Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?

Om even kort te reageren:

Bijvoorbeeld ADHD is niet zomaar alle dagen heel druk, er hangt nog veel meer omheen. Vooral als dit op latere leeftijd wordt geconstateerd heeft men een enorm gevoel van falen en niets kunnen / tot niets in staat zijn.



Maar ook ik, zelf ADHD gediagnosticeerd, ben het met je eens dat er de laatste jaren wel veel mensen rondlopen met iets van een één of andere ziekte / aantoonbare hersendisfunctie in zich. Feit blijft volgens mij dat mensen die ergens echt last van hebben (dus daadwerkelijk ziek zijn / een stoornis hebben) dit zelden willen / zullen tonen aan de buitenwereld. Ik ben in ieder geval niet trots op mijn leven met de stoornis ADHD...

Boeiend wat je aankaart,Prosperina,en ik denk een stelling die veel kanten heeft.Bv. we leven duidelijk in een gemedicaliseerde maatschappij.Ik bedoel daarmee dat artsen maar ook leken, het liefst alles in een hokje proberen te plaatsen.Zodat we er wat mee kunnen.Dit is overigens niet altijd negatief.Uiteindelijk heb je dan ook een soort van basis van waaruit je een behandeling kunt beginnen.Maar daarnaast is er tegenwoordig zoveel info voor leken dat sommige mensen met vage klachten al zelf al een soort van diagnose kunnen stellen.Zonder enige medische voorkennis,en mss wat voorbarig..

Ik wil hiermee overigens niet zeggen dat ik het eens ben met de term "modeziekten" voor bv ME, fybromyalgie,RSI,CVS,whiplash etc..

In geval van CVS zijn er in de hersenen wel degelijk afwijkingen gevonden (in de grijze stof van de hersenen als ik het goed heb).Verder werd RSI al in de 13e eeuw beschreven met precies dezelfde sypmtomen als nu.Nl door monnikken die urenlang boeken kopieerde door met een ganzeveer uren te zitten schrijven in dezelfde houding.Ze hadden exact dezelfde symptomen bv. veel pijn in de polsen.Alleen heette het toen "schrijverskramp".

Ook de whiplash werd al lang geleden in 1914 beschreven, toen er niet eens zo lang auto's waren.Maar al wel ongevallen dus. En het slachtoffer had toen na een aanrijding van achteren ,last van hevige nek/hoofdpijn na een kop/staartbotsing en slingerbeweging van zijn hoofd .Typisch geval van whiplash dus..

Overigens werd een nu bekende ziekte (maar al ontdekt eind 70'er begin 80'er jaren ,maar die pas later echt gediagnosticeerd kon worden) aanvankelijk ook als "psychisch" bestempeld.Omdat echte diagnostiek toen nog niet lukte en de symptomen nogal vaag/algemeen waren.Nu kennen we die ziekte onder de naam HIV/Aids...tsja...

Persoonlijk ben ik wel voorzichtiger geworden met het oordelen over "modeziekten" (ook door eigen ervaring met een whiplash in het verleden).

Skylar2, als fibromyalgie door een reumatoloog is vastgesteld komen er wel wat meer criteria bij kijken dan bij een internettest.

Ikzelf heb reumatoide artitis, maar als mijn reumatoloog niet zo thuis zou zijn geweest in reuma en dan met name in de niet aantoonbare varianten van reuma was ik waarschijnlijk ook naar huis gestuurd met: het zit tussen uw oren, want in het bloed is niks aantoonbaar.

Niet alles wat niet aantoonbaar is bestaat niet of is een modeziekte. Ik geef het je te doen om dagelijks met pijn te moeten leven. Ik doe het namelijk al.

Hoi Proserpina,



Al een poosje volg ik met enige regelmaat jouw topics.

Soms verbaas je me, nu en dan ontroer je me en weer een andere keer heb ik met je te doen. Maar bovenal heb ik respect voor je.

