Psyche
alle pijlers
Euthanasie plegen, bij zijn of niet?
zondag 11 april 2010 om 12:23
Hoi allemaal,
Mijn vader is al ongeveer 15 jaar verlamt, (dwarslaesie, vanaf zijn middel) En heeft besloten dat hij zo niet verder kan/wilt leven, omdat hij heel veel pijn heeft waar niks aan te doen valt.
Hij is een tijdje bezig geweest met de euthanasie, en heeft kort geleden daar goedkeuring voor gekregen. Ik vind het verschrikkelijk, maar toch heb ik dit liever als dat hij misschien later zichzelf iets aan zou doen.. het gaat nu over 2 weken gebeuren
Waar ik nu steeds over nadenk is of ik er op die dag op hét moment zelf bij wil zijn.. Het zal hijr thuis gebeuren, hij krijgt eerst een drankje waarna hij in slaap zal vallen. Normaal gesproken blijft je hart dan nog wel een tijd doorkloppen, en omdat mijn vader vrij jong nog is (43) is de kans groot dat het nog wel 6 uur kan duren. Hij heeft gezegt dat hij dat niet wilt, dus na een uur krijgt hj nog een 'extra' injectie..
Ik denk dat ik er wel bij kan/wil zijn als hij het drankje krijgt..maar niet bij wat erna allemaal komen gaat. Een vriendin van mij is een tijdje terug ook haar vader verloren, en die vond het 'mooi' om haar vader te zien sterven, maar ik weet niet zo goed of dat voor mij echt iets toevoegt.. zo heb ik ook gezegt tegen mijn vader dat ik een gesloten kist het fijnst zou vinden bij de crematie omdat ik dat gewoon écht niet wil zien..
Ik vroeg me af hoe anderen hier over denken, of dat andere al ervaring hebben met euthanasie bij vrienden/familie?
(het dringt nog steeds niet allemaal echt tot me door, maar de grote klap zal later wel komen ben ik bang )
Mijn vader is al ongeveer 15 jaar verlamt, (dwarslaesie, vanaf zijn middel) En heeft besloten dat hij zo niet verder kan/wilt leven, omdat hij heel veel pijn heeft waar niks aan te doen valt.
Hij is een tijdje bezig geweest met de euthanasie, en heeft kort geleden daar goedkeuring voor gekregen. Ik vind het verschrikkelijk, maar toch heb ik dit liever als dat hij misschien later zichzelf iets aan zou doen.. het gaat nu over 2 weken gebeuren
Waar ik nu steeds over nadenk is of ik er op die dag op hét moment zelf bij wil zijn.. Het zal hijr thuis gebeuren, hij krijgt eerst een drankje waarna hij in slaap zal vallen. Normaal gesproken blijft je hart dan nog wel een tijd doorkloppen, en omdat mijn vader vrij jong nog is (43) is de kans groot dat het nog wel 6 uur kan duren. Hij heeft gezegt dat hij dat niet wilt, dus na een uur krijgt hj nog een 'extra' injectie..
Ik denk dat ik er wel bij kan/wil zijn als hij het drankje krijgt..maar niet bij wat erna allemaal komen gaat. Een vriendin van mij is een tijdje terug ook haar vader verloren, en die vond het 'mooi' om haar vader te zien sterven, maar ik weet niet zo goed of dat voor mij echt iets toevoegt.. zo heb ik ook gezegt tegen mijn vader dat ik een gesloten kist het fijnst zou vinden bij de crematie omdat ik dat gewoon écht niet wil zien..
Ik vroeg me af hoe anderen hier over denken, of dat andere al ervaring hebben met euthanasie bij vrienden/familie?
(het dringt nog steeds niet allemaal echt tot me door, maar de grote klap zal later wel komen ben ik bang
)
anoniem_84262 wijzigde dit bericht op 11-04-2010 12:25
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
zondag 11 april 2010 om 12:47
He meid, wat een vervelende dingen staan er te gebeuren!
Het is fijn dat je vader openstaat om dit soort dingen te bespreken, want dat kan heel belangrijk zijn. Zijn er bijvoorbeeld nog dingen die je hem wil vragen of dingen waar je samen nog een keer om kan lachen? Het hoeft deze weken niet allemaal beladen te zijn.
Maar je beslissing over bij het overlijden zijn of niet... Tja, dat is een beslissing die jij alleen kan nemen. Denk niet alleen over dit moment na, maar ook over hoe jij je zal voelen over een jaar of over een paar jaar. Zal je denk je spijt krijgen dat je er bij was of denk je misschien wel juist van niet.
Toen mijn vader ziek werd en bekend was dat hij niet lang meer zou leven heb ik gelijk besloten om er bij te willen zijn. Omdat ik niet wilde dat hij 'alleen' dood zou gaan. Maar ook omdat ik hem wilde vasthouden en tegen hem zeggen dat het goed was dat hij ging. Nog een keer tegen hem wilde zeggen dat ik van hem houd, ondanks dat ik niet wist of hij het nog hoorde.
