Psyche
alle pijlers
Geen familie...
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:06
Ik begin maar meteen met het in het kort vertellen van mijn verhaal. Ik kom uit een gezin met een vader, moeder en een zusje. Ruim 12 jaar geleden (ik ben nu 25 jaar) zijn mijn ouders gescheiden en eigenlijk is sindsdien het contact met mijn moeder behoorlijk verstoord. Dit is een aantal jaren geleden zo uit de hand gelopen dat ik al geruime tijd geen contact meer met mijn moeder heb. En ook al mis ik een moederfiguur, ik mis haar niet.
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad. Helaas is mijn vader een paar maanden geleden overleden. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Aan mijn zusje heb ik ook weinig steun, mijn zusje heeft Borderline en PDD-NOS. Hierdoor ervaar ik het als heel moeizaam om met haar om te gaan. Onze relatie is dan ook echt met ups en downs. Maar echt goed is de band nooit.
Verdere familie is er wel, maar vanwege diverse redenen is daar geen contact mee en dat wil ik graag zo laten. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vriendinnen en een prima relatie met mijn vriend, met wie ik overigens samenwoon. Ik heb ook een leuke baan en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Maar toch... bekruipt mij regelmatig het gevoel van eenzaamheid.. Het missen van familie.. Mensen die er altijd, onvoorwaardelijk voor mij zullen zijn. Met name nu straks de feestdagen er weer aan komen is dit gevoel versterkt. Ik zit ook in therapie om hiermee om te leren gaan. Maar het is ontzettend moeilijk.
Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden die ook in een soortgelijke situatie zitten. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit wel met deze situatie om zal leren gaan, maar dat is nu nog zo moeilijk.
Liefs...
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad. Helaas is mijn vader een paar maanden geleden overleden. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Aan mijn zusje heb ik ook weinig steun, mijn zusje heeft Borderline en PDD-NOS. Hierdoor ervaar ik het als heel moeizaam om met haar om te gaan. Onze relatie is dan ook echt met ups en downs. Maar echt goed is de band nooit.
Verdere familie is er wel, maar vanwege diverse redenen is daar geen contact mee en dat wil ik graag zo laten. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vriendinnen en een prima relatie met mijn vriend, met wie ik overigens samenwoon. Ik heb ook een leuke baan en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Maar toch... bekruipt mij regelmatig het gevoel van eenzaamheid.. Het missen van familie.. Mensen die er altijd, onvoorwaardelijk voor mij zullen zijn. Met name nu straks de feestdagen er weer aan komen is dit gevoel versterkt. Ik zit ook in therapie om hiermee om te leren gaan. Maar het is ontzettend moeilijk.
Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden die ook in een soortgelijke situatie zitten. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit wel met deze situatie om zal leren gaan, maar dat is nu nog zo moeilijk.
Liefs...
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:20
Janna ik was dat van die opa en oma...ik denk dat ik dat maar eens ga doen...misschien kan ik een rondje gaan wandelen met zo'n opa of oma...kan ik dan gewoon aan de receptie vragen hiernaar of weet jij toevallig hoe dat werkt??
En wil alleen jullie allemaal een dikke knuffel geven...want ondanks dat ik zeg dat je positief moet zijn en bla bla weet ik ook best dat het gewoon ongelofelijk K is!!
En wil alleen jullie allemaal een dikke knuffel geven...want ondanks dat ik zeg dat je positief moet zijn en bla bla weet ik ook best dat het gewoon ongelofelijk K is!!
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:52
Hallo lieve allemaal!
Bedankt voor alle reacties. Ik vind het heel fijn om te merken dat ik niet de enige ben die in deze rotsituatie zit. Ik heb veel steun gehad aan jullie berichtjes. Ik merk echter wel dat ik graag naar de toekomst kijk en hoe ik het allemaal leefbaar voor mezelf kan gaan maken. Ik ga mij focussen op wat ik wél heb. En wat ik niet heb is ronduit vervelend, maar jammer genoeg valt daar niks aan te veranderen.. Dit wordt mijn laatste post op dit topic. Ik vind het wel leuk om met ''lotgenootjes'' contact te houden of een contact op te bouwen. Een contact wat absoluut niet altijd hoeft te gaan over alle nare dingen, maar waarbij we ook kunnen kletsen over leuke dingen. En als het nodig is kunnen praten over onze situatie. Ikzelf zou het fijn vinden om contacten te leggen met meiden die mijn situatie begrijpen, maar met wie je ook gewoon een leuke band kunt opbouwen. Als jou dit ook leuk lijkt dan kun je me toevoegen als vriendje hier en dan stuur ik je mijn mailadres voor msn.
Anyways, ik wens iedereen hier heel veel sterkte, geluk en veel moois voor de toekomst toe!
Liefs
Bedankt voor alle reacties. Ik vind het heel fijn om te merken dat ik niet de enige ben die in deze rotsituatie zit. Ik heb veel steun gehad aan jullie berichtjes. Ik merk echter wel dat ik graag naar de toekomst kijk en hoe ik het allemaal leefbaar voor mezelf kan gaan maken. Ik ga mij focussen op wat ik wél heb. En wat ik niet heb is ronduit vervelend, maar jammer genoeg valt daar niks aan te veranderen.. Dit wordt mijn laatste post op dit topic. Ik vind het wel leuk om met ''lotgenootjes'' contact te houden of een contact op te bouwen. Een contact wat absoluut niet altijd hoeft te gaan over alle nare dingen, maar waarbij we ook kunnen kletsen over leuke dingen. En als het nodig is kunnen praten over onze situatie. Ikzelf zou het fijn vinden om contacten te leggen met meiden die mijn situatie begrijpen, maar met wie je ook gewoon een leuke band kunt opbouwen. Als jou dit ook leuk lijkt dan kun je me toevoegen als vriendje hier en dan stuur ik je mijn mailadres voor msn.
Anyways, ik wens iedereen hier heel veel sterkte, geluk en veel moois voor de toekomst toe!
Liefs
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:15
quote:moeki schreef op 23 oktober 2009 @ 14:20:
Janna ik was dat van die opa en oma...ik denk dat ik dat maar eens ga doen...misschien kan ik een rondje gaan wandelen met zo'n opa of oma...kan ik dan gewoon aan de receptie vragen hiernaar of weet jij toevallig hoe dat werkt??Ik denk dat je bij de receptie wel kunt vragen naar iemand van de verpleging (die er al wat langer werkt) en dan kun je daar misschien vragen of hij/zij iemand kent die weinig familie/contact heeft. Leuk dat je dit gaat doen!!
Janna ik was dat van die opa en oma...ik denk dat ik dat maar eens ga doen...misschien kan ik een rondje gaan wandelen met zo'n opa of oma...kan ik dan gewoon aan de receptie vragen hiernaar of weet jij toevallig hoe dat werkt??Ik denk dat je bij de receptie wel kunt vragen naar iemand van de verpleging (die er al wat langer werkt) en dan kun je daar misschien vragen of hij/zij iemand kent die weinig familie/contact heeft. Leuk dat je dit gaat doen!!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
zaterdag 24 oktober 2009 om 18:19
@hmmm vervelend dat het nog niet gelukt is om een familie te vinden, via die site. Ik kan mij voorstellen dat er rare types bij zitten. En ik snap dat je baalt
@cici: wat knap dat jij al op zo'n manier er naar kan kijken, ik wou dat ik al zover was. Ik hoop echt niet dat ik je heb weg gejaagd, want dat gevoel heb ik wel een beetje. Succes & sterkte met alles!
