Psyche
alle pijlers
Geen doorzettingsvermogen
woensdag 4 februari 2009 om 13:34
Hoi meiden,
Ik zit met een probleem waar ik mij eigenlijk nogal voor schaam. Eigenlijk al zolang als ik mij kan herinneren, heb ik totaal geen doorzettingsvermogen, behalve als het om de dingen ga die ik echt leuk vind.
Ik vind het moeilijk om, als het even tegen zit, iets vol te houden. Ik vind het een ontzettend vervelende eigenschap van mezelf en ondanks dat ik van mezelf wéét dat ik dit heb, lukt het me maar niet om er vanaf te komen.
Bijvoorbeeld wanneer het even tegen zit op het werk, meld ik me het liefst de volgende ochtend ziek. Als er problemen zijn met rekeningen, die opgelost moeten worden, vind ik het verschrikkelijk om er achteraan te bellen en stel ik dat zo lang mogelijk uit. Of toen ik nog op school zat: huiswerk maken deed ik het liefst helemaal niet, alleen wanneer het noodzakelijk was en dan nog op het allerlaatste moment.
Meestal voel ik me erg lusteloos en moe, en wanneer dit soort dingen tegen zitten ga ik er zo erg over nadenken en stel ik ze zo lang uit, dat ik op een gegeven moment een torenhoge drempel over moet stappen om het toch nog op te lossen.
Soms heb ik veel energie (dit is maar zelden) en kan ik alles een stuk beter aan. Dan denk ik, meid waar maak je je druk om. Maar die energie krijg ik eigenlijk alleen maar als er die dag echt leuke dingen spelen.
Wat kan ik hier nou aan doen? Ik weet het soms echt niet meer, dan denk ik bij mezelf, waarom geef je zo snel op?? Waar komt dit vandaan? En hoe kom ik er in godsnaam vanaf??? Ik schaam mij hier echt voor, ik ben al bijna 25 en volwassen genoeg om een verantwoordelijkheidsgevoel te hebben, maar vaak voelt het alsof ik dat totaal niet heb. Herkent iemand zich hier in? Of heeft iemand tips?
Ik zit met een probleem waar ik mij eigenlijk nogal voor schaam. Eigenlijk al zolang als ik mij kan herinneren, heb ik totaal geen doorzettingsvermogen, behalve als het om de dingen ga die ik echt leuk vind.
Ik vind het moeilijk om, als het even tegen zit, iets vol te houden. Ik vind het een ontzettend vervelende eigenschap van mezelf en ondanks dat ik van mezelf wéét dat ik dit heb, lukt het me maar niet om er vanaf te komen.
Bijvoorbeeld wanneer het even tegen zit op het werk, meld ik me het liefst de volgende ochtend ziek. Als er problemen zijn met rekeningen, die opgelost moeten worden, vind ik het verschrikkelijk om er achteraan te bellen en stel ik dat zo lang mogelijk uit. Of toen ik nog op school zat: huiswerk maken deed ik het liefst helemaal niet, alleen wanneer het noodzakelijk was en dan nog op het allerlaatste moment.
Meestal voel ik me erg lusteloos en moe, en wanneer dit soort dingen tegen zitten ga ik er zo erg over nadenken en stel ik ze zo lang uit, dat ik op een gegeven moment een torenhoge drempel over moet stappen om het toch nog op te lossen.
Soms heb ik veel energie (dit is maar zelden) en kan ik alles een stuk beter aan. Dan denk ik, meid waar maak je je druk om. Maar die energie krijg ik eigenlijk alleen maar als er die dag echt leuke dingen spelen.
Wat kan ik hier nou aan doen? Ik weet het soms echt niet meer, dan denk ik bij mezelf, waarom geef je zo snel op?? Waar komt dit vandaan? En hoe kom ik er in godsnaam vanaf??? Ik schaam mij hier echt voor, ik ben al bijna 25 en volwassen genoeg om een verantwoordelijkheidsgevoel te hebben, maar vaak voelt het alsof ik dat totaal niet heb. Herkent iemand zich hier in? Of heeft iemand tips?
maandag 9 februari 2009 om 12:44
quote:Dejavu schreef op 08 februari 2009 @ 10:17:
Ha Potje Thee. Soms denk ik ook dat het goed zou zijn om op mijn bek te gaan. Dat ik dan misschien mijn les eens leer. En aan de ene kant voel hoe naar dat is, maar tegelijkertijd ook eens besef dat falen niet het einde van de wereld is.
Maar ondertussen ben ik veel te bang voor dat moment. Ik wil niet weten wat ik kan aantreffen. Dus blijf ik die deadline maar halen.
Goed dat iedereen blijkbaar bezig is. Ik had een goede dag gisteren. Zelfs afgerekend in het restaurant. Heb dat nog wel proberen af te schuiven, maar lukte helaas niet. Viel uiteindelijk dus best mee (natuurlijk...)
Ik moet zeggen dat dit topic me wel blijft bezighouden. Heb er zelfs hoofdpijn van. Ik heb jaren gedacht dat er nu eenmaal niet veel aan mijn problemen te veranderen is, dat ik maar met mijn beperkingen moet leren leven. Als ik ADD zou hebben, zou dat natuurlijk nog steeds zo zijn. Maar doordat ik dan weet wat er nou aan de hand is, zal het misschien makkelijker zijn om eraan te werken. Er is dan gewoon een behandelprogramma voor, hoef ik niet meer in mijn eentje voort te blijven modderen.
Moeilijk vind ik wel dat door je op je problemen te richten, er minder tijd en energie is voor de 'gewone' dingen. Zoals werk en sociale contacten, die dingen die je juist wilt zien te verbeteren. Tijdelijk dat op een laag pitje zetten, zodat het straks juist dan beter dan ooit gaat. Ik weet niet of dat wel wil (ik wil liever instant gratification, om maar in het jargon te blijven).
Ooh Dejavu, Het is niet de bedoeling om hoofdpijn te krijgen hoor van dit topic Dat willen we niet!!! Ik moet zeggen dat ik ook probeer om zo min mogelijk echt bij het probleem stil te staan, het weerhoudt je ervan dingen te doen die er écht toe doen!
Knap van je dat je het toch gedaan hebt, dat afrekenen in het restaurant. En hoe vaker je het doet, hoe beter het zal gaan!
En weet je, ik vind het juist heel knap van je dat je elke keer die deadline haalt! Daar mag je trots op zijn hoor! Ik meen te herinneren dat je vertelde dat je de mogelijkheid hebt om die deadline ook wel eens uit te stellen maar dat zo min mogelijk doet. Ook dat vind ik erg knap. Zo zie je maar weer dat je daar erg goed in bent, in deadlines! Je zou ook kunnen afhaken, opgeven en idd flink op je bek gaan! Maar dat doe je niet. Dus ik vind het juist goed van je.
Nou laat ik zelf ook maar eens wat ondernemen ipv denken wat ik nog allemaal moet doen
Ha Potje Thee. Soms denk ik ook dat het goed zou zijn om op mijn bek te gaan. Dat ik dan misschien mijn les eens leer. En aan de ene kant voel hoe naar dat is, maar tegelijkertijd ook eens besef dat falen niet het einde van de wereld is.
Maar ondertussen ben ik veel te bang voor dat moment. Ik wil niet weten wat ik kan aantreffen. Dus blijf ik die deadline maar halen.
Goed dat iedereen blijkbaar bezig is. Ik had een goede dag gisteren. Zelfs afgerekend in het restaurant. Heb dat nog wel proberen af te schuiven, maar lukte helaas niet. Viel uiteindelijk dus best mee (natuurlijk...)
Ik moet zeggen dat dit topic me wel blijft bezighouden. Heb er zelfs hoofdpijn van. Ik heb jaren gedacht dat er nu eenmaal niet veel aan mijn problemen te veranderen is, dat ik maar met mijn beperkingen moet leren leven. Als ik ADD zou hebben, zou dat natuurlijk nog steeds zo zijn. Maar doordat ik dan weet wat er nou aan de hand is, zal het misschien makkelijker zijn om eraan te werken. Er is dan gewoon een behandelprogramma voor, hoef ik niet meer in mijn eentje voort te blijven modderen.
Moeilijk vind ik wel dat door je op je problemen te richten, er minder tijd en energie is voor de 'gewone' dingen. Zoals werk en sociale contacten, die dingen die je juist wilt zien te verbeteren. Tijdelijk dat op een laag pitje zetten, zodat het straks juist dan beter dan ooit gaat. Ik weet niet of dat wel wil (ik wil liever instant gratification, om maar in het jargon te blijven).
Ooh Dejavu, Het is niet de bedoeling om hoofdpijn te krijgen hoor van dit topic Dat willen we niet!!! Ik moet zeggen dat ik ook probeer om zo min mogelijk echt bij het probleem stil te staan, het weerhoudt je ervan dingen te doen die er écht toe doen!
Knap van je dat je het toch gedaan hebt, dat afrekenen in het restaurant. En hoe vaker je het doet, hoe beter het zal gaan!
En weet je, ik vind het juist heel knap van je dat je elke keer die deadline haalt! Daar mag je trots op zijn hoor! Ik meen te herinneren dat je vertelde dat je de mogelijkheid hebt om die deadline ook wel eens uit te stellen maar dat zo min mogelijk doet. Ook dat vind ik erg knap. Zo zie je maar weer dat je daar erg goed in bent, in deadlines! Je zou ook kunnen afhaken, opgeven en idd flink op je bek gaan! Maar dat doe je niet. Dus ik vind het juist goed van je.
