Psyche
alle pijlers
Geen doorzettingsvermogen
woensdag 4 februari 2009 om 13:34
Hoi meiden,
Ik zit met een probleem waar ik mij eigenlijk nogal voor schaam. Eigenlijk al zolang als ik mij kan herinneren, heb ik totaal geen doorzettingsvermogen, behalve als het om de dingen ga die ik echt leuk vind.
Ik vind het moeilijk om, als het even tegen zit, iets vol te houden. Ik vind het een ontzettend vervelende eigenschap van mezelf en ondanks dat ik van mezelf wéét dat ik dit heb, lukt het me maar niet om er vanaf te komen.
Bijvoorbeeld wanneer het even tegen zit op het werk, meld ik me het liefst de volgende ochtend ziek. Als er problemen zijn met rekeningen, die opgelost moeten worden, vind ik het verschrikkelijk om er achteraan te bellen en stel ik dat zo lang mogelijk uit. Of toen ik nog op school zat: huiswerk maken deed ik het liefst helemaal niet, alleen wanneer het noodzakelijk was en dan nog op het allerlaatste moment.
Meestal voel ik me erg lusteloos en moe, en wanneer dit soort dingen tegen zitten ga ik er zo erg over nadenken en stel ik ze zo lang uit, dat ik op een gegeven moment een torenhoge drempel over moet stappen om het toch nog op te lossen.
Soms heb ik veel energie (dit is maar zelden) en kan ik alles een stuk beter aan. Dan denk ik, meid waar maak je je druk om. Maar die energie krijg ik eigenlijk alleen maar als er die dag echt leuke dingen spelen.
Wat kan ik hier nou aan doen? Ik weet het soms echt niet meer, dan denk ik bij mezelf, waarom geef je zo snel op?? Waar komt dit vandaan? En hoe kom ik er in godsnaam vanaf??? Ik schaam mij hier echt voor, ik ben al bijna 25 en volwassen genoeg om een verantwoordelijkheidsgevoel te hebben, maar vaak voelt het alsof ik dat totaal niet heb. Herkent iemand zich hier in? Of heeft iemand tips?
Ik zit met een probleem waar ik mij eigenlijk nogal voor schaam. Eigenlijk al zolang als ik mij kan herinneren, heb ik totaal geen doorzettingsvermogen, behalve als het om de dingen ga die ik echt leuk vind.
Ik vind het moeilijk om, als het even tegen zit, iets vol te houden. Ik vind het een ontzettend vervelende eigenschap van mezelf en ondanks dat ik van mezelf wéét dat ik dit heb, lukt het me maar niet om er vanaf te komen.
Bijvoorbeeld wanneer het even tegen zit op het werk, meld ik me het liefst de volgende ochtend ziek. Als er problemen zijn met rekeningen, die opgelost moeten worden, vind ik het verschrikkelijk om er achteraan te bellen en stel ik dat zo lang mogelijk uit. Of toen ik nog op school zat: huiswerk maken deed ik het liefst helemaal niet, alleen wanneer het noodzakelijk was en dan nog op het allerlaatste moment.
Meestal voel ik me erg lusteloos en moe, en wanneer dit soort dingen tegen zitten ga ik er zo erg over nadenken en stel ik ze zo lang uit, dat ik op een gegeven moment een torenhoge drempel over moet stappen om het toch nog op te lossen.
Soms heb ik veel energie (dit is maar zelden) en kan ik alles een stuk beter aan. Dan denk ik, meid waar maak je je druk om. Maar die energie krijg ik eigenlijk alleen maar als er die dag echt leuke dingen spelen.
Wat kan ik hier nou aan doen? Ik weet het soms echt niet meer, dan denk ik bij mezelf, waarom geef je zo snel op?? Waar komt dit vandaan? En hoe kom ik er in godsnaam vanaf??? Ik schaam mij hier echt voor, ik ben al bijna 25 en volwassen genoeg om een verantwoordelijkheidsgevoel te hebben, maar vaak voelt het alsof ik dat totaal niet heb. Herkent iemand zich hier in? Of heeft iemand tips?
woensdag 4 februari 2009 om 13:51
@ weltschmerz:
Ik heb wel veel plezier in dingen die ik echt leuk vind om te doen, bijvoorbeeld, piano spelen, schilderen, tekenen..
