Psyche
alle pijlers
Geen familie...
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:06
Ik begin maar meteen met het in het kort vertellen van mijn verhaal. Ik kom uit een gezin met een vader, moeder en een zusje. Ruim 12 jaar geleden (ik ben nu 25 jaar) zijn mijn ouders gescheiden en eigenlijk is sindsdien het contact met mijn moeder behoorlijk verstoord. Dit is een aantal jaren geleden zo uit de hand gelopen dat ik al geruime tijd geen contact meer met mijn moeder heb. En ook al mis ik een moederfiguur, ik mis haar niet.
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad. Helaas is mijn vader een paar maanden geleden overleden. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Aan mijn zusje heb ik ook weinig steun, mijn zusje heeft Borderline en PDD-NOS. Hierdoor ervaar ik het als heel moeizaam om met haar om te gaan. Onze relatie is dan ook echt met ups en downs. Maar echt goed is de band nooit.
Verdere familie is er wel, maar vanwege diverse redenen is daar geen contact mee en dat wil ik graag zo laten. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vriendinnen en een prima relatie met mijn vriend, met wie ik overigens samenwoon. Ik heb ook een leuke baan en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Maar toch... bekruipt mij regelmatig het gevoel van eenzaamheid.. Het missen van familie.. Mensen die er altijd, onvoorwaardelijk voor mij zullen zijn. Met name nu straks de feestdagen er weer aan komen is dit gevoel versterkt. Ik zit ook in therapie om hiermee om te leren gaan. Maar het is ontzettend moeilijk.
Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden die ook in een soortgelijke situatie zitten. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit wel met deze situatie om zal leren gaan, maar dat is nu nog zo moeilijk.
Liefs...
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad. Helaas is mijn vader een paar maanden geleden overleden. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Aan mijn zusje heb ik ook weinig steun, mijn zusje heeft Borderline en PDD-NOS. Hierdoor ervaar ik het als heel moeizaam om met haar om te gaan. Onze relatie is dan ook echt met ups en downs. Maar echt goed is de band nooit.
Verdere familie is er wel, maar vanwege diverse redenen is daar geen contact mee en dat wil ik graag zo laten. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vriendinnen en een prima relatie met mijn vriend, met wie ik overigens samenwoon. Ik heb ook een leuke baan en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Maar toch... bekruipt mij regelmatig het gevoel van eenzaamheid.. Het missen van familie.. Mensen die er altijd, onvoorwaardelijk voor mij zullen zijn. Met name nu straks de feestdagen er weer aan komen is dit gevoel versterkt. Ik zit ook in therapie om hiermee om te leren gaan. Maar het is ontzettend moeilijk.
Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden die ook in een soortgelijke situatie zitten. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit wel met deze situatie om zal leren gaan, maar dat is nu nog zo moeilijk.
Liefs...
dinsdag 20 oktober 2009 om 20:43
@cici: ik heb niet het gevoel dat je het serieus neemt. er zijn meer mensen zonder familie, maar dat ik geen relatie heb, daar heb ik ook last van en dat mag! jullie zitten toch ook niet echt lekker je vel, en jullie hebben wel een relatie, dus dat gaat niet echt op.
Ik heb dan ook besloten dat ik hier niet meer ga schrijven, ik vind het wel moeilijk dat ik de enige ben, want dat is namelijk altijd zo, ik voel me daarin niet begrepen, Daar kan ik niet mee omgaan, dus het is even beter zo.
Ik hoop dat jullie wel steun aan elkaar hebben. succes allemaal
Ik heb dan ook besloten dat ik hier niet meer ga schrijven, ik vind het wel moeilijk dat ik de enige ben, want dat is namelijk altijd zo, ik voel me daarin niet begrepen, Daar kan ik niet mee omgaan, dus het is even beter zo.
Ik hoop dat jullie wel steun aan elkaar hebben. succes allemaal
dinsdag 20 oktober 2009 om 21:31
Newstylista, wat ontzettend vervelend dat jij het gevoel hebt dat ik je niet serieus neem, want dat is namelijk absoluut niet het geval. Ik neem jou en je situatie wel degelijk serieus. Ik weet niet precies wat je aan mijn laatste bericht niet lekker zit, maar het was puur bedoeld om je een hart onder de riem te steken! Het nadeel van woorden op papier is dat je soms miscommunicaties krijgt zoals nu. Ik zou het jammer vinden als je daardoor niet meer hier wilt posten. In elk geval wens ik je nog veel succes, geluk en sterkte toe voor de toekomst!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:08
newstylista kwam het niet door mijn post anders, ik weet zeker dat cici het serieus vervelend vind voor jou dat je niet alleen geen familie meer hebt en ook nog een fijne relatie mist nu. we nemen je allebei hardstikke serieus, en ik ben net zo blij dat er iemand is met wie ik iets gemeen heb en erover kan praten. ik ben jarig vandaag, blijf asjeblieft
woensdag 21 oktober 2009 om 16:59
Hmmm van harte gefeliciteerd!!
En New Stylista ik zou het echt jammer vinden als je afhaakt en dat alleen omdat wij wel een relatie hebben...kom op zeg..wij beseffen juist heel goed hoe leeg en eenzaam jij je voelt..want neem maar van mij aan dat een partner het gemis van een familie niet wegneemt!!