Nou laat ik zelf ook maar eens wat ondernemen ipv denken wat ik nog allemaal moet doen
maandag 9 februari 2009 om 12:48
Ha Jen,
Ik zit wel te werken, maar ben ook een vervelende klus aan het vermijden. Zit hier dus ook al weer veel te lang op het forum. Gezellige boel op het Mommydresscode-topic (ja, ja, waar volwassen moeders zich al wel niet mee bezig houden: wat je aanhebt en wat andere moeders daar dan wel niet van denken, blegh, zo truttig).
Ik moet zo echt aan het werk, dus het forum gaat tot vanavond op slot (in ieder geval ga ik een poging doen daartoe).
JIj ook succes met het bestrijden van het vermijden. Gewoon doen is het devies van mijn man, en eigenlijk heeft hij best gelijk. Maar eerst even koffie en een broodje. Tot veel later, hopelijk! Succes!
Ik zit wel te werken, maar ben ook een vervelende klus aan het vermijden. Zit hier dus ook al weer veel te lang op het forum. Gezellige boel op het Mommydresscode-topic (ja, ja, waar volwassen moeders zich al wel niet mee bezig houden: wat je aanhebt en wat andere moeders daar dan wel niet van denken, blegh, zo truttig).
Ik moet zo echt aan het werk, dus het forum gaat tot vanavond op slot (in ieder geval ga ik een poging doen daartoe).
JIj ook succes met het bestrijden van het vermijden. Gewoon doen is het devies van mijn man, en eigenlijk heeft hij best gelijk. Maar eerst even koffie en een broodje. Tot veel later, hopelijk! Succes!
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
maandag 9 februari 2009 om 12:55
Crosspost Jen, zie ik bij het herlezen (perfectionist he, toch even nakijken op spelfouten ed.) Lief bericht van je, dank je wel. Je hebt wel gelijk dat het al dat gepieker niet waard is, en dat het over het algemeen best goed gaat. Al dat obsessieve gedenk werkt alleen maar averechts, kon ik het maar uitzetten.
Heb momenteel trouwens een geweldige nieuwe opdracht (zal niet teveel uitweiden, dan ben ik te herkenbaar, maar het gaat om een product voor kinderen: combinatie van tekst en spelletjes, helemaal geweldig). Ben tegelijkertijd daardoor best bang dat ik het niet goed genoeg zal doen, maar weet tegelijkertijd dat als ik het uitstel het zeker niet goed wordt. Aan het werk dus, en jij ook!
Heb momenteel trouwens een geweldige nieuwe opdracht (zal niet teveel uitweiden, dan ben ik te herkenbaar, maar het gaat om een product voor kinderen: combinatie van tekst en spelletjes, helemaal geweldig). Ben tegelijkertijd daardoor best bang dat ik het niet goed genoeg zal doen, maar weet tegelijkertijd dat als ik het uitstel het zeker niet goed wordt. Aan het werk dus, en jij ook!
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
maandag 9 februari 2009 om 15:18
Dejavu, over dat obsessieve gedenk dat maar niet ophoud... Heel herkenbaar. 1 van mijn problemen daarmee is dat ik dus ook vaak maar met heeeel veel moeite een beslissing kan nemen. Omdat ik me zo 'overspoeld' voel door gedachten en mogelijkheden, stel ik niet alleen simpel uitvoerbaar werk (nu dit boek lezen, want dat is de opdracht), maar ook het nemen van keuzes vaak erg uit. Niet eens omdat ik zo bang ben voor de gevolgen (dat had ik vroeger wel, toen ik nog sociofobischer was), maar gewoon omdat er altijd zoveel gedachten tegelijk in mijn hoofd zijn dat ik uit mezelf nooit eens iets van A tot Z doordenk.
Als ik bij aspect A van een bepaalde keuze begin (bv over vakantie: hoe graag wil ik op vakantie en met wie), haak zeg maar bij C al af, kom er dan later weer op terug, overdenk J t/m P, ga weer met wat anders verder in mijn hoofd, bijt me vast in de Z, realiseer me dan dat ik niet meer weet wat ik over aspecten A t/m C had bedacht, etc. etc. (is het een beetje te volgen? ik probeer het te schematiseren maar omdat ik juist wil laten zien hoe rommelig die gedachten verlopen wordt het weer niet echt een overzichtelijk schema...) De conclusie komt dus maar niet, door het steeds weer niet afmaken en vergeten en recyclen van gedachten.
En uiteindelijk neem ik vaak pas een beslissing als het echt niet anders meer kan. Kijk na mijn studie zal ik wel werk MOETEN zoeken (geld enzo), dus dan zal ik wel de knoop door moeten hakken wat ik dan ga doen (ik zit in mijn laatste jaar en ik weet het nog niet nee, al heb ik al jaren 1001 leuke en spannende plannen die voor het merendeel niet met elkaar te verenigen zijn ).
Maar de kwaliteit van mijn beslissingen lijdt daar wel onder, want uit eindelijk, na jaren denken en malen, 'doe ik dan maar wat'. Omdat er nu eenmaal een keuze moet worden gemaakt, terwijl mijn hoofd nog steeds een slagveld van herhaalde en vergeten mitsen en maren, argumenten en tegenargumenten, leuke plannen en vervelende consequenties is.
En dan is er nog het 'probleem' dat er op sommige belangrijke gebieden niemand is die je een beslissing opdringt. Bv of ik door wil gaan met een relatie... of/hoe ik eens tegen mijn vader zal zeggen dat ik zo graag hechter contact met hem zou willen... of ik wilde laten onderzoeken waar mijn concentratieproblemen vandaan komen... De beslissing viel/valt maar niet en mijn hoofd, waardoor bepaalde vervelende ervaringen zich maar blijven herhalen. Terwijl mijn hoofd met elke nieuwe mogelijkheid ook alleen nog maar voller wordt, waardoor het nog weer lastiger wordt om keuzes te maken, enz enz.
Lijkt dit misschien een beetje op wat jij nu doet met denken over of je ADD zou kunnen hebben? Je krijgt er zelfs hoofdpijn van, gatsie! En 'niet te veel aan denken' is bij mij niet de oplossing (al is dat wel het eerste wat mensen tegen mij altijd zeggen). Als jij dat wel kon, ging je waarschijnlijk ook niet door tot je hoofdpijn had.
Wat ik de komende tijd wil gaan proberen, en ik ben eigenlijk wel benieuwd of jij er ook wat aan kunt hebben, is om
1. op te schrijven waarover ik beslissingen moet/wil nemen en dan
2. inplannen wanneer ik daar mee bezig ga, en
3. als ik ermee bezig ga, opschrijven wat de voors en tegens zijn en EEN KNOOP DOORHAKKEN. (Knoop doorhakken kan ook zijn: over een maand kom ik erop terug als ik X en Y heb gedaan, want die heb ik nodig om de knoop door te kunnen hakken... Maar iig wil ik dus bewust gaan plannen wanneer ik het ga doen.)
In jouw geval dus: vaststellen dat je je afvraagt of je ADD zou kunnen hebben, bedenken wat voor informatie je nodig hebt om te besluiten wat je daarmee gaat doen (wel/niet laten onderzoeken; als ik je ergens mee kan helpen, graag), en vervolgens plannen wanneer je de knoop door wilt hakken. misschien geeft dat voor nu rust in je hoofd, en levert het je bovendien een betere beslissing op dan wanneer je er maar over door blijft malen.
Brrr, volkomen atypisch voor mij ook, die aanplak. Maar ik kan me zo voorstellen dat het dan wel een stuk rustiger in mijn hoofd zou worden. Wordt vervolgd...
(korter krijg ik het niet opgeschreven, als ik dit wil inkorten ben ik zo weer drie kwartier bezig en die tijd wil ik er nu even niet voor nemen... terwijl ik het je wel alvast even wilde zeggen)
Als ik bij aspect A van een bepaalde keuze begin (bv over vakantie: hoe graag wil ik op vakantie en met wie), haak zeg maar bij C al af, kom er dan later weer op terug, overdenk J t/m P, ga weer met wat anders verder in mijn hoofd, bijt me vast in de Z, realiseer me dan dat ik niet meer weet wat ik over aspecten A t/m C had bedacht, etc. etc. (is het een beetje te volgen? ik probeer het te schematiseren maar omdat ik juist wil laten zien hoe rommelig die gedachten verlopen wordt het weer niet echt een overzichtelijk schema...) De conclusie komt dus maar niet, door het steeds weer niet afmaken en vergeten en recyclen van gedachten.
En uiteindelijk neem ik vaak pas een beslissing als het echt niet anders meer kan. Kijk na mijn studie zal ik wel werk MOETEN zoeken (geld enzo), dus dan zal ik wel de knoop door moeten hakken wat ik dan ga doen (ik zit in mijn laatste jaar en ik weet het nog niet nee, al heb ik al jaren 1001 leuke en spannende plannen die voor het merendeel niet met elkaar te verenigen zijn ).
Maar de kwaliteit van mijn beslissingen lijdt daar wel onder, want uit eindelijk, na jaren denken en malen, 'doe ik dan maar wat'. Omdat er nu eenmaal een keuze moet worden gemaakt, terwijl mijn hoofd nog steeds een slagveld van herhaalde en vergeten mitsen en maren, argumenten en tegenargumenten, leuke plannen en vervelende consequenties is.
