Psyche
alle pijlers
Geen inkomen door psychische problemen
vrijdag 12 april 2019 om 14:12
Hoi allemaal,
Ik lees hier vaker over psychische problemen en ik hoop dat iemand hier ervaring mee heeft. Het is een lang verhaal, sorry daarvoor.
Ik ben nu 25 jaar en ben al vanaf mijn 16e bezig een diploma te halen na het vmbo. Tussendoor ook twee tussenjaren gehad en een beetje gewerkt maar dit was ook lastig, ik heb ook veel thuis gezeten. Dit lukt me maar niet omdat ik veel problemen heb met stress, drukte, prikkels, depressies en angsten maar ook het houden aan spraken voelt op een of andere manier heel benauwend. Dit heb ik ook met 'leuke' dingen zoals verjaardagen. Ik ben tussendoor al eens naar een psycholoog geweest maar dit hielp bijna niet, alleen voor een paar praktische zaken.
Nu ben ik dus 24 jaar, heb mijn propedeuse van het hbo maar doe nu al twee jaar over het tweede leerjaar... Ik zit nu al een tijdje thuis omdat ik geen lessen heb en eigenlijk op stage moet maar dit lukt me dus niet. Ik heb een paar keer geprobeerd werk te zoeken maar telkens raakte ik zo overspannen en zelfs suïcidaal door de stress en prikkels dat ik vaak na een dag weer ben gestopt. Op dit moment loopt mijn stufi lening nog maar dat is natuurlijk niet handig. Ik woon samen dus moet de huur gewoon betalen. Ik ben er ook achter dat de studie me niet gaat lukken en ik dus moet/wil stoppen, maarja dan moet ik wel inkomen hebben.
Ik ben al bij de huisarts geweest en zit aan de antidepressiva en wacht af tot er plek is bij de ggz, maar dat kan lang duren. De huisarts en vorige psycholoog denken aan autisme, angststoornis, depressie en misschien borderline. Ook ben ik vroeger veel gepest en heb ik daar nog last van. Ik zelf denk dus dat het een combinatie is van autisme en mijn (vroegere) omgeving dat ik nu zo vast loop.
Wat nu? Ik word hopeloos omdat ik niet kan blijven lenen, ik probeer steeds te werken maar elke keer val ik hierdoor dieper weg (moet twee weken mentaal bijkomen na een dag werken, het lukt me dan niet eens om helder te denken en kleine klusjes in huis te doen). Mijn zelfvertrouwen wordt steeds minder en ik word steeds wanhopiger.... Ik voel me een last voor mijn vriend en omgeving en ik schaam me dood. Ik denk dat fulltime werken nooit gaat lukken en parttime al een hele opgave gaat worden later en dus misschien in aanmerking komen voor (gedeeltelijk) wajong. Maar de ggz duurt nog wel even... Iemand tips wat ik nu kan en moet doen en hoe het zal gaan?
Alvast heel erg bedankt voor het lezen
Ik lees hier vaker over psychische problemen en ik hoop dat iemand hier ervaring mee heeft. Het is een lang verhaal, sorry daarvoor.
Ik ben nu 25 jaar en ben al vanaf mijn 16e bezig een diploma te halen na het vmbo. Tussendoor ook twee tussenjaren gehad en een beetje gewerkt maar dit was ook lastig, ik heb ook veel thuis gezeten. Dit lukt me maar niet omdat ik veel problemen heb met stress, drukte, prikkels, depressies en angsten maar ook het houden aan spraken voelt op een of andere manier heel benauwend. Dit heb ik ook met 'leuke' dingen zoals verjaardagen. Ik ben tussendoor al eens naar een psycholoog geweest maar dit hielp bijna niet, alleen voor een paar praktische zaken.
Nu ben ik dus 24 jaar, heb mijn propedeuse van het hbo maar doe nu al twee jaar over het tweede leerjaar... Ik zit nu al een tijdje thuis omdat ik geen lessen heb en eigenlijk op stage moet maar dit lukt me dus niet. Ik heb een paar keer geprobeerd werk te zoeken maar telkens raakte ik zo overspannen en zelfs suïcidaal door de stress en prikkels dat ik vaak na een dag weer ben gestopt. Op dit moment loopt mijn stufi lening nog maar dat is natuurlijk niet handig. Ik woon samen dus moet de huur gewoon betalen. Ik ben er ook achter dat de studie me niet gaat lukken en ik dus moet/wil stoppen, maarja dan moet ik wel inkomen hebben.