@moeiki: ook een voor jou
@cici: wat knap dat jij al op zo'n manier er naar kan kijken, ik wou dat ik al zover was. Ik hoop echt niet dat ik je heb weg gejaagd, want dat gevoel heb ik wel een beetje. Succes & sterkte met alles!
@moeiki: ook een voor jou
dinsdag 27 oktober 2009 om 16:46
hee meiden, hoe is het nu?
ik heb afgelopen weekend een feestje gehouden, iets wat ik echt al jaaaaaren niet gedaan heb. Maar mijn vriend en ik hadden nogal wat redenen ervoor en de woning onder ons was nog leeg dus een goed moment voor iets leuks en lawaaigs. Het werd nog best druk en laat en ondanks dat van mijn vriendenkring weinig mensen kwamen opdagen vond ik de vrienden van mijn vriend zo lief en warm naar mij toe dat ik er nog van gloei....
dat wilde ik even met jullie delen, hoop dat jullie ook een fijn weekend hebben gehad?
liefs!!!
ik heb afgelopen weekend een feestje gehouden, iets wat ik echt al jaaaaaren niet gedaan heb. Maar mijn vriend en ik hadden nogal wat redenen ervoor en de woning onder ons was nog leeg dus een goed moment voor iets leuks en lawaaigs. Het werd nog best druk en laat en ondanks dat van mijn vriendenkring weinig mensen kwamen opdagen vond ik de vrienden van mijn vriend zo lief en warm naar mij toe dat ik er nog van gloei....
dat wilde ik even met jullie delen, hoop dat jullie ook een fijn weekend hebben gehad?
liefs!!!
donderdag 29 oktober 2009 om 17:24
heej, wat fijn dat je er nog bent
ja, de verandering in mijn 'vriendengroep' komt onder andere door mijn nieuwe manier van omgaan met mijn achtergrond.
Ik had behalve een weinig zorgzame familie ook weinig zorgzame vrienden verzameld. Voor ik mijn 'inzinking' kreeg had ik een enorm sociaal leven, elke dag wel drie afspraken. Haast elke dag wel met iemand lunchen of uit eten gaan of winkelen en cocktails doen, heel gezellig maar ook heel oppervlakkig. (en duur want zoveel geld heb ik nu niet meer, en er ook niet meer voor over) deze meiden stortten wel vaak hun hart uit bij mij maar wisten zich met mijn depressie geen raad. Ik vond het altijd heel fijn om anderen zoveel mogelijk te helpen maar toen ik zelf hulp nodig had en geen idee had hoe ik dat aan moest pakken deden zij eigenlijk niets voor mij. Ik begrijp nu dat ze dat ook helemaal niet hoeven, ík ben veranderd en dat vinden ze vast ook zelf helemaal niet leuk. Maar ik heb nu liever weinig vrienden die veel energie en liefde geven dan de hele bups meiden die altijd zei 'kom jij maar naar mij toe want ik heb geen tijd/zin/geld/oppas' etc. Ik moet echt als een soort scheidsrechter tegen mezelf kunnen zeggen, nee niet aan toegeven, de volgende drie keer zijn zij juist aan de beurt om naar mij toe te komen. Als zelfs een feestje dan nog teveel moeite is voor ze dan heb ik ze er eigenlijk liever niet, en wat bleek, waren er toch nog heel veel leuke lieve mensen die superaardig waren voor mij. Ik leer het nog wel een keer
ja, de verandering in mijn 'vriendengroep' komt onder andere door mijn nieuwe manier van omgaan met mijn achtergrond.
Ik had behalve een weinig zorgzame familie ook weinig zorgzame vrienden verzameld. Voor ik mijn 'inzinking' kreeg had ik een enorm sociaal leven, elke dag wel drie afspraken. Haast elke dag wel met iemand lunchen of uit eten gaan of winkelen en cocktails doen, heel gezellig maar ook heel oppervlakkig. (en duur want zoveel geld heb ik nu niet meer, en er ook niet meer voor over) deze meiden stortten wel vaak hun hart uit bij mij maar wisten zich met mijn depressie geen raad. Ik vond het altijd heel fijn om anderen zoveel mogelijk te helpen maar toen ik zelf hulp nodig had en geen idee had hoe ik dat aan moest pakken deden zij eigenlijk niets voor mij. Ik begrijp nu dat ze dat ook helemaal niet hoeven, ík ben veranderd en dat vinden ze vast ook zelf helemaal niet leuk. Maar ik heb nu liever weinig vrienden die veel energie en liefde geven dan de hele bups meiden die altijd zei 'kom jij maar naar mij toe want ik heb geen tijd/zin/geld/oppas' etc. Ik moet echt als een soort scheidsrechter tegen mezelf kunnen zeggen, nee niet aan toegeven, de volgende drie keer zijn zij juist aan de beurt om naar mij toe te komen. Als zelfs een feestje dan nog teveel moeite is voor ze dan heb ik ze er eigenlijk liever niet, en wat bleek, waren er toch nog heel veel leuke lieve mensen die superaardig waren voor mij. Ik leer het nog wel een keer
donderdag 29 oktober 2009 om 18:58
Ik kom ook even binnenvallen.
Goed dat je een selectie maakt, hmmmm. In tijden van ziekte leer je je echte vrienden kennen (als ze er zijn) en dat zijn soms een stuk minder dan de feestmaatjes die je altijd gehad hebt, misschien.
Heb zelf ervaren dat soms uit onverwachte hoek steun blijft komen, terwijl andere vrienden rustig wachten tot het weer beter gaat, of helemaal op de achtergrond raken.
Leuk dat je nu ook échte vrienden hebt leren kennen.
Voor de anderen: ik hoop dat jullie ook een paar echt lieve mensen om je heen hebben of krijgen. Wie weet kom je ze via het forum tegen.
Goed dat je een selectie maakt, hmmmm. In tijden van ziekte leer je je echte vrienden kennen (als ze er zijn) en dat zijn soms een stuk minder dan de feestmaatjes die je altijd gehad hebt, misschien.
Heb zelf ervaren dat soms uit onverwachte hoek steun blijft komen, terwijl andere vrienden rustig wachten tot het weer beter gaat, of helemaal op de achtergrond raken.
Leuk dat je nu ook échte vrienden hebt leren kennen.
Voor de anderen: ik hoop dat jullie ook een paar echt lieve mensen om je heen hebben of krijgen. Wie weet kom je ze via het forum tegen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 29 oktober 2009 om 19:11
quote:Moonlight82 schreef op 29 oktober 2009 @ 18:58:
Ik kom ook even binnenvallen.
Goed dat je een selectie maakt, hmmmm. In tijden van ziekte leer je je echte vrienden kennen (als ze er zijn) en dat zijn soms een stuk minder dan de feestmaatjes die je altijd gehad hebt, misschien.
Heb zelf ervaren dat soms uit onverwachte hoek steun blijft komen, terwijl andere vrienden rustig wachten tot het weer beter gaat, of helemaal op de achtergrond raken.
Leuk dat je nu ook échte vrienden hebt leren kennen.
Voor de anderen: ik hoop dat jullie ook een paar echt lieve mensen om je heen hebben of krijgen. Wie weet kom je ze via het forum tegen.