En dan is er nog het 'probleem' dat er op sommige belangrijke gebieden niemand is die je een beslissing opdringt. Bv of ik door wil gaan met een relatie... of/hoe ik eens tegen mijn vader zal zeggen dat ik zo graag hechter contact met hem zou willen... of ik wilde laten onderzoeken waar mijn concentratieproblemen vandaan komen... De beslissing viel/valt maar niet en mijn hoofd, waardoor bepaalde vervelende ervaringen zich maar blijven herhalen. Terwijl mijn hoofd met elke nieuwe mogelijkheid ook alleen nog maar voller wordt, waardoor het nog weer lastiger wordt om keuzes te maken, enz enz.
Lijkt dit misschien een beetje op wat jij nu doet met denken over of je ADD zou kunnen hebben? Je krijgt er zelfs hoofdpijn van, gatsie! En 'niet te veel aan denken' is bij mij niet de oplossing (al is dat wel het eerste wat mensen tegen mij altijd zeggen). Als jij dat wel kon, ging je waarschijnlijk ook niet door tot je hoofdpijn had.
Wat ik de komende tijd wil gaan proberen, en ik ben eigenlijk wel benieuwd of jij er ook wat aan kunt hebben, is om
1. op te schrijven waarover ik beslissingen moet/wil nemen en dan
2. inplannen wanneer ik daar mee bezig ga, en
3. als ik ermee bezig ga, opschrijven wat de voors en tegens zijn en EEN KNOOP DOORHAKKEN. (Knoop doorhakken kan ook zijn: over een maand kom ik erop terug als ik X en Y heb gedaan, want die heb ik nodig om de knoop door te kunnen hakken... Maar iig wil ik dus bewust gaan plannen wanneer ik het ga doen.)
In jouw geval dus: vaststellen dat je je afvraagt of je ADD zou kunnen hebben, bedenken wat voor informatie je nodig hebt om te besluiten wat je daarmee gaat doen (wel/niet laten onderzoeken; als ik je ergens mee kan helpen, graag), en vervolgens plannen wanneer je de knoop door wilt hakken. misschien geeft dat voor nu rust in je hoofd, en levert het je bovendien een betere beslissing op dan wanneer je er maar over door blijft malen.
Brrr, volkomen atypisch voor mij ook, die aanplak. Maar ik kan me zo voorstellen dat het dan wel een stuk rustiger in mijn hoofd zou worden. Wordt vervolgd...
(korter krijg ik het niet opgeschreven, als ik dit wil inkorten ben ik zo weer drie kwartier bezig en die tijd wil ik er nu even niet voor nemen... terwijl ik het je wel alvast even wilde zeggen)
maandag 9 februari 2009 om 15:19
Gezellig, trouwens, dat het heir weer wat levendiger is... (ik werkte dit weekend door, dus was hier ook zaterdag en zondag geregeld te vinden in de hoop op wat afleiding...)
Deadline niet gehaald. Zaterdag goed bezig, zondag raakte ik focus weer kwijt toen er eerst een roeitraining en daarna koken van avondeten tussendoor kwam. Blijf nu hard doorwerken, maar ben zonet naar college geweest en de lekkere focus van vanochtend nu weer kwijt. Gatsie. Maar nu 'mag' ik van mezelf even een pauze, om daaarna opgeladen weer aan de slag te gaan.
Jullie zien het resultaat hierboven...
Deadline niet gehaald. Zaterdag goed bezig, zondag raakte ik focus weer kwijt toen er eerst een roeitraining en daarna koken van avondeten tussendoor kwam. Blijf nu hard doorwerken, maar ben zonet naar college geweest en de lekkere focus van vanochtend nu weer kwijt. Gatsie. Maar nu 'mag' ik van mezelf even een pauze, om daaarna opgeladen weer aan de slag te gaan.
Jullie zien het resultaat hierboven...
maandag 9 februari 2009 om 15:51
OMG. Ter levendige illustratie van mijn uitstelleritis mbt het nemen van beslissingen, en omdat ik hier nu op mijn stoel zit te stuiteren (en niet zoals dat vrolijke witte poppetje hierboven, die ik neerzette toen ik nog in zalige onwetendheid verkeerde):
Een jaar geleden besloot een verzekeraar me een (voor ons) groot bedrag niet te vergoeden, terwijl dat eerder wel was toegezegd en ik de uitgaven dus al had gedaan. Ik had toen de keuze om in beroep te gaan, alleen hebben we niet echt het geld voor een advocaat (inkomen net te hoog voor rechtsbijstand).
Ik heb toen zitten wikken en wegen of ik dan die rechtzaak wel wilde aanspannen, en uiteindelijk de nacht voor de deadline nog een heel betoog in elkaar geflanst en ingediend. Met het idee: ik kan me later altijd nog terugtrekken. Vervolgens is er een jaar overheen is gegaan, waarin ik geregeld dacht, "wil ik die rechtzaak nou wel door laten gaan of niet". Geen beslissing genomen. Overwoog ook om toch nog een advocaat in de arm te nemen, en een extra getuigen te laten oproepen etc.
Drie weken geleden kreeg ik een ophaalbriefje van de postbode voor een aangetekende brief van de rechtbank. Vandaag, de een na laatste dag dat ik de brief nog kon ophalen, ben ik dat eindelijk gaan doen. EN DE ZITTING IS KOMENDE DONDERDAG!!!
Advocaat en getuige had ik 8 dagen geleden uiterlijk kunnen aanmelden, dus die beslissing is nu al voor me genomen (over 'slechte kwaliteit beslissingen' gesproken)
Ik hoef niet bij de zitting aanwezig te zijn... Dus dat is een keuze die ik nu nog moet gaan nemen, en snel ook! (gelukkig maar dat ik keuzes makkelijker maak als er druk achter zit...)
misschien moet ik deze keus dan maar testcase 1 maken van die beslissingsmethode die ik hierboven uitschreef... want op dit moment moet ik me eigenlijk gewoon volledig op dat essay richten, en niet steeds gaan piekeren over wel/niet naar die zitting gaan. Terwijl mijn hoofd op dit moment niet anders wil dan eens lekker uitgebreid de rest van de dag hierover malen.
Dus als ik nu inplan dat ik daar morgenavond tussen 20.30 en 21 uur een besluit over neem...
Ow mensen ik baal echt weer als een stekker van mezelf op dit moment. Ik bedoel ik ben toch geen kleuter meer, ik heb dit een jaar aan kunnen zien komen...
Een jaar geleden besloot een verzekeraar me een (voor ons) groot bedrag niet te vergoeden, terwijl dat eerder wel was toegezegd en ik de uitgaven dus al had gedaan. Ik had toen de keuze om in beroep te gaan, alleen hebben we niet echt het geld voor een advocaat (inkomen net te hoog voor rechtsbijstand).
Ik heb toen zitten wikken en wegen of ik dan die rechtzaak wel wilde aanspannen, en uiteindelijk de nacht voor de deadline nog een heel betoog in elkaar geflanst en ingediend. Met het idee: ik kan me later altijd nog terugtrekken. Vervolgens is er een jaar overheen is gegaan, waarin ik geregeld dacht, "wil ik die rechtzaak nou wel door laten gaan of niet". Geen beslissing genomen. Overwoog ook om toch nog een advocaat in de arm te nemen, en een extra getuigen te laten oproepen etc.
Drie weken geleden kreeg ik een ophaalbriefje van de postbode voor een aangetekende brief van de rechtbank. Vandaag, de een na laatste dag dat ik de brief nog kon ophalen, ben ik dat eindelijk gaan doen. EN DE ZITTING IS KOMENDE DONDERDAG!!!
Advocaat en getuige had ik 8 dagen geleden uiterlijk kunnen aanmelden, dus die beslissing is nu al voor me genomen (over 'slechte kwaliteit beslissingen' gesproken)
Ik hoef niet bij de zitting aanwezig te zijn... Dus dat is een keuze die ik nu nog moet gaan nemen, en snel ook! (gelukkig maar dat ik keuzes makkelijker maak als er druk achter zit...)
misschien moet ik deze keus dan maar testcase 1 maken van die beslissingsmethode die ik hierboven uitschreef... want op dit moment moet ik me eigenlijk gewoon volledig op dat essay richten, en niet steeds gaan piekeren over wel/niet naar die zitting gaan. Terwijl mijn hoofd op dit moment niet anders wil dan eens lekker uitgebreid de rest van de dag hierover malen.
Dus als ik nu inplan dat ik daar morgenavond tussen 20.30 en 21 uur een besluit over neem...
Ow mensen ik baal echt weer als een stekker van mezelf op dit moment. Ik bedoel ik ben toch geen kleuter meer, ik heb dit een jaar aan kunnen zien komen...
maandag 9 februari 2009 om 16:13
quote:Phien schreef op 09 februari 2009 @ 15:51:
OMG. Ter levendige illustratie van mijn uitstelleritis mbt het nemen van beslissingen, en omdat ik hier nu op mijn stoel zit te stuiteren (en niet zoals dat vrolijke witte poppetje hierboven, die ik neerzette toen ik nog in zalige onwetendheid verkeerde):
Een jaar geleden besloot een verzekeraar me een (voor ons) groot bedrag niet te vergoeden, terwijl dat eerder wel was toegezegd en ik de uitgaven dus al had gedaan. Ik had toen de keuze om in beroep te gaan, alleen hebben we niet echt het geld voor een advocaat (inkomen net te hoog voor rechtsbijstand).