Ik ben al bij de huisarts geweest en zit aan de antidepressiva en wacht af tot er plek is bij de ggz, maar dat kan lang duren. De huisarts en vorige psycholoog denken aan autisme, angststoornis, depressie en misschien borderline. Ook ben ik vroeger veel gepest en heb ik daar nog last van. Ik zelf denk dus dat het een combinatie is van autisme en mijn (vroegere) omgeving dat ik nu zo vast loop.
Wat nu? Ik word hopeloos omdat ik niet kan blijven lenen, ik probeer steeds te werken maar elke keer val ik hierdoor dieper weg (moet twee weken mentaal bijkomen na een dag werken, het lukt me dan niet eens om helder te denken en kleine klusjes in huis te doen). Mijn zelfvertrouwen wordt steeds minder en ik word steeds wanhopiger.... Ik voel me een last voor mijn vriend en omgeving en ik schaam me dood. Ik denk dat fulltime werken nooit gaat lukken en parttime al een hele opgave gaat worden later en dus misschien in aanmerking komen voor (gedeeltelijk) wajong. Maar de ggz duurt nog wel even... Iemand tips wat ik nu kan en moet doen en hoe het zal gaan?
Alvast heel erg bedankt voor het lezen
vrijdag 12 april 2019 om 16:22
Ik denk dat het harstikke goed is dat je
-op een normale tijd opstaat
-geregeld onder de douche gaat
-het huishouden doet
-eten maakt en opeet
dat zijn dus allemaal dingen die blijkbaar gaan! En waar je ook waarde aan hecht, denk ik te lezen. Een hele dag werken ligt daar heel erg ver vanaf, en ik denk dat je al weet dat dat de komende tijd niet gaat lukken. Dus je hebt aan de ene kant dat wat wel lukt, en helemaal aan de andere kant dat wat je weet wat nu zeker niet lukt. Daartussen zit natuurlijk nog van alles. Je zou wel eens kunnen kijken: wat zijn kleine dingetjes die ik kan doen in het kader van zelfzorg, tot ik terecht kan bij de ggz? Net als dat er dingen zijn die je alvast kunt proberen te regelen en op orde te krijgen (zoals je financiele situatie!)
Mini-doelstellingen waarmee je je op je herstel richt. Kunnen echt hele kleine dingen zijn he. Maar het kan je heel erg goed doen dat je kleine successen voor jezelf boekt, dan dat je vooral bezig bent met wat allemaal niet lukt. Stap voor stap is ook de enige weg naar mogelijk, uiteindelijk wel weer studeren en werken.
-op een normale tijd opstaat
-geregeld onder de douche gaat
-het huishouden doet
-eten maakt en opeet
dat zijn dus allemaal dingen die blijkbaar gaan! En waar je ook waarde aan hecht, denk ik te lezen. Een hele dag werken ligt daar heel erg ver vanaf, en ik denk dat je al weet dat dat de komende tijd niet gaat lukken. Dus je hebt aan de ene kant dat wat wel lukt, en helemaal aan de andere kant dat wat je weet wat nu zeker niet lukt. Daartussen zit natuurlijk nog van alles. Je zou wel eens kunnen kijken: wat zijn kleine dingetjes die ik kan doen in het kader van zelfzorg, tot ik terecht kan bij de ggz? Net als dat er dingen zijn die je alvast kunt proberen te regelen en op orde te krijgen (zoals je financiele situatie!)
Mini-doelstellingen waarmee je je op je herstel richt. Kunnen echt hele kleine dingen zijn he. Maar het kan je heel erg goed doen dat je kleine successen voor jezelf boekt, dan dat je vooral bezig bent met wat allemaal niet lukt. Stap voor stap is ook de enige weg naar mogelijk, uiteindelijk wel weer studeren en werken.
vrijdag 12 april 2019 om 16:26
Catlady/To, ik herhaal mezelf even:
Neem contact op met het sociaal team in jouw woonplaats. Het sociaal team kan jou namelijk helpen met inkomen (werk wat bij je past/vrijwilligerswerk en een uitkering), energie en prikkels leren verdelen, simpele oplossingen voor problemen (boodschappen kun je ook laten bezorgen) en tips om je dagen goed door te komen.
