Euthanasie ivm psychisch lijden

Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.

Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.

Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.

Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 21:30

@fayanna, loopt het euthanasietraject hiernaast nog?

Het is niet echt actief, maar de dood blijft zeer nabij en zeer aantrekkelijk. Gezien de reactie van mijn huisarts vorig jaar kan ik het zo weer opstarten als ik vind dat het tijd is en de kans is groot dat, net als vorig jaar, hij akkoord zal gaan. Hij weet wel dat Sam-E dus nog een optie is, en ik heb ook recent nog tegen hem gezegd dat ik eerst nog een keer een volledig rtms traject zou doen, omdat ik vind dat het vorige traject niet optimaal verlopen is.

Wat ik begrepen heb van mensen die het traject bij de levenseindkliniek doen, loopt het daar allemaal wat anders.

Als ik heel eerlijk ben, heb ik het gevoel dat het traject op pauze staat, niets dat het gestopt is.

tu1nhek schreef: ↑

28-04-2019 22:47

Ja, daar moest ik aan denken, dat het traject bij de levenseindekliniek volgens mij wat anders loopt inderdaad. Jouw berichten lezend doet me denken/voelen dat je het allemaal wel erg alleen doet. Niet dat anderen de beslissingen met je moeten nemen, maar gewoon het aanhoren, kunnen ventileren, evt meedenken, maar vooral het luisteren

Het klopt wel dat ik het allemaal behoorlijk alleen doe. Familie heb ik bijna niet en zij zijn een belangrijk deel van de oorzaak van mijn problemen. Ze hebben geen idee dat ik überhaupt wel eens aan de dood denk, laat staan wat er echt aan de hand is. Mijn enige broer heb ik al meer dan 20 jaar niet gezien en dat vind ik wel prima. Mijn ouders zijn stokoude, kwetsbare mensjes die voor mijn geboorte al een kind verloren hebben. Ze hebben er veel verdriet van dat mijn broer en ik geen contact hebben. En een paar jaar geleden hebben ze al maanden moeten denken dat ze mij door kanker zouden verliezen. Moeten zij alsnog hun kind gaan overleven?mMoet ik hen in de laatste fase van hun leven nog belasten met mijn euthanasietraject terwijl niet eens zeker is dat het doorgaat? Nee toch? Ik voel alleen maar een enorme afstand tot en afkeer van mijn ouders.

Ik heb een paar goede vriendinnen die ervan weten en met wie ik er soms over praat, maar zij willen mij niet kwijt, dus dat maakt gesprekken ook lastig en beperkt. Ze kunnen per definitie niet echt begrijpen wat ik doormaak omdat ze niet in mijn schoenen staan, maar ze accepteren mijn wens en dit traject en 3 van de 4 willen mij ook niet tegenhouden, ondanks hun eigen verdriet. Bijzonder genoeg is de enige van de 4 die zelf heel veel ervaring met depressie en suicidaliteit heeft, de enige die zegt dat ik hier niet mee door mag gaan omdat ze zonder mij niet verder kan, zei is mijn, overigens platonische, soulmate. Maar ik heb dus 4 vriendinnen waar ik gewoon tegen kan zeggen dat ik dood wil, en die daar niet van schrikken en dan geen dingen zeggen als: wat een kul, hou op, je bent gek, ik ga 112 bellen, dit mag je nooit meer zeggen. En ik voel mij daarmee heel gezegend. En toch ook eindeloos eenzaam.

Maar de uiteindelijke beslissing is aan mij alleen, het traject moet ik zelf en alleen doorlopen en dat is inderdaad onvoorstelbaar zwaar. Ik heb tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf.

Er is echter nog iets gebeurd de laatste tijd waardoor de kans dat ik de euthanasie doorzet, een beetje kleiner is geworden. Het is een erg lang verhaal, dus ik ga daar nu niet aan beginnen, maar beloof dat ik jullie niet al te lang in spanning zal houden. En de romantici onder jullie moet ik helaas teleurstellen: er is geen prins op het witte paard bij betrokken.

cesium24 schreef: ↑

29-04-2019 07:46

Fayanna: ik ben blij te horen dat je je verhaal kwijt kan bij vriendinnen.
En verder maak je me wel erg nieuwsgierig...

Hahaha! En ik was van plan vandaag mijn verhaal te vertellen, maar ik ben erg moe. Je zal dus nog even geduld moeten hebben, maar het is de moeite waard. En iets wat waarschijnlijk niemand zal zien aankomen.