Werken bijvoorbeeld vind ik echt verschrikkelijk. :-S Ik doe het omdat het moet, omdat ik geld nodig heb en omdat ik niet thuis wil zitten.
Naar school gaan vond ik ook alleen maar leuk omdat ik dan mn vriendinnen weer zag, leren en huiswerk maken vond ik ook niet leuk.
Ik heb wel het idee dat mijn ouders er vroeger niet veel aan deden om me te motiveren, zoals bijvoorbeeld wanneer ik mijn huiswerk niet maakte, door dan te zeggen: je gaat nu je huiswerk maken en daarmee klaar!!
Maar ik wil hen er de schuld niet van geven, ik zou, nu ik 25 ben, het prima allemaal zelf moeten kunnen doen. Maar toch lukt het me op de een of andere manier niet..
Ik heb wel veel plezier in dingen die ik echt leuk vind om te doen, bijvoorbeeld, piano spelen, schilderen, tekenen..
Werken bijvoorbeeld vind ik echt verschrikkelijk. :-S Ik doe het omdat het moet, omdat ik geld nodig heb en omdat ik niet thuis wil zitten.
Naar school gaan vond ik ook alleen maar leuk omdat ik dan mn vriendinnen weer zag, leren en huiswerk maken vond ik ook niet leuk.
Ik heb wel het idee dat mijn ouders er vroeger niet veel aan deden om me te motiveren, zoals bijvoorbeeld wanneer ik mijn huiswerk niet maakte, door dan te zeggen: je gaat nu je huiswerk maken en daarmee klaar!!
Maar ik wil hen er de schuld niet van geven, ik zou, nu ik 25 ben, het prima allemaal zelf moeten kunnen doen. Maar toch lukt het me op de een of andere manier niet..
woensdag 4 februari 2009 om 13:52
Ik ben 38 en ik herken mij hier volkomen in. Ik denk dat het in mijn geval te maken heeft met het feit dat vroeger alles achter mijn kont werd opgeruimd door mijn moeder. Er werd voor mij gedacht en gedaan. Waarschijnlijk heb ik nu nog steeds onbewust het idee dat het wel voor mij gedaan zal worden en kom ik pas op het allerlaatste moment in actie, als ik erachter kom dat er niets gebeurt...
Op de een of andere manier heb ik die druk dan nodig en presteer ik in 1 uur meer dan in 1 week bij wijze van spreken.
Ik heb al vanalles geprobeerd: lijstjes afstrepen, systeem om dingen gedaan te krijgen, maar alles helpt hooguit een paar weken en dan verval ik in mijn oude patroon.
Uiteindelijk haal ik wel vanalles, ik heb een hbo-diploma en een goede (partime) baan... maar ik loop hier in mijn werk en priveleven nog steeds tegenaan.
Een oplossing heb ik dus niet helaas, zou zelf ook heel graag weten hoe ik dit kan veranderen. Of is het niet te veranderen en zul je er mee moeten leren leven? Geen idee!
Ben benieuwd of er iemand met nuttige suggesties komt, ik lees mee.
Op de een of andere manier heb ik die druk dan nodig en presteer ik in 1 uur meer dan in 1 week bij wijze van spreken.
Ik heb al vanalles geprobeerd: lijstjes afstrepen, systeem om dingen gedaan te krijgen, maar alles helpt hooguit een paar weken en dan verval ik in mijn oude patroon.
Uiteindelijk haal ik wel vanalles, ik heb een hbo-diploma en een goede (partime) baan... maar ik loop hier in mijn werk en priveleven nog steeds tegenaan.
Een oplossing heb ik dus niet helaas, zou zelf ook heel graag weten hoe ik dit kan veranderen. Of is het niet te veranderen en zul je er mee moeten leren leven? Geen idee!
Ben benieuwd of er iemand met nuttige suggesties komt, ik lees mee.
woensdag 4 februari 2009 om 13:53
Hoi Jen,
Ik herken me hier zeker in.
Ik heb mijn studie niet afgerond, ben aan een thuisstudie begonnen, dat was niet zoals ik het me had voorgesteld dus ook niet afgemaakt, niet eens mijn best voor gedaan.
Problemen met rekeningen ook, altijd alles maar uitstellen tot het echt niet kan, dan toch maar erachteraan gaan, beseffen dat het heus niet zo moeilijk was, maar vervolgens bij een volgende keer toch weer alles op zijn beloop laten gaan.
