Psyche
alle pijlers
Even op zoek naar een luisterend oor...
maandag 9 november 2009 om 01:16
Ik voel me zo slecht, verdrietig, op, moe en weet ik veel wat.
Mijn leven is zo simpel, en toch kan ik het niet meer aan.
Ik ben zo moe, ik wil zo veel en het lukt allemaal niet.
Ik heb eraan gewerkt, liep bij psycholoog, doorverwezen naar psychiater en aan de AD gegaan. Nu slaap ik eindelijk beter. Maar m'n gedachten houden maar niet op. Ze blijven me zo dwars zitten.
Ik werk nog wel, om m'n gedachten af te leiden. Dat is het enige wat ik nog kan. Op vrije dagen slaap ik alleen, zodat ik niet m'n dag hoef in te delen. Vanmorgen dacht ik dat ik beter niet kon bestaan. Dat ik als ik er gewoon niet was veel minder pijn zou hebben.
Ik ben opnieuw gekwetst deze week. De man om wie ik zoveel gaf en voor wie ik zoveel moeite heb gedaan heeft een ander. Terwijl hij de enige was die ik vertrouw, de enige was die naar me luisterde, m'n steun en toeverlaat. We hebben geen relatie meer, dat had ik heel graag gewild, maar het werkte niet omdat HIJ zo druk was.
Vrijdag avond ben ik weer eens bij hem om met hem te praten en blijf slapen. Hij maakt avances maar ik haak af omdat dat niet is waarvoor ik kwam. Hij gaat weg naar voetbal met de kids en sluit me per ongeluk op in huis. Ik doorzoek zijn lades naar een reserve sleutel, en vind brieven van een vrouw waarmee hij al blijkbaar zo'n relatie heeft dat ze samen toekomst zien. Ze noemt hem bij koosnaampjes. etc. Al die tijd dat ik dacht dat hij druk was, dat ik medelijden met hem had omdat z'n zaak bijna failliet ging, dat ik hem lieve woordjes toe sprak en zei dat hij ook aan z'n zelf moest denken. Al die tijd heeft hij gewoon tijd voor een ander gehad om een ander te ontmoeten en daar iets mee op te bouwen.
Ondertussen weet hij hoe gek ik op hem ben (en ik dacht dat hij dat ook op mij was) hij weet dat ik aan de grond zit, dat ik het niet meer zie zitten. En nu flikt ie me dit.
En dit is maar zo'n klein stukje van m'n sores. Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik wil zo graag gewoon weg zijn van deze wereld, maar weet dat dat niet kan ivm mijn verantwoordelijkheid tegenover m'n familie. Ik sleep me elke dag naar werk en ik ga maar door. Ik val maar af terwijl ik eet bij het leven maar je gaat m'n botten nu zien en dat wil ik niet! Ik ben 25 maar zo ongelukkig. Soms denk ik hoe het is om me tegen een boom te rijden. En gewoon dood te zijn, weg zijn. Maar dan denk ik aan m'n ouders, aan hun verdriet, aan m'n bankschuld die ik ook nog moet af betalen en kan het gewoon niet. Maar leven lukt ook niet meer.
Ik zie m'n psychiater dinsdag weer. Dus misschien moet ik dit helemaal niet schrijven en sorry daarvoor dan. Maar ik kan het bij niemand kwijt, heb geen vrienden die mij begrijpen en hoop hier iets te vinden. Alvast bedankt.
Mijn leven is zo simpel, en toch kan ik het niet meer aan.
Ik ben zo moe, ik wil zo veel en het lukt allemaal niet.
Ik heb eraan gewerkt, liep bij psycholoog, doorverwezen naar psychiater en aan de AD gegaan. Nu slaap ik eindelijk beter. Maar m'n gedachten houden maar niet op. Ze blijven me zo dwars zitten.
Ik werk nog wel, om m'n gedachten af te leiden. Dat is het enige wat ik nog kan. Op vrije dagen slaap ik alleen, zodat ik niet m'n dag hoef in te delen. Vanmorgen dacht ik dat ik beter niet kon bestaan. Dat ik als ik er gewoon niet was veel minder pijn zou hebben.
Ik ben opnieuw gekwetst deze week. De man om wie ik zoveel gaf en voor wie ik zoveel moeite heb gedaan heeft een ander. Terwijl hij de enige was die ik vertrouw, de enige was die naar me luisterde, m'n steun en toeverlaat. We hebben geen relatie meer, dat had ik heel graag gewild, maar het werkte niet omdat HIJ zo druk was.