FadeToBlack schreef: ↑

29-04-2019 18:59

Wow, een heuse cliffhanger

Hahaha! Het verhaal komt echt heel binnenkort. Misschien ga ik er wel een feuilleton van maken. n

prada schreef: ↑

29-04-2019 21:08

Spannend dat verhaal, ik ben ook heel benieuwd. Nu je de supplementen zelf gaat aanschaffen ga je die dan wel onder begeleiding innemen?

Ik heb geen psychiater meer, maar mijn huisarts weet ervan en met hem heb ik wel een heel goed contact.

Het is midden in de nacht, ik doe geen oog dicht, dus dit is het perfecte moment om te beginnen aan het verhaal dat ik jullie beloofd had. Mogelijk zijn veel onderdelen ervan jullie al bekend, maar dat komt dan omdat ik niet meer precies weet wat ik het afgelopen jaar wel verteld heb en wat niet. Sommige delen ervan kunnen ook als tamelijk schokkend ervaren worden, dus jullie zijn gewaarschuwd.

Ik denk ook dat dit de langste post in de geschiedenis van het form gaat worden, dus jullie zijn gewaarschuwd. Ik hoop dat ik inmiddels zoveel krediet opgebouwd heb bij mijn volgers dat jullie het zullen uitlezen.

Het is een verhaal geworden dat niet alleen over het al of niet doorzetten van de euthanasie gaat, maar ik voelde gewoon ineens de behoefte om dit allemaal te vertellen. Dus pak er een pot thee een kilo chocola bij en ga er even voor zitten.

Om de spanning er vast een beetje uit te halen zal ik beginnen met de eindconclusie. De reden dat de kans wat kleiner is geworden dat ik mijn euthanasietraject tot het einde zal doorzetten, is dat ik met behoorlijke mate van zekerheid overtuigd geraakt ben van het bestaan van reïncarnatie. Zo, het grote woord is er dan maar alvast uit! Ik zal aan het eind van dit verhaal een aantal links toevoegen naar bronnen die ik zelf behoorlijk overtuigend vind, zodat je, mocht je dat willen, zelf op onderzoek kan uitgaan.

Ik was en ben altijd zeer sceptisch geweest over alles wat ik niet kon zien en bewijzen en als iemand mij een paar jaar geleden voorspeld had, dat ik nu deze dingen voor buitengewoon waarschijnlijk zou houden, had ik hem of haar voor stapelgek verklaard. En toch is het gebeurd.

Ik ben tamelijk streng christelijk opgevoed, protestants, met vooral veel hel en verdoemenis. Als kind geloofde ik alles wat mijn ouders mij vertelden, inclusief sinterklaas en de paashaas. Maar vanaf het moment dat ik voor mezelf begon te denken, realiseerde ik me dat dat wel een erg eenvoudige en kinderlijke visie was, vooral bedoeld om de goegemeente in bedwang te houden en niet als een representatie van wat ons werkelijk te wachten zou staan na de dood. Maar wat dan wel?

In mijn tiener- en twintigerjaren zocht ik het toch nog hoofdzakelijk in allerlei vormen van christelijke en later ook andere religies. En daarna in filosofieën en levensbeschouwingen zonder opperwezen (wat voor mij het verschil maakt tussen religie en filosofie). Maar er zat niks bij dat mij de zo vurig gewenste houvast in het leven bood, of voldoende verklaring voor waarom wij hier zijn en wat we geacht worden te doen. Dit is de geleidelijke ontwikkeling van mijn intense gevoelens van zinloosheid.

Toen werd ik 31 sloeg mijn tweede depressie toe. De eerste was begonnen op mijn 13e, volledig veroorzaakt door een meer dan rotte thuissituatie, en die verdween geleidelijk nadat ik op mijn 18e het huis uitging. In mijn tienertijd heb ik twee suicidepogingen gedaan, die door niemand opgemerkt werden. Zo duidelijk als de oorzaak voor de eerste depressie was geweest, zo onduidelijk was het deze keer. Ik had op mijn 28e de zo fel begeerde wereldreis van bijna een jaar gemaakt, had daarna een hele fijne nieuwe baan gevonden en had allerlei fijne -en zeker niet onrealistische- plannen voor de komende jaren. Ik was eigenlijk nog nooit in mijn leven zo gelukkig geweest.

