Psyche
alle pijlers
Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?
donderdag 25 oktober 2007 om 17:55
Ik sta nogal sceptisch tegenover de modeziekten van vandaag. Klinkt hard, maar ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Ik voldoe zelfs trouwens aan al deze genoemde ziekten als je de 'voorwaarden' eens bekijkt. Volgens mij worden veel te veel mensen gediagnosticeerd met deze ziekten terwijl ze vaak gewoon gestresst zijn, een dipje hebben, pijn in de spieren, gewoon wat drukker in de hoofd....
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?
PS: in de titel een fout gemaakt maar kan het niet meer veranderen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ben heel benieuwd wat jullie vinden. Ik schrik ervan als mijn jonge nichtjes vol trots verklaren borderline te hebben (is niet zo denk ik zelf) of een 'zware depressie', fibromyalgie (om niet meer te hoeven werken in 1 geval dat ik ken) of ADHD (moeder vindt zoontje te onrustig). Wat denken jullie?
PS: in de titel een fout gemaakt maar kan het niet meer veranderen
If you\'re going through hell, keep going
maandag 3 december 2007 om 17:40
Om tegen mij in te durven gaan moet je op zijn minst een stuk karakter hebben, Lolot. Je weet immers dat ik anders je hoofd er verbaal af ruk en opeet voor ontbijt, enzo.
Ach, die heerlijke buitenwereld. Soms denk ik wel eens; mag ik ook wat van dat zwarte en witte? Erg herkenbaar dat je nu acuut tot Sterke Flinke VoorbeeldVrouw bestempeld wordt. Zodra men iets kan zíen -of roddelen- ben je voor heel even barstende interessant. Daar moet meteen een stempel op, gaarne voorzien van de meest mogelijke superlatieven.
Weet je wat pas echt leuk zou worden? Hier als zo'n Zeurmens bestempeld worden -he, je vraagt er zelluf om- om vervolgens op het schoolplein door dezelfde vrouw -totaal onwetend van jouw identiteit- als Sterke Vrouw bestempeld te worden, want 'jij klaagt tenminste niet maar strompelt, eh draagt'.
Ach, die heerlijke buitenwereld. Soms denk ik wel eens; mag ik ook wat van dat zwarte en witte? Erg herkenbaar dat je nu acuut tot Sterke Flinke VoorbeeldVrouw bestempeld wordt. Zodra men iets kan zíen -of roddelen- ben je voor heel even barstende interessant. Daar moet meteen een stempel op, gaarne voorzien van de meest mogelijke superlatieven.
Weet je wat pas echt leuk zou worden? Hier als zo'n Zeurmens bestempeld worden -he, je vraagt er zelluf om- om vervolgens op het schoolplein door dezelfde vrouw -totaal onwetend van jouw identiteit- als Sterke Vrouw bestempeld te worden, want 'jij klaagt tenminste niet maar strompelt, eh draagt'.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 3 december 2007 om 17:52
Uh, SLIK, ik ben het helemaal met je eens Roosvrouw. Ik maakte gewoon een typfoutje, mijn welgemeende, diepbuigende..auw.., excuses.8-P
Zoals je wat meer terug kunt lezen meende ik hier al, bijna, een oude bekende tegen te komen. Oh, die mag zich zo gelukkig prijzen dat dit niet het geval is. Lolot zit nu net in een periode dat ze zelf graag hoofden afbijt en met peper en zout in haar waffel steekt. 't Is de tijd van het jaar. Maar laat ik daar maar niet over schrijven, want als daar een foute reactie op komt dan verbouw ik eigenhandig het forum.(6)
Soms ben ik de wijste.....vaak niet.
Zoals je wat meer terug kunt lezen meende ik hier al, bijna, een oude bekende tegen te komen. Oh, die mag zich zo gelukkig prijzen dat dit niet het geval is. Lolot zit nu net in een periode dat ze zelf graag hoofden afbijt en met peper en zout in haar waffel steekt. 't Is de tijd van het jaar. Maar laat ik daar maar niet over schrijven, want als daar een foute reactie op komt dan verbouw ik eigenhandig het forum.(6)
Soms ben ik de wijste.....vaak niet.
maandag 3 december 2007 om 17:56
Joh, bijt anders gerust dat hoofd in een mailtje naar deze gek af. Ik heb wel redelijk een hoofd-afbijt-fetish en mijn afbijt-periode lijkt (afkloppen 
) net zo vervlogen als het mooie weer.
