Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?

Als ik iets uit mag leggen over Borderline: ik zie het niet echt als een ziekte, maar meer als iets wat je niet hebt gehad: aandacht, ruimte voor jezelf, je eigen ontwikkeling etc waardoor die gevoelens worden opeengesapeld en opeens ontploft de boel, want een mens kan zich niet een heel leven inhouden en onder bepaalde spanning en druk staan. DAt noemt men dan borderline, tenminste zo was het bij mij.



Je vertrouwt geen mensen meer, bent vervreemd van jezelf, dat is misschien meer een sociale stoornis en dat heb ik ook, maar bij de een uit zich dat anders dan bij de ander. Van veel borderliners is ook het grenzeloze gedrag bekend, maar dat is niet het enige kenmerk van borderline. Omdat ik niet in mezelf sneed en geen drugs gebruikte, werd ik niet op de afdeling borderline geplaatst, terwijl ik dat wel degelijk had. Ik deed ook alles voor de aandacht, vreselijk gewoon. Ik offerde mezelf volledig op voor een man, liet jaren over mezelf heen lopen omdat hij maar niet weg zou gaan en zo ging ik langzamerhand kapot en constateerde mijn behandelaar Borderline, terwijl ik daarvoor ook wel bepaalde klachten had, maar niet zo erg, in die mate.



Ik werd psychotisch, zag dingen die er niet waren, werd bang voor iedereen en bovendien was ik boos, vreselijk boos en dat ben ik nu nog. Van een opofferende vrouw ben ik een vreselijk boze vrouw geworden die niets meer pikt, van niemand niet en dat is ook niet altijd goed, maar ik ben het zat dat er misbruik van me wordt gemaakt en dat er over mijn grenzen wordt gelopen en dat uit ik af en toe teveel aan mijn vriend die daar ook wel eens moe van wordt, maar ik ben met dingen geconfronteerd geweest die niet normaal waren.



Mijn ex was nl. illegaal in Nederland en zijn hulpvraag was elke dag zo groot dat ik er niet meer aan te pas kwam en dat doet zeer, elke dag nog. Ik voel me daarin genegeegd, verwaarloosd, net zoals dat vroeger was. Mijn ouders heb ik ondertussen wel vergeven, ze konden niet anders, maar van binnen heb ik een leegte, een gemis aan aandacht, aan opvoeding, aan correctie, wat mag en kan ik wel en wat mag en kan ik niet, dat vind ik nog steeds erg moeilijk. Aan de ene kant ben ik zeer beperkt en strak gehouden onder te zware regels die voor mij zeer onrechtvaardig overkwamen, volgens mij sloegen ze nergens op en waren ze er alleen maar voor bedoeld om de mens in het gareel te houden, maar dat werkte niet voor mij, ik vond dat niet eerlijk en niet menselijk, de mens kwam hierdoor niet tot bloei etc.



Maar goed, vanuit zulk soort opvoeding, kan je al een stoornis krijgen, want je mist de vrijheid, de liefde en de menselijkheid van je ouders en van de andere mensen die je opvoeden. Voortdurend zit je onder de plak en voortdurend krijg je op je kop: dit mag niet en dat mag niet en dat wordt dan op zulk een manier gezegd dat je er niet tegenin durft te gaan, maar vanbinnen krop je jezelf op en krijg je krampen en spanningen.



Dat heeft bij mij dus geescaleerd, toen mijn ex opgenomen werd in de gevangenis, toen kwam bij mij alle woede en alle frustratie eruit, in 1 keer, zo zie je maar weer, wat je opkropt, kan nog zolang verborgen zitten, op eeen gegeven moment barst de bom toch en komt alles eruit, en wie krijgt er dan de schuld van je gedrag: jij, jij bent de slechterik, jij had dat allemaal niet toe moeten laten, dan gaat het dus over eigen verantwoordelijkheid, maar wat had je te zeggen als kind? Niets, want je hebt dan nog geen eigen wil en als je ouders je strakhouden, heb je toch echt niets te zeggen. Dan ontwikkel je geen weerstand vanbinnen en dan denk je dat het normaal is om over je heen te laten lopen, je weet immers niet anders, want thuis had je ook niets te vertellen.



