voor je? Naast de vastberadenheid om het nu maar alvast doorleefd te hebben zodat het je ‘later’ niet nog een keer hoeft te doen?
Sterkte en bedankt voor je openhartige verhaal.
Patronen lijken zich van generatie op generatie te herhalen, omdat mensen uiteindelijk allemaal dezelfde lessen moeten leren en veel mensen extreem hardleers zijn en daar veel levens voor nodig hebben. Ik vermoed dat ik dat zelf ook ben, maar dat leidt ik meer af uit mijn enorme eigenwijsheid in dit leven
EN wat je zegt over oorzaak en gevolg speelt vast ook een grote rol. Ik vind het zelf mijn allerbeste beslissing om een eind gemaakt te hebben aan die cirkel van ellende die van generatie op generatie doorgegeven wordt door geen kinderen te krijgen. In sommige opzichten maken mijn nieuwe overtuigeningen mijn leven inderdaad moeilijker. Het allerergste is dat vele levens leiden ook veel, heel veel lijden betekent en ik vind wel dat ik meer dan genoeg geleden heb. Aan de andere kant herinner je je je (3 x je? Klopt dat echt?
) vorige levens maar zelden, en vergeet je dat lijden dus ook weer. Daarnaast schijnt het tussen twee levens in heel fijn te zijn, met ontmoetingen met zielen met wie je je heel verbonden voelt en met wie je samen optrekt, leert en evolueert, zowel tijdens incarnaties als daar tussenin. EN laat liefde en verbondenheid nou net zijn waar ik zo naar verlang! Misschien mis ik gewoon teveel in deze wereld wat ik wel ooit gekend heb tussen twee levens in. Aan de andere kant geeft het idee dat ik dit leven dan misschien toch maar gewoon moet afmaken me toch een klein beetje moed. Dan heb ik het maar gehad. Dit vooral in combinatie met de recente realisatie dat mijn natuurlijke leven misschien wel niet zo ontzettend lang meer duurt. Ik had tot voor kort het gevoel helaas het eeuwige leven te hebben en dus ook eeuwig te moeten lijden en dat was onverdraaglijk. EN nu de big 50 voor de deur staat en ik met opzet ongezond en destructief leef (denk; extreem overgewicht, een zeer ongezond eetpatroon, een zittend leven, mijn diabetes niet meer behandelen; het is dat ik alcohol en sigaretten zo vies vindt, ander zou ik me daar ook flink aan te buiten gaan) is het niet ondenkbaar dat mijn leven niet zo lang meer duurt, wat ik ook doe. Dat is erg troostend. Aan de andere kant leeft mijn hele familie bijna net zo ongezond als ik, en iederen wordt toch tussen de 85 en de 95.
Maar echt zeker weten dat dit alles rond reincarnatie waar is doe ik echt niet, en het is nog steeds mijn allerdiepste wens dat na dit leven alles gewoon helemaal afgelopen is.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 5 mei 2019 om 19:50
Denken dat reincarnatie een reeele mogelijkheid zou kunnen zijn betekent nog niet dat ik zo'n gekkie ben die dan maar meteen in alle esoterische dingen gelooft. Maar excuses geaccepteerd.Verbinder schreef: ↑05-05-2019 01:03Misschien kwam ik te enthousiast over. Dat was niet mijn bedoeling.
Ik begrijp de serieusheid en diepte van dit topic. Ik bied mijn excuses aan.
Mijn gedachte was: als je hier bent en blijft kun je daar wat op richten. Maar je gelooft er niet in.
Oke, no problem.
anoniem_277213 wijzigde dit bericht op 05-05-2019 19:57
0.19% gewijzigd
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 5 mei 2019 om 19:59
Dat is een heel lang verhaal, veel te lang om even samen te vatten. Ik denk dat je het best alle posts van de laatste 2 maanden kan lezen, dat geeft je een aardig beeld. Maar dank voor je belangstelling.Labrujajoder schreef: ↑05-05-2019 19:52Hoe is het nu met je traject.