Vrijdag avond ben ik weer eens bij hem om met hem te praten en blijf slapen. Hij maakt avances maar ik haak af omdat dat niet is waarvoor ik kwam. Hij gaat weg naar voetbal met de kids en sluit me per ongeluk op in huis. Ik doorzoek zijn lades naar een reserve sleutel, en vind brieven van een vrouw waarmee hij al blijkbaar zo'n relatie heeft dat ze samen toekomst zien. Ze noemt hem bij koosnaampjes. etc. Al die tijd dat ik dacht dat hij druk was, dat ik medelijden met hem had omdat z'n zaak bijna failliet ging, dat ik hem lieve woordjes toe sprak en zei dat hij ook aan z'n zelf moest denken. Al die tijd heeft hij gewoon tijd voor een ander gehad om een ander te ontmoeten en daar iets mee op te bouwen.
Ondertussen weet hij hoe gek ik op hem ben (en ik dacht dat hij dat ook op mij was) hij weet dat ik aan de grond zit, dat ik het niet meer zie zitten. En nu flikt ie me dit.
En dit is maar zo'n klein stukje van m'n sores. Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik wil zo graag gewoon weg zijn van deze wereld, maar weet dat dat niet kan ivm mijn verantwoordelijkheid tegenover m'n familie. Ik sleep me elke dag naar werk en ik ga maar door. Ik val maar af terwijl ik eet bij het leven maar je gaat m'n botten nu zien en dat wil ik niet! Ik ben 25 maar zo ongelukkig. Soms denk ik hoe het is om me tegen een boom te rijden. En gewoon dood te zijn, weg zijn. Maar dan denk ik aan m'n ouders, aan hun verdriet, aan m'n bankschuld die ik ook nog moet af betalen en kan het gewoon niet. Maar leven lukt ook niet meer.
Ik zie m'n psychiater dinsdag weer. Dus misschien moet ik dit helemaal niet schrijven en sorry daarvoor dan. Maar ik kan het bij niemand kwijt, heb geen vrienden die mij begrijpen en hoop hier iets te vinden. Alvast bedankt.
-bladora- wijzigde dit bericht op 09-11-2009 01:17
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 17 november 2009 om 20:09
Bedankt dames!
Ik ben er weer Heb een geweldige tijd gehad, wel een beetje teveel m'n creditcard aangesproken, maar goed ik heb echt genoten en bijna niet gedacht over nare dingen! Zo goed te voelen dat zelfs mensen je vrienden blijven als ze zo ver weg zitten.
Helaas des te dichter dat ik bij mijn woonplaats kwam, des te zenuwachtiger ik werd. Aangekomen had ik zulke hartkloppingen, ik dacht echt dat er even iets helemaal niet goed ging. Om maar rustig te worden ben ik naar huis gelopen vanaf het station (met koffer en al) 4 km in het donker. Beetje rare actie bedacht ik me achteraf haha. Nu weer lekker op de bank met het haardje aan en nagenieten van de foto's.
Morgen begint de eerste dag van m'n nieuwe leven, dat betekent RITME en ORDE ik ben nu zo moe dat ik waarsch wel vroeg kan slapen en dan ook vroeg kan proberen op te staan en m'n kamer op ruimen ofzo. Spannend.
Ik ben er weer Heb een geweldige tijd gehad, wel een beetje teveel m'n creditcard aangesproken, maar goed ik heb echt genoten en bijna niet gedacht over nare dingen! Zo goed te voelen dat zelfs mensen je vrienden blijven als ze zo ver weg zitten.
Helaas des te dichter dat ik bij mijn woonplaats kwam, des te zenuwachtiger ik werd. Aangekomen had ik zulke hartkloppingen, ik dacht echt dat er even iets helemaal niet goed ging. Om maar rustig te worden ben ik naar huis gelopen vanaf het station (met koffer en al) 4 km in het donker. Beetje rare actie bedacht ik me achteraf haha. Nu weer lekker op de bank met het haardje aan en nagenieten van de foto's.
Morgen begint de eerste dag van m'n nieuwe leven, dat betekent RITME en ORDE ik ben nu zo moe dat ik waarsch wel vroeg kan slapen en dan ook vroeg kan proberen op te staan en m'n kamer op ruimen ofzo. Spannend.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 17 november 2009 om 20:31
dinsdag 17 november 2009 om 21:03
Hey Bladora,
Ik las je verhaal en voelde zo'n groot gevoel van herkenning (helaas voor ons).
Ik ben zelf 29 jaar en voel me enorm wanhopig, verdrietig, eenzaam en daarnaast een niet afnemende stroom van negatieve gedachten en een negatief zelfbeeld. Niks wil en niks lukt in mijn leven. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met het beschrijven van mijn misere.
Hoe ouder ik wordt, hoe moeilijker het wordt met mezelf te leven. Elke dag is een niet aflatende strijd die alleen maar zwaarder wordt. Net als jij heb ik geen echte vrienden, geen warmte, liefde, begrip of steun. Op mijn werk doe ik alsof alles goed gaat.