Helaas mee eens,in tijden van nood leer je je echte vrienden kennen.
Toen mijn zus was overleden hebben een aantal mensen die ik op dat moment als vriend beschouwde niks van zich laten horen, omdat ze zo geschrokken waren en niet wisten hoe te reageren.Dat was nou net een periode dat ik wel de behoefte had om mijn hart te luchten.
Tja dan knap je behoorlijk af op mensen en blijken een hele hoop mensen het leuk te vinden om samen te stappen, te shoppen te praten over relaties,theetjes te drinken,samen te sporten maar in werkelijkheid betekent het dus niks.Wellicht erg kort door de bocht maar zo ervaar ik het.De mensen die mij toen hebben laten vallen,hoefde ik daarna ook niet meer te zien.
Ik heb ervan geleerd, echte vriendschap is heel bijzonder en moet gekoesterd worden.
Ik kom ook even binnenvallen.
Goed dat je een selectie maakt, hmmmm. In tijden van ziekte leer je je echte vrienden kennen (als ze er zijn) en dat zijn soms een stuk minder dan de feestmaatjes die je altijd gehad hebt, misschien.
Heb zelf ervaren dat soms uit onverwachte hoek steun blijft komen, terwijl andere vrienden rustig wachten tot het weer beter gaat, of helemaal op de achtergrond raken.
Leuk dat je nu ook échte vrienden hebt leren kennen.
Voor de anderen: ik hoop dat jullie ook een paar echt lieve mensen om je heen hebben of krijgen. Wie weet kom je ze via het forum tegen.
Helaas mee eens,in tijden van nood leer je je echte vrienden kennen.
Toen mijn zus was overleden hebben een aantal mensen die ik op dat moment als vriend beschouwde niks van zich laten horen, omdat ze zo geschrokken waren en niet wisten hoe te reageren.Dat was nou net een periode dat ik wel de behoefte had om mijn hart te luchten.
Tja dan knap je behoorlijk af op mensen en blijken een hele hoop mensen het leuk te vinden om samen te stappen, te shoppen te praten over relaties,theetjes te drinken,samen te sporten maar in werkelijkheid betekent het dus niks.Wellicht erg kort door de bocht maar zo ervaar ik het.De mensen die mij toen hebben laten vallen,hoefde ik daarna ook niet meer te zien.
Ik heb ervan geleerd, echte vriendschap is heel bijzonder en moet gekoesterd worden.
vrijdag 30 oktober 2009 om 13:25
ai ardni, die paar regels van je over het overlijden van je zus.
zo is pijn wel heel voelbaar ineens... vind het zo naar voor je.
newstylista; het heeft eigenlijk niet zo erg gevoeld voor mij dat mijn vrienden het lieten afweten, niet heftig maar het ging heel langzaam en ik weet niet in hoeverre het terecht is maar ik voel me ook verantwoordelijk. Ten eerste omdat ik zelf zo veranderd ben en ten tweede omdat ik misschien ook wel heel hoge verwachtingen van ze heb ineens. Mijn grootste probleem is mijn hoge verwachtingen denk ik, daarom zie ik mijn ouders ook niet meer. Als ik kon accepteren dat ze mij niet kunnen geven wat ik nodig heb (ik voel me al raar als ik dit schrijf, dan wil ik t uitgillen) dan kon ik misschien nog eens met ze lachen af en toe en afspreken. Maar dat gaat in tegen mijn rechtsvaardigheidsgevoel. Als ik niet met je kan huilen dan hoef ik ook niet met je te lachen, zoiets. Dat geld nu ook voor mijn vrienden... Wat ik pas écht moeilijk vind is een nieuwe manier proberen aan te leren van omgaan met mensen waarin er sprake is van een tweerichtingsverkeer. Zo heb ik gisteren onwijs lang tegen een collega zitten aan te praten over mijn ellende terwijl zij zelf de afgelopen jaren veel heeft meegemaakt ook en ze werd weggeroepen voordat ik haar iets kon vragen over haarzelf... Dat is weer doorgeslagen naar de andere kant dus, voorheen moest ik zowat spreekuur houden zelf om al mijn vrienden en familie en collega's omstebeurt tegen me aan te laten klagen. Daarom vind ik dit forum ook zo'n verademing... Ik kan hier een beetje oefenen, en jullie zijn allemaal ervaringsdeskundige en ook nog eens verschrikkelijk lief voor me. ik moet even ophouden nu...
knuffel aan allemaal
zo is pijn wel heel voelbaar ineens... vind het zo naar voor je.
newstylista; het heeft eigenlijk niet zo erg gevoeld voor mij dat mijn vrienden het lieten afweten, niet heftig maar het ging heel langzaam en ik weet niet in hoeverre het terecht is maar ik voel me ook verantwoordelijk. Ten eerste omdat ik zelf zo veranderd ben en ten tweede omdat ik misschien ook wel heel hoge verwachtingen van ze heb ineens. Mijn grootste probleem is mijn hoge verwachtingen denk ik, daarom zie ik mijn ouders ook niet meer. Als ik kon accepteren dat ze mij niet kunnen geven wat ik nodig heb (ik voel me al raar als ik dit schrijf, dan wil ik t uitgillen) dan kon ik misschien nog eens met ze lachen af en toe en afspreken. Maar dat gaat in tegen mijn rechtsvaardigheidsgevoel. Als ik niet met je kan huilen dan hoef ik ook niet met je te lachen, zoiets. Dat geld nu ook voor mijn vrienden... Wat ik pas écht moeilijk vind is een nieuwe manier proberen aan te leren van omgaan met mensen waarin er sprake is van een tweerichtingsverkeer. Zo heb ik gisteren onwijs lang tegen een collega zitten aan te praten over mijn ellende terwijl zij zelf de afgelopen jaren veel heeft meegemaakt ook en ze werd weggeroepen voordat ik haar iets kon vragen over haarzelf... Dat is weer doorgeslagen naar de andere kant dus, voorheen moest ik zowat spreekuur houden zelf om al mijn vrienden en familie en collega's omstebeurt tegen me aan te laten klagen. Daarom vind ik dit forum ook zo'n verademing... Ik kan hier een beetje oefenen, en jullie zijn allemaal ervaringsdeskundige en ook nog eens verschrikkelijk lief voor me. ik moet even ophouden nu...
knuffel aan allemaal
vrijdag 30 oktober 2009 om 18:04
@hmmm: weet je ok waarom je zulke hoge verwachtingen hebt ten opzichte van mensen? Ik herken het hoor, ik heb dat ook, als je niet met me kunt huilen, dan hoef ik ook niet met je te lachen. Voelt voor mij als een enorme afwijzing. En je kunt nooit jezelf zijn, want de verdrietige/moeilijke dingen kun je niet bij ze kwijt. Voel jij dat ook zo?