Ik heb ook je andere topics gelezen en meid je moet echt uit dat zelfmedelijden..er zijn zoveel mensen op de wereld die het zwaar hebben en zich alleen voelen...die geen eten hebben, geen onderdak..maar die vechten toch door...het leven is geen krentebol maar een hard stokbrood...ik kan ook boos zijn op zoveel mensen om mij heen...die nog familie hebben, vriendinnen die zwanger zijn, dat ik weer zo nodig de moeilijke weg moet kiezen door iets met een weduwnaar te beginnen en ga zo maar door, maar je bereikt er helemaal niks mee..en ik dacht ook dat ik met mijn 10-jarige relatie iets geweldigs had..en zijn familie was mijn familie...totdat hij besloot er met een of ander scharreltje er van door te gaan...dus een relatie zegt ook helemaal niks..geluk zit in jezelf en natuurlijk is het gemakkelijker met familie eromheen...maar dan nog moet je het zelf doen!
En New Stylista ik zou het echt jammer vinden als je afhaakt en dat alleen omdat wij wel een relatie hebben...kom op zeg..wij beseffen juist heel goed hoe leeg en eenzaam jij je voelt..want neem maar van mij aan dat een partner het gemis van een familie niet wegneemt!!
Ik heb ook je andere topics gelezen en meid je moet echt uit dat zelfmedelijden..er zijn zoveel mensen op de wereld die het zwaar hebben en zich alleen voelen...die geen eten hebben, geen onderdak..maar die vechten toch door...het leven is geen krentebol maar een hard stokbrood...ik kan ook boos zijn op zoveel mensen om mij heen...die nog familie hebben, vriendinnen die zwanger zijn, dat ik weer zo nodig de moeilijke weg moet kiezen door iets met een weduwnaar te beginnen en ga zo maar door, maar je bereikt er helemaal niks mee..en ik dacht ook dat ik met mijn 10-jarige relatie iets geweldigs had..en zijn familie was mijn familie...totdat hij besloot er met een of ander scharreltje er van door te gaan...dus een relatie zegt ook helemaal niks..geluk zit in jezelf en natuurlijk is het gemakkelijker met familie eromheen...maar dan nog moet je het zelf doen!
woensdag 21 oktober 2009 om 17:06
Moeilijk blijft het wel, mijn ouders zijn overleden en met mijn broer is er rond het overlijden van mijn moeder ruzie ontstaan. Het is zo uit de hand gelopen dat ik hem eigenlijk nooit meer wil zien.
Ik heb nog een zusje maar 1 of 2 telefoontjes per jaar eigenlijk, niet echt heel close dus. Ik herken wel wat in dat missen, ik mis mijn familie niet (behalve mijn ouders dan) maar mis wel een familie.
Of het nou een Merci reclame is of een Kerstfilm, soms voel ik me best wel even verbitterd over hoe dingen zijn verlopen.
En dat is eigenlijk ook de essensie, ik mis een 'fantasie' familie, een familie die eigenlijk niet bestaat, maar altijd in de reclame voor rookworsten en vakantieparken zit.
Ik heb nog een zusje maar 1 of 2 telefoontjes per jaar eigenlijk, niet echt heel close dus. Ik herken wel wat in dat missen, ik mis mijn familie niet (behalve mijn ouders dan) maar mis wel een familie.
Of het nou een Merci reclame is of een Kerstfilm, soms voel ik me best wel even verbitterd over hoe dingen zijn verlopen.
En dat is eigenlijk ook de essensie, ik mis een 'fantasie' familie, een familie die eigenlijk niet bestaat, maar altijd in de reclame voor rookworsten en vakantieparken zit.
woensdag 21 oktober 2009 om 17:19
Propje heel herkenbaar!! Ik wil ook die mensen zijn uit de Libelle die aan de kersttafel zitten..maar het is inderdaad een fantasie..want heb twee collega's die hun moeder niet meer zien, twee waarvan ze moeten kiezen omdat de ouders gescheiden zijn...het is tenslotte maar reclame en oh bij mijn ex waren ze wel nog met z'n allen maar kregen ze weer ruzie aan het kerstdiner over de zaak...zo is er overal wel wat...
Maar je hebt gelijk het gemis blijft...
Maar je hebt gelijk het gemis blijft...
woensdag 21 oktober 2009 om 18:30
Moeki en Propje, die reclamefamilies... ooooh ontzettend herkenbaar!!! Ik heb het zelf altijd met die Unox reclame.. waar dat hele gezin in de winter gezellig stampot boerenkool zit te eten... Op zo,n moment lijkt het wel alsof iedereen zo,n gezellige Unox-familie heeft... Maar natuurlijk weet ik ook wel dat dat niet zo is.. En gelukkig zijn het slechts de momenten die het gemis extra moeilijk maken... Alhoewel het wel iets is waar ik denk ik de rest van m,n leven mee zal moeten leren leven.. En Moeki, idd een relatie kan je familie niet vervangen.. Maar ik merk wel dat ik het als erg fijn ervaar om een aantal lieve mensen in m,n omgeving te hebben.. En dat heeft iedereen waarschijnlijk ook echt nodig.. Maar het geluk begint bij jezelf en dat vind ik heel mooi en terecht dat je dat zo zegt!
