Psyche
alle pijlers
Euthanasie plegen, bij zijn of niet?
zondag 11 april 2010 om 12:23
Hoi allemaal,
Mijn vader is al ongeveer 15 jaar verlamt, (dwarslaesie, vanaf zijn middel) En heeft besloten dat hij zo niet verder kan/wilt leven, omdat hij heel veel pijn heeft waar niks aan te doen valt.
Hij is een tijdje bezig geweest met de euthanasie, en heeft kort geleden daar goedkeuring voor gekregen. Ik vind het verschrikkelijk, maar toch heb ik dit liever als dat hij misschien later zichzelf iets aan zou doen.. het gaat nu over 2 weken gebeuren
Waar ik nu steeds over nadenk is of ik er op die dag op hét moment zelf bij wil zijn.. Het zal hijr thuis gebeuren, hij krijgt eerst een drankje waarna hij in slaap zal vallen. Normaal gesproken blijft je hart dan nog wel een tijd doorkloppen, en omdat mijn vader vrij jong nog is (43) is de kans groot dat het nog wel 6 uur kan duren. Hij heeft gezegt dat hij dat niet wilt, dus na een uur krijgt hj nog een 'extra' injectie..
Ik denk dat ik er wel bij kan/wil zijn als hij het drankje krijgt..maar niet bij wat erna allemaal komen gaat. Een vriendin van mij is een tijdje terug ook haar vader verloren, en die vond het 'mooi' om haar vader te zien sterven, maar ik weet niet zo goed of dat voor mij echt iets toevoegt.. zo heb ik ook gezegt tegen mijn vader dat ik een gesloten kist het fijnst zou vinden bij de crematie omdat ik dat gewoon écht niet wil zien..
Ik vroeg me af hoe anderen hier over denken, of dat andere al ervaring hebben met euthanasie bij vrienden/familie?
(het dringt nog steeds niet allemaal echt tot me door, maar de grote klap zal later wel komen ben ik bang )
Mijn vader is al ongeveer 15 jaar verlamt, (dwarslaesie, vanaf zijn middel) En heeft besloten dat hij zo niet verder kan/wilt leven, omdat hij heel veel pijn heeft waar niks aan te doen valt.
Hij is een tijdje bezig geweest met de euthanasie, en heeft kort geleden daar goedkeuring voor gekregen. Ik vind het verschrikkelijk, maar toch heb ik dit liever als dat hij misschien later zichzelf iets aan zou doen.. het gaat nu over 2 weken gebeuren
Waar ik nu steeds over nadenk is of ik er op die dag op hét moment zelf bij wil zijn.. Het zal hijr thuis gebeuren, hij krijgt eerst een drankje waarna hij in slaap zal vallen. Normaal gesproken blijft je hart dan nog wel een tijd doorkloppen, en omdat mijn vader vrij jong nog is (43) is de kans groot dat het nog wel 6 uur kan duren. Hij heeft gezegt dat hij dat niet wilt, dus na een uur krijgt hj nog een 'extra' injectie..
Ik denk dat ik er wel bij kan/wil zijn als hij het drankje krijgt..maar niet bij wat erna allemaal komen gaat. Een vriendin van mij is een tijdje terug ook haar vader verloren, en die vond het 'mooi' om haar vader te zien sterven, maar ik weet niet zo goed of dat voor mij echt iets toevoegt.. zo heb ik ook gezegt tegen mijn vader dat ik een gesloten kist het fijnst zou vinden bij de crematie omdat ik dat gewoon écht niet wil zien..
Ik vroeg me af hoe anderen hier over denken, of dat andere al ervaring hebben met euthanasie bij vrienden/familie?
(het dringt nog steeds niet allemaal echt tot me door, maar de grote klap zal later wel komen ben ik bang
)
anoniem_84262 wijzigde dit bericht op 11-04-2010 12:25
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
zondag 11 april 2010 om 14:14
Lieve SweetEscape,
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel erg voor je vind dat je straks je vader gaat verliezen. Deze tijd zal heel verwarrend voor je zijn.