Morgen heb ik een afspraak bij mijn huisarts en dan ga ik weer aan de AD en laat ik me doorverwijzen naar de Psych.
Pfffffff, vaak denk ik: ik wil het liefst opgeven. Ik kan niet met de pijn omgaan en weet niet waar ik moet beginnen.
Ik las je verhaal en voelde zo'n groot gevoel van herkenning (helaas voor ons).
Ik ben zelf 29 jaar en voel me enorm wanhopig, verdrietig, eenzaam en daarnaast een niet afnemende stroom van negatieve gedachten en een negatief zelfbeeld. Niks wil en niks lukt in mijn leven. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met het beschrijven van mijn misere.
Hoe ouder ik wordt, hoe moeilijker het wordt met mezelf te leven. Elke dag is een niet aflatende strijd die alleen maar zwaarder wordt. Net als jij heb ik geen echte vrienden, geen warmte, liefde, begrip of steun. Op mijn werk doe ik alsof alles goed gaat.
Morgen heb ik een afspraak bij mijn huisarts en dan ga ik weer aan de AD en laat ik me doorverwijzen naar de Psych.
Pfffffff, vaak denk ik: ik wil het liefst opgeven. Ik kan niet met de pijn omgaan en weet niet waar ik moet beginnen.
dinsdag 17 november 2009 om 21:17
@tijgermeisje
Bedankt voor je reactie. Opgeven kan idd altijd nog. Net als Bladora heb ik vaak (gisteren nog) gedacht: Ik maak er nu een einde aan. Maar diep van binnen is er toch nog dat kleine beetje hoop dat ook ik op een dag gelukkig mag zijn en oprecht van mezelf zal houden.
Op dit moment ben ik bezig met het beschrijven van mijn klachten zodat ik bij de psych duidelijk kan maken wat mij "mankeert". Ik heb namelijk al eerder bij een psych gelopen icm AD en ik heb hier erg weinig aan gehad.
Bedankt voor je reactie. Opgeven kan idd altijd nog. Net als Bladora heb ik vaak (gisteren nog) gedacht: Ik maak er nu een einde aan. Maar diep van binnen is er toch nog dat kleine beetje hoop dat ook ik op een dag gelukkig mag zijn en oprecht van mezelf zal houden.
Op dit moment ben ik bezig met het beschrijven van mijn klachten zodat ik bij de psych duidelijk kan maken wat mij "mankeert". Ik heb namelijk al eerder bij een psych gelopen icm AD en ik heb hier erg weinig aan gehad.
dinsdag 17 november 2009 om 23:25
Hey jumpy, hoe naar ook ik ken je gevoel. Maar AD kan je echt wel helpen hoor, allicht heb je de verkeerde gehad. Ik ben ook 2 keer op nieuw begonnen, deze heb ik nu 4 weken en ik word echt wel rustiger. EN met iemand praten. hoe confronterend ook, het werkt echt! Je moet alleen niet verwachten dat het snel gaat.
Het is waarschijnlijk langzaam en ongemerkt gegaan dat je in zo'n diep dal bent geraakt, dus langzaam en misschien ongemerkt komen we er wel weer boven op! En we hebben nog een heel leven voor ons! Kop op meid.
Het is waarschijnlijk langzaam en ongemerkt gegaan dat je in zo'n diep dal bent geraakt, dus langzaam en misschien ongemerkt komen we er wel weer boven op! En we hebben nog een heel leven voor ons! Kop op meid.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
donderdag 19 november 2009 om 03:42
Dankje! (of was de voor jumpy...ook goed!)
Ik had het zwaar vandaag, werken, die facade volhouden wordt telkens moeilijker. Maar als ik die niet meer heb, dan heb ik niets meer, en wat moet ik dan? In een hoekje gaan zitten huilen? Moet m'n AD voor het slapen gaan nemen, maar ben zo bang om te slapen. Vannacht had ik zulke nachtmerries, werd huilend wakker. Maar als ik dan wakker ben ben ik weer bang voor de dag. Dus dan ga ik weer slapen.
Een ritme maken lukt niet! Nu gunde ik het mezelf ook weer om langer te slapen omdat ik zo'n druk weekend had gehad. En daarna voel ik me weer zo verschrikkelijk omdat ik zo lang heb geslapen.
Het is allemaal zo dubbel en zo vermoeiend.