Na het overlijden ben ik nog dagelijks bij hem geweest, soms maar 5 minuten, soms een uur. Alleen maar om nog naar hem te kijken, hij was zo mooi en zag er zo jong uit zonder pijn op zijn gezicht en bijna een lach op zijn mond.
Bij de dienst was bij ons de kist dicht en dat was ook prima. Het afscheid had ik al gehad en ik wilde de dienst herinneren en niet steeds afgeleid worden door naar hem te kijken.
Tja, eigenlijk kan ik je geen advies geven. Dat geldt voor iedereen hier. Je zal moeten doen wat voor jou goed voelt en waar jij je prettig bij voelt. Meer kan ik je niet meegeven.
Heel veel sterkte de komende tijd. En geniet van alle momenten die jullie nog samen hebben!
(mocht je er bang voor zijn; het is absoluut niet eng om iemand dood te zien gaan op deze manier.)
Het is fijn dat je vader openstaat om dit soort dingen te bespreken, want dat kan heel belangrijk zijn. Zijn er bijvoorbeeld nog dingen die je hem wil vragen of dingen waar je samen nog een keer om kan lachen? Het hoeft deze weken niet allemaal beladen te zijn.
Maar je beslissing over bij het overlijden zijn of niet... Tja, dat is een beslissing die jij alleen kan nemen. Denk niet alleen over dit moment na, maar ook over hoe jij je zal voelen over een jaar of over een paar jaar. Zal je denk je spijt krijgen dat je er bij was of denk je misschien wel juist van niet.
Toen mijn vader ziek werd en bekend was dat hij niet lang meer zou leven heb ik gelijk besloten om er bij te willen zijn. Omdat ik niet wilde dat hij 'alleen' dood zou gaan. Maar ook omdat ik hem wilde vasthouden en tegen hem zeggen dat het goed was dat hij ging. Nog een keer tegen hem wilde zeggen dat ik van hem houd, ondanks dat ik niet wist of hij het nog hoorde.
Na het overlijden ben ik nog dagelijks bij hem geweest, soms maar 5 minuten, soms een uur. Alleen maar om nog naar hem te kijken, hij was zo mooi en zag er zo jong uit zonder pijn op zijn gezicht en bijna een lach op zijn mond.
Bij de dienst was bij ons de kist dicht en dat was ook prima. Het afscheid had ik al gehad en ik wilde de dienst herinneren en niet steeds afgeleid worden door naar hem te kijken.
Tja, eigenlijk kan ik je geen advies geven. Dat geldt voor iedereen hier. Je zal moeten doen wat voor jou goed voelt en waar jij je prettig bij voelt. Meer kan ik je niet meegeven.
Heel veel sterkte de komende tijd. En geniet van alle momenten die jullie nog samen hebben!
(mocht je er bang voor zijn; het is absoluut niet eng om iemand dood te zien gaan op deze manier.)
zondag 11 april 2010 om 12:47
Jeetje sweetescape, jij zal nog heel jong zijn als je vader pas 43 is.
Ik kan je niet raden in wat je moet doen. Dat moet je gevoel je zelf in geven.
In ieder geval blijft de arts er de hele tijd bij.
Ken je die goed en heb je een goede band met die arts?
Praat eens met hem of haar...die kan je vast meer duidelijkheid geven.
Geboren worden en sterven doe je alleen. Hoeveel mensen er ook bij zijn.
Zelf zou ik er absoluut wel bij willen zijn omdat ik mijn vader niet alleen zou willen laten.
Mijn man is ook bij het sterven van zijn vader geweest en vond dat heel natuurijk en mooi.
Ik kan je niet raden in wat je moet doen. Dat moet je gevoel je zelf in geven.
In ieder geval blijft de arts er de hele tijd bij.
Ken je die goed en heb je een goede band met die arts?
Praat eens met hem of haar...die kan je vast meer duidelijkheid geven.
Geboren worden en sterven doe je alleen. Hoeveel mensen er ook bij zijn.
Zelf zou ik er absoluut wel bij willen zijn omdat ik mijn vader niet alleen zou willen laten.
Mijn man is ook bij het sterven van zijn vader geweest en vond dat heel natuurijk en mooi.
zondag 11 april 2010 om 12:51
Allereerst: heel veel sterkte! Het is nogal wat om je vader zo jong al te moeten missen.
En erbij blijven ..... het zou voor mij geen vraag zijn. Je laat iemand van wie je houdt tijdens het zwaarste moment van zijn leven niet alleen. Je kunt uiteindelijk verder niets meer voor hem doen, alleen 'er zijn' voor hem.
Dat je bang bent en verdrietig is logisch, je vader is vast en zeker ook bang en verdrietig. Wat is er dan mooier en intiemer dan die dingen te delen?
