Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 28 mei 2019 om 23:51
Ik lees hier even mee omdat ik Sam E interessant vind. Heb het ook wel eens gebruikt met nul effect. Maar je zegt dat je bipolair bent. Dat is een contra indicatie voor het gebruik van Sam E. (Het mag overigens ook niet gecombineerd worden met AD ivm serotonine syndroom).
Ik weet niet in hoeverre je je erin verdiept heb, heb niet alles gelezen. Maar ik dacht ik noem t toch maar even.
Ik weet niet in hoeverre je je erin verdiept heb, heb niet alles gelezen. Maar ik dacht ik noem t toch maar even.
.
woensdag 29 mei 2019 om 00:00
Fayanna was toegelaten tot het onderzoek, lijkt me dat dat niet was gebeurd als er een contra-indicatie zou zijn. Misschien is het handig om toch even alles te lezenimpala schreef: ↑28-05-2019 23:51Ik lees hier even mee omdat ik Sam E interessant vind. Heb het ook wel eens gebruikt met nul effect. Maar je zegt dat je bipolair bent. Dat is een contra indicatie voor het gebruik van Sam E. (Het mag overigens ook niet gecombineerd worden met AD ivm serotonine syndroom).
Ik weet niet in hoeverre je je erin verdiept heb, heb niet alles gelezen. Maar ik dacht ik noem t toch maar even.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 29 mei 2019 om 00:06
Ok dan heb ik niks gezegd.
Het topic is een beetje lang om alles te lezen. Ik heb af en toe wat meegelezen als het in de actieve topics staat en sloeg nu aan op Sam E. Volgens de orthomoleculaire handboeken is bipolariteit in het algemeen een contra indicatie omdat het een manie kan uitlokken/oproepen.
.
woensdag 29 mei 2019 om 11:48
De studie is gericht op bipolair....
https://www.umcutrecht.nl/nl/Ziekenhuis ... ie-voor-de
https://www.umcutrecht.nl/nl/Ziekenhuis ... ie-voor-de
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
woensdag 29 mei 2019 om 11:51
Ah.zilverelfje schreef: ↑29-05-2019 11:48De studie is gericht op bipolair....
https://www.umcutrecht.nl/nl/Ziekenhuis ... ie-voor-de
Interessant! Thanks voor de link.
.
zaterdag 15 juni 2019 om 13:33
zondag 23 juni 2019 om 21:03
Hier weer even een berichtje van mij. Het gaat de laatste weken erg wisselend; vaak heel slecht, maar af en toe zomaar een paar hele goede uren of een redelijke dag. Ik heb een aantal beslissingen genomen waar ik al maanden over aan het nadenken was en dat gaf veel onrust, en nu op een aantal gebieden de kogel door de kerk is, geeft dat weer meer rust.
Ik weet niet meer of en wat ik hierover verteld heb, maar driekwart jaar geleden ben ik gestopt bij zowel mijn psychiater als mijn psychotherapeute. Mijn psychiater was een vervelende engerd die echter wel bekend staat als een van de besten op het gebied van bipolair, dus daarom ben ik 5 jaar bij hem gebleven. Ik had het gevoel dat ik niet zoveel keus meer had. Hij was al mijn 4e psychiater, en wie weet zou nummer 5 niet veel beter zijn. Toen hij uiteindelijk zei 'uitbehandeld', wist ik niet hoe snel ik moest wegkomen. Bij de psychotherapeute, ook al mijn 4e, ben ik gestopt omdat we 2 jaar lang niets anders deden dan in open wonden roeren, zonder iets te ondernemen om die wonden minder pijnlijk te maken. Dat zag ik pas na lange tijd in. Ik heb meerdere malen met haar besproken dat de behandeling mij niets opleverde, maar dat had geen effect. Toen ze voor de derde keer zei dat ze niets anders kon doen dan wat we al 2 jaar deden, was ook deze beslissing snel genomen.
Maandenlang wilde ik helemaal niets meer van de hele GGZ weten, met uitzondering van de samstudie. Maar de laatste tijd merkte ik dat ik er langzaam naartoe groeide om toch maar weer 'iets' te gaan doen, vooral toen ik me steeds duidelijker realiseerde dat doodgaan, door euthanasie of eigen hand, er waarschijnlijk voorlopig toch niet in zit. Zolang ik dan toch nog leef, is niksdoen ook geen optie. En het is toch wel handig om een psychiater te hebben voor het geval ik manisch wordt. Aan de depressies is dan wel niks te doen, maar een manie is bij mij wel heel goed te behandelen.
