Psyche
alle pijlers
Even op zoek naar een luisterend oor...
maandag 9 november 2009 om 01:16
Ik voel me zo slecht, verdrietig, op, moe en weet ik veel wat.
Mijn leven is zo simpel, en toch kan ik het niet meer aan.
Ik ben zo moe, ik wil zo veel en het lukt allemaal niet.
Ik heb eraan gewerkt, liep bij psycholoog, doorverwezen naar psychiater en aan de AD gegaan. Nu slaap ik eindelijk beter. Maar m'n gedachten houden maar niet op. Ze blijven me zo dwars zitten.
Ik werk nog wel, om m'n gedachten af te leiden. Dat is het enige wat ik nog kan. Op vrije dagen slaap ik alleen, zodat ik niet m'n dag hoef in te delen. Vanmorgen dacht ik dat ik beter niet kon bestaan. Dat ik als ik er gewoon niet was veel minder pijn zou hebben.
Ik ben opnieuw gekwetst deze week. De man om wie ik zoveel gaf en voor wie ik zoveel moeite heb gedaan heeft een ander. Terwijl hij de enige was die ik vertrouw, de enige was die naar me luisterde, m'n steun en toeverlaat. We hebben geen relatie meer, dat had ik heel graag gewild, maar het werkte niet omdat HIJ zo druk was.
Vrijdag avond ben ik weer eens bij hem om met hem te praten en blijf slapen. Hij maakt avances maar ik haak af omdat dat niet is waarvoor ik kwam. Hij gaat weg naar voetbal met de kids en sluit me per ongeluk op in huis. Ik doorzoek zijn lades naar een reserve sleutel, en vind brieven van een vrouw waarmee hij al blijkbaar zo'n relatie heeft dat ze samen toekomst zien. Ze noemt hem bij koosnaampjes. etc. Al die tijd dat ik dacht dat hij druk was, dat ik medelijden met hem had omdat z'n zaak bijna failliet ging, dat ik hem lieve woordjes toe sprak en zei dat hij ook aan z'n zelf moest denken. Al die tijd heeft hij gewoon tijd voor een ander gehad om een ander te ontmoeten en daar iets mee op te bouwen.
Ondertussen weet hij hoe gek ik op hem ben (en ik dacht dat hij dat ook op mij was) hij weet dat ik aan de grond zit, dat ik het niet meer zie zitten. En nu flikt ie me dit.
En dit is maar zo'n klein stukje van m'n sores. Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik wil zo graag gewoon weg zijn van deze wereld, maar weet dat dat niet kan ivm mijn verantwoordelijkheid tegenover m'n familie. Ik sleep me elke dag naar werk en ik ga maar door. Ik val maar af terwijl ik eet bij het leven maar je gaat m'n botten nu zien en dat wil ik niet! Ik ben 25 maar zo ongelukkig. Soms denk ik hoe het is om me tegen een boom te rijden. En gewoon dood te zijn, weg zijn. Maar dan denk ik aan m'n ouders, aan hun verdriet, aan m'n bankschuld die ik ook nog moet af betalen en kan het gewoon niet. Maar leven lukt ook niet meer.
Ik zie m'n psychiater dinsdag weer. Dus misschien moet ik dit helemaal niet schrijven en sorry daarvoor dan. Maar ik kan het bij niemand kwijt, heb geen vrienden die mij begrijpen en hoop hier iets te vinden. Alvast bedankt.
Mijn leven is zo simpel, en toch kan ik het niet meer aan.
Ik ben zo moe, ik wil zo veel en het lukt allemaal niet.
Ik heb eraan gewerkt, liep bij psycholoog, doorverwezen naar psychiater en aan de AD gegaan. Nu slaap ik eindelijk beter. Maar m'n gedachten houden maar niet op. Ze blijven me zo dwars zitten.
Ik werk nog wel, om m'n gedachten af te leiden. Dat is het enige wat ik nog kan. Op vrije dagen slaap ik alleen, zodat ik niet m'n dag hoef in te delen. Vanmorgen dacht ik dat ik beter niet kon bestaan. Dat ik als ik er gewoon niet was veel minder pijn zou hebben.