Wat betreft je ouders, ik denk dat het goed is, dat je het nu zo doet. Wellicht komt er in de toekomst wle een moment waarop je wel met ze om kunt gaan
Wat fijn dat je met die collega, zo fijn hebt kunnen praten het hoeft ook niet altijd op een weegschaal hoor, je kunt een volgende keer ook naar haar vragen.
fijn weekend
Wat betreft je ouders, ik denk dat het goed is, dat je het nu zo doet. Wellicht komt er in de toekomst wle een moment waarop je wel met ze om kunt gaan
Wat fijn dat je met die collega, zo fijn hebt kunnen praten het hoeft ook niet altijd op een weegschaal hoor, je kunt een volgende keer ook naar haar vragen.
fijn weekend
vrijdag 30 oktober 2009 om 22:01
quote:newstylista schreef op 30 oktober 2009 @ 18:06:
@ardini: wat afschuwelijk dat je zus is overleden en heel pijnlijk dat je vrienden toen niks van zich lieten horen, terwijl je ze zo hard nodig had!
veel sterkte!
Ik kan me daarom ook een beetje voorstellen hoe je je voelt, het is lastig om positief te worden, te zijn en te blijven.
Ik probeer nare periodes als een les te beschouwen, het doel is me nog niet helemaal duidelijk.Maar ik besef dat echte vriendschap heel waardevol is in het leven en dat je mensen eigenlijk niet zo snel leert kennen.Ik bedoel echt kennen.
@ardini: wat afschuwelijk dat je zus is overleden en heel pijnlijk dat je vrienden toen niks van zich lieten horen, terwijl je ze zo hard nodig had!
veel sterkte!
Ik kan me daarom ook een beetje voorstellen hoe je je voelt, het is lastig om positief te worden, te zijn en te blijven.
Ik probeer nare periodes als een les te beschouwen, het doel is me nog niet helemaal duidelijk.Maar ik besef dat echte vriendschap heel waardevol is in het leven en dat je mensen eigenlijk niet zo snel leert kennen.Ik bedoel echt kennen.
zondag 1 november 2009 om 00:51
Ben ik weer, heb even zitten denken over die hoge verwachtingen... Het zal wel een combinatie zijn van dingen maar één van die dingen is dat ik weet waar ik toe in staat ben en wat ik te geven heb. Dus ik weet dat als iemand echt graag wil er meer uit die persoon moet komen dan... 'ik heb het toch geprobeerd op mijn manier' (meestal gevolgd door iets als ja maar jij...) als je er echt graag voor iemand wil zijn dan breek je de deur open, dan probeer je het elke dag, dan heb je elke manier niet alleen overwogen en ga je door totdat. haha, als ik dit overlees dan zou ik haast bang zijn als iemand als ikzelf me zou willen helpen, ik denk dat ik me meteen zou overgeven uit pure angst voor zoveel fanatisme... hihi
tja, wat nou een beetje jammer is dat tegenovergestelden elkaar aantrekken en dus ben ik nog niet veel mensen tegen gekomen met die instelling, de laatste was mijn opa zo'n 12 jaar geleden. Dus ik geef je vraag terug newstylista en hoop op een antwoord van ardni. Hoe ga je om met dat gemis?
niet huilen NS wat niet is kan nog komen en ik leef erg met je mee
tja, wat nou een beetje jammer is dat tegenovergestelden elkaar aantrekken en dus ben ik nog niet veel mensen tegen gekomen met die instelling, de laatste was mijn opa zo'n 12 jaar geleden. Dus ik geef je vraag terug newstylista en hoop op een antwoord van ardni. Hoe ga je om met dat gemis?
niet huilen NS wat niet is kan nog komen en ik leef erg met je mee
zondag 1 november 2009 om 15:29
@ newstylista
Ik kan niet zeggen hoe ik ermee omga,helaas.
Ik heb me er denk ik redelijk voor afgesloten.
Ik ben op een gegeven moment gewoon doorgegaan en om de paar maanden stort ik tijdelijk in en dan raap ik mezelf weer bij elkaar. Er is namelijk geen keuze alles om je heen gaat door de tijd staat niet stil en er is niemand die rekening met je houdt.Je krijgt de neiging om alles op te geven maar je weet dat je daar over een paar jaar spijt van krijgt en dat je dan niks kan veranderen aan het feit dat je toen een verkeerde keuze hebt gemaakt.
Daarnaast heb ik sinds mijn zus is overleden zo vaak gehoord dat mijn moeder een kind kwijt is en dat mijn moeder altijd weet hoe ik me voel en ook aan anderen zegt hoe ik me voel.
Zonder dat we eigenlijk praten over wat ik voel en wat ik denk.Mijn andere zus riep altijd dat zij altijd samen waren en een bijzondere band hadden(heb ik nooit wat van gemerkt maar dat terzijde).Er was/is niet echt ruimte voor mijn emoties en nu ik dingen probeer te voelen of ik contact probeer te komen met mijn emoties lukt het gewoon niet.
Ik heb af en toe momenten dat ik gewoon echt in huilen uit kan barsten,dat gebeurt dan ook weleens maar dan vraag ik mezelf af wat ik ermee opschiet.
Ik moet mezelf niet zielig vinden, het is mijn leven en ik heb de regie in handen.
Er is me genoeg ellende overkomen, dus op het moment dat ik keuzes kan maken in het leven gaat mijn geluk voor alles.Ik merk om me heen namelijk constant dat iedereen voor zichzelf kiest en dat rekening houden met elkaar niet meer normaal is.
Doordat ik dat altijd wel als normaal heb ervaren word ik alleen maar meer gekwetst en als ik dus de kans krijgt om te kiezen kies ik voor mezelf voor mijn eigen geluk.
Ik voel niet hoe waardevol echte vriendschappen zijn ,maar ik probeer juist uit te leggen hoe uniek ze zijn, juist doordat ik zoveel "vrienden"dacht te hebben ben ik gaan nadenken over hoe bijzonder het is als je al 1 echte vriend hebt.
Vooral als je bedenkt dat ik echt veel "vrienden"had maar toen puntje bij paaltje kwam bleek dat dus heel anders
Ik heb dus geen bergen vrienden, ik heb in de eerste instantie mezelf en daar moet ik het mee doen.
Een relatie heb ik wel, maar ook in mijn relatie moet ik vechten voor het feit dat ik besta en ik behoeftes heb.
Vandaar dat ik zeg, kies voor jezelf, anders loopt letterlijk iedereen .
Heb je er weleens over nagedacht om een teamsport te gaan doen, zo ontmoet je weer nieuwe mensen of een leesclub ga er niet vanuit dat er hechte vriendschappen ontstaan maar het is een begin.
Ik kan niet zeggen hoe ik ermee omga,helaas.
Ik heb me er denk ik redelijk voor afgesloten.
Ik ben op een gegeven moment gewoon doorgegaan en om de paar maanden stort ik tijdelijk in en dan raap ik mezelf weer bij elkaar. Er is namelijk geen keuze alles om je heen gaat door de tijd staat niet stil en er is niemand die rekening met je houdt.Je krijgt de neiging om alles op te geven maar je weet dat je daar over een paar jaar spijt van krijgt en dat je dan niks kan veranderen aan het feit dat je toen een verkeerde keuze hebt gemaakt.
Daarnaast heb ik sinds mijn zus is overleden zo vaak gehoord dat mijn moeder een kind kwijt is en dat mijn moeder altijd weet hoe ik me voel en ook aan anderen zegt hoe ik me voel.
Zonder dat we eigenlijk praten over wat ik voel en wat ik denk.Mijn andere zus riep altijd dat zij altijd samen waren en een bijzondere band hadden(heb ik nooit wat van gemerkt maar dat terzijde).Er was/is niet echt ruimte voor mijn emoties en nu ik dingen probeer te voelen of ik contact probeer te komen met mijn emoties lukt het gewoon niet.