Wanneer het om een ander gaat, als ik iets voor iemand anders moet regelen kost het me totaal geen moeite, dat doe ik graag, kijk, daar snap ik nou helemaal niks van.
Nu doe ik een studie die ik superleuk vind dus die ga ik ook afronden, daar ben ik van overtuigd.
Hoe het komt waarom ik zo ben? Ik denk dat het komt dat ik vroeger nooit gestimuleerd ben door mijn ouders om dingen te ondernemen. Ik was er om mooi te zijn, mocht nooit buiten spelen met vriendinnetjes, altijd netjes braaf op een stoel zitten.
Zelfs die eerste studie hebben mijn ouders voor me uitgekozen. Ik heb nooit geleerd voor mezelf op te komen maar altijd maar de makkelijke weg te nemen. Weglopen. Gelukkig heb ik een partner die me de nodige schoppen onder mijn kont geeft.
Ik herken me hier zeker in.
Ik heb mijn studie niet afgerond, ben aan een thuisstudie begonnen, dat was niet zoals ik het me had voorgesteld dus ook niet afgemaakt, niet eens mijn best voor gedaan.
Problemen met rekeningen ook, altijd alles maar uitstellen tot het echt niet kan, dan toch maar erachteraan gaan, beseffen dat het heus niet zo moeilijk was, maar vervolgens bij een volgende keer toch weer alles op zijn beloop laten gaan.
Wanneer het om een ander gaat, als ik iets voor iemand anders moet regelen kost het me totaal geen moeite, dat doe ik graag, kijk, daar snap ik nou helemaal niks van.
Nu doe ik een studie die ik superleuk vind dus die ga ik ook afronden, daar ben ik van overtuigd.
Hoe het komt waarom ik zo ben? Ik denk dat het komt dat ik vroeger nooit gestimuleerd ben door mijn ouders om dingen te ondernemen. Ik was er om mooi te zijn, mocht nooit buiten spelen met vriendinnetjes, altijd netjes braaf op een stoel zitten.
Zelfs die eerste studie hebben mijn ouders voor me uitgekozen. Ik heb nooit geleerd voor mezelf op te komen maar altijd maar de makkelijke weg te nemen. Weglopen. Gelukkig heb ik een partner die me de nodige schoppen onder mijn kont geeft.
woensdag 4 februari 2009 om 13:53
woensdag 4 februari 2009 om 13:56
quote:weltschmerz schreef op 04 februari 2009 @ 13:45:
Heb je nog wel plezier in dingen?
Is er geen bepaalde reden waarom je zo snel opgeeft?
Als je 'vroeger' vaak bent geremd of afgekapt in dingen die je draag deed kan dat er iets mee te maken hebben.
Ik ben vroeger inderdaad afgeremd in de dingen die ik graag deed! En ook werd ik niet gestimuleerd om bv. mijn huiswerk te maken.
Ik ben het met je eens dat je, nu je volwassen bent, dat zelf zou moeten kunnen (zelfsturend vermogen heet dat geloof ik), maar als je dat van vroeger uit niet heb geleerd, is dat moeilijk denk ik.
Ik vraag mij echt af of er iets aan te doen is.
Heb je nog wel plezier in dingen?
Is er geen bepaalde reden waarom je zo snel opgeeft?
Als je 'vroeger' vaak bent geremd of afgekapt in dingen die je draag deed kan dat er iets mee te maken hebben.
Ik ben vroeger inderdaad afgeremd in de dingen die ik graag deed! En ook werd ik niet gestimuleerd om bv. mijn huiswerk te maken.
Ik ben het met je eens dat je, nu je volwassen bent, dat zelf zou moeten kunnen (zelfsturend vermogen heet dat geloof ik), maar als je dat van vroeger uit niet heb geleerd, is dat moeilijk denk ik.
Ik vraag mij echt af of er iets aan te doen is.
woensdag 4 februari 2009 om 13:56
woensdag 4 februari 2009 om 14:00
quote:sunny31 schreef op 04 februari 2009 @ 13:52:
Ik ben 38 en ik herken mij hier volkomen in. Ik denk dat het in mijn geval te maken heeft met het feit dat vroeger alles achter mijn kont werd opgeruimd door mijn moeder. Er werd voor mij gedacht en gedaan. Waarschijnlijk heb ik nu nog steeds onbewust het idee dat het wel voor mij gedaan zal worden en kom ik pas op het allerlaatste moment in actie, als ik erachter kom dat er niets gebeurt...