donderdag 22 oktober 2009 om 11:59
hooi lieverds,
mooie posts allemaal en ik ben het weer verschrikkelijk eens met jullie. Ik ben zowieso al een zacht eitje hoor als het om films gaat, ik huil al bij oprah shows, maar als er ook maar 5 seconden een fijne familie in voorkomt dan raakt me dat heel erg. Dat is dan ook wel de motor voor mijn pogingen denk ik. Niet eens zo zeer het familie idee maar ook een beetje zoals bij friends, dat er een groepje mensen zou zijn die onvoorwaardelijk van je houden. Nu zit ik er misschien helemaal naast met mijn tv-voorbeelden maar ik kan het niet helpen dat ik het zo graag wil. De laatste die onvoorwaardelijk van me hield was mijn opa die me grotendeels heeft opgevoed, hij overleed toen ik 16 was en alle mensen die overbleven maakten ruzie alsof het een wedstrijd was. Ik denk wel eens dat we een genetische afwijking hebben, dat we minder in staat zijn tot compassie en inlevingsvermogen dan andere mensen. (want ik ben ook heel lang een keiharde trut geweest en ik moet uitkijken want dat raak je niet zomaar kwijt) en daarna heb ik geprobeerd om me aan iedereen aan te passen want de seconde dat ik mezelf was was ik niet leuk, slim, lief of christelijk genoeg. Nu heb ik het opgegeven om mijn energie te steken in mensen die geen waardering hebben voor mij en zoek ik naar mensen die net als ik iets heel erg missen. Zo erg dat ze er alles voor over hebben, net als ik. Alleen als je echt echt echt graag wil kun je weer een beetje onvoorwaardelijk zijn.
oef lang stukje....
ps Newstylista, ik zag je niet tussen de postings, het is maar dat je weet dat ik er wel naar zoek
mooie posts allemaal en ik ben het weer verschrikkelijk eens met jullie. Ik ben zowieso al een zacht eitje hoor als het om films gaat, ik huil al bij oprah shows, maar als er ook maar 5 seconden een fijne familie in voorkomt dan raakt me dat heel erg. Dat is dan ook wel de motor voor mijn pogingen denk ik. Niet eens zo zeer het familie idee maar ook een beetje zoals bij friends, dat er een groepje mensen zou zijn die onvoorwaardelijk van je houden. Nu zit ik er misschien helemaal naast met mijn tv-voorbeelden maar ik kan het niet helpen dat ik het zo graag wil. De laatste die onvoorwaardelijk van me hield was mijn opa die me grotendeels heeft opgevoed, hij overleed toen ik 16 was en alle mensen die overbleven maakten ruzie alsof het een wedstrijd was. Ik denk wel eens dat we een genetische afwijking hebben, dat we minder in staat zijn tot compassie en inlevingsvermogen dan andere mensen. (want ik ben ook heel lang een keiharde trut geweest en ik moet uitkijken want dat raak je niet zomaar kwijt) en daarna heb ik geprobeerd om me aan iedereen aan te passen want de seconde dat ik mezelf was was ik niet leuk, slim, lief of christelijk genoeg. Nu heb ik het opgegeven om mijn energie te steken in mensen die geen waardering hebben voor mij en zoek ik naar mensen die net als ik iets heel erg missen. Zo erg dat ze er alles voor over hebben, net als ik. Alleen als je echt echt echt graag wil kun je weer een beetje onvoorwaardelijk zijn.
oef lang stukje....
ps Newstylista, ik zag je niet tussen de postings, het is maar dat je weet dat ik er wel naar zoek
donderdag 22 oktober 2009 om 13:18
@hmmm: het ligt niet aan jouw post. Gefeliciteerd nog met je verjaardag, ik hoop dat je een leuke dag hebt gehad.
@moeki: misschien stelt het voor jouw niet veel voor, maar voor mij wel dat ik geen relatie heb.
Schijnbaar zijn jullie al verder in het proces dan ik, dit is hoe ik mij nu voel en geloof me dat vind ik echt niet fijn, ik wou ook dat het anders was.
Nogmaals sterkte en succes.
@moeki: misschien stelt het voor jouw niet veel voor, maar voor mij wel dat ik geen relatie heb.
Schijnbaar zijn jullie al verder in het proces dan ik, dit is hoe ik mij nu voel en geloof me dat vind ik echt niet fijn, ik wou ook dat het anders was.
Nogmaals sterkte en succes.
donderdag 22 oktober 2009 om 13:53
NewStylista ik begrijp echt wel dat je meer eenzaam bent zonder relatie, heb je in het verleden wel lange relaties gehad?
Ik geef toe dat het wel fijn is om een relatie te hebben, maar ik moet er wel bij zeggen..dat het niet alleen maar leuk is..je moet er ook in investeren en soms krijg je dan ook niet wat je verwacht...die teleurstellingen zijn ook niet altijd fijn om te ervaren...daarin denk ik dat je als single (tenminste als ik naar enkele vrienden kijk) meer op jezelf aangewezen bent en dus ook sterker bent! Ik denk ook dat jij veel sterker bent dan jezelf denkt!
Ik geef toe dat het wel fijn is om een relatie te hebben, maar ik moet er wel bij zeggen..dat het niet alleen maar leuk is..je moet er ook in investeren en soms krijg je dan ook niet wat je verwacht...die teleurstellingen zijn ook niet altijd fijn om te ervaren...daarin denk ik dat je als single (tenminste als ik naar enkele vrienden kijk) meer op jezelf aangewezen bent en dus ook sterker bent! Ik denk ook dat jij veel sterker bent dan jezelf denkt!
donderdag 22 oktober 2009 om 15:44
Nou, ik dankte God op mijn blote knietjes (ondanks dat ik niet in hem geloof) dat ik propjeman had toen bij mij alles fout liep. Er zijn Kerstdagen of dagen net na mijn verjaardag dat ik echt een beetje depressief ben maar eerlijk is eerlijk, door propjeman zijn er altijd nog veel Kerstdagen of een groot deel van mijn verjaardag heel gezellig.
Wel kan ik enorm in de paniek schieten als het met ons even niet goed loopt, het schiet dan echt door mijn hoofd dat ik dan echt helemaal alleen sta, en dat doet echt zeer en ik vind het ook beangstigend. Dus ik begrijp eigenlijk heel goed wat newstylista bedoelt.