Neem contact op met het sociaal team in jouw woonplaats. Het sociaal team kan jou namelijk helpen met inkomen (werk wat bij je past/vrijwilligerswerk en een uitkering), energie en prikkels leren verdelen, simpele oplossingen voor problemen (boodschappen kun je ook laten bezorgen) en tips om je dagen goed door te komen.
vrijdag 12 april 2019 om 16:32
Dat is wel een beetje kort door de bocht. Psychische klachten kunnen onwijs lam slaan en dit kan dan een coping mechanisme zijn. Die zijn rete-lastig om te doorbreken, helemaal als je geen psychische hulp erbij hebt.rascalles schreef: ↑12-04-2019 16:13Dat is algemeen bekend. Dan nog helpt in bed gaan liggen je niet. Ht lijkt erop alsof je excuzen voor jezelf zoekt om maar te blijven hangen in de situatie waar je in zit. Daarbij zijn de diagnoses ook niet officiel vastgesteld n toch scherm je er mee. Zoek geen excuzen maar doe iets aan jezelf zou ik zeggen.
@TO heb je een rustig gebied in de buurt waar je zou kunnen wandelen? Dat je in ieder geval je frisse lucht en zonlicht krijgt elke dag 20 minuutjes, maar wat wel prikkelarm is?
vrijdag 12 april 2019 om 16:35
Ja het vangnet is niet best. Dat is mijn persoonlijke ervaring. Sorry.Pinda-Kaas schreef: ↑12-04-2019 15:36en dan in dezelfde post ijskoud vertellen dat je een door de gemeente betaalde gezinscoach en maatschappelijk werker hebt
klinkt echt als een vreselijk slecht vangnet inderdaad
lees dit eens:
https://s3.eu-west-2.amazonaws.com/nhsb ... 202018.pdf
Mijn dochter kan al 1,5 jaar niet naar school.
Er lopen een rij hulpverleners rond die tot nu toe niks doen, behalve constateren dat er geen plek op de plek waar ze wel geholpen kan worden. Wachtlijst op de ideale plek is 1,5 jaar. Op een iets minder ideale plek (waar ze het hoogstwaarschijnlijk niet zal redden ) is 6 maanden.
Dan moeten we nog uitzoeken hoe dat zit met eventuele staatsexamens of dat dan nog wel kan.
Dit is de zoveelste poging, wie weet. Onderwijs kunnen ze in ieder geval niet voor haar regelen. Ze kan zo geen diploma halen en men schrijft een kind af. En eigenlijk wil ze het liefste een diploma halen. Dat lijkt zo niet te lukken.
Ik vind dat falen van het systeem.
Dat er nu iets is ingeschakeld wat haar wel ergens mee helpt is dan wel fijn. Maar het is niet wat mijn kind echt wil.
Moet ik van jou dankbaar zijn dat er iemand met mijn kind komt kleien in plaats van wiskunde? Nou goed dan maar. Reuzeblij.
Ja er lopen veel mensen om haar heen druk te doen, met 0 resultaat. Dat kost wel klauwen met geld. Daar baal ik ook van. En ik voel me er nog schuldig over ook.
Inmiddels speel ik nu schooltje thuis, helemaal gratis. Alleen blijk je als docent dan toch vakkennis nodig te hebben. Tja. Het lukt me niet.
Kan zijn dat het hier allemaal prima is geregeld, maar vooralsnog profiteert mijn kind er niet van.
Inmiddels ken ik heel wat lotgenoten (leve internet), de een nog schrijnender dan de ander. Er zitten in Nederland zo'n 4000 kinderen thuis die bijna allemaal graag naar school willen, maar niet kunnen. Zoals mijn kind.
Eerst has ze alleen chronisch ziek en heeft autisme. Nu is ze ook zwaar depressief en suïcidaal. Dat omdat het allemaal zo goed is geregeld. En bedankt.
