Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?

Dat haar kind Asperger Syndroom heeft, sluit niet uit dat het ook hoogbegaafd kan zijn.

Rufus, hoewel ik jouw punt probeer te begrijpen word ik er toch kriebelig van. Vooral doordat ik nu meer dan eens gezien hebt dat je zegt dat de moeder niet wil zien dat er iets mis is met haar dochter.

Als die moeder niets wilde weten had zij haar kop in het zand gestoken en nooit enige actie ondernomen. Dat heeft ze dus wel, er getest en er is in ieder geval Asperger als diagnose gesteld. Daarnaast zou zomaar gezien kunnen zijn dat het meisje ook nog hoogbegaafd is, iets dat helemaal geen uitzondering is bij kinderen met Asperger.

Jij ergert je aan het gedrag van het kind, snapt de omgang van moeder met kind niet. Daar baseer je je eigen mening op.

Maar je weet gewoon niet of die mening klopt. Mischien zijn zelfs al die clubjes wel op advies van de behandelaar.Misschien wil dat meisje dat ook wel erg graag en hangt ze bij jou op de bank te hangen, juist omdat er niets is wat haar uitdaagd/boeit. En misschien laat die moeder har wel dit soort dingen, als bezoekjes bij vriendinnen ondernemen om haar sociale vaardigheden te bevoorderen. Misschien is een open en eerlijk gesprek een goed idee, al heeft die moeder misschien allang in de gaten dat je al een oordeel klaar had en heeft zij totaal geen behoefte meer om te praten of je in vertrouwen te nemen. Het valt niet mee als je merkt dat anderen je op z'n zachtst gezegd vreemd vinden en je veroordelen op gedrag waar zowel jij als het kind niets aan kunnen doen.



Sorry, ik heb geprobeerd je te volgen, je te begrijpen, maar nu lukt me dat dus (even) niet meer.

De moeder is absoluut niet sociaal. Als je haar kind komt ophalen of terug brengt dan gaat de deur open en weer dicht, ben er nog nooit binnen geweest terwijl ik ze al 6 jaar ken.

En als het kind hier is dan probeer ik om dingen met haar te doen maar ze wil niet, ze wil gewoon haar gangetje gaan dus laat ik haar. Het kind heeft maar 1 vriendinnetje en dat is mijn dochter. En dat is vooral omdat ik haar regelmatig uitnodigd omdat ik het belangrijk vind dat ze sociale contacten heeft. De moeder zal nooit bellen om iets af te spreken. Ik weet dat ze in de kleuterklas bij een psycholoog zijn geweest met haar en ze heeft maar even een behandeling gehad. Dit is nu 5 jaar geleden.

Beste allemaal,



Ontzettend boos word ik van dit soort stellingen.... Dagelijks probeer ik mezelf voor te schotelen dat ik toch echt niets mankeer, dat ik me niet zo aan moet stellen, dat ik sterker in mijn schoenen moet staan. En ja hoor, ook elke dag probeer ik mezelf weer met positieve gedachten toe te spreken...... Helaas mensen. Voor mij is dit de realiteit. Het is heus niet de bedoeling om weg te zinken in zelfmedelijden, maar ik vind het verschrikkelijk dat borderline en adhd als modeziekte worden genoemd.Ik begrijp dat dit mailtje is bedoeld voor de mensen die profiteren van hun ziektebeeld en ik me niet aangesproken hoef te voelen, maar dat voel ik me dus wel. Juist doordat deze ziektes zo door veel mensen worden bekeken kan ik nu dus niet accepteren dat ik het toch echt wel heb! Ik durf het haast niet eens te zeggen, omdat er dan wordt gedacht: o daar heb je weer zo iemand die niet wil werken. Heb je enig idee hoe klote dit voelt? De onmacht en het vechten tegen een ziekte die niemand accepteerd?

Denk het niet anders zou je dit niet hebben geschreven.



