Psyche
alle pijlers
Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?
donderdag 25 oktober 2007 om 17:55
Ik sta nogal sceptisch tegenover de modeziekten van vandaag. Klinkt hard, maar ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Ik voldoe zelfs trouwens aan al deze genoemde ziekten als je de 'voorwaarden' eens bekijkt. Volgens mij worden veel te veel mensen gediagnosticeerd met deze ziekten terwijl ze vaak gewoon gestresst zijn, een dipje hebben, pijn in de spieren, gewoon wat drukker in de hoofd....
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?
PS: in de titel een fout gemaakt maar kan het niet meer veranderen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?
PS: in de titel een fout gemaakt maar kan het niet meer veranderen
If you\'re going through hell, keep going
zaterdag 10 november 2007 om 13:34
Korenwolf, ik baal er van dat mijn engels blijkbaar niet goed genoeg is om zo'n artikel goed te kunnen volgen. Wat ik denk te begrijpen is dat ADHD-medicatie dus remmend zou werken op (pff hoe formuleer ik dit) de aanleg, uitdaging(?), van hoogbegaadheid. En dat is iets dat ik dan weer niet helemaal snap. Juist doordat de concentratie "gestroomlijnder" wordt zou ik verwachten dat je leerprestaties omhoog gaan.
Ik ben bezig mijn dochter en jongste door het traject te krijgen. Beiden hebben vrijwel alle kenmerken van ADHD, maar ook beiden een hoog IQ. Bij jongste zoon is er sprake van een IQ-kloof, bij dochter zeker niet. Jongste zou daarom waarschjijnlijk een naastgelegen "probleem" hebben. Juist doordat beiden een hoog IQ hebben en dochter nu behoorlijk uitvalt wil ik graag dat zij medicatie krijgen om hun ADHD (kenmerken) in goede banen te leiden en hun concentratie omhoog.
Mijn andere zoon en ik hebben beiden baat bij medicatie. Ik bemerk, vooral bij zoon, ik slik nog te kort om er duidelijk iets over te kunnen zeggen, niet dat het hem remt in zijn mogelijkheden. Zeker op leergebied is hij enorm vooruit gegaan. En sociaal gezien is hij van een soort duiveltje in een fijne knul, wel met echte pubertrekjes
, verandert. Zelf schijn ik, ook juist meer van aanpakken te zijn geworden. Misschien heb ik het hele artikel verkeerd begrepen. Ik ben nogal goed in verkeerd begrijpen, schijnt een ADHDtrekje te zijn.
Zou jij dan misschien een korte uitleg willen geven, want ik ben wel erg geinteresseert in het onderwerp.
zondag 11 november 2007 om 09:29
Ha Lolotte, volgens mij is dat niet de kern van het verhaal hoor. Het gaat niet specifiek over ADHD, er staat alleen dat er een kans is dat een hoogbegaafde verkeerd gediagnosticeerd wordt. En in een poging zo iemand 'normaal' te laten reageren, worden soms medicijnen voorgeschreven die de 'symptomen van begaafdheid' onderdrukken. Dat gaat niet specifiek over ADHD-medicatie, maar over medicatie in het algemeen en dan ook nog bij een verkeerde diagnose. De kern van het verhaal is volgens mij: wat bij gewone mensen abnormaal is, is bij een hoogbegaafde normaal; en dat moet je niet onderdrukken maar je moet ermee leren omgaan.
(Het stukje over medicatie is juist niet de kern,dat citeerde ik alleen omdat ik weet dat Proserpina zo met haar medicatie bezig is.)
Overigens is het een artikel uit 1994. Voor zover ik weet was er toen nog niet zoveel over ADHD en medicatie bekend, dus dit kan best al achterhaald zijn.
Even een zijspoor, heb je Geestdrift van Daniel Hecht gelezen? Dat is een geweldige thriller, met als hoofdpersoon een man die het Tourette syndroom heeft. Hij heeft ook het gevoel dat hij door de medicijnen weliswaar normaal kan functioneren, maar tegelijk de gave van snelle, bijzondere associaties is kwijtgeraakt. Tegelijk weet hij, dat hij zonder die medicijnen overkomt als een razende en tierende gek. Ik vind dat dat boek erg mooi laat zien hoe begaafdheid soms een handicap kan zijn.
Einde zijspoor. Hieronder een korte samenvatting van het artikel, zoals ik het begrepen heb:
Hoogbegaafde en creatieve mensen ervaren de wereld om zich heen intenser/extremer, in gevoel, emoties, verbeelding en intellect. Maar omdat niet iedereen dat weet, wordt dat door anderen soms gezien als neurotisch. Gevolg is, dat begaafden met problemen te maken krijgen in relaties thuis, op school en op het werk.