Wij hebben nog mazzel dat de leerplichtambtenaar er geen groot punt van maakt, want het kan zomaar zijn dat die je kind bij veilig thuis melden en dan kan moet je als ouder nog je best doen om je kind niet kwijt te raken.
Sorry maar deze opmerking valt even niet zo lekker bij me.
vrijdag 12 april 2019 om 16:42
CatLady,
Sorry dat ik zo off topic ging.
Voel jezelf vooral niet schuldig als het niet lukt om overdag iets te doen. Je moet ook een beetje lief zijn voor jezelf. Ht is natuurlijk wel goed om een ritme te hebben, maar maak het niet te zwaar voor jezelf en plan dingen in die je ook aankunt.
Het is voor de buitenwereld lastig te begrijpen.
Sorry dat ik zo off topic ging.
Voel jezelf vooral niet schuldig als het niet lukt om overdag iets te doen. Je moet ook een beetje lief zijn voor jezelf. Ht is natuurlijk wel goed om een ritme te hebben, maar maak het niet te zwaar voor jezelf en plan dingen in die je ook aankunt.
Het is voor de buitenwereld lastig te begrijpen.
vrijdag 12 april 2019 om 16:43
hoe kut het ook is voor je dochter allemaal, je hebt werkelijk geen idee waar je het over hebt als je de sociale- en gezondheidszorg hier in nederland slecht noemt.
Ik ga verder niet in dit topic met je in discussie over je beperkte conclusies over de nederlandse gezondheidszorg, daar heeft TO namelijk geen klap aan.
Ik ga verder niet in dit topic met je in discussie over je beperkte conclusies over de nederlandse gezondheidszorg, daar heeft TO namelijk geen klap aan.
vrijdag 12 april 2019 om 16:48
Ja het kan altijd erger.Pinda-Kaas schreef: ↑12-04-2019 16:43hoe kut het ook is voor je dochter allemaal, je hebt werkelijk geen idee waar je het over hebt als je de sociale- en gezondheidszorg hier in nederland slecht noemt.
Ik ga verder niet in dit topic met je in discussie over je beperkte conclusies over de nederlandse gezondheidszorg, daar heeft TO namelijk geen klap aan.
Fijn dat je me er even op wijst hoe ontzettend ik het getroffen heb.
Ik vind de lengte van de wachtlijst waar TO ook wel een teken hoe goed het hier gaat. Volgens mij is de kwaliteit van de GGZ in Nederland wel degelijk ondermaats aan het worden.
Daar heeft ze geen klap aan weet ik, maar dat is het nu juist, daar heeft zij ook mee te maken.
vrijdag 12 april 2019 om 16:50
precies wat ik zeg inderdaadGelukspopje schreef: ↑12-04-2019 16:48Ja het kan altijd erger.
Fijn dat je me er even op wijst hoe ontzettend ik het getroffen heb.
Ik vind de lengte van de wachtlijst waar TO ook wel een teken hoe goed het hier gaat. Volgens mij is de kwaliteit van de GGZ in Nederland wel degelijk ondermaats aan het worden.
Daar heeft ze geen klap aan weet ik, maar dat is het nu juist, daar heeft zij ook mee te maken.
vrijdag 12 april 2019 om 17:04
Wat rot dat het zo slecht gaat,
Ik ben op dit moment onder behandeling voor een depressie. Het is zwaar en heftig maar moet er doorheen. Wat ik merk is dat juist toch kleine dingen doen mij helpen: toch gaan hardlopen, toch die stapel was wegvouwen, toch de kinderen uit school halen, toch naar mijn werk gaan (32 uur) mij erg helpen. Ik hou er een fijn gevoel aan over.
Ik stond eerst ook op een wachtlijst van 3 maanden, ik zag door de bomen het bos niet meer. Heb toen (onder aanmoediging van mijn man) de zorgverzekering gebeld. Zij hebben toen een behandelaar gezocht waar ik wel binnen 2 weken een intake kon hebben. Is dit misschien voor jou ook mogelijk (al is mijn geval mss minder complex?)
De dingen die ik aangeef die ik doe zijn voor jou misschien te grote dingen, maar denk dan kleiner. Is er een hobby die je vroeger graag deed? Ik haak graag maar had al een half jaar geen haaknaald aangeraakt. Dit heb ik weer opgepakt onder aanmoediging van mijn psycholoog. Het zijn simpele projecten maar ik haak wel.