Groetjes Willeke

Volgens mij moet je een paar dingen onderscheiden. Allereerst, de meeste mensen met dit soort stoornissen hebben natuurlijk wel degelijk ernstige klachten. De vraag is alleen of het in alle gevallen nuttig is om daar een diagnose aan te hangen.



Neem nou ADHD, dat komt in ontwikkelingslanden echt niet voor. Volwassenen hebben wel wat anders aan hun hoofd, en kinderen kunnen daar de hele dag druk zijn zonder dat iemand er last van heeft. Kinderen zijn ook bij ons altijd druk geweest, en de een meer dan de ander. Vroeger werd het getolereerd, of was de omgeving er beter op aangepast. Nu is er een medicijn voor, en gaan er ineens heel veel kinderen aan de medicatie. Uit studies blijkt dat de ouders begeleiden uiteindelijk net zoveel effect op het gedrag heeft, en op de lange termijn minder gezondheidsrisico's voor het kind. De vraag is dus hoeveel van die kinderen die nu jarenlang ritalin slikken, een soort amfetamine-achtige stof, er echt bij geholpen zijn dat deze diagnose populair is geworden. Volgens mij is het in veel gevallen vooral handig voor de ouders en de scholen. Want omgaan met een heel druk kind is nu eenmaal niet gemakkelijk, dat zal iedereen beamen. De vraag is alleen of er wel echt sprake is van een ziekte.

Misschien is het alleen maar een vorm van aandacht vragen.

Ik vind het namelijk raar dat mensen met dit soort ziektes er zo te koop mee lopen...........wees gewoon flink en zeur er niet zo over!

rufus schreef op 27 november 2007 @ 14:26:

Misschien is het alleen maar een vorm van aandacht vragen.

Ik vind het namelijk raar dat mensen met dit soort ziektes er zo te koop mee lopen...........wees gewoon flink en zeur er niet zo over!

En daar word ik dus weer doodmoe van. Er wordt verwacht dat je flink bent, niet zeurt en vooral normaal doet. Maar als je het niet meer trekt, het zoals mijn dochter niet meer kunt volgen op school omdat er echt wel iets aan de hand is moet je flink zijn en niet zeuren.

Sorry hoor, ik ben net 44 en heb mijn hele leven flink gedaan, mijn zoon van dertien is een ontzettende doorzetter, dochter van zestien was gister na de intake in tranen juist omdat zij flink wilde zijn en alles zelf wilde kunnen met als bewijs dat ze compleet stuk loopt op iets dat ze qua intelligentie op haar sloffen zou moeten kunnen, zoon van negen zeurt nooit...behalve om wat lekkers na een enerverende dag op school.

Maar ondertussen moeten we voor elke afspraak die we moeten nakomen, elke keer als iets mislukt of in de soep loopt verantwoording afleggen waarom dat dan wel zo is. Met op de koop toe dat we vooral flink moeten zijn, doorzetten en vooral niet zeuren.

En kom nu niet aan dat het bij mij allemaal misschien toch wel anders is dan bij andere ADHD'ers want ik en mijn gezin zijn niet anders.

nippo schreef op 26 november 2007 @ 18:05:



Neem nou ADHD, dat komt in ontwikkelingslanden echt niet voor. Volwassenen hebben wel wat anders aan hun hoofd, en kinderen kunnen daar de hele dag druk zijn zonder dat iemand er last van heeft.

Dus omdat ze daar iets anders aan hun hoofd hebben en kinderen volop druk kunnen zijn bestaat het niet? Originele stelling. Iets dat niet getest wordt en waar je je niet mee bezig houdt of kunt houden bestaat niet. Ach, dan zal de aarde ook wel plat zijn, aangezien ik er niks van merk dat die rond is.

Kinderen zijn ook bij ons altijd druk geweest, en de een meer dan de ander. Vroeger werd het getolereerd, of was de omgeving er beter op aangepast.