Een van de dilemma's bij de zoektocht naar nieuwe behandelaren is dat ik liever niet naar een grote instelling wil, omdat daar bureaucratie en protocollen belangrijker zijn dan individuen en dat vrijgevestigde behandelaren, ook die in de SGGZ, mij niet willen hebben, want te complex. En wilde ik alleen een psychiater om even iets voor te schrijven bij een manie, wat elke psychiater kan, en dan zou ik heel veel keus hebben, of toch een die in bipolair gespecialiseerd is voor het geval er nieuwe behandelopties komen in de nabije toekomst? (Niet zo heel waarschijnlijk.) En wil ik alleen EMDR of ook meer? En dan al het vermoeiende benaderen van al die behandelaren, en al die afwijzingen, want te complex...
De zoektocht naar een EMDR therapeut leverde 2 vrijgevestigde opties op, waarbij ik ook bij allebei meer zou kunnen doen dan alleen EMDR. Bij allebei mocht ik op kennismakingsgesprek komen, en met degene met een korte wachtlijst had ik niet heel erg een klik, maar met de ander wel. Alleen: lange wachtlijst. Maar het verschil was zo groot dat de keus toch niet moeilijk was. Degene waar ik straks, ooit, naar toe ga zei juist niet bang te zijn voor experimenten zoals het mijne, niet voor moeilijke gevallen en niet voor suïcidale patiënten. Het gesprek verliep zo goed dat ik zelfs over het euthanasietraject verteld heb, en daar schrok ze ook niet van. En voor het psychiatergedeelte heb ik me toch maar bij een grote instelling aangemeld, omdat er gewoon nergens anders een gespecialiseerde psychiater te vinden is.
Zoals bekend wilde ik eigenlijk de EMDR en de sam tegelijk doen, maar ik zag al wel aankomen dat ik niet zo lang zou kunnen wachten, nu ik het spul eenmaal in huis heb. Het was net alsof ik een enorm spannend verjaardagscadeautje op de tafel had liggen waar ik de hele dag naar zat te kijken, in de wetenschap dat ik het nog maandenlang niet mocht uitpakken. Ik heb ook daarover weer wekenlang lopen te dubben, maar het was eigenlijk onontkoombaar vanaf het moment dat ik de pillen in huis had: ik ben er inmiddels mee begonnen. Ik merk er nog niks van, of het moet een verslechtering zijn. Het is onwaarschijnlijk dat dat dan door die pillen veroorzaakt wordt, maar ik heb zo vaak rare en tegenovergestelde reacties op medicatie gehad dat ik het niet uitsluit. In de meeste onderzoeken wordt het effect na 6-12 weken beoordeeld, dus voorlopig is het niet vreemd dat het (nog) niet werkt. Ik slik het inmiddels al wel zodanig lang dat ik bijna zeker kan uitsluiten dat ik er manisch van ga worden. Ik ben heel vaak van medicatie manisch geworden, en bijna altijd was dat binnen een week, en voelde het vanaf de eerste pil al niet goed aan. Daar is nu geen sprake van. Afwachten dus.
@zilverelfje, tja, die reïncarnatie... Ik heb er de laatste tijd niet meer over gelezen, maar wel veel over gedacht. Het belangrijkste punt is dat ik het nooit zeker kan en zal weten. En mijn mening en gevoel over of je nou wel of geen zelfmoord 'mag' plegen of euthanasie mag ondergaan, gaan alle kanten op. De algemene zienswijze is, in de bronnen die ik tegengekomen ben, dat je door je leven voor het natuurlijke einde te beëindigen, lessen mist die je geacht wordt te leren en dat die dan dus weer terug zullen komen in een volgend leven. Niet als straf, maar als les. Ook is er in de plaats en periode tussen twee levens geen straf voor zelfmoord, maar zal je wel verantwoording moeten afleggen.
