Psyche
alle pijlers
Geen inkomen door psychische problemen
vrijdag 12 april 2019 om 14:12
Hoi allemaal,
Ik lees hier vaker over psychische problemen en ik hoop dat iemand hier ervaring mee heeft. Het is een lang verhaal, sorry daarvoor.
Ik ben nu 25 jaar en ben al vanaf mijn 16e bezig een diploma te halen na het vmbo. Tussendoor ook twee tussenjaren gehad en een beetje gewerkt maar dit was ook lastig, ik heb ook veel thuis gezeten. Dit lukt me maar niet omdat ik veel problemen heb met stress, drukte, prikkels, depressies en angsten maar ook het houden aan spraken voelt op een of andere manier heel benauwend. Dit heb ik ook met 'leuke' dingen zoals verjaardagen. Ik ben tussendoor al eens naar een psycholoog geweest maar dit hielp bijna niet, alleen voor een paar praktische zaken.
Nu ben ik dus 24 jaar, heb mijn propedeuse van het hbo maar doe nu al twee jaar over het tweede leerjaar... Ik zit nu al een tijdje thuis omdat ik geen lessen heb en eigenlijk op stage moet maar dit lukt me dus niet. Ik heb een paar keer geprobeerd werk te zoeken maar telkens raakte ik zo overspannen en zelfs suïcidaal door de stress en prikkels dat ik vaak na een dag weer ben gestopt. Op dit moment loopt mijn stufi lening nog maar dat is natuurlijk niet handig. Ik woon samen dus moet de huur gewoon betalen. Ik ben er ook achter dat de studie me niet gaat lukken en ik dus moet/wil stoppen, maarja dan moet ik wel inkomen hebben.
Ik ben al bij de huisarts geweest en zit aan de antidepressiva en wacht af tot er plek is bij de ggz, maar dat kan lang duren. De huisarts en vorige psycholoog denken aan autisme, angststoornis, depressie en misschien borderline. Ook ben ik vroeger veel gepest en heb ik daar nog last van. Ik zelf denk dus dat het een combinatie is van autisme en mijn (vroegere) omgeving dat ik nu zo vast loop.
Wat nu? Ik word hopeloos omdat ik niet kan blijven lenen, ik probeer steeds te werken maar elke keer val ik hierdoor dieper weg (moet twee weken mentaal bijkomen na een dag werken, het lukt me dan niet eens om helder te denken en kleine klusjes in huis te doen). Mijn zelfvertrouwen wordt steeds minder en ik word steeds wanhopiger.... Ik voel me een last voor mijn vriend en omgeving en ik schaam me dood. Ik denk dat fulltime werken nooit gaat lukken en parttime al een hele opgave gaat worden later en dus misschien in aanmerking komen voor (gedeeltelijk) wajong. Maar de ggz duurt nog wel even... Iemand tips wat ik nu kan en moet doen en hoe het zal gaan?
Alvast heel erg bedankt voor het lezen
Ik lees hier vaker over psychische problemen en ik hoop dat iemand hier ervaring mee heeft. Het is een lang verhaal, sorry daarvoor.
Ik ben nu 25 jaar en ben al vanaf mijn 16e bezig een diploma te halen na het vmbo. Tussendoor ook twee tussenjaren gehad en een beetje gewerkt maar dit was ook lastig, ik heb ook veel thuis gezeten. Dit lukt me maar niet omdat ik veel problemen heb met stress, drukte, prikkels, depressies en angsten maar ook het houden aan spraken voelt op een of andere manier heel benauwend. Dit heb ik ook met 'leuke' dingen zoals verjaardagen. Ik ben tussendoor al eens naar een psycholoog geweest maar dit hielp bijna niet, alleen voor een paar praktische zaken.