Op de een of andere manier heb ik die druk dan nodig en presteer ik in 1 uur meer dan in 1 week bij wijze van spreken.
Ik heb al vanalles geprobeerd: lijstjes afstrepen, systeem om dingen gedaan te krijgen, maar alles helpt hooguit een paar weken en dan verval ik in mijn oude patroon.
Uiteindelijk haal ik wel vanalles, ik heb een hbo-diploma en een goede (partime) baan... maar ik loop hier in mijn werk en priveleven nog steeds tegenaan.
Een oplossing heb ik dus niet helaas, zou zelf ook heel graag weten hoe ik dit kan veranderen. Of is het niet te veranderen en zul je er mee moeten leren leven? Geen idee!
Ben benieuwd of er iemand met nuttige suggesties komt, ik lees mee.
Jeetje wat vervelend Sunny.. Toen ik een jaar of 18 was heb ik altijd gedacht dat het vanzelf wel over zou gaan, dat ik meer verantwoordelijkheidsgevoel zou krijgen. Nu ik 25 ben, denk ik nog steeds dat het 'wel over zal gaan'. Maar nu ik jouw reactie lees denk ik, het zal echt niet vanzelf over gaan tenzij je er zelf iets aan doet. Maar net als jij heb ik er ook vanalles aan gedaan en val dan inderdaad weer terug in mijn oude patroon!!! Echt verschrikkelijk, en zo ga je nog meer denken dat je niks kunt oplossen.
Een flinke schop onder mijn kont werkt op zich wel maar soms ook averechts. Ooh ik zou er zo graag vanaf willen komen, ik zou later zo graag een gezin willen en wil dan niet zo'n moeder zijn die alles maar uitstelt.
En ja Sunny, nu je dit zo zegt over dat je moeder alles voor je deed.. Mijn moeder deed dat ook!
Ik ben 38 en ik herken mij hier volkomen in. Ik denk dat het in mijn geval te maken heeft met het feit dat vroeger alles achter mijn kont werd opgeruimd door mijn moeder. Er werd voor mij gedacht en gedaan. Waarschijnlijk heb ik nu nog steeds onbewust het idee dat het wel voor mij gedaan zal worden en kom ik pas op het allerlaatste moment in actie, als ik erachter kom dat er niets gebeurt...
Op de een of andere manier heb ik die druk dan nodig en presteer ik in 1 uur meer dan in 1 week bij wijze van spreken.
Ik heb al vanalles geprobeerd: lijstjes afstrepen, systeem om dingen gedaan te krijgen, maar alles helpt hooguit een paar weken en dan verval ik in mijn oude patroon.
Uiteindelijk haal ik wel vanalles, ik heb een hbo-diploma en een goede (partime) baan... maar ik loop hier in mijn werk en priveleven nog steeds tegenaan.
Een oplossing heb ik dus niet helaas, zou zelf ook heel graag weten hoe ik dit kan veranderen. Of is het niet te veranderen en zul je er mee moeten leren leven? Geen idee!
Ben benieuwd of er iemand met nuttige suggesties komt, ik lees mee.
Jeetje wat vervelend Sunny.. Toen ik een jaar of 18 was heb ik altijd gedacht dat het vanzelf wel over zou gaan, dat ik meer verantwoordelijkheidsgevoel zou krijgen. Nu ik 25 ben, denk ik nog steeds dat het 'wel over zal gaan'. Maar nu ik jouw reactie lees denk ik, het zal echt niet vanzelf over gaan tenzij je er zelf iets aan doet. Maar net als jij heb ik er ook vanalles aan gedaan en val dan inderdaad weer terug in mijn oude patroon!!! Echt verschrikkelijk, en zo ga je nog meer denken dat je niks kunt oplossen.
Een flinke schop onder mijn kont werkt op zich wel maar soms ook averechts. Ooh ik zou er zo graag vanaf willen komen, ik zou later zo graag een gezin willen en wil dan niet zo'n moeder zijn die alles maar uitstelt.