Voor de meeste zelfmoordenaars geldt dat ze het in een opwelling doen en van te voren niet alles hebben geprobeerd om hun problemen op te lossen en dat die problemen relatief nog niet zo heel erg lang duurden. En dan denk ik: ik heb zoveel geprobeerd, mijn lijden duurt al wel verschrikkelijk lang, ik heb zo mijn best gedaan in dit leven, voor mij ligt het anders. Ik ‘mag’ wel! Ik denk dat als het waar is dat je voor je geboorte besluit aan welke lessen je wilt werken, dat het mijn doel was in dit leven om te leren wat het is om met depressie te leven, om diepe eenzaamheid, zinloosheid en psychisch lijden te ervaren. En dat heb ik nu wel genoeg gedaan. Ik mag er best mee stoppen.
En ook: als al die levens ertoe dienen dat je alle mogelijke lessen leert, dan moet je ongetwijfeld ook een keer een leven meemaken waarin je besluit om er zelf uit te stappen. Misschien heb ik wel gepland om dat te ervaren. Misschien ben ik wel in dit land en in deze tijd geboren omdat het hier en nu mogelijk is om euthanasie te krijgen voor psychisch lijden. Maar dan denk ik weer: ik kan me niet voorstellen dat mijn enige lessen zouden zijn om al deze ellende te alleen maar te ervaren en verder niet. Het is ongetwijfeld ook de bedoeling dat ik probeer om een manier te vinden om er constructiever mee om te gaan dan ik tot nu toe gedaan heb. Maar ik weet echt waarachtig niet hoe dat moet, wat ik nog kan doen, wie of wat mij nog kan helpen (niets en niemand, denk ik). Ik heb al zo ontzettend veel geprobeerd.
Oef, wat een enorme lap tekst is het geworden! Wie er nu nog is: bedankt voor het lezen!
Ik weet niet meer of en wat ik hierover verteld heb, maar driekwart jaar geleden ben ik gestopt bij zowel mijn psychiater als mijn psychotherapeute. Mijn psychiater was een vervelende engerd die echter wel bekend staat als een van de besten op het gebied van bipolair, dus daarom ben ik 5 jaar bij hem gebleven. Ik had het gevoel dat ik niet zoveel keus meer had. Hij was al mijn 4e psychiater, en wie weet zou nummer 5 niet veel beter zijn. Toen hij uiteindelijk zei 'uitbehandeld', wist ik niet hoe snel ik moest wegkomen. Bij de psychotherapeute, ook al mijn 4e, ben ik gestopt omdat we 2 jaar lang niets anders deden dan in open wonden roeren, zonder iets te ondernemen om die wonden minder pijnlijk te maken. Dat zag ik pas na lange tijd in. Ik heb meerdere malen met haar besproken dat de behandeling mij niets opleverde, maar dat had geen effect. Toen ze voor de derde keer zei dat ze niets anders kon doen dan wat we al 2 jaar deden, was ook deze beslissing snel genomen.
Maandenlang wilde ik helemaal niets meer van de hele GGZ weten, met uitzondering van de samstudie. Maar de laatste tijd merkte ik dat ik er langzaam naartoe groeide om toch maar weer 'iets' te gaan doen, vooral toen ik me steeds duidelijker realiseerde dat doodgaan, door euthanasie of eigen hand, er waarschijnlijk voorlopig toch niet in zit. Zolang ik dan toch nog leef, is niksdoen ook geen optie. En het is toch wel handig om een psychiater te hebben voor het geval ik manisch wordt. Aan de depressies is dan wel niks te doen, maar een manie is bij mij wel heel goed te behandelen.
Een van de dilemma's bij de zoektocht naar nieuwe behandelaren is dat ik liever niet naar een grote instelling wil, omdat daar bureaucratie en protocollen belangrijker zijn dan individuen en dat vrijgevestigde behandelaren, ook die in de SGGZ, mij niet willen hebben, want te complex. En wilde ik alleen een psychiater om even iets voor te schrijven bij een manie, wat elke psychiater kan, en dan zou ik heel veel keus hebben, of toch een die in bipolair gespecialiseerd is voor het geval er nieuwe behandelopties komen in de nabije toekomst? (Niet zo heel waarschijnlijk.) En wil ik alleen EMDR of ook meer? En dan al het vermoeiende benaderen van al die behandelaren, en al die afwijzingen, want te complex...