Naar mijn idee ben jij manisch-depressief en zit je voor zover ik in kan schatten in een hypomane fase. De depakine die je nu gebruikt zou kunnen helpen maar ik denk dat je beter af bent met lithium.

Ken jij 'de onrustige geest' van Kay Redfield Jamison? Zo niet, dan zou ik je aanraden om dit te lezen. Ik denk dat je er veel in zult herkennen.

Kay is hoogleraar in de psychiatrie (in de vs) en manisch-depressief. Net als jij hoogbegaafd en zeer gedreven. Iets dat overigens veel voorkomt bij mds-ers.



Iets over mijzelf: Ben inmiddels 40+ en vanaf m'n 14e last van depressies. Diverse opnames op een PAAZ tijdens m'n tienerjaren. Men kon toen geen diagnose stellen, ging er van uit dat die depressies ontstonden vanwege onstabiele jeugd.

Rond m'n 30e werd ik na een zware depressie, manisch/psychotisch door (klassieke) anti-depressiva en werd ik opgenomen in een psychiatrisch zh.(waar ik na 10 dagen wegvluchtte omdat er met mij niets aan de hand was, vond ik )

Daar werd de diagnose (na 16 jaar!) mds gesteld. Ben daar ingesteld op lithium en dat gebruik ik nog steeds en heb nagenoeg geen last van bijwerkingen. Sinds die tijd ben ik redelijk stabiel hoewel ik van tijd tot tijd nog wel last heb van een sombere periode. Door extra AD te slikken tijdens zo'n episode, is het best leefbaar. Wanneer ik me daarna weer goed voel dan stop ik met de AD en doe het alleen met lithium.

Bij mij werkt dat preventief voor zware depressies. Manisch ben ik maar 2 keer geweest maar dat hoef je maar één keer geweest te zijn om de diagnose

mds te krijgen. M'n arts sprak laatst over een unipolaire stoornis bij mij.



Dit is erg off-topic maar ik wilde je e.e.a. toch een keer 'vertellen'. Wie weet heb je er wat aan.



Sterkte!

xD.

Proserpina, dan is jouw posting onterecht in mijn verkeerde keelsgat geschoten. Het lastige met teksten zo zwart op wit is dat het soms anders kan overkomen dan is bedoeld, het is dan maar net hoe een ander het interpreteert.



Toch is het imo sowieso gevaarlijk te oordelen over de klachten van een ander. Ik heb wel eens hard geoordeeld over een ander, en als ik dan meer info kreeg (info die die persoon bijvoorbeeld had verzwegen) moest ik bekennen dat ik het toch bij het verkeerde einde had. Ook al gaat dat natuurlijk niet altijd op.

Pros, als ik zo de meer recentere berichten van je lees, ben jij vooral heel erg zoekende.

Zoekende naar een verklaring, een behandeling...en vooral een oplossing.



Om de een of andere reden (wellicht de ervaringen uit je omgeving..) heb je kennelijk een afkeer tegen een aantal 'etiketjes' en laat jij nu nèt een van die labeltjes van jouw psych gekregen hebben!



Misschien sla ik de plank volledig mis hoor, maar mijn gevoel is dat je jouw diagnose verwerpt, juist omdat die in jouw ogen 'te min' en 'te vaag' is.

Omdat je geen modeziekte wilt (omdat jij bij die modeziekte zelf al je bedenkingen hebt, dus nogal lullig als je hem dan zelf blijkt te hebben).

Omdat je wellicht bang bent dat mensen jou nèt zo zullen beoordelen (aansteller of zo) als het oordeel dat jij zelf hebt.

Liever zou je misschien een meer 'gedegen' ziekte of stoornis als diagnose hebben, iets wat meer 'gewicht' in de schaal legt en jezelf meer rechtvaardiging geeft voor de klachten die jij torst.