En ja Sunny, nu je dit zo zegt over dat je moeder alles voor je deed.. Mijn moeder deed dat ook!
woensdag 4 februari 2009 om 14:02
quote:Suzeli schreef op 04 februari 2009 @ 13:56:
Ik heb een coachingstraject gevolgd dat heeft me behoorlijk geholpen. tis wel prijzig als je het zelf moet betalen. Echte motivatie is er nogsteeds niet maar ik kan me nu iig wel ergens toe zetten.
(mag ik raden: huishouden lukt ook niet zo. Als je thuiskomt ga je het liefst op de bank hangen?)
Ja, zo'n coachingstraject lijkt me ook wel wat.. al zal het daaagen duren voordat ik die stap eindelijk kan zetten.
Het huishouden lukt juist weer wél, maar ik heb in de gaten dat ik dat gewoon graag doe om andere dingen te verdringen/niet te hoeven doen.
Ik heb een coachingstraject gevolgd dat heeft me behoorlijk geholpen. tis wel prijzig als je het zelf moet betalen. Echte motivatie is er nogsteeds niet maar ik kan me nu iig wel ergens toe zetten.
(mag ik raden: huishouden lukt ook niet zo. Als je thuiskomt ga je het liefst op de bank hangen?)
Ja, zo'n coachingstraject lijkt me ook wel wat.. al zal het daaagen duren voordat ik die stap eindelijk kan zetten.
Het huishouden lukt juist weer wél, maar ik heb in de gaten dat ik dat gewoon graag doe om andere dingen te verdringen/niet te hoeven doen.
woensdag 4 februari 2009 om 14:02
quote:Suzeli schreef op 04 februari 2009 @ 13:56:
Ik heb een coachingstraject gevolgd dat heeft me behoorlijk geholpen. tis wel prijzig als je het zelf moet betalen. Echte motivatie is er nogsteeds niet maar ik kan me nu iig wel ergens toe zetten.
(mag ik raden: huishouden lukt ook niet zo. Als je thuiskomt ga je het liefst op de bank hangen?)
Met het huishouden moet ik echt de troep letterlijk zien. Dan heb ik dus wederom het gevoel dat het nu wel moet! Uit mijzelf doe ik het niet en denk ik er ook nooit aan. Ik ben ook zo'n type wat rustig langs troep op de trap kan lopen als het mij niet stoort. Pas als ik erover struikel dan komt het in mij op om er iets mee te doen.
Ik ben van kleins af aan al zo en weet niet beter. Ik vraag mij echt af of je dit kunt veranderen en hoe dan?
Ik heb een coachingstraject gevolgd dat heeft me behoorlijk geholpen. tis wel prijzig als je het zelf moet betalen. Echte motivatie is er nogsteeds niet maar ik kan me nu iig wel ergens toe zetten.
(mag ik raden: huishouden lukt ook niet zo. Als je thuiskomt ga je het liefst op de bank hangen?)
Met het huishouden moet ik echt de troep letterlijk zien. Dan heb ik dus wederom het gevoel dat het nu wel moet! Uit mijzelf doe ik het niet en denk ik er ook nooit aan. Ik ben ook zo'n type wat rustig langs troep op de trap kan lopen als het mij niet stoort. Pas als ik erover struikel dan komt het in mij op om er iets mee te doen.
Ik ben van kleins af aan al zo en weet niet beter. Ik vraag mij echt af of je dit kunt veranderen en hoe dan?
woensdag 4 februari 2009 om 14:04
quote:novali schreef op 04 februari 2009 @ 13:53:
Hoi Jen,
Ik herken me hier zeker in.
Ik heb mijn studie niet afgerond, ben aan een thuisstudie begonnen, dat was niet zoals ik het me had voorgesteld dus ook niet afgemaakt, niet eens mijn best voor gedaan.
Problemen met rekeningen ook, altijd alles maar uitstellen tot het echt niet kan, dan toch maar erachteraan gaan, beseffen dat het heus niet zo moeilijk was, maar vervolgens bij een volgende keer toch weer alles op zijn beloop laten gaan.
Wanneer het om een ander gaat, als ik iets voor iemand anders moet regelen kost het me totaal geen moeite, dat doe ik graag, kijk, daar snap ik nou helemaal niks van.
Nu doe ik een studie die ik superleuk vind dus die ga ik ook afronden, daar ben ik van overtuigd.