Ik heb toen zitten wikken en wegen of ik dan die rechtzaak wel wilde aanspannen, en uiteindelijk de nacht voor de deadline nog een heel betoog in elkaar geflanst en ingediend. Met het idee: ik kan me later altijd nog terugtrekken. Vervolgens is er een jaar overheen is gegaan, waarin ik geregeld dacht, "wil ik die rechtzaak nou wel door laten gaan of niet". Geen beslissing genomen. Overwoog ook om toch nog een advocaat in de arm te nemen, en een extra getuigen te laten oproepen etc.
Drie weken geleden kreeg ik een ophaalbriefje van de postbode voor een aangetekende brief van de rechtbank. Vandaag, de een na laatste dag dat ik de brief nog kon ophalen, ben ik dat eindelijk gaan doen. EN DE ZITTING IS KOMENDE DONDERDAG!!!
Advocaat en getuige had ik 8 dagen geleden uiterlijk kunnen aanmelden, dus die beslissing is nu al voor me genomen (over 'slechte kwaliteit beslissingen' gesproken)
Ik hoef niet bij de zitting aanwezig te zijn... Dus dat is een keuze die ik nu nog moet gaan nemen, en snel ook! (gelukkig maar dat ik keuzes makkelijker maak als er druk achter zit...)
misschien moet ik deze keus dan maar testcase 1 maken van die beslissingsmethode die ik hierboven uitschreef... want op dit moment moet ik me eigenlijk gewoon volledig op dat essay richten, en niet steeds gaan piekeren over wel/niet naar die zitting gaan. Terwijl mijn hoofd op dit moment niet anders wil dan eens lekker uitgebreid de rest van de dag hierover malen.
Dus als ik nu inplan dat ik daar morgenavond tussen 20.30 en 21 uur een besluit over neem...
Ow mensen ik baal echt weer als een stekker van mezelf op dit moment. Ik bedoel ik ben toch geen kleuter meer, ik heb dit een jaar aan kunnen zien komen...
Ooh Phien wat vervelend zeg!! Kan je het er niet met je vriend over hebben vanavond ofzo en kijken hoe belangrijk (of niet) het is om daar aanwezig te zijn? Of je besluit dat je gewoon gaat en je plant voor morgen en woensdag in dat je je dan alleen met je studie bezig houdt? Dat datgene woensdagavond af moet zijn en je dus een goed gevoel hebt over je studie en dat je dan donderdag met minder last (geen studiestress) op je schouders naar die rechtzaal kunt gaan?
Pff vervelend zeg dat dit er nu tussen komt. Toch proberen om simpel te denken. Ik zeg dit nu wel zo goed haha ik kan het altijd heeel goed bij anderen zien wat ze verkeerd doen, maar zelf zou ik het ook lastig hebben gevonden hoor!
Maar, hard voor jezelf zijn helpt wel het beste! Planning maken, voor morgen woensdag én voor donderdag! Je gaat of je gaat niet. Punt uit. Succes ermee!!!!
OMG. Ter levendige illustratie van mijn uitstelleritis mbt het nemen van beslissingen, en omdat ik hier nu op mijn stoel zit te stuiteren (en niet zoals dat vrolijke witte poppetje hierboven, die ik neerzette toen ik nog in zalige onwetendheid verkeerde):
Een jaar geleden besloot een verzekeraar me een (voor ons) groot bedrag niet te vergoeden, terwijl dat eerder wel was toegezegd en ik de uitgaven dus al had gedaan. Ik had toen de keuze om in beroep te gaan, alleen hebben we niet echt het geld voor een advocaat (inkomen net te hoog voor rechtsbijstand).
Ik heb toen zitten wikken en wegen of ik dan die rechtzaak wel wilde aanspannen, en uiteindelijk de nacht voor de deadline nog een heel betoog in elkaar geflanst en ingediend. Met het idee: ik kan me later altijd nog terugtrekken. Vervolgens is er een jaar overheen is gegaan, waarin ik geregeld dacht, "wil ik die rechtzaak nou wel door laten gaan of niet". Geen beslissing genomen. Overwoog ook om toch nog een advocaat in de arm te nemen, en een extra getuigen te laten oproepen etc.
Drie weken geleden kreeg ik een ophaalbriefje van de postbode voor een aangetekende brief van de rechtbank. Vandaag, de een na laatste dag dat ik de brief nog kon ophalen, ben ik dat eindelijk gaan doen. EN DE ZITTING IS KOMENDE DONDERDAG!!!
Advocaat en getuige had ik 8 dagen geleden uiterlijk kunnen aanmelden, dus die beslissing is nu al voor me genomen (over 'slechte kwaliteit beslissingen' gesproken)
Ik hoef niet bij de zitting aanwezig te zijn... Dus dat is een keuze die ik nu nog moet gaan nemen, en snel ook! (gelukkig maar dat ik keuzes makkelijker maak als er druk achter zit...)
misschien moet ik deze keus dan maar testcase 1 maken van die beslissingsmethode die ik hierboven uitschreef... want op dit moment moet ik me eigenlijk gewoon volledig op dat essay richten, en niet steeds gaan piekeren over wel/niet naar die zitting gaan. Terwijl mijn hoofd op dit moment niet anders wil dan eens lekker uitgebreid de rest van de dag hierover malen.
Dus als ik nu inplan dat ik daar morgenavond tussen 20.30 en 21 uur een besluit over neem...
Ow mensen ik baal echt weer als een stekker van mezelf op dit moment. Ik bedoel ik ben toch geen kleuter meer, ik heb dit een jaar aan kunnen zien komen...
Ooh Phien wat vervelend zeg!! Kan je het er niet met je vriend over hebben vanavond ofzo en kijken hoe belangrijk (of niet) het is om daar aanwezig te zijn? Of je besluit dat je gewoon gaat en je plant voor morgen en woensdag in dat je je dan alleen met je studie bezig houdt? Dat datgene woensdagavond af moet zijn en je dus een goed gevoel hebt over je studie en dat je dan donderdag met minder last (geen studiestress) op je schouders naar die rechtzaal kunt gaan?
Pff vervelend zeg dat dit er nu tussen komt. Toch proberen om simpel te denken. Ik zeg dit nu wel zo goed haha ik kan het altijd heeel goed bij anderen zien wat ze verkeerd doen, maar zelf zou ik het ook lastig hebben gevonden hoor!
Maar, hard voor jezelf zijn helpt wel het beste! Planning maken, voor morgen woensdag én voor donderdag! Je gaat of je gaat niet. Punt uit. Succes ermee!!!!
maandag 9 februari 2009 om 16:23
quote:Dejavu schreef op 09 februari 2009 @ 12:55:
Crosspost Jen, zie ik bij het herlezen (perfectionist he, toch even nakijken op spelfouten ed.) Lief bericht van je, dank je wel. Je hebt wel gelijk dat het al dat gepieker niet waard is, en dat het over het algemeen best goed gaat. Al dat obsessieve gedenk werkt alleen maar averechts, kon ik het maar uitzetten.
Heb momenteel trouwens een geweldige nieuwe opdracht (zal niet teveel uitweiden, dan ben ik te herkenbaar, maar het gaat om een product voor kinderen: combinatie van tekst en spelletjes, helemaal geweldig). Ben tegelijkertijd daardoor best bang dat ik het niet goed genoeg zal doen, maar weet tegelijkertijd dat als ik het uitstel het zeker niet goed wordt. Aan het werk dus, en jij ook!
Klinkt als een geweldige uitdaging Dejavu, die opdracht!
Is het een beetje gelukt om er aan te werken? Zal vast wel want ik heb je niet meer gezien op t topic
Ik hoop dat je vandaag een stuk verder bent gekomen dan ik.. ik modder maar wat aan vandaag. Maar ik heb mezelf voorgenomen om vanaf morgen efficienter te gaan werken. Ik zit nu de hele dag al tegen het feit dat ik moet solliciteren aan te hikken. En doe allemaal nutteloze dingen om het te ontwijken. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat vandaag mijn luierdag was en dat ik voortaan elke dag van 9.00-12.00 ga solliciteren, daarna ga ik lekker een beetje bewegen buiten in het park hardlopen of thuis wat oefeningetjes doen met keiharde muziek en daarna lunchen.. Na de lunch mag ik doen wat ik wil! Dus schilderen, tekenen, boodschapjes doen, en huishoudelijke klusjes of verfklusjes (moet hier nog t 1 en ander geschilderd worden bijvoorbeeld de schommelstoel die ik van mams heb gekregen )
Dan hoef ik dus niet de hele dag te solliciteren, dat houd ik namelijk toch niet vol. Jeeee dat geeft wel echt een stukje rust zeg, zo'n planning. Het is geen ingewikkelde planning want dat helpt bij mij nooit, maar gewoon lekker simpel: solliciteren van 9-12 Dus jullie weten het: van 9-12 zal ik niet reageren
Crosspost Jen, zie ik bij het herlezen (perfectionist he, toch even nakijken op spelfouten ed.) Lief bericht van je, dank je wel. Je hebt wel gelijk dat het al dat gepieker niet waard is, en dat het over het algemeen best goed gaat. Al dat obsessieve gedenk werkt alleen maar averechts, kon ik het maar uitzetten.