Maar ik ben het met de vorige schrijfsters eens: wees voorzichtig hoe je oordeelt. Mensen zullen niet snel met hun klachten te koop lopen en daarmee kan een diagnose in jouw ogen al snel overdreven zijn. Maar jij kan niet in hun hoofd kijken, niet achter hun voordeur gluren, niet meevoelen in hun (verborgen) ellende.



Dat je veel hoort over de zg. modeziekten komt ook door verbeterde informatievoorziening (internet e.d.) en grotere alertheid hierop. Symptomen en signalen worden hierdoor sneller opgepikt en een diagnose eerder gesteld.

En dat is, in mijn ogen, alleen maar goed. Waarom zou iemand jaren door moeten worstelen met vage en schijnbaar ongrijpbare klachten, als een diagnose (en behandeling/medicatie) een wereld van verschil kan maken?



Stèl dat je inderdaad een modeziekte hebt Pros en stèl dat goed afgestemde medicatie ècht helpt, wat kan jou het dan schelen dat je Borderline hebt of ADHD of whatever..?

Jij bent toch op zoek naar een oplossing? Waarom dan een mogelijkheid verwerpen, alleen omdat die in jouw ogen 'minderwaardig' is?

Hiermee sluit je voor jezelf al een hele grote en belangrijke optie buiten!

frapant dat juist op zo'n topic de diagnoses over elkaar uit de lucht komen vallen...

Hoi prospernogiets,



ik kan het niet laten om te reageren, omdat jouw manier van denken me ergens een beetje kwetst. Maar ook omdat ik jouw denken ergens wel kan begrijpen. Wat dat betreft lijkt jouw manier van in het leven staan wel erg op de manier waarop ik een aantal jaren geleden in het leven stond. Ook spartaans en calvinistisch. Vooral niet aanstellen, maar doorgaan.



Maar ik heb er op terug moeten komen en ik heb bij dit soort topics altijd zoiets van 'zeg ik er nu iets over of bewaar ik mijn energie lekker voor mezelf'. Je zult nl. altijd mensen hebben die het beter (denken te) weten en je kunt toch niet iedereen overtuigen dat je géén aansteller of wat dan ook bent. Er zullen altijd mensen zijn die op basis van hun eigen leven jun eigen oordelen hebben. Maar toch probeer ik je even mijn kant van het verhaal mee te geven. Doe ermee wat je wilt.



Ik heb in jouw andere topic iets gelezen over je anti-pathiën omtrent borderline. Daarover later meer.



Wat ik erg herkenbaar vind in mijn leven is dat ik op een gegeven moment inderdaad in een fase terecht kwam, waarbij ik op zoek was naar een (vooral) medische/fysieke diagnose. Ik kon niet geloven dat ik iets spychisch zou mankeren en al mijn lichamelijke klachten moesten toch ergens vandaan komen?? Op een gegeven moment werd ik er zo wanhopig van, dat het me eigenlijk niet eens meer kon schelen wat dat fysieke dan zou zijn. Als het maar een naam zou hebben. Want op het moment dat het een naam had, beelde ik het me niet in, was ik geen aansteller of hypochonder en bovenal, was het op te lossen! Hop, pil erin, dieet volgen of wat dan ook, maakt niet uit, maar ik zou er eindelijk iets mee kunnen doen. Het zou misschien over kunnen gaan....ik zou weer 'gewoon' zijn.