Hoe het komt waarom ik zo ben? Ik denk dat het komt dat ik vroeger nooit gestimuleerd ben door mijn ouders om dingen te ondernemen. Ik was er om mooi te zijn, mocht nooit buiten spelen met vriendinnetjes, altijd netjes braaf op een stoel zitten.
Zelfs die eerste studie hebben mijn ouders voor me uitgekozen. Ik heb nooit geleerd voor mezelf op te komen maar altijd maar de makkelijke weg te nemen. Weglopen. Gelukkig heb ik een partner die me de nodige schoppen onder mijn kont geeft.Wat goed dat je nu een studie doet die je wel af gaat maken!! Succes ermee, het gaat je zeker lukken, vooral omdat je het leuk vindt! Mijn studie heb ik ook eindelijk afgerond in juli, ook omdat het leuk was.. dan lukt het namelijk wél weer.
Hoi Jen,
Ik herken me hier zeker in.
Ik heb mijn studie niet afgerond, ben aan een thuisstudie begonnen, dat was niet zoals ik het me had voorgesteld dus ook niet afgemaakt, niet eens mijn best voor gedaan.
Problemen met rekeningen ook, altijd alles maar uitstellen tot het echt niet kan, dan toch maar erachteraan gaan, beseffen dat het heus niet zo moeilijk was, maar vervolgens bij een volgende keer toch weer alles op zijn beloop laten gaan.
Wanneer het om een ander gaat, als ik iets voor iemand anders moet regelen kost het me totaal geen moeite, dat doe ik graag, kijk, daar snap ik nou helemaal niks van.
Nu doe ik een studie die ik superleuk vind dus die ga ik ook afronden, daar ben ik van overtuigd.
Hoe het komt waarom ik zo ben? Ik denk dat het komt dat ik vroeger nooit gestimuleerd ben door mijn ouders om dingen te ondernemen. Ik was er om mooi te zijn, mocht nooit buiten spelen met vriendinnetjes, altijd netjes braaf op een stoel zitten.
Zelfs die eerste studie hebben mijn ouders voor me uitgekozen. Ik heb nooit geleerd voor mezelf op te komen maar altijd maar de makkelijke weg te nemen. Weglopen. Gelukkig heb ik een partner die me de nodige schoppen onder mijn kont geeft.Wat goed dat je nu een studie doet die je wel af gaat maken!! Succes ermee, het gaat je zeker lukken, vooral omdat je het leuk vindt! Mijn studie heb ik ook eindelijk afgerond in juli, ook omdat het leuk was.. dan lukt het namelijk wél weer.
woensdag 4 februari 2009 om 14:05
quote:Dejavu schreef op 04 februari 2009 @ 13:53:
Klinkt als faalangst. Je hebt duidelijk moeite om om te gaan met problemen. Je geeft niet op omdat je het niet interesseert, maar omdat je niet kunt omgaan met negatieve emoties.
Altijd gedacht dat faalangst niet bij mij zou voorkomen..
Maar je zou wel eens gelijk kunnen hebben.
Klinkt als faalangst. Je hebt duidelijk moeite om om te gaan met problemen. Je geeft niet op omdat je het niet interesseert, maar omdat je niet kunt omgaan met negatieve emoties.
Altijd gedacht dat faalangst niet bij mij zou voorkomen..
Maar je zou wel eens gelijk kunnen hebben.
woensdag 4 februari 2009 om 14:11
quote:Dejavu schreef op 04 februari 2009 @ 13:53:
Klinkt als faalangst. Je hebt duidelijk moeite om om te gaan met problemen. Je geeft niet op omdat je het niet interesseert, maar omdat je niet kunt omgaan met negatieve emoties.
Nog even een aanvulling: Bij faalangst denk ik vooral aan bijvoorbeeld de kinderen in mijn klas die extra zenuwachtig waren voor examens. Ik zelf had dat totaal niet, want het interesseerde me niet zo wat voor cijfer ik zou halen, als het maar een voldoende was, en dat was het meestal ook.
Dus daar had ik totaal geen last van. Ik was toen ook al niet gemotiveerd om bijvoorbeeld zo hoog mogelijke cijfers voor mijn examens te halen.