Nu ben ik dus 24 jaar, heb mijn propedeuse van het hbo maar doe nu al twee jaar over het tweede leerjaar... Ik zit nu al een tijdje thuis omdat ik geen lessen heb en eigenlijk op stage moet maar dit lukt me dus niet. Ik heb een paar keer geprobeerd werk te zoeken maar telkens raakte ik zo overspannen en zelfs suïcidaal door de stress en prikkels dat ik vaak na een dag weer ben gestopt. Op dit moment loopt mijn stufi lening nog maar dat is natuurlijk niet handig. Ik woon samen dus moet de huur gewoon betalen. Ik ben er ook achter dat de studie me niet gaat lukken en ik dus moet/wil stoppen, maarja dan moet ik wel inkomen hebben.
Ik ben al bij de huisarts geweest en zit aan de antidepressiva en wacht af tot er plek is bij de ggz, maar dat kan lang duren. De huisarts en vorige psycholoog denken aan autisme, angststoornis, depressie en misschien borderline. Ook ben ik vroeger veel gepest en heb ik daar nog last van. Ik zelf denk dus dat het een combinatie is van autisme en mijn (vroegere) omgeving dat ik nu zo vast loop.
Wat nu? Ik word hopeloos omdat ik niet kan blijven lenen, ik probeer steeds te werken maar elke keer val ik hierdoor dieper weg (moet twee weken mentaal bijkomen na een dag werken, het lukt me dan niet eens om helder te denken en kleine klusjes in huis te doen). Mijn zelfvertrouwen wordt steeds minder en ik word steeds wanhopiger.... Ik voel me een last voor mijn vriend en omgeving en ik schaam me dood. Ik denk dat fulltime werken nooit gaat lukken en parttime al een hele opgave gaat worden later en dus misschien in aanmerking komen voor (gedeeltelijk) wajong. Maar de ggz duurt nog wel even... Iemand tips wat ik nu kan en moet doen en hoe het zal gaan?
Alvast heel erg bedankt voor het lezen
vrijdag 12 april 2019 om 14:45
Zoals ik al meerdere keren heb gezegd heb ik waarschijnlijk (hier nog geen echte diagnose voor) autisme, borderline en een depressie.
vrijdag 12 april 2019 om 14:45
Misschien jezelf eens een draai om je oren verkopen als je gaat reageren op een serieus onderwerp waar je geen verstand van hebt?
vrijdag 12 april 2019 om 14:49
Het nadeel van prikkels slecht trekken en ze daardoor gaan vermijden, is dat je vervolgens veel sneller/eerder al overprikkeld bent omdat je er gevoeliger voor word.CatLady33 schreef: ↑12-04-2019 14:31Zoals ik ook in de OP schrijf lukt werken mij niet. Ik heb een angststoornis en waarschijnlijk ook autisme, depressie en een persoonlijkheidsstoornis. Ik probeer steeds te werken maar na een dag ben ik zo van slag dat ik een week niet uit bed kan komen (licht, geluid, mensen, drukte, stress). Ook de afwas thuis doen is dan al een moeilijke klus.
De kunst is dus dingen te blijven doen en langzaam toe te voegen, op deze manier ben je namelijk in een cirkel bezig die steeds kleiner word.
vrijdag 12 april 2019 om 14:51
Misschien is dit omdat TO heel graag haar best wil doen en daarmee telkens opnieuw over haar grenzen gaat?
Er is nog geen diagnose, er zijn wel vermoedens. Om een diagnose te krijgen moet TO het GGZ-circuit in. Dan moet ze op een lange wachtlijst. Vervolgens allerlei testen en gesprekken doen. Ook daar gaat tijd overheen. De kans dat ze een instantie treft die nét niet de juiste expertise in huis heeft of niet genoeg personeel meer heeft, is tegenwoordig niet ondenkbeeldig. Dan weer de wachtlijst op. En dan begint het weer opnieuw. Ik ken meerdere jongvolwassenen die op die manier al een paar jaar zoet zijn tot er een conclusie is getrokken waarmee ze verder kunnen.