Met deze buien heb ik me dus op laten nemen in een kliniek, omdat ik niet meer voor mezelf instond. Ik kon mijn ex wel wat aandoen en dat is toch geen goede reactie. Ik was voortdurend boos op alles en op iedereen en ik wist niet meer wat ik met mezelf aanmoest.

quote:Proserpina schreef op 25 oktober 2007 @ 18:53:

Ik ken genoeg mensen die koketteren, en volgens mij hebben zij enkel chronisch aandacht tekort. Of sommigen beelden het zich in. Ik geloof niet in die absurde stijging van ADHD-gevallen. Ik denk dat de diagnose sneller gesteld wordt om er maar vanaf te zijn. Heel mijn familie is zo (om maar arbeidsongeschikt te kunnen zijn) en ik vind het smerig. Ik uit ook nooit dat ik depressief ben, ik schaam me de tyfus.

Late reactie hierop (ik ben nieuw op het forum en zit me hier en daar wat 'in te lezen'): dat je familieleden het etiket ADHD willen hebben om maar arbeidsongeschikt te zijn vind ik maar vreemd. Eerder uitzondering dan regel denk ik. Volgens mij zoeken de meeste mensen toch hulp omdat ze een probleem hebben en dat graag opgelost willen hebben.



Bij mij wordt nu onderzocht of ik ADHD heb. Ik heb al heel lang o.a. studieproblemen, problemen met afspraken onthouden, concentratieproblemen etc. Heb lang te horen gekregen dat dat kwam door depressie, maar tegenwoordig zit ik prima in m'n vel en ondanks hard werk en prima IQ haal ik nog steeds structureel minstens de helft van mijn studiepunten niet. Docenten snappen er ook niks van. Een maand geleden heb ik (na jaren lang kop in het zand -- ik ben onderhand tiendejaars) besloten dat ik toch graag eens wil laten onderzoeken waar dit door komt, zodat ik er wat aan kan DOEN. Zodat ik hopelijk gewoon af kan studeren, een baan kan vinden en daarmee eindelijk financieel onafhankelijk wordt. Ik zoek een oplossing, geen probleem of excuus.



Ervaringen van de afgelopen tijd (en ook weer zoiets als dit topic) hebben me wel gelijk duidelijk gemaakt dat ik, als ik diagnose ADHD (of wat dan ook) zou krijgen, daar zeker niet te koop mee ga lopen. Alleen al omdat je dan vaak gelijk zo'n hoop uit moet gaan leggen over die 'stoornis' (wat ik saaie gesprekken vind, zo interessant vind ik psychische afwijkingen niet, van mezelf noch van anderen, alleen maar lastig) en mensen vaak erg sceptisch zijn (zie ook dit forum). En die scepsis kun je vaak alleen proberen weg te nemen door veel erg persoonlijke info prijs te geven, waar ik in veel gevallen gewoon geen trek in heb. En zelfs dan zijn mensen volgens mij vaak niet te overtuigen. De paar kennissen waarbij ik mij iets liet ontglippen over dit onderzoek reageerden lacherig: "O maar het geeft toch niet als je een tijdje wat minder punten haalt, als je maar lol hebt" Nou veel lol heb ik dus niet speciaal en 'een tijdje' duurt bij mij nu ook al weer iig sinds de basisschool...



Als ik daarentegen vertel dat ik een heel goed boek heb gelezen, hoop een bepaalde stage te krijgen of iets mafs heb meegemaakt is er bij dezelfde mensen opeens geen scepsis te bespeuren ('hoe weet je nou zo zeker dat dit een goed boek is, iedereen denkt wel eens dat ie een goed boek leest' -- nou nee, dat is de reactie dus nooit...).



