Psyche
alle pijlers
Geen doorzettingsvermogen
woensdag 4 februari 2009 om 13:34
Hoi meiden,
Ik zit met een probleem waar ik mij eigenlijk nogal voor schaam. Eigenlijk al zolang als ik mij kan herinneren, heb ik totaal geen doorzettingsvermogen, behalve als het om de dingen ga die ik echt leuk vind.
Ik vind het moeilijk om, als het even tegen zit, iets vol te houden. Ik vind het een ontzettend vervelende eigenschap van mezelf en ondanks dat ik van mezelf wéét dat ik dit heb, lukt het me maar niet om er vanaf te komen.
Bijvoorbeeld wanneer het even tegen zit op het werk, meld ik me het liefst de volgende ochtend ziek. Als er problemen zijn met rekeningen, die opgelost moeten worden, vind ik het verschrikkelijk om er achteraan te bellen en stel ik dat zo lang mogelijk uit. Of toen ik nog op school zat: huiswerk maken deed ik het liefst helemaal niet, alleen wanneer het noodzakelijk was en dan nog op het allerlaatste moment.
Meestal voel ik me erg lusteloos en moe, en wanneer dit soort dingen tegen zitten ga ik er zo erg over nadenken en stel ik ze zo lang uit, dat ik op een gegeven moment een torenhoge drempel over moet stappen om het toch nog op te lossen.
Soms heb ik veel energie (dit is maar zelden) en kan ik alles een stuk beter aan. Dan denk ik, meid waar maak je je druk om. Maar die energie krijg ik eigenlijk alleen maar als er die dag echt leuke dingen spelen.
Wat kan ik hier nou aan doen? Ik weet het soms echt niet meer, dan denk ik bij mezelf, waarom geef je zo snel op?? Waar komt dit vandaan? En hoe kom ik er in godsnaam vanaf??? Ik schaam mij hier echt voor, ik ben al bijna 25 en volwassen genoeg om een verantwoordelijkheidsgevoel te hebben, maar vaak voelt het alsof ik dat totaal niet heb. Herkent iemand zich hier in? Of heeft iemand tips?
Ik zit met een probleem waar ik mij eigenlijk nogal voor schaam. Eigenlijk al zolang als ik mij kan herinneren, heb ik totaal geen doorzettingsvermogen, behalve als het om de dingen ga die ik echt leuk vind.
Ik vind het moeilijk om, als het even tegen zit, iets vol te houden. Ik vind het een ontzettend vervelende eigenschap van mezelf en ondanks dat ik van mezelf wéét dat ik dit heb, lukt het me maar niet om er vanaf te komen.
Bijvoorbeeld wanneer het even tegen zit op het werk, meld ik me het liefst de volgende ochtend ziek. Als er problemen zijn met rekeningen, die opgelost moeten worden, vind ik het verschrikkelijk om er achteraan te bellen en stel ik dat zo lang mogelijk uit. Of toen ik nog op school zat: huiswerk maken deed ik het liefst helemaal niet, alleen wanneer het noodzakelijk was en dan nog op het allerlaatste moment.
Meestal voel ik me erg lusteloos en moe, en wanneer dit soort dingen tegen zitten ga ik er zo erg over nadenken en stel ik ze zo lang uit, dat ik op een gegeven moment een torenhoge drempel over moet stappen om het toch nog op te lossen.
Soms heb ik veel energie (dit is maar zelden) en kan ik alles een stuk beter aan. Dan denk ik, meid waar maak je je druk om. Maar die energie krijg ik eigenlijk alleen maar als er die dag echt leuke dingen spelen.
Wat kan ik hier nou aan doen? Ik weet het soms echt niet meer, dan denk ik bij mezelf, waarom geef je zo snel op?? Waar komt dit vandaan? En hoe kom ik er in godsnaam vanaf??? Ik schaam mij hier echt voor, ik ben al bijna 25 en volwassen genoeg om een verantwoordelijkheidsgevoel te hebben, maar vaak voelt het alsof ik dat totaal niet heb. Herkent iemand zich hier in? Of heeft iemand tips?
donderdag 5 februari 2009 om 14:52
quote:Dejavu schreef op 05 februari 2009 @ 14:30:
High hopes, binge disorder, dat betekent toch dat je grote hoeveelheden eten naar binnen kunt werken als je je rot voelt? Heftig, ik ben ook wel een 'emo-eter' en ga dan flink snaaien, maar binge zal wel een flinke graad ernstiger zijn. Wat hier hielp is trouwens manlief boodschappen laten doen, die koopt nauwelijks snoep of chips. En om me nou vol te stoppen met boterhammen met chocopasta, of fruit, daar heb ik dan weer geen trek in.
En wat is die andere aandoening, je doet impulsieve dingen? Wat dan bijvoorbeeld?
Je vriend lijkt me een prima instelling hebben. Hij houdt van jou zoals je bent, nu jij nog. Maar ja, dat is moeilijk als je zo vaak dingen doet en denkt, waar je eigenlijk een afkeer van hebt.
Jen, wat een mogelijkheden heb jij! Je hebt dus ook nog een P&O-opleiding, jij kunt echt alle kanten op. Heb je trouwens wel eens gedacht aan lesgeven? Kun je je passie voor schilderen aan anderen overbrengen. En saai is dat zeker niet.Inderdaad wel eens aan gedacht.. Ik heb jarenlang piano gespeeld en toen ik klein was wilde ik net zo zijn als mijn pianojuf : kinderen les geven. En ook nu zie ik wel eens staan dat je ergens schilder workshops kunt volgen en dan denk ik vaak: jeetje dat zou ik ook wel kunnen. Maar die drempel he. Ik zou dan toch iets moeten ondernemen, het komt me allemaal niet aanwaaien. En dan nog volhouden.
High hopes, binge disorder, dat betekent toch dat je grote hoeveelheden eten naar binnen kunt werken als je je rot voelt? Heftig, ik ben ook wel een 'emo-eter' en ga dan flink snaaien, maar binge zal wel een flinke graad ernstiger zijn. Wat hier hielp is trouwens manlief boodschappen laten doen, die koopt nauwelijks snoep of chips. En om me nou vol te stoppen met boterhammen met chocopasta, of fruit, daar heb ik dan weer geen trek in.
