Psyche
alle pijlers
Geen familie...
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:06
Ik begin maar meteen met het in het kort vertellen van mijn verhaal. Ik kom uit een gezin met een vader, moeder en een zusje. Ruim 12 jaar geleden (ik ben nu 25 jaar) zijn mijn ouders gescheiden en eigenlijk is sindsdien het contact met mijn moeder behoorlijk verstoord. Dit is een aantal jaren geleden zo uit de hand gelopen dat ik al geruime tijd geen contact meer met mijn moeder heb. En ook al mis ik een moederfiguur, ik mis haar niet.
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad. Helaas is mijn vader een paar maanden geleden overleden. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Aan mijn zusje heb ik ook weinig steun, mijn zusje heeft Borderline en PDD-NOS. Hierdoor ervaar ik het als heel moeizaam om met haar om te gaan. Onze relatie is dan ook echt met ups en downs. Maar echt goed is de band nooit.
Verdere familie is er wel, maar vanwege diverse redenen is daar geen contact mee en dat wil ik graag zo laten. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vriendinnen en een prima relatie met mijn vriend, met wie ik overigens samenwoon. Ik heb ook een leuke baan en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Maar toch... bekruipt mij regelmatig het gevoel van eenzaamheid.. Het missen van familie.. Mensen die er altijd, onvoorwaardelijk voor mij zullen zijn. Met name nu straks de feestdagen er weer aan komen is dit gevoel versterkt. Ik zit ook in therapie om hiermee om te leren gaan. Maar het is ontzettend moeilijk.
Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden die ook in een soortgelijke situatie zitten. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit wel met deze situatie om zal leren gaan, maar dat is nu nog zo moeilijk.
Liefs...
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad. Helaas is mijn vader een paar maanden geleden overleden. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Aan mijn zusje heb ik ook weinig steun, mijn zusje heeft Borderline en PDD-NOS. Hierdoor ervaar ik het als heel moeizaam om met haar om te gaan. Onze relatie is dan ook echt met ups en downs. Maar echt goed is de band nooit.
Verdere familie is er wel, maar vanwege diverse redenen is daar geen contact mee en dat wil ik graag zo laten. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vriendinnen en een prima relatie met mijn vriend, met wie ik overigens samenwoon. Ik heb ook een leuke baan en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Maar toch... bekruipt mij regelmatig het gevoel van eenzaamheid.. Het missen van familie.. Mensen die er altijd, onvoorwaardelijk voor mij zullen zijn. Met name nu straks de feestdagen er weer aan komen is dit gevoel versterkt. Ik zit ook in therapie om hiermee om te leren gaan. Maar het is ontzettend moeilijk.
Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden die ook in een soortgelijke situatie zitten. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit wel met deze situatie om zal leren gaan, maar dat is nu nog zo moeilijk.
Liefs...
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:28
Hoi Cici, wat naar voor je...
Ik heb zelf wel familie, maar die woont in een ander land. Ik heb dus ook te maken met die eenzaamheid. Misschien is het heimwee, ik weet het niet. Ik weet hoe je je voelt. Je kunt je soms verdomd eenzaam voelen, terwijl je omringd bent door allemaal leuke mensen, nietwaar?
Dikke knuffel.
Ik heb zelf wel familie, maar die woont in een ander land. Ik heb dus ook te maken met die eenzaamheid. Misschien is het heimwee, ik weet het niet. Ik weet hoe je je voelt. Je kunt je soms verdomd eenzaam voelen, terwijl je omringd bent door allemaal leuke mensen, nietwaar?
Dikke knuffel.
zaterdag 17 oktober 2009 om 08:04
Ik herken het wel. En weet je, dat verandert niet. Die gevoelens blijven, ook als je ouder wordt (ik beb bijna 40). En vooral rond feestdagen blijft het sterk en op momenten dat het slecht met je gaat, zoals na een verbroken relatie o.i.d. Een vriend van mij heeft ooit tegen mij gezegd dat ik mijn eigen familie/gezin op moest gaan bouwen. Je hebt nooit echt iets om op terug te vallen, mensen die er onvoowaardelijk voor je zijn. Dat is niet makkelijk te vervangen. Het spijt me, geen optimistisch bericht. Je leert ermee leven en met die gevoelens van gemis omgaan. Het hoort gewoon bij je.
zaterdag 17 oktober 2009 om 08:12
Hai Cici,
Herkenbaar. Wat bij mij heeft geholpen is me te realiseren dat blijkbaar het niet af moet hangen van een bloedband of de liefde onvoorwaardelijk is of niet. Dat komt niet per definitie mee, zeg maar. En andersom kun je die onvoorwaardelijke, gulle liefde ook in anderen vinden.