Tot die tijd wil TO toch iets doen met haar leven. Werken, studeren... En vervolgens tegen haar grenzen aanknallen en daar letterlijk ziek van worden. Maar ja, zonder diagnose moet je wel...
vrijdag 12 april 2019 om 14:51
Sinds wanneer heb je de antidepressiva? Die zou het zeker moeten dempen dat je zo moe bent na alleen boodschappen doen. Zou dit overleggen met huisarts om te kijken of switchen misschien mogelijk is.
Hier trouwens ook een kwartet aan diagnoses bij GGZ (angststoornis gaat vaak samen met persoonlijkheidsproblematiek, of andersom). Probeer het niet nu al zo somber in te zien dat je nooit (fulltime) kunt werken, wie weet als je de juiste hulp krijgt!
Hier trouwens ook een kwartet aan diagnoses bij GGZ (angststoornis gaat vaak samen met persoonlijkheidsproblematiek, of andersom). Probeer het niet nu al zo somber in te zien dat je nooit (fulltime) kunt werken, wie weet als je de juiste hulp krijgt!
vrijdag 12 april 2019 om 14:52
Dit is wel echt waar trouwens, hoe moeilijk het ook is. Wellicht kan de praktijkondersteuner bij de GGZ alvast met je aan de slag om dit soort dingen aan te pakken?Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑12-04-2019 14:49Het nadeel van prikkels slecht trekken en ze daardoor gaan vermijden, is dat je vervolgens veel sneller/eerder al overprikkeld bent omdat je er gevoeliger voor word.
De kunst is dus dingen te blijven doen en langzaam toe te voegen, op deze manier ben je namelijk in een cirkel bezig die steeds kleiner word.
vrijdag 12 april 2019 om 14:56
Daar ben ik me van bewust. Ik probeer ook stappen te zetten maar voor mij is een groot doel alleen boodschappen doen en dat is iets wat nog niet lukt, maar dat snappen mensen niet. Af en toe ben ik er helemaal klaar mee en begin ik met werken maar na een dag ben ik zoveel stappen terug dat ik er helemaal van slag door ben. Ik ben dan zo veel grenzen van mezelf over gegaan en dat pakt niet goed uit. Rustig opbouwen kan eigenlijk niet want dan heb ik niet genoeg inkomen, vandaar dat ik me hopeloos begin te voelen. Rustig opbouwen zou denk ik ook hooguit 4 uur per week zijn in een hele rustige en overzichtelijke werksituatie (daar heb ik nu nog niets voor gevonden).Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑12-04-2019 14:49Het nadeel van prikkels slecht trekken en ze daardoor gaan vermijden, is dat je vervolgens veel sneller/eerder al overprikkeld bent omdat je er gevoeliger voor word.
De kunst is dus dingen te blijven doen en langzaam toe te voegen, op deze manier ben je namelijk in een cirkel bezig die steeds kleiner word.
Ik hoop echt dat het allemaal gewoon goed komt en ik uiteindelijke een paar dagen kan werken. Maar de wachtlijst bij de GGZ is nog heel lang dus het komende half jaar is sowieso wachten. Daarna begint de behandeling pas en de huisarts zegt dat mijn klachten heel complex zijn en dus ook niet na een paar sessies voorbij zijn. Ik heb al eerder therapie gehad en dit hielp zelfs helemaal niets. Dus het zal nog wel even duren voordat ik 'normaal' kan meedoen in de maatschappij maar nu zit ik met een probleem... inkomen.
vrijdag 12 april 2019 om 14:59
Dat is het precies! Heel fijn dat je dat ziet!quattro-stagioni schreef: ↑12-04-2019 14:51Misschien is dit omdat TO heel graag haar best wil doen en daarmee telkens opnieuw over haar grenzen gaat?