En wat is die andere aandoening, je doet impulsieve dingen? Wat dan bijvoorbeeld?
Je vriend lijkt me een prima instelling hebben. Hij houdt van jou zoals je bent, nu jij nog. Maar ja, dat is moeilijk als je zo vaak dingen doet en denkt, waar je eigenlijk een afkeer van hebt.
Jen, wat een mogelijkheden heb jij! Je hebt dus ook nog een P&O-opleiding, jij kunt echt alle kanten op. Heb je trouwens wel eens gedacht aan lesgeven? Kun je je passie voor schilderen aan anderen overbrengen. En saai is dat zeker niet.Inderdaad wel eens aan gedacht.. Ik heb jarenlang piano gespeeld en toen ik klein was wilde ik net zo zijn als mijn pianojuf : kinderen les geven. En ook nu zie ik wel eens staan dat je ergens schilder workshops kunt volgen en dan denk ik vaak: jeetje dat zou ik ook wel kunnen. Maar die drempel he. Ik zou dan toch iets moeten ondernemen, het komt me allemaal niet aanwaaien. En dan nog volhouden.
donderdag 5 februari 2009 om 15:04
Ik ben bijna 35, maar zo wijs voel ik me niet. Die psycholoog heeft dan wel geholpen, maar ik ben nog steeds niet af van mijn angsten of van het gevoel niet goed genoeg te zijn. Ik kan er wel beter mee omgaan, ga niet meer totaal idiote dingen doen en zeggen uit paniek.
En de ene dag gaat het gewoon beter dan de andere. Gisteren was bijvoorbeeld redelijk dramatisch, ik heb een hele werkdag lang alleen maar op het vivaforum gezet uit angst dat dat stuk nooit wat ging worden. Verder niets gedaan (ja koffie gezet en een paar boterhammen uit de vriezer gehaald).
Ook in sociaal opzicht ben ik angstig, heb gelukkig een paar goede vriendinnen en een sociaal begaafde man die onze kennissenkring goed weet te onderhouden, maar soms zit ik helemaal opgesloten in mezelf door stress. Durf ik niemand op te bellen, heb ik de neiging afspraken af te zeggen, wil dan ook niet de telefoon opnemen. Ik praat hier trouwens ook weinig over met vriendinnen, ze zitten toch anders in elkaar en hebben bovendien vaak genoeg aan hun eigen problemen.
High hopes, breng je die dure aankopen dan ook terug naar de winkel als je weer bij zinnen bent gekomen? Dan blijft de schade tenminste beperkt. Dat overgewicht lijkt me lastig, de enige oplossing lijkt me dan gewoon niets meer in huis te hebben. Voor een hele week afgepaste inkopen te doen, zodat als jij stiekem gaat eten, je vriend het gelijk doorheeft en je daarop kan aanspreken.
En de ene dag gaat het gewoon beter dan de andere. Gisteren was bijvoorbeeld redelijk dramatisch, ik heb een hele werkdag lang alleen maar op het vivaforum gezet uit angst dat dat stuk nooit wat ging worden. Verder niets gedaan (ja koffie gezet en een paar boterhammen uit de vriezer gehaald).
Ook in sociaal opzicht ben ik angstig, heb gelukkig een paar goede vriendinnen en een sociaal begaafde man die onze kennissenkring goed weet te onderhouden, maar soms zit ik helemaal opgesloten in mezelf door stress. Durf ik niemand op te bellen, heb ik de neiging afspraken af te zeggen, wil dan ook niet de telefoon opnemen. Ik praat hier trouwens ook weinig over met vriendinnen, ze zitten toch anders in elkaar en hebben bovendien vaak genoeg aan hun eigen problemen.
High hopes, breng je die dure aankopen dan ook terug naar de winkel als je weer bij zinnen bent gekomen? Dan blijft de schade tenminste beperkt. Dat overgewicht lijkt me lastig, de enige oplossing lijkt me dan gewoon niets meer in huis te hebben. Voor een hele week afgepaste inkopen te doen, zodat als jij stiekem gaat eten, je vriend het gelijk doorheeft en je daarop kan aanspreken.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 5 februari 2009 om 15:13
Jen, vraag anders eens bij de plaatselijke vrijwilligerscentrale of ze daar nog mensen zoeken om een schildercursus te geven (vast wel). Door dat eerst vrijwillig te doen, is de drempel een stuk lager en je merkt vanzelf of lesgeven bij je past. Bovendien heb je dan een mooie toevoeging op je cv. Zoveel tijd zal zulk vrijwilligerswerk je ook niet kosten, een avondje in de week waarschijnlijk.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 5 februari 2009 om 15:20
Ha, die eindeloze voornemens, dat herken ik ook. Ook weer iets waar je je achteraf alleen maar rotter door voelt: weer gefaald. Ik probeer daar dan ook wat realistischer in te zijn. Op een goede dag lukt het me zo'n lijstje van dingen grotendeels af te werken op een slechte dag niet. Jammer, maar dat is nu eenmaal zo. Je hebt jezelf gewoon niet altijd in de hand. Nóg niet in ieder geval!
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 5 februari 2009 om 17:18
@Jen, over nut/nadeel van psychologen en de reactie van je vriend:
Als je niet echt eerlijk over jezelf durft te praten kan een psych idd niet zoveel uitrichten. Ik moet toegeven dat ik daar onderhand wel zo'n beetje het levende voorbeeld van ben. Ik heb verschillende keren bij een psycholoog gelopen, 1 keer voor depressie (conclusie, uiteindelijk ook van de psych: ‘is toch niet echt depressie’), 1 keer voor faalangst en sociofobie (conclusie van psych: dat is dan ook weer opgelost, terwijl ik met een hoop niet-socifobische problemen bleef zitten waarvan ik feitelijk veel meer hinder ondervond), 1 keer voor algemeen vastlopen in alles. Bij elkaar jaren therapie. Plus nog allerlei ontspanningsoefeningen, zelfhulpboeken, trics en trucs uitgeprobeerd.