Ik heb zelf geen ervaring, maar het afgelopen jaar zijn twee mensen die ik zijdelings ken overleden na euthanasie. Een wat ouder iemand, en iemand in de leeftijd van jouw vader. In beide gevallen was het hele gezin aanwezig, partner en kinderen. En van de mensen die ik gesproken heb die erbij waren (twee totaal verschillende families) heb ik niets anders gehoord dan dat ze zo blij waren dat ze er waren, dat het een heel bijzondere ervaring was, dat het uiteindelijk helemaal niet zo eng was als ze dachten, maar dat ze echt het gevoel hadden: 'het is goed zo'.
En erbij blijven ..... het zou voor mij geen vraag zijn. Je laat iemand van wie je houdt tijdens het zwaarste moment van zijn leven niet alleen. Je kunt uiteindelijk verder niets meer voor hem doen, alleen 'er zijn' voor hem.
Dat je bang bent en verdrietig is logisch, je vader is vast en zeker ook bang en verdrietig. Wat is er dan mooier en intiemer dan die dingen te delen?
Ik heb zelf geen ervaring, maar het afgelopen jaar zijn twee mensen die ik zijdelings ken overleden na euthanasie. Een wat ouder iemand, en iemand in de leeftijd van jouw vader. In beide gevallen was het hele gezin aanwezig, partner en kinderen. En van de mensen die ik gesproken heb die erbij waren (twee totaal verschillende families) heb ik niets anders gehoord dan dat ze zo blij waren dat ze er waren, dat het een heel bijzondere ervaring was, dat het uiteindelijk helemaal niet zo eng was als ze dachten, maar dat ze echt het gevoel hadden: 'het is goed zo'.
zondag 11 april 2010 om 12:53
zondag 11 april 2010 om 12:54
Ik was bij mijn vader toen hij stierf. Ik vond het niet eng of vervelend, hij gleed heel zachtjes weg, alsof hij in een hele diepe slaap viel. Dat zal met euthanasie waarschijnlijk ook zo zijn. Achteraf heb ik geen spijt dat ik er bij ben geweest.
Misschien helpt het als je met de dokter praat over wat er precies gebeurt.
En als dit is wat je vader wil, zal hij waarschijnlijk rustig sterven.
Maar inderdaad een moeilijk besluit. Ik wens je veel sterkte.
Misschien helpt het als je met de dokter praat over wat er precies gebeurt.
En als dit is wat je vader wil, zal hij waarschijnlijk rustig sterven.
Maar inderdaad een moeilijk besluit. Ik wens je veel sterkte.
zondag 11 april 2010 om 13:01
Wat ontzettend verdrietig.
Ik denk dat je hier nu geen beslissing in hoeft te nemen en dat beter ook niet kunt proberen. Als het straks zover is, doe dan wat je gevoel je ingeeft. Daar krijg je achteraf waarschijnlijk ook geen spijt van.
Maar laat je niet door angst ervan weerhouden om je gevoel te volgen. Ik heb meerdere mensen gezien na hun overlijden en mij valt het juist op, zeker als er een lange weg en veel pijn aan vooraf is gegaan, dat overleden mensen meestal juist rust en vrede uitstralen.
Ik denk dat je hier nu geen beslissing in hoeft te nemen en dat beter ook niet kunt proberen. Als het straks zover is, doe dan wat je gevoel je ingeeft. Daar krijg je achteraf waarschijnlijk ook geen spijt van.
Maar laat je niet door angst ervan weerhouden om je gevoel te volgen. Ik heb meerdere mensen gezien na hun overlijden en mij valt het juist op, zeker als er een lange weg en veel pijn aan vooraf is gegaan, dat overleden mensen meestal juist rust en vrede uitstralen.
zondag 11 april 2010 om 13:01
Eigenlijk zou mijn advies zijn om er bij te zijn als je vader dat ook graag wil. Het is je vader en dus heel vertrouwd en het gaat niet zoals op tv.
Weet je, als je het niet kan handelen, zal niemand het je kwalijk nemen als je de kamer uitloopt. Bespreek het gewoon met je familie dat je het naar vindt en dan zullen zij je steunen.
Aan de andere kant kan jij een steun voor je vader zijn en voor de rest.
En misschien moet je proberen te bedenken waar je het meeste spijt van zou krijgen, van er wel bij zijn of van er niet bij zijn.
Weet je, als je het niet kan handelen, zal niemand het je kwalijk nemen als je de kamer uitloopt. Bespreek het gewoon met je familie dat je het naar vindt en dan zullen zij je steunen.
Aan de andere kant kan jij een steun voor je vader zijn en voor de rest.