Vroeger was je vervelend, werd genegeerd of verrot geslagen. Werd je, ondanks dat je niet dom maar alleen druk of minder aangepast was door bijvoorbeeld ADHD op speciaal onderwijs gedropt of in een fabriek te werkgesteld, terwijl je eigenlijk meer in je mars had.

Nu is er een medicijn voor, en gaan er ineens heel veel kinderen aan de medicatie. Uit studies blijkt dat de ouders begeleiden uiteindelijk net zoveel effect op het gedrag heeft, en op de lange termijn minder gezondheidsrisico's voor het kind. De vraag is dus hoeveel van die kinderen die nu jarenlang ritalin slikken, een soort amfetamine-achtige stof, er echt bij geholpen zijn dat deze diagnose populair is geworden. Volgens mij is het in veel gevallen vooral handig voor de ouders en de scholen. Want omgaan met een heel druk kind is nu eenmaal niet gemakkelijk, dat zal iedereen beamen. De vraag is alleen of er wel echt sprake is van een ziekte.



In soortgelijke onderzoeken naar de medicatie is aangetoond dat er een tekort aan neurotransmitters is. Medicatie kan de effecten van dit tekort gunstig beinvloeden. De kinderen van toen, toen het volgens jou nog allemaal getolereerd werd, zijn veelal de (groot)ouders van nu. Dat zijn de (groot)ouders die nú aan de medicatie en in therapie gaan. Dat zijn veelal de ouders waarvan de kinderen aan de medicatie gaan. Onderzoek heeft namelijk ook aangetoond dat ADHD erfelijk bepaald is. En ook dat de soort medicatie die werkt erfelijk bepaald is. Bij de ene familie is bijvoorbeeld Ritalin de grote steun, bij de ander dexamfetamine. Dat de (groot) ouders hulp/ondersteuning nodig hebben zal ík niet ontkennen. Daarom ben ik er groot voorstander van dat er behalve medicatie meer gebeurd. Juist door behandeling naast de medicatie bestaat de kans dat die medicatie op den duur afgebouwd of zelfs geheel verwijderd kan worden bij kinderen met de diagnose.

Zo werk ik aan mezelf, krijg ik hulp bij huishouden en krijg ik samen met de kinderen alle ondersteuning die wenselijk is om zo snel mogelijk een goed functionerend gezin met nóg betere gezinsleden te worden dan we al zijn.

Proserpina schreef op 25 oktober 2007 @ 18:48:

Ik ben zelf ook depressief (geweest denk ik, voel me nu beter) en dan ook compleet met zelfmoordpogingen en ziekenhuisopname erbij. Kijk, dat vind ik een depressie. Iemand die een dipje heeft en lang genoeg doorzeikt (ik ken voorbeelden uit mijn familie) gaa naar alle specialisten en krijgen een koektrommel vol medicatie en etiketjes mee. Ik geloof in depressies, ADHD, maar borderline en fybromyalgie, nee, daar geloof ik niet in. Van borderline vind ik dat een vergaarbak is van allerlei gecombineerde psychische aandoeningen (ik scoor hoog op de test) en fybro, dat weet ik niet



Van di mensen in een dipje die aan de Prozac en weet ik veel wat gaan, word ik kotsmisselijk. Omdat ik weet hoe het echt is om niet meer te willen leven.

hier ben ik gestopt met lezen, omdat het me echt pijn doet. Ikzelf heb het etiketje Borderline gekregen en ben er absoluut niet blij mee. Maar ik zie het als een deel van mij, ik ben geen borderline, ik heb het. Ik ben meer dan dat. Ook ben ik ernstig depressief en slik paraxotine daartegen. Ik volg de DGT (Linehan), een speciale training voor mensen met borderline. Het is geen modeziekte. Het is een ernstig probleem, en komt in allerlei vormen en intensiteiten voor. Kern is het onvermogen om je emoties te reguleren, die daardoor de pan uit rijzen. Met alle gevolgen van dien... verslavingen, jezelf wat aandoen, aggressie, slopen, korte relaties, geen werk kunnen houden. Het hoeft niet allemaal, ik ben niet verslaafd, heb al 7 jaar een goede relatie, doe niet aan automutilatie, ik werk. Ik kokketeer niet met het hebben van borderline en depressie en angststoornis. Dit doet me echt pijn om te lezen. Ik doe er alles aan om ervan af te komen en een normaal leven te kunnen leiden.