Heb momenteel trouwens een geweldige nieuwe opdracht (zal niet teveel uitweiden, dan ben ik te herkenbaar, maar het gaat om een product voor kinderen: combinatie van tekst en spelletjes, helemaal geweldig). Ben tegelijkertijd daardoor best bang dat ik het niet goed genoeg zal doen, maar weet tegelijkertijd dat als ik het uitstel het zeker niet goed wordt. Aan het werk dus, en jij ook!
Klinkt als een geweldige uitdaging Dejavu, die opdracht!
Is het een beetje gelukt om er aan te werken? Zal vast wel want ik heb je niet meer gezien op t topic
Ik hoop dat je vandaag een stuk verder bent gekomen dan ik.. ik modder maar wat aan vandaag. Maar ik heb mezelf voorgenomen om vanaf morgen efficienter te gaan werken. Ik zit nu de hele dag al tegen het feit dat ik moet solliciteren aan te hikken. En doe allemaal nutteloze dingen om het te ontwijken. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat vandaag mijn luierdag was en dat ik voortaan elke dag van 9.00-12.00 ga solliciteren, daarna ga ik lekker een beetje bewegen buiten in het park hardlopen of thuis wat oefeningetjes doen met keiharde muziek en daarna lunchen.. Na de lunch mag ik doen wat ik wil! Dus schilderen, tekenen, boodschapjes doen, en huishoudelijke klusjes of verfklusjes (moet hier nog t 1 en ander geschilderd worden bijvoorbeeld de schommelstoel die ik van mams heb gekregen )
Dan hoef ik dus niet de hele dag te solliciteren, dat houd ik namelijk toch niet vol. Jeeee dat geeft wel echt een stukje rust zeg, zo'n planning. Het is geen ingewikkelde planning want dat helpt bij mij nooit, maar gewoon lekker simpel: solliciteren van 9-12 Dus jullie weten het: van 9-12 zal ik niet reageren
maandag 9 februari 2009 om 16:25
quote:Jen84 schreef op 09 februari 2009 @ 16:23:
[...]
Klinkt als een geweldige uitdaging Dejavu, die opdracht!
Is het een beetje gelukt om er aan te werken? Zal vast wel want ik heb je niet meer gezien op t topic
Ik hoop dat je vandaag een stuk verder bent gekomen dan ik.. ik modder maar wat aan vandaag. Maar ik heb mezelf voorgenomen om vanaf morgen efficienter te gaan werken. Ik zit nu de hele dag al tegen het feit dat ik moet solliciteren aan te hikken. En doe allemaal nutteloze dingen om het te ontwijken. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat vandaag mijn luierdag was en dat ik voortaan elke dag van 9.00-12.00 ga solliciteren, daarna ga ik lekker een beetje bewegen buiten in het park hardlopen of thuis wat oefeningetjes doen met keiharde muziek en daarna lunchen.. Na de lunch mag ik doen wat ik wil! Dus schilderen, tekenen, boodschapjes doen, en huishoudelijke klusjes of verfklusjes (moet hier nog t 1 en ander geschilderd worden bijvoorbeeld de schommelstoel die ik van mams heb gekregen )
Dan hoef ik dus niet de hele dag te solliciteren, dat houd ik namelijk toch niet vol. Jeeee dat geeft wel echt een stukje rust zeg, zo'n planning. Het is geen ingewikkelde planning want dat helpt bij mij nooit, maar gewoon lekker simpel: solliciteren van 9-12 Dus jullie weten het: van 9-12 zal ik niet reageren Dat was dus meer even ter bevestiging voor mezelf dat ik niet op het forum mag tussen 9-12 uur
[...]
Klinkt als een geweldige uitdaging Dejavu, die opdracht!
Is het een beetje gelukt om er aan te werken? Zal vast wel want ik heb je niet meer gezien op t topic
Ik hoop dat je vandaag een stuk verder bent gekomen dan ik.. ik modder maar wat aan vandaag. Maar ik heb mezelf voorgenomen om vanaf morgen efficienter te gaan werken. Ik zit nu de hele dag al tegen het feit dat ik moet solliciteren aan te hikken. En doe allemaal nutteloze dingen om het te ontwijken. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat vandaag mijn luierdag was en dat ik voortaan elke dag van 9.00-12.00 ga solliciteren, daarna ga ik lekker een beetje bewegen buiten in het park hardlopen of thuis wat oefeningetjes doen met keiharde muziek en daarna lunchen.. Na de lunch mag ik doen wat ik wil! Dus schilderen, tekenen, boodschapjes doen, en huishoudelijke klusjes of verfklusjes (moet hier nog t 1 en ander geschilderd worden bijvoorbeeld de schommelstoel die ik van mams heb gekregen )
Dan hoef ik dus niet de hele dag te solliciteren, dat houd ik namelijk toch niet vol. Jeeee dat geeft wel echt een stukje rust zeg, zo'n planning. Het is geen ingewikkelde planning want dat helpt bij mij nooit, maar gewoon lekker simpel: solliciteren van 9-12 Dus jullie weten het: van 9-12 zal ik niet reageren Dat was dus meer even ter bevestiging voor mezelf dat ik niet op het forum mag tussen 9-12 uur
maandag 9 februari 2009 om 17:41
Zeer herkenbaar extrahalo...hier ook enorm sociofoob gedrag..alle vriendschappen die ik had, heb ik zo weten te verwaarlozen dat ze er niet meer zijn (ook wel knap hoor, grinn)en nieuwe vriendschappen..hoe?wat?waar?eng!dus dat vermijdt ik ook...rationeel gezien weet ik dat het beter is om wel vriendschappen te sluiten..maar ik kán het niet...
maandag 9 februari 2009 om 17:54
Phien, volkomen herkenbaar helaas, zo lang beslissingen uitstellen dat je net op het nippertje op tijd bent of net te laat, en dat je dan maar moet zien te redden wat er nog te redden valt. Maar goede tip van Jen, praat erover met je vriend, zet samen op een rij wat je nog kunt en moet doen om die zaak zo veel mogelijk in je voordeel uit te laten vallen. Probeer te stoppen met piekeren hierover, maar maak het concreet door erover te praten. Dan wordt ook je beslissing realistischer.
En om die beschrijving van je manier van denken, moet ik wel lachen. Dat heb ik ook, dat mijn gedachten alle kanten opschieten, ik overal opties zie en open wil houden en dan maar weer de beslissing uitstel, met de hoopvolle gedachte dat het me later wel zal lukken. Je plan klinkt rationeel gezien heel goed, maar mezelf kennende zal ik toch altijd achteraf blijven denken: ja maar... Een beslissing nemen en daar honderd procent achter staan is kennelijk heel moeiljk.
Werkdag ging goed, ben net terug van de bieb met allemaal leuke info, maar mijn hoofd is nogal wazig. Heb moeite om helder te denken, sorry als ik niet op iedereen naar behoren antwoord.
Goed plan, Jen, dat klinkt best haalbaar. Eerst je taken afwerken en dan de beloning! Ik ben benieuwd of het je gaat lukken, tip van mijn man: werk elk uur vijftig minuten en stop dan 10 minuten. Ga iets totaal anders doen (dus weg achter die computer, niet naar het forum). Dan werkt je brein het effectiefst. Drie uur lang hoogspanning is niet vol te houden, zeker niet voor de misschien-ADD'ers die wij zijn.
Over of ik naar de huisarts moet stappen, ik laat dat toch maar even afhangen van mijn stemming. Voorlopig gaat het wel, nu wil ik liever al mijn energie besteden aan mijn werk en dergelijke. Ik voel me nog niet 'hopeloos' genoeg. Maar ja, stel dat ik die psych toch nodig heb op termijn, dan zou ik dat nu beter kunnen aangeven, de wachtlijst is lang.
Nog even Extra Halo ( ik moet zo stoppen, kinderen ophalen): als bellen of afspreken je teveel is, probeer dan regelmatig een mailtje te sturen. Je kunt hier posten op het forum, dus dan is een mailtje ook haalbaar. En zorg dat je Inbox zo leeg mogelijk is, dan zie je in een oogopslag op wie je nog moet reageren. Komt heel attent over als je direct (of relatief snel) een berichtje terugstuurt als iemand jou een lief mailtje heeft toegestuurd. En mailen is zo fijn: je kunt reageren wanneer je dat wilt en als je denkt niet goed uit je woorden te komen, dan kun je je berichtje nog eens rustig doorlezen voor je het verzendt (heel anders dan de telefoon, waar je altijd maar weer precies goed uit je woorden moet zien te komen.)
En om die beschrijving van je manier van denken, moet ik wel lachen. Dat heb ik ook, dat mijn gedachten alle kanten opschieten, ik overal opties zie en open wil houden en dan maar weer de beslissing uitstel, met de hoopvolle gedachte dat het me later wel zal lukken. Je plan klinkt rationeel gezien heel goed, maar mezelf kennende zal ik toch altijd achteraf blijven denken: ja maar... Een beslissing nemen en daar honderd procent achter staan is kennelijk heel moeiljk.
Werkdag ging goed, ben net terug van de bieb met allemaal leuke info, maar mijn hoofd is nogal wazig. Heb moeite om helder te denken, sorry als ik niet op iedereen naar behoren antwoord.
Goed plan, Jen, dat klinkt best haalbaar. Eerst je taken afwerken en dan de beloning! Ik ben benieuwd of het je gaat lukken, tip van mijn man: werk elk uur vijftig minuten en stop dan 10 minuten. Ga iets totaal anders doen (dus weg achter die computer, niet naar het forum). Dan werkt je brein het effectiefst. Drie uur lang hoogspanning is niet vol te houden, zeker niet voor de misschien-ADD'ers die wij zijn.