Ik ben opnieuw gekwetst deze week. De man om wie ik zoveel gaf en voor wie ik zoveel moeite heb gedaan heeft een ander. Terwijl hij de enige was die ik vertrouw, de enige was die naar me luisterde, m'n steun en toeverlaat. We hebben geen relatie meer, dat had ik heel graag gewild, maar het werkte niet omdat HIJ zo druk was.
Vrijdag avond ben ik weer eens bij hem om met hem te praten en blijf slapen. Hij maakt avances maar ik haak af omdat dat niet is waarvoor ik kwam. Hij gaat weg naar voetbal met de kids en sluit me per ongeluk op in huis. Ik doorzoek zijn lades naar een reserve sleutel, en vind brieven van een vrouw waarmee hij al blijkbaar zo'n relatie heeft dat ze samen toekomst zien. Ze noemt hem bij koosnaampjes. etc. Al die tijd dat ik dacht dat hij druk was, dat ik medelijden met hem had omdat z'n zaak bijna failliet ging, dat ik hem lieve woordjes toe sprak en zei dat hij ook aan z'n zelf moest denken. Al die tijd heeft hij gewoon tijd voor een ander gehad om een ander te ontmoeten en daar iets mee op te bouwen.
Ondertussen weet hij hoe gek ik op hem ben (en ik dacht dat hij dat ook op mij was) hij weet dat ik aan de grond zit, dat ik het niet meer zie zitten. En nu flikt ie me dit.
En dit is maar zo'n klein stukje van m'n sores. Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik wil zo graag gewoon weg zijn van deze wereld, maar weet dat dat niet kan ivm mijn verantwoordelijkheid tegenover m'n familie. Ik sleep me elke dag naar werk en ik ga maar door. Ik val maar af terwijl ik eet bij het leven maar je gaat m'n botten nu zien en dat wil ik niet! Ik ben 25 maar zo ongelukkig. Soms denk ik hoe het is om me tegen een boom te rijden. En gewoon dood te zijn, weg zijn. Maar dan denk ik aan m'n ouders, aan hun verdriet, aan m'n bankschuld die ik ook nog moet af betalen en kan het gewoon niet. Maar leven lukt ook niet meer.
Ik zie m'n psychiater dinsdag weer. Dus misschien moet ik dit helemaal niet schrijven en sorry daarvoor dan. Maar ik kan het bij niemand kwijt, heb geen vrienden die mij begrijpen en hoop hier iets te vinden. Alvast bedankt.
-bladora- wijzigde dit bericht op 09-11-2009 01:17
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
maandag 9 november 2009 om 05:48
Hee Bladora, hee andere nachtbrakers... Ik wens u allen een gezegende nachtrust
Bladora, ik heb het @ de tel al gezegd, maar ik typ het hier nogmaals: bedank me nergens voor, ik vond het oprecht fijn (en gezellig!) om met je aan de tel te hangen.
Ik hoop dat je lekker slaapt, ik heb m'n best gedaan zo slaapverwekkend mogelijk te zijn
Feel free to call and/or mail me, of je nu iets kwijt wilt, ik een zzzzaai verhaal aan je moet vertellen of wat dan ook.
En onthou: we zijn allemaal mensen van vlees en bloed, onze zwakkere kanten zijn geen teken van falen, maar alleen maar een bewijs dat we menselijk zijn.
Take care
Bladora, ik heb het @ de tel al gezegd, maar ik typ het hier nogmaals: bedank me nergens voor, ik vond het oprecht fijn (en gezellig!) om met je aan de tel te hangen.
Ik hoop dat je lekker slaapt, ik heb m'n best gedaan zo slaapverwekkend mogelijk te zijn
Feel free to call and/or mail me, of je nu iets kwijt wilt, ik een zzzzaai verhaal aan je moet vertellen of wat dan ook.