Maar tegenwoordig moet alles een label hebben. We kunnen niet meer gewoon accepteren als er iets 'mis' met ons is. En wat jij omschrijf, (verslavingen, jezelf wat aandoen, aggressie, slopen, korte relaties, geen werk kunnen houden etc) dat is bodemloosheid. Had je werkende ouders?

Het borderline label stamt al uit de jaren 70. Het was een soort rest-label voor alles wat wel psychiatrische aandoening was, maar niet paste binnen de bekende psychiatrische aandoeningen. Tegenwoordig is er de DSM IV indeling, waarbij borderline ook genoemd wordt. Het bevat 9 kenmerken, waarvan je er minstens 5 moet hebben. Het is een duidelijke psychiatrische aandoening, helaas. En het is niets om mee te kokketeren of trots op te zijn. Helaas zit er bij de DGT training die ik doe, wel iemand die er trots op is. Die roept om de haverklap: "een strakke borderline actie". Om misselijk van te worden. Het enige waar ik blij mee ben, is dat ik de training kon doen. Als ik nu dezelfde testen zou maken als 2 jaar geleden, zal er geen borderline meer uitkomen.



Bodemloosheid.... what's in a name Rufus.... wat voor naam je er ook aan wilt geven, het blijft een label toch? Ik had/heb traditionele ouders: vader werken, moeder huisvrouw. En jij?

Leuk onderwerp waar je vanalles van kan vinden denk ik...



Volgens mij worden deze ziektes nog altijd vastgesteld door deskundigen. Ik mag toch aannemen dat die wel doorhebben of het gaat om een tijdelijk dipje of veel stress...En een goede deskundige laat zich niet overhalen omdat de client zo graag een etiketje wil. Naar mijn idee is dat geen deskundige.

Wat iets anders is, is dat mensen vaak zelf op internet kijken en zichzelf in van alles herkennen...lees maar een eens een boek mbt psychiatrie door over persoonlijkheidsstoornissen; je schrikt je rot wat je allemaal bij jezelf en mensen uit je omgeving herkend, maar dit wil nog niet zeggen dat je het dan ook hebt. Ik denk dat er veel te snel iets geroepen wordt, bijvoorbeeld een vermoeden. Als het daadwerkelijk is vastgesteld door een deskundige die dit mag en kan, denk ik dat het voor diegene juist goed kan zijn, bijvoorbeeld omdat je dan recht hebt op bepaalde hulp of voorzieningen. En ja, soms heb je die hard nodig.



En wat betreft mode...tja, ADHD was een containerbegrip maar tegenwoordig wordt ook ADHD opgesplitst in bepaalde typen. Alleen maar beter lijkt me.

En om heel eerlijk te zijn denk ik dat ook mensen met bijvoorbeeld ADHD, bordeline en alle andere genoemde aandoeningen zeker kwaliteiten hebben en daarop aangesproken kunnen worden. Want het hebben daar kies je niet voor; hoe je ermee omgaat wel. En daar gaat het eigenlijk meer om denk ik...!

Modeziektes.....in mijn ogen zijn modeziektes meer ziektes die veel in het nieuws komen en idd soms te snel toegeschreven worden aan iemand.



Maar neem nu ME, wat ik zelf helaas heb. Tegenwoordig krijgen veel mensen met een burn-out de diagnose of mensen die "gewoon" chronisch moe zijn. En dan krijg je het verschijnsel waar jij het over hebt.