En toen begon dus de grote ellende: depressies die steeds ernstiger werden en op geen enkele behandeling reageerden. Na een paar jaar -ik zal ongeveer 35 geweest zijn- begon een heel diep en intuïtief weten post te vatten dat dit nooit meer over zou gaan. De meest intense pijn en wanhoop die je je kan voorstellen groeide met ieder jaar dat voorbij ging. Meerdere suicidepogingen volgden.

Waarom zijn die allemaal niet gelukt, vraag je je nu mogelijk terecht af. Ik heb een medische opleiding en weet heel goed waar je wel en niet aan doodgaat. Het bleek echter niet zo makkelijk te zijn als het voor velen op het eerste gezicht misschien lijkt. Pillen werken alleen in combinatie met antibraakmiddelen, en die werken bij mij niet. Dat is dus geen optie. Een megadosis insuline spuiten overleef je meestal, maar wel met ernstige hersenschade. Stikken heeft mij altijd een van de vreselijkste manieren geleken om dood te gaan dus dat maakt ophangen een tikkie lastig. En, sorry als het nu wel heel luguber wordt, maar probeer je eens in detail voor te stellen hoe het is als je lichaam te pletter valt van een grote hoogte. De onvoorstelbare moed die het vraagt om die -letterlijke- stap te zetten en van die flat af te springen. De panische angst die door je heen gaat terwijl je valt. De impact van je lijf op de grond, het splijten van je schedel… Of hoe het echt voelt als je lijf uiteen gereten wordt door een aanstormende trein. Om nog maar niet te spreken van de trauma’s die je omstanders daarmee bezorgt.

Ik begon me er steeds meer van bewust te worden dat zelfmoord plegen waarschijnlijk niet zou gaan lukken. De levenseindekiniek bestond nog niet. Toen begon ik te wensen dat ik een dodelijke ziekte zou krijgen en op die manier zou mogen overlijden. De eerste ziekte waar je aan denkt is dan natuurlijk kanker. In de eerste jaren kreeg ik driemaal een vals alarm. Een 10 cm grote cyste aan mijn eierstok, die na een paar weken weer verdwenen was. Een knobbeltje in mijn borst dat goedaardig bleek. En een veranderende moedervlek op mijn hand, die ook al onschuldig was.

En toen werd het februari 2015. Ik wilde zo verschrikkelijk graag dood. En ik had eindelijk een methode gevonden om suicide te plegen die niet zo eng was als al die anderen en waarvan ik minstens voor 95% zeker wist dat ik die zou durven uitvoeren en dat het zou lukken. Ik was net voor de zoveelste keer met nieuwe medicijnen begonnen en die leken een heel klein beetje te werken. Ik voelde me beter dan ik in jaren gedaan had. En toch wilde ik nog steeds dood.

En ik besloot om aan het eind van de zomer van dat jaar definitief uit het leven te stappen. Op deze manier kon ik nog heel even een beetje van het leven genieten en tegelijk zeker weten dat ik nooit meer zo radeloos depressief zou zijn. Ik had me in vele, vele jaren niet zo goed gevoeld. En toen werd het maart. En op een ochtend, half wakker maar nog niet van plan om op te staan, lag ik nog een beetje te suffen in mijn bed. Op mijn rug, wat ik niet zo vaak deed. En toen legde ik mijn handen op mijn onderbuik, wat ik eigenlijk al helemaal nooit deed. En direct voelde ik dat mijn buik aan de rechterkant veel dikker en harder was dan aan de linker kant.

Ik ben (was) verloskundige en ik weet hoe ik een buik moet onderzoeken. Binnen een paar tellen was het duidelijk dat ik een hele grote tumor in mijn buik had. Hij begon in mijn rechterzij en strekte zich uit tot ver voorbij de middenlijn en tot een paar centimeter boven mijn navel. Ik kon op geen enkele manier weten wat het precies was, alleen maar dat dit helemaal niet goed was. Ik dacht al jaren dat als ik ooit serieus reden zou hebben om te denken dat ik kanker had, ik zo lang mogelijk zou wachten met naar de dokter gaan. Laat maar lekker groeien en vooral uitzaaien, dacht ik. En dat deed ik dus.