Ik zie dat het inmiddels al 1 jaar verder is.
Ben benieuwd hoe het nu met je gaat?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 13 mei 2019 om 22:47
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 14-05-2019 00:50
Reden: ongepast
Reden: ongepast
2.93% gewijzigd
dinsdag 14 mei 2019 om 07:16
Bijzondere reacties geef jij als lotgenoot, zou wel wat meer begrip van jou mogen verwachten, of vind jij jezelf soms zieliger en reageer je daarom zo?
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
donderdag 16 mei 2019 om 21:10
vrijdag 17 mei 2019 om 00:34
Oh, is ze op anoniem gegaan, toen ik haar quote nog niet... Ik had een inhoudelijk antwoord wel prettig gevonden. Jammer.FadeToBlack schreef: ↑17-05-2019 00:02Kia, laat maar gaan. Ze is al op anoniem en zal zeker niet inhoudelijk gaan reageren. Beetje laf vind ik.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 17 mei 2019 om 10:00
Ik snap wel een beetje wat ze bedoelde, degene die op anoniem gegaan is. Verbinder bedoelde het goed en werd keihard neergemaaid en weggezet als esoterisch gekkie, dat was onnodig hard, verbaasde mij ook wel enigzins.
Uiteindelijk zijn we allemaal gekkies, sommige mensen vinden mensen die in reïncarnatie geloven ook gekkies of de mensen die in Jezus geloven of juist als je nergens in gelooft ben je een gekkie.
En diegene reageerde wel heftig maar ze had ergens een punt...
Uiteindelijk zijn we allemaal gekkies, sommige mensen vinden mensen die in reïncarnatie geloven ook gekkies of de mensen die in Jezus geloven of juist als je nergens in gelooft ben je een gekkie.
En diegene reageerde wel heftig maar ze had ergens een punt...
vrijdag 17 mei 2019 om 14:11
Fayanna, bedankt voor het delen van jouw ervaringen in dit topic. Je schrijft voor mij erg herkenbare zinnen, al heb ik nooit langdurig met een depressie te maken gehad. Je komt over als iemand die zeer bewust bezig is met leven/leiden/lijden/leed/hoop en zoveel meer. Het raakt mij hoe je tot in details nagedacht hebt over suïcide, en daar zo open over schrijft, aangezien ikzelf soortgelijke mogelijkheden onderzocht heb. Ik heb gelukkig dat achter mij kunnen laten doordat mijn doodsverlangen niet voortkwam uit een depressie, maar vanuit cptss. Dat laatste is inmiddels goed te behandelen, al was het een zeer intensief traject van meer dan tien jaar en is volledig herstel twijfelachtig. Dit is dus wel een heel andere situatie dan bij jou.
Ik heb je topic vanaf het begin gevolgd, maar had nooit een toevoeging. Echter, naar aanleiding van je laatste berichten wilde ik je wijzen op het boekje ‘Het sprookje van de dood.’ De titel klinkt wellicht wat bijzonder, maar het is een erg klein, eenvoudig boek, met een zeer krachtige uitleg over wat jij aan het onderzoeken bent omtrent reïncarnatie. Het is niet wetenschappelijk geschreven, maar in een verhaal vorm. Mensen die ik verloren ben vanuit ziekte (die dus vooraf wisten dat het einde kwam) hebben er veel aan gehad. Ikzelf ook, toen dit allemaal voor mij nog speelde.
Wat je schreef over de boeken van Newton is ook beschreven in het boek wat ik net noemde. De samenvatting is als volgt:
‘Het Sprookje van de dood is een inspirerend verhaal over een Zieltje dat voor de allereerste keer de reis naar de Aarde gaat maken. Wat gaat daar allemaal aan vooraf en hoe is het voor een ziel om in een mensenlichaam geboren te worden. Hoe wordt een leven op Aarde ervaren door de ogen van een ziel, en tenslotte: hoe ervaart een ziel het sterven, ofwel de terugkeer naar Huis.