Therapeuten hebben geen specaile training om hoogbegaafden te behandelen en stellen vaak de verkeerde diagnose: een persoonlijkheids- of aandachtsstoornis. Zo'n verkeerde diagnose kan leiden tot een verkeerde behandeling, waarin men probeert de begaafde persoon 'normaal' te krijgen.
Maar voor begaafden is die innerlijke verwarring een teken van ontwikkeling. Er is een innerlijke spanning tussen wat je bent en wat je zou kunnen zijn, maar juist die spanning is de stuwende kracht naar groei en ontwikkeling. De therapeut zou dit moeten herkennen.
De uitdagingen waar een hoogbegaafde mee te maken krijgt zijn onder andere: leren in de gewone wereld te functioneren, omgaan met de druk om "normaal" te zijn, zorgen dat je geen last hebt van onbewuste vijandigheid en sabotage van mensen die denken dat je bevoordeeld bent en samenwerken met anderen.
(Het stukje over medicatie is juist niet de kern,dat citeerde ik alleen omdat ik weet dat Proserpina zo met haar medicatie bezig is.)
Overigens is het een artikel uit 1994. Voor zover ik weet was er toen nog niet zoveel over ADHD en medicatie bekend, dus dit kan best al achterhaald zijn.
Even een zijspoor, heb je Geestdrift van Daniel Hecht gelezen? Dat is een geweldige thriller, met als hoofdpersoon een man die het Tourette syndroom heeft. Hij heeft ook het gevoel dat hij door de medicijnen weliswaar normaal kan functioneren, maar tegelijk de gave van snelle, bijzondere associaties is kwijtgeraakt. Tegelijk weet hij, dat hij zonder die medicijnen overkomt als een razende en tierende gek. Ik vind dat dat boek erg mooi laat zien hoe begaafdheid soms een handicap kan zijn.
Einde zijspoor. Hieronder een korte samenvatting van het artikel, zoals ik het begrepen heb:
Hoogbegaafde en creatieve mensen ervaren de wereld om zich heen intenser/extremer, in gevoel, emoties, verbeelding en intellect. Maar omdat niet iedereen dat weet, wordt dat door anderen soms gezien als neurotisch. Gevolg is, dat begaafden met problemen te maken krijgen in relaties thuis, op school en op het werk.
Therapeuten hebben geen specaile training om hoogbegaafden te behandelen en stellen vaak de verkeerde diagnose: een persoonlijkheids- of aandachtsstoornis. Zo'n verkeerde diagnose kan leiden tot een verkeerde behandeling, waarin men probeert de begaafde persoon 'normaal' te krijgen.
Maar voor begaafden is die innerlijke verwarring een teken van ontwikkeling. Er is een innerlijke spanning tussen wat je bent en wat je zou kunnen zijn, maar juist die spanning is de stuwende kracht naar groei en ontwikkeling. De therapeut zou dit moeten herkennen.
De uitdagingen waar een hoogbegaafde mee te maken krijgt zijn onder andere: leren in de gewone wereld te functioneren, omgaan met de druk om "normaal" te zijn, zorgen dat je geen last hebt van onbewuste vijandigheid en sabotage van mensen die denken dat je bevoordeeld bent en samenwerken met anderen.
anoniem_23909 wijzigde dit bericht op 11-11-2007 09:33
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
maandag 12 november 2007 om 22:56
Hoi!
Was wel getriggerd door je openingspost.. Ik begrijp wel wat je bedoelt, en ik kan het er ten dele zelfs mee eens zijn. Maar. Ik heb zelf twee zware depressies gehad, (eerste zonder medicijnen te boven gekomen, de tweede met medicijnen) en ik kan je uit de grond van mijn hart melden dat een echte depressie verschrikkelijk is, en ik zou er dan ook niet graag het etiket modeziekte op plakken (over etiketjes gesproken..) Die medicijnen kwamen na een heel ellendige periode van twee jaar, waarin ik maar doorging en doorging, precies om deze reden: ach, iedereen heeft het wel eens moeilijk, gewoon doorbijten. Niet mee te koop lopen, niet aanstellen enz. Stom! Toen ik ongeveer van ellende het behang van de muren heb gekrabt toch maar naar de huisarts, die er eigenlijk al op zat te wachten (in tussentijd zes keer bij de beste man geweest met vage klachten als hoofdpijn enz) Normaal gesproken was hij uiterst terughouden met het uitschrijven van recepten, maar hij heeft me meteen doorgestuurd naar de psycholoog en beide hebben zeer dringend geadviseerd medicijnen te nemen. Had ik jaren eerder moeten doen. Bleek ook nog dat het zeer sterk aanwezig is in onze familie (genetisch dus). Ik erger me ook enorm aan vriendinnen die bij het eerste dipje/slechte week/korte periode zeggen 'dat ze depressief zijn'. Je weet niet wat je zegt! Ik wens het niemand, niemand toe. Nu heb ik een beetje last van herfstblues, maar ik weet het verschil tussen een herfstdip en een echte depressie enorm goed. Wereld van verschil. Mij hoor je dus nu niet.
