Psyche
alle pijlers
Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?
donderdag 25 oktober 2007 om 17:55
Ik sta nogal sceptisch tegenover de modeziekten van vandaag. Klinkt hard, maar ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Ik voldoe zelfs trouwens aan al deze genoemde ziekten als je de 'voorwaarden' eens bekijkt. Volgens mij worden veel te veel mensen gediagnosticeerd met deze ziekten terwijl ze vaak gewoon gestresst zijn, een dipje hebben, pijn in de spieren, gewoon wat drukker in de hoofd....
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?
PS: in de titel een fout gemaakt maar kan het niet meer veranderen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?
PS: in de titel een fout gemaakt maar kan het niet meer veranderen
If you\'re going through hell, keep going
donderdag 25 oktober 2007 om 18:32
Tja, de ziekten die jij noemt zijn moeilijk medisch aan te tonen volgens mij. Dat maakt het hebben ervan voor een buitenstaander soms lastig te begrijpen.
Ik heb eens een artikel gelezen over Michael Phelps, een amerikaanse topzwemmer, die bleek ook een aantal stoornissen te hebben, waaronder ADHD. Zijn ma weigerde echter hem als een zielig jongetje te behandelen en kieperde hem elke dag voor verschillende uren in het zwembad om zijn energie op een positieve manier te benutten. Nu heeft hij miljoenen verdiend met zwemmen, zo kan het dus ook denk ik dan.
Er zijn natuurlijk altijd mensen die echt iets mankeren en het is ook niet mijn bedoeling om juist hen voor het hoofd te stoten, maar ik krijg weleens de indruk dat iedere vorm van onaangepast en/of niet sociaal wenselijk gedrag tegenwoordig wordt vergoeilijkt door het hebben van wat voor 'ziekte' dan ook.
En voor degenen die in nu erg heb beledigd, dat is niet mijn bedoeling, maar ik wilde dit wel even kwijt.
Ik heb eens een artikel gelezen over Michael Phelps, een amerikaanse topzwemmer, die bleek ook een aantal stoornissen te hebben, waaronder ADHD. Zijn ma weigerde echter hem als een zielig jongetje te behandelen en kieperde hem elke dag voor verschillende uren in het zwembad om zijn energie op een positieve manier te benutten. Nu heeft hij miljoenen verdiend met zwemmen, zo kan het dus ook denk ik dan.
Er zijn natuurlijk altijd mensen die echt iets mankeren en het is ook niet mijn bedoeling om juist hen voor het hoofd te stoten, maar ik krijg weleens de indruk dat iedere vorm van onaangepast en/of niet sociaal wenselijk gedrag tegenwoordig wordt vergoeilijkt door het hebben van wat voor 'ziekte' dan ook.
En voor degenen die in nu erg heb beledigd, dat is niet mijn bedoeling, maar ik wilde dit wel even kwijt.
donderdag 25 oktober 2007 om 18:37
Sluit me wel aan bij topicopener en eerste reactie, mensen lijken pas 'tevreden' te zijn als wat ze voelen een naam heeft waarmee ze kunnen schermen.
Aan de andere kant, bij ME schijnen ze nu toch iets in de hersenen te hebben gevonden....het blijft dus gevaarlijk om het in alle gevallen over een modeziekte te hebben.
Aan de andere kant, bij ME schijnen ze nu toch iets in de hersenen te hebben gevonden....het blijft dus gevaarlijk om het in alle gevallen over een modeziekte te hebben.
donderdag 25 oktober 2007 om 18:43
Toch gek dat de wereld gezondheidszorg Fibromyalgie als ziekte erkent. Met andere woorden het is wereldwijd erkent als ziekte.
Het is zelfs een vorm van reuma. Die ook door het reumafonds en andere gezondheidsorganisatie als zodanig erkent wordt. Natuurlijk heb je altijd mensen die spotten met aandoeningen en ziektes om aandacht te krijgen of om zo doende thuis te kunnen zitten/ blijven. Maar die vind je terug bij alle ziektes die er zijn in de wereld. Niet enkel bij de door jou genoemde trendyziektes/ modeziektes. Ik weet niet of je veel weet van bv Fibromyalgie en alle andere ziektes die je opnoemt. Maar geloof me dat mensen die deze ziektes/ aandoeningen echt hebben er echt niet blij mee zijn. Die willen liever gewoon gezond zijn, normaal zijn en zo normaal mogelijk leven. Ze houden het liever (als dat mogelijk is) verborgen voor de buitenwereld omdat ze niet apart willen zijn of als zodanig behandeld willen worden. Mensen met alle aandoeningen/ ziektes die je in je OP hebt genoemd kokketeren niet met hun ziekte.
Het is zelfs een vorm van reuma. Die ook door het reumafonds en andere gezondheidsorganisatie als zodanig erkent wordt. Natuurlijk heb je altijd mensen die spotten met aandoeningen en ziektes om aandacht te krijgen of om zo doende thuis te kunnen zitten/ blijven. Maar die vind je terug bij alle ziektes die er zijn in de wereld. Niet enkel bij de door jou genoemde trendyziektes/ modeziektes. Ik weet niet of je veel weet van bv Fibromyalgie en alle andere ziektes die je opnoemt. Maar geloof me dat mensen die deze ziektes/ aandoeningen echt hebben er echt niet blij mee zijn. Die willen liever gewoon gezond zijn, normaal zijn en zo normaal mogelijk leven. Ze houden het liever (als dat mogelijk is) verborgen voor de buitenwereld omdat ze niet apart willen zijn of als zodanig behandeld willen worden. Mensen met alle aandoeningen/ ziektes die je in je OP hebt genoemd kokketeren niet met hun ziekte.
donderdag 25 oktober 2007 om 18:48
Ik ben zelf ook depressief (geweest denk ik, voel me nu beter) en dan ook compleet met zelfmoordpogingen en ziekenhuisopname erbij. Kijk, dat vind ik een depressie. Iemand die een dipje heeft en lang genoeg doorzeikt (ik ken voorbeelden uit mijn familie) gaa naar alle specialisten en krijgen een koektrommel vol medicatie en etiketjes mee. Ik geloof in depressies, ADHD, maar borderline en fybromyalgie, nee, daar geloof ik niet in. Van borderline vind ik dat een vergaarbak is van allerlei gecombineerde psychische aandoeningen (ik scoor hoog op de test) en fybro, dat weet ik niet (mijn nicht heeft het en dat is zo'n zeikwijf die allerlei etiketjes wil om daar urenlang over te praten). Ik heb ook enorm veel pijn in mijn gewrichten en spieren, maar ik denk dat dit meer stress is en overbelasting dan een echte ziekte (hoewel stress wel iets heel reeeels is, je kunt je bloed testen op cortisol). Ik kan niet tegen mensen die koketteren met aandoeningen die je je ergste vijand niet toewenst. Van di mensen in een dipje die aan de Prozac en weet ik veel wat gaan, word ik kotsmisselijk. Omdat ik weet hoe het echt is om niet meer te willen leven.