Klinkt als faalangst. Je hebt duidelijk moeite om om te gaan met problemen. Je geeft niet op omdat je het niet interesseert, maar omdat je niet kunt omgaan met negatieve emoties.
Nog even een aanvulling: Bij faalangst denk ik vooral aan bijvoorbeeld de kinderen in mijn klas die extra zenuwachtig waren voor examens. Ik zelf had dat totaal niet, want het interesseerde me niet zo wat voor cijfer ik zou halen, als het maar een voldoende was, en dat was het meestal ook.
Dus daar had ik totaal geen last van. Ik was toen ook al niet gemotiveerd om bijvoorbeeld zo hoog mogelijke cijfers voor mijn examens te halen.
woensdag 4 februari 2009 om 14:12
quote:Jen84 schreef op 04 februari 2009 @ 14:00:
[...]
Jeetje wat vervelend Sunny.. Toen ik een jaar of 18 was heb ik altijd gedacht dat het vanzelf wel over zou gaan, dat ik meer verantwoordelijkheidsgevoel zou krijgen. Nu ik 25 ben, denk ik nog steeds dat het 'wel over zal gaan'. Maar nu ik jouw reactie lees denk ik, het zal echt niet vanzelf over gaan tenzij je er zelf iets aan doet. Maar net als jij heb ik er ook vanalles aan gedaan en val dan inderdaad weer terug in mijn oude patroon!!! Echt verschrikkelijk, en zo ga je nog meer denken dat je niks kunt oplossen.
Een flinke schop onder mijn kont werkt op zich wel maar soms ook averechts. Ooh ik zou er zo graag vanaf willen komen, ik zou later zo graag een gezin willen en wil dan niet zo'n moeder zijn die alles maar uitstelt.
En ja Sunny, nu je dit zo zegt over dat je moeder alles voor je deed.. Mijn moeder deed dat ook!
Haha Jen84, ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen en ben waarschijnlijk de moeder waar jij zo bang voor bent
Maar (niet zozeer als echtgenoot - mannen zijn over het algemeen wat makkelijker) als moeder MOET je heel vaak wel. En dan gaat het ook wel bij mij, maar het is heel vaak wel net op het randje en dat voelt vreselijk!!! Dingen als de was en strijkwerk stapelen zich constant op bij mij, op mijn werk idem dito. En het grappige is, mijn bureau thuis is 1 grote chaos en het bureau op mijn werk is de meest opgeruimde van allemaal, want op mijn werk heb ik weer het gevoel dat het moet en thuis niet.
Ik word regelmatig ook dood- en doodmoe van mijzelf. Ik zou er zo graag verandering in willen brengen, maar zou niet weten wat WEL echt werkt... Sommigen zeggen 'het gewoon doen!', maar ook dat werkt niet helaas... het lijkt heel diep te zitten. Het is alsof je van iemand die bv. geen prater is, verwacht dat hij honderduit kletst. Of zoiets?
[...]
Jeetje wat vervelend Sunny.. Toen ik een jaar of 18 was heb ik altijd gedacht dat het vanzelf wel over zou gaan, dat ik meer verantwoordelijkheidsgevoel zou krijgen. Nu ik 25 ben, denk ik nog steeds dat het 'wel over zal gaan'. Maar nu ik jouw reactie lees denk ik, het zal echt niet vanzelf over gaan tenzij je er zelf iets aan doet. Maar net als jij heb ik er ook vanalles aan gedaan en val dan inderdaad weer terug in mijn oude patroon!!! Echt verschrikkelijk, en zo ga je nog meer denken dat je niks kunt oplossen.
Een flinke schop onder mijn kont werkt op zich wel maar soms ook averechts. Ooh ik zou er zo graag vanaf willen komen, ik zou later zo graag een gezin willen en wil dan niet zo'n moeder zijn die alles maar uitstelt.
En ja Sunny, nu je dit zo zegt over dat je moeder alles voor je deed.. Mijn moeder deed dat ook!
Haha Jen84, ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen en ben waarschijnlijk de moeder waar jij zo bang voor bent
Maar (niet zozeer als echtgenoot - mannen zijn over het algemeen wat makkelijker) als moeder MOET je heel vaak wel. En dan gaat het ook wel bij mij, maar het is heel vaak wel net op het randje en dat voelt vreselijk!!! Dingen als de was en strijkwerk stapelen zich constant op bij mij, op mijn werk idem dito. En het grappige is, mijn bureau thuis is 1 grote chaos en het bureau op mijn werk is de meest opgeruimde van allemaal, want op mijn werk heb ik weer het gevoel dat het moet en thuis niet.