En misschien moet je proberen te bedenken waar je het meeste spijt van zou krijgen, van er wel bij zijn of van er niet bij zijn.
zondag 11 april 2010 om 13:04
Wat Bronny zegt praten en vragen helpt. Ik heb aan een hele lieve mevrouw van de thuiszorg heel veel steun gehad. Ik heb werkelijk alles wat in me op kwam aan haar gevraagd. Van A tot Z. En wat ik je voor deze tijd wil meegeven, zeg alles wat je nog wil zeggen tegen je vader. Koester de momenten die er nu nog zijn.
zondag 11 april 2010 om 13:06
De moeder van een vriendin van mij is vorig jaar gestorven door euthanasie. Het was een hele heftige tijd voor haar en ik herken wel wat dingen die jij beschrijft.
Mijn vriendin is erbij geweest toen haar moeder het drankje kreeg, samen met haar vader en broers. Ze is bij haar moeder gebleven tot ze overleed. Haar moeder was behoorlijk verzwakt en het heeft dan ook niet lang geduurd voordat ze overleed.
Mijn vriendin wilde er graag bij zijn. Ze wilde bij haar moeder zijn tot het laatste moment. Het heeft het beeld dat ze had van haar moeder niet anders gemaakt. Natuurlijk staan die laatste momenten op haar netvlies maar er zijn veel meer momenten die op haar netvlies staan.
Ik wens je heel veel sterkte. Doe waar jij je goed bij voelt.
Mijn vriendin is erbij geweest toen haar moeder het drankje kreeg, samen met haar vader en broers. Ze is bij haar moeder gebleven tot ze overleed. Haar moeder was behoorlijk verzwakt en het heeft dan ook niet lang geduurd voordat ze overleed.
Mijn vriendin wilde er graag bij zijn. Ze wilde bij haar moeder zijn tot het laatste moment. Het heeft het beeld dat ze had van haar moeder niet anders gemaakt. Natuurlijk staan die laatste momenten op haar netvlies maar er zijn veel meer momenten die op haar netvlies staan.
Ik wens je heel veel sterkte. Doe waar jij je goed bij voelt.
zondag 11 april 2010 om 13:09
Ik kan je niet vertellen of je erbij moet zijn of niet, dat is iets wat je toch echt voor jezelf moet beslissen. Er zijn wel een paar dingen die ik je mee wil geven ter overweging:
1. Wat je ook kiest, je kunt altijd besluiten om iets anders te doen. Dus mocht je NU besluiten om er niet bij te zijn, je hebt ten allen tijde het recht om daar morgen, overmorgen of zelfs 1 uur voor die tijd anders te beslissen.
2. Hoe dan ook, wat je ook beslist, het is en blijft een hele moeilijke beslissing. voor het overlijden van je vader heeft iedereen een mening en een idee hoe je daar mee om zou moeten gaan, en achteraf weet iedereen hoe ze daar me om zouden zijn gegaan. Blijf dus bij je eigen gevoel, en wees "mild" en "liefhebbend" naar jezelf. Veroordeel jezelf niet omdat je iets niet wil of niet kan, terwijl anderen dat wel zouden doen.
3. Aan een sterfbed zitten te waken totdat iemand overlijdt kan een van de meest intieme en intense ervaringen zijn die je mee kunt maken met die persoon. Maar dat kan ook niet het geval zijn... mensen zijn verschillend, en ook families en de manier waarop zij daar mee omgaan zijn verschillend. En hoe het ook uitvalt, er is geen goed of fout. Er is alleen anders. Andere mensen andere families doen het anders.
4. Het moment van overlijden. Ook hier zijn verschillende scenario's mogelijk, van rustig inslapen tot onrustig inslapen en alles wat daar tussen ligt. Het maakt ook niets uit of dat moment komt door middel van euthanasie, of dat het "natuurlijk" verloopt. De dood komt sowieso.
Ik ben bij het ziekbed en overlijden van mijn schoonmoeder geweest en zij is in mijn armen gestorven, en ik heb haar daarna afgelegd. Voor mij was het niet eng, niet raar en niet vreemd. Ik voelde verdriet, en tegelijkertijd was ik blij dat aan haar lijden een eind was gekomen.
Het afleggen was voor mij ook niet "raar, vies of vreemd", omdat ik voor die tijd al een gedeelte van de lichamelijke verzorging op mij had genomen, en zij voelde voor mij heel eigen aan. Het voelde als de zorg van een moeder (ik) voor een kind (zij).
En nogmaals, het enige wat ik je mee kan geven is dat je bij je eigen gevoel moet blijven, en moet kijken wat goed voor jou is, waar jij mee kunt leven.
Heel veel liefs en sterkte.
JOjanneke
1. Wat je ook kiest, je kunt altijd besluiten om iets anders te doen. Dus mocht je NU besluiten om er niet bij te zijn, je hebt ten allen tijde het recht om daar morgen, overmorgen of zelfs 1 uur voor die tijd anders te beslissen.
2. Hoe dan ook, wat je ook beslist, het is en blijft een hele moeilijke beslissing. voor het overlijden van je vader heeft iedereen een mening en een idee hoe je daar mee om zou moeten gaan, en achteraf weet iedereen hoe ze daar me om zouden zijn gegaan. Blijf dus bij je eigen gevoel, en wees "mild" en "liefhebbend" naar jezelf. Veroordeel jezelf niet omdat je iets niet wil of niet kan, terwijl anderen dat wel zouden doen.