En het klinkt zweverig, maar begin daarmee bij jezelf, en naar jezelf toe. Op die manier leer je met het gemis omgaan maar op een manier die je doet realiseren dat het niet persé een gapend gat hoeft te zijn dat je belemmert in het liefhebben en leven. Kijk naar wat je hebt en daarmee kunt, niet naar wat er mist terwijl dat meer om de norm 'iedereen moet toch familie hebben en die houdt tenminste onvoorwaardelijk van je' gaat dan om jouw daadwerkelijke situatie.
En troost je met de gedachte dat er véél meer mensen zijn zoals jij. Die al dan niet hebben geleerd het leven te omarmen zoals het is.
Herkenbaar. Wat bij mij heeft geholpen is me te realiseren dat blijkbaar het niet af moet hangen van een bloedband of de liefde onvoorwaardelijk is of niet. Dat komt niet per definitie mee, zeg maar. En andersom kun je die onvoorwaardelijke, gulle liefde ook in anderen vinden.
En het klinkt zweverig, maar begin daarmee bij jezelf, en naar jezelf toe. Op die manier leer je met het gemis omgaan maar op een manier die je doet realiseren dat het niet persé een gapend gat hoeft te zijn dat je belemmert in het liefhebben en leven. Kijk naar wat je hebt en daarmee kunt, niet naar wat er mist terwijl dat meer om de norm 'iedereen moet toch familie hebben en die houdt tenminste onvoorwaardelijk van je' gaat dan om jouw daadwerkelijke situatie.
En troost je met de gedachte dat er véél meer mensen zijn zoals jij. Die al dan niet hebben geleerd het leven te omarmen zoals het is.
zaterdag 17 oktober 2009 om 09:49
quote:Marahbloem schreef op 17 oktober 2009 @ 08:04:
Ik herken het wel. En weet je, dat verandert niet. Die gevoelens blijven, ook als je ouder wordt (ik beb bijna 40). En vooral rond feestdagen blijft het sterk en op momenten dat het slecht met je gaat, zoals na een verbroken relatie o.i.d. Een vriend van mij heeft ooit tegen mij gezegd dat ik mijn eigen familie/gezin op moest gaan bouwen. Je hebt nooit echt iets om op terug te vallen, mensen die er onvoowaardelijk voor je zijn. Dat is niet makkelijk te vervangen. Het spijt me, geen optimistisch bericht. Je leert ermee leven en met die gevoelens van gemis omgaan. Het hoort gewoon bij je.
Ja ik herken het ook wel een beetje. Mijn vader en broertje zijn overleden. Met mijn moeder en andere familie heb ik geen contact.
Tuurlijk is het soms een gemis. Nou scheelt het dat ook toen ik contact had met mijn moeder dat zij haar leven leidde op feestdagen dus knusse feestdagen ken ik niet.
Ja verder heb ik familiebanden niet altijd mogen ervaren als onvoorwaardelijke "steun" of voor je zijn. Op dit moment ben ik singel dus ook geen leuke schoonfamilie maar wat mij helpt is dat het ook veel rust geeft dat je ook geen "gezeik" hebt. Dus zet voor jezelf ook de voordelen op papier.
Sterkte
Ik herken het wel. En weet je, dat verandert niet. Die gevoelens blijven, ook als je ouder wordt (ik beb bijna 40). En vooral rond feestdagen blijft het sterk en op momenten dat het slecht met je gaat, zoals na een verbroken relatie o.i.d. Een vriend van mij heeft ooit tegen mij gezegd dat ik mijn eigen familie/gezin op moest gaan bouwen. Je hebt nooit echt iets om op terug te vallen, mensen die er onvoowaardelijk voor je zijn. Dat is niet makkelijk te vervangen. Het spijt me, geen optimistisch bericht. Je leert ermee leven en met die gevoelens van gemis omgaan. Het hoort gewoon bij je.
Ja ik herken het ook wel een beetje. Mijn vader en broertje zijn overleden. Met mijn moeder en andere familie heb ik geen contact.
Tuurlijk is het soms een gemis. Nou scheelt het dat ook toen ik contact had met mijn moeder dat zij haar leven leidde op feestdagen dus knusse feestdagen ken ik niet.
Ja verder heb ik familiebanden niet altijd mogen ervaren als onvoorwaardelijke "steun" of voor je zijn. Op dit moment ben ik singel dus ook geen leuke schoonfamilie maar wat mij helpt is dat het ook veel rust geeft dat je ook geen "gezeik" hebt. Dus zet voor jezelf ook de voordelen op papier.