Er is nog geen diagnose, er zijn wel vermoedens. Om een diagnose te krijgen moet TO het GGZ-circuit in. Dan moet ze op een lange wachtlijst. Vervolgens allerlei testen en gesprekken doen. Ook daar gaat tijd overheen. De kans dat ze een instantie treft die nét niet de juiste expertise in huis heeft of niet genoeg personeel meer heeft, is tegenwoordig niet ondenkbeeldig. Dan weer de wachtlijst op. En dan begint het weer opnieuw. Ik ken meerdere jongvolwassenen die op die manier al een paar jaar zoet zijn tot er een conclusie is getrokken waarmee ze verder kunnen.
Tot die tijd wil TO toch iets doen met haar leven. Werken, studeren... En vervolgens tegen haar grenzen aanknallen en daar letterlijk ziek van worden. Maar ja, zonder diagnose moet je wel...
Het voelt alsof ik in een heel klein doosje zit en wanneer ik me probeer te bewegen dat doosje steeds maar kleiner wordt.
vrijdag 12 april 2019 om 15:01
Ik heb ook jaren boodschappen niet alleen kunnen doen (laat staan verzinnen wat ik moet eten) dus herken het hoor, hier werk ik met de volgende oplossingen:
- folder nakijken van de winkel waar je heen gaat; lijstje opstellen met behulp van de folder (en daarop een looproute maken; Jumbo heeft bijvoorbeeld een winkel-indeling online staan als je niet weet hoe de rijen ingedeeld zijn! Ik loop nooit extra of om om zo min mogelijk mensen tegen te komen; zo kort mogelijk er zijn)
- naar de supermarkt met zonnebril op en oordoppen met of zonder muziek in/op (doet toch iedereen, dus waarom niet)
- gaan op rustig moment (bijv 's ochtends om 9 uur)
- jezelf belonen als je bent geweest (met lekkere mok thee of koffie thuis)
ook ga ik geregeld enkel met mijn man boodschappen doen, want geregeld kan ik het niet.
Maar ik ben dus al jaren in GGZ en afgekeurd en in de uitkering dus heb onderhand maniertjes voor van alles... En soms gaat het niet, maar dan heb ik dus back-up.
- folder nakijken van de winkel waar je heen gaat; lijstje opstellen met behulp van de folder (en daarop een looproute maken; Jumbo heeft bijvoorbeeld een winkel-indeling online staan als je niet weet hoe de rijen ingedeeld zijn! Ik loop nooit extra of om om zo min mogelijk mensen tegen te komen; zo kort mogelijk er zijn)
- naar de supermarkt met zonnebril op en oordoppen met of zonder muziek in/op (doet toch iedereen, dus waarom niet)
- gaan op rustig moment (bijv 's ochtends om 9 uur)
- jezelf belonen als je bent geweest (met lekkere mok thee of koffie thuis)
ook ga ik geregeld enkel met mijn man boodschappen doen, want geregeld kan ik het niet.
Maar ik ben dus al jaren in GGZ en afgekeurd en in de uitkering dus heb onderhand maniertjes voor van alles... En soms gaat het niet, maar dan heb ik dus back-up.
vrijdag 12 april 2019 om 15:12
Het fijne van een doosje is dat die kan scheuren, en je er dus uit kan komen.
Door therapie, door dingen aan te pakken, te accepteren en over jezelf te leren. En niet alles op te geven, vandaag kan je niet werken/studeren maar wie weet hoe je leven er over 2 jaar uitziet?
Ik ben jaren in jouw positie geweest (zij het iets anders) en soms sta ik tegenwoordig buiten mijn kleine doosje, en vaak ook niet maar er is wel weer bewegingsvrijheid.
Het is enkel een lange weg.
vrijdag 12 april 2019 om 15:16
Hoi CatLady.
Ik heb een 16 jarige dochter die over 10 jaar precies in dezelfde situatie zou kunnen zitten. Het vangnet is helaas erg slecht in Nederland.
En ik lees ook dat er mensen zijn die vinden dat je jezelf maar een schop onder de kont moet geven. Dit vind ik heel erg! Ik krijg dit soort dingen namelijk ook t horen over mijn dochter; ik zou haar harder moeten aanpakken dan zou ze wel naar school gaan...