En onthou: we zijn allemaal mensen van vlees en bloed, onze zwakkere kanten zijn geen teken van falen, maar alleen maar een bewijs dat we menselijk zijn.
Take care
maandag 9 november 2009 om 05:48
maandag 9 november 2009 om 05:51
Ajaaaa.... wat had ik nou gezegd he? Geen dankbaarheid!!
Ff zonder gekheid: je bent een tof mens. Dus, als we dan toch met dankbaarheid gaan strooien hier, jij net zo goed bedankt.
BTW, je vriendenfunctie doet het niet (ook dat nog!!) maar mocht je nog niet genoeg van me hebben: itsmastermindagain at gmail punt com.
Slaap lekker, en groetjes aan moeders
Ff zonder gekheid: je bent een tof mens. Dus, als we dan toch met dankbaarheid gaan strooien hier, jij net zo goed bedankt.
BTW, je vriendenfunctie doet het niet (ook dat nog!!) maar mocht je nog niet genoeg van me hebben: itsmastermindagain at gmail punt com.
Slaap lekker, en groetjes aan moeders
maandag 9 november 2009 om 05:59
maandag 9 november 2009 om 07:55
Aan alle schrijvers hier. Ten eerste hoop ik dat Bladora zich nu iets beter voelt en hopelijk nog wat heeft geslapen en ten tweede ben ik diep ontroerd door al die lieve reacties die ze zo midden in de nacht heeft gekregen.
Ze mocht zelfs bellen.
Ik vind dat zo fantastisch. Dat er zulke lieve mensen zijn die een ander op die manier opvangen.
Ik heb het net allemaal gelezen, omdat ik vannacht 'gewoon' sliep en het geeft me een geweldig gevoel dat er mensen zoals jullie bestaan.
Bladora, ik begrijp je wanhoop. Het lijkt alsof niets meer belangrijk is en dat de toekomst zwart is, maar dat gevoel blijft niet eeuwig. Ik ga je nu verder geen raad geven, want ik meng me nu misschien te veel in het gesprek,
Jij heel veel sterkte en de rest...........ik ben onder de indruk.
Hopelijk liggen jullie nu allemaal te slapen.
Ze mocht zelfs bellen.
Ik vind dat zo fantastisch. Dat er zulke lieve mensen zijn die een ander op die manier opvangen.
Ik heb het net allemaal gelezen, omdat ik vannacht 'gewoon' sliep en het geeft me een geweldig gevoel dat er mensen zoals jullie bestaan.
Bladora, ik begrijp je wanhoop. Het lijkt alsof niets meer belangrijk is en dat de toekomst zwart is, maar dat gevoel blijft niet eeuwig. Ik ga je nu verder geen raad geven, want ik meng me nu misschien te veel in het gesprek,
Jij heel veel sterkte en de rest...........ik ben onder de indruk.
Hopelijk liggen jullie nu allemaal te slapen.
maandag 9 november 2009 om 08:38
Maansa, ik begrijp je reactie, maar ik lees ook dat Bladora bot ving bij die hulpverlening. Ik vind het geweldig wat Minny en MM deden (waarvoor mijn grote lof) maar feitelijk moet het mogelijk zijn om dit in het holst van de nacht ook bij de hulpverlening te kunnen krijgen. Bladora is daar min of meer weggestuurd.
Misschien is het forum daar niet voor in enge zin, maar ik ben blij dat Minny en MM er voor Bladora waren! Ik heb ook ademloos zitten lezen.
Misschien is het forum daar niet voor in enge zin, maar ik ben blij dat Minny en MM er voor Bladora waren! Ik heb ook ademloos zitten lezen.
maandag 9 november 2009 om 09:09
Dit is geen hulpverlening. Want zover ik weet is dat niet het beroep van Minny en Mastermind. (excuse me if I'm wrong)
Dus wat dit is, is gewoon warmte en menselijkheid. En het spreken uit eigen ervaring, hierdoor kunnen meeleven. Ze waren daar op dat moment en hebben hun luisterend oor geboden, precies wat Bladora graag wilde.