Was wel getriggerd door je openingspost.. Ik begrijp wel wat je bedoelt, en ik kan het er ten dele zelfs mee eens zijn. Maar. Ik heb zelf twee zware depressies gehad, (eerste zonder medicijnen te boven gekomen, de tweede met medicijnen) en ik kan je uit de grond van mijn hart melden dat een echte depressie verschrikkelijk is, en ik zou er dan ook niet graag het etiket modeziekte op plakken (over etiketjes gesproken..) Die medicijnen kwamen na een heel ellendige periode van twee jaar, waarin ik maar doorging en doorging, precies om deze reden: ach, iedereen heeft het wel eens moeilijk, gewoon doorbijten. Niet mee te koop lopen, niet aanstellen enz. Stom! Toen ik ongeveer van ellende het behang van de muren heb gekrabt toch maar naar de huisarts, die er eigenlijk al op zat te wachten (in tussentijd zes keer bij de beste man geweest met vage klachten als hoofdpijn enz) Normaal gesproken was hij uiterst terughouden met het uitschrijven van recepten, maar hij heeft me meteen doorgestuurd naar de psycholoog en beide hebben zeer dringend geadviseerd medicijnen te nemen. Had ik jaren eerder moeten doen. Bleek ook nog dat het zeer sterk aanwezig is in onze familie (genetisch dus). Ik erger me ook enorm aan vriendinnen die bij het eerste dipje/slechte week/korte periode zeggen 'dat ze depressief zijn'. Je weet niet wat je zegt! Ik wens het niemand, niemand toe. Nu heb ik een beetje last van herfstblues, maar ik weet het verschil tussen een herfstdip en een echte depressie enorm goed. Wereld van verschil. Mij hoor je dus nu niet.
maandag 12 november 2007 om 23:02
Enne, je kwetst me niet hoor (waar staan de smileys???) Ik begrijp heel goed dat het je irriteert dat mensen strooien met ernstige zaken als Borderline of depressie. ADHD heb ik van dichtbij meegemaakt (ex vriend, die er overigens heel redelijk mee kon omgaan door een hele strikte opvoeding, met heel veel structuur en een moeder die het heeft geprobeerd zonder Ritalin bij de beste jongen). Maar ook 'druk' zijn is niet te vergelijken met wat ik af en toe zag bij mijn toenmalige vriend.
dinsdag 13 november 2007 om 15:14
Koek,
Ik begrijp wat je bedoelt hoor, ik heb ook aan de lopende band zware depressies. Ik wil gewoon analyseren en zeker niemand kwetsen. Ik vraag mij af of etiketjes helpen en of die etiketjes niet te makkelijk worden opgeplakt. Als ik de DSM IV lees heb ik een resem aan aandoeningen, en om nu al die etiketjes te krijgen...nee danku. Ik probeer gewoon medicatie uit en therapie en we zien het wel, uiteindelijk overlappen heel veel aandoeningen elkaar en is er niet 1 standaard oplossing voor bijvoorbeeld een major depressie.
Ik begrijp wat je bedoelt hoor, ik heb ook aan de lopende band zware depressies. Ik wil gewoon analyseren en zeker niemand kwetsen. Ik vraag mij af of etiketjes helpen en of die etiketjes niet te makkelijk worden opgeplakt. Als ik de DSM IV lees heb ik een resem aan aandoeningen, en om nu al die etiketjes te krijgen...nee danku. Ik probeer gewoon medicatie uit en therapie en we zien het wel, uiteindelijk overlappen heel veel aandoeningen elkaar en is er niet 1 standaard oplossing voor bijvoorbeeld een major depressie.
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 13 november 2007 om 16:20
Het lijkt wel of elk kind een label moet hebben. Vroeger had je gewoon drukke, stoute, verlegen, domme, slimme etc. kinderen. En daar werd niet moeilijk over gedaan, dat gaat vanzelf over als ze ouder worden. Tegenwoordig rent men gelijk naar de psychiater als het kind gedrag vertoond wat de ouders niet bevalt.
Ik vind het triest. ADHD is bijvoorbeeld zwaar over gediagnostiseerd. Veel te veel kindjes slikken ritalin terwijl er helemaal niks mis is met ze. Domme kinderen bestaan ook niet meer. Dom zijn wordt verborgen achter een label zoals bv. adhd of dyslectie. Wat is er mis met dom zijn? Laat kinderen kinderen zijn of ze nu dom, slim, druk of verlegen zijn!!!! Waarom kunnen we dat nou niet gewoon accepteren?