Wij hebben nu hulp van een soort gezinscoach, wat ook vergoed wordt door de gemeente. Ze helpen met praktische dingen maar kunnen ook een maatschappelijk werker inschakelen. Ze hebben nog maar net kennis gemaakt maar er is hoop op dat er iets gebeurt nu. Volgende week komt er iemand kijken ho dochter zolang er geen onderwijsplek is op een fijne en leuke manier bezig kan zijn, zodat ze niet iedere dag niks heeft. Is er ook zoiets bij jullie in de buurt?
Veel sterkte ermee.
Ik heb een 16 jarige dochter die over 10 jaar precies in dezelfde situatie zou kunnen zitten. Het vangnet is helaas erg slecht in Nederland.
En ik lees ook dat er mensen zijn die vinden dat je jezelf maar een schop onder de kont moet geven. Dit vind ik heel erg! Ik krijg dit soort dingen namelijk ook t horen over mijn dochter; ik zou haar harder moeten aanpakken dan zou ze wel naar school gaan...
Wij hebben nu hulp van een soort gezinscoach, wat ook vergoed wordt door de gemeente. Ze helpen met praktische dingen maar kunnen ook een maatschappelijk werker inschakelen. Ze hebben nog maar net kennis gemaakt maar er is hoop op dat er iets gebeurt nu. Volgende week komt er iemand kijken ho dochter zolang er geen onderwijsplek is op een fijne en leuke manier bezig kan zijn, zodat ze niet iedere dag niks heeft. Is er ook zoiets bij jullie in de buurt?
Veel sterkte ermee.
anoniem_272839 wijzigde dit bericht op 12-04-2019 15:17
0.39% gewijzigd
vrijdag 12 april 2019 om 15:17
Dan heb jij mijn post niet goed gelezen want zelf een angststoornis. Maar leg eens uit dan , wat helpt een week in bed liggen ?quattro-stagioni schreef: ↑12-04-2019 14:45Misschien jezelf eens een draai om je oren verkopen als je gaat reageren op een serieus onderwerp waar je geen verstand van hebt?
vrijdag 12 april 2019 om 15:20
Dit.Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑12-04-2019 14:49Het nadeel van prikkels slecht trekken en ze daardoor gaan vermijden, is dat je vervolgens veel sneller/eerder al overprikkeld bent omdat je er gevoeliger voor word.
De kunst is dus dingen te blijven doen en langzaam toe te voegen, op deze manier ben je namelijk in een cirkel bezig die steeds kleiner word.
vrijdag 12 april 2019 om 15:23
Niet elke angststoornis is hetzelfde. Niet ieder mens is hetzelfde. Dat het jou lukt is heel erg fijn! Mij lukt het niet. Ik ga niet voor de lol een week in bed liggen, ik ben zo wazig/vaag in mijn hoofd dat een ei koken niet eens lukt. Gelukkig is dat niet altijd, maar wel de dagen nadat ik een dag probeer te werken (of een drukke verjaardag heb).
catlady33 wijzigde dit bericht op 12-04-2019 15:24
11.52% gewijzigd
vrijdag 12 april 2019 om 15:23
Mogelijk heb jij al wel hulp bij jouw probleem gehad en weet hoe het moet. TO dus niet en heeft daar hulp bij nodig.
Situaties vergelijken met elkaar is niet zo zinvol. Iedereen is anders en heeft de stoornis in betere of slechtere mate.
vrijdag 12 april 2019 om 15:25
Ja leuk bedacht, maar ik denk niet dat CatLady hier alleen uit kan komen, anders was het niet zover gekomen denk je niet? DAt jij denkt de wijsheid in pacht te hebben omdat je ervaringsdeskundige zou zijn slaat nergens op.Ieder mensen is anders, en je weet niet hoe erg ze er aan toe is.