Overigens, je bent vergeten mijn prachtig welgevallen voeten te kussen tijdens die excuses. Om de schone schijn op te houden dat ik lieflijk ben doe ik nu net alsof me dat niet opgevallen is, maar die vlieger gaat natuurlijk niet zo makkelijk op.
) net zo vervlogen als het mooie weer.Overigens, je bent vergeten mijn prachtig welgevallen voeten te kussen tijdens die excuses. Om de schone schijn op te houden dat ik lieflijk ben doe ik nu net alsof me dat niet opgevallen is, maar die vlieger gaat natuurlijk niet zo makkelijk op.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 4 december 2007 om 08:34
:
Boompje, het grote nadeel van doorlopen is dat je er zo verdomd lang over moet doen om alles weer aan te kunnen en op te pakken. Sterk zijn kan dus behoorlijk in je nadeel werken.
Hopenlijk heb je nu genoeg mensen om je heen waar je wel mag klagen, janken en zeueren, zodat het oude zeer eruit kan en je weer op je pootjes terecht komt.
Je hebt helemaal gelijk, dat 'sterk' zijn en doorgaan heeft mij alleen maar verder van huis gebracht. Er staat inmiddels een 'team' om mij heen, thnx
donderdag 6 december 2007 om 22:34
Lolotte, de vraag is niet of het erfelijk bepaald is en of medicijnen het verbeteren. Dat is allemaal waar. Maar dat is helemaal niet relevant voor de vraag of het een ziekte is. Intelligentie is ook grotendeels erfelijk bepaald, en er zijn zeker medicijnen die invloed op de prestaties hebben. Maar daarmee is het nog geen ziekte. ADHD lijkt voor mij meer een soort aanpassingsprobleem in veel gevallen. Wellicht niet in de hele ernstige gevallen, maar misschien wel in de minder ernstige gevallen.
zaterdag 8 december 2007 om 19:52
Nippo, het is een bewezen tekort aan neurotransmitters. Het is bewezen erfelijk bepaald. Medicatie kan verbetering brengen, maar haalt het niet weg. Daarmee valt het m.i. weldegelijk in de categorie ziekten, dan wel handicaps. Waarom zou diabetes anders wel als ziekte gelden, eveneens een tekort aan een lichaamseigen stof die aangevuld wordt met medicatie, maar ADHD niet?
Wat jij aanpassingsproblemen noemt is de handicap waar je met ADHD tegenaan loopt. Om nog maar te zwijgen over het onbegrip waardoor je ontzettend beinvloed wordt en de zin om je eeuwig aan te passen op een gegeven moment wel laat omdat het je alleen maar uitput en je het nooit goed kunt doen.
Krijg je medicatie en volg je van alles om de boel op de rails te krijgen dan is de ADHD niet over, maar onderdrukt. Net als dat je met insuline de diabetes onder controlle houdt en het compleet misloopt als je dat niet goed doet of gewoon achterwege laat.
Wat jij aanpassingsproblemen noemt is de handicap waar je met ADHD tegenaan loopt. Om nog maar te zwijgen over het onbegrip waardoor je ontzettend beinvloed wordt en de zin om je eeuwig aan te passen op een gegeven moment wel laat omdat het je alleen maar uitput en je het nooit goed kunt doen.
Krijg je medicatie en volg je van alles om de boel op de rails te krijgen dan is de ADHD niet over, maar onderdrukt. Net als dat je met insuline de diabetes onder controlle houdt en het compleet misloopt als je dat niet goed doet of gewoon achterwege laat.
zaterdag 9 augustus 2008 om 13:44
Getver wat fel jij een hard oordeel. Juist zoals je zelf beschrijft ben je zelf ook door een diep dal gegaan. Hoe kan het dan dat jij zo'n oordeel velt over mensen die geestelijk op wat voor manier dan ook in de knoei zitten. Je hebt wel gelijk dat je zegt dat een groot aantal mensen dingen aanwenden om niet te hoeven werken of gewoon aandacht willen maar ik vind het nogal lef hebben om alles over 1 kam te scheren.
woensdag 27 augustus 2008 om 10:03
Ik denk dat deze ziektes wel degelijk bestaan en dat het voor degenen die er last van hebben erg vervelend is...
helaas zijn ze vaak niet makkelijk en eenduidig aan te tonen... de arts,psycholoog of psychiater is zeg maar een jury die aan de hand van je verhaal en wat testen bepaald of jij iets hebt of niet... een andere arts zou op basis van dezelfde gegevens ook een andere conclusie kunnen trekken...