Dit alles wordt op een leuke en eenvoudige manier verteld. Je wordt door het Zieltje meegenomen op haar grote avontuur. Het is een wonderbaarlijke reis die je misschien opnieuw laat ontdekken wie je werkelijk bent en waar je eigenlijk vandaan komt.’
Het boekje is geschreven door Marie-Claire van der Bruggen en is bedoeld om angst rondom de dood weg te nemen.
Echter, ik besef mij door het lezen van jouw ervaringen dat jouw angst juist gericht is op de niet-oneindigheid van het leven. Dat kan ik mij goed voorstellen. Ondanks dat geef ik deze boeken tip in dit topic, omdat ik lees dat je wel veel hebt aan wat er geschreven is over reïncarnatie.
Ik heb nog nooit eerder een boeken tip gegeven en weet ook niet of het op deze manier mag, maar ik heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven. Het is als toevoeging bedoeld, niet meer dan dat. Want wanneer er sprake is van lijden, dan schieten woorden in mijn ogen altijd tekort. Toch wilde ik je laten weten dat ik met je mee leef. Veel sterkte
Ik heb je topic vanaf het begin gevolgd, maar had nooit een toevoeging. Echter, naar aanleiding van je laatste berichten wilde ik je wijzen op het boekje ‘Het sprookje van de dood.’ De titel klinkt wellicht wat bijzonder, maar het is een erg klein, eenvoudig boek, met een zeer krachtige uitleg over wat jij aan het onderzoeken bent omtrent reïncarnatie. Het is niet wetenschappelijk geschreven, maar in een verhaal vorm. Mensen die ik verloren ben vanuit ziekte (die dus vooraf wisten dat het einde kwam) hebben er veel aan gehad. Ikzelf ook, toen dit allemaal voor mij nog speelde.
Wat je schreef over de boeken van Newton is ook beschreven in het boek wat ik net noemde. De samenvatting is als volgt:
‘Het Sprookje van de dood is een inspirerend verhaal over een Zieltje dat voor de allereerste keer de reis naar de Aarde gaat maken. Wat gaat daar allemaal aan vooraf en hoe is het voor een ziel om in een mensenlichaam geboren te worden. Hoe wordt een leven op Aarde ervaren door de ogen van een ziel, en tenslotte: hoe ervaart een ziel het sterven, ofwel de terugkeer naar Huis.
Dit alles wordt op een leuke en eenvoudige manier verteld. Je wordt door het Zieltje meegenomen op haar grote avontuur. Het is een wonderbaarlijke reis die je misschien opnieuw laat ontdekken wie je werkelijk bent en waar je eigenlijk vandaan komt.’
Het boekje is geschreven door Marie-Claire van der Bruggen en is bedoeld om angst rondom de dood weg te nemen.
Echter, ik besef mij door het lezen van jouw ervaringen dat jouw angst juist gericht is op de niet-oneindigheid van het leven. Dat kan ik mij goed voorstellen. Ondanks dat geef ik deze boeken tip in dit topic, omdat ik lees dat je wel veel hebt aan wat er geschreven is over reïncarnatie.
Ik heb nog nooit eerder een boeken tip gegeven en weet ook niet of het op deze manier mag, maar ik heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven. Het is als toevoeging bedoeld, niet meer dan dat. Want wanneer er sprake is van lijden, dan schieten woorden in mijn ogen altijd tekort. Toch wilde ik je laten weten dat ik met je mee leef. Veel sterkte
vrijdag 17 mei 2019 om 20:52
Daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat TO gewoon even geen zin had om alles weer op te rakelen wat al geschreven staat, wat ik mij wel kan voorstellen.