Ik heb af en toe momenten dat ik gewoon echt in huilen uit kan barsten,dat gebeurt dan ook weleens maar dan vraag ik mezelf af wat ik ermee opschiet.
Ik moet mezelf niet zielig vinden, het is mijn leven en ik heb de regie in handen.
Er is me genoeg ellende overkomen, dus op het moment dat ik keuzes kan maken in het leven gaat mijn geluk voor alles.Ik merk om me heen namelijk constant dat iedereen voor zichzelf kiest en dat rekening houden met elkaar niet meer normaal is.
Doordat ik dat altijd wel als normaal heb ervaren word ik alleen maar meer gekwetst en als ik dus de kans krijgt om te kiezen kies ik voor mezelf voor mijn eigen geluk.
Ik voel niet hoe waardevol echte vriendschappen zijn ,maar ik probeer juist uit te leggen hoe uniek ze zijn, juist doordat ik zoveel "vrienden"dacht te hebben ben ik gaan nadenken over hoe bijzonder het is als je al 1 echte vriend hebt.
Vooral als je bedenkt dat ik echt veel "vrienden"had maar toen puntje bij paaltje kwam bleek dat dus heel anders
Ik heb dus geen bergen vrienden, ik heb in de eerste instantie mezelf en daar moet ik het mee doen.
Een relatie heb ik wel, maar ook in mijn relatie moet ik vechten voor het feit dat ik besta en ik behoeftes heb.
Vandaar dat ik zeg, kies voor jezelf, anders loopt letterlijk iedereen .
Heb je er weleens over nagedacht om een teamsport te gaan doen, zo ontmoet je weer nieuwe mensen of een leesclub ga er niet vanuit dat er hechte vriendschappen ontstaan maar het is een begin.
zondag 1 november 2009 om 21:22
bedankt voor je uitleg hmmm. Nu begrijp ik beter hoe het bou jouw werkt. Denk je dat het verschil zou maken qua vriendschappen als jij je verwachtingen wat bijstelt?
Hoe ik omga met het gemis? Ik kan er niet mee omgaan. Het beìnvloedt mijn dagelijks leven dusdanig dat ik niet goed kan functioneren. Ik voel me vaak depressief en op andere gebieden loopt het ook moeizaam.
Vandaar die huilsmiley, ik durf niet meer te hopen, puur omdat ik zelf niet verander, en het gevoel heb dat het voor mij niet is weggelegd een normaal leven met leuke sociale contacten.
Ardini, jeetje wat naar dat je om de paar maanden instort, heb je wel hulp van bijvoorbeeld een therapeut?
Kun je bij je vriend wel terecht met je verdriet? je hoeft ook geen bergen vrienden te hebben, zolang je maar wat hebt, waarbij je terecht kan voor steun etc. is dat bij jouw wel het geval?
wat bedoel je met kis voor jezelf, want anders loopt letterlijk iedereen?
Ik zou dat wel willen, maar ik heb het dusdanig druk met mijn studie, dat er vrijwel geen tijd is om dat soort dingen op te gaan pakken. Daar baal ik erg van, want nu kan ik zelf niks ondernemen om nieuwe contacten op te doen, en blijf ik in dezelfde situatie zitten.
Hoe ik omga met het gemis? Ik kan er niet mee omgaan. Het beìnvloedt mijn dagelijks leven dusdanig dat ik niet goed kan functioneren. Ik voel me vaak depressief en op andere gebieden loopt het ook moeizaam.
Vandaar die huilsmiley, ik durf niet meer te hopen, puur omdat ik zelf niet verander, en het gevoel heb dat het voor mij niet is weggelegd een normaal leven met leuke sociale contacten.
Ardini, jeetje wat naar dat je om de paar maanden instort, heb je wel hulp van bijvoorbeeld een therapeut?
Kun je bij je vriend wel terecht met je verdriet? je hoeft ook geen bergen vrienden te hebben, zolang je maar wat hebt, waarbij je terecht kan voor steun etc. is dat bij jouw wel het geval?
wat bedoel je met kis voor jezelf, want anders loopt letterlijk iedereen?
Ik zou dat wel willen, maar ik heb het dusdanig druk met mijn studie, dat er vrijwel geen tijd is om dat soort dingen op te gaan pakken. Daar baal ik erg van, want nu kan ik zelf niks ondernemen om nieuwe contacten op te doen, en blijf ik in dezelfde situatie zitten.
maandag 2 november 2009 om 03:33
Echt een belachelijk tijdstip om nog een bericht te posten, maar ik kan echt niet slapen.
Ik heb nog over jouw idee nagedacht ardini, en als ik nieuwe mensen wil ontmoeten zal ik toch wat moeten gaan ondernemen. Ik vind het echt moeilijk om iets te vinden, dus ik hoop dat jullie met mij willen meedenken.
leuke ontspannende activiteit
liever niet elke week, miisschien eerst eens beginnen met 1 of 2 keer per maand
niet te hoogdrempelig, ook weer niet te laagdrempelig, anders heb ik de neiging om niet heen te gaan
mensen van mijn leeftijd, dat is ongeveer midden 20
wat ik leuk vind om te doen, lezen, dansen, toneel, theater, film, musea, kortom culturele dingen ondernemen ergens wat drinken, een keer op stap, kookgroepje
Een vereniging heb ik al naar gezocht, maar voelt wel erg als een verplichting en dat is qua budget ook wat te prijzig. Bij buurtcentra ook al gekeken, er is niet veel op zaterdagavond voor mijn leeftijd, meer voor 55 plussers. ik denk dat mensen van mijn leeftijd toch geacht worden dat ze zich zelf kunnen vermaken of vrienden hebben waarmee ze wat kunnen ondernemen.
ik heb in het verleden ook wel geprobeerd om via internet contacten op te doen, maar dit was niet zo´n succes, vaak naar een paar keer heen en weer gemail, hoorde je niks meer. dus daar ben ik voorlopig ook wel even van genezen.
Vrijwiliigerswerk zie ik ook niet echt zitten, ik heb het doordeweek echt al megadruk en om dan op zaterdagavond ook nog te gaan werken zie ik niet echt zitten.
Ik vind het ook moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Vaak hebben die mensen wel genoeg vrienden of een leuke familie, daar ben ik dan weer erg jaloers van. en ik word er voornamelijk depressief van, omdat ik niet weer hoe ik daarmee moet omgaan, en aangezien ik me al depri voel, is dat niet erg fijn.
Ik heb het idee dat mensen vaak met zijn 2en komen, ik vind het dan moeilijk om dan een praatje te gaan praten, en dan wordt het alleen gevoel alleen maar versterkt, waardoor ik snel afhaak en niet meer kom opdagen op zo´n activiteit.
Kortom eigenlijk best veel voorwaarden, en angsten. dus vraag me af of het niet al gedoemd is om te mislukken. Zoals eerder ook al gezegd, tips zijn welkom.
sorry voor het mega verhaal!