If you\'re going through hell, keep going
donderdag 25 oktober 2007 om 18:53
Dush, dat is het dus juist wel. Ik ken genoeg mensen die koketteren, en volgens mij hebben zij enkel chronisch aandacht tekort. Of sommigen beelden het zich in. Ik geloof niet in die absurde stijging van ADHD-gevallen. Ik denk dat de diagnose sneller gesteld wordt om er maar vanaf te zijn. Heel mijn familie is zo (om maar arbeidsongeschikt te kunnen zijn) en ik vind het smerig. Ik uit ook nooit dat ik depressief ben, ik schaam me de tyfus. Enkel op een anoniem forum en bij de psychiater durf ik het te zeggen. Ik stel alleen een paar vraagtekens bij fybro, want zoals het klint heb ik dat ook. En ik wil niet nog een etiketje erbij, en ik geloof eigenlijk dat er geen reuma van de weke delen bestaat. Heb ik fybro of heb ik het niet? Ik voldoe aan de kenmerken, maar ik voldoe aan heel veel kenmerken van psychiatrische aandoeningen (veel symptomen overlappen elkaar). Ben ik dan in willekeurige volgorde depressief, manisch, borderliner, schizoaffectief, schizofreen of heb ik een fobie?
If you\'re going through hell, keep going
donderdag 25 oktober 2007 om 19:25
Ikzelf heb fyvromyalgie (al is de pijn de laatste jaar nihil geworden).
Een paar jaar geleden heb ik als puber vreselijk veel pijn gehad. Het werd altijd maar afgedaan als iets dat tussen mijn oren zou zitten. Mijn spieren waren zo hard, dat ik de buiging niet eens kon maken om de trap op te lopen.
De pijn werd zelfs zo erg dat het gevoel op sommige plaatsen helemaal wegviel. Dag in dag uit, jaar in, jaar uit. Maar ik mankeerde nogsteeds nix volgens 4 verschillende neurologen en moest niet zeuren want ik kon nog nogsteeds lopend zijn kamer binnen komen?
Tja, als 17-jarige heeft dit wel aan mij gevreten ja. Vooral omdat niets of niemand wilde erkennen dat er wel degelijk iets niet in de haak was. Eigenlijk durf ik mensen nooit te vertellen wat er aan scheelt, dus veel mensen weten van niets. Eerlijk gezegd voelt het als schamen dat ik het nu hier vertel.
Een paar jaar geleden heb ik als puber vreselijk veel pijn gehad. Het werd altijd maar afgedaan als iets dat tussen mijn oren zou zitten. Mijn spieren waren zo hard, dat ik de buiging niet eens kon maken om de trap op te lopen.
De pijn werd zelfs zo erg dat het gevoel op sommige plaatsen helemaal wegviel. Dag in dag uit, jaar in, jaar uit. Maar ik mankeerde nogsteeds nix volgens 4 verschillende neurologen en moest niet zeuren want ik kon nog nogsteeds lopend zijn kamer binnen komen?
Tja, als 17-jarige heeft dit wel aan mij gevreten ja. Vooral omdat niets of niemand wilde erkennen dat er wel degelijk iets niet in de haak was. Eigenlijk durf ik mensen nooit te vertellen wat er aan scheelt, dus veel mensen weten van niets. Eerlijk gezegd voelt het als schamen dat ik het nu hier vertel.
donderdag 25 oktober 2007 om 19:27
Mijn moeder heeft fybromialgie. Ik zie hoeveel pijn ze regelmatig heeft. Ik vind het dus ook vervelend om te lezen dat jij omdat 1 persoon volgens jou koketteert met deze ziekte niet gelooft dat deze bestaat.
Het zal mijn moeder een zorg zijn welk etiketje het heeft. Ze vindt het echter wel prettig dat het een naam heeft. Dan is het tegenover een ander tenminste uit te leggen.
Het zal mijn moeder een zorg zijn welk etiketje het heeft. Ze vindt het echter wel prettig dat het een naam heeft. Dan is het tegenover een ander tenminste uit te leggen.
donderdag 25 oktober 2007 om 19:37
Yoyo je hoeft je niet te schamen. Al kan ik me je gevoel wel voorstellen. Ken ook iemand van dichtbij met deze ziekte en die wil zelf niet eens weten dat ze het heeft. Doet er alles aan om anderen niet te laten zien dat ze het heeft en komt zichzelf steeds tegen. Ik zie die frustratie, blessures pijn en ellende van dichtbij. Die persoon heeft zelfs geroepen: zat het maar tussen de oren is makkelijker op te lossen. Maar helaas het is echt en heus geen aanstelleritisch. Vind het heel erg te moeten lezen dat jij op basis van je eigen familielid de conclusie trekt dat fibromyalgie aanstelleritisch is en gewoon wat simpele pijn in spieren en pezen is. TE gemakkelijke uitleg van iets wat niet zo simpel is.
anoniem_773 wijzigde dit bericht op 25-10-2007 19:40
Reden: aanpassing posting
Reden: aanpassing posting
% gewijzigd
donderdag 25 oktober 2007 om 19:40
Beste Proserpina,
Je scheert naar mijn idee veel mensen over 1 kam omdat je kennelijk veel negatieve voorbeelden in je familie hebt. Ik ben het met je eens dat er mensen zijn die staan te springen om aandacht en daarom graag een stempeltje willen.
Ik wil ook echter kort mijn ervaring met je delen. Ik ben begin 30. Ik ben onlangs tot mijn grote verdriet grotendeels arbeidsongeschikt verklaard. Ik werk nog wel enkele uren (wat me zelfs is afgeraden), om niet in een nog kleiner kringetje terecht te komen en in de toekomst hopelijk weer makkelijker te kunnen uitbreiden. Ik heb oa diabetes type 1 en borderline. En neem van mij aan dat ik, als ik mocht kiezen, die laatste het liefst zonder twijfel zou inleveren..
Ik heb bijvoorbeeld (net als jij) gestudeerd (psychologie) en deze studie ook afgerond. Door de beperkingen die oa deze aandoeningen mij geven kan ik helaas nu niets met dit prachtige papiertje, terwijl dit nog steeds mijn doel is.