Het liep anders. Ik liep zo vast in mijn leven en werd zo wanhopig van mezelf (niet in de eerste plaats door mijn lichamelijke klachten, maar door hoe ik in mijn koppie in elkaar stak) dat uiteindelijk dagbehandeling voor mij de enige optie werd. Ik heb tijdens dagbehandeling o.a. ook veel aandacht moeten besteden aan mijn fysieke klachten (enorme vermoeidheid, enorme buikpijnklachten door spastische darm, exceem over mijn hele lichaam, telkens terugkerende nierbekken ontstekingen gevolgd door anti-bioticakuur tig, continue 3 steeds afwisselende abcessen aanwezig in liezen of oksels, ook wel hidradenitis genoemd, etc.). Om uit te sluiten dat er echt geen lichamelijke oorzaak was. Want dat zou dan betekenen dat mijn lichaam sterk somatiseerde door psychische oorzaken. Het voelde als een gevecht tegen molens, want ik was overtuigd dat het iets fysieks was (hell, dat exceem en abcessen en ontstekingen had ik toch zeker niet verzonnen???). Maar "helaas" werd er niks gevonden. Dus moest mijn focus in dagbehandeling weer komen te liggen op mijn psychische functioneren.



Nadat ik na anderhalf jaar dagbehandeling had verlaten en in vervolgbehandeling zat, heb ik voor het eerst van andere therapeuten te horen gekregen dat ik tijdens dagbehandeling een waarschijnlijkheidsdiagnose borderline had opgeplakt gekregen, tesamen met dysthyme stoornis. Ik wist niet wat ik hoorde en flikkerde zowat van mijn stoel. Ben er ook erg boos over geweest, want hoe kunnen zij mij nu van borderline betichten. Ik had in mijn hoofd daar een heel type van gemaakt, met vooral veel drama en aanstelleritis. Ik zag en zie mezelf he-le-maal niet zo. Zo zie je maar, ook ik had en heb ongetwijfeld mijn vele vooroordelen.



En het gekke is, in de loop der jaren heb ik meerdere borderliners leren kennen en we verschillen allemaal van elkaar als de noordpool met de evenaar. En toch hebben we een boel gemeen, nl. onze klachten.

Maakt niet uit wat voor naam je het geeft en of je er wel of niet een diagnose opplakt. Voor mijn part is het inderdaad een vergaarbak van allerlei syndromen en symptomen. Maar wat ons bindt is het omgaan met bepaalde klachten. En voor wat ik ervan meemaak op een -meestal- heel positieve manier.



Ook mijn behandelaar rept met geen woord over borderline. Net als in dagbehandeling niet. Voor hetzelfde geld is mijn diagnose allang weer vervangen voor een ander of ben ik diagnose vrij. Geen idee. We hebben het alleen maar over zo goed mogelijk omgaan met wie ik ben en wat ik aan kwaliteiten heb en waar ik rekening mee moet houden en dat is het uitgangspunt. Volgens mij is het zo passé om te denken in persoonlijkheidsstoornissen (voor zover ik weet willen ze die er uberhaupt uitknikkeren in de GGZ).



Wil niet zeggen dat ik het er zelf altijd even makkelijk mee heb dat niemand meer wil reppen over diagnoses. Want eerlijk is eerlijk, ik merk aan mezelf dat ik onzeker wordt van de status dat er niet over gepraat wordt. Ik word onzeker dat ik niet (meer) weet of dat wat ik heb met recht bestaat of dat ik dan toch een aansteller ben (als het een naam heeft, lijkt het ook inene voor de omgeving beter te accepteren en dat geldt ook voor mij). Het maakt me onzeker, maar ik ga er zeker niet om vragen. Bang als ik aan de andere kant ben dat er weer vanalles over me gedacht wordt door mijn behandelaar. Dat ik een naampje nodig heb om me achter te verschuilen of wat dan ook. Daar ben ik te trots voor. Dus dan maar dit vage niemandsland waarin IK het uitgangspunt ben (als men dan ook gelijk even verteld wie IK is haha...).



Voor wat betreft depressies. Ik heb zelf altijd gedacht en gemeend dat ik geen depressie had. In mijn ogen was iemand met depressie iemand die in de ene hand een scheermes had en in de ander een pot met pillen. Bovendien zou je dan zéker niet in staat zijn tot cynisme of grappen van wat voor soort dan ook. Want je bent immers depressief en dus zit er geen greintje humor meer in. Alleen maar tranen ofzo. Kortom, als je depressief was, zat je aan de bodem en zolang je niet aan de bodem zat, was je niet depressief. Ik dus ook niet.