De zoektocht naar een EMDR therapeut leverde 2 vrijgevestigde opties op, waarbij ik ook bij allebei meer zou kunnen doen dan alleen EMDR. Bij allebei mocht ik op kennismakingsgesprek komen, en met degene met een korte wachtlijst had ik niet heel erg een klik, maar met de ander wel. Alleen: lange wachtlijst. Maar het verschil was zo groot dat de keus toch niet moeilijk was. Degene waar ik straks, ooit, naar toe ga zei juist niet bang te zijn voor experimenten zoals het mijne, niet voor moeilijke gevallen en niet voor suïcidale patiënten. Het gesprek verliep zo goed dat ik zelfs over het euthanasietraject verteld heb, en daar schrok ze ook niet van. En voor het psychiatergedeelte heb ik me toch maar bij een grote instelling aangemeld, omdat er gewoon nergens anders een gespecialiseerde psychiater te vinden is.
Zoals bekend wilde ik eigenlijk de EMDR en de sam tegelijk doen, maar ik zag al wel aankomen dat ik niet zo lang zou kunnen wachten, nu ik het spul eenmaal in huis heb. Het was net alsof ik een enorm spannend verjaardagscadeautje op de tafel had liggen waar ik de hele dag naar zat te kijken, in de wetenschap dat ik het nog maandenlang niet mocht uitpakken. Ik heb ook daarover weer wekenlang lopen te dubben, maar het was eigenlijk onontkoombaar vanaf het moment dat ik de pillen in huis had: ik ben er inmiddels mee begonnen. Ik merk er nog niks van, of het moet een verslechtering zijn. Het is onwaarschijnlijk dat dat dan door die pillen veroorzaakt wordt, maar ik heb zo vaak rare en tegenovergestelde reacties op medicatie gehad dat ik het niet uitsluit. In de meeste onderzoeken wordt het effect na 6-12 weken beoordeeld, dus voorlopig is het niet vreemd dat het (nog) niet werkt. Ik slik het inmiddels al wel zodanig lang dat ik bijna zeker kan uitsluiten dat ik er manisch van ga worden. Ik ben heel vaak van medicatie manisch geworden, en bijna altijd was dat binnen een week, en voelde het vanaf de eerste pil al niet goed aan. Daar is nu geen sprake van. Afwachten dus.
@zilverelfje, tja, die reïncarnatie... Ik heb er de laatste tijd niet meer over gelezen, maar wel veel over gedacht. Het belangrijkste punt is dat ik het nooit zeker kan en zal weten. En mijn mening en gevoel over of je nou wel of geen zelfmoord 'mag' plegen of euthanasie mag ondergaan, gaan alle kanten op. De algemene zienswijze is, in de bronnen die ik tegengekomen ben, dat je door je leven voor het natuurlijke einde te beëindigen, lessen mist die je geacht wordt te leren en dat die dan dus weer terug zullen komen in een volgend leven. Niet als straf, maar als les. Ook is er in de plaats en periode tussen twee levens geen straf voor zelfmoord, maar zal je wel verantwoording moeten afleggen.
Voor de meeste zelfmoordenaars geldt dat ze het in een opwelling doen en van te voren niet alles hebben geprobeerd om hun problemen op te lossen en dat die problemen relatief nog niet zo heel erg lang duurden. En dan denk ik: ik heb zoveel geprobeerd, mijn lijden duurt al wel verschrikkelijk lang, ik heb zo mijn best gedaan in dit leven, voor mij ligt het anders. Ik ‘mag’ wel! Ik denk dat als het waar is dat je voor je geboorte besluit aan welke lessen je wilt werken, dat het mijn doel was in dit leven om te leren wat het is om met depressie te leven, om diepe eenzaamheid, zinloosheid en psychisch lijden te ervaren. En dat heb ik nu wel genoeg gedaan. Ik mag er best mee stoppen.
En ook: als al die levens ertoe dienen dat je alle mogelijke lessen leert, dan moet je ongetwijfeld ook een keer een leven meemaken waarin je besluit om er zelf uit te stappen. Misschien heb ik wel gepland om dat te ervaren. Misschien ben ik wel in dit land en in deze tijd geboren omdat het hier en nu mogelijk is om euthanasie te krijgen voor psychisch lijden. Maar dan denk ik weer: ik kan me niet voorstellen dat mijn enige lessen zouden zijn om al deze ellende te alleen maar te ervaren en verder niet. Het is ongetwijfeld ook de bedoeling dat ik probeer om een manier te vinden om er constructiever mee om te gaan dan ik tot nu toe gedaan heb. Maar ik weet echt waarachtig niet hoe dat moet, wat ik nog kan doen, wie of wat mij nog kan helpen (niets en niemand, denk ik). Ik heb al zo ontzettend veel geprobeerd.