Dus ja, het kwetst me best dat jij er zo over denkt. Je zal vast wel eens een kijkje hebben genomen op het Borderline-topic en dan zal je vast gezien hebben dat de vaste kern die daar zit totaal niet 'koketteert' met deze aandoening. Dat veel (jonge) meiden makkelijk met de term strooien irriteert mij ook.. Ik ga hier echter niet in op de discussie of de ziekte wel of niet zou bestaan. Feit is dat ik erg last heb van bepaalde klachten en er meer mensen zijn die worstelen met dezelfde klachten. Dat het dan de naam Borderline heeft, het zij zo. Ik heb veel steun aan die meiden en zij aan mij.
Totdat de diagnose werd gesteld heb ik nooit bij mezelf aan deze aandoening gedacht, ondanks de kennis die ik tijdens mijn studie had opgedaan. Borderliners staan vaak bekend als lastige mensen in de hulpverlening dus waarom zou ik in godsnaam dat etiketje willen. Ik wil best afwijken van de rest, maar dan wel graag op andere gebieden!
(Ik heb al vaker wat van je gelezen en het valt me op dat je enorm gaat steigeren bij het woord alleen al. Misschien enigszins offtopic maar je kan niet ontkennen dat de Dsm bestaat én dat uit je berichten blijkt dat je ook redelijk scoort op een aantal kenmerken. Niemand kan via internet een diagnose stellen en wat er met jou is weet je zelf het beste, maar het valt me wel op dat je bij voorbaat die diagnose uitsluit. Jammer, een open blik zou je kunnen helpen om je beter te gaan voelen. Het gaat er toch om waar je last van hebt en toch niet welke naam het heeft..)
Je scheert naar mijn idee veel mensen over 1 kam omdat je kennelijk veel negatieve voorbeelden in je familie hebt. Ik ben het met je eens dat er mensen zijn die staan te springen om aandacht en daarom graag een stempeltje willen.
Ik wil ook echter kort mijn ervaring met je delen. Ik ben begin 30. Ik ben onlangs tot mijn grote verdriet grotendeels arbeidsongeschikt verklaard. Ik werk nog wel enkele uren (wat me zelfs is afgeraden), om niet in een nog kleiner kringetje terecht te komen en in de toekomst hopelijk weer makkelijker te kunnen uitbreiden. Ik heb oa diabetes type 1 en borderline. En neem van mij aan dat ik, als ik mocht kiezen, die laatste het liefst zonder twijfel zou inleveren..
Ik heb bijvoorbeeld (net als jij) gestudeerd (psychologie) en deze studie ook afgerond. Door de beperkingen die oa deze aandoeningen mij geven kan ik helaas nu niets met dit prachtige papiertje, terwijl dit nog steeds mijn doel is.
Dus ja, het kwetst me best dat jij er zo over denkt. Je zal vast wel eens een kijkje hebben genomen op het Borderline-topic en dan zal je vast gezien hebben dat de vaste kern die daar zit totaal niet 'koketteert' met deze aandoening. Dat veel (jonge) meiden makkelijk met de term strooien irriteert mij ook.. Ik ga hier echter niet in op de discussie of de ziekte wel of niet zou bestaan. Feit is dat ik erg last heb van bepaalde klachten en er meer mensen zijn die worstelen met dezelfde klachten. Dat het dan de naam Borderline heeft, het zij zo. Ik heb veel steun aan die meiden en zij aan mij.
Totdat de diagnose werd gesteld heb ik nooit bij mezelf aan deze aandoening gedacht, ondanks de kennis die ik tijdens mijn studie had opgedaan. Borderliners staan vaak bekend als lastige mensen in de hulpverlening dus waarom zou ik in godsnaam dat etiketje willen. Ik wil best afwijken van de rest, maar dan wel graag op andere gebieden!
(Ik heb al vaker wat van je gelezen en het valt me op dat je enorm gaat steigeren bij het woord alleen al. Misschien enigszins offtopic maar je kan niet ontkennen dat de Dsm bestaat én dat uit je berichten blijkt dat je ook redelijk scoort op een aantal kenmerken. Niemand kan via internet een diagnose stellen en wat er met jou is weet je zelf het beste, maar het valt me wel op dat je bij voorbaat die diagnose uitsluit. Jammer, een open blik zou je kunnen helpen om je beter te gaan voelen. Het gaat er toch om waar je last van hebt en toch niet welke naam het heeft..)
donderdag 25 oktober 2007 om 19:50
Mensen die ermee kokketeren geloof ik ook niet zo. Ik mankeer zelf het een en ander en geloof me, ik heb altijd mijn uiterste best gedaan om maar zo normaal mogelijk te doen (wat vaak mislukte). Was erg hard voor mezelf. Ik heb al allerlei etiketjes en medicatie gekregen maar ik vond me daar niet in passen, geloofde daar niet zo in (voor mezelf hé!). Maar ja, je wil toch dingen oplossen dus probeer je maar weer wat. Maar op een gegeven moment dacht ik: ik val in zoveel categorieen, dat kan dus niet allemaal aan de hand zijn, dus zal er wel niks zijn maar ligt het aan mezelf.
Ik bleef wel doorzoeken maar voornamelijk naar manieren om te kunnen functioneren en nog meer mijn best te leren doen om mee te kunnen draaien en godzijdank deed ik dat. Want al leverde dat alsnog een etiketje op (ADD), dit verklaard wel alles. En ben aan de pillen die wél helpen. En ja het is een 'modeziekte'. Maar ja nu kan er tenminste echt wat aangepakt worden en met flink wat hulp aan alle kanten hoop ik over een tijd weer mee te kunnen doen. Je wil niet weten wat een opluchting dit is. Want niet alleen in studie en werk ging het steeds mis, maar ook in allerlei soorten relaties en ik heb een kind waar ik goed voor moet zorgen.
En dit etiket kwam dus net toen ik erin ging berusten dat het dan wel aan mijn slechte karakter zou liggen en ik nog harder mijn best moest doen, wat ik dus nog steeds doe maar nu vanuit een veel positiever gevoel. Het kan ook zijn dat mensen na hun diagnose er erg in blijven hangen ja dat komt soms ook irritant over maar ja, ik ben hun niet en andersom.