Sterkte
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 17 oktober 2009 om 10:02
De enige familie die ik nog 'spreek' is mijn demente moeder. En die houdt nog steeds onvoorwaardelijk van me, maar het is nu een heel eenzijdige situatie. Ik zorg voor haar als ze hier is (iedere zaterdag, behalve vandaag vanwege mijn komende verhuizing, mijn huis is amper nog begaanbaar, dus mijn moeder komt 1x niet).
Mijn vader en broer zijn overleden en de rest van de familie heeft mij altijd als vreemde eend in de bijt beschouwd. Mijn vader en broer beschouwden mij trouwens ook als vreemde eend. Ik mis ze niet als persoon, maar wel als 'deel van het gezin waar ik uitkom'.
Ik herken die eenzaamheid deels, maar ik heb een paar geweldige vriendinnen, waar ik me beter bij voel dan ik bij mijn familie ooit gedaan heb.
Wat ik vooral mis is mensen met wie ik mijn jeugd gedeeld heb. Niemand meer met wie ik af en toe es over vroeger kan praten op de manier van 'weet je nog', of 'hoe heb jij dat ervaren?' Ik heb niet zo'n bijster gezellige jeugd gehad en merk dat de sporadische keren dat ik er over kon praten met een 'oom en tante' (geen echte oom en tante, maar vrienden van mijn ouders van vroeger die ik oom en tante noem) voor mij heel prettig waren. De bevestiging dat het echt zo naar was als ik me herinner.
Die oom is twee weken geleden overleden en ik mis hem als een 'familielid'.
Mijn vader en broer zijn overleden en de rest van de familie heeft mij altijd als vreemde eend in de bijt beschouwd. Mijn vader en broer beschouwden mij trouwens ook als vreemde eend. Ik mis ze niet als persoon, maar wel als 'deel van het gezin waar ik uitkom'.
Ik herken die eenzaamheid deels, maar ik heb een paar geweldige vriendinnen, waar ik me beter bij voel dan ik bij mijn familie ooit gedaan heb.
Wat ik vooral mis is mensen met wie ik mijn jeugd gedeeld heb. Niemand meer met wie ik af en toe es over vroeger kan praten op de manier van 'weet je nog', of 'hoe heb jij dat ervaren?' Ik heb niet zo'n bijster gezellige jeugd gehad en merk dat de sporadische keren dat ik er over kon praten met een 'oom en tante' (geen echte oom en tante, maar vrienden van mijn ouders van vroeger die ik oom en tante noem) voor mij heel prettig waren. De bevestiging dat het echt zo naar was als ik me herinner.
Die oom is twee weken geleden overleden en ik mis hem als een 'familielid'.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 17 oktober 2009 om 11:42
quote:mylenevalerie schreef op 17 oktober 2009 @ 09:49:
[..] maar wat mij helpt is dat het ook veel rust geeft dat je ook geen "gezeik" hebt. Dus zet voor jezelf ook de voordelen op papier. Daar sluit ik me helemaal bij aan.
@TO: Uit je verhaal proef ik dat je er zelf voor kiest om geen of weinig contact te hebben met je familie, ook de ooms en tantes. Wat je mist is een "leuke" familie. Maar elke familie heeft zijn gezeik en gedoe, ook al lijkt het vanaf de buitenkant allemaal koek en ei.
[..] maar wat mij helpt is dat het ook veel rust geeft dat je ook geen "gezeik" hebt. Dus zet voor jezelf ook de voordelen op papier. Daar sluit ik me helemaal bij aan.
@TO: Uit je verhaal proef ik dat je er zelf voor kiest om geen of weinig contact te hebben met je familie, ook de ooms en tantes. Wat je mist is een "leuke" familie. Maar elke familie heeft zijn gezeik en gedoe, ook al lijkt het vanaf de buitenkant allemaal koek en ei.
zaterdag 17 oktober 2009 om 12:04
quote:Solomio schreef op 17 oktober 2009 @ 10:02:
(...)
Ik herken die eenzaamheid deels, maar ik heb een paar geweldige vriendinnen, waar ik me beter bij voel dan ik bij mijn familie ooit gedaan heb.
Wat ik vooral mis is mensen met wie ik mijn jeugd gedeeld heb. Niemand meer met wie ik af en toe es over vroeger kan praten op de manier van 'weet je nog', of 'hoe heb jij dat ervaren?' Ik heb niet zo'n bijster gezellige jeugd gehad en merk dat de sporadische keren dat ik er over kon praten met een 'oom en tante' (geen echte oom en tante, maar vrienden van mijn ouders van vroeger die ik oom en tante noem) voor mij heel prettig waren. De bevestiging dat het echt zo naar was als ik me herinner.