Oef, wat een enorme lap tekst is het geworden! Wie er nu nog is: bedankt voor het lezen!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 23 juni 2019 om 21:27
Ik ben er nog, lees al een tijdje mee maar wilde je laten weten dat ik dit doe.
Hopelijk gaat de wachtlijst alsnog meevallen (zo zou ik op zijn vroegst in sep/okt een intake krijgen ook toen de crisisdienst erbij betrokken raakte en opbelde) en uit het niets een brief voor een intake in juni.
Hoe klein het ook is je hebt weer iets om naar uit te kijken.
Hopelijk gaat de wachtlijst alsnog meevallen (zo zou ik op zijn vroegst in sep/okt een intake krijgen ook toen de crisisdienst erbij betrokken raakte en opbelde) en uit het niets een brief voor een intake in juni.
Hoe klein het ook is je hebt weer iets om naar uit te kijken.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zondag 23 juni 2019 om 22:10
Hoi fayanna,
wat vervelend dat er geen echte verbetering is. Ik hoop voor je dat de Same iets voor je gaat doen, en anders hopelijk de EMDR straks. Ik wens je in ieder geval sterkte, ik weet hoe zwaar het is en vind het knap dat je toch nog doorgaat.
Lang verhaal kort, mijn doodswens is sterk, en ook al minstens 26 jaar in min of meerdere mate aanwezig. Sinds de laatste depressie (nu ruim twee jaar) was ik al mijn hoop kwijt. Ik heb de ggz inmiddels ook aan de kant gezet (daar is naar mijn idee niets meer te halen, behalve steun, een herhaling van zetten of ECT, wat ik niet wil).
Maar sinds kort ben ik op een ander spoor gezet, een die ik nooit achter mezelf gezocht zou hebben. Omdat ik toch niets te verliezen heb naar mijn idee heb ik besloten om toch de spirituele kant eens te onderzoeken.
En na 1 behandeling bij een alternatieve psychosociale coach gebeurt er meer in mijn hoofd en lijf dan na jaren ggz. Alleen al dat ze aanvoelde dat ik niet op aarde wilde zijn, het heimwee noemde, erkende dat het zwaar was en dat ik daar best steeds opnieuw depressief van kon zijn geworden was een opluchting. Mijn gevoel was al langer dat het doodsverlangen niet een symptoom was van de depressie, maar dat het andersom was en als ik google op spiritueel heimwee is het een feest der herkenning.
Ik sta er nog steeds heel sceptisch in, maar kan niet ontkennen dat het wat met me doet. Voor het eerst in jaren heb ik weer een sprankeltje hoop dat ik het toch nog leefbaar kan maken, ik ervaar een rust die ik sinds mijn kinderjaren niet meer gevoeld heb. Ik weet niet of je iets met mijn verhaal kan, en weet dat hier op viva er absoluut niet in gelooft wordt (ik weet niet eens of ik het zelf wel geloof) maar ik wilde het toch met je delen omdat ik veel in je verhaal/ gevoelens herken. En als je huidige pad niets wordt, en je wil toch nog door in het leven is dit mogelijk ook voor jou een weg.
o ja, qua reïncarnatie denk ik zelf, dat als het zo werkt dat je een les meekrijgt in het leven(ben ik ook nog niet van overtuigd) die ook best mag mislukken, en dat je bij zelfmoord gewoon liefdevol ontvangen wordt.
wat vervelend dat er geen echte verbetering is. Ik hoop voor je dat de Same iets voor je gaat doen, en anders hopelijk de EMDR straks. Ik wens je in ieder geval sterkte, ik weet hoe zwaar het is en vind het knap dat je toch nog doorgaat.
Lang verhaal kort, mijn doodswens is sterk, en ook al minstens 26 jaar in min of meerdere mate aanwezig. Sinds de laatste depressie (nu ruim twee jaar) was ik al mijn hoop kwijt. Ik heb de ggz inmiddels ook aan de kant gezet (daar is naar mijn idee niets meer te halen, behalve steun, een herhaling van zetten of ECT, wat ik niet wil).