3. Aan een sterfbed zitten te waken totdat iemand overlijdt kan een van de meest intieme en intense ervaringen zijn die je mee kunt maken met die persoon. Maar dat kan ook niet het geval zijn... mensen zijn verschillend, en ook families en de manier waarop zij daar mee omgaan zijn verschillend. En hoe het ook uitvalt, er is geen goed of fout. Er is alleen anders. Andere mensen andere families doen het anders.
4. Het moment van overlijden. Ook hier zijn verschillende scenario's mogelijk, van rustig inslapen tot onrustig inslapen en alles wat daar tussen ligt. Het maakt ook niets uit of dat moment komt door middel van euthanasie, of dat het "natuurlijk" verloopt. De dood komt sowieso.
Ik ben bij het ziekbed en overlijden van mijn schoonmoeder geweest en zij is in mijn armen gestorven, en ik heb haar daarna afgelegd. Voor mij was het niet eng, niet raar en niet vreemd. Ik voelde verdriet, en tegelijkertijd was ik blij dat aan haar lijden een eind was gekomen.
Het afleggen was voor mij ook niet "raar, vies of vreemd", omdat ik voor die tijd al een gedeelte van de lichamelijke verzorging op mij had genomen, en zij voelde voor mij heel eigen aan. Het voelde als de zorg van een moeder (ik) voor een kind (zij).
En nogmaals, het enige wat ik je mee kan geven is dat je bij je eigen gevoel moet blijven, en moet kijken wat goed voor jou is, waar jij mee kunt leven.
Heel veel liefs en sterkte.
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 11 april 2010 om 13:10
Als er genoeg anderen bij zijn en je wilt weg nadat hij het eerste drankje heeft gekregen moet je dat gewoon doen.
Maar laat hem niet alleen...dat is niet leuk voor hem en ik denk dat jij daar later ook heel erg mee zal zitten.
Het zou ook mooi kunnen zijn, soms zie je dat echt dat mensen hun rust hebben gevonden als zij overleden zijn. Dat kan voor jou juist een heel mooi moment zijn.
Maar laat hem niet alleen...dat is niet leuk voor hem en ik denk dat jij daar later ook heel erg mee zal zitten.
Het zou ook mooi kunnen zijn, soms zie je dat echt dat mensen hun rust hebben gevonden als zij overleden zijn. Dat kan voor jou juist een heel mooi moment zijn.
zondag 11 april 2010 om 13:20
zondag 11 april 2010 om 13:25
quote:Solomio schreef op 11 april 2010 @ 12:38:
Voordat ik ooit erbij was toen iemand stierf heb ik me nooit kunnen voorstellen dat ik dat aan zou kunnen.
Nu heb ik ervaren hoe bijzonder het is om het mee te maken. Niks engs aan, alleen maar mooi en vredig en warm.
Als ik jouw post lees denk ik dat je erg bang bent voor hoe het allemaal zal gaan en of je het wel aankunt, maar op deze manier sterven gaat heel rustig en vredig.
Buiten dat het natuurlijk ontzettend verdrietig is wat er gaat gebeuren.
Sterkte.
Dit is zo ongeveer wat ik ook wilde schrijven.
Je hebt nog tijd om er over na te denken, maar laat het gebeuren zoals jij het wilt, als je het niet aankunt kun je nog beslissen om te gaan.
Heel veel sterkte, het lijkt me heel zwaar
Voordat ik ooit erbij was toen iemand stierf heb ik me nooit kunnen voorstellen dat ik dat aan zou kunnen.
Nu heb ik ervaren hoe bijzonder het is om het mee te maken. Niks engs aan, alleen maar mooi en vredig en warm.
Als ik jouw post lees denk ik dat je erg bang bent voor hoe het allemaal zal gaan en of je het wel aankunt, maar op deze manier sterven gaat heel rustig en vredig.
Buiten dat het natuurlijk ontzettend verdrietig is wat er gaat gebeuren.
Sterkte.
Dit is zo ongeveer wat ik ook wilde schrijven.
Je hebt nog tijd om er over na te denken, maar laat het gebeuren zoals jij het wilt, als je het niet aankunt kun je nog beslissen om te gaan.
Heel veel sterkte, het lijkt me heel zwaar
zondag 11 april 2010 om 13:28
quote:Troeta schreef op 11 april 2010 @ 13:10:
Maar laat hem niet alleen...dat is niet leuk voor hem en ik denk dat jij daar later ook heel erg mee zal zitten.
.
mag even heel vervelend klinken:
Bovenstaande WEET je niet. Dat is JOUW invulling van de situatie. De enige manier om daar duidelijkheid in te krijgen in wat vader al dan niet wil, en al dan niet prettig vind is door te vragen.