Het is wel zo, leefde ik een tijd geleden, was ik gewoon 'alleen maar' een hele slechte (en ongelukkige) huisvrouw geweest lol. Maar ja ik wil toch met deze maatschappij meedoen al heb ik heel veel stappen terug moeten zetten. Kan best zijn dat mensen eigenlijk iets anders mankeren, zoals inderdaad teveel stress. Maar er worden ook steeds meer dingen gevonden in de hersenen enz. Ik vind ook wel dat er soms wordt doorgeslagen hoor, maar sommige dingen zijn wel degelijk aanwezig. Of je dan vervolgens wel of niet mee kan komen hangt wel van aardig wat factoren af.
Ik ken ook wel andere mensen die wat 'mankeren', en die knokken net zo hard. Elke dag weer. En natuurlijk denk ik van anderen die ik in de loop der tijd heb ontmoet dat die zich aanstellen, maar er zullen er ook vast genoeg zijn die dat van mij vonden, tja.
Het lijkt me wel echt ontzettend vervelend om dat soort figuren om je heen te hebben zeg. Ik snap je scepsis ten aan zien van hun gevallen, maar dat zegt natuurlijk nog niks over anderen.
Ik bleef wel doorzoeken maar voornamelijk naar manieren om te kunnen functioneren en nog meer mijn best te leren doen om mee te kunnen draaien en godzijdank deed ik dat. Want al leverde dat alsnog een etiketje op (ADD), dit verklaard wel alles. En ben aan de pillen die wél helpen. En ja het is een 'modeziekte'. Maar ja nu kan er tenminste echt wat aangepakt worden en met flink wat hulp aan alle kanten hoop ik over een tijd weer mee te kunnen doen. Je wil niet weten wat een opluchting dit is. Want niet alleen in studie en werk ging het steeds mis, maar ook in allerlei soorten relaties en ik heb een kind waar ik goed voor moet zorgen.
En dit etiket kwam dus net toen ik erin ging berusten dat het dan wel aan mijn slechte karakter zou liggen en ik nog harder mijn best moest doen, wat ik dus nog steeds doe maar nu vanuit een veel positiever gevoel. Het kan ook zijn dat mensen na hun diagnose er erg in blijven hangen ja dat komt soms ook irritant over maar ja, ik ben hun niet en andersom.
Het is wel zo, leefde ik een tijd geleden, was ik gewoon 'alleen maar' een hele slechte (en ongelukkige) huisvrouw geweest lol. Maar ja ik wil toch met deze maatschappij meedoen al heb ik heel veel stappen terug moeten zetten. Kan best zijn dat mensen eigenlijk iets anders mankeren, zoals inderdaad teveel stress. Maar er worden ook steeds meer dingen gevonden in de hersenen enz. Ik vind ook wel dat er soms wordt doorgeslagen hoor, maar sommige dingen zijn wel degelijk aanwezig. Of je dan vervolgens wel of niet mee kan komen hangt wel van aardig wat factoren af.
Ik ken ook wel andere mensen die wat 'mankeren', en die knokken net zo hard. Elke dag weer. En natuurlijk denk ik van anderen die ik in de loop der tijd heb ontmoet dat die zich aanstellen, maar er zullen er ook vast genoeg zijn die dat van mij vonden, tja.
Het lijkt me wel echt ontzettend vervelend om dat soort figuren om je heen te hebben zeg. Ik snap je scepsis ten aan zien van hun gevallen, maar dat zegt natuurlijk nog niks over anderen.
donderdag 25 oktober 2007 om 19:55
Ook ik vind het niet zo prettig dat jij fibromyalgie niet als ziekte ziet. Ik heb zelf fibromyalgie en dit is vastgesteld door een reumatoloog. Er zijn wel degelijk testen voor die kunnen duiden of je deze ziekte hebt en deze worden dus gedaan door dokters en in dit geval reumatologen.
Bovendien kun je op fibromyalgie niet worden afgekeurd. Dus die informatie klopt niet. Dat familielid zal vast op iets anders afgekeurd zijn.
Ik denk dat jij jouw mening teveel laat kleuren door de mensen in je omgeving.
Bovendien kun je op fibromyalgie niet worden afgekeurd. Dus die informatie klopt niet. Dat familielid zal vast op iets anders afgekeurd zijn.
Ik denk dat jij jouw mening teveel laat kleuren door de mensen in je omgeving.
donderdag 25 oktober 2007 om 19:57
Kijk het feit dat je een diagnose krijgt wil niet zeggen dat je die diagnose bent. Mensen die echt wat hebben willen dat ook niet. Die hebben eerder zo iets van he, kijk eens naar mij ipv naar wat ik heb. Ik ben meer dan die ziekte/ aandoening. Je wilt niet zielig gevonden worden maar gewoon een normaal mens zijn en het liefst gezond.
donderdag 25 oktober 2007 om 20:13
Klopt helemaal Dushi. Maar in mijn geval was ik wel blij dat ik eindelijk (na 17 jaar) wist wat ik had. Dus wel blij met de diagnose, want nu weet ik beter hoe ermee om te gaan. En (hoe raar dat misschien ook klinkt) voor de buitenwereld was het misschien nog wel belangrijker dat er een diagnose was. Ik wist allang dat er iets niet klopte, maar het is moeilijk uit te leggen dat je vaak moe bent, pijn hebt. De ene keer wel, de volgende keer niet. Ik heb veel meer begrip gekregen nu ik de diagnose heb. Terwijl er voor mij niets is veranderd in hoe ik me voel!
Het steekt mij ook dat veel mensen fibromyalgie als modeverschijnsel zien of als slachtoffers. Ik ben absoluut geen slachtoffer en als er íemand positief in het leven staat, ben ik het wel.
Het klopt trouwens wel dat veel mensen met fibro depressief zijn.
Mijn reumatoloog zei laatst dat er nieuw onderzoek is en het ziet er naar uit dat de conclusie die uit dat onderzoek te trekken is, is dat mensen met fibro een bepaald stofje in de hersenen niet of minder aanmaken.
Het steekt mij ook dat veel mensen fibromyalgie als modeverschijnsel zien of als slachtoffers. Ik ben absoluut geen slachtoffer en als er íemand positief in het leven staat, ben ik het wel.
Het klopt trouwens wel dat veel mensen met fibro depressief zijn.