Maar als je puur naar ME kijkt en goed alles bekijkt door een arts dan is het een echte ziekte en juist veel mensen met ME zijn vechtluchtig en allerbelahve zueriderig...en zouden een moord door om het niet te hebben.



Het punt is denk ik dat de diagnose beter gesteld moet worden, dat geld ook voor Fm en bv bordeline. Nu word het te snel gesteld dat iemand het heeft maar als je beter kijkt heb je t niet.

En dan krijg je dus het idee dat t een modeverschijnsel is.



En voor mensen die echt die ziekte hebben is dat allesbehalve pretiig...want serieus worden ze niet meer genomen zo!!

Mensen maken misbruik. ...als je moe bent al lang heb je niet meteen ME. Als je pijn hebt niet meteen Fm en als je somber bent niet meteen een depressie.

Hoofdpijn is toch ook niet meteen migraine?!!

Ik bedoel maar...

Ik geloof best dat ziektes als Fybromyalgie, ME, ADHD en dergelijke bestaan.

Maar ik geloof ook dat veel mensen willen doen geloven dat ze deze ziekte hebben.

ADHD is in mijn ogen vaak een synoniem voor GAO (gebrek aan opvoeding).

Kort geleden sprak ik een meid die bij mij op de MAVO zat. Ze mankeerde toen al altijd iets. De ene week liep ze op krukken, de volgende week met een arm in een mitella, dan had ze weer migraine of hyperventilatie of de ziekte van Pfeiffer. Er stond zelf een bedje in een apart kamertje voor haar, zodat ze even kon gaan liggen als ze zich niet goed voelde.

Boekverslagen maakte ze niet omdat ze concentratiestoornissen had.

Ze was altijd geblesseerd, moe, ziek of zielig. Maar op stap gaan sloeg ze geen weekend over.

Nu ik haar jaren later sprak, vertelde ze in de eerste minuten van ons gesprek al dat ze langdurig in de ziektewet zit omdat ze ME en Fybromyalgie heeft. Mijn eerste gedachte was: "Ja, ik had het kunnen weten, dat is echt iets voor jou." Te beroerd om te werken noem ik dat.

Het is ook het maken van een keuze: je kunt je gaan blind staren op die mensen die in jouw ogen ten onrechte een deskundige diagnose hebben gekregen.



Of je doet dat niet en bedenkt je dat het vervelend genoeg is voor diegenen die daadwerkelijk een probleem hebben.



Persoonlijk vind ik mensen die voortdurend naar anderen wijzen wel meelijwekkend. Je zult toch maar boos zijn op anderen die een diagnose hebben gekregen.