Even een serieuze vraag. Toen ik begon aan m'n nieuwe AD zei m'n huisarts dat ik tzt moest bellen het te hebben over de werking etc. Nu is het bijna 'tzt' dus ik moet wel bellen. Ik zit nu weer op de laagste dosis voor mijn AD en ik voel wel een beetje werking ervan, dus rust. Maar ik heb het gevoel dat het beter zou kunnen werken door mijn ervaring hiervoor. Is het heel raar om aan je huisarts de maximale dosis te vragen, of moet hij dit zelf aangeven? Lijk ik dan een verslaafde ofzo? T lijkt misschien een heel simpele kwestie, maar ik ben zo bang dat het lijkt alsof ik me aanstel of iets in die richting. En dat wil ik echt niet. Maar m'n psychiater heeft nu ook de conclusie van de tests aan hem doorgestuurd dus misschien zal hij het begrijpen? heeft iemand tips hoe ik dit moet aanpakken? Bedankt.
Ik had het zwaar vandaag, werken, die facade volhouden wordt telkens moeilijker. Maar als ik die niet meer heb, dan heb ik niets meer, en wat moet ik dan? In een hoekje gaan zitten huilen? Moet m'n AD voor het slapen gaan nemen, maar ben zo bang om te slapen. Vannacht had ik zulke nachtmerries, werd huilend wakker. Maar als ik dan wakker ben ben ik weer bang voor de dag. Dus dan ga ik weer slapen.
Een ritme maken lukt niet! Nu gunde ik het mezelf ook weer om langer te slapen omdat ik zo'n druk weekend had gehad. En daarna voel ik me weer zo verschrikkelijk omdat ik zo lang heb geslapen.
Het is allemaal zo dubbel en zo vermoeiend.
Even een serieuze vraag. Toen ik begon aan m'n nieuwe AD zei m'n huisarts dat ik tzt moest bellen het te hebben over de werking etc. Nu is het bijna 'tzt' dus ik moet wel bellen. Ik zit nu weer op de laagste dosis voor mijn AD en ik voel wel een beetje werking ervan, dus rust. Maar ik heb het gevoel dat het beter zou kunnen werken door mijn ervaring hiervoor. Is het heel raar om aan je huisarts de maximale dosis te vragen, of moet hij dit zelf aangeven? Lijk ik dan een verslaafde ofzo? T lijkt misschien een heel simpele kwestie, maar ik ben zo bang dat het lijkt alsof ik me aanstel of iets in die richting. En dat wil ik echt niet. Maar m'n psychiater heeft nu ook de conclusie van de tests aan hem doorgestuurd dus misschien zal hij het begrijpen? heeft iemand tips hoe ik dit moet aanpakken? Bedankt.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
donderdag 19 november 2009 om 11:09
hoi Bladora,
aangeven dat je nog n hoop klachten hebt, dan overleggen wat te doen, meer, n andere, of nog X weken afwachten.
Je bent onder behandeling van een psychiater maar je huisarts gaat over de AD? Hoezo doet psych dat niet?
Sterkte vandaag, doe t een beetje rustig aan he. Je kan niet in 1 klap in n ritme zitten.
aangeven dat je nog n hoop klachten hebt, dan overleggen wat te doen, meer, n andere, of nog X weken afwachten.
Je bent onder behandeling van een psychiater maar je huisarts gaat over de AD? Hoezo doet psych dat niet?
Sterkte vandaag, doe t een beetje rustig aan he. Je kan niet in 1 klap in n ritme zitten.
donderdag 19 november 2009 om 13:29
Ohja, he dat weet ik eigenlijk niet! Toen ik aan de AD begon was ik nog bij de psycholoog dus heeft de dokter alles voorgeschreven. Nu heb ik er eigenlijk gewoon niet aan gedacht. M'n psych zei vorige week dat t een goede aanvangsdosis was. Maar nu zit ik dus over die 4 weken grens en ik had met m'n dokter afgesproken hem te bellen.
Ik ben een beetje benauwd ervoor want toen ik kwam aangeven dat die eerste AD niet goed werkte zei hij "misschien ben je gewoon niet depressief en werkt het daarom niet" Dus nu ben ik er een beetje onzeker over.
Ik ben een beetje benauwd ervoor want toen ik kwam aangeven dat die eerste AD niet goed werkte zei hij "misschien ben je gewoon niet depressief en werkt het daarom niet" Dus nu ben ik er een beetje onzeker over.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
donderdag 19 november 2009 om 13:33
Hee Bladora, je bent echt niet de enige die zich zo klote voelt. Ik zat er vannacht nog helemaal doorheen. Huilen, geen uitweg meer zien, me een enorme mislukking voelen, en me schuldig voelen tegenover mijn ouders en vriend dat ik zo ben.
Het helpt mij altijd wel om te weten dat ik zeker niet de enige ben die zich zo voelt.
Wat super dat iedereen hier zo lief is! Heel veel sterkte hoor.
Het helpt mij altijd wel om te weten dat ik zeker niet de enige ben die zich zo voelt.