Hier is het handig om op te merken dat ik destijds meer dan 100 kilo woog een nogal eens flink jojode met mijn gewicht. Ik was eraan gewend dat mijn broeken de ene keer aanzienlijk strakker zaten dan de andere keer. Ik droeg ook wijde bovenkleding om de vetrollen een beetje te verbergen. Redenen waarom ik zelf niet eerder iets gemerkt had, en waarom andere mensen al helemaal niks verdachts zagen.

Zo bracht ik toen de zomer van 2015 door: aan de ene kant de angst; wat is dit voor tumor, is het kanker, is het iets anders, hoe gaat zich dit straks manifesteren / escaleren? Als het een met vocht gevulde cyste zou zijn, en hij zou barsten, dan zou dat godsgruwelijk pijnlijk zijn. Als de tumor aan mijn darmen vast zou zitten, zou hij de anatomie zo uit het lood kunnen trekken dat ik allerlei darmblokkades zou kunnen krijgen met alle gevolgen van dien. En het zou ook nog goedaardig kunnen zijn en alleen maar een hoop mechanische klachten kunnen gaan veroorzaken. Ik wist het niet, maar het maakte me uiteraard behoorlijk angstig. En toch bleef ik bij mijn besluit: niet naar de dokter, maar laten groeien en hopelijk uitzaaien.

En ondanks de onderliggende angsten was de zomer van 2015 de gelukkigste in vele, vele jaren. Ik was niet meer zo depressief, ik had een definitief uitzicht op een einde aan mijn ondraaglijke lijden en ik werkte mijn -erg bescheiden- bucketlistje af. Denk: nog een keer een kilo chocola eten van mijn favoriete chocolaterie, nog een keer mijn favoriete tv serie aller tijden -Lost- van begin tot eind kijken, nog een keer naar de dierentuin, afscheid nemen van een aantal mensen terwijl zij er geen idee van hadden dat het een afscheid zou zijn.

Maar wat nog veel mooier was, en totaal onverwacht kwam: ik maakte een prachtig, noodzakelijk en indrukwekkend onthechtingsproces door. Geleidelijk aan werd alles onbelangrijk. Het was als het afpellen van de schillen van een ui. Eerst werden de dingen die toch al niet zo belangrijk waren, vooral allerlei uiterlijkheden, echt volledig onbelangrijk. Daarna volgenden de dingen die ietsje belangrijker waren; geleidelijk deden ook zij er steeds minder toe. De flinke stapel boeken die ik nog wou lezen voor het einde, werd steeds kleiner, en ik vond het niets eens erg. En zo ging het verder totdat er eigenlijk niets meer overbleef. Niets was meer belangrijk, ik was eigenlijk wel klaar om te gaan.

En toen begon waar ik zo bang voor was geweest: in heel korte tijd begon mijn buik enorm te groeien. Door mijn medische kennis wist ik dat dit vocht was (ascites voor de kenners) en dat dat een heel slecht teken is en vaker wel dan niet op kanker wijst. Binnen de kortste keren zag ik eruit of ik negen maanden zwanger was van een drieling. Dit kon ik niet meer verborgen houden. Dit was het punt waarop ik moest beslissen: nu een eind aan mijn leven maken of toch naar de dokter. Twee avonden achter elkaar voerde ik, naar ik dacht, naar de letter de juiste procedure uit, en allebei de keren overleefde ik het. Dus, zo geheel tegen mijn verwachtingen in, zat ik op een vrijdagochtend toch bij de huisarts. En op maandagmiddag wist ik dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid deze keer wel echt eierstokkanker had.

Vele onderzoeken volgden, maar kankercellen werden niet gevonden. Voor de operatie wilde men eigenlijk het liefst zeker weten of het nu wel of geen kanker was, maar dat lukte maar niet. Enerzijds toonden tumormarkers en scans dat het voor 99% zeker inderdaad kanker was, anderzijds liet zich in bloed, ascites, omentumbiopsie en pleuravocht geen enkele kankercel zien. Kort na mijn huisartsenbezoek werd 10 liter ascites gedraineerd, en binnen een paar dagen zat mijn buik opnieuw vol: weer 5 liter. De drain is toen blijven zitten en elke dag zetten ik mijn kraantje een poosje open en kwam er 1,5 – 2 liter vocht uit mijn buik. Inmiddels voelde ik bij alles wat ik deed mijn tumor alle kanten op bewegen en zat hij me behoorlijk in de weg.