Over of ik naar de huisarts moet stappen, ik laat dat toch maar even afhangen van mijn stemming. Voorlopig gaat het wel, nu wil ik liever al mijn energie besteden aan mijn werk en dergelijke. Ik voel me nog niet 'hopeloos' genoeg. Maar ja, stel dat ik die psych toch nodig heb op termijn, dan zou ik dat nu beter kunnen aangeven, de wachtlijst is lang.
Nog even Extra Halo ( ik moet zo stoppen, kinderen ophalen): als bellen of afspreken je teveel is, probeer dan regelmatig een mailtje te sturen. Je kunt hier posten op het forum, dus dan is een mailtje ook haalbaar. En zorg dat je Inbox zo leeg mogelijk is, dan zie je in een oogopslag op wie je nog moet reageren. Komt heel attent over als je direct (of relatief snel) een berichtje terugstuurt als iemand jou een lief mailtje heeft toegestuurd. En mailen is zo fijn: je kunt reageren wanneer je dat wilt en als je denkt niet goed uit je woorden te komen, dan kun je je berichtje nog eens rustig doorlezen voor je het verzendt (heel anders dan de telefoon, waar je altijd maar weer precies goed uit je woorden moet zien te komen.)
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
maandag 9 februari 2009 om 18:50
quote:Dejavu schreef op 09 februari 2009 @ 17:54:
Maar goede tip van Jen, praat erover met je vriend, zet samen op een rij wat je nog kunt en moet doen om die zaak zo veel mogelijk in je voordeel uit te laten vallen. Probeer te stoppen met piekeren hierover, maar maak het concreet door erover te praten. Dan wordt ook je beslissing realistischer.ja ga ik doen!quote:En om die beschrijving van je manier van denken, moet ik wel lachen. Dat heb ik ook, dat mijn gedachten alle kanten opschieten, ik overal opties zie en open wil houden en dan maar weer de beslissing uitstel, met de hoopvolle gedachte dat het me later wel zal lukken. Je plan klinkt rationeel gezien heel goed, maar mezelf kennende zal ik toch altijd achteraf blijven denken: ja maar... Een beslissing nemen en daar honderd procent achter staan is kennelijk heel moeiljk.
Maar zou het op deze of een andere manier niet toch te leren zijn? Ik ben altijd afkerig geweest van allerlei trucjes (al probeerde ik dan halfslachtig wel eens wat uit). Ik zag nl ze juist altijd als een bevestiging van mijn eigen falen. Ik dacht enerzijds: 'ik moet het toch ook op de gewone manier, zonder bedachte trucjes, kunnen?', en anderzijds: 'waarom zou zoiets simpels bij mij opeens wel werken? Zulke trucjes voelden als aanmatigend ofzo. Alsof iemand (of het nou een psych was of ikzelf) als ie zoiets simpels en rationeels voorstelde niet serieus geloofde dat ik ergens echt zo'n moeite had.
Het is eigenlijk pas sinds een paar weken dat ik er een beetje warm voor kan lopen. Misschien omdat ik door dat onderzoek naar de ADD begin te accepteren dat ik nu eenmaal op sommige punten afwijkend in elkaar zit. En het is gelijk voor het eerst in jaren dat ik het idee heb dat er wat 'beweging' (als in ruimte voor verandering) in mijn gedrag zit.
Dus... ik snap je reactie, en... ik denk hem zelfs maar al te goed te herkennen. Juist daarom kan ik het niet laten om te schrijven: schuif het niet te snel als mogelijkheid aan de kant... baat het niet dan schaadt het niet... misschien gewoon eens uitproberen ipv gelijk te denken dat het niet helpt... Maar goed dit is dus wel duidelijk vanuit mijn eigen ervaring/ontwikkeling hierin gerederneerd, ik weet natuurlijk niet hoeveel en hoe toegewijd je eerder al dat soort dingen hebt uitgeprobeerd.
Maar goede tip van Jen, praat erover met je vriend, zet samen op een rij wat je nog kunt en moet doen om die zaak zo veel mogelijk in je voordeel uit te laten vallen. Probeer te stoppen met piekeren hierover, maar maak het concreet door erover te praten. Dan wordt ook je beslissing realistischer.ja ga ik doen!quote:En om die beschrijving van je manier van denken, moet ik wel lachen. Dat heb ik ook, dat mijn gedachten alle kanten opschieten, ik overal opties zie en open wil houden en dan maar weer de beslissing uitstel, met de hoopvolle gedachte dat het me later wel zal lukken. Je plan klinkt rationeel gezien heel goed, maar mezelf kennende zal ik toch altijd achteraf blijven denken: ja maar... Een beslissing nemen en daar honderd procent achter staan is kennelijk heel moeiljk.
Maar zou het op deze of een andere manier niet toch te leren zijn? Ik ben altijd afkerig geweest van allerlei trucjes (al probeerde ik dan halfslachtig wel eens wat uit). Ik zag nl ze juist altijd als een bevestiging van mijn eigen falen. Ik dacht enerzijds: 'ik moet het toch ook op de gewone manier, zonder bedachte trucjes, kunnen?', en anderzijds: 'waarom zou zoiets simpels bij mij opeens wel werken? Zulke trucjes voelden als aanmatigend ofzo. Alsof iemand (of het nou een psych was of ikzelf) als ie zoiets simpels en rationeels voorstelde niet serieus geloofde dat ik ergens echt zo'n moeite had.
Het is eigenlijk pas sinds een paar weken dat ik er een beetje warm voor kan lopen. Misschien omdat ik door dat onderzoek naar de ADD begin te accepteren dat ik nu eenmaal op sommige punten afwijkend in elkaar zit. En het is gelijk voor het eerst in jaren dat ik het idee heb dat er wat 'beweging' (als in ruimte voor verandering) in mijn gedrag zit.
Dus... ik snap je reactie, en... ik denk hem zelfs maar al te goed te herkennen. Juist daarom kan ik het niet laten om te schrijven: schuif het niet te snel als mogelijkheid aan de kant... baat het niet dan schaadt het niet... misschien gewoon eens uitproberen ipv gelijk te denken dat het niet helpt... Maar goed dit is dus wel duidelijk vanuit mijn eigen ervaring/ontwikkeling hierin gerederneerd, ik weet natuurlijk niet hoeveel en hoe toegewijd je eerder al dat soort dingen hebt uitgeprobeerd.
maandag 9 februari 2009 om 18:56
quote:Dejavu schreef op 09 februari 2009 @ 17:54:
Goed plan, Jen, dat klinkt best haalbaar. Eerst je taken afwerken en dan de beloning! Ik ben benieuwd of het je gaat lukken, tip van mijn man: werk elk uur vijftig minuten en stop dan 10 minuten. Ga iets totaal anders doen (dus weg achter die computer, niet naar het forum). Dan werkt je brein het effectiefst. Drie uur lang hoogspanning is niet vol te houden, zeker niet voor de misschien-ADD'ers die wij zijn.
Of onderzoek eerst eens hoe lang je je ergens echt op kunt concentreren. Die 50 minuten, die voor de meeste mensen heel goed haalbaar schijnt te zijn, haal ik niet. Ook in een rustige omgeving kan ik hooguit 10-15 minuten echt geconcentreerd werken. terwijl ik jaren de strijd met mezelf aan ben gegaan omdat ik vond dat ik me 50 minuten achter elkaar MOEST kunnen concentreren, en dus niet eerder 'recht' had op een pauze. Doordat ik zo'n strijd met mezelf voerde, die ik toch steeds verloor, werd mijn weerzin om met studeren en ander inspannend werk te beginnen alleen maar groter.
en het is waar wat dejavu zegt, als je geregeld pauzes neemt (ik nu dus zelfs elke 10 minuten) werk je veel effectiever. Zelfs als je in die pauzes tussendoor het forum opgaat... maar iets anders gaan doen zou idd wel eens beter kunnen zijn, dat ga ik ook eens proberen
enneh... als ik je hier morgen tussen 9 en 12 aantref krijg je een schop van me hoor, beloofd!
Goed plan, Jen, dat klinkt best haalbaar. Eerst je taken afwerken en dan de beloning! Ik ben benieuwd of het je gaat lukken, tip van mijn man: werk elk uur vijftig minuten en stop dan 10 minuten. Ga iets totaal anders doen (dus weg achter die computer, niet naar het forum). Dan werkt je brein het effectiefst. Drie uur lang hoogspanning is niet vol te houden, zeker niet voor de misschien-ADD'ers die wij zijn.
Of onderzoek eerst eens hoe lang je je ergens echt op kunt concentreren. Die 50 minuten, die voor de meeste mensen heel goed haalbaar schijnt te zijn, haal ik niet. Ook in een rustige omgeving kan ik hooguit 10-15 minuten echt geconcentreerd werken. terwijl ik jaren de strijd met mezelf aan ben gegaan omdat ik vond dat ik me 50 minuten achter elkaar MOEST kunnen concentreren, en dus niet eerder 'recht' had op een pauze. Doordat ik zo'n strijd met mezelf voerde, die ik toch steeds verloor, werd mijn weerzin om met studeren en ander inspannend werk te beginnen alleen maar groter.
en het is waar wat dejavu zegt, als je geregeld pauzes neemt (ik nu dus zelfs elke 10 minuten) werk je veel effectiever. Zelfs als je in die pauzes tussendoor het forum opgaat... maar iets anders gaan doen zou idd wel eens beter kunnen zijn, dat ga ik ook eens proberen
enneh... als ik je hier morgen tussen 9 en 12 aantref krijg je een schop van me hoor, beloofd!
maandag 9 februari 2009 om 19:31
quote:extrahalo schreef op 09 februari 2009 @ 17:21:
ik herken veel van bovenstaand topic.