Wist ik veel dat depressies ook in gradaties voorkomen en dat ook ik dus jarenlang rondgelopen heb met lichte tot matige depressies. Ben ik dan een aansteller als ik dan na jarenlang ontkennen (en vooral mezelf erg veroordeelde waarom ik toch niet normaal kon doen) tóch zeg dat ook ik last heb (gehad) van chronische maar milde/matige depressies.

OK, het merendeel heb ik geen acute doodswens gehad. Maar een dipje (her)ken ik en dit was zeker geen dipje.



Kortom, ik snap waar je ergens vandaan komt. Maar er wordt al zo snel zo hard veroordeelt over andere mensen. Tuurlijk zijn er altijd mensen die het erg nodig hebben om vooral te benadrukken wat er mis is met hen. Maar volgens mij zijn er vooral veel mensen die in het geheim worstelen met zichzelf. Want bijna niemand van ons "borderline" forum heeft het verteld aan de dirrecte omgeving en meestal weet alleen de partner het. Zo bang als we allemaal ook zijn om de harde oordelen van buitenaf.

Laatst was ik met een vriendin aan het fietsen en we hadden het over moeilijke mensen. Zij zei dat ze echt geen vriendschap zou willen hebben met iemand met borderline, want dat zijn zulke zuigende en dramatische mensen blabla. Ik heb maar wijselijk mijn mond gehouden en mijn vriendin weet niet beter dat dat ik een hele fijne gezellige en vooral niet zuigende en nuchtere vriendin ben. Vooral houden zo.

skylar2 schreef op 26 oktober 2007 @ 00:46:

Ha Proserpina!



Een topic naar mijn hart! Inderdaad, ben het er enorm mee eens dat veel van de diagnoses nogal scheef zijn. Momenteel is autisme ineens weer alomtegenwoordig. Een paar jaar gelden werd je om de oren geslagen door mensen met hypoglykemie, daarna werd het ME, daarna RSI, daarna hooggevoeligheid, daarna ADHD, ach, enfin. Er schort nogal wat aan de diagnose-stelling in Nederland. Mensen zijn totaal niet in staat type I en type II fouten te erkennen in diagnoses.



Mensen zijn hartstochtelijk bezig met het zoeken naar de bevestiging van hun ziekte, terwijl ontkenning van een diagnose (dan wel hypothese) vele malen inzichtelijker is.



Artsen worden, denk ik, door de (te) mondige, etiket-eisende mensen bijna gedwongen Type I diagnoses te stellen. Wanneer ik het er over heb met artsen, wordt dit ook erkend. "Dan maar" een diagnose en een etiket om van dat gezeik van een patient af te zijn.



Daarnaast, mensen willen gewoon niet inzien dat fysiek ervaren pijn een psychologische basis kan hebben. Dat er zoiets bestaat als spanningshoofdpijn willen mensen dan nog wel erkennen, maar bijvoorbeeld spierpijn, ervaren in benen, o nee, dat kan dus niet psychisch zijn.

Tis ook niet raar dat er zo hard gezocht wordt naar diagnoses, want als de patiënt er al neit om vraagt, dan willen verzekeraars het wel weten. Wat dacht je van keuringsartsen? Die doen volgens mij ook niks zonder een diagnose (al was het maar burn-out). Denk niet dat je bij het UWV aan moet komen met dat je last hebt van een dip, "alleen het gaat maar niet over. Gek he?"



Toen ik in dagbehandeling zat, werd ons in het begin verteld dat we allemaal gediagnosticeerd werden. Daar was ik nogal geïrriteerd over en vroeg of het niet ook mogelijk was dat je dagbehandeling volgde, zonder dat je een officiële diagnose had. Nou, dat kon niet zeiden ze. Want dan zou het niet vergoed worden dooe de verzekeraar/AWBZ? Dus je moet gewoon een naampje hebben, want that makes the world go round and round.