Die oom is twee weken geleden overleden en ik mis hem als een 'familielid'.
Goh, je kon mijn zus zijn. Hoe herkenbaar.
TO: weet je, het is echt niet in elke familie zo dat ze 'altijd en onvoorwaardelijk' van je houden. Dat zie je zelf immers ook aan je eigen moeder.
Ik kan me voorstellen dat je je rond de feestdagen heel erg eenzaam voelt, ik heb dat ook jarenlang gehad.
Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik aan die verdrietige herinneringen niks kon veranderen. Dat ik beter zelf leuke herinneringen kan creëren met mensen die wèl van me houden. En dat doe ik dus nu, samen met mijn man.
Ik vind de feestdagen nog steeds geen barst aan hoor, maar dat komt domweg omdat ik een hekel heb aan die verplichte nummertjes. Dat heeft verder niets met mijn jeugd te maken.
Sterkte!
(...)
Ik herken die eenzaamheid deels, maar ik heb een paar geweldige vriendinnen, waar ik me beter bij voel dan ik bij mijn familie ooit gedaan heb.
Wat ik vooral mis is mensen met wie ik mijn jeugd gedeeld heb. Niemand meer met wie ik af en toe es over vroeger kan praten op de manier van 'weet je nog', of 'hoe heb jij dat ervaren?' Ik heb niet zo'n bijster gezellige jeugd gehad en merk dat de sporadische keren dat ik er over kon praten met een 'oom en tante' (geen echte oom en tante, maar vrienden van mijn ouders van vroeger die ik oom en tante noem) voor mij heel prettig waren. De bevestiging dat het echt zo naar was als ik me herinner.
Die oom is twee weken geleden overleden en ik mis hem als een 'familielid'.
Goh, je kon mijn zus zijn. Hoe herkenbaar.
TO: weet je, het is echt niet in elke familie zo dat ze 'altijd en onvoorwaardelijk' van je houden. Dat zie je zelf immers ook aan je eigen moeder.
Ik kan me voorstellen dat je je rond de feestdagen heel erg eenzaam voelt, ik heb dat ook jarenlang gehad.
Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik aan die verdrietige herinneringen niks kon veranderen. Dat ik beter zelf leuke herinneringen kan creëren met mensen die wèl van me houden. En dat doe ik dus nu, samen met mijn man.
Ik vind de feestdagen nog steeds geen barst aan hoor, maar dat komt domweg omdat ik een hekel heb aan die verplichte nummertjes. Dat heeft verder niets met mijn jeugd te maken.
Sterkte!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 17 oktober 2009 om 12:19
Bedankt voor alle reacties!!! Het doet me goed om te merken dat ik niet de enige ben die in zo,n situatie zit, ook al wens ik dit uiteraard niemand toe!
Als aanvulling op de berichten wil ik nog aangeven dat het me soms zo kwetsbaar lijkt te maken.. En bang om de lieve mensen (vriendinnen, vriendje) die ik om me heen heb kwijt te raken. Zijn er anderen die dit herkennen?
Tia: ik herken het dat je zegt dat het een norm is om familie te moeten hebben. Er zijn ook geen mensen in mijn omgeving die in een situatie als ik zitten en soms lijkt er wel een taboe op te rusten.
Meer reacties zijn welkom!
Als aanvulling op de berichten wil ik nog aangeven dat het me soms zo kwetsbaar lijkt te maken.. En bang om de lieve mensen (vriendinnen, vriendje) die ik om me heen heb kwijt te raken. Zijn er anderen die dit herkennen?
Tia: ik herken het dat je zegt dat het een norm is om familie te moeten hebben. Er zijn ook geen mensen in mijn omgeving die in een situatie als ik zitten en soms lijkt er wel een taboe op te rusten.
Meer reacties zijn welkom!
zaterdag 17 oktober 2009 om 12:30
Ik heb geen kontakt met mijn ouders. Ik heb 1 zus, met haar heb ik heel af en toe kontakt, maar ook dat is niet denderend.
Door mijn keuze om mijn ouders niet meer te zien heb ik ook geen kontakt meer met die kant van de familie. Een enkeling op hyves, maar familiedagen etc zijn een no go voor mij.
Het is mijn eigen keuze geweest, en ik vind het prima zo. het geeft me veel rust. Onze kinderen hebben hierdoor ook een typisch kontakt met opa en oma, maar ze hebben in ieder geval nog iets van kontakt.