Maar vragen van die psychs die voor mij 'te persoonlijk' werden omzijlde ik. En te persoonlijk stond bij mij voor: te beschamend. Zelfs vragen zoals: stel je veel uit? Vergeet je vaak dingen die mensen je te vertellen? Vergeet je vaak verjaardagen, ook belangrijke? Laat je vaak boeken halfuitgelezen liggen? – voor ‘buitenstaanders’ zonder die schaamte mss helemaal geen heftige vragen, en allemaal behoorlijke ADD/ADHD-dingen. Alleen dat wist ik toen nog niet en ik schaamde me teveel om dit soort dingen ooit in een serieus gesprek toe te geven.
Maar goed het gevolg was dat ik dus ook niet de hulp kreeg die ik nodig had. Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan, want dingen zijn langzaam aan bij mij nu wel echt behoorlijk uit de hand gelopen.
Mijn conclusie (behoorlijk voor de hand liggende feitelijk): Om echt iets te veranderen heb je én een steekhoudende verklaring nodig voor het gedrag waar je aan stoort én de bereidheid iets ‘eraan te doen’. Bv bij uitstellen uit faalangst kun je ontspanningsoefeningen doen, bij uitstellen uit verveling kun je mss, als het eenmalig is, beter een andere baan zoeken... En ook al ‘ontdek’ je waar bij jou de crux zit dan mss op een forum en niet bij een psych (des te beter, lijkt me, getuigt van een gezonde veerkracht), dat inzicht is wel cruciaal om iets te kúnnen doen wat ook maar enigszins kán helpen (in jouw geval baan opzeggen).
Ik heb, realiseer ik me kortom sinds kort, een hele tijd verlummeld met maar van alles 'doen' aan dingen waar ik tegenaan liep (met psych en op eigen houtje), maar vertikte het tegelijkertijd, uit schaamte, wel om eerlijk te kijken naar de oorzaak van struikelblokken. En daar schiet je dus niet zo veel mee op. Net zo min als wanneer je wél allemaal mooie verklaringen hebt, maar er vervolgens niet mee aan de slag kunt/wilt (het punt van jouw vriend).
Nou ja, mss dwaal ik een beetje af. Ik ben de afgelopen tijd juist met die vraag dus nogal intensief bezig
Als je niet echt eerlijk over jezelf durft te praten kan een psych idd niet zoveel uitrichten. Ik moet toegeven dat ik daar onderhand wel zo'n beetje het levende voorbeeld van ben. Ik heb verschillende keren bij een psycholoog gelopen, 1 keer voor depressie (conclusie, uiteindelijk ook van de psych: ‘is toch niet echt depressie’), 1 keer voor faalangst en sociofobie (conclusie van psych: dat is dan ook weer opgelost, terwijl ik met een hoop niet-socifobische problemen bleef zitten waarvan ik feitelijk veel meer hinder ondervond), 1 keer voor algemeen vastlopen in alles. Bij elkaar jaren therapie. Plus nog allerlei ontspanningsoefeningen, zelfhulpboeken, trics en trucs uitgeprobeerd.
Maar vragen van die psychs die voor mij 'te persoonlijk' werden omzijlde ik. En te persoonlijk stond bij mij voor: te beschamend. Zelfs vragen zoals: stel je veel uit? Vergeet je vaak dingen die mensen je te vertellen? Vergeet je vaak verjaardagen, ook belangrijke? Laat je vaak boeken halfuitgelezen liggen? – voor ‘buitenstaanders’ zonder die schaamte mss helemaal geen heftige vragen, en allemaal behoorlijke ADD/ADHD-dingen. Alleen dat wist ik toen nog niet en ik schaamde me teveel om dit soort dingen ooit in een serieus gesprek toe te geven.
Maar goed het gevolg was dat ik dus ook niet de hulp kreeg die ik nodig had. Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan, want dingen zijn langzaam aan bij mij nu wel echt behoorlijk uit de hand gelopen.
Mijn conclusie (behoorlijk voor de hand liggende feitelijk): Om echt iets te veranderen heb je én een steekhoudende verklaring nodig voor het gedrag waar je aan stoort én de bereidheid iets ‘eraan te doen’. Bv bij uitstellen uit faalangst kun je ontspanningsoefeningen doen, bij uitstellen uit verveling kun je mss, als het eenmalig is, beter een andere baan zoeken... En ook al ‘ontdek’ je waar bij jou de crux zit dan mss op een forum en niet bij een psych (des te beter, lijkt me, getuigt van een gezonde veerkracht), dat inzicht is wel cruciaal om iets te kúnnen doen wat ook maar enigszins kán helpen (in jouw geval baan opzeggen).
Ik heb, realiseer ik me kortom sinds kort, een hele tijd verlummeld met maar van alles 'doen' aan dingen waar ik tegenaan liep (met psych en op eigen houtje), maar vertikte het tegelijkertijd, uit schaamte, wel om eerlijk te kijken naar de oorzaak van struikelblokken. En daar schiet je dus niet zo veel mee op. Net zo min als wanneer je wél allemaal mooie verklaringen hebt, maar er vervolgens niet mee aan de slag kunt/wilt (het punt van jouw vriend).
Nou ja, mss dwaal ik een beetje af. Ik ben de afgelopen tijd juist met die vraag dus nogal intensief bezig
donderdag 5 februari 2009 om 17:24
quote:Jen84 schreef op 05 februari 2009 @ 14:52:
Inderdaad wel eens aan gedacht.. Ik heb jarenlang piano gespeeld en toen ik klein was wilde ik net zo zijn als mijn pianojuf : kinderen les geven. En ook nu zie ik wel eens staan dat je ergens schilder workshops kunt volgen en dan denk ik vaak: jeetje dat zou ik ook wel kunnen. Maar die drempel he. Ik zou dan toch iets moeten ondernemen, het komt me allemaal niet aanwaaien. En dan nog volhouden.
Wat een leuke ideeën!