Oftewel: terwijl de problemen waar ik nu hulp voor zoek veel persoonlijker zijn en ik me er dus veel kwetsbaarder onder voel, worden mensen tegelijkertijd vele malen kritischer. Niet echt een lekkere combi. Zou wel prettig zijn als mensen soms wat verder wilden kijken dan hun neus lang is en niet alleen op zoek zouden zijn naar bevestiging van hun eigen vooroordelen.

Tegelijkertijd ben ik me er volkomen van bewust dat labels zoals borderline, ADHD etc ook maar tijdelijke etiketten zijn. Over tien jaar heet het misschien allemaal weer heel anders, worden andere symptomen als 'hoofdkenmerk' bestempeld etc. Wat bv aan het einde van de 19e eeuw 'hysterie' heette wordt nu mogelijk 'borderline' genoemd.



Of niet borderline, maar 'geemancipeerd'. Elke maatschappij stelt eisen aan mensen en wie daar niet aan kan voldoen omdat z'n koppie radicaal anders werkt zal daaraan vaak niet kunnen voldoen. Wie als probleemgeval wordt gelabeld zegt daarmee in veel gevallen misschien meer over die maatschappij dan over die 'probleemgevallen' zelf... (zeg maar de Foucaultiaanse visie). Homofilie geldt tegenwoordig godzijdank ook niet langer als psychische stoornis.



En toch... als ik naar mezelf kijk... ik leef nu eenmaal in deze tijd, in deze maatschappij, en ik zou gewoon graag de middelen (waaronder kennis en vaardigheden, en als het echt nodig is ook de pillen) tot mijn beschikking willen hebben om een prettig leven te leiden. En als een diagnose me daarbij kan helpen, dan sta ik daar dus voor open.

Heb na laatste bericht nog wat meer posts gelezen... Net als jij perspolina worstel ik dus ook wel met dat etikettenplakken. Heb er lang een grote afkeer van gehad. Mijn conclusie: wel/niet diagnose zoeken blijft een afweging, die je denk ik alleen voor jezelf of desnoods je eigen kinderen kunt maken

quote:Proserpina schreef op 25 oktober 2007 @ 17:55:

Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?



]



Sarcastische mode aan: Nee joh, depressie, ach zo'n modewoord als dat dat is, daar moet je gewoonweg geen aandacht aan besteden. Ze stellen zich zo aan die jeugd van tegenwoordig en dan maar medicijnen slikken, die pillen zitten vol met troep, echt, dat is hartstikke slecht voor een mens.



Mijn examen klas.....het hoofd van de school heeft een mededeling....Ja, jongens Jonne is er niet meer....hij dacht dat hij niet goed kon leren....hij dacht dat hij het niveau van de klas omlaag trok...Jonne heeft zich verhangen! Nou ja, dat laatste nieuws hoorden we later dus pas, wel dat het zelfmoord was....dat verzwegen ze niet .....



Waarmee ik maar wil zeggen.....sommige mensen zijn dus WEL echt depressief. En depressiviteit is toch een dodelijke ziekte.

Het is makkelijke alle niet-gedefinieerde ziektes te bagatelliseren, tot het jezelf overkomt. Roep niet te hard. Morgen ben je zelf ziek (depressief of chronisch vermoeid). Het kan zomaar gebeuren.



Veel modeziektes bestaan al heel lang. Ze hebben alleen nu pas een naam gekregen (burnout, adhd, depressie enz). Helaas geldt nog steeds; zolang er geen wetenschappelijk bewijs geleverd kan worden zit in je hoofd. We ontkennen nog steeds niet dat je geest en lichaam elkaar ziek maakt of gezond houdt. Ik denk dat we moeten stoppen met overal een oordeel over te hebben..mensen voelen wat ze voelen en verdienen het serieus te worden genomen ongeacht het label.