bij een gebroken arm bijvoorbeeld, wordt er een foto gemaakt en dat is eenduidig bewijs of de arm gebroken is of niet..
hier valt door mensen die aandacht zoeken of niet willen werken niet mee te sjoemelen... met die vage ziektes kunnen ze juist des te meer sjoemelen, heel internet staat vol met verhalen die je zo over kunt nemen...
het jammere hiervan is dat mensen met de echte kwaal/ziekte hierdoor minder serieus genomen worden
helaas zijn ze vaak niet makkelijk en eenduidig aan te tonen... de arts,psycholoog of psychiater is zeg maar een jury die aan de hand van je verhaal en wat testen bepaald of jij iets hebt of niet... een andere arts zou op basis van dezelfde gegevens ook een andere conclusie kunnen trekken...
bij een gebroken arm bijvoorbeeld, wordt er een foto gemaakt en dat is eenduidig bewijs of de arm gebroken is of niet..
hier valt door mensen die aandacht zoeken of niet willen werken niet mee te sjoemelen... met die vage ziektes kunnen ze juist des te meer sjoemelen, heel internet staat vol met verhalen die je zo over kunt nemen...
het jammere hiervan is dat mensen met de echte kwaal/ziekte hierdoor minder serieus genomen worden
zondag 31 augustus 2008 om 01:17
Mensen die graag vertellen wat ze allemaal wel niet hebben, hebben sowieso een probleem lijkt mij.
En mensen die écht aan bovengenoemde ziektes lijden, vertellen je vast niks. Je kunt namelijk aan een persoon die niet bekend is met Fibromyalgie (daar ben ik het meest bekend mee) niet duidelijk uitleggen wat je hebt.
Wat dat betreft is het makkelijker om je been te breken; hoef je niemand wat uit te leggen...
En mensen die écht aan bovengenoemde ziektes lijden, vertellen je vast niks. Je kunt namelijk aan een persoon die niet bekend is met Fibromyalgie (daar ben ik het meest bekend mee) niet duidelijk uitleggen wat je hebt.
Wat dat betreft is het makkelijker om je been te breken; hoef je niemand wat uit te leggen...
zondag 31 augustus 2008 om 17:46
Mijn vriend is er sinds kort achter dat hij borderline heeft. Maar of dat nu zoveel helpt dat je weet wat je hebt vraag ik me af.
Want wat moet je er dan mee??
Ik heb al 5 jaar een hele moeizame relatie met hem en begin zo langzamerhand ook van alles te mankeren door zijn gedrag.
Maar nu worden al zijn stomme fouten en on verantwoordelijke gedrag afgeschoven op borderline en is het meteen ja daar kan ik niks aan doen want ik heb bordeline.
ja daag. .Ik denk dat sommige mensen gewoon niet volwassen willen worden en daar dan een excuus voor zoeken en de hulp verlening werkt daar graag aan mee.
Want wat moet je er dan mee??
Ik heb al 5 jaar een hele moeizame relatie met hem en begin zo langzamerhand ook van alles te mankeren door zijn gedrag.
Maar nu worden al zijn stomme fouten en on verantwoordelijke gedrag afgeschoven op borderline en is het meteen ja daar kan ik niks aan doen want ik heb bordeline.
ja daag. .Ik denk dat sommige mensen gewoon niet volwassen willen worden en daar dan een excuus voor zoeken en de hulp verlening werkt daar graag aan mee.
zondag 21 december 2008 om 10:37
Interressant wel. Ik heb een maand geleden de diagnose fibromyalgie gekregen, na ruim een jaar onderzoeken en liters bloedprikken. Mijn klachten, pijn in polsen en handen, enkels, en wisselend in andere gewrichten, waren nergens zichtbaar. Maar wel voelbaar!
Ik ben geen klager; loop hier al een lange tijd mee, kan ermee leven, zoals het nu gaat.
De diagnose helpt mij in zoverre dat ik nu weet wat het is, of vooral; wat het NIET is. Want als je zoveel pijn hebt, maar niemand kan bevestigen wat het is, of iets vinden in je bloed oid, dan ga je wel twijfelen, en erge dingen denken. Kanker, doodgaan, dat gedoe.