Eierstokkanker is een van de meest kwaadaardige soorten kanker. Zelfs met de beste behandeling gaan verreweg de meeste vrouwen er binnen een paar jaar aan dood. De kans dat dat mijn tumor nog niet was uitgezaaid, was minimaal. Doodgaan leek dus verzekerd, zelfs als de primaire tumor verwijderd zou worden. En dus stemde ik uiteindelijk in met een operatie, mede ook omdat ik toch nogal overdonderd was en tot dat moment nog nooit hardop had uitgesproken dat ik dood wilde. Tijdens de operatie ging er een vriescoupe van de tumor naar het lab en werd de diagnose kanker bevestigd.

Maar wat echt niemand verwacht had, gebeurde toch. Het bleek uiteindelijk een zeer zeldzaam subtype tumor te zijn (een sertoliceltumor, voor wie wil googelen) en het duurde bijna twee maanden voor het lab dit had uitgevogeld: een in tegenstelling tot de gemiddelde eierstokkanker een zeer weinig agressieve tumor, ondanks de enorme afmetingen nog in het eerste stadium en niet uitgezaaid. In november 2015 kreeg ik te horen dat ik genezen was. DAT WAS DUS NIET DE BEDOELING GEWEEST!! En binnen een paar dagen begon als reactie op dit slechte nieuws zo ongeveer de ernstigste depressie die ik ooit gehad heb, en die duurt tot op de dag van vandaag voort.

In de zomer van 2015 was ik al begonnen me wat meer te verdiepen in het zeer weinige dat we kunnen weten over wat er na de dood is. De twee maanden dat ik ervan overtuigd was dat ik nog maar heel kort te leven had versnelde dat proces, en toen daarna het idee van een traject via de levenseindekliniek in beeld kwam, ging ik verder met mijn onderzoek.

En dit is mijn reis op weg naar reïncarnatie
Ik wil voorop stellen dat ik het niet zeker weet. Er is gewoon onvoldoende keihard bewijs. Maar ik ben zoveel zo sterke aanwijzingen tegengekomen dat reïncarnatie voor mij een zeer waarschijnlijke optie is geworden.

Nadat ik van mijn christelijk geloof was gevallen, heb ik tientallen jaren gedacht dat er helemaal niks zou zijn na de dood. Gewoon eeuwig slapen zonder dromen en zonder ooit wakker te worden. Een einde aan alle bewustzijn. En ik hoop nog steeds met heel mijn hart dat dit het geval zal blijken te zijn. Dat is de ultieme troost. Ik ben niet in reïncarnatie gaan geloven omdat ik zo graag wil dat dat waar is, in tegendeel. Ik ben (bijna) gaan geloven door de kracht van het bewijs.

Toen ik me begon te verdiepen in wat er na de dood gebeurt, begon ik eerst te lezen over bijna-doodervaringen. Waanzinnig interessant, maar het grote probleem zit direct al in de term vervat: BIJNA doodervaringen. Mensen die zoiets hebben meegemaakt zijn niet erg lang dood geweest, en naar mijn persoonlijke mening zijn ze helemaal niet dood geweest, maar dat hangt van je definitie van dood af. Hoe dan ook, ze waren niet zo dood dat ze niet konden terugkomen, toch een essentieel verschil met wie wel sterft. Wat zij ervaren hoeft dus niet per definitie representatief te zijn voor wat mensen ervaren die wel echt helemaal hartstikke dood gaan. Misschien zijn al die prettige ervaringen het product van een stervend brein. Misschien is het de eerste fase na de dood en houdt het na een poosje op, gaat het over in iets totaal anders of in totale vergetelheid. Uit wat ik allemaal las en ook wat ik zag op youtube werd mij vooral duidelijk dat de meeste mensen met een bijna-doodervaring ervan uitgaan dat al die fijne ervaringen na de dood tot in alle eeuwigheid doorgaan, en daar was ik beslist niet van overtuigd.

De volgende stap was het lezen van het boek ‘Eindeloos bewustzijn’ van cardioloog Pim van Lommel. Dat is al een heel wat wetenschappelijkere benadering. Ook uit dat boek kun je niet opmaken of de prettige ervaringen na de dood eeuwig doorgaan. Wat ik een veel interessanter aspect van dat boek vond, was dat er veel bewijs aangedragen wordt voor de mogelijkheid dat het menselijk bewustzijn kan bestaan afhankelijk van de hersenen. Wie de details daarover wil weten, moet het boek zelf maar lezen.