Jee stel je voor dat je dat echt zou gaan doen... (en nu nog even die stap nemen idd )
Inderdaad wel eens aan gedacht.. Ik heb jarenlang piano gespeeld en toen ik klein was wilde ik net zo zijn als mijn pianojuf : kinderen les geven. En ook nu zie ik wel eens staan dat je ergens schilder workshops kunt volgen en dan denk ik vaak: jeetje dat zou ik ook wel kunnen. Maar die drempel he. Ik zou dan toch iets moeten ondernemen, het komt me allemaal niet aanwaaien. En dan nog volhouden.
Wat een leuke ideeën!
Jee stel je voor dat je dat echt zou gaan doen... (en nu nog even die stap nemen idd )
donderdag 5 februari 2009 om 18:27
donderdag 5 februari 2009 om 20:06
Ik zie dit topic nu pas. Jeetje....heel veel herkenning. Ik doe alles voor een ander, zonder luiheid. Zaken die ik echt interessant vindt ga ik helemaal voor maar als het me niet boeit....Valt dat dan ook onder ADD? Nee toch? Ik laat alles even bezinken.
Ik blijf lekker meelezen in ieder geval. En Jen84, je opent een topic over een onderwerp waarvoor je je schaamt en zie hier het resultaat Succes met solliciteren!
Ik blijf lekker meelezen in ieder geval. En Jen84, je opent een topic over een onderwerp waarvoor je je schaamt en zie hier het resultaat Succes met solliciteren!
donderdag 5 februari 2009 om 21:38
Phien, dat begrijp ik niet. Je gaat toch juist naar een psycholoog om het over dingen te hebben die te beschamend zijn om zomaar te vertellen aan vrienden of familie? Daar is toch dat beroepsgeheim van zo'n vrouw of man voor? Als ik niet had durven praten over mijn diepste angsten, niet 100% eerlijk had willen/durven zijn, dan had ik mezelf de moeite bespaard om elke week naar de psycholoog toe te gaan en daarvoor geld neer te tellen.
Hoe komt het dat je niet durfde te praten? Vertrouwde je je psycholoog niet? Waarom heb je die schaamte niet af kunnen werpen? Als dat op een plek had gekund, dan was dat daar geweest. Het had zo'n bevrijding voor je kunnen zijn geweest.
Hoe komt het dat je niet durfde te praten? Vertrouwde je je psycholoog niet? Waarom heb je die schaamte niet af kunnen werpen? Als dat op een plek had gekund, dan was dat daar geweest. Het had zo'n bevrijding voor je kunnen zijn geweest.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 6 februari 2009 om 00:08
@Dejavu: Ja daarom vind ik het dus ook juist wel pijnlijk. Hoe het zo kwam? Ik geloof alleen niet dat ik dit zo maar even kort en bondig op kan schrijven...
- Eerst (toen was ik ook nog wel echt jong (16-18 jr) trof ik iemand waarmee ik gewoon echt geen klik had. Als ik nu weer zo iemand zou treffen zou ik na 1-3 sessies opstappen, maar die guts had ik toen nog niet.
- Toen, 21 jr, goed vastgelopen in studie en met vlagen daardoor erg somber. AD gekregen van huisarts + aantal gesprekken met psycholoog. Concentratieproblemen etc konden ook uit depressie worden verklaard. Dat ik die concentratieproblemen mijn hele leven al had... ik had het er gewoon liever niet over, vond het te confronterend. Want: wat zou er anders kunnen zijn? Ik vond mezelf gewoon lui. Ik was bang dat ze me, als ik over die ‘luiheid’ zou gaan vertellen, niet meer serieus zou nemen. Dat ze iets zou gaan zeggen in de trand van “Je wilt dus gewoon niet, nou daar ga ik dus ook geen moeite meer in je steken.” (Dat ik zo dacht kwam trouwens niet uit de lucht vallen, van m.n. docenten heb ik heel vaak dat soort opmerkingen gekregen)
- Later, bij andere psych (ca 24 was ik toen), had ik voor het eerst gesprekken waarvan ik dacht, hier heb ik wat aan. Ik was in die tijd nogal sociofobisch (telefoon niet op durven nemen, afspraken afzeggen, neit naar college durven, dat soort dingen, je kent het -- helaas -- geloof ik), en daar heeft ze me heel goed mee geholpen. Daar ben ik nu nog steeds heel blij mee. Maar ja, de concentratieproblemen bleven. Terwijl ik haar hulp had gevraagd voor faalangst. Toen de faalangst ‘over’ was, was het volgens haar dus ‘einde behandelplan’. Ik heb toen wel verteld dat mijn uitstelgedrag en concentratieproblemen niet overgingen, maar zij kon daar niet zoveel mee. En ik had ook niet zoveel zin echt aan te dringen, want vond ook nog steeds dat ik ‘gewoon niet zo lui moest zijn’.
Het is pas sinds kort (tijdens een stage, waarbij ik erachter kwam dat ik me in een stimulerende omgeving juist allesbehalve 'lui' gedraag, juist supertoegewijd maar wel erg chaotisch en snel afgeleid) dat ik die 'luiheid', die 'vergeetachtigheid', die 'chaotische neigingen' etc eens naast elkaar ben gaan zetten. Plus nog het feit dat ik me tegenwoordig echt niet meer chronisch bang of depressief voel.
Naja, dat was dus het moment dat ik besloot toch echt maar eens serieus over die 'luiheid' te gaan praten, eerst met huisarts (kwam al snel met ADD/ADHD), toen met psych. Nu dus onderzoek. Maar brrr ik vind het maar eng, straks is de conclusie alsnog dat ik 'gewoon lui' ben...
- Eerst (toen was ik ook nog wel echt jong (16-18 jr) trof ik iemand waarmee ik gewoon echt geen klik had. Als ik nu weer zo iemand zou treffen zou ik na 1-3 sessies opstappen, maar die guts had ik toen nog niet.