Mijn moeder is bijna twee jaar geleden overleden d.m.v. euthanasie. Ik wist niet wat ik zou gaan verwachten, liet het allemaal maar over mij heen komen. Het moment zelf vond ik verschrikkelijk maar achteraf ben ik zo dankbaar dat mijn moeder op deze manier is gestorven en dat ik daar deelgenoot van mocht zijn. Ze heeft twee injecties gehad en is heel rustig heengegaan. Je moet weten dat ik niet echt een held ben op het gebied van de dood en alles daaromheen. Maar na het overlijden van mijn moeder kreeg ik een enorme kracht en ik heb haar gewassen en opgemaakt. Diegene die daar levenloos lag voelde namelijk nog steeds als mijn moeder.
Het is belangrijk om ook met je vader te praten over deze twijfels, hij zal je vast en zeker begrijpen. Iedereen begrijpt dat je voor een enorme zware keuze staat, hierin zal je toch je eigen gevoel moeten volgen. Mijn broer heeft toentertijd ook besloten om niet bij de euthanasie aanwezig te zijn en dat heeft niemand hem kwalijk genomen. Dat betekende niet dat hij niet van mijn moeder hield, nee hij kon het niet aan. En wie zijn wij om te zeggen dat iemand het perse wel aan moet kunnen. Ik wens je heel veel sterkte, wijsheid en kracht toe voor de aankomende periode. Liefs
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel erg voor je vind dat je straks je vader gaat verliezen. Deze tijd zal heel verwarrend voor je zijn.
Mijn moeder is bijna twee jaar geleden overleden d.m.v. euthanasie. Ik wist niet wat ik zou gaan verwachten, liet het allemaal maar over mij heen komen. Het moment zelf vond ik verschrikkelijk maar achteraf ben ik zo dankbaar dat mijn moeder op deze manier is gestorven en dat ik daar deelgenoot van mocht zijn. Ze heeft twee injecties gehad en is heel rustig heengegaan. Je moet weten dat ik niet echt een held ben op het gebied van de dood en alles daaromheen. Maar na het overlijden van mijn moeder kreeg ik een enorme kracht en ik heb haar gewassen en opgemaakt. Diegene die daar levenloos lag voelde namelijk nog steeds als mijn moeder.
Het is belangrijk om ook met je vader te praten over deze twijfels, hij zal je vast en zeker begrijpen. Iedereen begrijpt dat je voor een enorme zware keuze staat, hierin zal je toch je eigen gevoel moeten volgen. Mijn broer heeft toentertijd ook besloten om niet bij de euthanasie aanwezig te zijn en dat heeft niemand hem kwalijk genomen. Dat betekende niet dat hij niet van mijn moeder hield, nee hij kon het niet aan. En wie zijn wij om te zeggen dat iemand het perse wel aan moet kunnen. Ik wens je heel veel sterkte, wijsheid en kracht toe voor de aankomende periode. Liefs
zondag 11 april 2010 om 14:56
Hoi Sweetescape,
Allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen. Echt heel heftig allemaal.
Het is moeilijk je te adviseren, ik kan je alleen zeggen hoe ik het ervaren heb.
Mijn schoonvader heeft na een lang ziektebed ook gekozen voor euthanasie en daar ben ik bij geweest. Het was een heel heftig moment maar ik en mijn man zijn blij dat we erbij geweest zijn. We wisten dat de dokter 's avonds om 9 uur zou komen en we zijn allemaal eerder bij elkaar gekomen om nog even met elkaar te kunnen praten. Wat wel veel scheelde was dat mijn schoonvader blij was dat het er bijna opzat. Voor hem was het echt een moment waar hij naar uitkeek. Het klinkt stom maar dat laatste moment voor de dokter er was, was heel gemoedelijk en rustgevend, we hebben zelfs nog gelachen samen.
Toen de dokter er eenmaal was hebben we allemaal om de beurt nog afscheid van hem genomen, nog een laatste woord tegen hem kunnen zeggen en hij tegen ons. Daarna kreeg hij zijn eerste spuit, waarna hij vrijwel meteen lag te slapen. Vervolgens kreeg hij zijn tweede spuit en hield hij op met ademen. We hebben daarna met zijn allen nog een dik uur om hem heen gezeten, gehuild en gepraat voordat uiteindelijk gebeld is om hem op te halen.