Door mijn keuze om mijn ouders niet meer te zien heb ik ook geen kontakt meer met die kant van de familie. Een enkeling op hyves, maar familiedagen etc zijn een no go voor mij.
Het is mijn eigen keuze geweest, en ik vind het prima zo. het geeft me veel rust. Onze kinderen hebben hierdoor ook een typisch kontakt met opa en oma, maar ze hebben in ieder geval nog iets van kontakt.
zaterdag 17 oktober 2009 om 12:39
Fijn dat dit topic er is, ik ben er zelf wel eens over begonnen een tijdje geleden, op andere forums en kreeg ook lieve reacties maar eigenlijk postte ik met een extra reden dan de herkenning alleen.
Ondanks dat ik lieve vrienden heb en een fijne relatie mis ik mensen die blij zijn om je te zien op een familie-manier.
Die ook graag voor je zouden zorgen als het even niet zo goed gaat. En die zelf ook echt de band waarderen en er aan willen werken want voor zover ik nog familie heb, veel waardering heb ik nooit gevoeld terwijl ik me heb uitgesloofd om erbij te mogen horen tot ik erbij neerviel. Na het overlijden van mijn tante ben ik een jaar in therapie geweest waar ik niet niks aan gehad heb maar wel met een frustratie uitkwam. Ik ga helemaal niks accepteren dacht ik, ik heb dan wel pech gehad maar ik wil nog steeds een familie. Toen besloot ik actief op zoek te gaan naar mensen die zich er ook niet bij neer willen leggen. Mensen die bijvoorbeeld wel kinderen wilden maar ze niet konden krijgen of die wel jongens kregen en altijd een meisje hadden gewild. Nou ben ik natuurlijk geen kindje meer maar ik zou het heerlijk vinden om met iemand een moeder dochter band te proberen opbouwen. Lunchen ergens of winkelen en tuinieren of klussen.
Ik noem maar wat hoor.... Maar ik zou ook wel een zus(je) willen dus als iemand dit leest en denkt doe mij die uitslover maar dan ben ik er graag voor je. Liefs!
Ondanks dat ik lieve vrienden heb en een fijne relatie mis ik mensen die blij zijn om je te zien op een familie-manier.
Die ook graag voor je zouden zorgen als het even niet zo goed gaat. En die zelf ook echt de band waarderen en er aan willen werken want voor zover ik nog familie heb, veel waardering heb ik nooit gevoeld terwijl ik me heb uitgesloofd om erbij te mogen horen tot ik erbij neerviel. Na het overlijden van mijn tante ben ik een jaar in therapie geweest waar ik niet niks aan gehad heb maar wel met een frustratie uitkwam. Ik ga helemaal niks accepteren dacht ik, ik heb dan wel pech gehad maar ik wil nog steeds een familie. Toen besloot ik actief op zoek te gaan naar mensen die zich er ook niet bij neer willen leggen. Mensen die bijvoorbeeld wel kinderen wilden maar ze niet konden krijgen of die wel jongens kregen en altijd een meisje hadden gewild. Nou ben ik natuurlijk geen kindje meer maar ik zou het heerlijk vinden om met iemand een moeder dochter band te proberen opbouwen. Lunchen ergens of winkelen en tuinieren of klussen.
Ik noem maar wat hoor.... Maar ik zou ook wel een zus(je) willen dus als iemand dit leest en denkt doe mij die uitslover maar dan ben ik er graag voor je. Liefs!
zaterdag 17 oktober 2009 om 12:55
quote:Cici25 schreef op 17 oktober 2009 @ 12:19:
Als aanvulling op de berichten wil ik nog aangeven dat het me soms zo kwetsbaar lijkt te maken.. En bang om de lieve mensen (vriendinnen, vriendje) die ik om me heen heb kwijt te raken. Zijn er anderen die dit herkennen?
Meer reacties zijn welkom!
Tuurlijk, zeker als je geen partner hebt en kinderen, zijn de feestdagen meestal niet iets waar ik naar uit kijk. Toch is het nog elk jaar leuk geweest met vriendinnen. Maar je blijft houden dat vriendinnen te maken hebben met hun gezin, familie en schoonfamilie.
Ik heb nog steeds fijne herinneringen door er gewoon wat van te maken. Ik heb een singel vriendin die wel nog familie heeft maar toch kiest om vaak op vakantie te gaan met dat soort dagen.
Dus familie hoeft niet te betekenen dat je dan niet het eenzame gevoel kan hebben. Of ik heb ook een vriendin en die heeft met haar familie alleen maar verplichtingen. Het moeten. Ik denk dat ze misschien als die verplichting er niet was dat ze voor hele andere leuke dingen had gekozen om te gaan doen. Probeer dingen niet te romantiseren.