Ik ga er nog een modeziekte tegenaan gooien: de prikkelbare darm. In feite een intolerantie voor een hoop ongezonde voedingsmiddelen. Ja, ik heb er een, en ja, soms is het lastig. En ja, als ik iets verkeerds eet, dan mag ik rennen naar de pot. Soms doet mijn buik zeer, maar dat heeft iedereen. Het heeft wel wat voordelen: ik ben in een paar maanden een kilo of 10 afgevallen, puur en alleen doordat ik nu een directe aanleiding heb om heel gezond te eten (ongezond is rennen en daar heb ik dus geen zin in). Ik ben er niet voor naar een huisarts gegaan, omdat het me juist compleet onlogisch lijkt. Zit je daar, 100 onderzoeken later, "ja mevrouw, u heeft een prikkelbare darm. Er zijn geen medicijnen en succes met het uitvinden wat wel en niet gaat." Goed, dat kan ik dus ook gewoon zelf.



Wat ik wel naar vind zijn mensen die ook een (vooral de mensen met een gediagnostiseerde) prikkelbare darm die daar ongelooflijk over lopen te zeiken, maar dan wel nog steeds zwaar ongezond eten. En dan zichzelf ziekmelden omdat ze een diarree-aanval hebben. In dit geval geldt eigen schuld, dikke bult. Het is lastig, maar echt ziekmelden zou ik dus nooit doen. Rekening houden met je eigen lichaam en goed naar je lijf luisteren... En de rest die dus loopt te zeiken, hou maar op.

Ja het blijft lastig al die etiketjes van dingen die je aan de buitenkant niet kunt zien. Dit komt ook door mensen die het misbruiken en mensen met weining inlevingsvermogen. Maar ik denk dat het maar een klein percentage is die niet wil deelnemen aan de maatschappij en daarvoor zon etiketje gebruiken. De rest mankeert echt iets en daarom zou je eigenlijk iedereen serieus moeten nemen..tenzij je zeker weet dat het iemand is die bij de laagste percentages hoort..Maarja misschien ben ik wel naief hah..Ik heb iig een burn-out..pff das echt een woord van de laatste jaren. Vervelend is het wel en dat is zacht uitgedrukt. Het is niet zo dat ik lekker vakantie zit te vieren ofzo..Maarja ik besef me ook dat het moeilijk uit te leggen blijft. Modeterm of niet..het is niet voor niks bedacht en het is daadwerkelijk een ziekte..Wat het ook lastig maakt is dat je het in verschillende gradaties kan hebben..Elk persoon is anders. Het is niet zo zoals de symptomen bij griep( wat trouwens het vaakst word gebruikt als smoes voor een weekje vakantie) en dat heeft iedereen weleens. Maargoed als je iemand in je buurt hebt met 1 van deze etiketjes weet je ook wel of je daar iets mee moet of wil. Ik ben iig erg blij met de mensen om mij heen, die mij gelukkig serieus nemen hierin.

Ik heb alleen de openingspost gelezen, dus ik weet niet of er inmiddels wat meer nuance in de discussie is ontstaan.



Maar ik wou even zeggen dat ik me toen ik zwaar depressief was op zijn zachtst gezegd niet erg 'modieus' voelde. Ik heb overigens altijd in mijn eigen onderhoud voorzien, het was dus geen excuus omdat ik geen zin had om te werken. Alleen dingen als studie, relaties, etc. zijn er wel gigantisch door mis gelopen.

Ik ben het wel eens met de topicschrijfster. Mijn geval is helemaal bizar. Het blijkt dat een therapeut 10 jaar geleden de diagnose Borderline bij mij heeft gesteld, maar mij daar nooit iets over heeft gezegd. Ik kwam bij deze therapeut i.v.m. de gevolgen van ernstige mishandeling van ex. Ik ben een paar keer bij deze therapeut geweest.

Nu 10 jaar later ging ik naar de huisarts i.v.m. slaapproblemen en dip. Via de verwijsbrief kwam ik erachter dat er Borderline in stond.