Wat super dat iedereen hier zo lief is! Heel veel sterkte hoor.
donderdag 19 november 2009 om 13:35
Je schrijft trouwens in je OP: 'mijn leven is zo simpel, en toch kan ik het niet meer aan.' Dat is voor mij zo herkenbaar. Ik werk drie middagen in de week, en voor de rest doe ik weinig. Ik slaap elke dag heel lang uit, en ik lig heel veel op bed. Ik heb nergens energie voor. Ik vind het zo erg om vooruit te kijken, omdat ik geen idee heb wat ik over een paar maanden met mijn leven doe. Het liefst zou ik er net als jij gewoon niet meer zijn. Heb het gevoel dat het leven niks voor mij is.
donderdag 19 november 2009 om 17:08
donderdag 19 november 2009 om 17:16
quote:tijgermeisje schreef op 19 november 2009 @ 17:08:
Ste_ heb je professionele hulp ingeschakeld? Hier moet je echt niet in je eentje mee rondlopen!
Ik heb professionele hulp gehad, maar daar ben ik mee gestopt omdat zij me niet meer verder kon helpen. Ik denk dat ik beter naar een psychiater kan gaan, omdat ik het idee heb dat een psycholoog niet zoveel voor me kan doen.
Ik gebruik trouwens ook AD. (voorgeschreven door de huisarts)
Ste_ heb je professionele hulp ingeschakeld? Hier moet je echt niet in je eentje mee rondlopen!
Ik heb professionele hulp gehad, maar daar ben ik mee gestopt omdat zij me niet meer verder kon helpen. Ik denk dat ik beter naar een psychiater kan gaan, omdat ik het idee heb dat een psycholoog niet zoveel voor me kan doen.
Ik gebruik trouwens ook AD. (voorgeschreven door de huisarts)
zaterdag 21 november 2009 om 02:20
Zoooo, vandaag een goede dag gehad! Veel plezier op werk en veel fooien gehad. Wel tot half 3 geslapen, maar ouders deden niet moeilijk en ik heb nog wat wasjes voor ze gedraaid. Nu eventjes op de bank met één (één) wijntje en een zak pistaches.
@ Ste_Wat tijgermeisje zegt, ga weer praten! 2 P's schijnen het beste te werken.
Ik heb trouwens nog steeds niet m'n huisarts gebeld over de pillen, misschien bespreek ik het pas vrijdag met m'n psych.
@Tijgermeisje, lief dat je zo attent reageert elke keer.
@ Ste_Wat tijgermeisje zegt, ga weer praten! 2 P's schijnen het beste te werken.
Ik heb trouwens nog steeds niet m'n huisarts gebeld over de pillen, misschien bespreek ik het pas vrijdag met m'n psych.
@Tijgermeisje, lief dat je zo attent reageert elke keer.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
zaterdag 21 november 2009 om 20:15
graag gedaan bladora, ik voel mij verwant aan mensen die knokken om er wat van te maken, het niet opgeven hoe moe je soms ook wordt van het 'strijd leveren' tegen negatieve gedachtenkronkels etc.
Ik blijf je topic volgen, hoop dat je blijft schrijven, ook voor Ste_en meelezers die in soortgelijke situaties zitten en niet durven te schrijven.
Ik blijf je topic volgen, hoop dat je blijft schrijven, ook voor Ste_en meelezers die in soortgelijke situaties zitten en niet durven te schrijven.
zaterdag 21 november 2009 om 21:37
Bladora,
Heb nu net in 1 keer je topic gelezen. Was er al die tijd nog niet aan toe gekomen.
Ik vind het knap om te zien hoe je met je depressie om gaat.
Toen ik in dagbehandeling wilde (moest?) was de voorwaarde dat ik eerste een Psychologisch Onderzoek zou doen. Dit om te voorkomen dat ik een behandeling zou krijgen voor een verkeerde diagnose. De gestelde diagnose was depressie.
Ik dacht toen dat ze dachten dat ik me aanstelde en helemaal niet ziek was.
Later bleek dat ze juist veel meer verwacht hadden. Bij mij kwam er het volgende uit het onderzoek:
- chronisch depressief (vermoedelijk voor altijd AD nodig)
- angst en paniek stoornis
- kenmerken van een vermijdende persoonlijkheid
Later kwam daarbij:
- Bench eating disorder
Ze hadden verwacht dat de kenmerken van een vermijdende persoonlijkheid dusdanig aanwezig zouden zijn dat ze de diagnose konden stellen en dat ik erg wantrouwig zou zijn. Dit was dus niet het geval.
Hoewel het slikken was toen ik dit alles las dacht ik ook bij mezelf: jullie doen maar als ik maar hulp krijg en die heb ik gelukkig gekregen.
Begin dit jaar ben ik opgenomen geweest. Officieel gezien was dit vrijwillig maar het was of vrijwillig bij mijn vertrouwde GGZ instelling of ze zouden naar de rechter gaan en een RM vragen zodat ik gedwongen opgenomen werd. Dan is de keuze snel gemaakt.