Ik vind het triest. ADHD is bijvoorbeeld zwaar over gediagnostiseerd. Veel te veel kindjes slikken ritalin terwijl er helemaal niks mis is met ze. Domme kinderen bestaan ook niet meer. Dom zijn wordt verborgen achter een label zoals bv. adhd of dyslectie. Wat is er mis met dom zijn? Laat kinderen kinderen zijn of ze nu dom, slim, druk of verlegen zijn!!!! Waarom kunnen we dat nou niet gewoon accepteren?
dinsdag 13 november 2007 om 16:48
Wel 'grappig' korenwolf, bij mij is lang gedacht dat ik vooral hoogbegaafdheidsproblematiek had. Nu heb ik wel een hoog IQ, ok het is wel scheef opgebouwd dus dat telt niet helemaal vind ik, maar die problemen ben ik sinds kort achter zijn (ook) doodgewone ADD problemen. Of uitdagingen, laten we positief blijven...
Ritalin erin (wat een goed spul zeg, voor mij), goede pratische therapie en voila, ik heb weer een leven. Ok er moet nog veel gebeuren maar er is weer hoop.
Het boeit me nu bijzonder weinig dat het een 'mode' aandoening is. En misschien wordt het over een tijd weer heel anders behandeld/genoemd maar ik ga dus ondertussen mooi verder met wat ik nu gevonden heb, ik zie het dan wel weer.
Al ben ik het er wel mee eens dat kinderen soms wel erg snel worden volgestopt met pillen, dat vind ik ook niet goed.
Ritalin erin (wat een goed spul zeg, voor mij), goede pratische therapie en voila, ik heb weer een leven. Ok er moet nog veel gebeuren maar er is weer hoop.
Het boeit me nu bijzonder weinig dat het een 'mode' aandoening is. En misschien wordt het over een tijd weer heel anders behandeld/genoemd maar ik ga dus ondertussen mooi verder met wat ik nu gevonden heb, ik zie het dan wel weer.
Al ben ik het er wel mee eens dat kinderen soms wel erg snel worden volgestopt met pillen, dat vind ik ook niet goed.
dinsdag 13 november 2007 om 20:38
dinsdag 13 november 2007 om 20:49
Thx 
, ja scheelt echt enorm, wel jaren aan lopen klooien (het is ook een combi van dingen dus dat duurde ff) en alles staat nu in een ander perspectief, mijn hele jeugd en zelfbeeld enz maar goed moet dan maar, het meeste is wel positief hoor gelukkig.
Echt waar?? Oh erg zeg.
Grappige is dat ik erg goed ben in ruimtelijk inzicht, was echt het enige onderwerp waarmee ik (ruime) voldoendes haalde bij wiskunde haha. Die arme docenten snapten er niks van. Maar gelukkig had ik dat dan nog wel.
, ja scheelt echt enorm, wel jaren aan lopen klooien (het is ook een combi van dingen dus dat duurde ff) en alles staat nu in een ander perspectief, mijn hele jeugd en zelfbeeld enz maar goed moet dan maar, het meeste is wel positief hoor gelukkig.Echt waar?? Oh erg zeg.
Grappige is dat ik erg goed ben in ruimtelijk inzicht, was echt het enige onderwerp waarmee ik (ruime) voldoendes haalde bij wiskunde haha. Die arme docenten snapten er niks van. Maar gelukkig had ik dat dan nog wel.
woensdag 14 november 2007 om 02:08
woensdag 14 november 2007 om 08:13
Korenwolf, bedankt voor je uitleg. De titel van het boek ga ik in mijn nog te lezen boekenlijstje opnemen. Ik ben namelijk dol op lezen, zeker dat genre, maar heb er momenteel echt geen tijd voor.
Rufus, ik ben het bewijs dat ADHD niet over gaat, je groeit er niet overheen. Nee, ik heb er nu nog last van. Erger zelfs in mijn werkzaamheden. Daarbij is het erfelijk en hebben ik duidelijk mijn best gedaan mijn genen door te geven. Drie van mijn kinderen hebben dezelfde klachten als ik.
Dyslexie is ook erfelijk. Daarin heeft mijn man zijn genen weer doorgegeven. Al mijn zonen hebben de diagnose.
Of je IQ nu wel of niet kunt testen? Je kunt in ieder geval meten wat een kind kan en op welke gebieden het eventueel uitvalt. Zo iheeft mijn jongste een behoorlijke discrepantie tussen zijn verbaal en performaal IQ.
Rufus, ik ben het bewijs dat ADHD niet over gaat, je groeit er niet overheen. Nee, ik heb er nu nog last van. Erger zelfs in mijn werkzaamheden. Daarbij is het erfelijk en hebben ik duidelijk mijn best gedaan mijn genen door te geven. Drie van mijn kinderen hebben dezelfde klachten als ik.