Maar sinds kort ben ik op een ander spoor gezet, een die ik nooit achter mezelf gezocht zou hebben. Omdat ik toch niets te verliezen heb naar mijn idee heb ik besloten om toch de spirituele kant eens te onderzoeken.
En na 1 behandeling bij een alternatieve psychosociale coach gebeurt er meer in mijn hoofd en lijf dan na jaren ggz. Alleen al dat ze aanvoelde dat ik niet op aarde wilde zijn, het heimwee noemde, erkende dat het zwaar was en dat ik daar best steeds opnieuw depressief van kon zijn geworden was een opluchting. Mijn gevoel was al langer dat het doodsverlangen niet een symptoom was van de depressie, maar dat het andersom was en als ik google op spiritueel heimwee is het een feest der herkenning.
Ik sta er nog steeds heel sceptisch in, maar kan niet ontkennen dat het wat met me doet. Voor het eerst in jaren heb ik weer een sprankeltje hoop dat ik het toch nog leefbaar kan maken, ik ervaar een rust die ik sinds mijn kinderjaren niet meer gevoeld heb. Ik weet niet of je iets met mijn verhaal kan, en weet dat hier op viva er absoluut niet in gelooft wordt (ik weet niet eens of ik het zelf wel geloof) maar ik wilde het toch met je delen omdat ik veel in je verhaal/ gevoelens herken. En als je huidige pad niets wordt, en je wil toch nog door in het leven is dit mogelijk ook voor jou een weg.
o ja, qua reïncarnatie denk ik zelf, dat als het zo werkt dat je een les meekrijgt in het leven(ben ik ook nog niet van overtuigd) die ook best mag mislukken, en dat je bij zelfmoord gewoon liefdevol ontvangen wordt.
zilverelfje wijzigde dit bericht op 23-06-2019 23:03
16.58% gewijzigd
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
zondag 23 juni 2019 om 22:52
zondag 23 juni 2019 om 23:36
Fayanna, wat fijn dat je de beslissingen die nodig waren genomen hebt en dat je daar een stukje rust in gevonden hebt.
Ik kan me voorstellen dat je geen geduld had om te wachten met de pillen, ik hoop echt dat het iets oplevert. Fijn dat je er in ieder geval geen manie van hebt gekregen.
Pff, wat een zoektocht naar iemand die naar je luistert, je voelt en leest en je steunt. Dan maar iets langer wachten maar het klinkt als een therapeut die het waard is om op te wachten.
Wat fijn dat je een update geeft en ik hoop dat er nog steeds kleine lichtpuntjes blijven komen. Heel veel liefs en sterkte, ook voor jou Zilverelfje
Ik kan me voorstellen dat je geen geduld had om te wachten met de pillen, ik hoop echt dat het iets oplevert. Fijn dat je er in ieder geval geen manie van hebt gekregen.
Pff, wat een zoektocht naar iemand die naar je luistert, je voelt en leest en je steunt. Dan maar iets langer wachten maar het klinkt als een therapeut die het waard is om op te wachten.
Wat fijn dat je een update geeft en ik hoop dat er nog steeds kleine lichtpuntjes blijven komen. Heel veel liefs en sterkte, ook voor jou Zilverelfje
maandag 24 juni 2019 om 01:12
Ik lees je ook en al herken ik niet alles in je verhaal en zit i zeker niet in de re-incarnatiemodus, ik snap jouw insteek zeker en hoop heel erg dat er hoe dan ook een lichtpunt komt voor jou, En dat lichtpunt kan en mag alle kanten op, Ik wens jou rust en de rust die jij wenst. Verder kan ik je enkel een knuffel sturen dus bij deze, een hele dikke 
maandag 24 juni 2019 om 20:41
Ja, dat mag je zeggen hoor. Zei mijn gynaecoloog ook tijdens mijn kankertraject. En mijn huisarts moest lachen toen ik zei dat ik niet zo goed was in zelfmoord plegen, en anders dan je misschien zou denken, was dat helemaal niet ongepast.
dus maar!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 24 juni 2019 om 21:14
Dat jij de moeite neemt om dit onderwerp en je strijd met ons te delen maakt het meer dan de moeite waard om je te lezen en mee te leven. Daar hoef je echt geen dankjewel voor te zeggen.