Even korte vraag voor nu: Ik heb vooral veel sociofoob gedrag, hoe doen jullie dat weer oplossen? Ik ben namelijk zo'n muts die niets van me laat horen, ook niet qua opleiding enzo. Dat levert dus nogal een uitgedunde vriendengroep op (hoewel ik vriendschap aangaan al vaak mijdt) en een hoop schaamte voor mezelf. Niet erg productief dus...Extrahalo en High Hopes: Herkenbaar. Ik herinner me die strijd met mezelf maar al te goed, telefoon niet op durven nemen enzo, niet naar werkgroepen durven... Al ben ik er nu van af. Kijk anders ook even op het topic Altijd zenuwachtig, daar heb ik (met anderen) ook al wat geschreven over het aanpakken van dat soort dingen. TO heeft denk ik niet helemaal hetzelfde als jullie (of ik), maar er zijn wel veel raakvlakken, dus misschien hebben jullie er toch wat aan.
Wat betreft oplossingen: dé oplossing heb ik nooit gevonden. Maar ik weet nu wel dat je er wel heel goed vanaf kunt komen. Als je vragen hebt, kom maar op! Ik zal er ook nog even over denken of ik, naast wat ik op dat topic heb geschreven, nog praktische tips heb
ik herken veel van bovenstaand topic.
Even korte vraag voor nu: Ik heb vooral veel sociofoob gedrag, hoe doen jullie dat weer oplossen? Ik ben namelijk zo'n muts die niets van me laat horen, ook niet qua opleiding enzo. Dat levert dus nogal een uitgedunde vriendengroep op (hoewel ik vriendschap aangaan al vaak mijdt) en een hoop schaamte voor mezelf. Niet erg productief dus...Extrahalo en High Hopes: Herkenbaar. Ik herinner me die strijd met mezelf maar al te goed, telefoon niet op durven nemen enzo, niet naar werkgroepen durven... Al ben ik er nu van af. Kijk anders ook even op het topic Altijd zenuwachtig, daar heb ik (met anderen) ook al wat geschreven over het aanpakken van dat soort dingen. TO heeft denk ik niet helemaal hetzelfde als jullie (of ik), maar er zijn wel veel raakvlakken, dus misschien hebben jullie er toch wat aan.
Wat betreft oplossingen: dé oplossing heb ik nooit gevonden. Maar ik weet nu wel dat je er wel heel goed vanaf kunt komen. Als je vragen hebt, kom maar op! Ik zal er ook nog even over denken of ik, naast wat ik op dat topic heb geschreven, nog praktische tips heb
maandag 9 februari 2009 om 21:52
Interessant, Phien, dat topic. Ik heb het net helemaal doorgelezen. Veel dingen zijn best herkenbaar, zoals dat basale gevoel van onveiligheid. In mijn familie heeft iedereen dat, niet omdat mijn ouders streng, veeleisend of getraumatiseerd zijn, maar omdat ze zelf erg onzeker zijn, en daardoor de neiging hebben om zich afhankelijk van anderen op te stellen. Wij, de kinderen, hebben dat allemaal op onze manier opgepikt. We zijn allemaal faalangstig, op sociaal gebied en qua werk. Misschien moet ik dat innerlijke kind van me maar eens gaan toespreken (had nooit gedacht dit ooit dit te zullen denken, . Ik ben een beetje allergisch voor dit soort praat, maar het klonk best aannemelijk. Het voelde al bevrijdend door erover te lezen.) Wat goed trouwens dat je durft te stellen dat je helemaal van je sociale angst af bent. Heb je er echt nooit meer last van?
En apart dat meer mensen last lijken te hebben van de combinatie sociale angst/ADD. Als ik me goed herinner, gaf de ADD-site aan dat het een met het ander kon samenhangen, maar jij bent het levende bewijs dat je sociale angst kunt overwinnen terwijl je ADD hebt.
En apart dat meer mensen last lijken te hebben van de combinatie sociale angst/ADD. Als ik me goed herinner, gaf de ADD-site aan dat het een met het ander kon samenhangen, maar jij bent het levende bewijs dat je sociale angst kunt overwinnen terwijl je ADD hebt.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
maandag 9 februari 2009 om 22:32
jeetje, dat jij nou ook nog voor het innerlijk kind bent gewonnen... Tsja je weet dus dat ik oorspronkelijk ook de kriebels van die term kreeg (en nog steeds is het de primaire reactie als ik er onverwachts mee geconfronteerd word...) maar ik heb er wel echt veel aan (gehad).
over 'nooit meer bang'...:
ik opende zonet dit topic omdat ik zag dat je gepost had, en dacht, oh jee, zul je zien dat dejavu het heel stom vindt (over innerlijk kind-taal gesproken) wat ik had geschreven over... (zeg maar om 18.50, dingen eerst uitproberen voor je zegt dat ze bij jou vast niet werken)
Dus helemaal sociofoob-vrij kun je me denk ik toch niet noemen. Een soort van basale stress, zo van 'oh mijn god misschien heb ik het eigenlijk helemaal verkeerd gedaan' hou ik misschien altijd wel. ik herken trouwens wat je schrijft over de omgeving waarin je bent opgevoed. Mijn ouders hebben zelf allebei een behoorlijk nare jeugd gehad, en ze wilden het ZO graag beter doen als ouders. Maar waren en blijven daardoor dus altijd onzeker en kwetsbaar. En dan ben ik nog enig kind ook ... Hoe vaak ze me wel niet gevraagd hebben, 'daar heb ik je toch niet mee getraumatiseerd, of wel?' En dat dan als grap, maar met een o zo serieuze ondertoon...
Ik heb die algemene angst ook wel zo'n beetje van hen overgenomen.
Maar voor ik de afgelopen weken hier op het forum circa 20 keer verklaarde helemaal sociofoob-vrij te zijn... had ik er alweer ruim 2 jaar niet bij stil gestaan dat ik zo sociofobisch ben geweest. Dat is omdat die angst me tegenwoordig niet meer hindert in wat ik doe of laat. Misschien denk ik wel 'oh god wat zal dejavu wel niet vinden...' (kan er nu om lachen) maar ik zal dit topic er niet om vermijden oid.
Het is er dus nog, die angst, maar hij is nu gewoon één specifiek deel van mijn persoonlijjkheid ipv een blok aan mijn been waarvan ik me steeds bewust ben dat ik het meesleep.
over 'nooit meer bang'...:
ik opende zonet dit topic omdat ik zag dat je gepost had, en dacht, oh jee, zul je zien dat dejavu het heel stom vindt (over innerlijk kind-taal gesproken) wat ik had geschreven over... (zeg maar om 18.50, dingen eerst uitproberen voor je zegt dat ze bij jou vast niet werken)
Dus helemaal sociofoob-vrij kun je me denk ik toch niet noemen. Een soort van basale stress, zo van 'oh mijn god misschien heb ik het eigenlijk helemaal verkeerd gedaan' hou ik misschien altijd wel. ik herken trouwens wat je schrijft over de omgeving waarin je bent opgevoed. Mijn ouders hebben zelf allebei een behoorlijk nare jeugd gehad, en ze wilden het ZO graag beter doen als ouders. Maar waren en blijven daardoor dus altijd onzeker en kwetsbaar. En dan ben ik nog enig kind ook ... Hoe vaak ze me wel niet gevraagd hebben, 'daar heb ik je toch niet mee getraumatiseerd, of wel?' En dat dan als grap, maar met een o zo serieuze ondertoon...
Ik heb die algemene angst ook wel zo'n beetje van hen overgenomen.
Maar voor ik de afgelopen weken hier op het forum circa 20 keer verklaarde helemaal sociofoob-vrij te zijn... had ik er alweer ruim 2 jaar niet bij stil gestaan dat ik zo sociofobisch ben geweest. Dat is omdat die angst me tegenwoordig niet meer hindert in wat ik doe of laat. Misschien denk ik wel 'oh god wat zal dejavu wel niet vinden...' (kan er nu om lachen) maar ik zal dit topic er niet om vermijden oid.
Het is er dus nog, die angst, maar hij is nu gewoon één specifiek deel van mijn persoonlijjkheid ipv een blok aan mijn been waarvan ik me steeds bewust ben dat ik het meesleep.
maandag 9 februari 2009 om 22:48
Ha Phien, natuurlijk vind ik het helemaal niet stom wat je schrijft. Ik schaam me juist een beetje voor de reactie die ik gaf op een van je eerste posts (over dat je niet bang moest zijn om jezelf om je te laten zien bij de psycholoog), omdat later bleek dat jij wat dit soort dingen betreft heel wat meer door de wol geverfd bent dan ik. En er verdomd veel vanaf weet, ik ben onder de indruk van je kennis over therapieland en ook over de zelfbewuste en nuchtere manier waarop je daarmee omgaat.