Mijn reumatoloog zei laatst dat er nieuw onderzoek is en het ziet er naar uit dat de conclusie die uit dat onderzoek te trekken is, is dat mensen met fibro een bepaald stofje in de hersenen niet of minder aanmaken.
donderdag 25 oktober 2007 om 20:21
Dat heb ik ook gehoord wat de reumatoloog jouw zei High. Het schijnt iets neurologisch of hormonaals iets te zijn. Maar goed reuma is sowieso een auto-imuunziekte. De persoon die ik ken die het heeft is niet depressief, staat juist harstikke positief in het leven en geniet van elke dag. Zegt ook altijd elke deur die dicht gaat daar gaat een andere voor open. Desnoods doe ik zelf het raam open als er geen deuren zijn. Het hoeft dus niet altijd dat als je fibro hebt je depressief bent. Maar het kan wel. Kan me ook wel voorstellen dat je depressief wordt als je telkens maar verantwoording moet afleggen aan je omgeving en niemand je gelooft of serieus neemt.
donderdag 25 oktober 2007 om 20:22
donderdag 25 oktober 2007 om 20:25
Grappig, nu moet ik toch even reageren. Ik ben zelf de meest nuchtere, niet-zeuren-maar-aanpakken persoon die ik ken. En ik ken veel mensen :-)
6 Jaar geleden kreeg ik pijn. In mijn handen, knieen, borstbeen, kaken, overal. Na een aantal weken rondgelopen bij verschillende artsen bleek uit een bloedonderzoek dat het reumatoide artristis was. Vreselijk jaar gehad, veel pijn en verschillende medicaties moeten uitproberen. De reuma is onder controle, dwz ik heb na een zwangerschap geen medicijnen meer genomen en heb af en toe eens een ontsteking ergens, maar die valt met ibuprofen aardig aan te pakken.
Wel heb ik last van mijn benen. Eigenlijk altijd. Pijn in mijn kuitspieren en aan de achterkant van mijn benen. Altijd een verzuurd gevoel. Sporten helpt niet. De reumatoloog zei dat het secundaire fybromialgie is. Ik werd er pissig van, want dat is wéér zo'n diagnose waarmee je weer meer pijnstillers kan gaan slikken en dat is het dan. Leert u er maar mee leven mevrouw. Sorry.
En zo weet ik in ieder geval dat een modeziekte niet altijd maar gewoon onzin is. Want die pijn is er, en is er nog steeds. Ik kan niet lang stil staan, ik kan niet lang lopen. Je merkt helemaal niets aan mij, maar ík merk het wel!
Ik dacht ook dat veel ziektes tussen de oren zitten. En weet je, dat ís ook zo. Veel mensen met ziektes verbéélden zich misschien ziek te zijn. Maar dat wil niet zeggen dat dat óók een ziekte is. Of het nou psychische oorzaak of een fysieke is, dat maakt niet uit. Die persoon wordt er door gehindert.
Ik heb heel lang mezelf moeten spuiten met MTX, een cytostatica, een wekelijkse dosis hielp de ontstekingen onder controle te houden. Dat stond me erg, erg tegen. Zo erg, dat ik op een gegeven moment letterlijk stond te kotsen na het spuiten. Echt, boven de plee. Dat zit tussen de oren, dat wist ik ook wel! Maar ik kon er NIETS aan doen en hing elke week weer boven de plee. Gewoon, uit pure aversie tegen het spuiten, kreeg ik een lichamelijke reactie. Dus ook dat is waar. Als iets tussen je oren zit is het honderd keer moeilijker 'aan te pakken' als dat iets fysiek mis is. Ik heb er jaren over gedaan om het overgeven in te perken. Een van de redenen waarom ik niet aan de medicijnen wil is deze. Ik weet dat het gebied tussen mijn oren mij weer kotsmisselijk zal maken zodra ik die spuit moet zetten.
Het was een hele openbaring voor mij, dat zelfs ik, de nuchtere meid, iets tussen de oren kon hebben en daar helemaal niets aan kon doen!
6 Jaar geleden kreeg ik pijn. In mijn handen, knieen, borstbeen, kaken, overal. Na een aantal weken rondgelopen bij verschillende artsen bleek uit een bloedonderzoek dat het reumatoide artristis was. Vreselijk jaar gehad, veel pijn en verschillende medicaties moeten uitproberen. De reuma is onder controle, dwz ik heb na een zwangerschap geen medicijnen meer genomen en heb af en toe eens een ontsteking ergens, maar die valt met ibuprofen aardig aan te pakken.
Wel heb ik last van mijn benen. Eigenlijk altijd. Pijn in mijn kuitspieren en aan de achterkant van mijn benen. Altijd een verzuurd gevoel. Sporten helpt niet. De reumatoloog zei dat het secundaire fybromialgie is. Ik werd er pissig van, want dat is wéér zo'n diagnose waarmee je weer meer pijnstillers kan gaan slikken en dat is het dan. Leert u er maar mee leven mevrouw. Sorry.
En zo weet ik in ieder geval dat een modeziekte niet altijd maar gewoon onzin is. Want die pijn is er, en is er nog steeds. Ik kan niet lang stil staan, ik kan niet lang lopen. Je merkt helemaal niets aan mij, maar ík merk het wel!
Ik dacht ook dat veel ziektes tussen de oren zitten. En weet je, dat ís ook zo. Veel mensen met ziektes verbéélden zich misschien ziek te zijn. Maar dat wil niet zeggen dat dat óók een ziekte is. Of het nou psychische oorzaak of een fysieke is, dat maakt niet uit. Die persoon wordt er door gehindert.
Ik heb heel lang mezelf moeten spuiten met MTX, een cytostatica, een wekelijkse dosis hielp de ontstekingen onder controle te houden. Dat stond me erg, erg tegen. Zo erg, dat ik op een gegeven moment letterlijk stond te kotsen na het spuiten. Echt, boven de plee. Dat zit tussen de oren, dat wist ik ook wel! Maar ik kon er NIETS aan doen en hing elke week weer boven de plee. Gewoon, uit pure aversie tegen het spuiten, kreeg ik een lichamelijke reactie. Dus ook dat is waar. Als iets tussen je oren zit is het honderd keer moeilijker 'aan te pakken' als dat iets fysiek mis is. Ik heb er jaren over gedaan om het overgeven in te perken. Een van de redenen waarom ik niet aan de medicijnen wil is deze. Ik weet dat het gebied tussen mijn oren mij weer kotsmisselijk zal maken zodra ik die spuit moet zetten.
Het was een hele openbaring voor mij, dat zelfs ik, de nuchtere meid, iets tussen de oren kon hebben en daar helemaal niets aan kon doen!
donderdag 25 oktober 2007 om 20:47
Estrall, was jij niet een van de schrijfsters in het ME topic destijds? Ik weet dat er baanbrekend onderzoek is gedaan en dat bepaalde afwijkingen bij ME overeenkomen met ADHD, en dat sommige mensen bij wie de diagnose ME is gesteld opknappen van ritalin. Ben hier erg benieuwd naar!