Dyslexie is ook erfelijk. Daarin heeft mijn man zijn genen weer doorgegeven. Al mijn zonen hebben de diagnose.
Of je IQ nu wel of niet kunt testen? Je kunt in ieder geval meten wat een kind kan en op welke gebieden het eventueel uitvalt. Zo iheeft mijn jongste een behoorlijke discrepantie tussen zijn verbaal en performaal IQ.
woensdag 14 november 2007 om 15:10
Ach, ik zeg altijd maar zo, mensen die er te koop mee lopen hebben het niet.
Al die kinderen die zg. hoogbegaafd zouden zijn en hun ouders vertellen het aan iedereen. Doen ze alleen maar om bevestiging te krijgen omdat ze waarschijnlijk voelen dat het niet zo is. Als je echt hoogbegaafd bent dan ben je dat gewoon en dat hoeft de rest van de wereld niet te weten.
Al die kinderen die zg. hoogbegaafd zouden zijn en hun ouders vertellen het aan iedereen. Doen ze alleen maar om bevestiging te krijgen omdat ze waarschijnlijk voelen dat het niet zo is. Als je echt hoogbegaafd bent dan ben je dat gewoon en dat hoeft de rest van de wereld niet te weten.
woensdag 14 november 2007 om 16:24
Is ook wel zo Rufus. Anders zijn is helemaal niet zo tof. Ik verzin allerlei uitwegen voor mijn soms totaal sociaal onaangepast karakter (ziekjes, druk, enzovoorts) of mijn vele littekens van het automutileren. Ik ben er niet bepaald trots op niet een erg normaal leven te leiden en vele depressies te hebben gehad. Ik ben trots op mijn leervermogen, maar het is allemaal zo relatief. Liever een gelukkige kassajuffrouw dan een ongelukkige hoogbegaafde advocate met drie masterdiploma's op zak.
If you\'re going through hell, keep going
woensdag 14 november 2007 om 16:44
Het wordt onderschat wat stress met mensen/kinderen kan doen.
We leggen onze kinderen enorm hoge eisen op.
Ons kind moet goed, wat zeg ik, beter presteren dan anderen.
Hoge cijfers halen, vooral geen onvoldoendes.
Daarmee en daardoor ontstaat stress, faalangst enz enz.
Hierdoor kan allerlei gedrag ontstaan.
Zenuwtic's, druk gedrag, mutilatie enz enz.
Dat wordt weer bestreden met medicatie en zo branden we langzaam onze jeugd op.
Wanneer mag een kind weer kind zijn. Fouten maken, dingen ontdekken en uitproberen zonder meteen de beste te hoeven zijn.
Lekker zorgeloos zijn en niets hoeven.
Het is mijn overtuiging dat hierdoor veel "mode ziekten" hun oorsprong hebben.
We leggen onze kinderen enorm hoge eisen op.
Ons kind moet goed, wat zeg ik, beter presteren dan anderen.
Hoge cijfers halen, vooral geen onvoldoendes.
Daarmee en daardoor ontstaat stress, faalangst enz enz.
Hierdoor kan allerlei gedrag ontstaan.
Zenuwtic's, druk gedrag, mutilatie enz enz.
Dat wordt weer bestreden met medicatie en zo branden we langzaam onze jeugd op.
Wanneer mag een kind weer kind zijn. Fouten maken, dingen ontdekken en uitproberen zonder meteen de beste te hoeven zijn.
Lekker zorgeloos zijn en niets hoeven.
Het is mijn overtuiging dat hierdoor veel "mode ziekten" hun oorsprong hebben.
woensdag 14 november 2007 om 18:53
Daar ben ik het helemaal mee eens. Kijk naar bv. een vriendinnetje van mijn dochter. Het kind zou asberger hebben. Ik weet dat de moeder 'flash-cards' gebruikte toen dit kind baby was. Ze wil zo graag een intelligent kind dat ze het kind als baby al letters en cijfers leerde met die flash cards. Het kind kon al lezen toen ze 3 jaar was en de moeder liep er mee te koop. Nu is dit kind 8 jr. en vertoond raar gedrag. Ze heeft bv. een zenuwtic, zit overal op te karren etc. De moeder wil dit niet zien en pusht dit kind nog steeds. Dit kind zou zo veel beter af zijn als ze eens rust kreeg en niet zoveel hoefde. Maar de moeder wil dat haar kind de beste is overal in, zo triest. Ik ben er bijna van overtuigd dat het kind helemaal geen asberger heeft maar dat de moeder haar zo gemaakt heeft.
woensdag 14 november 2007 om 22:13
Rufus, bij het kind is de diagnose Asperger gesteld. En tijdens dat hele proces is dan niet gekeken naar de rol van de moeder? Dat moet toch opgevallen, of in ieder geval ter sprake zijn gekomen. Het is niet zo dat je een kind ter diagnose ergens binnenschuift en na de gestelde diagnose weer fluitend wegloopt.