Tja wat valt er over te zeggen. Als je nergens last van hebt, kun je deze ziektes gewoonweg niet begrijpen. Ik ben opgevoed met dat alles vanzelf overgaat. Bij ons thuis moest er wel heeellll wat gebeuren voor we de huisarts zouden bellen. Daardoor lopen we ook veel te lang door met echte aandoeningen! Mijn moeder is uiteindelijk door iedereen naar de arts gestuurd. Ze ging, maar de arts kon niks vreemds vinden. Dus zat het volgens hem tussen haar oren. Ze werd naar huis gestuurd. Maar de klachten bleven terug komen. We hebben haar meerdere keren terug gestuurd. Maar die (klote) arts bleef bij zijn standpunt! Het was volgens hem gewoon stress! Nou in dat geval is ze dan uiteindelijk gestorven aan stress! Want dat is wat er uiteindelijk is gebeurd! En het heeft wel niks met de door jou hier boven genoemde ziektes te maken gehad. Maar ik wil hier alleen maar duidelijk maken dat we dus niet zomaar naar een arts gaan. Ik liep (zelf na mijn moeders pracht voorbeeld, dat niet alles zomaar overgaat) jaren met mijn klachten. Ik ging niet naar de huisarts, want het zal vast vanzelf wel over gaan. Maar dat ging het niet. Ik klaag er niet over. Ik praat er zelfs niet over normaal gesproken. Want wat moeten andere met mijn pijn. Maar uiteindelijk moet je toch een keer iets ondernemen. Als de pijn je elke dag weer vind, (de ene dag erger dan de ander) dan wil je toch eindelijk er een keer vanaf. Ik was er zeker van dat ik dan wel iets zou krijgen voor geschreven en het uiteindelijk niet zoveel zou voorstellen. Maar uiteindelijk blijkt het dat ik fibromyalgie heb. Ik kende de ziekte niet. Ik heb er ook niets over gelezen, voor ik naar de reumatoloog zou gaan. Omdat ik niet wou dat ik me door mezelf te herkennen in een aantal dingen, de ziekte over zou nemen en opeens alles precies zo te voelen. Maar ik zat nauwelijks 1 minuut in de stoel te vertellen, waar ik allemaal last van had, dat hij er al van overtuigd was. Dat maakte mij nog kwaaier! Want ik denk ook dat artsen te snel iets zeggen om er maar vanaf te zijn. Maar na verschillende testen bleef het toch bij fibromyalgie. Toen ben ik er me uiteindelijk toch maar in gaan verdiepen en bleek ik idd niet maar 1 van de symptomen had, maar eigenlijk zo goed als alles! Dat ik dus maar 1 minuut mijn verhaal hoefde te doen, was niet zo vreemd. Maar dan verder. Mijn vader is nog steeds van mening dat reuma (alle soorten waarschijnlijk) tussen de oren zit. (dus ook degene die wel kunnen worden aangetoont) En het doet erg pijn dat ik dus niet kan terug vallen op hem. Terwijl de pijn er echt is. En ik werk liever 40 uur in de week dan dat ik thuis zit! Ik heb zelfs mijn droombaan moeten opgeven, omdat ik het niet aan kan. En dat vind ik vreselijk! Ik zou zelfs liever 60 uur hebben gewerkt daar, zo erg geweldig vond ik het! (vind ik nog steeds) Maar ik kan het niet meer. En dan kun je het niet eens bepraten met de familie, want die denken dat het onzin is! Zelfs wanneer mijn vingers verkrampen en ik ze niet meer kan strekken! Ik probeer het dan ook altijd te verbergen. Stop mijn hand in mijn mouw. Leg mijn andere hand erover heen. Als ik door mijn been heen zak, omdat de kracht er ineens uit is doe ik liever alsof ik struikel dan toe te geven dat het komt omdat ik fibromyalgie heb. Dus ja ik denk dat er veel mensen zijn die iets van zichzelf herkennen en dan het hele beeld overnemen! Maar de ziekte bestaat helaas echt! En daar ben ik absoluut niet blij mee. En ik blijf dan ook gewoon op zoek naar iets dat werkt!

Ik herkende mezelf bijna helemaal in dit genoemde klasgenootje.Had altijd wat, kon veelal niet mee doen met sportactiviteiten, miste behoorlijk wat lessen. En ik kan je vertellen dat dat als puber niet bepaald een makkelijk iets is als je buiten de norm valt. Er komt behoorlijk wat onbegrip je kant op, want je lijkt altijd onder opdrachten uit te kunnen. En blijkbaar is dat onbegrip van toen zo groot dat je ondanks dat je jaren verder bent, op het moment dat iemand de diagnose verteld, in stand blijft in plaats dat je denkt van "verrek, dat is een goede verklaring van al je problemen toen".

Ik heb onlangs ook een oudklasgenootje gesproken en ook mijn diagnose vrij snel verteld. En ik ben blij dat ik er zeker van ben dat Doolidot die persoon niet is. Want, een volgend keer zou ik zo iemand nameljk voorbij lopen om de eer aan mezelf te houden.

Maar het zijn altijd dezelfde soort mensen die altijd ziek zwak en misselijk zijn.