Nu ik de diagnose heb, veranderd er voor mij niks. Ik ga niet minder werken onder het mom ik heb fibromyalgie. Ik weet wat het is en heb nu handvatten om te kijken of ik iets kan aanpassen in mijn leven en het zo niet nog erger te maken. Dat is mijn ding; niet die van collega's, vrienden oid. Ik moet zelf grenzen gaan bewaken, zelf ontdekken dat als ik dat niet doe dat het erger wordt, kortom, alles zelf.
Ik had zelf altijd ook het idee dat dit modeziektes zijn. Modeziekte of niet, ik val nu zelf onder die categorie mensen die het heeft, en ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het niet zo modisch is. Moet dus ook mijn eigen ideeen bijstellen v.w.d. betreft. Ik moet eraan wennen.
Maar al met al, mode ziekte of niet, ben ik blij met een diagnose. Al is die nog zo vaag.
Ik ben geen klager; loop hier al een lange tijd mee, kan ermee leven, zoals het nu gaat.
De diagnose helpt mij in zoverre dat ik nu weet wat het is, of vooral; wat het NIET is. Want als je zoveel pijn hebt, maar niemand kan bevestigen wat het is, of iets vinden in je bloed oid, dan ga je wel twijfelen, en erge dingen denken. Kanker, doodgaan, dat gedoe.
Nu ik de diagnose heb, veranderd er voor mij niks. Ik ga niet minder werken onder het mom ik heb fibromyalgie. Ik weet wat het is en heb nu handvatten om te kijken of ik iets kan aanpassen in mijn leven en het zo niet nog erger te maken. Dat is mijn ding; niet die van collega's, vrienden oid. Ik moet zelf grenzen gaan bewaken, zelf ontdekken dat als ik dat niet doe dat het erger wordt, kortom, alles zelf.
Ik had zelf altijd ook het idee dat dit modeziektes zijn. Modeziekte of niet, ik val nu zelf onder die categorie mensen die het heeft, en ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het niet zo modisch is. Moet dus ook mijn eigen ideeen bijstellen v.w.d. betreft. Ik moet eraan wennen.
Maar al met al, mode ziekte of niet, ben ik blij met een diagnose. Al is die nog zo vaag.
zondag 21 december 2008 om 11:54
Het lastige is het grijze gebied. In het onderwijs zie je steeds meer kinderen etiketjes opgeplakt krijgen (ADHD, PDD-Nos, autisme, Asperger, dyslexie, dyscalculie, NLD, HSP, hoogbegaafd) en vaak weet je dat ouders met het kind meerdere deskundigen zijn langsgeweest. De eerste vijf zeiden "uw kind heeft wel trekken van die-en-die handicap, maar dat hebben we allemaal wel", de zesde interpreteerde de gegevens net ietsje anders en kwam wel tot een diagnose. Ouders houden dat vaak lang vol omdat een diagnose bepaalde deuren kan openen. Ze zijn niet te kwader trouw, ze weten gewoon oprecht niet wat ze met hun kind aan moeten, of ze denken oprecht dat het een HAVO-niveau heeft, en willen speciale hulp vinden zodat het kind mee kan in de klas waar het zijn vriendjes heeft.
Logisch! Je gunt je kind het beste. Maar besef dus wel dat iemand die bij de ene deskundige een bepaalde diagnose heeft gekregen, bij een andere deskundige net anders was uitgekomen. Vanwege het grijze gebied. Mensen zijn gelukkig niet zulke statische machines dat je ze door systematisch afvinken in de DSM IV in een categorie kunt indelen. Ieder mens is uniek.
Logisch! Je gunt je kind het beste. Maar besef dus wel dat iemand die bij de ene deskundige een bepaalde diagnose heeft gekregen, bij een andere deskundige net anders was uitgekomen. Vanwege het grijze gebied. Mensen zijn gelukkig niet zulke statische machines dat je ze door systematisch afvinken in de DSM IV in een categorie kunt indelen. Ieder mens is uniek.
zondag 21 december 2008 om 23:19
Na veel testen en observaties in een psychiatrisch ziekenhuis kreeg ik de diagnose borderline en chronische vitale depressies. Dat laatste geloofde ik wel want in de familie van mijn vader komt het veel voor.... erfelijk dus...
Het stempeltje borderline vond ik verschrikkelijk en ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik vond het zelf een simpele afscheepdiagnose waar ik helemaal niet op zat te wachten.
Nu, sinds 2 jaar ben ik eindelijk van dat etiketje verlost maar ik gun niemand dat etiketje.