Aangezien ik weinig tot geen symptomen heb van Borderline heb ik dit aan de huisarts gemeld. Ze wil het niet veranderen....Erg trendy

Permanentia,

volgens mij is een huisarts verplicht dingen die jij niet in het dossier wil te schrappen, tenzij je er door in gevaar gebracht wordt. Als ze weigert met het argument dat je daardoor in gevaar komt, zou je kunnen aandragen dat je er al 10 jaar mee leeft zonder ooit in gevaar gekomen te zijn.



Als je nu voor de slaapproblemen/dip bij een psycholoog terecht komt zou je ook kunnen vragen wat zijn/haar mening is over deze diagnose. En of hij/zij deze mening in een brief naar de huisarts wil zetten. (al loop je natuurlijk wel een risico dat deze ook vindt dat je borderline hebt, maar mocht dat het geval zijn dan is het misschien toch iets om eens over na te denken)

quote:Mathilda1 schreef op 25 januari 2009 @ 12:11:

Permanentia,

volgens mij is een huisarts verplicht dingen die jij niet in het dossier wil te schrappen, tenzij je er door in gevaar gebracht wordt. Als ze weigert met het argument dat je daardoor in gevaar komt, zou je kunnen aandragen dat je er al 10 jaar mee leeft zonder ooit in gevaar gekomen te zijn. Is dat zo? Niet dat ik het weet, maar het klinkt een beetje vraamd. Binnenkort moet ik op keuring voor een permanent visum (emigratie dus) en dan zou ik dingen kunnen laten wissen die het verkrijgen wel eens in de weg konden staan? Klinkt niet echt aannemelijk.

Uw dossier en privacy



Recht op correctie en vernietiging



Correctie

Als u vindt dat uw dossier feitelijk onjuist, onvolledig, niet relevant of in strijd met een wettelijk voorschrift is, kunt u de arts vragen deze te corrigeren. U kunt hem ook vragen een door u afgegeven (aanvullende) verklaring over de gegevens, voorzien van naam, datum en handtekening, aan het dossier toe te voegen. Een verzoek om correctie kunt u schriftelijk indienen bij uw behandelend arts of bij de klachtenfunctionaris. Binnen 2 weken hoort u of, en zo ja, in hoeverre aan uw verzoek wordt voldaan.



Vernietiging

U kunt uw arts vragen (een deel van) uw gegevens te vernietigen. Uw arts moet dit verzoek binnen 3 maanden uitvoeren. Hij hoeft dit niet te doen als het bewaren van de gegevens van aanzienlijk belang is voor iemand anders dan uzelf. Bijvoorbeeld als er sprake is van een erfelijke ziekte of als een kans bestaat dat er een juridische procedure tegen de hulpverleners of het ziekenhuis volgt. Een verzoek tot vernietiging moet u schriftelijk indienen bij het Centraal Medisch Archief van het ziekenhuis.



Geschil

Het kan gebeuren dat de arts weigert u één van bovenstaande rechten te verlenen. Wanneer u het hier niet mee eens bent, kunt u contact opnemen met de klachtenfunctionaris van het Deventer Ziekenhuis. Ook kunt u het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP, Postbus 93374, 2509 AJ Den Haag) vragen in het geschil te bemiddelen of u kunt een beroep indienen bij de civiele rechter.



bron: folder dossier en privacy Deventer ziekenhuis

Ik heb meerder termen op mijn naam staan maar ben daar echt niet blij mee.Ik houd niet zovan die hokjes indeling van de maatschappij maar kan daar toch echt niet onderuit.Ik denk dat niemand die iets "heeft" er blij mee is als je het mij vraagt-alheb je natuurlijk altijd uitzonderingen-Toch ontkom je in deze maatschappij niet aan deze termen,het geeft een bepaald criteria weer wat omschreven wordt en daar onkom je niet aan of je het nu gelooft of niet

Groetjes spongebabe