Ik heb het maximale aan efexor geslikt (375 per dag), 100 mg seroquel (anti-psychotica, dit omdat ik heel de tijd geteisterd werd door mijn eigen gedachten dat ik te veel was in de wereld en dat ik egoïstisch was dat ik mezelf nou nog niet van kant had gemaakt) lormetazepam (2mg) om enigszins te kunnen slapen en oxacepam (tegen de ergste paniekaanvallen)
Inmiddels slik ik alleen de efexor nog. Ben een beetje afgebouwd (nu 300 mg) maar inmiddels accepteer ik dat ik de AD voorlopig idd nodig heb om te blijven functioneren.
Inmiddels ben ik getrouwd, heb ik een huis gekocht, ben ik bezig met mijn laatste stukje therapie, werk ik full-time en probeer ik zwanger te worden. Het verschil is zo enorm groot en ja ik heb nog steeds moeilijk. Depressieve gevoelens en angsten overvallen me nog regelmatig. De gedachten aan de dood en negatieve gedachten over mezelf zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen. Deze heb ik al vanaf jongs af aan en zal ik hebben totdat ik sterf. Maar ze zijn inmiddels meer op de achtergrond en beïnvloeden de meeste dagen mijn stemming niet.
Sommige hulpverleners kunnen dit niet accepteren en willen dat ik of juist door therapie tot die gedachten en gevoelens er helemaal niet meer zijn. Maar ik vind dat zonde van mijn tijd en energie. Ik leer er liever mee om gaan. Mijn psychiater wil onderzoeken of het geen stemmen zijn en dus een vorm van psychose. Ik wil dat niet. Zoals het nu gaat met me is gewoon het maximale wat eruit te halen valt.
Wat wel jammer is dat ik graag mijn BED nog aan wil pakken en dat ze heel erg getwijfeld hebben of ik wel aan die therapie mee mocht doen. 1 van de voorwaarden is namelijk dat je geen suïcidale gedachten mag hebben. Maar omdat ik die dus altijd heb, in meer of mindere mate, zou het voor mij betekenen dat ik dit stukje nooit aan zou kunnen pakken door middel van therapie. Doordat dit ook heel helder in mijn signaleringsplan staat zijn ze toch akkoord gegaan met mijn aanmelding. Ik ga daar 2 december beginnen.
Heb nu net in 1 keer je topic gelezen. Was er al die tijd nog niet aan toe gekomen.
Ik vind het knap om te zien hoe je met je depressie om gaat.
Toen ik in dagbehandeling wilde (moest?) was de voorwaarde dat ik eerste een Psychologisch Onderzoek zou doen. Dit om te voorkomen dat ik een behandeling zou krijgen voor een verkeerde diagnose. De gestelde diagnose was depressie.
Ik dacht toen dat ze dachten dat ik me aanstelde en helemaal niet ziek was.
Later bleek dat ze juist veel meer verwacht hadden. Bij mij kwam er het volgende uit het onderzoek:
- chronisch depressief (vermoedelijk voor altijd AD nodig)
- angst en paniek stoornis
- kenmerken van een vermijdende persoonlijkheid
Later kwam daarbij:
- Bench eating disorder
Ze hadden verwacht dat de kenmerken van een vermijdende persoonlijkheid dusdanig aanwezig zouden zijn dat ze de diagnose konden stellen en dat ik erg wantrouwig zou zijn. Dit was dus niet het geval.
Hoewel het slikken was toen ik dit alles las dacht ik ook bij mezelf: jullie doen maar als ik maar hulp krijg en die heb ik gelukkig gekregen.
Begin dit jaar ben ik opgenomen geweest. Officieel gezien was dit vrijwillig maar het was of vrijwillig bij mijn vertrouwde GGZ instelling of ze zouden naar de rechter gaan en een RM vragen zodat ik gedwongen opgenomen werd. Dan is de keuze snel gemaakt.
Ik heb het maximale aan efexor geslikt (375 per dag), 100 mg seroquel (anti-psychotica, dit omdat ik heel de tijd geteisterd werd door mijn eigen gedachten dat ik te veel was in de wereld en dat ik egoïstisch was dat ik mezelf nou nog niet van kant had gemaakt) lormetazepam (2mg) om enigszins te kunnen slapen en oxacepam (tegen de ergste paniekaanvallen)
Inmiddels slik ik alleen de efexor nog. Ben een beetje afgebouwd (nu 300 mg) maar inmiddels accepteer ik dat ik de AD voorlopig idd nodig heb om te blijven functioneren.