Veel mensen doen de borderline test op internet en zijn dik tevreden als ze dit hebben. Deze mensen moeten een trap onder hun kont krijgen want zij zien de ernst van deze ziekte echt niet in en maken het, voor diegene die ECHT gediagnosticeerd zijn, de ziekte tot een "gemaksziekte"
Dit geldt ook voor fybromologie en ME en de verschillende andere eerder genoemde ziekten.
Als je denkt dat je iets hebt en je hebt er LAST van laat het dan onderzoeken door gespecialiseerde artsen
Het stempeltje borderline vond ik verschrikkelijk en ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik vond het zelf een simpele afscheepdiagnose waar ik helemaal niet op zat te wachten.
Nu, sinds 2 jaar ben ik eindelijk van dat etiketje verlost maar ik gun niemand dat etiketje.
Veel mensen doen de borderline test op internet en zijn dik tevreden als ze dit hebben. Deze mensen moeten een trap onder hun kont krijgen want zij zien de ernst van deze ziekte echt niet in en maken het, voor diegene die ECHT gediagnosticeerd zijn, de ziekte tot een "gemaksziekte"
Dit geldt ook voor fybromologie en ME en de verschillende andere eerder genoemde ziekten.
Als je denkt dat je iets hebt en je hebt er LAST van laat het dan onderzoeken door gespecialiseerde artsen
maandag 22 december 2008 om 00:26
En dan nog is het blijkbaar niet betrouwbaar, als het door gespecialiseerde artsen is onderzocht, begrijp ik uit jouw verhaal? Dat komt overeen met mijn ervaringen. Hoe gespecialiseerd je ook bent, je blijft een mens, je blijft werkzaam in een gebied dat onophoudelijk in ontwikkeling is, en je clienten zijn ook mens, en onophoudelijk in ontwikkeling.
maandag 29 december 2008 om 23:06
ben al een jaar thuis met o.a. fibromyalgie. wou dat ik morgen weer mijn leven van vroeger kon hervatten en kon leven zoals iedereen.
vind de uitspraak "fibromyalgie aanwenden om niet meer te hoeven gaan werken" wel een beetje cru. denk je dat het echt zo leuk is om ganse dagen thuis te zitten en nauwelijks nog contact te hebben met de buitenwereld, financieel een flink stuk van je inkomsten te moeten inleveren en elke dag met de onzekerheid te moeten leven hoe je toekomst er zal uitzien (ik ben een alleenstaande moeder met een kind van zeven jaar) ????? ik had het ook liever anders gehad hoor. wees daar maar zeker van !!!!! maar ga er voor de rest niet op ingaan. mensen die het hebben weten hoe het aanvoelt om constant met pijn te moeten leven. en mensen die het niet hebben begrijpen het niet en zullen het ook nooit begrijpen, zolang ze er zelf niet mee geconfronteerd worden. einde discusse.
oh ja, diagnose werd gesteld door gespecialiseerde artsen, meer dan drie jaar terug al. maar mijn huwelijk zat toen volledig in het slop en dus ben ik dapper blijven verder doen tot ik twee jaar later, totaal uitgeput, weer met hangende pootjes voor dezelfde dokter moest verschijnen.
vind de uitspraak "fibromyalgie aanwenden om niet meer te hoeven gaan werken" wel een beetje cru. denk je dat het echt zo leuk is om ganse dagen thuis te zitten en nauwelijks nog contact te hebben met de buitenwereld, financieel een flink stuk van je inkomsten te moeten inleveren en elke dag met de onzekerheid te moeten leven hoe je toekomst er zal uitzien (ik ben een alleenstaande moeder met een kind van zeven jaar) ????? ik had het ook liever anders gehad hoor. wees daar maar zeker van !!!!! maar ga er voor de rest niet op ingaan. mensen die het hebben weten hoe het aanvoelt om constant met pijn te moeten leven. en mensen die het niet hebben begrijpen het niet en zullen het ook nooit begrijpen, zolang ze er zelf niet mee geconfronteerd worden. einde discusse.
oh ja, diagnose werd gesteld door gespecialiseerde artsen, meer dan drie jaar terug al. maar mijn huwelijk zat toen volledig in het slop en dus ben ik dapper blijven verder doen tot ik twee jaar later, totaal uitgeput, weer met hangende pootjes voor dezelfde dokter moest verschijnen.
seize the day .....
maandag 5 januari 2009 om 09:48
Clea, heel vervelend die situatie waarin je nu zit. Ik ben niet helemaal terug gaan lezen, ik ben nl klaar met meningen van mensen over Fibromyalgie die er ooit wel ergens van hebben gehoord, maar niet goed zijn geinformeerd en die er wel een harde mening over hebben.