- Toen, 21 jr, goed vastgelopen in studie en met vlagen daardoor erg somber. AD gekregen van huisarts + aantal gesprekken met psycholoog. Concentratieproblemen etc konden ook uit depressie worden verklaard. Dat ik die concentratieproblemen mijn hele leven al had... ik had het er gewoon liever niet over, vond het te confronterend. Want: wat zou er anders kunnen zijn? Ik vond mezelf gewoon lui. Ik was bang dat ze me, als ik over die ‘luiheid’ zou gaan vertellen, niet meer serieus zou nemen. Dat ze iets zou gaan zeggen in de trand van “Je wilt dus gewoon niet, nou daar ga ik dus ook geen moeite meer in je steken.” (Dat ik zo dacht kwam trouwens niet uit de lucht vallen, van m.n. docenten heb ik heel vaak dat soort opmerkingen gekregen)
- Later, bij andere psych (ca 24 was ik toen), had ik voor het eerst gesprekken waarvan ik dacht, hier heb ik wat aan. Ik was in die tijd nogal sociofobisch (telefoon niet op durven nemen, afspraken afzeggen, neit naar college durven, dat soort dingen, je kent het -- helaas -- geloof ik), en daar heeft ze me heel goed mee geholpen. Daar ben ik nu nog steeds heel blij mee. Maar ja, de concentratieproblemen bleven. Terwijl ik haar hulp had gevraagd voor faalangst. Toen de faalangst ‘over’ was, was het volgens haar dus ‘einde behandelplan’. Ik heb toen wel verteld dat mijn uitstelgedrag en concentratieproblemen niet overgingen, maar zij kon daar niet zoveel mee. En ik had ook niet zoveel zin echt aan te dringen, want vond ook nog steeds dat ik ‘gewoon niet zo lui moest zijn’.
Het is pas sinds kort (tijdens een stage, waarbij ik erachter kwam dat ik me in een stimulerende omgeving juist allesbehalve 'lui' gedraag, juist supertoegewijd maar wel erg chaotisch en snel afgeleid) dat ik die 'luiheid', die 'vergeetachtigheid', die 'chaotische neigingen' etc eens naast elkaar ben gaan zetten. Plus nog het feit dat ik me tegenwoordig echt niet meer chronisch bang of depressief voel.
Naja, dat was dus het moment dat ik besloot toch echt maar eens serieus over die 'luiheid' te gaan praten, eerst met huisarts (kwam al snel met ADD/ADHD), toen met psych. Nu dus onderzoek. Maar brrr ik vind het maar eng, straks is de conclusie alsnog dat ik 'gewoon lui' ben...
vrijdag 6 februari 2009 om 00:09
Dus het is ook wel weer wat minder simpel dan ik het hierboven opschreef. Ik kreeg van psychologen steeds best aannemelijke alternatatieve verklaringen aangedragen en ging daar mss te kritiekloos in mee. Denk ik nu. Omdat ik ook andere klachten had die wel te verhelpen bleken, omdat ik me over die 'luiheid' gewoon nogal schaamte en omdat ik last but not least ‘luiheid’ ook niet echt een ding vond om mee naar een psycholoog te stappen.
Vriend zei zonet dat ik nu te hard voor mezelf ben als ik dit zeg; dat ik jaren serieus en oprecht hulp heb gezocht en er gewoon nooit echt goed is doorgevraagd... En dat ik niet de enige ben die bij een psycholoog daardoor niet de hulp heeft gekregen die ie nodig had. Ik denk dat de waarheid toch ergens in het midden ligt (ik heb er zelf ook een aandeel in gehad)
Valt er een touw aan vast te knopen...?
Vriend zei zonet dat ik nu te hard voor mezelf ben als ik dit zeg; dat ik jaren serieus en oprecht hulp heb gezocht en er gewoon nooit echt goed is doorgevraagd... En dat ik niet de enige ben die bij een psycholoog daardoor niet de hulp heeft gekregen die ie nodig had. Ik denk dat de waarheid toch ergens in het midden ligt (ik heb er zelf ook een aandeel in gehad)
Valt er een touw aan vast te knopen...?
vrijdag 6 februari 2009 om 07:32
Ja, er is zeker een touw aan vast te knopen...En heel herkenbaar, denk dat dat bij mij ook zo is..Moet maandag weer naar de psycholoog..ga toch ADD aanzwengelen (als ik durf)ben benieuwd wat hij er van gaat zeggen..
herkennen jullie het overschreeuwen van de faalangst en onzekerheid?Het niet durven betalen van rekeningen in de kroeg of restaurant..maar dat niet willen laten zien aan degene(n) met wie je bent..en heel stoer op de ober aflopen om te betalen?Op het werk druk, spontaan enz enz zijn..zodat je collega's je leuk en goed vinden enz enz..
herkennen jullie het overschreeuwen van de faalangst en onzekerheid?Het niet durven betalen van rekeningen in de kroeg of restaurant..maar dat niet willen laten zien aan degene(n) met wie je bent..en heel stoer op de ober aflopen om te betalen?Op het werk druk, spontaan enz enz zijn..zodat je collega's je leuk en goed vinden enz enz..
vrijdag 6 februari 2009 om 08:56
Phien, ik begrijp het. Ik denk ook vaak dat ik me maar aanstel. Dat als ik me een schop onder de kont geef, van die luiheid afkom. Dat als ik maar mijn best blijf doen, in een bepaalde actieve routine kom, het voorbij zal zijn met vermijden, uitstellen, niets doen. Dat je niet vanwege inactiviteit/passiviteit naar een psycholoog gaat.
Maar je weet nu dat er iets chronisch met je aan de hand lijkt te zijn, en het is fijn dat je huisarts heeft gedacht aan ADD. Dat betekent dat je waarschijnlijk ook bij een psycholoog terecht zal komen, die alles weet van deze aandoening (rotwoord, ik kon even niets anders vinden). Probeer jezelf over te geven, door die schaamte heen te gaan. In eerste instantie zal je dat waarschijnlijk niet lukken, je bent zo gewend om te vermijjden, niet de confrontatie aan te gaan. Maar blijf het proberen! Huil, val stil, word boos op die psycholoog, ga raaskallen, het maakt niet uit. Probeer echt jezelf te laten zien, je kwetsbaar op te stellen (eng, ik weet er alles van), maar alleen zo krijg je de juiste diagnose en hulp.