Ik heb nog over jouw idee nagedacht ardini, en als ik nieuwe mensen wil ontmoeten zal ik toch wat moeten gaan ondernemen. Ik vind het echt moeilijk om iets te vinden, dus ik hoop dat jullie met mij willen meedenken.
leuke ontspannende activiteit
liever niet elke week, miisschien eerst eens beginnen met 1 of 2 keer per maand
niet te hoogdrempelig, ook weer niet te laagdrempelig, anders heb ik de neiging om niet heen te gaan
mensen van mijn leeftijd, dat is ongeveer midden 20
wat ik leuk vind om te doen, lezen, dansen, toneel, theater, film, musea, kortom culturele dingen ondernemen ergens wat drinken, een keer op stap, kookgroepje
Een vereniging heb ik al naar gezocht, maar voelt wel erg als een verplichting en dat is qua budget ook wat te prijzig. Bij buurtcentra ook al gekeken, er is niet veel op zaterdagavond voor mijn leeftijd, meer voor 55 plussers. ik denk dat mensen van mijn leeftijd toch geacht worden dat ze zich zelf kunnen vermaken of vrienden hebben waarmee ze wat kunnen ondernemen.
ik heb in het verleden ook wel geprobeerd om via internet contacten op te doen, maar dit was niet zo´n succes, vaak naar een paar keer heen en weer gemail, hoorde je niks meer. dus daar ben ik voorlopig ook wel even van genezen.
Vrijwiliigerswerk zie ik ook niet echt zitten, ik heb het doordeweek echt al megadruk en om dan op zaterdagavond ook nog te gaan werken zie ik niet echt zitten.
Ik vind het ook moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Vaak hebben die mensen wel genoeg vrienden of een leuke familie, daar ben ik dan weer erg jaloers van. en ik word er voornamelijk depressief van, omdat ik niet weer hoe ik daarmee moet omgaan, en aangezien ik me al depri voel, is dat niet erg fijn.
Ik heb het idee dat mensen vaak met zijn 2en komen, ik vind het dan moeilijk om dan een praatje te gaan praten, en dan wordt het alleen gevoel alleen maar versterkt, waardoor ik snel afhaak en niet meer kom opdagen op zo´n activiteit.
Kortom eigenlijk best veel voorwaarden, en angsten. dus vraag me af of het niet al gedoemd is om te mislukken. Zoals eerder ook al gezegd, tips zijn welkom.
sorry voor het mega verhaal!
maandag 2 november 2009 om 12:14
oef... dit is niet zo'n topic waarbij je wat kunt typen zonder na te denken en ik wil zo graag reageren op jullie allebei dat de gedachten nu een beetje door elkaar lopen bij mij...
Ardni; Het klinkt alsof de mensen om je heen je weinig tijd gunnen om jouw verhaal te doen door hun 'ik begrijp het en voor mij is het ook zo erg' reacties... Maar... (wie heeft er geen hekel aan een maar?) jij geeft jezelf ook weinig tijd om stil te staan bij je verdriet en tegelijkertijd zeg je 'kies voor jezelf'... Dit is wel iets waar je wat mee kunt. Natuurlijk zou je gewoon alle ruimte moeten hebben bij mensen om je hart te kunnen luchten en gehoord te worden en kunnen voelen dat die mensen er voor je willen zijn... Jij verdient dat ook. Dat wil ik maar even vooropstellen. Maar je bent bang voor het stilstaan bij je verdriet en dat zet misschien toch een rem op je contacten met anderen en je eigen verwerking. Ik hoop zo dat je het niet erg vind dat ik een eind weg zit te analyseren.... Ik heb zelf jaren therapie vermeden omdat ik niet wilde dat ik zou blijven hangen in mijn verleden en misschien niet meer zou kunnen functioneren, ergens bij stilstaan leek me gewoon té pijnlijk.
En nou ja, dat was het eigenlijk ook... Therapie is verschrikkelijk, ik ga er niet om liegen. Maar wat wel goed was voor me was dat ik het ben gaan doen omdat ík mezelf therapie gunde. Ik weet niet of ik het mensen wil aanraden hoor al lijkt het nu misschien wel zo, maar je kunt zelf ook de tijd nemen en proberen iets te verwerken met een boek waar je je in herkent of met mediteren misschien zelfs... heel voorzichtig een gedachte laten opkomen waar je normaal voor wegrent. ík wilde in ieder geval dat ik de tijd en ruimte ergens ging krijgen om aan mezelf te werken. Ik ben dus druk bezig met leren om hulp te vragen en open te staan voor wat anderen voor me kunnen en willen betekenen (al dan niet vergoed door mijn zorgverzekeraar
) en nu weer even over op jou voor ik weer doordraaf... Door al je ellende heen klink je wel positief, dat is echt knap... je waardeert de vriendschap(pen) die over zijn nu extra en je geeft tips om mensen te leren kennen op zo'n manier dat ik weet dat je voor jezelf ook altijd wel alternatieven weet te verzinnen... poeh... vind ik echt bijzonder. Ook zeg je 'het is mijn leven en ik heb de regie in handen' en zo is het maar net. Maar die film hoeft niet door te draaien hoor, neem een pauze af en toe.
en soms is je film een drama, moet ook kunnen...
Ik herken wat je zegt over je relatie, het is fijn om iemand te hebben die van je houdt maar (en daar gaan we weer met die k-maar) het is net alsof de ander beter getraind is in krijgen wat ie nodig heeft binnen die relatie. Je probeert met elkaar mee te denken maar je probeert ook je eigen behoeftes te managen en je grenzen te verdedigen, het is hard werken af en toe.... AAH!
zo en nu weer even over naar NS die ik in een nieuwe posting beantwoord...
Ardni; Het klinkt alsof de mensen om je heen je weinig tijd gunnen om jouw verhaal te doen door hun 'ik begrijp het en voor mij is het ook zo erg' reacties... Maar... (wie heeft er geen hekel aan een maar?) jij geeft jezelf ook weinig tijd om stil te staan bij je verdriet en tegelijkertijd zeg je 'kies voor jezelf'... Dit is wel iets waar je wat mee kunt. Natuurlijk zou je gewoon alle ruimte moeten hebben bij mensen om je hart te kunnen luchten en gehoord te worden en kunnen voelen dat die mensen er voor je willen zijn... Jij verdient dat ook. Dat wil ik maar even vooropstellen. Maar je bent bang voor het stilstaan bij je verdriet en dat zet misschien toch een rem op je contacten met anderen en je eigen verwerking. Ik hoop zo dat je het niet erg vind dat ik een eind weg zit te analyseren.... Ik heb zelf jaren therapie vermeden omdat ik niet wilde dat ik zou blijven hangen in mijn verleden en misschien niet meer zou kunnen functioneren, ergens bij stilstaan leek me gewoon té pijnlijk.
En nou ja, dat was het eigenlijk ook... Therapie is verschrikkelijk, ik ga er niet om liegen. Maar wat wel goed was voor me was dat ik het ben gaan doen omdat ík mezelf therapie gunde. Ik weet niet of ik het mensen wil aanraden hoor al lijkt het nu misschien wel zo, maar je kunt zelf ook de tijd nemen en proberen iets te verwerken met een boek waar je je in herkent of met mediteren misschien zelfs... heel voorzichtig een gedachte laten opkomen waar je normaal voor wegrent. ík wilde in ieder geval dat ik de tijd en ruimte ergens ging krijgen om aan mezelf te werken. Ik ben dus druk bezig met leren om hulp te vragen en open te staan voor wat anderen voor me kunnen en willen betekenen (al dan niet vergoed door mijn zorgverzekeraar
) en nu weer even over op jou voor ik weer doordraaf... Door al je ellende heen klink je wel positief, dat is echt knap... je waardeert de vriendschap(pen) die over zijn nu extra en je geeft tips om mensen te leren kennen op zo'n manier dat ik weet dat je voor jezelf ook altijd wel alternatieven weet te verzinnen... poeh... vind ik echt bijzonder. Ook zeg je 'het is mijn leven en ik heb de regie in handen' en zo is het maar net. Maar die film hoeft niet door te draaien hoor, neem een pauze af en toe.en soms is je film een drama, moet ook kunnen...