Misschien dat je iets aan het volgende hebt: Ik ben 2 jaar geleden gediagnostiseerd door een Reumatoloog (want het is een vorm van Reuma) en in de St Maartenskliniek in dagbehandeling geweest. 2 maanden, 2 dagen in de week en ben er goed uit gekomen. Het heeft me enorm geholpen om dingen anders aan te pakken en mijn leven anders in te delen (lichamelijk en geestelijk). Ik werk nu bijna weer fulltime (heeft een lange tijd geduurd voordat het zo ver was) en heb een goed leven dat ik daarvoor trouwens ook al had hoor. Er zijn veel meer mogelijkheden dan de WIA en thuis zitten met weinig contacten in de buitenwereld. Ik onderschat je situatie absoluut niet, maar wil alleen aangeven dat het met de juiste hulp stukken beter kan worden dan je huidige situatie. Je moet alleen even dew eg weten te vinden.
Sterkte!
Misschien dat je iets aan het volgende hebt: Ik ben 2 jaar geleden gediagnostiseerd door een Reumatoloog (want het is een vorm van Reuma) en in de St Maartenskliniek in dagbehandeling geweest. 2 maanden, 2 dagen in de week en ben er goed uit gekomen. Het heeft me enorm geholpen om dingen anders aan te pakken en mijn leven anders in te delen (lichamelijk en geestelijk). Ik werk nu bijna weer fulltime (heeft een lange tijd geduurd voordat het zo ver was) en heb een goed leven dat ik daarvoor trouwens ook al had hoor. Er zijn veel meer mogelijkheden dan de WIA en thuis zitten met weinig contacten in de buitenwereld. Ik onderschat je situatie absoluut niet, maar wil alleen aangeven dat het met de juiste hulp stukken beter kan worden dan je huidige situatie. Je moet alleen even dew eg weten te vinden.
Sterkte!
maandag 5 januari 2009 om 11:45
heb niet alles heel uitgebreid gelezen, maar opening natuurlijk wel. Kan me best voorstellen hoe die gedachte ontstaat, maar vaak is het echt een gebrek aan kennis. Als je echt op de hoogte bent van deze diagnoses en de 'echten' van de 'neppen' kunt onderscheiden ben je al een heel eind verder. Tuurlijk zijn er mensen die graag een diagnose krijgen om vervolgens achterover te kunnen leunen e.d., maar laten we die mensen even niet meetellen...
Dan blijkt het dan ADHD enzo helemaal geen modeziekte is (behalve als het onjuist wordt geidagnostiseerd), maar het percentage mensen die dit hebben gelijk blijft. Net als het percentage schizofrenie.
Hoe minder mensen ervan afweten, hoe onnozeler hun ideeen erover zijn. Medicatie schadelijk? Het blijkt juist dat bepaalde medicatie juist schade voorkomt:
Crimineel gedrag, drugsverslaving, moorden, agressie, zelfmoord, schulden etc etc etc... zonder medicatie steken deze dingen meer de kop op en daar worden we ook niet beter van. (bijv. bij adhd, borderline, manisch depressief, schizofrenie)
En wist je dat bij depressies er ook schade in je hersenen ontstaat? Dus op tijd behandelen, dan voorkom erger. Afwachten kan gevaarlijk zijn!
Nova had eergisteravond een uitzending over kinderen met adhd en medicatie. Misschien interessant om het verschil te zien.
Wel blijft het natuurljk belangrijk dat het echt deskundigen zijn die de diagnose stellen en behandelen. En er zullen vast een hoop 'kwakzalvers' zijn die dingen roepen. Want ja, iedereen heeft wel wat kenmerken van het een en het ander. Het gaat hem er bij deze problemen juist om de ernst ervan en het verschil met leeftijdsgenootjes.
Sorrie voor het lange verhaal, maar wordt altijd een beetje akelig van deze vooroordelen..
Dan blijkt het dan ADHD enzo helemaal geen modeziekte is (behalve als het onjuist wordt geidagnostiseerd), maar het percentage mensen die dit hebben gelijk blijft. Net als het percentage schizofrenie.