Misschien is alles toch wel iets anders dan dat de buitenwacht ziet.
Misschien is alles toch wel iets anders dan dat de buitenwacht ziet.
woensdag 14 november 2007 om 22:30
Ik geloof nooit dat ze gekeken hebben naar de rol van de moeder. De moeder is een control freak en misschien zelfs wel OCD. Ze is alleen maar bezig met haar kinderen, met het pushen en zorgen dat ze overal de beste in zijn. En als haar kinderen een keer niet ergens de beste in zijn dan ontploffen ze (bij het spelen van een spelletje). Misschien dat het kind best wel aspergers heeft, maar dan heeft de moeder het helemaal verkeerd aangepakt en het alleen maar erger gemaakt. Nu sleept ze het kind elke dag na schooltijd naar een club. (karate, paardrijden, pianoles, voetbal) Dat is gewoon niet goed voor een kind met een autistische stoornis.
woensdag 14 november 2007 om 22:35
Ik ben, over het algemeen, toch een behoorlijk nuchtere tante. Voed mijn kinderen zonder al te veel druk op, juist doordat ik in mijn eigen jeugd gepushed werd op hoger te presteren dan ik toen aankon.
Over het algemeen loop ik niet te koop, te showen, met wat er in mijn gezin goed of minder goed gaat. Alleen toen mijn zoon de diagnose ADHD, in combinatie met Asperger, kreeg was ik tijdelijk wat uit het lood geslagen. Juist daardoor had ik de behoefte om daar op het schoolplein over te praten. Juist doordat hij altijd als eenling, beetje apart, te stil, gezien werd had ik de drang dat in één klap aan de buitenwacht te vertellen.Ook omdat juist de buitenwacht een heel ander beeld van mijn zoon had dan dat hij thuis liet zien. Daardoor werd er vanuit de buitenwacht mij een soort schuldgevoel aangepraat in de tijd voor de diagnose. Ik zag dingen die er niet waren, ik zou zelf wel niet capabel zijn en ga zo maar door.
En dat gebeurd niet alleen mij met mijn zoon, dat gebeurde ook met mijn diagnose..ik was opgelucht dat puzzelstukjes op hun plaats vielen, maar het gebeurd zoveel anderen doordat zij óf uiterst bezorgd of geschrokken zijn óf dolblij dat het beestje een naam heeft en er dus naar verbetering voor hun (als het om een kind gaat gaat het tegelijkertijd om het hele gezin) situatie gesreeft kan worden.
Wat alleen heel erg jammer is is dat de buitenwacht inderdaad veelal een ander beeld heeft, een andere mening daardoor heeft gekregen en helaas vaak veroordelend reageerd.
Als ouder ben je verplicht het goed te doen, gaat iets niet (helemaal) goed dan ben jij de eerste naar wie gewezen wordt. Je zult ergens een fatale fout hebben gemaakt. Je omgang zal verkeerd zijn. En erger nog, je behoord vanaf dát moment niet meer bij de buitenwacht want je voldoet niet aan de verwachtingen.
En dus ga je zwijgen, want je kunt toch niet langer meespelen.
Hoewel ik me hier groen en geel aan kan ergeren vind ik het het vervelendst voor de kinderen. Zoon heeft wel laten weten dat hij ADHD heeft, zal zijn medicijnen op school moeten innemen én dat is iets waar net even een ietsje meer begrip voor heerst. Zijn Asperger mag niemand van horen, behalve de mensen die hij vertrouwd. Hij wil namelijk voor geen prijs voor gek versleten worden en niet meer mee mogen doen vanwege vooroordelen. hij heeft één mazzel, hij heeft geen tics of andere zichtbare tekenen die er op zouden kunnen wijzen dat er meer is dan wat je ziet een heel leuke knul!
[/fgcolor]
Over het algemeen loop ik niet te koop, te showen, met wat er in mijn gezin goed of minder goed gaat. Alleen toen mijn zoon de diagnose ADHD, in combinatie met Asperger, kreeg was ik tijdelijk wat uit het lood geslagen. Juist daardoor had ik de behoefte om daar op het schoolplein over te praten. Juist doordat hij altijd als eenling, beetje apart, te stil, gezien werd had ik de drang dat in één klap aan de buitenwacht te vertellen.Ook omdat juist de buitenwacht een heel ander beeld van mijn zoon had dan dat hij thuis liet zien. Daardoor werd er vanuit de buitenwacht mij een soort schuldgevoel aangepraat in de tijd voor de diagnose. Ik zag dingen die er niet waren, ik zou zelf wel niet capabel zijn en ga zo maar door.
