Even op zoek naar een luisterend oor...

Ik voel me zo slecht, verdrietig, op, moe en weet ik veel wat.

Mijn leven is zo simpel, en toch kan ik het niet meer aan.

Ik ben zo moe, ik wil zo veel en het lukt allemaal niet.



Ik heb eraan gewerkt, liep bij psycholoog, doorverwezen naar psychiater en aan de AD gegaan. Nu slaap ik eindelijk beter. Maar m'n gedachten houden maar niet op. Ze blijven me zo dwars zitten.



Ik werk nog wel, om m'n gedachten af te leiden. Dat is het enige wat ik nog kan. Op vrije dagen slaap ik alleen, zodat ik niet m'n dag hoef in te delen. Vanmorgen dacht ik dat ik beter niet kon bestaan. Dat ik als ik er gewoon niet was veel minder pijn zou hebben.



Ik ben opnieuw gekwetst deze week. De man om wie ik zoveel gaf en voor wie ik zoveel moeite heb gedaan heeft een ander. Terwijl hij de enige was die ik vertrouw, de enige was die naar me luisterde, m'n steun en toeverlaat. We hebben geen relatie meer, dat had ik heel graag gewild, maar het werkte niet omdat HIJ zo druk was.



Vrijdag avond ben ik weer eens bij hem om met hem te praten en blijf slapen. Hij maakt avances maar ik haak af omdat dat niet is waarvoor ik kwam. Hij gaat weg naar voetbal met de kids en sluit me per ongeluk op in huis. Ik doorzoek zijn lades naar een reserve sleutel, en vind brieven van een vrouw waarmee hij al blijkbaar zo'n relatie heeft dat ze samen toekomst zien. Ze noemt hem bij koosnaampjes. etc. Al die tijd dat ik dacht dat hij druk was, dat ik medelijden met hem had omdat z'n zaak bijna failliet ging, dat ik hem lieve woordjes toe sprak en zei dat hij ook aan z'n zelf moest denken. Al die tijd heeft hij gewoon tijd voor een ander gehad om een ander te ontmoeten en daar iets mee op te bouwen.



Ondertussen weet hij hoe gek ik op hem ben (en ik dacht dat hij dat ook op mij was) hij weet dat ik aan de grond zit, dat ik het niet meer zie zitten. En nu flikt ie me dit.



En dit is maar zo'n klein stukje van m'n sores. Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik wil zo graag gewoon weg zijn van deze wereld, maar weet dat dat niet kan ivm mijn verantwoordelijkheid tegenover m'n familie. Ik sleep me elke dag naar werk en ik ga maar door. Ik val maar af terwijl ik eet bij het leven maar je gaat m'n botten nu zien en dat wil ik niet! Ik ben 25 maar zo ongelukkig. Soms denk ik hoe het is om me tegen een boom te rijden. En gewoon dood te zijn, weg zijn. Maar dan denk ik aan m'n ouders, aan hun verdriet, aan m'n bankschuld die ik ook nog moet af betalen en kan het gewoon niet. Maar leven lukt ook niet meer.



Ik zie m'n psychiater dinsdag weer. Dus misschien moet ik dit helemaal niet schrijven en sorry daarvoor dan. Maar ik kan het bij niemand kwijt, heb geen vrienden die mij begrijpen en hoop hier iets te vinden. Alvast bedankt.

@Moonlight, no problem!

Je lijkt je leven wel goed op orde te hebben. Proberen zwanger te worden, wat heerlijk! En een man die er voor je is is vast ook een goed steuntje in de rug. Goed dat je weer in therapie gaat! 2 December is al snel, goed hoor!



@Kwebbel, bedankt voor de lieve woorden! En wat vreselijk dat mensen dat tegen je zeiden en wat goed dat je nu zo goed bezig bent met je zelf vertrouwen.



Een zelfhulpboek, tja, ik heb van m'n eerste psych RET jezelf gehad. Maar had er niet zoveel aan.



Mijn probleem is dat ik heel rationalistisch kan denken, of in iedergeval ik weet dat mijn gedachten te ver gaan en niet juist zijn. Maar aan de andere kant ben ik gewoon niet bij machte ze stop te zetten of er wat aan te doen. Zo lastig.



Ik ben nooit zo geweest, mijn leven ging altijd voor de wind (dacht ik, mijn psych zij laatst, goh als ik jouw 'levensverhaal' hoor ging het helemaal allemaal niet zo goed) Ik was vrolijk, leuk, opgewekt, geliefd. Dingen raakten me nooit, of ik deed alsof dat weet ik niet.



Maar misschien was de draagkracht voor me wel te zwaar...het idee dat dit mooie, intelligente, in het goede nest geboren en spontane typje zoveel moest kunnen. Maar dat klinkt weer zo verwend. Ik weet het niet.



Een lieve forumster van hier schreef me laatst dat ik een deel van mezelf ontken, het depressieve sombere deel. Ik denk eigenlijk dat ik het zelf nog niet ken. Dat ik niet met die andere kant van mezelf om kan gaan, net zoals mijn ouders en vrienden het ook niet kunnen. Alleen kan ik gedachten hebben, die waarschijnlijk andere mensen de stuipen op het lijf jagen, die MIJ gekmaken, ik kan liggen janken, m'n bed niet uitkomen noem maar op. Maar het grootste deel van de tijd ben ik leuk, gezellig, gevat. Zelfs tegen over m'n psych of ouders. Tegen mezelf. Ik gun het mezelf niet...



Pffff t is lastig. Ik weet niet zeker of m'n AD nou goed werkt. Ik slaap wel beter. Morgen om 11 uur al werken, dus moet zo maar eens slapen.



Bedankt voor de posts dames, en egoposts mogen hoor! (dit was er ook weer één ) Dat betekent alleen dat we even met onszelf bezig zijn en aan onszelf denken, en het helpt soms goed dingen op te schrijven.



Welterusten!

Is er hier iemand die me ff een opsteker kan geven? Zit zo in de war met mezelf. M'n omaatje ligt op de intensive care, m''n beste vriendin heeft een leven waar ik jaloers op ben en ik voel me zooo beroerd, morgenocchtend weer naar de psych, ik zie het allemaal echt niet meer zitten!

Helaas, niemand dus hier. Ik ga nu proberen te slapen aangezien ik niet te laat bij psych wil zijn. Voel me zo naar. Klote. Wou dat ik gewoon niet meer hoefde bestaan. maar dat kan ik m'n oma nu nog niet aan doen. Maar wa het maar zo makkelijk... bleghhh

Shit en nu heb ik mezelf ook nog letterlijk uitgekotst en weet ik zeker dat ik morgen helemaal min ben. Maar m'n darmen etc werken gewoon niet mee!

Nou vandaag alweer een stuk beter gelukkig. Oma is bijgekomen op de intensive care, gesprek bij m'n psych ging goed en voel me weer wat rustiger. Raar dat die depressie soms echt zo hard de kop op steekt. Net al een complimentje gehad om m'n werk dus dat voelt ook goed. Fijne avond!