Ik herken wat je zegt over je relatie, het is fijn om iemand te hebben die van je houdt maar (en daar gaan we weer met die k-maar) het is net alsof de ander beter getraind is in krijgen wat ie nodig heeft binnen die relatie. Je probeert met elkaar mee te denken maar je probeert ook je eigen behoeftes te managen en je grenzen te verdedigen, het is hard werken af en toe.... AAH!
zo en nu weer even over naar NS die ik in een nieuwe posting beantwoord...
maandag 2 november 2009 om 12:47
hey newstylista, heb je kunnen slapen na 4 uur? tjonge zeg... Wat heb jij een boel manieren bekeken om mensen te leren kennen. Het is wel een beetje dubbel alleen hier en daar, je vind heel veel mogelijkheden en komt daardoor positief en daadkrachtig over en meteen na de mogelijkheden soms je de beren op de weg op en kom je weer heel voorzichtig en een beetje negatief over. Zo van, ik weet toch wel hoe het afloopt en ik wil niet weer teleurgesteld worden. Zijn er twee NSen? de één houdt de ander wel een beetje tegen...
Ik ga niet zeggen dat NS2 geen gelijk heeft, je zal teleurgesteld gaan zijn soms. Niet alles wat je doet met de beste bedoelingen gaat goed. Het valt ook helemaal niet mee... maar ik geloof ook niet dat jij zo in elkaar zit dat je het dan maar helemaal opgeeft, gelukkig maar.
Dus ga ik maar weer wat over mezelf vertellen. Toen bleek dat mijn tante ongeneeslijk ziek was viel er iets over me heen. Terwijl het eigenlijk juist heel goed ging met mij, met mijn werk en mijn opleiding en mijn relatie en vrienden. Ik kreeg gewoon een inzinking... Achter elkaar gebeurden er ineens dingen waar ik geen invloed op had en ik werd er bang van. Ik durfde niet meer naar school, was de kluts kwijt op mijn werk en ik ging minder uit of naar feestjes. Ik leek ook wel een heel ander mens, vond ineens andere dingen belangrijk, was veel zachtaardiger. Ik kon om alles huilen en slapen was mijn nieuwe hobby. De paar sterke momenten die ik had had ik echt nodig om iets te doen met die veranderde situatie. (eigenlijk wilde ik in het begin helemaal niks doen met mijn depressie, ik wilde vooral weer mijn harnas aandoen en verder gaan met mijn leven maar die hmmmm was echt nergens meer te vinden) Maar ik ben toch wat nieuwe dingen gaan doen, een therapeut zoeken om te beginnen (die ik gesmeekt heb me mezelf weer te laten worden haha, kansloos) en wat cursusjes gaan doen. In de allerergste periode dat ik niks durfde liep ik bij de sportschool binnen waar ik eigenlijk alleen kwam om te zonnebanken en ik zag een foldertje over buikdansen. Die cursus duurde maar 6 weken en elke week één uurtje moest ik nog wel kunnen, ik zat gelukkig niet aan een abonnement vast erna ook. Daar waren echt leuke meiden bij en het was ook leuk om te doen. Het hielp me ook goed voelen over mezelf, gewoon omdat ik het aandurfde en ik was ook nog sportief bezig ook. Ik ben ook gaan surfen, en bakte er helemaal niks van maar ik ben zó blij dat ik het gedaan heb, en ook weer alleen maar aardige mensen. Het was zo zwaar in dat koude water met die hoge golven maar dat het zo zwaar was was eigenlijk ook wel heel fijn, eindelijk een leeg hoofd.
Eigenlijk doe ik het zo nog steeds want gisteren ging ik naar een etentje met mensen die ik nauwelijks kende en ik dacht echt niet dat ik zou gaan eerst want mijn bank is ook lekker en het regende buiten maar ik ben zo blij dat ik gegaan ben! Het was echt heel gezellig en er werd echt naar me geluisterd als ik iets zei, ik kan er blij en emotioneel tegelijk van worden. Als ik zo doorga komen er echt wel weer waardevolle mensen bij in mijn leven uiteindelijk....
Ik heb trouwens jaren geleden wel aan vrijwilligerswerk gedaan newstylista, en het was wel eens moeilijk om de deur uit te gaan want geen zin maar ik kwam altijd blijer thuis. Als je eenmaal bezig bent voelt het namelijk niet meer als werk en het is echt een egoboost voor jezelf, en je leert er zoveel van. Overigens is de kans dat je met vrijwilligerswerk aardige en zorgzame mensen tegenkomt wel iets groter dan met andere gelegenheden misschien. Het is echt een goed idee. Misschien hebben ze toch wel meer dingen die voor jouw leeftijd geschikt zijn. Al doe je één keer mee aan iets als een rommelmarkt of een toneelvoorstelling of sportevenement organiseren voor het goede doel ofzo, dat doet al heel veel. (staat ook leuk op je CV trouwens dus het is nooit helemaal voor niks)
Ik hoop dat je lekker uit kon slapen ofzo en een goede dag hebt vandaag, en heb je die niet dan type het hier en ik zal je er niet minder leuk om vinden. En lange postings zijn niet erg (hoop ik maar want ik doe het ook)
liefs en knuff!!
Ik ga niet zeggen dat NS2 geen gelijk heeft, je zal teleurgesteld gaan zijn soms. Niet alles wat je doet met de beste bedoelingen gaat goed. Het valt ook helemaal niet mee... maar ik geloof ook niet dat jij zo in elkaar zit dat je het dan maar helemaal opgeeft, gelukkig maar.
Dus ga ik maar weer wat over mezelf vertellen. Toen bleek dat mijn tante ongeneeslijk ziek was viel er iets over me heen. Terwijl het eigenlijk juist heel goed ging met mij, met mijn werk en mijn opleiding en mijn relatie en vrienden. Ik kreeg gewoon een inzinking... Achter elkaar gebeurden er ineens dingen waar ik geen invloed op had en ik werd er bang van. Ik durfde niet meer naar school, was de kluts kwijt op mijn werk en ik ging minder uit of naar feestjes. Ik leek ook wel een heel ander mens, vond ineens andere dingen belangrijk, was veel zachtaardiger. Ik kon om alles huilen en slapen was mijn nieuwe hobby. De paar sterke momenten die ik had had ik echt nodig om iets te doen met die veranderde situatie. (eigenlijk wilde ik in het begin helemaal niks doen met mijn depressie, ik wilde vooral weer mijn harnas aandoen en verder gaan met mijn leven maar die hmmmm was echt nergens meer te vinden) Maar ik ben toch wat nieuwe dingen gaan doen, een therapeut zoeken om te beginnen (die ik gesmeekt heb me mezelf weer te laten worden haha, kansloos) en wat cursusjes gaan doen. In de allerergste periode dat ik niks durfde liep ik bij de sportschool binnen waar ik eigenlijk alleen kwam om te zonnebanken en ik zag een foldertje over buikdansen. Die cursus duurde maar 6 weken en elke week één uurtje moest ik nog wel kunnen, ik zat gelukkig niet aan een abonnement vast erna ook. Daar waren echt leuke meiden bij en het was ook leuk om te doen. Het hielp me ook goed voelen over mezelf, gewoon omdat ik het aandurfde en ik was ook nog sportief bezig ook. Ik ben ook gaan surfen, en bakte er helemaal niks van maar ik ben zó blij dat ik het gedaan heb, en ook weer alleen maar aardige mensen. Het was zo zwaar in dat koude water met die hoge golven maar dat het zo zwaar was was eigenlijk ook wel heel fijn, eindelijk een leeg hoofd.