Wel kan ik enorm in de paniek schieten als het met ons even niet goed loopt, het schiet dan echt door mijn hoofd dat ik dan echt helemaal alleen sta, en dat doet echt zeer en ik vind het ook beangstigend. Dus ik begrijp eigenlijk heel goed wat newstylista bedoelt.
donderdag 22 oktober 2009 om 16:46
als ik een beetje ga gokken wat er zo tegenviel is het niet zozeer dat de bedoelingen van ons niet goed gevallen zijn maar dat relativeren op een gegeven moment ook wel uitgewerkt raakt.
ik heb mezelf echt jaren (10 ongeveer) voortgesleept met ideeen als 'ik moet nog even volhouden en nog even dit doen en dan valt alles op zijn plek' of 'als ik deze persoon kan laten zien dat ik het waard ben dan...' of 'zo erg is het allemaal niet want kijk maar naar...' en maar positief blijven denken.... hardstikke vermoeiend, ik had ook lieve vriendinnen die al net zo hard mee relativeerden en zo bleef ik mezelf maar een wortel voor mijn neus houden. En opeens had ik er genoeg van, ik had er genoeg van dat ik me sterk moest houden anders was ik onaangenaam voor al die goedbedoelende mensen. Ik had er genoeg van dat ik het zo hard probeerde op alle mogelijke manieren en er haast niks voor terugkreeg. En ik had al helemaal genoeg van alle zogenaamd positieve opmerkingen dat het allemaal wel goed zou komen en dat ik het gewoon zo of zo moest zien... AAAAHHH. Soms zijn dingen gewoon KUT (ik weet niet of dit mag in postings maar het moet er gewoon mogen zijn) toen ging ik naar een psychologe en die diagnose die je dan krijgt met al die bevestiging van 'ja je bent verwaarloosd' en inderdaad 'je jeugd was heel naar' komt dan aan als een baksteen. Wél fijn om te horen dat datgene waar je je altijd al voor schaamde en zo heb proberen te compenseren er gewoon mag zijn. Natuurlijk zijn er kindertjes in afrika die het slechter hebben maar ik mág verdrietig zijn en het is echt heel erg. De psychologe wees me er elke keer op dat ik alles maar rationaliseerde en er weinig ruimte overbleef voor gevoelens. Dus bij deze, newstylista voelt zich verschrikkelijk (denk ik) en onbegrepen (denk ik) en dat komt vooral eigenlijk door de mensen die ze al kent en als dan de mensen met een bijna vergelijkbaar verhaal ook een positieve draai gaan geven aan het feit dat ze geen relatie heeft waar ze juist zo mee zit dan denkt ze misschien, laat maar. Dit is natuurlijk vooral een gok en die doe ik omdat ik probeer door me zelf kwetsbaar op te stellen anderen de kans te geven om dat ook te kunnen doen, als ze willen. Dat er best ruimte is op dit topic voor er gewoon even helemaal doorheen zitten of ontzettend balen ergens van... hoop ik. Dit wil overigens helemaal niet zeggen dat ik de opbeurende en meelevende postings niet waardeer, ik ben zo desperate dat ik elke punt en komma nog waardeer haha, want o.a. dankzij moeki en propje is dit topic nog in leven....
tjonge wat weten jullie al een boel van mij, ik hou weer een pauze. nog even tussendoor trouwens, cici ik heb je nog niet aan msn toegevoegd omdat ik steeds 's avonds moet werken en heb maar geen tijd gehad door mijn verjaardag enzo dus ik hoop dat het aanbod even geldig blijft...
liefs!!!
ik heb mezelf echt jaren (10 ongeveer) voortgesleept met ideeen als 'ik moet nog even volhouden en nog even dit doen en dan valt alles op zijn plek' of 'als ik deze persoon kan laten zien dat ik het waard ben dan...' of 'zo erg is het allemaal niet want kijk maar naar...' en maar positief blijven denken.... hardstikke vermoeiend, ik had ook lieve vriendinnen die al net zo hard mee relativeerden en zo bleef ik mezelf maar een wortel voor mijn neus houden. En opeens had ik er genoeg van, ik had er genoeg van dat ik me sterk moest houden anders was ik onaangenaam voor al die goedbedoelende mensen. Ik had er genoeg van dat ik het zo hard probeerde op alle mogelijke manieren en er haast niks voor terugkreeg. En ik had al helemaal genoeg van alle zogenaamd positieve opmerkingen dat het allemaal wel goed zou komen en dat ik het gewoon zo of zo moest zien... AAAAHHH. Soms zijn dingen gewoon KUT (ik weet niet of dit mag in postings maar het moet er gewoon mogen zijn) toen ging ik naar een psychologe en die diagnose die je dan krijgt met al die bevestiging van 'ja je bent verwaarloosd' en inderdaad 'je jeugd was heel naar' komt dan aan als een baksteen. Wél fijn om te horen dat datgene waar je je altijd al voor schaamde en zo heb proberen te compenseren er gewoon mag zijn. Natuurlijk zijn er kindertjes in afrika die het slechter hebben maar ik mág verdrietig zijn en het is echt heel erg. De psychologe wees me er elke keer op dat ik alles maar rationaliseerde en er weinig ruimte overbleef voor gevoelens. Dus bij deze, newstylista voelt zich verschrikkelijk (denk ik) en onbegrepen (denk ik) en dat komt vooral eigenlijk door de mensen die ze al kent en als dan de mensen met een bijna vergelijkbaar verhaal ook een positieve draai gaan geven aan het feit dat ze geen relatie heeft waar ze juist zo mee zit dan denkt ze misschien, laat maar. Dit is natuurlijk vooral een gok en die doe ik omdat ik probeer door me zelf kwetsbaar op te stellen anderen de kans te geven om dat ook te kunnen doen, als ze willen. Dat er best ruimte is op dit topic voor er gewoon even helemaal doorheen zitten of ontzettend balen ergens van... hoop ik. Dit wil overigens helemaal niet zeggen dat ik de opbeurende en meelevende postings niet waardeer, ik ben zo desperate dat ik elke punt en komma nog waardeer haha, want o.a. dankzij moeki en propje is dit topic nog in leven....