Mijn volgende stap was het zoeken naar verhalen van mensen die zelf beweren dat ze gereïncarneerd zijn. Dergelijke verhalen zijn er zoveel dat een mensenleven niet lang genoeg is om ze allemaal te lezen. Minstens 99% van de verhalen die ik tegenkwam was te vaag, incompleet en onbetrouwbaar om geverifieerd te kunnen worden. Die kunnen dus de prullenbak in. Maar ik ben een aantal verhalen tegengekomen die extreem overtuigend zijn (aan het eind van dit verhaal zal ik een paar links geven). Het ging hier om verhalen van jonge kinderen die dingen wisten die ze niet konden weten, die hen nooit verteld waren, ‘feiten’ waarvan zelfs hun ouders vaak niet op de hoogte waren. En die feiten konden later door onderzoekers allemaal geverifieerd worden. Dit gebeurde in gezinnen waar geloof in reïncarnatie niet gebruikelijk was en in situaties waarin mensen er geen baat bij of behoefte aan hadden om beroemd te worden met hun reïncarnatieverhaal.

Hierdoor raakte ik er bijna helemaal van overtuigd dat reïncarnatie bestaat. De vraag hoe dat dan in zijn werk gaat is dan uitermate interessant, maar uiteindelijk niet het belangrijkste. Als bewezen is dat reïncarnatie bestaat, is dat waar het in eerste instantie om gaat, en hoe het in zijn werk gaat is een vraag voor (voor mij) een ander moment.

Maar ik was inmiddels meer dan gefascineerd geraakt, en een aantal boeken kwam op mijn pad dat daar meer over vertelde. De schrijver Michael Newton stond aanvankelijk zeer sceptisch tegenover reïncarnatie. Hij is oa regressiepsycholoog en heeft in de loop van tientallen jaren vele honderden mensen onder hypnose teruggebracht naar vorige levens, maar vooral ook naar de staat waarin zielen verkeren tussen twee levens. Aanvankelijk geloofde hij niets van wat zijn cliënten vertelden. Maar door de jaren heen kreeg hij vrijwel identieke verhalen te horen van honderden mensen die elkaar niet kenden en die er geen belang bij hadden om hem te belazeren. Verhalen ook van mensen die van te voren zeiden absoluut niet in reïncarnatie te geloven. En dit alles ook nog in een periode waarin het nogal not-done was om over dergelijke zaken te praten.

In de boeken van Newton gaat het vooral over wat er met zielen gebeurt tussen twee levens in. Na je dood krijg je, begeleid door gidsen, een soort review van je afgelopen leven. Wat heb je goed gedaan, wat heb je fout gedaan, hoe hebben andere mensen jouw daden ervaren, welke lessen had je kunnen leren, maar heb je, al of niet bewust, laten liggen. In een later stadium ga je bekijken welke lessen je in een volgend leven wilt leren, waar je aandacht aan wilt besteden, en hoe je zodanig kunt incarneren dat de kans groot is dat je de doelen die je je stelt, ook daadwerkelijk kunt bereiken. Een van de dingen die daarbij hoort, is dat je je eigen ouders uitkiest.

Het doel van dit alles is dat elke ziel zo ongeveer alles moet leren wat er te leren valt en de meesten hebben daar vele honderden levens voor nodig. Ooit, als je genoeg geleerd hebt en zeer wijs geworden bent, komt er een einde aan dat proces. Je moet leren wat echte liefde is, maar ook wat liefdeloosheid is. Wat verbondenheid is en wat eenzaamheid. Je zult vele malen man en vader zijn, maar net zo vaak vrouw en moeder. Je zult rijkdom en armoe kennen, vrede en geweld. Je zult baas zijn en ondergeschikte., misdadiger en slachtoffer. En je incarneert vaak met bepaalde andere zielen tegelijk. En deze zielen zijn elkaar zeer toegewijd en willen elkaar helpen bepaalde lessen te leren. En niet per se de leukste. Het is mogelijk dat ik, voor mijn geboorte, met mijn ouders die op zielsniveau heel veel van mij houden, heb afgesproken dat wij samen in dit vreselijk disfunctionele gezin zouden incarneren om mij de kans te bieden te leren over eenzaamheid en depressie. Hoe het is als er niet van je gehouden wordt. En misschien wilden zij in dit leven leren hoe het is om een kind te hebben waar je niet van kan houden. En de lessen die je in een bepaald leven had kunnen leren, maar hebt laten liggen, zullen leven na leven blijven terugkomen tot je ze geleerd hebt.