Ik vind dat niet te ver gaan.
Dus wat dit is, is gewoon warmte en menselijkheid. En het spreken uit eigen ervaring, hierdoor kunnen meeleven. Ze waren daar op dat moment en hebben hun luisterend oor geboden, precies wat Bladora graag wilde.
Ik vind dat niet te ver gaan.
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
maandag 9 november 2009 om 09:26
bladora doe geen gekke dingen, ik ben inmiddels blij dat ik er nog ben, echt het gaat beter worden!!
Doodgaan kan altijd nog, bel ajb direct de SOS lijn als je je zo wanhopig voelt.
Wat mij ook hielp is het iedere keer uitstellen van het in mijn ogen op dat moment ultieme plan, maar het beste plan is om keihard met jezelf af te spreken dat dat gewoon geen optie is want je kan nooit alles al geprobeerd hebben om je beter te voelen dus opgeven is gewoon geen optie.
Bladora ga alle mogelijke hulptroepen inroepen en blijf knokken!! Geef jezelf die trap onder de kont en ga ervoor, ik had t nooit gedacht t ooit te zeggen maar het leven kan zo mooi zijn!
Doodgaan kan altijd nog, bel ajb direct de SOS lijn als je je zo wanhopig voelt.
Wat mij ook hielp is het iedere keer uitstellen van het in mijn ogen op dat moment ultieme plan, maar het beste plan is om keihard met jezelf af te spreken dat dat gewoon geen optie is want je kan nooit alles al geprobeerd hebben om je beter te voelen dus opgeven is gewoon geen optie.
Bladora ga alle mogelijke hulptroepen inroepen en blijf knokken!! Geef jezelf die trap onder de kont en ga ervoor, ik had t nooit gedacht t ooit te zeggen maar het leven kan zo mooi zijn!
maandag 9 november 2009 om 11:08
Bladora, als je met dit verhaal gisterenavond naar huis bent gestuurd word ik daar best wel verdrietig van. Of is het zo dat je vandaag terechtkunt? Helaas wordt crisis kennelijk alleen als crisis genomen als je daadwerkelijk stappen onderneemt om je leven te beeindigen en zover lijkt het niet met je te zijn (gelukkig).
Ik hoop dat je de hulp die je nodig hebt om door die donkerte heen te komen opvraagt en krijgt.
De aktie van je vriend zegt niets over jou! Ik hoop dat je jezelf een goed leven gunt onafhankelijk van hoe iemand anders je behandelt.
Verder lijken me deze wijze woorden van toepassing die een medeforumster ooit te horen kreeg: je zult nooit de polonaise lopen, maar je kunt wel een goed leven hebben dat de moeite van het leven waard is.
Ik zou 18 jaar geleden graag hebben willen weten wat er allemaal wel mogelijk is in hulpverlening voor mensen die zo in de knoop zitten als jij nu zit. Ik hoop voor jou dat je heel snel toegang hebt tot die hulpverlening, en dat die voor je gaat werken.
Overweeg ondertussen of je bereid bent (indien die je wordt aangeboden) om dagbehandeling te ondergaan. En vertel je hulpverleners dat je wel braaf naar je werk gaat, maar dat het desondanks van binnen helemaal niet goed met je gaat.
Ik hoop dat je de hulp die je nodig hebt om door die donkerte heen te komen opvraagt en krijgt.
De aktie van je vriend zegt niets over jou! Ik hoop dat je jezelf een goed leven gunt onafhankelijk van hoe iemand anders je behandelt.
Verder lijken me deze wijze woorden van toepassing die een medeforumster ooit te horen kreeg: je zult nooit de polonaise lopen, maar je kunt wel een goed leven hebben dat de moeite van het leven waard is.
Ik zou 18 jaar geleden graag hebben willen weten wat er allemaal wel mogelijk is in hulpverlening voor mensen die zo in de knoop zitten als jij nu zit. Ik hoop voor jou dat je heel snel toegang hebt tot die hulpverlening, en dat die voor je gaat werken.