En als je uiteindelijk geen ADD hebt, maar gewoon lui blijkt (wat me heel sterk lijkt), dan is toch ergens ook fijn? Dan weet je in ieder geval waar je aan kunt werken. En ook luiheid is misschien wel aangeboren, dus wees niet te hard voor jezelf. Waar het uiteindelijk omgaat, is dat je jezelf leert accepteren.
Als je ADD hebt, zul je daar nooit meer vanaf komen. Dan kun je alleen manieren vinden om er mee om te gaan. Met pillen of door je opstelling aan te passen, instrumenten te vinden die jouw over je angsten en uitstelgedrag heenhelpen, op die momenten dat het nodig is. Zodat je het soort leven kunt creeren dat bij je past en waarin je op een fijne manier (voor jezelf) kunt functioneren. Met beperkingen, maar heeft niet iedereen die? Ook degenen zonder ADD of ADHD of een ander etiketje.
Zoals je vriend zegt, je bent te hard voor jezelf. Je straft jezelf de hele tijd voor je gedrag, voor wie je bent. Je denkt zelfs dat je het bij de psycholoog verkeerd doet! ALs je het ergens níet verkeerd kunt doen, is het wel daar. je bent daar niet om cijfers te halen ofzo, je kunt niet zakken, alleen jezelf zijn en daar proberen mee om te gaan.
Goed dat die stage je nieuwe inzichten heeft gegeven in jezelf. Dat chaotische herken ik wel, je bent jezelf de hele tijd in de hand aan het houden.
High hopes, dat overschreeuwen herken ik maar al te goed! Je bent zo bang dat alleen een heftige tegenreactie lijkt te werken. Heb ik vaak genoeg last van gehad. Nu probeer ik mezelf goed in de gaten te houden, rustig te blijven vooral en ook aan de hand van reacties van anderen mijn gedrag aan te passen. Ben ik te druk voor een situatie, effe dimmen. Kost me altijd wel een hoop energie, ben vaak doodop na een werkdag op kantoor of sociale activiteit.
Jen, goed dat schilderen! Wat heerlijk dat je zo'n passie hebt. Ik hou van schrijven, maar durf het alleen onder flinke druk. Zomaar voor mijn lol is me nog nooit gelukt.
Maar je weet nu dat er iets chronisch met je aan de hand lijkt te zijn, en het is fijn dat je huisarts heeft gedacht aan ADD. Dat betekent dat je waarschijnlijk ook bij een psycholoog terecht zal komen, die alles weet van deze aandoening (rotwoord, ik kon even niets anders vinden). Probeer jezelf over te geven, door die schaamte heen te gaan. In eerste instantie zal je dat waarschijnlijk niet lukken, je bent zo gewend om te vermijjden, niet de confrontatie aan te gaan. Maar blijf het proberen! Huil, val stil, word boos op die psycholoog, ga raaskallen, het maakt niet uit. Probeer echt jezelf te laten zien, je kwetsbaar op te stellen (eng, ik weet er alles van), maar alleen zo krijg je de juiste diagnose en hulp.
En als je uiteindelijk geen ADD hebt, maar gewoon lui blijkt (wat me heel sterk lijkt), dan is toch ergens ook fijn? Dan weet je in ieder geval waar je aan kunt werken. En ook luiheid is misschien wel aangeboren, dus wees niet te hard voor jezelf. Waar het uiteindelijk omgaat, is dat je jezelf leert accepteren.
Als je ADD hebt, zul je daar nooit meer vanaf komen. Dan kun je alleen manieren vinden om er mee om te gaan. Met pillen of door je opstelling aan te passen, instrumenten te vinden die jouw over je angsten en uitstelgedrag heenhelpen, op die momenten dat het nodig is. Zodat je het soort leven kunt creeren dat bij je past en waarin je op een fijne manier (voor jezelf) kunt functioneren. Met beperkingen, maar heeft niet iedereen die? Ook degenen zonder ADD of ADHD of een ander etiketje.
Zoals je vriend zegt, je bent te hard voor jezelf. Je straft jezelf de hele tijd voor je gedrag, voor wie je bent. Je denkt zelfs dat je het bij de psycholoog verkeerd doet! ALs je het ergens níet verkeerd kunt doen, is het wel daar. je bent daar niet om cijfers te halen ofzo, je kunt niet zakken, alleen jezelf zijn en daar proberen mee om te gaan.
Goed dat die stage je nieuwe inzichten heeft gegeven in jezelf. Dat chaotische herken ik wel, je bent jezelf de hele tijd in de hand aan het houden.
High hopes, dat overschreeuwen herken ik maar al te goed! Je bent zo bang dat alleen een heftige tegenreactie lijkt te werken. Heb ik vaak genoeg last van gehad. Nu probeer ik mezelf goed in de gaten te houden, rustig te blijven vooral en ook aan de hand van reacties van anderen mijn gedrag aan te passen. Ben ik te druk voor een situatie, effe dimmen. Kost me altijd wel een hoop energie, ben vaak doodop na een werkdag op kantoor of sociale activiteit.
Jen, goed dat schilderen! Wat heerlijk dat je zo'n passie hebt. Ik hou van schrijven, maar durf het alleen onder flinke druk. Zomaar voor mijn lol is me nog nooit gelukt.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 6 februari 2009 om 09:18
Ik lees hier behoorlijk wat commentaar op de aanpak van psychologen. Ik heb persoonlijk het idee dat ik meet heb aan een coach. De psycholoog heb ik iegenlijk alleen maar nodig voor een diagnose. De coach die ik had is veel practischer ingesteld. Dus niet het geneuzel van waar komt het vandaan en waar zit je nu toch mee enz enz. maar meer het practiscge van ik heb nu dit probleem hoe ga ik er mee om en hoe los ik het op. (in het heden en vooruit kijken ipv achteruit)
Verder zie ik hier nog veel meer mooie dingen. Heel veel succes voor diegene die een onderzoekstraject in willen en natuurlijk ook succes met de sollicitaties, ik hoop dat je heel snel iets vindt. Je kan volgensmij bij het CWI een beroepsintresse test doen, zoiets zou je op weg kunnen helpen met zoeken.