Om nog even terug te komen over het plannen van beslissingen. Dat probeer ik inderdaad regelmatig (ik ben een sucker voor truukjes, dat heb je misschien al gemerkt), en dan werkt het een tijdje, maar door een opmerking van iemand kan de twijfel over de juistheid van een beslissing weer in alle hevigheid toeslaan. En dan lig ik weer eindeloos te malen en mezelf te vervloeken dat ik misschien het verkeerde besloten heb, een onherroepelijke fout heb gemaakt. Maar ja, ooit moet je de knoop doorhakken. Je hebt gelijk dat je dat beter kunt vervroegen dan weer eindeloos uit te stellen, want zo kom je tenminste nog eens ergens.En nu moet ik nog even werken en dan eindelijk naar bed!
Om nog even terug te komen over het plannen van beslissingen. Dat probeer ik inderdaad regelmatig (ik ben een sucker voor truukjes, dat heb je misschien al gemerkt), en dan werkt het een tijdje, maar door een opmerking van iemand kan de twijfel over de juistheid van een beslissing weer in alle hevigheid toeslaan. En dan lig ik weer eindeloos te malen en mezelf te vervloeken dat ik misschien het verkeerde besloten heb, een onherroepelijke fout heb gemaakt. Maar ja, ooit moet je de knoop doorhakken. Je hebt gelijk dat je dat beter kunt vervroegen dan weer eindeloos uit te stellen, want zo kom je tenminste nog eens ergens.En nu moet ik nog even werken en dan eindelijk naar bed!
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
maandag 9 februari 2009 om 23:26
quote:Dejavu schreef op 09 februari 2009 @ 22:48:
Ha Phien, natuurlijk vind ik het helemaal niet stom wat je schrijft. Ik schaam me juist een beetje voor de reactie die ik gaf op een van je eerste posts (over dat je niet bang moest zijn om jezelf om je te laten zien bij de psycholoog), omdat later bleek dat jij wat dit soort dingen betreft heel wat meer door de wol geverfd bent dan ik. En er verdomd veel vanaf weet, ik ben onder de indruk van je kennis over therapieland en ook over de zelfbewuste en nuchtere manier waarop je daarmee omgaat.
*bloos*
maar kom, toen ik dat 'waarom heb ik mijn psychologen voorgelogen'-bericht hier postte was ik ook in een wel enigszins vertroebelde psychische stemming, dan kan ik gewoon behoorlijk wazig en warrig schrijven.
En ik vond het juist lief dat jij en nog iemand de moeite hadden genomen om, terwijl jullie me nog maar amper als forummer 'kenden', die hele lap te lezen!
Verder is het misschien de meeste tijd wel zo dat we anderen advies geven dat ze zelf ook kunnen bedenken... (zoals bv mijn advies aan jou over trucjes uitproberen... en dat was geloof ik nog ongevraagd advies ook ) maar dat is nog geen reden om je mond te houden. Het kan voor die ander toch alleen al een hele prettige ervaring/opluchting zijn om te merken dat anderen je verhaal gelezen hebben en de moeite hebben genomen erover na te denken. Dat vind ik zelf in elk geval wel. Elke keer weer.
Jaha, en die kennis over therapieland, ik had toch het allerliefst gehad dat er geen enkele reden was geweest om die op te doen...
Joh maar, moet je nu nog werken, zo laat nog? Weer een deadline in zicht, en/of nog steeds lekker bezig?
Ha Phien, natuurlijk vind ik het helemaal niet stom wat je schrijft. Ik schaam me juist een beetje voor de reactie die ik gaf op een van je eerste posts (over dat je niet bang moest zijn om jezelf om je te laten zien bij de psycholoog), omdat later bleek dat jij wat dit soort dingen betreft heel wat meer door de wol geverfd bent dan ik. En er verdomd veel vanaf weet, ik ben onder de indruk van je kennis over therapieland en ook over de zelfbewuste en nuchtere manier waarop je daarmee omgaat.
*bloos*
maar kom, toen ik dat 'waarom heb ik mijn psychologen voorgelogen'-bericht hier postte was ik ook in een wel enigszins vertroebelde psychische stemming, dan kan ik gewoon behoorlijk wazig en warrig schrijven.
En ik vond het juist lief dat jij en nog iemand de moeite hadden genomen om, terwijl jullie me nog maar amper als forummer 'kenden', die hele lap te lezen!
Verder is het misschien de meeste tijd wel zo dat we anderen advies geven dat ze zelf ook kunnen bedenken... (zoals bv mijn advies aan jou over trucjes uitproberen... en dat was geloof ik nog ongevraagd advies ook ) maar dat is nog geen reden om je mond te houden. Het kan voor die ander toch alleen al een hele prettige ervaring/opluchting zijn om te merken dat anderen je verhaal gelezen hebben en de moeite hebben genomen erover na te denken. Dat vind ik zelf in elk geval wel. Elke keer weer.
Jaha, en die kennis over therapieland, ik had toch het allerliefst gehad dat er geen enkele reden was geweest om die op te doen...
Joh maar, moet je nu nog werken, zo laat nog? Weer een deadline in zicht, en/of nog steeds lekker bezig?
dinsdag 10 februari 2009 om 00:40
Whaaaa!!!! Wat hebben jullie veel gepost!
En ik zit hier weer veel te laat...terwijl ik me dus Voorgenomen had om voortaan op tijd naar bed te gaan. Dit lukt ook nooooooooit (oke, 1 keer per week...)
En ik ben vandaag ook niet zo goed bezig geweest.
Dus ik baal weer enorm omdat ik steeds nog denk dat ik ook wel ECHT mijn best ga doen en dat het me toch moet lukken om me aan mijn afspraken te houden.
Soms lijkt het net of ik mezelf expres zit tegen te werken, hebben jullie dat ook?
Soms lijkt het net alsof ik niet WIL dat het goed met me gaat.
En alsof ik het WIL dat ik ga falen met mij werk, mij studie, mijn contacten, zodat dat stemmetje kan zeggen:
"zie je wel dat je niks kan"
Echt raar. Want waarom DOE ik niet gewoon wat nodig en belangrijk voor me is?
Ik herken eigenlijk 99% van wat jullie schrijven.
Ook van dat sociofoob gedrag....*schaam*
Dat vind ik eigenlijk nog het ergste, want het wordt steeds erger en het legt een druk op me.
Ik wil niet dat andere mensen doorkrijgen hoe het allemaal zit bij mij.
Daarom zal ik ook 'blij' zijn als ik weet wat 'dit' is dat wij zo doen zodat je er samen met iemand aan kan werken.
Alleen ben ik er ook nog niet uit waar ik heen moet met dit gedrag, voor behandeling.
Dan moet je eerst weer langs een dokter en dat vind ik altijd zo'n blokkade. Omdat het zo moeilijk uit te leggen is, en die moet je toch weer doorverwijzen dus waarom zou ik het eerst tegen een dokter vertellen? Of kun je gelijk een psych of iets bellen?
Wat gaan jullie doen?
Zelf ben ik er wel van overtuigd dat ik hier niet alleen uit ga komen....
Heel veel succes allemaal,
liefs Potjethee
En ik zit hier weer veel te laat...terwijl ik me dus Voorgenomen had om voortaan op tijd naar bed te gaan. Dit lukt ook nooooooooit (oke, 1 keer per week...)
En ik ben vandaag ook niet zo goed bezig geweest.
Dus ik baal weer enorm omdat ik steeds nog denk dat ik ook wel ECHT mijn best ga doen en dat het me toch moet lukken om me aan mijn afspraken te houden.
Soms lijkt het net of ik mezelf expres zit tegen te werken, hebben jullie dat ook?
Soms lijkt het net alsof ik niet WIL dat het goed met me gaat.
En alsof ik het WIL dat ik ga falen met mij werk, mij studie, mijn contacten, zodat dat stemmetje kan zeggen:
"zie je wel dat je niks kan"
Echt raar. Want waarom DOE ik niet gewoon wat nodig en belangrijk voor me is?
Ik herken eigenlijk 99% van wat jullie schrijven.
Ook van dat sociofoob gedrag....*schaam*
Dat vind ik eigenlijk nog het ergste, want het wordt steeds erger en het legt een druk op me.
Ik wil niet dat andere mensen doorkrijgen hoe het allemaal zit bij mij.
Daarom zal ik ook 'blij' zijn als ik weet wat 'dit' is dat wij zo doen zodat je er samen met iemand aan kan werken.
Alleen ben ik er ook nog niet uit waar ik heen moet met dit gedrag, voor behandeling.
Dan moet je eerst weer langs een dokter en dat vind ik altijd zo'n blokkade. Omdat het zo moeilijk uit te leggen is, en die moet je toch weer doorverwijzen dus waarom zou ik het eerst tegen een dokter vertellen? Of kun je gelijk een psych of iets bellen?
Wat gaan jullie doen?
Zelf ben ik er wel van overtuigd dat ik hier niet alleen uit ga komen....
Heel veel succes allemaal,
liefs Potjethee
dinsdag 10 februari 2009 om 01:17
Ja..ik heb dat ook steeds!
Raar is dat hè...en ook wel fijn.
Ik vind vooral het meelezen fijn, want ik heb altijd best wel moeite om mijn gedachten onder woorden te brengen, zodanig dat anderen meteen begrijpen wat ik bedoel.
Sommigen op het forum kunnen dat echt heeeel goed!
Maarja...maakt niet uit.
Raar is dat hè...en ook wel fijn.
Ik vind vooral het meelezen fijn, want ik heb altijd best wel moeite om mijn gedachten onder woorden te brengen, zodanig dat anderen meteen begrijpen wat ik bedoel.
Sommigen op het forum kunnen dat echt heeeel goed!
Maarja...maakt niet uit.