Hoe minder mensen ervan afweten, hoe onnozeler hun ideeen erover zijn. Medicatie schadelijk? Het blijkt juist dat bepaalde medicatie juist schade voorkomt:
Crimineel gedrag, drugsverslaving, moorden, agressie, zelfmoord, schulden etc etc etc... zonder medicatie steken deze dingen meer de kop op en daar worden we ook niet beter van. (bijv. bij adhd, borderline, manisch depressief, schizofrenie)
En wist je dat bij depressies er ook schade in je hersenen ontstaat? Dus op tijd behandelen, dan voorkom erger. Afwachten kan gevaarlijk zijn!
Nova had eergisteravond een uitzending over kinderen met adhd en medicatie. Misschien interessant om het verschil te zien.
Wel blijft het natuurljk belangrijk dat het echt deskundigen zijn die de diagnose stellen en behandelen. En er zullen vast een hoop 'kwakzalvers' zijn die dingen roepen. Want ja, iedereen heeft wel wat kenmerken van het een en het ander. Het gaat hem er bij deze problemen juist om de ernst ervan en het verschil met leeftijdsgenootjes.
Sorrie voor het lange verhaal, maar wordt altijd een beetje akelig van deze vooroordelen..
zondag 11 januari 2009 om 13:35
Wat mijn vooral stoort(en ik bedoel niet dat die mensen zich aanstellen ofzo,die ziektes bestaan echt wel ) dat iedereen maar een etiket op zich krijgt tegenwoordig.Ik bedoel,vroeger was je een onhandelbaar kind en ging je naar de LOM school,nu heb je ADHD en proppen ze je vol met ritalin(ja mama's ik weet dat het nodig is!)Vroeger had je last van je zenuwen,nu is het een burnout.Maar ja of het vroeger nu beter was? Iedereen in mijn lagere school klas zat aan de steunzolen of buitenboordbeugel.Ik weet dat het geen aanstellerij is,maar al die etiketten op iedereen.Hoewel ik zelf 7 jaar heb geknokt voor mijn (nu 19 jarige) omdat hij gepest werd omdat ie 'dom' was terwijl hij zwaar dyslectisch is en technisch hoogbegaafd........(sjit een etiketje op mijn zoon)
zondag 11 januari 2009 om 13:37
zondag 11 januari 2009 om 13:40
quote:troella schreef op 31 augustus 2008 @ 17:46:
Mijn vriend is er sinds kort achter dat hij borderline heeft. Maar of dat nu zoveel helpt dat je weet wat je hebt vraag ik me af.
Want wat moet je er dan mee??
Ik heb al 5 jaar een hele moeizame relatie met hem en begin zo langzamerhand ook van alles te mankeren door zijn gedrag.
Maar nu worden al zijn stomme fouten en on verantwoordelijke gedrag afgeschoven op borderline en is het meteen ja daar kan ik niks aan doen want ik heb bordeline.
ja daag. .Ik denk dat sommige mensen gewoon niet volwassen willen worden en daar dan een excuus voor zoeken en de hulp verlening werkt daar graag aan mee.
Dit vind ik een erg kortzichtige reactie, Troella, want er zijn mensen die nooit de gelegenheid hebben gehad om volwassen te worden, gewoon omdat de mogelijkheden er niet waren. Geen ouders die naar je omkeken, een onveilige omgeving, mishandeling, misbruik etc.
Ik kan me voorstellen dat jij als volwassene zijn gedrag zat bent, want het is anders dan jouw gedrag. Dan moet je zorgen dat je een volwassen man krijgt en deze vriend dumpen, want zo houdt je hem voor de gek.
Mijn vriend is er sinds kort achter dat hij borderline heeft. Maar of dat nu zoveel helpt dat je weet wat je hebt vraag ik me af.
Want wat moet je er dan mee??
Ik heb al 5 jaar een hele moeizame relatie met hem en begin zo langzamerhand ook van alles te mankeren door zijn gedrag.
Maar nu worden al zijn stomme fouten en on verantwoordelijke gedrag afgeschoven op borderline en is het meteen ja daar kan ik niks aan doen want ik heb bordeline.
ja daag. .Ik denk dat sommige mensen gewoon niet volwassen willen worden en daar dan een excuus voor zoeken en de hulp verlening werkt daar graag aan mee.
Dit vind ik een erg kortzichtige reactie, Troella, want er zijn mensen die nooit de gelegenheid hebben gehad om volwassen te worden, gewoon omdat de mogelijkheden er niet waren. Geen ouders die naar je omkeken, een onveilige omgeving, mishandeling, misbruik etc.