Verder ben ik ook een van die zeuren die je beschrijft, Proserpina, ik heb sinds vier jaar ME met immuundeficientie. Ik zou er (haast letterlijk) een moord voor doen om er vanaf te komen. (terwijl ik niet eens een moordlustig type ben, kun je nagaan). De eerste twee jaar lag ik compleet plat met chronische infecties, 100% in de ontkenningsfase. ME, ik? No way, binnen een paar weken zou ik weer beter zijn.
Het is inmiddels vier jaar later, het gaat al weer wat beter, maar door mijn infectiegevoeligheid en die verrotte vermoeidheid schat ik mijn kwaliteit van leven op ongeveer dertig procent van wat het ooit was. Ik kom alleen nog maar aan wat werken toe, en heb (nog) geen energie over voor de andere dingen.
Ach, gelukkig is het allemaal onzin en bestaat het niet...
Bijzondere criteria die je voor een depressie stelt. Is iemand die de regie over zichzelf weet te houden en niet in zichzelf snijdt, géén zelfmoordpogingen doet en/of in het ziekenhuis komt, gewoon een aansteller als hij/zij zegt depressief te zijn?
Sorrie Ppina, je kort-door-de-bocht-topic schiet me een beetje in het verkeerde keelsgat.
Verder ben ik ook een van die zeuren die je beschrijft, Proserpina, ik heb sinds vier jaar ME met immuundeficientie. Ik zou er (haast letterlijk) een moord voor doen om er vanaf te komen. (terwijl ik niet eens een moordlustig type ben, kun je nagaan). De eerste twee jaar lag ik compleet plat met chronische infecties, 100% in de ontkenningsfase. ME, ik? No way, binnen een paar weken zou ik weer beter zijn.
Het is inmiddels vier jaar later, het gaat al weer wat beter, maar door mijn infectiegevoeligheid en die verrotte vermoeidheid schat ik mijn kwaliteit van leven op ongeveer dertig procent van wat het ooit was. Ik kom alleen nog maar aan wat werken toe, en heb (nog) geen energie over voor de andere dingen.
Ach, gelukkig is het allemaal onzin en bestaat het niet...
Bijzondere criteria die je voor een depressie stelt. Is iemand die de regie over zichzelf weet te houden en niet in zichzelf snijdt, géén zelfmoordpogingen doet en/of in het ziekenhuis komt, gewoon een aansteller als hij/zij zegt depressief te zijn?
Sorrie Ppina, je kort-door-de-bocht-topic schiet me een beetje in het verkeerde keelsgat.
donderdag 25 oktober 2007 om 21:12
donderdag 25 oktober 2007 om 21:15
Ja klopt pink grappig dat je dat nog weet. Maar ik ben niet goed in het bijhouden van topics/clubjes zoals je merkt sorry 
Interessant die onderzoeken. Het kan best zijn dat er over een tijd nog meer nuances komen in verschillende ziektebeelden of dat er samengevoegd wordt enz.
Ik ben inderdaad aan de Ritalin en het werkt echt erg goed (ben nog wel bezig met de juiste dosering). Ben er nog niet natuurlijk maar het is echt hoopgevend al zou het betekenen dat ik er altijd aan moet blijven. Er zijn wel meer behandelmethoden (ik doe dit met therapie, heel praktisch gericht want dat gepraat heb ik wel gehad en we kwamen er niet mee verder op een gegeven moment, nee niet zo gek als er gewoon wel letterlijk wat tussen mijn oren zit haha) maar dit werkt voor nu.
Interessant die onderzoeken. Het kan best zijn dat er over een tijd nog meer nuances komen in verschillende ziektebeelden of dat er samengevoegd wordt enz.
Ik ben inderdaad aan de Ritalin en het werkt echt erg goed (ben nog wel bezig met de juiste dosering). Ben er nog niet natuurlijk maar het is echt hoopgevend al zou het betekenen dat ik er altijd aan moet blijven. Er zijn wel meer behandelmethoden (ik doe dit met therapie, heel praktisch gericht want dat gepraat heb ik wel gehad en we kwamen er niet mee verder op een gegeven moment, nee niet zo gek als er gewoon wel letterlijk wat tussen mijn oren zit haha) maar dit werkt voor nu.
donderdag 25 oktober 2007 om 21:41
Esthrall er wordt van mij wel eens gezegd dat ik een haast griezelig goed geheugen heb 
. Behalve in de eerste jaren van mijn ME, ha toen wist ik vaak aan het einde van een zin niet meer wat ik eigenlijk had gezegd. Het is fijn mijn geheugen weer terug te hebben.
Over mij is ook wel eens gezegd dat ik heel veel kenmerken had (en heb) van een AD(H)D-er. Alleen is het hyperactieve vaak niet meer zo van toepassing. Maar de onrust en het chaotische ed nog wel.
Tijdens mijn zoektocht naar genezing kwam ik eens terecht bij een arts die concludeerde dat ik álle ADDkenmerken had, maar toch had ik het volgens hem niet. Waar hij dat uit opmaakte weet ik dan weer niet. Hij zei dat het goed mogelijk zou zijn dat vanwege deze kenmerken andere artsen zouden concluderen dat ik ADHD zou hebben, maar dat ik op mijn hoede moest zijn wanneer mij Ritalin voorgeschreven zou worden. Omdat het bij iemand die geen ADD heeft zich gedraagd als coke. Maarrr als de "afwijking" in mijn hersenen overeen zou komen met ADD is het weer een ander verhaal, lijkt me.
Ik ga nu wel erg offtopic. Mag ik hier een topic over openen op gezondheid, want ik ben enorm benieuwd naar wat jouw beginklachten ook weer specifiek waren, en je bevindingen met Ritalin. Of zou je me erover willen mailen? (ik haal hem zo weer weg)
. Behalve in de eerste jaren van mijn ME, ha toen wist ik vaak aan het einde van een zin niet meer wat ik eigenlijk had gezegd. Het is fijn mijn geheugen weer terug te hebben. Over mij is ook wel eens gezegd dat ik heel veel kenmerken had (en heb) van een AD(H)D-er. Alleen is het hyperactieve vaak niet meer zo van toepassing. Maar de onrust en het chaotische ed nog wel.