Ik blijf ook meelezen hier ookal schrijf ik niet zo veel.
Groetjes
Suzeli
Verder zie ik hier nog veel meer mooie dingen. Heel veel succes voor diegene die een onderzoekstraject in willen en natuurlijk ook succes met de sollicitaties, ik hoop dat je heel snel iets vindt. Je kan volgensmij bij het CWI een beroepsintresse test doen, zoiets zou je op weg kunnen helpen met zoeken.
Ik blijf ook meelezen hier ookal schrijf ik niet zo veel.
Groetjes
Suzeli
vrijdag 6 februari 2009 om 10:08
ja dat is wel een goed punt Suzeli, ik wil nu ook langzaamaan liever een coach dan weer een psycholoog (of een psycholoog die werkt als een coach, vind ik ook best).
Dat eindeloze geteutel over mijn verleden ben ik ook wat zat, ik geloof niet dat daar bij mij ook nog veel aan 'oplossingen' te vinden is.
Bij PsyQ (waar ik nu dat AD(H)D-onderzoek laat doen) kan ik een coach krijgen, ik hoop dat die bevalt. En anders wil ik verder eens rondkijken. Suzeli, wat voor wegen heb jij bewandeld om een fijne te vinden?
Dat eindeloze geteutel over mijn verleden ben ik ook wat zat, ik geloof niet dat daar bij mij ook nog veel aan 'oplossingen' te vinden is.
Bij PsyQ (waar ik nu dat AD(H)D-onderzoek laat doen) kan ik een coach krijgen, ik hoop dat die bevalt. En anders wil ik verder eens rondkijken. Suzeli, wat voor wegen heb jij bewandeld om een fijne te vinden?
vrijdag 6 februari 2009 om 10:14
High Hopes, over dat overschreeuwen van faalangst, ik herken dat heel goed, vooral uit de tijd dat ik zo sociofobisch was. Tegenwoordig doe ik het gelukkig niet meer zo, want pff wat vond ik het vermoeiend van mezelf. Van obers en fooien ben ik overigens nooit zo zenuwuwachtig geweest (behalve dan in hele sjieke restaurants, maar dat is meer omdat ik zulke omgevingen niet zo gewend ben), wel of ik wel leuk genoeg was voor collega's, studiegenoten etc. Slopend vond ik het, steeds denken over wat anderen wel niet van me zouden vinden. Heb jij het idee dat het bij jou wel minder wordt, dat het een beetje lukt om dit aan te pakken?
vrijdag 6 februari 2009 om 10:37
Heb je het over een loopbaancoach, Suzeli, of een meer algemene? Ik ben een tijdje geleden op zoek geweest naar zo'n coach, zelfs een topic over geopend, maar zonder resultaat. Kon geen goede vinden. Waarom klikte het met de jouwe en werkt ze toevallig in de regio Amsterdam?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 6 februari 2009 om 10:41
quote:Phien schreef op 06 februari 2009 @ 10:14:
High Hopes, over dat overschreeuwen van faalangst, ik herken dat heel goed, vooral uit de tijd dat ik zo sociofobisch was. Tegenwoordig doe ik het gelukkig niet meer zo, want pff wat vond ik het vermoeiend van mezelf. Van obers en fooien ben ik overigens nooit zo zenuwuwachtig geweest (behalve dan in hele sjieke restaurants, maar dat is meer omdat ik zulke omgevingen niet zo gewend ben), wel of ik wel leuk genoeg was voor collega's, studiegenoten etc. Slopend vond ik het, steeds denken over wat anderen wel niet van me zouden vinden. Heb jij het idee dat het bij jou wel minder wordt, dat het een beetje lukt om dit aan te pakken?Nee, ik heb helaas niet het idee dat het minder wordt..mss juist zelfs wel erger de laatste tijd, sinds ik weer in therapie zit. Omdat mensen me dan nog zwakker zullen vinden...denk ik. Alhoewel lang niet iedereen het weet hoor..het is idd zo enorm vermoeiend, uitputtend en net of je jezelf een beetje kwijt raakt. Telkens denk ik, ach, ben nog maar 24..als ik 30 ben kan ik er vast mee omgaan..
High Hopes, over dat overschreeuwen van faalangst, ik herken dat heel goed, vooral uit de tijd dat ik zo sociofobisch was. Tegenwoordig doe ik het gelukkig niet meer zo, want pff wat vond ik het vermoeiend van mezelf. Van obers en fooien ben ik overigens nooit zo zenuwuwachtig geweest (behalve dan in hele sjieke restaurants, maar dat is meer omdat ik zulke omgevingen niet zo gewend ben), wel of ik wel leuk genoeg was voor collega's, studiegenoten etc. Slopend vond ik het, steeds denken over wat anderen wel niet van me zouden vinden. Heb jij het idee dat het bij jou wel minder wordt, dat het een beetje lukt om dit aan te pakken?Nee, ik heb helaas niet het idee dat het minder wordt..mss juist zelfs wel erger de laatste tijd, sinds ik weer in therapie zit. Omdat mensen me dan nog zwakker zullen vinden...denk ik. Alhoewel lang niet iedereen het weet hoor..het is idd zo enorm vermoeiend, uitputtend en net of je jezelf een beetje kwijt raakt. Telkens denk ik, ach, ben nog maar 24..als ik 30 ben kan ik er vast mee omgaan..
vrijdag 6 februari 2009 om 10:53
High Hopes en Dejavu, bedankt trouwens voor jullie lieve reacties!
Ik moet toegeven dat ik vanochtend toen ik opstond gelijk even ben gaan kijken, heb er zelfs nog over gedacht het hele verhaal dat ik gister met veel gezwoeg op 'papier' had gekregen weer te deleten en dan nog maar wat verder in te korten... Maar ja toen stonden jullie reacties er al.
Ik kreeg/krijg er nl vaak commentaar op dat ik nogal lang van stof ben... Is voor mijzelf ook een grote frustratie. Het bovenstaande verhaal was eerst zelfs nog twee keer zo lang... Pas door dit soort dingen op te schrijven kan ik ze wat helderder krijgen voor mezelf. In mijn hoofd blijven de gedachten maar door elkaar rommelen...