Overweeg ondertussen of je bereid bent (indien die je wordt aangeboden) om dagbehandeling te ondergaan. En vertel je hulpverleners dat je wel braaf naar je werk gaat, maar dat het desondanks van binnen helemaal niet goed met je gaat.
maandag 9 november 2009 om 11:53
quote:La Vie en Rose schreef op 09 november 2009 @ 09:09:
Dit is geen hulpverlening. Want zover ik weet is dat niet het beroep van Minny en Mastermind. (excuse me if I'm wrong)
Dus wat dit is, is gewoon warmte en menselijkheid. En het spreken uit eigen ervaring, hierdoor kunnen meeleven. Ze waren daar op dat moment en hebben hun luisterend oor geboden, precies wat Bladora graag wilde.
Ik vind dat niet te ver gaan.P'cies LVeR, ik ben géén hulpverlener en ik wíl ook geen hulpverlener zijn, en naar mijn weten geldt voor Minny hetzelfde. Vannacht waren wij toevallig nog op, en andere keren zijn het andere forummers die een paar uur hun hart, schouder en oor lenen aan een medemens die het moeilijk heeft. Da's niets speciaals, heeft geen donder uit te staan met hulpverlening, maar alles met het feit dat er hier een kliek mensen zit die maar al te vaak een en ander hebben meegemaakt, niet al te snel oordelen en bereid zijn om eventjes tijd en aandacht aan iemand die geven die het op dat moment goed kan gebruiken. Als dát al hulpverlening is, kunnen we het halve forum wel opdoeken... Hell, het aantal keren dat ik even door een "crash" ben getrokken door een medeforummer, zijn inmiddels ook niet meer op één hand te tellen. Ik vind dat juist een van de mooiste dingen hier, dat mensen er niet alleen maar zijn wanneer het om een slap leuterpraatje of een heppie-de-peppie verhaal gaat.
Dit is geen hulpverlening. Want zover ik weet is dat niet het beroep van Minny en Mastermind. (excuse me if I'm wrong)
Dus wat dit is, is gewoon warmte en menselijkheid. En het spreken uit eigen ervaring, hierdoor kunnen meeleven. Ze waren daar op dat moment en hebben hun luisterend oor geboden, precies wat Bladora graag wilde.
Ik vind dat niet te ver gaan.P'cies LVeR, ik ben géén hulpverlener en ik wíl ook geen hulpverlener zijn, en naar mijn weten geldt voor Minny hetzelfde. Vannacht waren wij toevallig nog op, en andere keren zijn het andere forummers die een paar uur hun hart, schouder en oor lenen aan een medemens die het moeilijk heeft. Da's niets speciaals, heeft geen donder uit te staan met hulpverlening, maar alles met het feit dat er hier een kliek mensen zit die maar al te vaak een en ander hebben meegemaakt, niet al te snel oordelen en bereid zijn om eventjes tijd en aandacht aan iemand die geven die het op dat moment goed kan gebruiken. Als dát al hulpverlening is, kunnen we het halve forum wel opdoeken... Hell, het aantal keren dat ik even door een "crash" ben getrokken door een medeforummer, zijn inmiddels ook niet meer op één hand te tellen. Ik vind dat juist een van de mooiste dingen hier, dat mensen er niet alleen maar zijn wanneer het om een slap leuterpraatje of een heppie-de-peppie verhaal gaat.
maandag 9 november 2009 om 13:24
de hulpverlening zou geen wachtlijsten hebben als mensen minder indivdualistisch denken en af en toe ns iemand anders te helpen/zich laten helpen. Zijn we toch kuddedieren voor ja toch.
(Maar ja sommige mensen hebben altijd wel wat aan te merken op n topic, fijn zo'n opbeurende oneliner waar de TO geen hol aan heeft of zelfs n compleet kutgevoel geeft. Barf.)
(Maar ja sommige mensen hebben altijd wel wat aan te merken op n topic, fijn zo'n opbeurende oneliner waar de TO geen hol aan heeft of zelfs n compleet kutgevoel geeft. Barf.)