Sterven is heel persoonlijk. De ene persoon vind troost in de wetenschap dat de familie nabij is, en de andere persoon overlijd op het moment dat de familie net even afwezig is...
Jojanneke
Maar laat hem niet alleen...dat is niet leuk voor hem en ik denk dat jij daar later ook heel erg mee zal zitten.
.
mag even heel vervelend klinken:
Bovenstaande WEET je niet. Dat is JOUW invulling van de situatie. De enige manier om daar duidelijkheid in te krijgen in wat vader al dan niet wil, en al dan niet prettig vind is door te vragen.
Sterven is heel persoonlijk. De ene persoon vind troost in de wetenschap dat de familie nabij is, en de andere persoon overlijd op het moment dat de familie net even afwezig is...
Jojanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 11 april 2010 om 13:32
quote:jojanneke66 schreef op 11 april 2010 @ 13:28:
[...]
mag even heel vervelend klinken:
Bovenstaande WEET je niet. Dat is JOUW invulling van de situatie. De enige manier om daar duidelijkheid in te krijgen in wat vader al dan niet wil, en al dan niet prettig vind is door te vragen.
Sterven is heel persoonlijk. De ene persoon vind troost in de wetenschap dat de familie nabij is, en de andere persoon overlijd op het moment dat de familie net even afwezig is...
JojannekeHelemaal mee eens!
[...]
mag even heel vervelend klinken:
Bovenstaande WEET je niet. Dat is JOUW invulling van de situatie. De enige manier om daar duidelijkheid in te krijgen in wat vader al dan niet wil, en al dan niet prettig vind is door te vragen.
Sterven is heel persoonlijk. De ene persoon vind troost in de wetenschap dat de familie nabij is, en de andere persoon overlijd op het moment dat de familie net even afwezig is...
JojannekeHelemaal mee eens!
zondag 11 april 2010 om 13:37
Ik was erbij toen mijn oma langzaam stierf. Die kreeg smorgens een dosis morfine waardoor ze rustig zou inslapen uiteindelijk zonder pijn. Het kon zo gebeurd zijn of nog ruim een dag duren. Helaas was ik net even naar huis omdat het me even teveel werd toen m'n vader belde dat ze net haar laatste adem had uitgeblazen. Meteen weer er naartoe natuurlijk (was nog een heel gedoe een taxi te regelen omdat het snachts was.. heel vervelend.). Heb me best lang schuldig gevoeld omdat ik net even weg was op dat moment. Maar ik heb wel uren aan haar bed gezeten die dag dus eigenlijk had ik niks om me schuldig over te voelen.
Ik snap heel goed dat je twijfelt. Het is heel zwaar en ik durfde eerst ook niet echt omdat ik het maar een eng idee vond. Maar de avond voor de bewuste dag toch besloten om te gaan. Ik was ook bang dat ik dan dat beeld altijd bij me zal hebben als ik aan haar dacht. Maar gelukkig was dat na een paar maanden minder en dacht ik vooral aan de leuke dingen zoals de logeerpartijtjes enzo. Ik heb daarnaast ook geholpen met het regelen van de crematie en dat heeft me allemaal heel erg geholpen bij de verwerking.
Het is heel persoonlijk. Je vader zal het je echt niet kwalijk nemen als je er niet bij bent maar zal het wel heel fijn vinden als je er wel bent. Maar als je zo twijfelt en het op de dag nog niet weet dan zou ik denk ik toch gaan om een eventueel schuldgevoel te voorkomen. Je hebt natuurlijk niks om je schuldig over te voelen maar toch.. Je kunt dit niet overdoen.
Ik snap heel goed dat je twijfelt. Het is heel zwaar en ik durfde eerst ook niet echt omdat ik het maar een eng idee vond. Maar de avond voor de bewuste dag toch besloten om te gaan. Ik was ook bang dat ik dan dat beeld altijd bij me zal hebben als ik aan haar dacht. Maar gelukkig was dat na een paar maanden minder en dacht ik vooral aan de leuke dingen zoals de logeerpartijtjes enzo. Ik heb daarnaast ook geholpen met het regelen van de crematie en dat heeft me allemaal heel erg geholpen bij de verwerking.
Het is heel persoonlijk. Je vader zal het je echt niet kwalijk nemen als je er niet bij bent maar zal het wel heel fijn vinden als je er wel bent. Maar als je zo twijfelt en het op de dag nog niet weet dan zou ik denk ik toch gaan om een eventueel schuldgevoel te voorkomen. Je hebt natuurlijk niks om je schuldig over te voelen maar toch.. Je kunt dit niet overdoen.
zondag 11 april 2010 om 13:37
@Sweetsecape: goed dat je erover nadenkt en je wilt laten informeren. Ik denk alleen dat je bij de Thuiszorg of bij gespecialiseerde verpleegkundige meer informatie kunt krijgen. Huisartsen maken dit misschien maar twee keer tijdens hun hele loopbaan mee. De thuiszorg heeft verpleegkundigen die gespecialiseerd zijn in het begeleiden rondom het sterbed (palliatieve zorg) en bij euthanasie.