En dat gebeurd niet alleen mij met mijn zoon, dat gebeurde ook met mijn diagnose..ik was opgelucht dat puzzelstukjes op hun plaats vielen, maar het gebeurd zoveel anderen doordat zij óf uiterst bezorgd of geschrokken zijn óf dolblij dat het beestje een naam heeft en er dus naar verbetering voor hun (als het om een kind gaat gaat het tegelijkertijd om het hele gezin) situatie gesreeft kan worden.
Wat alleen heel erg jammer is is dat de buitenwacht inderdaad veelal een ander beeld heeft, een andere mening daardoor heeft gekregen en helaas vaak veroordelend reageerd.
Als ouder ben je verplicht het goed te doen, gaat iets niet (helemaal) goed dan ben jij de eerste naar wie gewezen wordt. Je zult ergens een fatale fout hebben gemaakt. Je omgang zal verkeerd zijn. En erger nog, je behoord vanaf dát moment niet meer bij de buitenwacht want je voldoet niet aan de verwachtingen.
En dus ga je zwijgen, want je kunt toch niet langer meespelen.
Hoewel ik me hier groen en geel aan kan ergeren vind ik het het vervelendst voor de kinderen. Zoon heeft wel laten weten dat hij ADHD heeft, zal zijn medicijnen op school moeten innemen én dat is iets waar net even een ietsje meer begrip voor heerst. Zijn Asperger mag niemand van horen, behalve de mensen die hij vertrouwd. Hij wil namelijk voor geen prijs voor gek versleten worden en niet meer mee mogen doen vanwege vooroordelen. hij heeft één mazzel, hij heeft geen tics of andere zichtbare tekenen die er op zouden kunnen wijzen dat er meer is dan wat je ziet een heel leuke knul!
[/fgcolor]
woensdag 14 november 2007 om 22:37
woensdag 14 november 2007 om 22:56
Rufus, normaliter wordt een kind en geen gezinsanamnese afgenomen. Als de ouders het goed vinden wordt informatie over het kind bij huisarts en school ingewonnen.
Als de ouders tegen zijn kan dit helaas niet. Dat zou dan in dit geval misschien gebeurd kunnen zijn. En dan nog heb ik persoonlijk zoiets van dat gedrag van moeder moet ergens in de lijn gezien zijn.
Je zegt net dat de leerkrachten het gedrag van het meisje niet zien. Heb jij of hebben jullie als ouders van medeleerlingen dit al eens ter tafel gebracht? Lijkt mij dat als dit gedrag gezien wordt er toch wel gekeken moet worden waarom zij dit doet. Is het geruststelling op momenten dat ze overspoeld raakt of is er misschien meer aan de hand zou school zich moeten afvragen. Ook zouden zij dit, voorzichtig, met moeder moeten bespreken of dit gedrag ook thuis gebeurd. Durft school dit om een of andere reden niet aan dan zou school dit kunnen voorleggen aan de schoolarts die moeder en kind kan uitnodigen voor een bezoekje. Of zelfs doorgeven aan de behandelaar als zij weten wie dit is. Mocht het vermoeden zijn dat er meer speelt dan kan zelfs een vertrouwensarts ingeschakeld worden.
Dat moeder het kind na school mee neemt naar allerlei clubs kán te maken hebben met het gedrag thuis. Als het meisje thuis bijvoorbeeld heel agressief of onrustig dan wel op een andere nare manier overheersend in thuis kan uitstellen van thuiskomen een zegen zijn.
Mijn zoon was thuis onhoudbaar, het is zelfs ooit zover gekomen dat hij mij aanvloog (en niet te weinig) wat mij behoorlijk angst voor de toekomst inboezemde waardoor ik ook liever uitstelde dan direct naar huis.
Ik probeer je te volgen hoor en wil je niet in alles aanvallen of tegenspreken. Alleen kijk ik vanaf een andere invalshoek.
Als de ouders tegen zijn kan dit helaas niet. Dat zou dan in dit geval misschien gebeurd kunnen zijn. En dan nog heb ik persoonlijk zoiets van dat gedrag van moeder moet ergens in de lijn gezien zijn.
Je zegt net dat de leerkrachten het gedrag van het meisje niet zien. Heb jij of hebben jullie als ouders van medeleerlingen dit al eens ter tafel gebracht? Lijkt mij dat als dit gedrag gezien wordt er toch wel gekeken moet worden waarom zij dit doet. Is het geruststelling op momenten dat ze overspoeld raakt of is er misschien meer aan de hand zou school zich moeten afvragen. Ook zouden zij dit, voorzichtig, met moeder moeten bespreken of dit gedrag ook thuis gebeurd. Durft school dit om een of andere reden niet aan dan zou school dit kunnen voorleggen aan de schoolarts die moeder en kind kan uitnodigen voor een bezoekje. Of zelfs doorgeven aan de behandelaar als zij weten wie dit is. Mocht het vermoeden zijn dat er meer speelt dan kan zelfs een vertrouwensarts ingeschakeld worden.