Ik zelf ben ook niet perfect en zou ik naar een psych. gaan dan zou ik ook vast een label krijgen. Maar ik heb daar geen zin in. Niemand is perfect.

En natuurlijk is het erg als je iets echt hebt, maar de mensen die echt iets hebben zijn vaak flink en hoor je niet klagen, die doen er alles aan om positief in het leven te staan. Maar mensen die altijd maar zeuren en moeten vertellen hoe zielig ze wel niet zijn.............tja, daar heb ik dus echt geen medelijde mee.

Ik vind dat je hier niet iets algemeens over kan zeggen. De ene persoon met een gebroken been hoor je de hele dag door over pijn, jeuk en wat hij/zij allemaal niet kan. Een ander hoor je niet, die strompelt met krukken gewoon door.



Het moeilijke van ADHD, Borderline, fybromyalgie, ME, depressie, is dat het niet zichtbaar is. Een gebroken been zie je, aan het gips, aan de krukken, er kan een rontgenfoto gemaakt worden. Ik ken verschillende ouders met een kind met ADHD. Jaren psychologen, jaren tobben. Kind ongelukkig, valt overal buiten de boot. Na het stempel ADHD, wordt kind en ouders op de juiste manier begeleid, kan kind medicatie innemen. Deze kinderen zitten een stuk beter in de verpakking.



Ik heb al ruim 20 jaar een ernstige vitale depressie en paniekstoornis, en kreeg de diagnose borderline 2 jaar geleden. Ja fijn hoor deze etiketjes, kan ik fijn mee pronken. Zullen we ruilen?



Sinds ruim 20 jaar heb ik dagelijks paniekaanvallen. Het is donker in mijn hoofd. Modeverschijnsel? Je maakt mij niet wijs, dat dit 50 jaar geleden niet bestond. En dat er gewoon mee omgegaan werd. Stel dat ik 50 jaar geleden leefde, het jaar 1957. Ik was iedere dag angstig, wilde dood, kon nergens van genieten, wilde me terugtrekken, had hevige stemmingswisselingen met heftige uitbarstingen. Ik kon slecht met mensen over weg.



Ik was opgesloten in een inrichting, had electroshocks gekregen. Als ik al geen zelfmoord had gepleegd. Of aan de drank was geraakt om alles te verdoven. Want ik stond buiten de maatschappij, ik was raar, ik was gek gevonden.



"Vroeger" waren kinderen gewoon dom schreef hier iemand. Ja, inderdaad. Ook de kinderen die nu de diagnose dyslexie krijgen of ADHD. Vroeger waren deze kinderen naar de BLO gestuurd. Want er was niks mee aan te vangen, er was iets mis. Deze kinderen hadden geen toekomst, ze waren dom.



Moraal van mijn verhaal? Vroeger hadden ze ook etiketjes. Namelijk "dom" en "gek". Met als conclusie: afschrijven die hap.

Rufus, ik vraag me af waarom je eigenlijk aan Atalante vroeg of ze werkende ouders had of niet. Wat was je punt hierin, want je komt er na haar antwoord niet op terug. Zij heeft/had dus werkende ouders en ik had een heuse thuisblijf moeder en een vader met twee banen. Wat kun je daaruit aflezen over onze problemen? Ben razend benieuwd.



Ik moet overigens wel ontzettend om je lachen. Je bent zo hard aan het roepen dat er zoveel aanstellers zijn en dat als jij naar de psych gaat je vast ook wel een labeltje krijgt omdat die zo makkelijk gegeven worden.....volgens mij schijt je peulen. Bang om niet normaler dan normaal over te komen. Eigenlijk een tikje zielig.

rufus schreef op 29 november 2007 @ 14:11:

En natuurlijk is het erg als je iets echt hebt, maar de mensen die echt iets hebben zijn vaak flink en hoor je niet klagen, die doen er alles aan om positief in het leven te staan. Maar mensen die altijd maar zeuren en moeten vertellen hoe zielig ze wel niet zijn.............tja, daar heb ik dus echt geen medelijde mee.