Eigenlijk doe ik het zo nog steeds want gisteren ging ik naar een etentje met mensen die ik nauwelijks kende en ik dacht echt niet dat ik zou gaan eerst want mijn bank is ook lekker en het regende buiten maar ik ben zo blij dat ik gegaan ben! Het was echt heel gezellig en er werd echt naar me geluisterd als ik iets zei, ik kan er blij en emotioneel tegelijk van worden. Als ik zo doorga komen er echt wel weer waardevolle mensen bij in mijn leven uiteindelijk....
Ik heb trouwens jaren geleden wel aan vrijwilligerswerk gedaan newstylista, en het was wel eens moeilijk om de deur uit te gaan want geen zin maar ik kwam altijd blijer thuis. Als je eenmaal bezig bent voelt het namelijk niet meer als werk en het is echt een egoboost voor jezelf, en je leert er zoveel van. Overigens is de kans dat je met vrijwilligerswerk aardige en zorgzame mensen tegenkomt wel iets groter dan met andere gelegenheden misschien. Het is echt een goed idee. Misschien hebben ze toch wel meer dingen die voor jouw leeftijd geschikt zijn. Al doe je één keer mee aan iets als een rommelmarkt of een toneelvoorstelling of sportevenement organiseren voor het goede doel ofzo, dat doet al heel veel. (staat ook leuk op je CV trouwens dus het is nooit helemaal voor niks)
Ik hoop dat je lekker uit kon slapen ofzo en een goede dag hebt vandaag, en heb je die niet dan type het hier en ik zal je er niet minder leuk om vinden. En lange postings zijn niet erg (hoop ik maar want ik doe het ook)
liefs en knuff!!
maandag 2 november 2009 om 18:55
@ new stylista
WIl je niet actief worden binnen je opleiding, wellicht bij de studievereniging, of bij de studenten sport/toneelverenigingen, dat is best betaalbaar.Verplichtingen kunnen ook een positieve uitwerking hebben, juist op momenten dat je onzeker wordt en aan jezelf en anderen gaat twijfelen, je hebt een afspraak dus dan moet je wel de deur uit en 9 van de 10 keer is het fijn ,gezellig en een hartelijke sfeer, verplichting kan er voor zorgen dat je minder bang bent.Je moet ergens beginnen.
WIl je niet actief worden binnen je opleiding, wellicht bij de studievereniging, of bij de studenten sport/toneelverenigingen, dat is best betaalbaar.Verplichtingen kunnen ook een positieve uitwerking hebben, juist op momenten dat je onzeker wordt en aan jezelf en anderen gaat twijfelen, je hebt een afspraak dus dan moet je wel de deur uit en 9 van de 10 keer is het fijn ,gezellig en een hartelijke sfeer, verplichting kan er voor zorgen dat je minder bang bent.Je moet ergens beginnen.
dinsdag 3 november 2009 om 19:33
@hmmmm: Hoe is het met jouw, de laatste dagen? Ik heb niet meer kunnen slapen naar 4:00 uur en ik moest er ook vroeg uit helaas. Ja dat klopt wel, dat van die 2 NS'en. ik ben indd bang om teleurgesteld te worden, dat is dan ook wel de ervaring die ik gedurende mijn leven heb meegemaakt.
Wat naar van je tante ik kan mij voorstellen dat dit een erg moeilijke tijd voor je was. Wat stoer dat je toch wat cursussen bent gaan doen, ondanks dat je toen niet zo lekker in je vel zat.
Ik doe opzich wel een activiteit door de week en dit vind ik ook leuk, alleen zijn daar geen nieuwe contacten uit gekomen, terwijl ik het toch al een aantal jaar doe. Vrijwilligerswerk heb ik ook al een aantal jaren gedaan. Was ook erg leuk, maar hier ook, geen nieuwe contacten opgedaan. Toen mijn studie begon, ben ik met het vrijwilligerswerk gestopt, het was niet te combineren met mijn studie. Dus om op zaterdagavond nou ook nog vrijwilligerswerk te gaan oppakken, zie ik eigenlijk niet zo zitten. Inprincipe ben ik ook arbeidsongeschikt (ik haal dit later misschien weer weg, ivm herkenning) dus ik moet wel opletten dat het allemaal niet te druk wordt.
Daarom wil ik ook graag een cursus doen, maar dit is moeilijk te vinden op zaterdagavond.
@ardini: hoe is het met jou? Je mag hier ook van je afschrijven mocht je daar behoefte aan hebben Bij mij op school, hebben ze dat soort dingen helaas niet, anders had ik me daar al wel voor opgegeven denk ik.
Wat naar van je tante ik kan mij voorstellen dat dit een erg moeilijke tijd voor je was. Wat stoer dat je toch wat cursussen bent gaan doen, ondanks dat je toen niet zo lekker in je vel zat.
Ik doe opzich wel een activiteit door de week en dit vind ik ook leuk, alleen zijn daar geen nieuwe contacten uit gekomen, terwijl ik het toch al een aantal jaar doe. Vrijwilligerswerk heb ik ook al een aantal jaren gedaan. Was ook erg leuk, maar hier ook, geen nieuwe contacten opgedaan. Toen mijn studie begon, ben ik met het vrijwilligerswerk gestopt, het was niet te combineren met mijn studie. Dus om op zaterdagavond nou ook nog vrijwilligerswerk te gaan oppakken, zie ik eigenlijk niet zo zitten. Inprincipe ben ik ook arbeidsongeschikt (ik haal dit later misschien weer weg, ivm herkenning) dus ik moet wel opletten dat het allemaal niet te druk wordt.
Daarom wil ik ook graag een cursus doen, maar dit is moeilijk te vinden op zaterdagavond.
@ardini: hoe is het met jou? Je mag hier ook van je afschrijven mocht je daar behoefte aan hebben Bij mij op school, hebben ze dat soort dingen helaas niet, anders had ik me daar al wel voor opgegeven denk ik.
dinsdag 3 november 2009 om 22:25
hmmmm, ik ga mijn naam even eer aandoen want nou weet ik het ook niet meer... hoe kan dat nou dat ik het zo gezellig vindt om zo heen en weer te schrijven met jou en de anderen en dat er dan toch elke keer niets uit jouw pogingen op andere manieren komt... weet je wat ik ga je mijn email sturen, moet je maar even denken of je dat nog leuk vindt/aandurft...
en ik blijf wel nadenken hoor voor je!
Moonlight en Janna en Moeki e.a. lezen jullie toevallig nog mee?
en ik blijf wel nadenken hoor voor je!
Moonlight en Janna en Moeki e.a. lezen jullie toevallig nog mee?