Sterkte
Ik ben op dit moment onder behandeling voor een depressie. Het is zwaar en heftig maar moet er doorheen. Wat ik merk is dat juist toch kleine dingen doen mij helpen: toch gaan hardlopen, toch die stapel was wegvouwen, toch de kinderen uit school halen, toch naar mijn werk gaan (32 uur) mij erg helpen. Ik hou er een fijn gevoel aan over.
Ik stond eerst ook op een wachtlijst van 3 maanden, ik zag door de bomen het bos niet meer. Heb toen (onder aanmoediging van mijn man) de zorgverzekering gebeld. Zij hebben toen een behandelaar gezocht waar ik wel binnen 2 weken een intake kon hebben. Is dit misschien voor jou ook mogelijk (al is mijn geval mss minder complex?)
De dingen die ik aangeef die ik doe zijn voor jou misschien te grote dingen, maar denk dan kleiner. Is er een hobby die je vroeger graag deed? Ik haak graag maar had al een half jaar geen haaknaald aangeraakt. Dit heb ik weer opgepakt onder aanmoediging van mijn psycholoog. Het zijn simpele projecten maar ik haak wel.
Sterkte
vrijdag 12 april 2019 om 17:17
Wat ontzettend ruk dat het nu zo slecht met je gaat, maar wat ontzettend goed dat je de stap hebt genomen om naar de huisarts te gaan en uit te zoeken hoe het beter met je kan gaan. Het voelt nu hopeloos, uitzichtloos dat je niks kan ondernemen, maar echt, het gaat beter worden. Een afspraak maken met de praktijkondersteuner is een heel goede tip, ter overbrugging totdat je terecht kan bij de GGZ.
Is het goed als ik je een PB stuur?
Is het goed als ik je een PB stuur?
vrijdag 12 april 2019 om 17:33
Maar als je kind er zo aan toe is waarom geen pgb aanvragen dan? En dan iemand zoeken die wel les kan geven.Gelukspopje schreef: ↑12-04-2019 16:35Ja het vangnet is niet best. Dat is mijn persoonlijke ervaring. Sorry.
Mijn dochter kan al 1,5 jaar niet naar school.
Er lopen een rij hulpverleners rond die tot nu toe niks doen, behalve constateren dat er geen plek op de plek waar ze wel geholpen kan worden. Wachtlijst op de ideale plek is 1,5 jaar. Op een iets minder ideale plek (waar ze het hoogstwaarschijnlijk niet zal redden ) is 6 maanden.
Dan moeten we nog uitzoeken hoe dat zit met eventuele staatsexamens of dat dan nog wel kan.
Dit is de zoveelste poging, wie weet. Onderwijs kunnen ze in ieder geval niet voor haar regelen. Ze kan zo geen diploma halen en men schrijft een kind af. En eigenlijk wil ze het liefste een diploma halen. Dat lijkt zo niet te lukken.
Ik vind dat falen van het systeem.
Dat er nu iets is ingeschakeld wat haar wel ergens mee helpt is dan wel fijn. Maar het is niet wat mijn kind echt wil.
Moet ik van jou dankbaar zijn dat er iemand met mijn kind komt kleien in plaats van wiskunde? Nou goed dan maar. Reuzeblij.
Ja er lopen veel mensen om haar heen druk te doen, met 0 resultaat. Dat kost wel klauwen met geld. Daar baal ik ook van. En ik voel me er nog schuldig over ook.
Inmiddels speel ik nu schooltje thuis, helemaal gratis. Alleen blijk je als docent dan toch vakkennis nodig te hebben. Tja. Het lukt me niet.
Kan zijn dat het hier allemaal prima is geregeld, maar vooralsnog profiteert mijn kind er niet van.
Inmiddels ken ik heel wat lotgenoten (leve internet), de een nog schrijnender dan de ander. Er zitten in Nederland zo'n 4000 kinderen thuis die bijna allemaal graag naar school willen, maar niet kunnen. Zoals mijn kind.
Eerst has ze alleen chronisch ziek en heeft autisme. Nu is ze ook zwaar depressief en suïcidaal. Dat omdat het allemaal zo goed is geregeld. En bedankt.