Ja ik was ook zo'n iemand die nooit klaagde en gewoon flink doorging. Totdat alles instortte en ik niet meer kon functioneren.

De psych's zeiden: was maar eerder gekomen, had eerder aan de bel getrokken.

Was ik maar zo'n iemand geweest die wat meer klaagde!

Ja zeg, Boompje! Nu loop je te klagen dat je niet kan klagen. Das klagen om het klagen over klagen op niets af. Jouw verhaal moet dus wel fake of aanstelleritus zijn.





Hint Rufus; ga voor de 'lol' eens een weekje meelopen op de kliniek van een revalidatiecentrum. Er zal een wereld voor je open gaan. Ziekte en zeer bepaald geen karakter of gedrag en het 'zoekt' daar ook zijn 'slachtoffers' niet op. Zowel een pessimist als een optimist kan een dwarsleasie oplopen. Zowel de grootste zeikerd als de zogenaamd 'flinkerd' kan besmet zijn met HIV. Er zijn meer grijstinten in de wereld dan alleen zwart en wit.

marieke27 schreef op 28 november 2007 @ 14:32:

Het punt is denk ik dat de diagnose beter gesteld moet worden, dat geld ook voor Fm en bv bordeline. Nu word het te snel gesteld dat iemand het heeft maar als je beter kijkt heb je t niet.

En dan krijg je dus het idee dat t een modeverschijnsel is.

op dit stuk wil ik nog even inhaken Marieke. En dan met name over Borderline. Misschien bedoel je de zelfdiagnoses die mensen zelf stellen, bijvoorbeeld door wat te lezen op het internet?



Want borderline wordt niet zomaar vastgesteld. Zelfs de testen mag je niet zomaar maken. Je wordt eerst uitgebreid gescreend door een psychiater en een psycholoog. Daarna maak je testen (4 dagen bij elkaar, dus echt ongelofelijk veel testen). Die bevatten heel veel controlevragen, over hoe consequent je antwoord enzo. Tenslotte gaat een klinisch psycholoog aan de slag met de testen en de resultaten. En dan als laatste uiteraard het eindgesprek en wat voor behandeling er mogelijk is.



Hetzelfde geldt overigens voor alle persoonlijkheidsstoornissen en ADHD, ADD enz.



Dit even ter aanvulling.... verder helemaal eens met je.

Boompje, het grote nadeel van doorlopen is dat je er zo verdomd lang over moet doen om alles weer aan te kunnen en op te pakken. Sterk zijn kan dus behoorlijk in je nadeel werken.

Hopenlijk heb je nu genoeg mensen om je heen waar je wel mag klagen, janken en zeueren, zodat het oude zeer eruit kan en je weer op je pootjes terecht komt.



Roosvrouw, ik ben het totaal oneens met je. Als ik niet zo karakterloos was, was ik niet met mijn verwarde (even pronken met mijn label, zelluf behaald) ADHDhoofd voor een pizzakoerier gestapt. Verdorie die pizza nog warm bezorgd, meneer nam de moeite niet te kijken of er iets was en hup mijn knie weer in de frummels. Ben nu geestelijk en lichamelijk helemaal gedeukt, ego aan flarden en zwachtels allover. Maar heb wel iets nieuws om over te zeuren.

Hoewel...dit kunstje al eerder vertoond en wie dit weet begint al te gapen. De kids zuchten al dat ze wéér moeten helpen. Dreig ik maar terug dat ze anders woensdagavond mooi niks, noppes, nada, krijgen. Ik zál ze.

Stom genoeg vinden anderen me nu sterk, flink, een echte doorzetter, omdat ik mijn jongste al hupsent naar school breng. Ik vind mezelf alleen maar dom, want ik zou zijn vader gewoon eerder de deur uit moeten trappen, die heeft een auto onder zijn gat.