Ik hoor mensen ook dit soort shit zeggen over mijn dochter. Die hebben geen idee. Jij ook niet dus doe gewoon niet zo veroordelend
vrijdag 12 april 2019 om 15:26
Ik wil het ook heel graag oplossen, daarom heb ik de stap richting de GGZ gezet. Ik heb ook vertrouwen dat het iets beter gaat worden. Maar op de korte termijn vind ik het lastig..... Als ik geen inkomen heb en doordat ik te weinig hulp krijg nu ook de stap naar een aantal uren werk niet kan maken.Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑12-04-2019 15:12Het fijne van een doosje is dat die kan scheuren, en je er dus uit kan komen.
Door therapie, door dingen aan te pakken, te accepteren en over jezelf te leren. En niet alles op te geven, vandaag kan je niet werken/studeren maar wie weet hoe je leven er over 2 jaar uitziet?
Ik ben jaren in jouw positie geweest (zij het iets anders) en soms sta ik tegenwoordig buiten mijn kleine doosje, en vaak ook niet maar er is wel weer bewegingsvrijheid.
Het is enkel een lange weg.
vrijdag 12 april 2019 om 15:28
Maar to , je blijft zelf een week in bed liggen. Ik neem aan dat niemand je daar toe dwingt. Een week in bed liggen helpt je niet. Ga gewoon een keer niet in bed liggen maar iets simpels , doorbreek dat bedliggen dat is echt heel raar aangeleerd gedrag.CatLady33 schreef: ↑12-04-2019 15:23Niet elke angststoornis is hetzelfde. Niet ieder mens is hetzelfde. Dat het jou lukt is heel erg fijn! Mij lukt het niet. Ik ga niet voor de lol een week in bed liggen, ik ben zo wazig/vaag in mijn hoofd dat een ei koken niet eens lukt. Gelukkig is dat niet altijd, maar wel de dagen nadat ik een dag probeer te werken (of een drukke verjaardag heb).
vrijdag 12 april 2019 om 15:28
Het vangnet slecht in Nederland?Gelukspopje schreef: ↑12-04-2019 15:16Hoi CatLady.
Ik heb een 16 jarige dochter die over 10 jaar precies in dezelfde situatie zou kunnen zitten. Het vangnet is helaas erg slecht in Nederland.
[...]
In welk land is het beter?
vrijdag 12 april 2019 om 15:29
Ja logisch, korte termijn is hierin ook het lastigst. Lange adem moet je tegenwoordig toch hebben voor de GGZ..CatLady33 schreef: ↑12-04-2019 15:26Ik wil het ook heel graag oplossen, daarom heb ik de stap richting de GGZ gezet. Ik heb ook vertrouwen dat het iets beter gaat worden. Maar op de korte termijn vind ik het lastig..... Als ik geen inkomen heb en doordat ik te weinig hulp krijg nu ook de stap naar een aantal uren werk niet kan maken.
Kom je bij de POH? (die word volledig vergoed)
Ik zit namelijk wel bij gespecialiseerde GGZ maar kom toch ook bij een POH, die helpt mij met wat dingen waar geen ruimte (momenteel) voor is in de therapie. Die zoekt ook gerust dingen voor me uit, qua therapie-mogelijkheden en wil dingen doen die ik lastig vind (instanties bellen; meegaan naar afspraken met UWV/ziekenhuis/etc als mijn hulptroepen allemaal niet kunnen). Het sociaal team van je gemeente kan je ook al helpen, als goed is!
vrijdag 12 april 2019 om 15:31
Ik lig ook niet letterlijk een week in bed. Ik douche wel, eet wel en lig op de bank. De eerste twee dagen ben ik te moe en slaap ik inderdaad veel. Daarna gaat het elke dag beter. Maar naar buiten lukt niet door de angststoornis, ik ben thuis alleen overdag, klusjes doen thuis lukt op die momenten niet omdat ik wazig en onrustig in mijn hoofd ben, na een aantal dagen zakt dat weg. Ik zeg dit nu al meerdere keren en reageer alsjeblieft niet meer als je het toch niet snapt.