Op het scherm kan zoiets dan harder overkomen dan dat er bedoeld wordt. Alleen de reactie die daarop kwam was gewoon een gemene sneer.
donderdag 23 mei 2019 om 19:50
Weer eventjes een update. Qua stemming gaat het alle kanten op, maar wel heel veel hele slechte dagen gehad de laatste tijd. Ik heb door hele lieve hulp uit mijn omgeving inmiddels het supplement in huis. Het volgende dillemma was: ga ik het alleen slikken, of doe ik er emdr bij? Ik ben eerst de mogelijkheid gaan onderzoeken om de samstudie zo exact mogelijk na te bootsten, maar dat valt niet mee. Ik heb zo alle emdr therapeuten in mijn zeer wijde omgeving benaderd, maar op 2 na wilde niemand er zijn vingers aan branden. Reden in zo'n 25 van de ongeveer 30 afwijzingen: ik ben te complex. En dat noemt zich dan SGGZ... Ik vraag me echt af wat voor problemen er wel in de SGGZ behandeld worden. En dan had ik alleen nog maar de woorden 'bipolair' en 'jeugddtrauma' genoemd, en beslist niets over doodswens, suicidepogigen of euthanasie.
Een punt is dat ik liever niet naar een instelling wil, omdat het mijn ervaring is dat je daar een nummer bent en dat protocollen veel belangrijker zijn dan individuen. En dat vrijgevestigde therapeuten, zelfs in de SGGZ, mij niet willen aannemen vanwege de zwaarte van mijn problemen.
Slechts 2 therapeuten waren bereid emdr met mij te doen. Bij de een kan ik in augustus beginnen, maar in het kennismakingsgesprek vorige week was ik niet heel enthousiast. Met de 2e heb ik vandaag een kennismakingsgesprek gehad, en over haar ben ik wel heel erg enthousiast. Maar ik kan daar pas in oktober of november beginnen... Aan de ene kant wil ik zsm met sam beginnen nu ik het eenmaal in huis heb. Als ik moet wachten tot de herfst, had ik net zo goed op het begin van de studie kunnen wachten. Aan de andere kant wil ik de kans op succes zo groot mogelijk maken.
Therapeut 1 is geen optie meer, omdat het verschil in klik zo enorm was en ik met no 2 het misschien ook wel zie zitten om meer en andere therapie te doen dan alleen emdr. Tegen de tijd dat ik daar kan beginnen is het een jaar geleden dat ik gestopt ben met therapie en ik merk dat ik er langzaam naar begin toe te groeien om dat een zoveelste kans te geven, bijna tegen beter weten in. Ik heb overwogen om emdr te doen met therapeut 1 en daarna over te stappen naar 2 voor iets anders, maar dat lijkt me toch te verwarrend.
Nu is het dus de vraag: kan en wil ik het starten met sam nog zo lang uitstellen? Ik weet het niet. Nog maar wat langer nadenken dus...
Een punt is dat ik liever niet naar een instelling wil, omdat het mijn ervaring is dat je daar een nummer bent en dat protocollen veel belangrijker zijn dan individuen. En dat vrijgevestigde therapeuten, zelfs in de SGGZ, mij niet willen aannemen vanwege de zwaarte van mijn problemen.
Slechts 2 therapeuten waren bereid emdr met mij te doen. Bij de een kan ik in augustus beginnen, maar in het kennismakingsgesprek vorige week was ik niet heel enthousiast. Met de 2e heb ik vandaag een kennismakingsgesprek gehad, en over haar ben ik wel heel erg enthousiast. Maar ik kan daar pas in oktober of november beginnen... Aan de ene kant wil ik zsm met sam beginnen nu ik het eenmaal in huis heb. Als ik moet wachten tot de herfst, had ik net zo goed op het begin van de studie kunnen wachten. Aan de andere kant wil ik de kans op succes zo groot mogelijk maken.