Sterkte voor jou en je familie.
Sterkte voor jou en je familie.
zondag 11 april 2010 om 13:40
Rooss, allereerst sterkte gewenst met je situatie.
Zelf ben ik bij het overlijden van mijn ouders, zus, en echtgenoot geweest.
Sterker nog ze zijn in mijn armen gestorven.
Dit was wat ik heel graag wilde.
Het is toch het allerlaatste wat je voor je zieke ouder en/of..... kunt doen.
Ik heb er ook niet over getwijfeld, omdat ik het niet als een verplichting zag, maar, als een laatste eerbetoon.
Je sluit samen ook iets af.
Een laatste samenzijn, wat, zolang als jij leeft, altijd in je hart zal zijn.
Zelf ben ik bij het overlijden van mijn ouders, zus, en echtgenoot geweest.
Sterker nog ze zijn in mijn armen gestorven.
Dit was wat ik heel graag wilde.
Het is toch het allerlaatste wat je voor je zieke ouder en/of..... kunt doen.
Ik heb er ook niet over getwijfeld, omdat ik het niet als een verplichting zag, maar, als een laatste eerbetoon.
Je sluit samen ook iets af.
Een laatste samenzijn, wat, zolang als jij leeft, altijd in je hart zal zijn.
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
zondag 11 april 2010 om 13:50
Allereerst sterkte.
Ik kan je niets adviseren, maar wel uit eigen ervaring zeggen dat ik er twee keer bij ben geweest en dat twee keer niet had willen missen. Ik moest er niet aan denken dat mijn vader daar alleen had moeten zijn zonder ons om hem heen. Overigens duurde het drankje (bij mijn vader was het een injectie, bij de ander een drankje) zeker geen 6uur bij ons. Het was heel vredig en heel rustig en ook achteraf geen slechte herinnering. Misschien moet je ook even over het alternatief nadenken? Zuo je het wel aankunnen om in een andere kamer te zitten terwijl je weet wat er gebeurd? Dat had ik namelijk nooit gekund. Daarnaast is er natuurlijk ook een dokter bij, dus je bent niet 'alleen' met hem als hij sterft. Wij zaten met 5 mensen om het bed, muziek zacht op de achtergrond, theetje erbij. Klinkt heel suf, maar het was heel vredig.
Maar goed, bovenstaande is dus mijn mening, jij moet vooral doen wat voor jou (en je vader) goed voelt.
Ik kan je niets adviseren, maar wel uit eigen ervaring zeggen dat ik er twee keer bij ben geweest en dat twee keer niet had willen missen. Ik moest er niet aan denken dat mijn vader daar alleen had moeten zijn zonder ons om hem heen. Overigens duurde het drankje (bij mijn vader was het een injectie, bij de ander een drankje) zeker geen 6uur bij ons. Het was heel vredig en heel rustig en ook achteraf geen slechte herinnering. Misschien moet je ook even over het alternatief nadenken? Zuo je het wel aankunnen om in een andere kamer te zitten terwijl je weet wat er gebeurd? Dat had ik namelijk nooit gekund. Daarnaast is er natuurlijk ook een dokter bij, dus je bent niet 'alleen' met hem als hij sterft. Wij zaten met 5 mensen om het bed, muziek zacht op de achtergrond, theetje erbij. Klinkt heel suf, maar het was heel vredig.
Maar goed, bovenstaande is dus mijn mening, jij moet vooral doen wat voor jou (en je vader) goed voelt.
Dat zeg ik....
zondag 11 april 2010 om 13:55
Oei, wat een ellende, wat een verdriet.
Ik zou het wel doen. Het zal heel verdrietig zijn en heel intensief, maar ik denk ook erg mooi (vreemd woord in deze situatie). En helemaal als je daar met meerdere mensen zit die ook samen verdriet hebben, je deelt het samen.
Ik heb dit nog nooit bij de hand gehad, wel een "gewoon" overlijden. Ik vond het heel bijzonder, en ik vond het op de één of andere manier ook niet prettig de wetenschap te hebben dat hij alleen zou zijn in zijn laatste uren (ook al was hij al bij ons weg in feite).
Overigens raak je dat beeld wel kwijt, of tenminste, ik denk nu aan mijn opa aan hoe hij was, zie hem nog op de stoel zitten, rondlopen. Dat zijn mijn eerste gedachtes aan hem, niet aan hoe hij er bij lag in het ZH.
Daarnaast ben ik bij iedereen wezen kijken toen ze opgebaard lagen (iedereen: alle opa's en oma's) en heeft het mij geholpen bij het afsluiten/verwerken. En ook daar ben ik dit beeld kwijt, maar denk ik aan ze hoe ik ze heb gekend. Dit kan natuurlijk per persoon verschillend zijn.