Inmiddels ben ik getrouwd, heb ik een huis gekocht, ben ik bezig met mijn laatste stukje therapie, werk ik full-time en probeer ik zwanger te worden. Het verschil is zo enorm groot en ja ik heb nog steeds moeilijk. Depressieve gevoelens en angsten overvallen me nog regelmatig. De gedachten aan de dood en negatieve gedachten over mezelf zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen. Deze heb ik al vanaf jongs af aan en zal ik hebben totdat ik sterf. Maar ze zijn inmiddels meer op de achtergrond en beïnvloeden de meeste dagen mijn stemming niet.
Sommige hulpverleners kunnen dit niet accepteren en willen dat ik of juist door therapie tot die gedachten en gevoelens er helemaal niet meer zijn. Maar ik vind dat zonde van mijn tijd en energie. Ik leer er liever mee om gaan. Mijn psychiater wil onderzoeken of het geen stemmen zijn en dus een vorm van psychose. Ik wil dat niet. Zoals het nu gaat met me is gewoon het maximale wat eruit te halen valt.
Wat wel jammer is dat ik graag mijn BED nog aan wil pakken en dat ze heel erg getwijfeld hebben of ik wel aan die therapie mee mocht doen. 1 van de voorwaarden is namelijk dat je geen suïcidale gedachten mag hebben. Maar omdat ik die dus altijd heb, in meer of mindere mate, zou het voor mij betekenen dat ik dit stukje nooit aan zou kunnen pakken door middel van therapie. Doordat dit ook heel helder in mijn signaleringsplan staat zijn ze toch akkoord gegaan met mijn aanmelding. Ik ga daar 2 december beginnen.
zondag 22 november 2009 om 20:15
Hoi Bladora,
zo super sterk van je dat je je verhaal hier op het forum hebt durven zetten. ik heb ook een periode gehad dat ik wilde slapen, gewoon een tijd niks voelen. maar er is nog zoveel om voor te gaan. ik woonde op m'n 29e nog bij m'n ouders, niet uit eigen keuze maar kreeg geen huis/flat toegewezen. je doet het zo goed, je praat over je gevoel en vraagt hulp. SUPER van je!!
over mij zeiden ze altijd dat ik te lelijk en te dik was dat ik het daglicht niet waard was en nu probeer ik stukje bij beetje meer vertrouwen in de mens te krijgen. SCHAAM je niet, je hebt een goede reden om verdrietig te zijn! Zorg goed voor jezelf, je bent een doorzetter, je werkt aan jezelf en durft voor je gevoel uit te komen en dat is iets waar je trots op mag zijn.
zo super sterk van je dat je je verhaal hier op het forum hebt durven zetten. ik heb ook een periode gehad dat ik wilde slapen, gewoon een tijd niks voelen. maar er is nog zoveel om voor te gaan. ik woonde op m'n 29e nog bij m'n ouders, niet uit eigen keuze maar kreeg geen huis/flat toegewezen. je doet het zo goed, je praat over je gevoel en vraagt hulp. SUPER van je!!
over mij zeiden ze altijd dat ik te lelijk en te dik was dat ik het daglicht niet waard was en nu probeer ik stukje bij beetje meer vertrouwen in de mens te krijgen. SCHAAM je niet, je hebt een goede reden om verdrietig te zijn! Zorg goed voor jezelf, je bent een doorzetter, je werkt aan jezelf en durft voor je gevoel uit te komen en dat is iets waar je trots op mag zijn.
zondag 22 november 2009 om 20:28
ik heb alleen jouw verhaal hier gelezen, niet alle reacties.
allereerst wil ik zeggen dat ik weet hoe het voelt.
niet dat van die man, maar wel de gevoelens die je hebt en dat je het gevoel hebt dat je tenoverstaande van iedereen maar moet doen alsof het allemaal zo goed met je gaat; want men weet het toch altijd beter.
verder wilde ik vragen hoe het NU met je gaat.
hoe is het bij de psychiater gegaan?
slik je medicatie?
Wat je zei over dat denken.. ik ken dat wel
vooral als ik s'ochtends op sta, dan ga ik al denken, mijn gedachten staan nooit stil en daardoor ben ik erg chaotisch en wordt ik ontzettend moe van mezelf.
en kan met moeite de dagelijkse dingen volhouden.
het denken is vooral irritant als je geen geluid om je heen hebt, dat je even buiten een sigaretje aan het roken bent als je bent opgestaan, en dat er die dag nog niks is gebeurd dus ga je maar denken;
drukmaken om (waarschijnlijk) niks en onrealistisch angstig zijn voor dingen die hoogstwaarschijnlijk toch niet gaan gebeuren.
ik heb al vanaf mijn 13e "problemen" en heb ook wel traumatische ervaringen gehad. ook veel diagnoses gehad. het gaat nu sinds een paar jaar beter. eigenlijk gaat het gewoon wel goed, op de gedachtes constant na dan. dat is gewoon zo irritant, en je kunt het niet stoppen. (heb ooit het medicijn seroquel gehad, dat hielp heel goed tegen onrust en gedachtes, het is een anti psychotica, kreeg het in die tijd tegen craving, maar het hielp ook tegen mijn "klachten" je hoeft dus niet psychotisch te zijn wil je dat middel voorgeschreven krijgen.)