Wij hebben nog mazzel dat de leerplichtambtenaar er geen groot punt van maakt, want het kan zomaar zijn dat die je kind bij veilig thuis melden en dan kan moet je als ouder nog je best doen om je kind niet kwijt te raken.
Sorry maar deze opmerking valt even niet zo lekker bij me.
Heb ik ook gedaan. Ik heb als begeleidster iemand die ook ervaring heeft in de klas. Dus behalve sociale vaardigheden doen ze ook lesjes samen. In ons geval gewoon waar zoon in geinteresseert is. Iig leert hij thuis meer dan op school.
vrijdag 12 april 2019 om 17:47
Catlady33, ik ga echt af op je OP, niet op alle reacties.
Al 6 jaar laten mensen met een burn-out, angststoornis, depressie onze hond uit.
4 x in de week een uur, tegen betaling 15 euro p/u. Zij wandelen op hun tempo, hond is blij en ik ook.
Een jongen was zo geïsoleerd door zijn onvermogen mee te draaien in de maatschappij, lag veel in bed, stapje voor stapje voelde hij zich "waardevol", zonder moeten, door te wandelen met onze hond. Zo ook een vrouw met psychische problemen, iedere dag een uur wandelen, zij inkomen en buiten zijn.
Is dat een idee voor jou? Wandelen met honden, geen stress, wel een inkomen.
Er zijn diverse sites waar ze honden-uitlaat zoeken of katten-oppas, kan ook.
Al 6 jaar laten mensen met een burn-out, angststoornis, depressie onze hond uit.
4 x in de week een uur, tegen betaling 15 euro p/u. Zij wandelen op hun tempo, hond is blij en ik ook.
Een jongen was zo geïsoleerd door zijn onvermogen mee te draaien in de maatschappij, lag veel in bed, stapje voor stapje voelde hij zich "waardevol", zonder moeten, door te wandelen met onze hond. Zo ook een vrouw met psychische problemen, iedere dag een uur wandelen, zij inkomen en buiten zijn.
Is dat een idee voor jou? Wandelen met honden, geen stress, wel een inkomen.
Er zijn diverse sites waar ze honden-uitlaat zoeken of katten-oppas, kan ook.
Alles sal reg kom
vrijdag 12 april 2019 om 18:15
ja tuurlijkRanma schreef: ↑12-04-2019 17:17Wat ontzettend ruk dat het nu zo slecht met je gaat, maar wat ontzettend goed dat je de stap hebt genomen om naar de huisarts te gaan en uit te zoeken hoe het beter met je kan gaan. Het voelt nu hopeloos, uitzichtloos dat je niks kan ondernemen, maar echt, het gaat beter worden. Een afspraak maken met de praktijkondersteuner is een heel goede tip, ter overbrugging totdat je terecht kan bij de GGZ.
Is het goed als ik je een PB stuur?
vrijdag 12 april 2019 om 18:27
Nee hoor, ik loop mezelf de hele tijd te verdedigen... Maar ik typ elke keer hetzelfde en ik vroeg om tips en ervaringen, geen veroordelingen.Tattooaddict87 schreef: ↑12-04-2019 18:25Je beschuldigd hier mensen van selectief lezen. Maar jij antwoord alleen op reactie’s met medelijden. Er staan hier een heleboel goede adviezen..
vrijdag 12 april 2019 om 18:28
Goede tip! Dankje! Ga ik naar kijkenSharing schreef: ↑12-04-2019 17:47Catlady33, ik ga echt af op je OP, niet op alle reacties.
Al 6 jaar laten mensen met een burn-out, angststoornis, depressie onze hond uit.
4 x in de week een uur, tegen betaling 15 euro p/u. Zij wandelen op hun tempo, hond is blij en ik ook.
Een jongen was zo geïsoleerd door zijn onvermogen mee te draaien in de maatschappij, lag veel in bed, stapje voor stapje voelde hij zich "waardevol", zonder moeten, door te wandelen met onze hond. Zo ook een vrouw met psychische problemen, iedere dag een uur wandelen, zij inkomen en buiten zijn.
Is dat een idee voor jou? Wandelen met honden, geen stress, wel een inkomen.