Dat moeder het kind na school mee neemt naar allerlei clubs kán te maken hebben met het gedrag thuis. Als het meisje thuis bijvoorbeeld heel agressief of onrustig dan wel op een andere nare manier overheersend in thuis kan uitstellen van thuiskomen een zegen zijn.
Mijn zoon was thuis onhoudbaar, het is zelfs ooit zover gekomen dat hij mij aanvloog (en niet te weinig) wat mij behoorlijk angst voor de toekomst inboezemde waardoor ik ook liever uitstelde dan direct naar huis.
Ik probeer je te volgen hoor en wil je niet in alles aanvallen of tegenspreken. Alleen kijk ik vanaf een andere invalshoek.
woensdag 14 november 2007 om 23:29
ben al jaren op zoek, mijn dochter op een andere school gedaan kleiner. en het gaat goed, mijn zoon op dezelfde school gaat goed omdat deze leerkrachten met hem om willen gaan. maar wel tegen ons zeggen dat het moeilijk gaat. (leerstof niet maar gedrag)
dus ik heb het idee dat ik ook zo'n moeder ben van het zoeken.
zelf heb ik ook anorexia gehad bolimia, snijden, enz. maar nooit hulp gehad, ben er zelf altijd uitgekomen. en nu ben ik met ons allen bezig. niemand van ons zit aan de medicijnen. maar als ik alles zo lees vind ik het niet gek dat ik het nu ook een beetje moeilijk heb.
dus ik heb het idee dat ik ook zo'n moeder ben van het zoeken.
zelf heb ik ook anorexia gehad bolimia, snijden, enz. maar nooit hulp gehad, ben er zelf altijd uitgekomen. en nu ben ik met ons allen bezig. niemand van ons zit aan de medicijnen. maar als ik alles zo lees vind ik het niet gek dat ik het nu ook een beetje moeilijk heb.
donderdag 15 november 2007 om 12:27
Lolotte,
Volgens mij is hetgeen jij meemaakt en beschrijft juist hetgeen wat ik bedoel.
Je kind moet voldoen aan een beeld, een gemiddelde, een verwachting.
Als het dat niet doet, valt het overal buiten.
Alsof ook dat geen stress opleverd.
Het begint al op het consultatiebureau als moeders elkaars kinderen met elkaar vergelijken:
"Die van mij loopt al"
"O, die van mij nog niet, maar hij heeft al wel een kies".
"O, nou die van mij praat al".
We willen niet voor elkaar onderdoen lijkt het wel en we communiceren onbewust it naar onze kinderen.
Volgens mij is hetgeen jij meemaakt en beschrijft juist hetgeen wat ik bedoel.
Je kind moet voldoen aan een beeld, een gemiddelde, een verwachting.
Als het dat niet doet, valt het overal buiten.
Alsof ook dat geen stress opleverd.
Het begint al op het consultatiebureau als moeders elkaars kinderen met elkaar vergelijken:
"Die van mij loopt al"
"O, die van mij nog niet, maar hij heeft al wel een kies".
"O, nou die van mij praat al".
We willen niet voor elkaar onderdoen lijkt het wel en we communiceren onbewust it naar onze kinderen.
anoniem_19286 wijzigde dit bericht op 15-11-2007 12:28
Reden: Moeilijk woord; consultatiebureau
Reden: Moeilijk woord; consultatiebureau
% gewijzigd
donderdag 15 november 2007 om 13:23
Maar als het kind bij ons thuis is dan laat ik haar maar gewoon een beetje en ik merk dat ze dat fijn vind. Ze wil echt alleen maar rust en niks moeten te doen.
Thuis krijgt ze die rust niet. De moeder is constant met haar bezig.
Dat mastruberen deed ze in de kleuterklas al, ze zat dan met haar hand in haar broek. Nu is ze 8jr. en doet dit nog steeds en doet 'humping' op van alles en nog wat zoals de kinderen het noemen. De docenten weten waarschijnlijk niet wat ze ermee moeten. Is ook moeilijk als de moeder niet wil zien dat er iets 'mis' is met haar kind en er van overtuigd is dat ze hoogbegaafd is.
Thuis krijgt ze die rust niet. De moeder is constant met haar bezig.
Dat mastruberen deed ze in de kleuterklas al, ze zat dan met haar hand in haar broek. Nu is ze 8jr. en doet dit nog steeds en doet 'humping' op van alles en nog wat zoals de kinderen het noemen. De docenten weten waarschijnlijk niet wat ze ermee moeten. Is ook moeilijk als de moeder niet wil zien dat er iets 'mis' is met haar kind en er van overtuigd is dat ze hoogbegaafd is.