Hoewel ik je gevoel wel ken hoor. Maar bescherm jezelf ook door er niet een "sprookje" van te maken.
De relatie pijler is een mooi voorbeeld, lees alle familie en schoonfamilie perikelen maar eens. Doet je dan altijd goed om te beseffen dat het gras bij andere niet altijd groener is.
Als aanvulling op de berichten wil ik nog aangeven dat het me soms zo kwetsbaar lijkt te maken.. En bang om de lieve mensen (vriendinnen, vriendje) die ik om me heen heb kwijt te raken. Zijn er anderen die dit herkennen?
Meer reacties zijn welkom!
Tuurlijk, zeker als je geen partner hebt en kinderen, zijn de feestdagen meestal niet iets waar ik naar uit kijk. Toch is het nog elk jaar leuk geweest met vriendinnen. Maar je blijft houden dat vriendinnen te maken hebben met hun gezin, familie en schoonfamilie.
Ik heb nog steeds fijne herinneringen door er gewoon wat van te maken. Ik heb een singel vriendin die wel nog familie heeft maar toch kiest om vaak op vakantie te gaan met dat soort dagen.
Dus familie hoeft niet te betekenen dat je dan niet het eenzame gevoel kan hebben. Of ik heb ook een vriendin en die heeft met haar familie alleen maar verplichtingen. Het moeten. Ik denk dat ze misschien als die verplichting er niet was dat ze voor hele andere leuke dingen had gekozen om te gaan doen. Probeer dingen niet te romantiseren.
Hoewel ik je gevoel wel ken hoor. Maar bescherm jezelf ook door er niet een "sprookje" van te maken.
De relatie pijler is een mooi voorbeeld, lees alle familie en schoonfamilie perikelen maar eens. Doet je dan altijd goed om te beseffen dat het gras bij andere niet altijd groener is.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 18 oktober 2009 om 16:49
@cici ik herken je gevoel van missen. Ik vind het ook moeilijk en hoop dat er een moment komt dat het makkelijker wordt. heb je wel iets aan de therapie die je nu volgt?
@marah: ik vind dat een dubbel gevoel, je eigen familie proberen te maken, terwijl je weet dat je niet onvoorwaardelijk op ze kan terugvallen. hoe ga jij daar mee om?
@hmmm: ik voel je verlangen en dat raakt mij.
@mylenevalerie: hoe doe jij dat dan rond de feestdagen? eigenlijk al mijn vrienden hebben te maken met hun eigen familie/partners/kinderen. tja en dan zit je met die dagen alleen thuis, daar kan ik nu al tegenop zien.
@marah: ik vind dat een dubbel gevoel, je eigen familie proberen te maken, terwijl je weet dat je niet onvoorwaardelijk op ze kan terugvallen. hoe ga jij daar mee om?
@hmmm: ik voel je verlangen en dat raakt mij.
@mylenevalerie: hoe doe jij dat dan rond de feestdagen? eigenlijk al mijn vrienden hebben te maken met hun eigen familie/partners/kinderen. tja en dan zit je met die dagen alleen thuis, daar kan ik nu al tegenop zien.
zondag 18 oktober 2009 om 16:57
Ik kom eens met een ander geluid...
Van iemand die echt zo goed als geen familie meer heeft doordat iedereen zo een beetje dood is.
Ook in mijn familie was er van alles en nog wat aan de hand.
Als je voor ogen hebt dat je iets van je familie wilt, dan zal je in deze situatie altijd teleurgesteld raken. Familie waar je van op aan kan. (wat is van op aan kunnen, dat ze je letterlijk overeind kunnen houden, of dat ze er zijn? Verschilt per pp)
Stel dat je verder kan kijken en je zus zien als je zus met alles er op en er aan ipv iemand die er voor JOU moet zijn? Als je niet perse iets van iemand wil, dan kan er een wereld voor je open gaan. Je zus heeft een probleem, je kunt daar rekening mee houden door niet van haar te verwachten wat ze niet kan. Er zal misschien nog een hoop overblijven wat je wel aan haar hebt. Mensen met Borderline een PDD NOS hebben ook kwaliteiten waar je zeker wel wat aan hebt.
Je moeder, de band zal veranderd zijn en niet meer wat je er van hoopte. Kan die band anders ingevuld worden? Kan je daar ook je verwachtingen van bijstellen zodat je niet perse iets van ze hoeft dan slechts hun in je leven?
Mensen moeten teveel van elkaar. Dat sluit een hoop moois uit.