tjonge wat weten jullie al een boel van mij, ik hou weer een pauze. nog even tussendoor trouwens, cici ik heb je nog niet aan msn toegevoegd omdat ik steeds 's avonds moet werken en heb maar geen tijd gehad door mijn verjaardag enzo dus ik hoop dat het aanbod even geldig blijft...
liefs!!!
donderdag 22 oktober 2009 om 19:26
hmmmm, je hebt helemaal gelijk.
Verdriet mag er zijn, woede mag er zijn, dat moet er ook uit. En juist op een forum als deze moet die ruimte er zijn.
Alleen het gevaar is het blijven hangen in 'ik heb het zwaar, punt'. Aangezien ik dat niemand gun, probeer ik toch (dan wel niet op dit topic, maar lees hier ook mee) medeleven te tonen en iemand er doorheen te trekken.
Er zit een verschil in relativeren/rationaliseren uit zelfbescherming (zoals je beschrijft wat je jaren lang gedaan hebt) of om uit je slachtofferrol te komen en je eigen geluk op te eisen. Gewoon omdat je daar als mens recht op hebt. (ik hoop dat ik dit een beetje begrijpbaar uitleg en niet al te ongelukkig uitdruk..)
Maar misschien is het ijdele hoop om te denken dat een forum daar aan bij kan dragen.. :S Of misschien ben ik daar niet geschikt voor, want ook ik ben niet perfect. Maar het feit dat iemand een poging doet lijkt me al heel wat.
Verdriet mag er zijn, woede mag er zijn, dat moet er ook uit. En juist op een forum als deze moet die ruimte er zijn.
Alleen het gevaar is het blijven hangen in 'ik heb het zwaar, punt'. Aangezien ik dat niemand gun, probeer ik toch (dan wel niet op dit topic, maar lees hier ook mee) medeleven te tonen en iemand er doorheen te trekken.
Er zit een verschil in relativeren/rationaliseren uit zelfbescherming (zoals je beschrijft wat je jaren lang gedaan hebt) of om uit je slachtofferrol te komen en je eigen geluk op te eisen. Gewoon omdat je daar als mens recht op hebt. (ik hoop dat ik dit een beetje begrijpbaar uitleg en niet al te ongelukkig uitdruk..)
Maar misschien is het ijdele hoop om te denken dat een forum daar aan bij kan dragen.. :S Of misschien ben ik daar niet geschikt voor, want ook ik ben niet perfect. Maar het feit dat iemand een poging doet lijkt me al heel wat.
donderdag 22 oktober 2009 om 20:12
hmmm: bedankt voor je kwetsbaarheid, dat waardeer ik ech! Je hebt goed gegokt, het klopt wat je schrijft! Ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan. Ik ben van mijzelf nogal negatief ingesteld, dus wat meer positiviteit kan echt geen kwaad, en daarom zie ik echt wel in, dat relativeren ook goed kan zijn. Maar ik ervaar het vaak zoals jij beschrijft, ik voel me rot, ik zit ergens mee, ik probeer mijn verhaal te doen, en dan krijg je positiviteit en relativeren. Op zo'n moment heb ik dan niet het gevoel dat er echt geluisterd wordt, of dat mijn gevoel er mag zijn.
Dat is wat ik graag zou willen, zodat het allemaal wat dragelijker wordt. Het gemis gaat nooit weg, maar steun kan ik wel gebruiken. Maar misschien verwacht ik dan teveel, ik weet zo langzamerhand niet goed meer, wat ik wel en niet mag verwachten.
@niewsgierigmeisje: jij hebt het idee dat ik er in blijf hangen, maar wie zegt dat dit zo is? En hoe snel moet ik weer uit die negativiteit, naar een uur, naar een dag. Zoals ik al zei, ik doe het op mijn eigen manier, en dat zeg ik niet om lullig te doen. maar om aan te geven dat ik het altijd zo gedaan heb, om te kunnen overleven.
Dit is echt niet iets van de laaste paard dagen, weken, jaren, maar iets wat al mijn hele leven speelt. Soms ben ik er gewoon zat van en dan zit ik er doorheen. Ik doe zo mijn best, maar ik krijg er heel weinig voor terug. En als ik dan positieve verhalen van anderen hoor, vraag ik mij echt af, wat doe ik toch verkeerd, of wat is er mis met mij.
Op het moment dat mensen gaan relativeren, dan ga ik des te erger in die slachtofferrol zitten, omdat ik mij dan niet begrepen voel en dan machteloos word en daar word ik dan weer boos van. Want volgens mij heb ik meerdere malen aangegeven waar mijn behoefte ligt. Op een forum is dit lastig, maar heb dit ook wel aangegeven in mijn omgeving. Het is dan wel een teleurstelling dat ik dit blijkbaar niet bij de mensen om mij heen gaan halen. En als dan je enige uitvlucht een forum is, en daar hetzelfde gebeurd, tja dan word het mij echt teveel.