Therapeut 1 is geen optie meer, omdat het verschil in klik zo enorm was en ik met no 2 het misschien ook wel zie zitten om meer en andere therapie te doen dan alleen emdr. Tegen de tijd dat ik daar kan beginnen is het een jaar geleden dat ik gestopt ben met therapie en ik merk dat ik er langzaam naar begin toe te groeien om dat een zoveelste kans te geven, bijna tegen beter weten in. Ik heb overwogen om emdr te doen met therapeut 1 en daarna over te stappen naar 2 voor iets anders, maar dat lijkt me toch te verwarrend.
Nu is het dus de vraag: kan en wil ik het starten met sam nog zo lang uitstellen? Ik weet het niet. Nog maar wat langer nadenken dus...
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 23 mei 2019 om 20:58
Pff Fayanna, wat een heftige beslissingen moet je gaan maken die misschien wel het wel of niet willen leven gaan bepalen. Wat voelt goed en wat voelt niet goed, is het een goed idee om te beginnen bij de ene en dan over te stappen naar de ander. Is het raadzaam om zonder therapie te starten? Keuzes, keuzes die misschien wel levensbepalend zijn.
Wat zou ik je toch graag een beetje rust in je hoofd gunnen, even een uurtje geen zorgen/keuzes of levensvragen.
Ik hoop voor je dat je eruit komt wat voor jou het beste is. Misschien kun je met je arts bespreken wat hij zou adviseren.
Ik vraag bij een ernstige diagnoses aan mijn arts "wat zou u adviseren als het uw naaste was?" Maar ik weet niet hoe je relatie met je artsen is en of er iemand is die je vertrouwt.
Ik wens je veel wijsheid en kracht toe
Wat zou ik je toch graag een beetje rust in je hoofd gunnen, even een uurtje geen zorgen/keuzes of levensvragen.
Ik hoop voor je dat je eruit komt wat voor jou het beste is. Misschien kun je met je arts bespreken wat hij zou adviseren.
Ik vraag bij een ernstige diagnoses aan mijn arts "wat zou u adviseren als het uw naaste was?" Maar ik weet niet hoe je relatie met je artsen is en of er iemand is die je vertrouwt.
Ik wens je veel wijsheid en kracht toe
anoniem_36795 wijzigde dit bericht op 24-05-2019 10:52
0.25% gewijzigd
donderdag 23 mei 2019 om 21:44
Het verschil wat je so wie so hebt met je eigen traject versus de officiele studie, is dat je in je eigen traject gegarandeerd het echte medicijn neemt en niet het placebo. Dat op zichzelf lijkt mij een prettige gedachte.
Los van welke keuze je verder gaat maken.
Als je behoefte hebt aan praten, dingen op een rij zetten, ook over welke keuze te maken, dan zou een willekeurige therapeut misschien ook uitkomst bieden? Die kan dan welliswaar je 'grote probleem' niet oplossen, maar wel meedenken in de weg er naartoe? Helpen bij het maken van keuzes etc.
Los van welke keuze je verder gaat maken.
Als je behoefte hebt aan praten, dingen op een rij zetten, ook over welke keuze te maken, dan zou een willekeurige therapeut misschien ook uitkomst bieden? Die kan dan welliswaar je 'grote probleem' niet oplossen, maar wel meedenken in de weg er naartoe? Helpen bij het maken van keuzes etc.
vrijdag 24 mei 2019 om 10:53
Ook dat inderdaad.diyer schreef: ↑23-05-2019 21:44Het verschil wat je so wie so hebt met je eigen traject versus de officiele studie, is dat je in je eigen traject gegarandeerd het echte medicijn neemt en niet het placebo. Dat op zichzelf lijkt mij een prettige gedachte.
Los van welke keuze je verder gaat maken.
Als je behoefte hebt aan praten, dingen op een rij zetten, ook over welke keuze te maken, dan zou een willekeurige therapeut misschien ook uitkomst bieden? Die kan dan welliswaar je 'grote probleem' niet oplossen, maar wel meedenken in de weg er naartoe? Helpen bij het maken van keuzes etc.