Ik word regelmatig ook dood- en doodmoe van mijzelf. Ik zou er zo graag verandering in willen brengen, maar zou niet weten wat WEL echt werkt... Sommigen zeggen 'het gewoon doen!', maar ook dat werkt niet helaas... het lijkt heel diep te zitten. Het is alsof je van iemand die bv. geen prater is, verwacht dat hij honderduit kletst. Of zoiets?
woensdag 4 februari 2009 om 14:15
Sunny: miischien is dit een bboek voor jou? : http://www.bol.com/nl/p/b ... 01004004439839/index.html
Staan uitvoerbare tips in ipv adviezen die toch niet lukken. (in mijn geval)
Staan uitvoerbare tips in ipv adviezen die toch niet lukken. (in mijn geval)
woensdag 4 februari 2009 om 14:16
woensdag 4 februari 2009 om 14:18
Jaa, ik kan me voorstellen dat als je kinderen hebt, je het ook echt wel doet omdat het moet.. maar om nou mijn hele leven alles op het aller aller aller laatste moment te doen.. Pff ik word al moe als ik er aan denk!!!!!!!! Het gewoon doen ja.. dat hoor ik ook vaak. Wat is het moeilijk om over die ontzettend hoge drempel te stappen!!! En het stomme is, achteraf blijkt het dan vaak weer mee te vallen, maar dat vergeet ik altijd!!! De eerstvolgende keer is het weer ontzettend moeilijk om die drempel over te gaan!
Het klopt ook wat je zegt, over dat het heel diep zit, dat heb ik ook. Dat je jezelf er echt niet toe kan zetten. Pffffffff
quote:sunny31 schreef op 04 februari 2009 @ 14:12:
[...]
Haha Jen84, ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen en ben waarschijnlijk de moeder waar jij zo bang voor bent
Maar (niet zozeer als echtgenoot - mannen zijn over het algemeen wat makkelijker) als moeder MOET je heel vaak wel. En dan gaat het ook wel bij mij, maar het is heel vaak wel net op het randje en dat voelt vreselijk!!! Dingen als de was en strijkwerk stapelen zich constant op bij mij, op mijn werk idem dito. En het grappige is, mijn bureau thuis is 1 grote chaos en het bureau op mijn werk is de meest opgeruimde van allemaal, want op mijn werk heb ik weer het gevoel dat het moet en thuis niet.
Ik word regelmatig ook dood- en doodmoe van mijzelf. Ik zou er zo graag verandering in willen brengen, maar zou niet weten wat WEL echt werkt... Sommigen zeggen 'het gewoon doen!', maar ook dat werkt niet helaas... het lijkt heel diep te zitten. Het is alsof je van iemand die bv. geen prater is, verwacht dat hij honderduit kletst. Of zoiets?
Het klopt ook wat je zegt, over dat het heel diep zit, dat heb ik ook. Dat je jezelf er echt niet toe kan zetten. Pffffffff
quote:sunny31 schreef op 04 februari 2009 @ 14:12:
[...]
Haha Jen84, ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen en ben waarschijnlijk de moeder waar jij zo bang voor bent
Maar (niet zozeer als echtgenoot - mannen zijn over het algemeen wat makkelijker) als moeder MOET je heel vaak wel. En dan gaat het ook wel bij mij, maar het is heel vaak wel net op het randje en dat voelt vreselijk!!! Dingen als de was en strijkwerk stapelen zich constant op bij mij, op mijn werk idem dito. En het grappige is, mijn bureau thuis is 1 grote chaos en het bureau op mijn werk is de meest opgeruimde van allemaal, want op mijn werk heb ik weer het gevoel dat het moet en thuis niet.
Ik word regelmatig ook dood- en doodmoe van mijzelf. Ik zou er zo graag verandering in willen brengen, maar zou niet weten wat WEL echt werkt... Sommigen zeggen 'het gewoon doen!', maar ook dat werkt niet helaas... het lijkt heel diep te zitten. Het is alsof je van iemand die bv. geen prater is, verwacht dat hij honderduit kletst. Of zoiets?