Ik relativeer zelf ook al genoeg, zoals hmmm ook al zei, dat is dus uit zelfbescherming, en om anderen niet tot last te zijn. of dat ik bng ben voor de reacties van anderen, dus ik krop alles om, en af en toe barst de bom dan.
Ik weet ook niet goed hoe ik verder moet, ik wou ook dat het beter met mij ging en dat ik het allemaal rooskleuriger kon zien. Maar helaas is mijn leven niet rooskleurig, en dat zeg ik niet om slachtofferig te doen, maar omdat het zo is.
Was niet de bedoeling om boos te doen, maar ik ervaar je (relativerende) woorden, niet als steunend, sorry
@cici: ik hoop niet dat ik je heb weg gejaagd! voel je vrij om hier te schrijven, het is tenslotte jouw topic, was ook niet de bedoeling om alle aandacht naar me toe te trekken
Dat is wat ik graag zou willen, zodat het allemaal wat dragelijker wordt. Het gemis gaat nooit weg, maar steun kan ik wel gebruiken. Maar misschien verwacht ik dan teveel, ik weet zo langzamerhand niet goed meer, wat ik wel en niet mag verwachten.
@niewsgierigmeisje: jij hebt het idee dat ik er in blijf hangen, maar wie zegt dat dit zo is? En hoe snel moet ik weer uit die negativiteit, naar een uur, naar een dag. Zoals ik al zei, ik doe het op mijn eigen manier, en dat zeg ik niet om lullig te doen. maar om aan te geven dat ik het altijd zo gedaan heb, om te kunnen overleven.
Dit is echt niet iets van de laaste paard dagen, weken, jaren, maar iets wat al mijn hele leven speelt. Soms ben ik er gewoon zat van en dan zit ik er doorheen. Ik doe zo mijn best, maar ik krijg er heel weinig voor terug. En als ik dan positieve verhalen van anderen hoor, vraag ik mij echt af, wat doe ik toch verkeerd, of wat is er mis met mij.
Op het moment dat mensen gaan relativeren, dan ga ik des te erger in die slachtofferrol zitten, omdat ik mij dan niet begrepen voel en dan machteloos word en daar word ik dan weer boos van. Want volgens mij heb ik meerdere malen aangegeven waar mijn behoefte ligt. Op een forum is dit lastig, maar heb dit ook wel aangegeven in mijn omgeving. Het is dan wel een teleurstelling dat ik dit blijkbaar niet bij de mensen om mij heen gaan halen. En als dan je enige uitvlucht een forum is, en daar hetzelfde gebeurd, tja dan word het mij echt teveel.
Ik relativeer zelf ook al genoeg, zoals hmmm ook al zei, dat is dus uit zelfbescherming, en om anderen niet tot last te zijn. of dat ik bng ben voor de reacties van anderen, dus ik krop alles om, en af en toe barst de bom dan.
Ik weet ook niet goed hoe ik verder moet, ik wou ook dat het beter met mij ging en dat ik het allemaal rooskleuriger kon zien. Maar helaas is mijn leven niet rooskleurig, en dat zeg ik niet om slachtofferig te doen, maar omdat het zo is.
Was niet de bedoeling om boos te doen, maar ik ervaar je (relativerende) woorden, niet als steunend, sorry
@cici: ik hoop niet dat ik je heb weg gejaagd! voel je vrij om hier te schrijven, het is tenslotte jouw topic, was ook niet de bedoeling om alle aandacht naar me toe te trekken
donderdag 22 oktober 2009 om 20:21
Soms is het goed om er even in te gaan hangen hoor. Ook dat zijn momentopnamen en die horen er nu eenmaal bij en ja, dan open je een topic. Soms is het gewoon zielig. PUNT.
En op andere momenten gaat het leven gewoon zijn gangetje en ben je er niet mee bezig. Ook dat.
Ik ken het gevoel zelfs dus ook, erg helaas. Vooral dat van alleen staan in de wereld (alhoewel dat omdat ik trouwens een zus heb, wat minder is, maar mijn zus heeft altijd nogal veel nodig en is vrij labiel). Ik heb recent mijn relatie verbroken en mis voor het gezinsgevoel wat ik bij en met hem had en men, dat is gewoon KUT. Bij mij komt dat veel harder aan, juist omdat ik heel mijn leven al zo naar dat thuisgevoel zoek, het ergens bijhoren. Ik weet ook wel dat verbroken relaties bij het leven horen, alleen die extra zooi die er dan bij omhoog komt, dat maakt het gewoon extra zwaar. Ik kan niet even naar mijn moeder of vader, ook verwaarloosd in mijn jeugd. En ja, sterk en kom er wel weer uit, maar dit soort momenten zijn dan gewoon extra zwaar en alleen en niet zo 1,2,3 op te lossen met lekker op stap gaan en leuke dingen doen (alhoewle ik het wel doe)> Net zoals Kerst.
En op andere momenten gaat het leven gewoon zijn gangetje en ben je er niet mee bezig. Ook dat.
Ik ken het gevoel zelfs dus ook, erg helaas. Vooral dat van alleen staan in de wereld (alhoewel dat omdat ik trouwens een zus heb, wat minder is, maar mijn zus heeft altijd nogal veel nodig en is vrij labiel). Ik heb recent mijn relatie verbroken en mis voor het gezinsgevoel wat ik bij en met hem had en men, dat is gewoon KUT. Bij mij komt dat veel harder aan, juist omdat ik heel mijn leven al zo naar dat thuisgevoel zoek, het ergens bijhoren. Ik weet ook wel dat verbroken relaties bij het leven horen, alleen die extra zooi die er dan bij omhoog komt, dat maakt het gewoon extra zwaar. Ik kan niet even naar mijn moeder of vader, ook verwaarloosd in mijn jeugd. En ja, sterk en kom er wel weer uit, maar dit soort momenten zijn dan gewoon extra zwaar en alleen en niet zo 1,2,3 op te lossen met lekker op stap gaan en leuke dingen doen (alhoewle ik het wel doe)> Net zoals Kerst.
donderdag 22 oktober 2009 om 22:34
Hoi TO, ik kan niet zeggen dat ik weet hoe jij je voelt maar ik begrijp het wel.