Ik ken je verdere situatie verder niet, zit ook nog maar net op het forum, maar wilde alleen duidelijk maken met mijn korte verhaal, (waarschijnlijk meer mensen) dat wij je gevoelens begrijpen. door juist neer te zetten dat hoe het een beetje zou kunnen voelen, zodat je je hopelijk begrepen voelt..
als je behoefte hebt om ooit eens te praten al is het alleen maar om gewoon je verhaal te doen en niks terug wil horen, laat het weten.
ook als je iets weten wil of wat dan ook.
sterkte!
allereerst wil ik zeggen dat ik weet hoe het voelt.
niet dat van die man, maar wel de gevoelens die je hebt en dat je het gevoel hebt dat je tenoverstaande van iedereen maar moet doen alsof het allemaal zo goed met je gaat; want men weet het toch altijd beter.
verder wilde ik vragen hoe het NU met je gaat.
hoe is het bij de psychiater gegaan?
slik je medicatie?
Wat je zei over dat denken.. ik ken dat wel
vooral als ik s'ochtends op sta, dan ga ik al denken, mijn gedachten staan nooit stil en daardoor ben ik erg chaotisch en wordt ik ontzettend moe van mezelf.
en kan met moeite de dagelijkse dingen volhouden.
het denken is vooral irritant als je geen geluid om je heen hebt, dat je even buiten een sigaretje aan het roken bent als je bent opgestaan, en dat er die dag nog niks is gebeurd dus ga je maar denken;
drukmaken om (waarschijnlijk) niks en onrealistisch angstig zijn voor dingen die hoogstwaarschijnlijk toch niet gaan gebeuren.
ik heb al vanaf mijn 13e "problemen" en heb ook wel traumatische ervaringen gehad. ook veel diagnoses gehad. het gaat nu sinds een paar jaar beter. eigenlijk gaat het gewoon wel goed, op de gedachtes constant na dan. dat is gewoon zo irritant, en je kunt het niet stoppen. (heb ooit het medicijn seroquel gehad, dat hielp heel goed tegen onrust en gedachtes, het is een anti psychotica, kreeg het in die tijd tegen craving, maar het hielp ook tegen mijn "klachten" je hoeft dus niet psychotisch te zijn wil je dat middel voorgeschreven krijgen.)
Ik ken je verdere situatie verder niet, zit ook nog maar net op het forum, maar wilde alleen duidelijk maken met mijn korte verhaal, (waarschijnlijk meer mensen) dat wij je gevoelens begrijpen. door juist neer te zetten dat hoe het een beetje zou kunnen voelen, zodat je je hopelijk begrepen voelt..
als je behoefte hebt om ooit eens te praten al is het alleen maar om gewoon je verhaal te doen en niks terug wil horen, laat het weten.
ook als je iets weten wil of wat dan ook.
sterkte!
zondag 22 november 2009 om 22:10
@Tijgermeisje;
nee dat ken ik niet, raar dat mijn psych daar nooit iets over gezegt heeft. maar wat is dat voor iets? wordt dat vergoed?
en inderdaad dat vermoeide. wordt echt niet goed daarvan.
ben nu ook onder controle bij de internist, omdat ze eerst lichamelijke dingen wilde uitsluiten voordat ze het maar weer op het psyche gooien.
heb namelijk ook veel pijn in mijn benen alsof er wat wordt afgeklemt, of dat spanning is of dat het iets is in mijn lichaam wat niet ok. is, dat weet ik nog niet, krijg ook nog een buikecho om organen "na te kijken"
maargoed dat hoort in een ander topic thuis;)
ik zal wel is google bedankt!
nee dat ken ik niet, raar dat mijn psych daar nooit iets over gezegt heeft. maar wat is dat voor iets? wordt dat vergoed?
en inderdaad dat vermoeide. wordt echt niet goed daarvan.
ben nu ook onder controle bij de internist, omdat ze eerst lichamelijke dingen wilde uitsluiten voordat ze het maar weer op het psyche gooien.
heb namelijk ook veel pijn in mijn benen alsof er wat wordt afgeklemt, of dat spanning is of dat het iets is in mijn lichaam wat niet ok. is, dat weet ik nog niet, krijg ook nog een buikecho om organen "na te kijken"
maargoed dat hoort in een ander topic thuis;)
ik zal wel is google bedankt!