Tijdens mijn zoektocht naar genezing kwam ik eens terecht bij een arts die concludeerde dat ik álle ADDkenmerken had, maar toch had ik het volgens hem niet. Waar hij dat uit opmaakte weet ik dan weer niet. Hij zei dat het goed mogelijk zou zijn dat vanwege deze kenmerken andere artsen zouden concluderen dat ik ADHD zou hebben, maar dat ik op mijn hoede moest zijn wanneer mij Ritalin voorgeschreven zou worden. Omdat het bij iemand die geen ADD heeft zich gedraagd als coke. Maarrr als de "afwijking" in mijn hersenen overeen zou komen met ADD is het weer een ander verhaal, lijkt me.
Ik ga nu wel erg offtopic. Mag ik hier een topic over openen op gezondheid, want ik ben enorm benieuwd naar wat jouw beginklachten ook weer specifiek waren, en je bevindingen met Ritalin. Of zou je me erover willen mailen? (ik haal hem zo weer weg)
donderdag 25 oktober 2007 om 23:43
Hohohoho, jullie interpreteren het geheel anders. Ik zeg niet dat ook maar 1 van jullie een aansteller bent. Ik heb verhalen van Pink gelezen dat ze haar bed niet normaal kon uitkomen, dat geloof ik -waarom zou ze liegen anyway-. Ik denk wel dat er voor vage klachten gewoon een naam wordt bedacht, dat wel. Als je het handboek der psychopathologieen er eens bijpakt, schrik je je kapot: blijk je 50% van alle aandoeningen te hebben.
Ik weet niet zoveel over fybro, ik ben geinteresseerd. Ik zou het ook weleens kunnen hebben (waar ligt de oorsprong, hoe komt het) maar ik heb er ergens, en dat is geheel mijn eigen fout en ab-so-luut niet naar de mensen hier gerocht, een aversie jegens it verschijnsel gekregen door mijn familie. Ik heb ook jarenlang een diepe depressie weggestopt omdat ik me schaamde. En nog steeds. Eigenlijk belachelijk, maar dat is mijn Spartaanse opvoeding en gedrag.
Voor mij is borderline een ernstige aandoening, maar geen aandoening op zich. Het is lastig uit te leggen maar ik denk dat het een combinatie is van allerlei symtomen van andere ziektes, dus absoluut niet leuk om mee te leven maar dat 'het' type borderline niet bestaat. En nogmaals: niet om te schofferen, als je me een beetje kent (na anderhalf jaar actief hier zijn) weten jullie best dat het mijn bedoeling niet is om mensen te kwetsen. Ik zou zelfs ook wel tips willen horen van mensen met die aandoeningen, en misschien kwam ik wat aanvallend over maar zo is het in ieder geval niet bedoeld. Ik zoek ook nog steeds naar een verklaring van mijn depressie en spier.gewrichtspijnen, en als iemand DE gouden tip heeft, plemp het gerust neer. Maar wat ADHD betreft heb ik stiekem wel het idee dat 'drukke' kinderen gewoon volgestopt worden met pillen, en dat vind ik een slechte zaak. Je hebt lichte depressies en zware depressies, helaas heeft de laatste vorm me goed te pakken gehad met zelfmoordpoging erbij. Voor elk probleem bestaat er wel een therapeut, maar ik ben van mening dat iemand met ernstige suicidale neigingen voorrang moet krijgen op iemand met een dipje.
Nogamaals: ik wil niemand beledigen, ik zit zelf ook in de medische molen, en als ik wel mensen heb beledigd dan spijt me dat enorm.
(Hier wilde ik een bloem plaatsen)
Ik weet niet zoveel over fybro, ik ben geinteresseerd. Ik zou het ook weleens kunnen hebben (waar ligt de oorsprong, hoe komt het) maar ik heb er ergens, en dat is geheel mijn eigen fout en ab-so-luut niet naar de mensen hier gerocht, een aversie jegens it verschijnsel gekregen door mijn familie. Ik heb ook jarenlang een diepe depressie weggestopt omdat ik me schaamde. En nog steeds. Eigenlijk belachelijk, maar dat is mijn Spartaanse opvoeding en gedrag.
Voor mij is borderline een ernstige aandoening, maar geen aandoening op zich. Het is lastig uit te leggen maar ik denk dat het een combinatie is van allerlei symtomen van andere ziektes, dus absoluut niet leuk om mee te leven maar dat 'het' type borderline niet bestaat. En nogmaals: niet om te schofferen, als je me een beetje kent (na anderhalf jaar actief hier zijn) weten jullie best dat het mijn bedoeling niet is om mensen te kwetsen. Ik zou zelfs ook wel tips willen horen van mensen met die aandoeningen, en misschien kwam ik wat aanvallend over maar zo is het in ieder geval niet bedoeld. Ik zoek ook nog steeds naar een verklaring van mijn depressie en spier.gewrichtspijnen, en als iemand DE gouden tip heeft, plemp het gerust neer. Maar wat ADHD betreft heb ik stiekem wel het idee dat 'drukke' kinderen gewoon volgestopt worden met pillen, en dat vind ik een slechte zaak. Je hebt lichte depressies en zware depressies, helaas heeft de laatste vorm me goed te pakken gehad met zelfmoordpoging erbij. Voor elk probleem bestaat er wel een therapeut, maar ik ben van mening dat iemand met ernstige suicidale neigingen voorrang moet krijgen op iemand met een dipje.
Nogamaals: ik wil niemand beledigen, ik zit zelf ook in de medische molen, en als ik wel mensen heb beledigd dan spijt me dat enorm.
(Hier wilde ik een bloem plaatsen)
If you\'re going through hell, keep going
vrijdag 26 oktober 2007 om 00:11
Prosperina, ik heb dat ook wel gedacht vooral toen ik een specialist doodleuk op TV hoorde vertellen dat Fibromyalgie en ME eigenlijjk niet bestonden!
Maar ik ken inmiddels iemand met Fibro, en die pijn is hardstikke echt.
Wat ons ook gebeurd is, een kennis van mij werd verteld dat hij ME had, en jammer dan, maar daar moest hij maar mee leven, maar een paar maanden later bleek dat hij scrotum kanker had. Het was helemaal geen ME, dus het is ook een etiketje wat veel mensen opgeplakt krijgen als de dokter het niet zo gauw weet.
Wat mij persoonlijk vaak ergert, is dat mensen zeggen dat ze een burn-out hebben, en dan hebben ze eigenlijk een depressie, maar durven dat niet te zeggen of zo. En dit terwijl iedereen toch meegeleefd heeft met Claus indertijd en ik dacht dat dat stigma wel verdwenen zou zijn. Niet dus.