Mijn ouders zijn gescheiden, ik heb geen contact meer met mijn vader, mijn oudste zus die eigenlijk mijn beste vriendin en een soort moederfiguur voor me was is een aantal jaar terug plotseling overleden, mijn andere zus heeft borderliner ,ik kan hier niet mee overweg en ik heb geen contact meer met haar en mijn moeder is een hele lieve vrouw die vanaf haar jeugd veel heeft meegemaakt,maar het contact met haar gaat moeizaam.Ze heeft nauwelijks tot geen contact meer met familie wegens omstandigheden en ik ook niet omdat ik haar dan het gevoel zou geven dat ik haar kant niet kies.
Ja ik heb behoefte aan familie om me heen, mijn vriend heeft hele lieve ouders en een aardige broer, maar dat is mijn familie niet.
Waar het in dit soort situaties dan ook om gaat is kijken naar wat je allemaal wel hebt in het leven en doorgaan ipv stilstaan, vooruit kijken.Het is moeilijk dat klopt maar aangezien je niks aan je omgeving kan veranderen moet je zelf dus anders in het leven gaan staan.Hoe weet ik zelf ook nog niet, maar vooruit kijken en doorgaan is het begin.
Ik merk bij mezelf altijd dat ik denk dat het gras altijd groener is bij de buren,hoe meer ik denk was mijn familie maar zo of zag mijn leven er maar zo uit, hoe eenzamer ik me ga voelen. Terwijl ik me eigenlijk niet eenzaam zou mogen voelen met het leven dat ik leid.
Mijn ouders zijn gescheiden, ik heb geen contact meer met mijn vader, mijn oudste zus die eigenlijk mijn beste vriendin en een soort moederfiguur voor me was is een aantal jaar terug plotseling overleden, mijn andere zus heeft borderliner ,ik kan hier niet mee overweg en ik heb geen contact meer met haar en mijn moeder is een hele lieve vrouw die vanaf haar jeugd veel heeft meegemaakt,maar het contact met haar gaat moeizaam.Ze heeft nauwelijks tot geen contact meer met familie wegens omstandigheden en ik ook niet omdat ik haar dan het gevoel zou geven dat ik haar kant niet kies.
Ja ik heb behoefte aan familie om me heen, mijn vriend heeft hele lieve ouders en een aardige broer, maar dat is mijn familie niet.
Waar het in dit soort situaties dan ook om gaat is kijken naar wat je allemaal wel hebt in het leven en doorgaan ipv stilstaan, vooruit kijken.Het is moeilijk dat klopt maar aangezien je niks aan je omgeving kan veranderen moet je zelf dus anders in het leven gaan staan.Hoe weet ik zelf ook nog niet, maar vooruit kijken en doorgaan is het begin.
Ik merk bij mezelf altijd dat ik denk dat het gras altijd groener is bij de buren,hoe meer ik denk was mijn familie maar zo of zag mijn leven er maar zo uit, hoe eenzamer ik me ga voelen. Terwijl ik me eigenlijk niet eenzaam zou mogen voelen met het leven dat ik leid.
donderdag 22 oktober 2009 om 23:06
kom ik weer, met mijn verhaal, dat ik er zoveel in herken in die reacties van iedereen. Ik heb best een tijdje 'erin gehangen' en dat moest ook wel want daarvoor was ik vooral bezig met wegstoppen of proberen te corrigeren zodat ik niet echt aan mijn verdriet toekwam. Maar na een jaar op de bank bij de psych ging ik op een gegeven moment wel verder dan, wat een K-situatie zeg... Ik wilde weer wat doen, iets aanpakken, ergens aan werken. Ik ben met de therapie gestopt niet omdat therapie slecht is maar omdat ik mezelf 'mentaal beter' wilde verklaren en niet meer wilde 'hangen'. Ik kan nog steeds goed sippen hoor, gezien mijn standaard trieste reactie op familiefilms. Maar ik moest verder en ik wist nu wat ik nodig had, mensen die voor me willen zijn. Zorgzame begripvolle mensen moest ik zoeken, en daar moest ik mijn zorg en begrip in gaan stoppen. Ik was kennelijk ook niet duidelijk genoeg geweest naar de bestaande, weinige, familie die ik nog had. Ik heb ze dan ook laten weten dat ik meer nodig heb en dat als ze dat niet kunnen geven ik me niet meer bloot stel aan de teleurstelling. Nu ga ik zoeken naar anderen die hetzelfde nodig hebben en hetzelfde willen geven. Onvoorwaardelijk voor zover mogelijk, het maakt mij niet uit hoe mijn toekomstige 'familie' eruit ziet, wat voor werk ze doen, hoe oud ze zijn wat ze stemmen of andere dingen. Mij gaat het voortaan om erkenning en gelijkheid en er zijn voor elkaar.