En voor wat betreft borderline: ik was met een stel mensen voor de grap allerlei ziektes op internet aan het scoren en ik geloof dat er bij veel mensen nogal wat herkenning was. Oh, maar dan heb ik ook borderline en oh, dan heb ik ook een narcistische persoonlijkheid. Er werd nogal grappend over gedaan in de trant van he schizo, gaat 'ie haha...dus tuurlijk kun je best hoog scoren als je alles erg serieus gaat nemen. Uitgangspunt moet dan toch maar zijn of je/jouw omgeving erge last hebt/heeft van dingen.

Proserpina, bijwerkingen kunnen vervelend zijn maar het is lastig om te achterhalen waar ze precies vandaan komen wanneer je verschillende medicijnen slikt. Bovendien kan het ook nog zo zijn dat je allerlei verschijnselen (geen zin in sex, droge mond, trillen enz.) krijgt door de (onderliggende) depressie.

Proserpina schreef op 26 oktober 2007 @ 19:11:

Daniek, hoe erg mijn depressie ook was, nooit heb ik last gekregen van een gestoorde seksuele functie (behalve dan met seroxat/paroxetine, dat ik geen orgasme kon krijgen). Wel van bijvoorbeeld veel antibiotica. Dit is niet hoe mijn lijf werkt, ook niet tijdens een depressie (depressie is veel minder ernstig als eerst). Dus terug naar de basisdosering en kijken waar het aan ligt door geen AD te nemen.

Een tip tegen de pijn en gebrek aan energie is Ultram (en ook een betere stemming). Ik ben laatst met iemand mee geweest naar de reumatoloog. De dame in kwestie vermoedde fibromyalgie. De reumatoloog zette op de folder een dikke streep door dat woord. Dat is volgens hem nu eens een restanalyse. Wekedelenreuma die je niet kunt constateren. Je hebt er ook niks aan, omdat een gerichte therapie met resultaat ontbreekt.



Haar huisarts had niks op met Ultram (niks met medicijnen), dat was een zwaar medicijn. Dat mevrouw door constante vermoeidheid en pijn (in de rug, op de tenderpoints) niet meer kon functioneren interesseerde haar niks. Ze bleef met niet werkende medicatie komen. Ultram zou versuffend werken. Dan weet je niet waar je het over hebt. Zeer spijtig

Fibro en borderline gaan regelmatiger dan anders samen. De Ultram werkt deels omdat het op de opium receptoren werkt, maar ook een SNRI is (zwakke uitvoering van Efexor).

Ik heb Ultram besteld en aan haar gegeven. Ze heeft dit haar arts verteld, die wilde toch nog liever verder met het niet werkende Paracetamol+codeine (wat niks deed).



De Ultram (tramadol hydrochloride) hielp in twee dagen. De reumatoloog schreef het zonder pardon voor 8 maanden voor. Het was een prima idee volgens hem.



Dit is nu 3 maanden geleden en de Ultram is DE verandering in haar leven, het laatste stukje. Met name is ze veel stabieler en heeft ze veel meer energie, de pijn is ook beter (ik denk 85%) maar niet volledig weg. De stemming is ook beter.

Het feit dat SNRI's zeer werkzaam zijn in depressies en borderline, doet mij vermoeden dat Ultram vooral daar op werkt.



Borderline is een valide diagnose die wezenlijk verschilt van bipolaire stoornis. Dit blijkt uit de reactie op medicatie. Voor borderline is bijvoorbeeld een veel hogere dosis SSRI nodig dan voor een standaard depressie om alle klachten te verhelpen.

Bij bipolaire stoornis is een SSRI meestal link en erg vaak wordt men manisch.