Van iemand die echt zo goed als geen familie meer heeft doordat iedereen zo een beetje dood is.
Ook in mijn familie was er van alles en nog wat aan de hand.
Als je voor ogen hebt dat je iets van je familie wilt, dan zal je in deze situatie altijd teleurgesteld raken. Familie waar je van op aan kan. (wat is van op aan kunnen, dat ze je letterlijk overeind kunnen houden, of dat ze er zijn? Verschilt per pp)
Stel dat je verder kan kijken en je zus zien als je zus met alles er op en er aan ipv iemand die er voor JOU moet zijn? Als je niet perse iets van iemand wil, dan kan er een wereld voor je open gaan. Je zus heeft een probleem, je kunt daar rekening mee houden door niet van haar te verwachten wat ze niet kan. Er zal misschien nog een hoop overblijven wat je wel aan haar hebt. Mensen met Borderline een PDD NOS hebben ook kwaliteiten waar je zeker wel wat aan hebt.
Je moeder, de band zal veranderd zijn en niet meer wat je er van hoopte. Kan die band anders ingevuld worden? Kan je daar ook je verwachtingen van bijstellen zodat je niet perse iets van ze hoeft dan slechts hun in je leven?
Mensen moeten teveel van elkaar. Dat sluit een hoop moois uit.
zondag 18 oktober 2009 om 17:03
DNM, ben het in grote lijnen zeker met je eens. Het is dan ook per situatie en mens verschillend hoe je met deze materie om gaat. Ik ga ervan uit dat eenieder voor zichzelf een zorgvuldige afweging heeft gemaakt van de mogelijkheden en onmogelijkheden om op een gezonde wijze met de betreffende familieleden om te gaan. En daarbij ook kritisch naar zichzelf gekeken heeft en uit liefde zelf ook bereid was om waar nodig water bij de wijn te doen.
In mijn persoonlijke geval ging die kruik ook heel lang te water tot ze (bijna) brak...
In mijn persoonlijke geval ging die kruik ook heel lang te water tot ze (bijna) brak...
zondag 18 oktober 2009 om 17:09
quote:Tia Dalma schreef op 18 oktober 2009 @ 17:03:
DNM, ben het in grote lijnen zeker met je eens. Het is dan ook per situatie en mens verschillend hoe je met deze materie om gaat. Ik ga ervan uit dat eenieder voor zichzelf een zorgvuldige afweging heeft gemaakt van de mogelijkheden en onmogelijkheden om op een gezonde wijze met de betreffende familieleden om te gaan. En daarbij ook kritisch naar zichzelf gekeken heeft en uit liefde zelf ook bereid was om waar nodig water bij de wijn te doen.
In mijn persoonlijke geval ging die kruik ook heel lang te water tot ze (bijna) brak...Dat is het ook zeker. Per situatie verschillend. Ik heb zelf jaren met mijn familie gebroken tot ik er emotioneel meer los van was. Niet zozeer van de familie, maar van de omstandigheden. Ik zag nog wel wat er gebeurt was, maar dat ik nu zelf mijn leven in handen heb. Op een bepaald moment is het wel goed om te kijken of er nog enig herstel mogelijk is. Niet meer vanuit pijn, maar vanuit eigen volwassenheid. En in sommige gevallen is dat niet meer mogelijk.
DNM, ben het in grote lijnen zeker met je eens. Het is dan ook per situatie en mens verschillend hoe je met deze materie om gaat. Ik ga ervan uit dat eenieder voor zichzelf een zorgvuldige afweging heeft gemaakt van de mogelijkheden en onmogelijkheden om op een gezonde wijze met de betreffende familieleden om te gaan. En daarbij ook kritisch naar zichzelf gekeken heeft en uit liefde zelf ook bereid was om waar nodig water bij de wijn te doen.
In mijn persoonlijke geval ging die kruik ook heel lang te water tot ze (bijna) brak...Dat is het ook zeker. Per situatie verschillend. Ik heb zelf jaren met mijn familie gebroken tot ik er emotioneel meer los van was. Niet zozeer van de familie, maar van de omstandigheden. Ik zag nog wel wat er gebeurt was, maar dat ik nu zelf mijn leven in handen heb. Op een bepaald moment is het wel goed om te kijken of er nog enig herstel mogelijk is. Niet meer vanuit pijn, maar vanuit eigen volwassenheid. En in sommige gevallen is dat niet meer mogelijk.
zondag 18 oktober 2009 om 17:17
@ Newstylista: Bedankt voor de hug! Ik vind het lastig om te zeggen of de therapie helpt. Het is een proces wat zo ontzettend langzaam gaat. Wel brengt mijn psycholoog mij soms tot nieuwe inzichten, wat wel erg verhelderend kan zijn.