ADHD weet ik ook niet zoveel over, maar het lijkt me goed dat het nu onderzocht wordt waarom sommige kinderen zo druk en vervelend zijn. Waarbij het bedacht moet worden dat niet ieder vervelend kind meteen ADHD heeft.
Maar ik ken inmiddels iemand met Fibro, en die pijn is hardstikke echt.
Wat ons ook gebeurd is, een kennis van mij werd verteld dat hij ME had, en jammer dan, maar daar moest hij maar mee leven, maar een paar maanden later bleek dat hij scrotum kanker had. Het was helemaal geen ME, dus het is ook een etiketje wat veel mensen opgeplakt krijgen als de dokter het niet zo gauw weet.
Wat mij persoonlijk vaak ergert, is dat mensen zeggen dat ze een burn-out hebben, en dan hebben ze eigenlijk een depressie, maar durven dat niet te zeggen of zo. En dit terwijl iedereen toch meegeleefd heeft met Claus indertijd en ik dacht dat dat stigma wel verdwenen zou zijn. Niet dus.
ADHD weet ik ook niet zoveel over, maar het lijkt me goed dat het nu onderzocht wordt waarom sommige kinderen zo druk en vervelend zijn. Waarbij het bedacht moet worden dat niet ieder vervelend kind meteen ADHD heeft.
vrijdag 26 oktober 2007 om 00:46
Ha Proserpina!
Een topic naar mijn hart! Inderdaad, ben het er enorm mee eens dat veel van de diagnoses nogal scheef zijn. Momenteel is autisme ineens weer alomtegenwoordig. Een paar jaar gelden werd je om de oren geslagen door mensen met hypoglykemie, daarna werd het ME, daarna RSI, daarna hooggevoeligheid, daarna ADHD, ach, enfin. Er schort nogal wat aan de diagnose-stelling in Nederland. Mensen zijn totaal niet in staat type I en type II fouten te erkennen in diagnoses.
Mensen zijn hartstochtelijk bezig met het zoeken naar de bevestiging van hun ziekte, terwijl ontkenning van een diagnose (dan wel hypothese) vele malen inzichtelijker is.
Artsen worden, denk ik, door de (te) mondige, etiket-eisende mensen bijna gedwongen Type I diagnoses te stellen. Wanneer ik het er over heb met artsen, wordt dit ook erkend. "Dan maar" een diagnose en een etiket om van dat gezeik van een patient af te zijn.
Daarnaast, mensen willen gewoon niet inzien dat fysiek ervaren pijn een psychologische basis kan hebben. Dat er zoiets bestaat als spanningshoofdpijn willen mensen dan nog wel erkennen, maar bijvoorbeeld spierpijn, ervaren in benen, o nee, dat kan dus niet psychisch zijn.
Ik heb een tijdje geleden bij wijze van test naar eer en geweten een online zelftest ingevuld om te achterhalen of ik "hypoglykemie" had. En ja hoor, ik bleek dat aan de hand van die vragenlijst te hebben. Let wel, ik vind mijzelf gezond, ik voel mijzelf goed en heb niet het idee dat ik ergens last van heb. Ik ben kritisch genoeg om de waarde van zo'n test in twijfel te trekken, maar een ander kan zichzelf daardoor ineens "ziek" zien en bepaalde, niet belangrijke gebeurtenissen (men voelt zich eens moe op een middag) ineens toewijzen aan die ziekte. Een ander die dit ziekte-kader niet heeft, zal gewoon stellen "ach joh, ben gisteren wat te laat naar bed gegaan".
Ook bij fibromyalgie zijn er een aantal symptomen (bijv. depressie, niet uitgeslapen zijn) die multi-interpretabel zijn en het aanwezig zijn van deze symptomen duiden niet per definitie op een fysiek gemanifesteerde ziekte, maar kunnen ook indicaties zijn van een "ordinaire" depressie.
Met andere woorden: mensen kunnen zichzelf heerlijk bezig houden met allerlei "ziektes" die vooral te maken hebben met een psychische factor.
Een topic naar mijn hart! Inderdaad, ben het er enorm mee eens dat veel van de diagnoses nogal scheef zijn. Momenteel is autisme ineens weer alomtegenwoordig. Een paar jaar gelden werd je om de oren geslagen door mensen met hypoglykemie, daarna werd het ME, daarna RSI, daarna hooggevoeligheid, daarna ADHD, ach, enfin. Er schort nogal wat aan de diagnose-stelling in Nederland. Mensen zijn totaal niet in staat type I en type II fouten te erkennen in diagnoses.
Mensen zijn hartstochtelijk bezig met het zoeken naar de bevestiging van hun ziekte, terwijl ontkenning van een diagnose (dan wel hypothese) vele malen inzichtelijker is.
Artsen worden, denk ik, door de (te) mondige, etiket-eisende mensen bijna gedwongen Type I diagnoses te stellen. Wanneer ik het er over heb met artsen, wordt dit ook erkend. "Dan maar" een diagnose en een etiket om van dat gezeik van een patient af te zijn.
Daarnaast, mensen willen gewoon niet inzien dat fysiek ervaren pijn een psychologische basis kan hebben. Dat er zoiets bestaat als spanningshoofdpijn willen mensen dan nog wel erkennen, maar bijvoorbeeld spierpijn, ervaren in benen, o nee, dat kan dus niet psychisch zijn.
Ik heb een tijdje geleden bij wijze van test naar eer en geweten een online zelftest ingevuld om te achterhalen of ik "hypoglykemie" had. En ja hoor, ik bleek dat aan de hand van die vragenlijst te hebben. Let wel, ik vind mijzelf gezond, ik voel mijzelf goed en heb niet het idee dat ik ergens last van heb. Ik ben kritisch genoeg om de waarde van zo'n test in twijfel te trekken, maar een ander kan zichzelf daardoor ineens "ziek" zien en bepaalde, niet belangrijke gebeurtenissen (men voelt zich eens moe op een middag) ineens toewijzen aan die ziekte. Een ander die dit ziekte-kader niet heeft, zal gewoon stellen "ach joh, ben gisteren wat te laat naar bed gegaan".
Ook bij fibromyalgie zijn er een aantal symptomen (bijv. depressie, niet uitgeslapen zijn) die multi-interpretabel zijn en het aanwezig zijn van deze symptomen duiden niet per definitie op een fysiek gemanifesteerde ziekte, maar kunnen ook indicaties zijn van een "ordinaire" depressie.
Met andere woorden: mensen kunnen zichzelf heerlijk bezig houden met allerlei "ziektes" die vooral te maken hebben met een psychische factor.