Een SSRI die aanslaat in borderlineneemt 80 tot soms 100% van de klachten weg. Dat kan bij bipolaire stoornis dus niet!

Er zijn diverse stoffen die in een borderliner wel en in een bipolaire persoon geen bizarre werkingen heeft.

Dit alle si terug te voeren op een wezenlijk verschil in hersenfunctie. We zien bij een borderliner dat de amygdalae (die emoties regelen, simpelgezegd) in hersenscans een extreme response is in borderliners en een veel tragere afbouw naar een normalere stemming.



ADHD...mijn vriendin werkt met kinderen die zwar gehadndicapt zijn, borderline hebben, atuistisch zijn en ADHD hebben. ADHD is overduidelijk een stoornis die aantoonbaar is.

Je kunt denken dat het mode is omdat er nu zoveel zijn, je kunt je ook afvragen waarom er zoveel meer zijn. Want dat laatste is ook mogelijk.Ik hou het bij mijn vriendin op haar werk geen 10 minuten uit. Druk is niet gewoon druk meer...het is echt totaal anders. Kijk eens naar Jochem Meyer...is dat gewoon een drukke man?

Goh, ik heb toch maar alle geluk van de wereld. Toen ik aangifte ging doen van sexueelmisbruik ontstond een complete hype (zo leek het wel) van misbruikte kinderen die aangifte gingen doen tegen de dader(s). En nu is ADHD een modeverschijnsel. En jawel er is een nieuwe hype en ik doe weer mee. Zoon heeft sinds een jaar de diagnose, ik heb de diagnose en binnenkort volgt ongetwijfeld de diagnose bij nog twee van mijn kinderen.

Ik denk dat het inderdaad geen opzet is om mensen te kwetsen met dit topic. Maar verdorie zo blij word ik niet van zoons diagnoses (hij heeft, jawel ook heel modieus, ook nog een autistische stoornis), de hyperactiviteit en tics van jongste, de dochter die intelligent genoeg is en het door de wanorde in haar hoofd niet meer trekt op school en als klap op de vuurpijl mijn eigen wanorde in hoofd en huis.

Mijn leven ligt momenteel eigenlijk behoorlijk in puin. Ik leef, ben druk met alle mogelijke testen voor de kinderen, allerlei groepen om mezelf op de rails te krijgen en houden. De diagnose en de medicatie zijn een stukje verlichting met direct volgend de rot klap waarom mijn leven deels gelopen is zoals het is. Tegelijkertijd spelen mijn angsten op, is mijn gevoel van onmacht groter dan ooit. En dáár hangt mijn gezin aan vast. Ik moet hen helpen terwijl ik zelf hulp nodig heb.

Leuk dat het gezien wordt als modeverschijnsel. Alleen had ik veel liever "normaal" geweest en had die rot diagnose met alles dat daarmee samenvalt mijn kinderen willen besparen.

Oh, voor ik het vergeet, ik heb ook de diagnose seizoengebonden depressie. Ook helemaal hip!



Pros, je zult het echt niet kwetsend bedoeld hebben. Maar tegen dit vooroordeel loop ik wél dagenlijks aan. Toppunt waren de dodelijke blikken richting jongste gister in een restaurantje. Voor zijn verjaardag heb ik hem mee uiteten genomen. Hoewel het hem grote moeite kostte is hij keurig op zijn stoel gebleven, zat niet overmatig te wiebelen maar kon hierdor zijn enorm irritante zenuwkuch niet bedwingen. Wat doe je dan, ga je als moeder uitleggen dat je kind ADHD heeft met als resultaat keus uit een meewarige blik of het onbegrip dat je met zo'n kind in een restaurantje durft te gaan zitten? Ik heb hem gezegd dat hij best mocht wiebelen, heb een een miniatuur knuffeltje in handen gegeven om geluidloos mee te wriemelen. En verder kon de mevrouw met de verstoorde blik van mij door de grond zakken. Uitleg geven doe ik namelijk niet meer. Op begrip kan ik juist door de hardnekkige vooroordelen te weinig rekenen.