Ik kan me voorstellen dat jij als volwassene zijn gedrag zat bent, want het is anders dan jouw gedrag. Dan moet je zorgen dat je een volwassen man krijgt en deze vriend dumpen, want zo houdt je hem voor de gek.
zondag 11 januari 2009 om 13:42
quote:sjorskuhh schreef op 31 augustus 2008 @ 01:17:
Mensen die graag vertellen wat ze allemaal wel niet hebben, hebben sowieso een probleem lijkt mij.
En mensen die écht aan bovengenoemde ziektes lijden, vertellen je vast niks. Je kunt namelijk aan een persoon die niet bekend is met Fibromyalgie (daar ben ik het meest bekend mee) niet duidelijk uitleggen wat je hebt.
Wat dat betreft is het makkelijker om je been te breken; hoef je niemand wat uit te leggen...Je wilt jezelf toch af en toe uiten ook al begrijpt een ander niet precies wat je hebt?
Mensen die graag vertellen wat ze allemaal wel niet hebben, hebben sowieso een probleem lijkt mij.
En mensen die écht aan bovengenoemde ziektes lijden, vertellen je vast niks. Je kunt namelijk aan een persoon die niet bekend is met Fibromyalgie (daar ben ik het meest bekend mee) niet duidelijk uitleggen wat je hebt.
Wat dat betreft is het makkelijker om je been te breken; hoef je niemand wat uit te leggen...Je wilt jezelf toch af en toe uiten ook al begrijpt een ander niet precies wat je hebt?
zondag 11 januari 2009 om 13:43
quote:regen_zon schreef op 09 augustus 2008 @ 13:44:
Getver wat fel jij een hard oordeel. Juist zoals je zelf beschrijft ben je zelf ook door een diep dal gegaan. Hoe kan het dan dat jij zo'n oordeel velt over mensen die geestelijk op wat voor manier dan ook in de knoei zitten. Je hebt wel gelijk dat je zegt dat een groot aantal mensen dingen aanwenden om niet te hoeven werken of gewoon aandacht willen maar ik vind het nogal lef hebben om alles over 1 kam te scheren.Helemaal mee eens, maar soms is het idd moeilijk om het kaf van het koren te scheiden.
Getver wat fel jij een hard oordeel. Juist zoals je zelf beschrijft ben je zelf ook door een diep dal gegaan. Hoe kan het dan dat jij zo'n oordeel velt over mensen die geestelijk op wat voor manier dan ook in de knoei zitten. Je hebt wel gelijk dat je zegt dat een groot aantal mensen dingen aanwenden om niet te hoeven werken of gewoon aandacht willen maar ik vind het nogal lef hebben om alles over 1 kam te scheren.Helemaal mee eens, maar soms is het idd moeilijk om het kaf van het koren te scheiden.
zondag 11 januari 2009 om 13:46
quote:korenwolf schreef op 03 december 2007 @ 19:21:
[...]
Nee hoor, wees niet bang. Gebrek aan empathie is geen ziekte en ook geen persoonlijkheids- of ontwikkelingsstoornis. Het is een karakterfout.Daar ben ik het niet mee eens, het kan ook zijn dat je niet in je jeugd heb meegekregen om empatisch te zijn, of dat iemand gewoon nooit eens naar jou heeft geluisterd of aandacht heeft gegeven. Sommige mensen (zoals ik o.a.) kunnen erg vastzitten in hun gevoel, gewoon omdat er bij hun thuis geen ruimte was voor emoties door o.a. scheve verhoudingen, ouders die dat zelf niet hebben geleerd etc. en gelukkig mogen wij daar nu wat aan veranderen, maar het is een hele weg.
[...]
Nee hoor, wees niet bang. Gebrek aan empathie is geen ziekte en ook geen persoonlijkheids- of ontwikkelingsstoornis. Het is een karakterfout.Daar ben ik het niet mee eens, het kan ook zijn dat je niet in je jeugd heb meegekregen om empatisch te zijn, of dat iemand gewoon nooit eens naar jou heeft geluisterd of aandacht heeft gegeven. Sommige mensen (zoals ik o.a.) kunnen erg vastzitten in hun gevoel, gewoon omdat er bij hun thuis geen ruimte was voor emoties door o.a. scheve verhoudingen, ouders die dat zelf niet hebben geleerd etc. en gelukkig mogen wij daar nu wat aan veranderen, maar het is een hele weg.