Er zijn diverse sites waar ze honden-uitlaat zoeken of katten-oppas, kan ook.
vrijdag 12 april 2019 om 18:52
Dan voor de derde keer de tip: ga naar het sociaal team in jouw gemeente! Die kunnen je helpen met inkomen (passend werk/uitkering), meedenken om het leven wat makkelijker te maken voor je en helpen in contact met instanties en het invullen van formulieren.
vrijdag 12 april 2019 om 21:22
Je leest alleen de tips die je wil horen. Van mensen die met je mee huilen. Ik hoop dat je gaat inzien dat alleen jij jezelf de goeie kant op kan trekken , ookal staan er 20 psychiaters om je heen. Sleep jezelf uit bed en van die bank en onderneem iets.
vrijdag 12 april 2019 om 21:23
zaterdag 13 april 2019 om 02:48
Volgens mij zijn de beste adviezen voor nu:
- afspraak maken bij de huisarts en daar aangeven dat je ter overbrugging naar de poh wil. Dit moet je niet uitstellen maar maandag meteen bellen.
- afspraak maken met het sociale team van je woonplaats. Je kunt dit weekend vast googlen naar het telefoonnummer en dan maandag bellen. Als je er niet uitkomt kun je dit maandag ook vragen bij de huisarts.
Je hulpvragen kunnen dan zijn:
- hoe kom ik de dagen zo goed mogelijk door totdat ik terecht kan bij de ggz (poh en sociale wijkteam)?
- hoe regel ik alles financieel (sociale wijkteam)?
Waarschijnlijk kun je zelf nog wel wat meer verzinnen.
Hoe gaat je vriend ermee om trouwens? Heeft hij begrip voor je? Je kunt vragen of hij mee wil naar de huisarts of je wil helpen met het inschakelen van het sociale team (die komen vaak ook bij je thuis als de stap naar hen te groot is).
- afspraak maken bij de huisarts en daar aangeven dat je ter overbrugging naar de poh wil. Dit moet je niet uitstellen maar maandag meteen bellen.
- afspraak maken met het sociale team van je woonplaats. Je kunt dit weekend vast googlen naar het telefoonnummer en dan maandag bellen. Als je er niet uitkomt kun je dit maandag ook vragen bij de huisarts.
Je hulpvragen kunnen dan zijn:
- hoe kom ik de dagen zo goed mogelijk door totdat ik terecht kan bij de ggz (poh en sociale wijkteam)?
- hoe regel ik alles financieel (sociale wijkteam)?
Waarschijnlijk kun je zelf nog wel wat meer verzinnen.
Hoe gaat je vriend ermee om trouwens? Heeft hij begrip voor je? Je kunt vragen of hij mee wil naar de huisarts of je wil helpen met het inschakelen van het sociale team (die komen vaak ook bij je thuis als de stap naar hen te groot is).
zaterdag 13 april 2019 om 10:16
Sharing schreef: ↑12-04-2019 17:47Catlady33, ik ga echt af op je OP, niet op alle reacties.
Al 6 jaar laten mensen met een burn-out, angststoornis, depressie onze hond uit.
4 x in de week een uur, tegen betaling 15 euro p/u. Zij wandelen op hun tempo, hond is blij en ik ook.
Een jongen was zo geïsoleerd door zijn onvermogen mee te draaien in de maatschappij, lag veel in bed, stapje voor stapje voelde hij zich "waardevol", zonder moeten, door te wandelen met onze hond. Zo ook een vrouw met psychische problemen, iedere dag een uur wandelen, zij inkomen en buiten zijn.
Is dat een idee voor jou? Wandelen met honden, geen stress, wel een inkomen.
Er zijn diverse sites waar ze honden-uitlaat zoeken of katten-oppas, kan ook.
Hele goeie tip!
Hoi Catlady
Misschien zou je ook kunnen wennen aan eens per week bij iemand schoonmaken. Bijv voor 3 uurtjes in de ochtend.
In een leeg huis ( mensen zijn weg), je doet telkens dezelfde handelingen, in dezelfde volgorde en je weet precies wat je kan verwachten.
Op die manier is het redelijk prikkelarm, je hebt een bepaald ritme, je doet het in je eigen tijd en het is redelijk te overzien als je het een aantal keer gedaan hebt.