Al heel lang voor ik met deze materie in aanraking kwam, had ik het gevoel dat ik in dit leven voorbestemd was om liefdeloosheid, eenzaamheid, depressie en andere geestesziekten te ervaren. Om te leren wat het is om een buitenbeentje te zijn en helemaal op jezelf te zijn aangewezen. Omdat ik ervan uitging maar een leven te hebben vond ik dat nogal wreed en zinloos en ik vond dat ik hier op een gegeven moment wel genoeg van ervaren had en dat het volledig gerechtvaardigd was om uit het leven te stappen.

Maar het laatste jaar ben ik dus gaan inzien dat er een piepklein kansje bestaat dat ik in de jaren die mogelijk nog komen ook nog iets zou kunnen leren, al is het misschien maar heel erg weinig, over hoe ik daar constructiever mee kan omgaan. Niet dat ik verwacht dat mij nog gelukkige jaren te wachten staan, maar misschien toch nog wel wat wijze lessen waarvan ik de inhoud op dit moment absoluut niet kan vermoeden. En als ik deze lessen weiger, door mijn leven voortijdig te beëindigen, dan zullen ze in een volgend leven terugkomen. Ik denk dat ik nog maar zeer, zeer weinig verlicht ben en nog zeer veel levens moet leven. Door dit leven tot zijn natuurlijk einde mee te maken, bespaar ik mij er daar misschien een mee. In plaats van 739 levens, heb ik er dan misschien nog maar 738 nodig. Ik moet trouwens wel zeggen dat reïncarnatie mij de echte hel toeschijnt, erger dan branden in de hel van de christelijke god. Het ene na het andere ellendige leven: erger dan dat bestaat niet.

Is dit nu allemaal voldoende reden om definitief af te zien van euthanasie of suïcide? Nee, toch ook weer niet. Op een gegeven moment kan het lijden zo erg zijn en mijn draagkracht zo verminderd, dat ik er toch voor zal kiezen dit leven te beëindigen. Dan maar niet alle lessen leren die ik potentieel had kunnen leren. Dan maar nog een keer extra terug moeten komen. En het hele reïncarnatieverhaal betekent niet dat alles voorbestemd is en vastligt en dat je geen eigen keus of vrij wil meer hebt. Je schept voorafgaand aan je geboorte omstandigheden die het waarschijnlijk, maar beslist niet zeker, maken dat je bepaalde lessen zult kunnen leren. Soms loopt het anders door onverwachte gebeurtenissen. En je houdt te allen tijde de vrijheid om zelf te beslissen om het anders te doen.

En er is nog iets wat meespeelt. Tot een paar jaar geleden had ik het gevoel dat mijn leven nog eindeloos lang zou duren. Er zou gewoon nooit een einde aan komen en daarmee zou ook mijn lijden voor mij gevoel nog wel duizend jaar doorgaan. Maar volgende maand word ik 50. Ik leef met opzet een zeer ongezonde leefstijl. En het begint steeds meer tot mij door te dringen dat ook zonder suïcide of euthanasie mij misschien wel niet zo heel veel jaren meer te wachten staan. En als ik mij een klein beetje minder slecht voel dan de afgelopen jaren, is dat misschien ook nog wel vol te houden.

Referenties
Als je niet zoveel tijd hebt maar wel erg geïnteresseerd bent raad ik je dit aan:
Verdiep je in de casus van James Leiniger, ik kan helaas de 1 uur durende docu niet meer vinden op youtube, en de verkorte versies doen het verhaal op geen enkele manier recht. Er schijnt ook een boek over hem te zijn, ‘Soul Survivior’, maar dat heb ik zelf niet gelezen.

En lees ‘Leven op herhaling’, van Michiel Hegener. Vooral dit boek vat min of meer samen wat er aan wetenschappelijk onderzoek gedaan is, en de auteur concludeert dat voor zeer veel gevallen reïncarnatie gewoon de beste uitleg is, terwijl hij toch ook behoorlijk sceptisch blijft.

Wil je er wat dieper op de materie ingaan en heb je meer tijd, verdiep je dan in het werk van Pim van Lommel, (cardioloog) Michael Newton, Carol Bowen en Robert Schwartz en Sam Parnia (IC arts) en Ian Stevenson.

Voor alle lezers die het tot dit punt hebben volgehouden: mijn dank is zeer, zeer groot.