Wijzelf, vooral mijn man, is heel blij dat hij ervoor gekozen heeft om hier bij te zijn. Je kunt toch nog afscheid nemen en het heeft ons ook nog dichter bij elkaar gebracht.
Neemt niet weg dat het een hele heftige emotionele avond en periode is geweest, maar het heeft ons wel geholpen bij de verwerking.
Heel veel sterkte met je keuze en heel veel kracht voor de komende tijd toegewenst.
Allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen. Echt heel heftig allemaal.
Het is moeilijk je te adviseren, ik kan je alleen zeggen hoe ik het ervaren heb.
Mijn schoonvader heeft na een lang ziektebed ook gekozen voor euthanasie en daar ben ik bij geweest. Het was een heel heftig moment maar ik en mijn man zijn blij dat we erbij geweest zijn. We wisten dat de dokter 's avonds om 9 uur zou komen en we zijn allemaal eerder bij elkaar gekomen om nog even met elkaar te kunnen praten. Wat wel veel scheelde was dat mijn schoonvader blij was dat het er bijna opzat. Voor hem was het echt een moment waar hij naar uitkeek. Het klinkt stom maar dat laatste moment voor de dokter er was, was heel gemoedelijk en rustgevend, we hebben zelfs nog gelachen samen.
Toen de dokter er eenmaal was hebben we allemaal om de beurt nog afscheid van hem genomen, nog een laatste woord tegen hem kunnen zeggen en hij tegen ons. Daarna kreeg hij zijn eerste spuit, waarna hij vrijwel meteen lag te slapen. Vervolgens kreeg hij zijn tweede spuit en hield hij op met ademen. We hebben daarna met zijn allen nog een dik uur om hem heen gezeten, gehuild en gepraat voordat uiteindelijk gebeld is om hem op te halen.
Wijzelf, vooral mijn man, is heel blij dat hij ervoor gekozen heeft om hier bij te zijn. Je kunt toch nog afscheid nemen en het heeft ons ook nog dichter bij elkaar gebracht.
Neemt niet weg dat het een hele heftige emotionele avond en periode is geweest, maar het heeft ons wel geholpen bij de verwerking.
Heel veel sterkte met je keuze en heel veel kracht voor de komende tijd toegewenst.
zondag 11 april 2010 om 16:44
quote:binkie14 schreef op 11 april 2010 @ 13:40:
Rooss, allereerst sterkte gewenst met je situatie.
Zelf ben ik bij het overlijden van mijn ouders, zus, en echtgenoot geweest.
Sterker nog ze zijn in mijn armen gestorven.
Dit was wat ik heel graag wilde.
Het is toch het allerlaatste wat je voor je zieke ouder en/of..... kunt doen.
Ik heb er ook niet over getwijfeld, omdat ik het niet als een verplichting zag, maar, als een laatste eerbetoon.
Je sluit samen ook iets af.
Een laatste samenzijn, wat, zolang als jij leeft, altijd in je hart zal zijn.
Dank je..
Ik had het ook zo gedaan als het had gekund!!
Toch vind ik dat TO ook de keuze mag maken om er niét bij te zijn. Zonder schuldgevoelens!
Ik denk trouwens dat je het op dat moment zelf ook nog kunt beslissen, is het te heftig of vind je het eng? Dan ga je de kamer uit, voelt het goed? Dan blijf je..
Rooss, allereerst sterkte gewenst met je situatie.
Zelf ben ik bij het overlijden van mijn ouders, zus, en echtgenoot geweest.
Sterker nog ze zijn in mijn armen gestorven.
Dit was wat ik heel graag wilde.
Het is toch het allerlaatste wat je voor je zieke ouder en/of..... kunt doen.
Ik heb er ook niet over getwijfeld, omdat ik het niet als een verplichting zag, maar, als een laatste eerbetoon.
Je sluit samen ook iets af.
Een laatste samenzijn, wat, zolang als jij leeft, altijd in je hart zal zijn.
Dank je..
Ik had het ook zo gedaan als het had gekund!!
Toch vind ik dat TO ook de keuze mag maken om er niét bij te zijn. Zonder schuldgevoelens!
Ik denk trouwens dat je het op dat moment zelf ook nog kunt beslissen, is het te heftig of vind je het eng? Dan ga je de kamer uit, voelt het goed? Dan blijf je..