@ DNM: Ik snap heel goed wat je bedoelt en heb daar uiteraard ook al vaak over nagedacht. Net zoals ik zo vaak over de tal van andere opties heb nagedacht. Helaas is het niet enkel het gevoel van nodig hebben van speelt.. Ik zit bijvoorbeeld met z,n zusje zo op een ontzettend ander niveau. En door haar ziektebeeld (waar ze zich overigens niet voor wil laten behandelen) liegt ze heel veel en komt ze nooit haar afspraken na. Al met al ervaar ik haar niet als een prettig persoon en is de enige reden waarom ik nog met haar omga omdat ze m,n zusje is..
@ Tia, ik snap jouw reactie heel goed. Ik heb zelf met enkele familieleden ook zo lang geprobeert er nog wat van te maken, maar merkte ook dat dat zo ontzettend veel energie koste (de kruik waar jij het over hebt). En op een gegeven moment was die energie gewoon op, en ondanks dat ik een familie mis geeft de rust die nu is wedergekeerd wel een fijn gevoel.
Het klinkt misschien een beetje stom, maar ik heb soms echt gevoel; waar kan ik een nieuwe familie kopen??!!
Natuurlijk weet ik realistisch gezien wel dat dat niet kan, maar soms is het missen-gevoel zo intens dat je wel eens gekke gedachtes krijgt. Zijn er anderen die dit ook herkennen?
@ DNM: Ik snap heel goed wat je bedoelt en heb daar uiteraard ook al vaak over nagedacht. Net zoals ik zo vaak over de tal van andere opties heb nagedacht. Helaas is het niet enkel het gevoel van nodig hebben van speelt.. Ik zit bijvoorbeeld met z,n zusje zo op een ontzettend ander niveau. En door haar ziektebeeld (waar ze zich overigens niet voor wil laten behandelen) liegt ze heel veel en komt ze nooit haar afspraken na. Al met al ervaar ik haar niet als een prettig persoon en is de enige reden waarom ik nog met haar omga omdat ze m,n zusje is..
@ Tia, ik snap jouw reactie heel goed. Ik heb zelf met enkele familieleden ook zo lang geprobeert er nog wat van te maken, maar merkte ook dat dat zo ontzettend veel energie koste (de kruik waar jij het over hebt). En op een gegeven moment was die energie gewoon op, en ondanks dat ik een familie mis geeft de rust die nu is wedergekeerd wel een fijn gevoel.
Het klinkt misschien een beetje stom, maar ik heb soms echt gevoel; waar kan ik een nieuwe familie kopen??!!
Natuurlijk weet ik realistisch gezien wel dat dat niet kan, maar soms is het missen-gevoel zo intens dat je wel eens gekke gedachtes krijgt. Zijn er anderen die dit ook herkennen?
zondag 18 oktober 2009 om 18:19
@cici: het is idd een lang proces waar je inzit. Het is fijn dat je psycholoog je nieuwe inzichten kan geven, dat is in ieder geval iets.
Ik herken het wel, ik denk dat ook vaak. Al schaam ik mij daar wel voor, het is zo'n kinderlijke gedachte. Ik merk dat ik vaak tegen mensen zeg, je kunt mijn zusje wel worden of ik kom bij je wonen (wel op een grappige manier, ze hebben niet door dat er een kern van waarheid inzit) dat doet mij wel pijn, dat dat iets is, wat voor mij niet is weggelegd.
Ik herken het wel, ik denk dat ook vaak. Al schaam ik mij daar wel voor, het is zo'n kinderlijke gedachte. Ik merk dat ik vaak tegen mensen zeg, je kunt mijn zusje wel worden of ik kom bij je wonen (wel op een grappige manier, ze hebben niet door dat er een kern van waarheid inzit) dat doet mij wel pijn, dat dat iets is, wat voor mij niet is weggelegd.
zondag 18 oktober 2009 om 18:49
Ja echt heel herkenbaar die zogenaamde grapjes.. Maar ondertussen Een van mijn vriendinnen woont nog thuis en als ik dan bij haar en haar familie thuis ben dan is het zoooo gezellig! En vooral als haar moeder dan vraagt of ik mee wil eten word ik gewoon bijna overspoeld door emoties. Omdat het iets is wat ik ook zo graag zou willen. En dan zeg ik ook wel eens voor de ''grap'' adopteer mij!
zondag 18 oktober 2009 om 20:09
zondag 18 oktober 2009 om 22:43
zondag 18 oktober 2009 om 22:44