Ik zou het wel doen. Het zal heel verdrietig zijn en heel intensief, maar ik denk ook erg mooi (vreemd woord in deze situatie). En helemaal als je daar met meerdere mensen zit die ook samen verdriet hebben, je deelt het samen.
Ik heb dit nog nooit bij de hand gehad, wel een "gewoon" overlijden. Ik vond het heel bijzonder, en ik vond het op de één of andere manier ook niet prettig de wetenschap te hebben dat hij alleen zou zijn in zijn laatste uren (ook al was hij al bij ons weg in feite).
Overigens raak je dat beeld wel kwijt, of tenminste, ik denk nu aan mijn opa aan hoe hij was, zie hem nog op de stoel zitten, rondlopen. Dat zijn mijn eerste gedachtes aan hem, niet aan hoe hij er bij lag in het ZH.
Daarnaast ben ik bij iedereen wezen kijken toen ze opgebaard lagen (iedereen: alle opa's en oma's) en heeft het mij geholpen bij het afsluiten/verwerken. En ook daar ben ik dit beeld kwijt, maar denk ik aan ze hoe ik ze heb gekend. Dit kan natuurlijk per persoon verschillend zijn.
zondag 11 april 2010 om 13:55
SweetEscape, eerst even een
Je idee over hoe het gaat verlopen is waarschijnlijk vorm gegeven door wat je op tv ziet en door horrorverhalen van anderen die een vreselijke dood hebben gezien. Bij een euthenasie zoals die van je vader zal het een stuk rustiger verlopen.
Ik ga er vanuit dat je heel veel van je vader houd. Voor mij zou dat betekenen, dat ik hem ook heel liefdevol zou begeleiden op dat laatste stuk. Ik denk dat het voor je vader veel veiliger en liefdevoller zal zijn als jij en je moeder (en misschien nog andere dierbaren) bij hem zijn om zijn hand beet te houden, hem te troosten en gerust te stellen. Want ook al is dit je vaders beslissing, hij is ook bang en verdrietig.
Ga, wees erbij en als het je echt teveel wordt kun je even de kamer uitlopen. En wees ook niet te bang voor als je vader overleden is, hij ziet er dan niet opeens heel anders uit.
Voor de komende twee weken raad ik je aan om hiet niet te veel over te piekeren, maar het op dat moment aan te kijken wat je wel en niet wilt. Geniet de komende 2 weken nog even heel erg van je vader. Praat met hem, vraag wat hem trots maakt op jou en jullie gezin. Vraag hem naar zijn leukste herinneringen aan vroeger. Maak heel veel mooie herinneringen.
Even kort mijn eigen ervaring: ik was bij mijn moeder, de hele weg en kijk daar nog steeds met een goed gevoel op terug. Mijn broertje is op een gegeven moment even weg gegaan en heeft daar een goed gevoel over. Ik heb nog geholpen mijn moeder wassen, aankleden en heb haar opgemaakt. En ik vond het fijn, dat ik zoiets nog kon doen voor haar. Niet eng, niet griezelig, maar heel erg eigen want nog steeds dezelfde.
Heel veel sterkte meis.
Je idee over hoe het gaat verlopen is waarschijnlijk vorm gegeven door wat je op tv ziet en door horrorverhalen van anderen die een vreselijke dood hebben gezien. Bij een euthenasie zoals die van je vader zal het een stuk rustiger verlopen.
Ik ga er vanuit dat je heel veel van je vader houd. Voor mij zou dat betekenen, dat ik hem ook heel liefdevol zou begeleiden op dat laatste stuk. Ik denk dat het voor je vader veel veiliger en liefdevoller zal zijn als jij en je moeder (en misschien nog andere dierbaren) bij hem zijn om zijn hand beet te houden, hem te troosten en gerust te stellen. Want ook al is dit je vaders beslissing, hij is ook bang en verdrietig.
Ga, wees erbij en als het je echt teveel wordt kun je even de kamer uitlopen. En wees ook niet te bang voor als je vader overleden is, hij ziet er dan niet opeens heel anders uit.
Voor de komende twee weken raad ik je aan om hiet niet te veel over te piekeren, maar het op dat moment aan te kijken wat je wel en niet wilt. Geniet de komende 2 weken nog even heel erg van je vader. Praat met hem, vraag wat hem trots maakt op jou en jullie gezin. Vraag hem naar zijn leukste herinneringen aan vroeger. Maak heel veel mooie herinneringen.
Even kort mijn eigen ervaring: ik was bij mijn moeder, de hele weg en kijk daar nog steeds met een goed gevoel op terug. Mijn broertje is op een gegeven moment even weg gegaan en heeft daar een goed gevoel over. Ik heb nog geholpen mijn moeder wassen, aankleden en heb haar opgemaakt. En ik vond het fijn, dat ik zoiets nog kon doen voor haar. Niet eng, niet griezelig, maar heel erg eigen want nog steeds dezelfde.
Heel veel sterkte meis.