Maar goed dit was dan ook gelijk het lastigste verhaal dat ik hier kon vertellen. Beetje mijn 'open zenuw' zeg maar.
Over de diagnose... ik heb de (4) diagnostische gesprekken al achter de rug en wacht nu op hun diagnose en behandelvoorstel.
De telefonische intake vond ik vooral onwerkelijk. Ik kreeg iets van 50? ADHD-gerelateerde vragen die ik bijna allemaal met 'ja' kon beantwoorden, en ik werd er eerlijk gezegd een vooral lacherig van. Was na afloop toch opgelucht dat de interviewster mijn antwoorden serieus had genomen (ja natuurlijk doet ze dat, het is haar werk, dat weet ik ook wel... maar ja die schaamte he)
Het tweede (irl) gesprek vond ik al wat confronterender. Het derde was ook niet leuk en bij het vierde (over overige aandoeningen) heb ik mijn vriend maar meegenomen. Probleem was nl dat ik na afloop van zo'n gesprek steeds niet echt meer wist wat ik nou gezegd had (hoezo vergeetachtig ) en dan ging twijfelen of ik neit allemaal cruciale dingen vergeten was, of (vooral) of ik juist dingen had overdreven enzo. Tijdens de gesprekken lukte het me om eerlijk te zijn maar daarna kreeg ik dan een soort 'terugval' waarbij ik me echt doodschaamde.
En tsja, nu mag ik afwachten tot ze over me vergaderd hebben. Eerlijk gezegd ben ik er niet alleen bang voor dat ze me 'gewoon lui' vinden (ja ik weet dit is een nogal irrationele angst), ik ben er mss nog wel zenuwachtiger over dat ze opeens ipv of naast ADHD met nog een compleet andere diagnose op de proppen komen die nog minder goede vooruitzichten heeft, zoals bipolaire stoornis ofzo of borderline . Al denk ik rationeel dat daar niet zoveel aanleiding voor is. Voor de hand liggender is denk ik eigenlijk dat ze ipv of naast ADHD een angststoornis vaststellen, en dat zou ik dan weer minder erg vinden, omdat het me eerder ook is gelukt om die sociofobie aan te pakken.
De gesprekken zijn me iig niet in de koude kleren gaan zitten. Door die gesprekken een soort kleine terugval kreeg naar mijn 'sociofobische tijd': ik ging opeens weer superveel angstig piekeren en was/ben opeens ook weer wat zenuwachtiger over wat mensen (mn die psych) van me zouden vinden... Bij lange na niet zo erg als destijds, maar ik sta op dit moment toch lang niet zo stevig in m'n schoenen als voor ik dit hele traject in ging.
Ik moet toegeven dat ik vanochtend toen ik opstond gelijk even ben gaan kijken, heb er zelfs nog over gedacht het hele verhaal dat ik gister met veel gezwoeg op 'papier' had gekregen weer te deleten en dan nog maar wat verder in te korten... Maar ja toen stonden jullie reacties er al.
Ik kreeg/krijg er nl vaak commentaar op dat ik nogal lang van stof ben... Is voor mijzelf ook een grote frustratie. Het bovenstaande verhaal was eerst zelfs nog twee keer zo lang... Pas door dit soort dingen op te schrijven kan ik ze wat helderder krijgen voor mezelf. In mijn hoofd blijven de gedachten maar door elkaar rommelen...
Maar goed dit was dan ook gelijk het lastigste verhaal dat ik hier kon vertellen. Beetje mijn 'open zenuw' zeg maar.
Over de diagnose... ik heb de (4) diagnostische gesprekken al achter de rug en wacht nu op hun diagnose en behandelvoorstel.
De telefonische intake vond ik vooral onwerkelijk. Ik kreeg iets van 50? ADHD-gerelateerde vragen die ik bijna allemaal met 'ja' kon beantwoorden, en ik werd er eerlijk gezegd een vooral lacherig van. Was na afloop toch opgelucht dat de interviewster mijn antwoorden serieus had genomen (ja natuurlijk doet ze dat, het is haar werk, dat weet ik ook wel... maar ja die schaamte he)
Het tweede (irl) gesprek vond ik al wat confronterender. Het derde was ook niet leuk en bij het vierde (over overige aandoeningen) heb ik mijn vriend maar meegenomen. Probleem was nl dat ik na afloop van zo'n gesprek steeds niet echt meer wist wat ik nou gezegd had (hoezo vergeetachtig ) en dan ging twijfelen of ik neit allemaal cruciale dingen vergeten was, of (vooral) of ik juist dingen had overdreven enzo. Tijdens de gesprekken lukte het me om eerlijk te zijn maar daarna kreeg ik dan een soort 'terugval' waarbij ik me echt doodschaamde.
En tsja, nu mag ik afwachten tot ze over me vergaderd hebben. Eerlijk gezegd ben ik er niet alleen bang voor dat ze me 'gewoon lui' vinden (ja ik weet dit is een nogal irrationele angst), ik ben er mss nog wel zenuwachtiger over dat ze opeens ipv of naast ADHD met nog een compleet andere diagnose op de proppen komen die nog minder goede vooruitzichten heeft, zoals bipolaire stoornis ofzo of borderline . Al denk ik rationeel dat daar niet zoveel aanleiding voor is. Voor de hand liggender is denk ik eigenlijk dat ze ipv of naast ADHD een angststoornis vaststellen, en dat zou ik dan weer minder erg vinden, omdat het me eerder ook is gelukt om die sociofobie aan te pakken.
De gesprekken zijn me iig niet in de koude kleren gaan zitten. Door die gesprekken een soort kleine terugval kreeg naar mijn 'sociofobische tijd': ik ging opeens weer superveel angstig piekeren en was/ben opeens ook weer wat zenuwachtiger over wat mensen (mn die psych) van me zouden vinden... Bij lange na niet zo erg als destijds, maar ik sta op dit moment toch lang niet zo stevig in m'n schoenen als voor ik dit hele traject in ging.
vrijdag 6 februari 2009 om 10:56