En je verdient misschien iets van 40 tot 45 euro ervoor
zaterdag 13 april 2019 om 15:29
Hoi Catlady,
Niet echt nieuwe tips, maar wel herkenning. Dat het écht écht écht niet lukt om na zo'n dag vol prikkels jezelf tot iets te zetten.
Maar ben trots op jezelf, want ondanks alles wat er bij je speelt wil je wel ontzettend graag en probeer je het ook. En al is dat willetje nog zo klein nu, het is er wel en dat geeft aan dat het wel goed komt!!
Het is supermoeilijk uit te leggen aan anderen, ik word daar vaak verdrietig van. Het is geen onwil, geen schop onder mn kont die nodig is.... Als er iemand wilde dat het anders was dan ben ik dat zelf wel! Dus ik snap je!
Bij mij gaat t nu langzaamaan beter. Balans zoeken is moeilijk, maarzoals iemand al typte: als je helemaal geen prikkels aan gaat wordt het steeds lastiger.
Wat ik moest leren was klein denken, iets kleins doen is óók goed. Mijn huisarts heeft dat al 1000x moeten herhalen voor me
maar ze heeft wel gelijk!
Ik wens je heel veel geduld, voor de wachtlijst. Ik ben uiteindelijk gegaan voor een vrijgevestigde therapeut, scheelde véél wachttijd en is een topplek voor mij.
Niet echt nieuwe tips, maar wel herkenning. Dat het écht écht écht niet lukt om na zo'n dag vol prikkels jezelf tot iets te zetten.
Maar ben trots op jezelf, want ondanks alles wat er bij je speelt wil je wel ontzettend graag en probeer je het ook. En al is dat willetje nog zo klein nu, het is er wel en dat geeft aan dat het wel goed komt!!
Het is supermoeilijk uit te leggen aan anderen, ik word daar vaak verdrietig van. Het is geen onwil, geen schop onder mn kont die nodig is.... Als er iemand wilde dat het anders was dan ben ik dat zelf wel! Dus ik snap je!
Bij mij gaat t nu langzaamaan beter. Balans zoeken is moeilijk, maarzoals iemand al typte: als je helemaal geen prikkels aan gaat wordt het steeds lastiger.
Wat ik moest leren was klein denken, iets kleins doen is óók goed. Mijn huisarts heeft dat al 1000x moeten herhalen voor me
maar ze heeft wel gelijk!Ik wens je heel veel geduld, voor de wachtlijst. Ik ben uiteindelijk gegaan voor een vrijgevestigde therapeut, scheelde véél wachttijd en is een topplek voor mij.
zaterdag 13 april 2019 om 16:42
Toen ik bij de psycholoog kwam vroeg ze 'hoe vaak heb je jezelf een schop onder je kont gegeven (of hebben anderen dat geprobeerd)? En hoe vaak heeft dat geholpen? Dat werkt dus niet dus we gaan het anders doen...'
Juist door die aanpak en veel geduld en heel hard werken sta ik nu waar ik nu sta en dat is echt heel veel verder als waar ik toen stond. Ik kan het leven weer aan. Ik kom buiten, doe dingen zonder er eigenlijk bij na te denken die ik echt niet meer durfde. Ik werk weer. Weliswaar ander werk. Ik heb mijn weg weer gevonden en ben er best wel trots op. Natuurlijk blijven er moeilijke dingen. En moet ik mezelf soms weer even bij elkaar rapen. Maar nu kan ik dat. Eerst was het voor mijn gevoel onoverkomelijk.
Sterkte.
Juist door die aanpak en veel geduld en heel hard werken sta ik nu waar ik nu sta en dat is echt heel veel verder als waar ik toen stond. Ik kan het leven weer aan. Ik kom buiten, doe dingen zonder er eigenlijk bij na te denken die ik echt niet meer durfde. Ik werk weer. Weliswaar ander werk. Ik heb mijn weg weer gevonden en ben er best wel trots op. Natuurlijk blijven er moeilijke dingen. En moet ik mezelf soms weer even bij elkaar rapen. Maar nu kan ik dat. Eerst was het voor mijn gevoel onoverkomelijk.
Sterkte.