Demichaelis, je weet echt veel over medicatie. Wil je eens bij het Borderline-topic komen kijken, dan zet ik daar wat voor je neer. Iemand wees me daarop en ik ben wel benieuwd wat je in mijn situatie zou aanraden..

Kom op Proserpina. Toon nou 's echt ballen. Ga met je eigen diagnose aan de slag, in plaats van die omtrekkende bewegingen van mensen om je heen beoordelen of ze al dan niet een modeziekte hebben.



Uiteindelijk zul je het toch zelf moeten doen. Of je het een naam geeft of niet, je zult ermee moeten leren leven. En het werd hiervoor al gezegd: de ene borderliner is de andere niet. Net zoals de ene ADHD-er de andere niet is, autisten hemelsbreed van elkaar verschillen, en de ene depressie anders is dan de andere. Besteed je energie niet aan wat anderen goed of fout doen, doe het gewoon op jouw manier.

lolotte wat een verhaal

je klinkt sterk

Proserpina schreef op 28 oktober 2007 @ 12:29:

[...]Mijn manier is niet echt aan te raden, KW. Ik doe werkelijk alles fout en het beter doen dan anderen kan ik werkelijk niet met de beste wil van de hele wereld.

Maar daar gaat het juist om: waarom zou je het beter moeten doen dan anderen? Hoe kan het nou dat je dat uit mijn post opmaakt, waar zeg ik dat? Ik heb het idee dat je jezelf maar blijft vergelijken met anderen, dat je maar steeds met een kritische blik van buitenaf naar jezelf blijft kijken. Dat je je maar steeds focust op de dingen die je ''fout'' zou doen. Dat je maar blijft denken dat je ''eigenlijk'' een aansteller bent - en dat je dan dit soort topics gaat plaatsen. Wie zwak is moet afgestraft worden.

(O ja, even voor de duidelijkheid: dat zeg ik dus niet he, ik denk alleen dat jij dat denkt.)



Wat kan het jou nou schelen dat een nichtje ten onrechte zegt dat ze borderline heeft... mensen zeggen aan de lopende band oerdomme dingen. En natuurlijk zijn er huisartsen die fouten maken. In elk beroep zijn er mensen die fouten maken.

Domme mensen en mensen die fouten maken, daaruit kun je toch geen conclusies trekken over het bestaan van een ziekte? Daaruit kun je toch niet concluderen dat ''veel te veel'' mensen ten onrechte gediagnosticeerd worden met deze ziektes? Je bent wetenschappelijk geschoold, je ziet toch zelf wel dat dit heel magere feiten zijn om zo'n vergaande conclusie uit te trekken? Waar is je onderzoek? Om hoeveel mensen gaat het?

Nee, ik weet dat het geen sarcasme is... helaas.



Waarom moeten mensen die klagen eigenlijk worden afgeranseld enzovoort?

Sorry, wilde mijn typo wijzigen,maar het werd een quote...

Robin75 schreef op 27 oktober 2007 @ 22:55:

Demichaelis, je weet echt veel over medicatie. Wil je eens bij het Borderline-topic komen kijken, dan zet ik daar wat voor je neer. Iemand wees me daarop en ik ben wel benieuwd wat je in mijn situatie zou aanraden..

Oke.

@ Proserpina,

Ik hoop dat je dit topic nog volgt, want ik kwam een artikel tegen dat vast interessant voor je is: Misdiagnosis of the gifted.



Gaat erover dat hoogbegaafden soms ten onrechte diagnoses krijgen als ADHD of borderline:



"When misdiagnosed gifted clients are prescribed medication to suppress the "symptoms of giftedness" there is the danger that the wonderful inner fury of the gifted process will be neutralized, thus minimalizing the potential for a life of accomplishment and fulfillment. "