Dus voor wie het nog niet wist, ik ben op zoek!
xxxx
Dus voor wie het nog niet wist, ik ben op zoek!
xxxx
donderdag 22 oktober 2009 om 23:33
@hmmm: wat goed dat je naar verloop van tijd weer meer energie kreeg. Heb je nu nog wel therapie, of heb je dat niet meer nodig/wil je dat niet meer? Heb je al mensen gevonden die hetzep;fde nodig hebben als jij/hetzelfde willen geven? Ben je niet bang om weer teleurgeste;d te worden? En wat versta jij onder onvoorwaardeljk (dat kan voor iedereen anders zijn, vandaar dat ik het vraag)
@marahbloem: je hebt het niet makkelijk momenteel, ondanks dat het zwaar is, ervaar je wel steun van de mensen om je heen? sterkte de komende tijd!
@marahbloem: je hebt het niet makkelijk momenteel, ondanks dat het zwaar is, ervaar je wel steun van de mensen om je heen? sterkte de komende tijd!
vrijdag 23 oktober 2009 om 00:02
heej marahbloem en ardni, fijn dat jullie ook meepraten. het voelt toch minder alleen met steeds meer lotgenoten. is cici er nog trouwens?
voor newstylista; ik ben hardstikke bang voor nieuwe teleurstellingen, maar vooralsnog heb ik nog geen nieuwe 'familie' gevonden.... de paar mensen die reageerden hadden wel veel voorwaarden of stuurden na de eerste reactie niets meer. Met onvoorwaardelijk bedoel ik dus dat ik geen verwachtingen heb wat betreft hobby's, we hoeven echt geen fimokleien gemeen te hebben, of sociaal milieu zo van die heeft niet gehockeyed dus laat maar.... dat soort dingen. Ik had bijvoorbeeld een reactie van een mevrouw op de website die ik eerder al noemde en die had er er steeds maar over dat ik er zo leuk uitzag op de foto en dat mijn nederlands zo netjes was (daar kreeg ik al de kriebels van, zo van, iemand die lelijk is en niet goed is in spellen verdient haar aandacht niet?) maar ze wilde bijvoorbeeld ook helemaal niet reizen voor contact. We wonen op een anderhalf uur a uur afstand en ik moest dan maar naar haar toe komen zei ze steeds.... en dat bedoel ik nou met gelijkheid, ik wil wel een beetje evenredig investeren in een band opbouwen. het is voor mij tenslotte ook een risico. dus tja, ik trek kennelijk toch steeds weer de verkeerde mensen aan.... zucht... baal er best wel van
wel grappig dat je zegt dat ik nieuwe energie kreeg, ik werd eigenlijk gewoon rusteloos, wie weet liep ik wel kansen mis door niks te doen... voorlopig geen therapie voor mij dus, maar meer actie even.
voor newstylista; ik ben hardstikke bang voor nieuwe teleurstellingen, maar vooralsnog heb ik nog geen nieuwe 'familie' gevonden.... de paar mensen die reageerden hadden wel veel voorwaarden of stuurden na de eerste reactie niets meer. Met onvoorwaardelijk bedoel ik dus dat ik geen verwachtingen heb wat betreft hobby's, we hoeven echt geen fimokleien gemeen te hebben, of sociaal milieu zo van die heeft niet gehockeyed dus laat maar.... dat soort dingen. Ik had bijvoorbeeld een reactie van een mevrouw op de website die ik eerder al noemde en die had er er steeds maar over dat ik er zo leuk uitzag op de foto en dat mijn nederlands zo netjes was (daar kreeg ik al de kriebels van, zo van, iemand die lelijk is en niet goed is in spellen verdient haar aandacht niet?) maar ze wilde bijvoorbeeld ook helemaal niet reizen voor contact. We wonen op een anderhalf uur a uur afstand en ik moest dan maar naar haar toe komen zei ze steeds.... en dat bedoel ik nou met gelijkheid, ik wil wel een beetje evenredig investeren in een band opbouwen. het is voor mij tenslotte ook een risico. dus tja, ik trek kennelijk toch steeds weer de verkeerde mensen aan.... zucht... baal er best wel van
wel grappig dat je zegt dat ik nieuwe energie kreeg, ik werd eigenlijk gewoon rusteloos, wie weet liep ik wel kansen mis door niks te doen... voorlopig geen therapie voor mij dus, maar meer actie even.
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:47
*breekt hier even in*
Hej Hmmmm, en de anderen natuurlijk ook... zag jullie topic staan en dacht misschien hebben jullie ook iets aan wat hier Ik heb geen vrienden
staat. Het gaat natuurlijk wel over iets anders, maar misschien dat jullie er ook iets aan hebben.
Verder zag ik dat iemand nadacht om bij een bejaardenhuis langs te gaan (om een adoptie oma of opa te nemen) ik weet dat dit echt heel erg gewaardeerd wordt! Je kunt gewoon bij de verpleging vragen of die iemand weten die eenzaam is en dat leuk zou vinden.
Succes allemaal!!
Hej Hmmmm, en de anderen natuurlijk ook... zag jullie topic staan en dacht misschien hebben jullie ook iets aan wat hier Ik heb geen vrienden
staat. Het gaat natuurlijk wel over iets anders, maar misschien dat jullie er ook iets aan hebben.
Verder zag ik dat iemand nadacht om bij een bejaardenhuis langs te gaan (om een adoptie oma of opa te nemen) ik weet dat dit echt heel erg gewaardeerd wordt! Je kunt gewoon bij de verpleging vragen of die iemand weten die eenzaam is en dat leuk zou vinden.
Succes allemaal!!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:01
Oh, en als jullie het over misschien iets met elkaar afspreken hebben... Volgende week is er in Den Haag een meeting van dit forum. Verder weet ik er niets van hoor, maar je kunt hier even kijken: HalloMeeting
anoniem_90988 wijzigde dit bericht op 23-10-2009 13:02
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
