Psyche
alle pijlers
Geen trauma
vrijdag 7 juli 2023 om 12:18
Ik ken dit forum als een prima bron van reflecties, en naar aanleiding van het pieker-topic wil ik iets voorleggen, gewoon om reflecties te horen. Ik heb duidelijk geen (hulp)vraag, ben alleen benieuwd of er inzichten komen waar ik niet aan gedacht heb.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
zondag 9 juli 2023 om 18:22
Dank je!sailship schreef: ↑09-07-2023 17:56.
Gabor Maté (iets minder wetenschappelijk) omschrijft het zo:
"Trauma is niet wat er met je gebeurt, maar wat er in jou gebeurt naar aanleiding van wat er met je gebeurt."
TO, het klinkt alsof jij een goede manier hebt gevonden om fijn (genoeg) te leven. Dat is prima (en soms zelfs best een kunst!) en hoef je niks achter te zoeken als je geen problemen ervaart die je belemmeren in het dagelijkse leven. Een kleine kanttekening is wanneer meerdere mensen jou herhaaldelijk als naar, kwetsend of overlastgevend (o.i.d.) ervaren, maar jij zelf nergens last van hebt. Dan zou het nog de moeite waard kunnen zijn om met iemand wat verder hierover te reflecteren. Maar de mensen die daaronder vallen zijn daar meestal niet erg toe geneigd, ook al heeft hun hele omgeving last van ze
Mensen die zeggen "ja, maar ik wist niet eens van mijn trauma tot ik in therapie ging..." zou ik erop willen wijzen dat zij dus wel in therapie gingen en dus ook wel degelijk ergens last van hadden in tegenstelling tot TO die tevreden is met zijn leven. Dat 'last hebben' kan iets sluimerends zijn of iets wat accuut aan de orde komt naar aanleiding van een gebeurtenis, maar is dus wel anders dan de situatie van TO. En wat betreft 'afweer' of 'beschermingsmechanismen' - afweer is per definitie beschermend en heeft dus een goede functie. Het is pas een probleem wanneer je afweer je ook gaat belemmeren, anders is afweer eigenlijk heel gezond.
Natuurlijk vormen de gebeurtenissen in je leven wie je wordt, hoe je denkt en hoe je je gedraagt. Ik lees genoeg in je posts TO waardoor het heel begrijpelijk is dat je conflictmijdend bent geworden. Maar dat hoeft geen probleem te zijn. Je lijkt ook vrij rationeel, ook dat hoeft geen probleem te zijn. Ik denk ook dat als je dit allemaal gaat uitpluizen (erover praten, in therapie gaan bijvoorbeeld) je meer gaat voelen en dat dit (een periode) onrust kan geven en misschien daarna nog iets moois oplevert. Maar dat hoef je helemaal niet te doen, als je tevreden bent met hoe de dingen nu gaan is dat gewoon prima. Het één sluit het ander niet uit bedoel ik.
Wat betreft je vraag over het (hypothetisch) zoeken van een therapeut kan je hulpvraag al zijn "ik wil weten welke invloed het verleden heeft op hoe ik ben geworden" zo'n therapietraject zal je alleen (logisch) zelf moeten betalen, want in Nederland betaalt de zorgverzekeraar alleen voor therapietrajecten wanneer er een probleem is. Een beetje reflecteren op onszelf en ons leven kan heel vaak zinvol zijn en kan ook met een therapeut, maar de zorgverzekeraar wil dat natuurlijk niet betalen. Wat betreft therapievormen zou schematherapie hier goed op aansluiten, die maakt dit soort dingen heel overzichtelijk en concreet en geeft ook ingangen om meer te voelen én te denken. Maar eigenlijk werkt elke vorm van psychotherapie grotendeels op dezelfde manier. Ook een psycho-analytische psychotherapeut zou interessant voor je kunnen zijn, dat is wel veel minder gestructureerd en wat 'vager' dan een schematherapie.
Je mag leven zoals jij wil op de manier waarop jij wil. Als dat voor jou goed is (en je anderen mensen er geen schade mee berokkent) is het prima. Je hoeft niet aan de normen van anderen te voldoen wat betreft hoe vaak of op welke manier je je gevoelens laat zien en hoe diep je verbindingen met andere mensen zijn. Wat mij betreft hoef je ook niet te 'sprankelen' (no pressure!) een kabbelend leven, misschien zelfs op het saaie af kan heel lekker zijn. Misschien komt er een moment in je leven waarop je beseft dat het aanpassen aan anderen je te veel gekost heeft en/of nog steeds kost, of dat iets anders toch niet helemaal goed voor je werkt, prima om er dan mee aan de slag te gaan en dingen te willen veranderen. Maar misschien leef je de komende 20 jaar zo verder en mag je gewoon gelukkig zijn met hoe het gaat. Ik denk eigenlijk dat er behoorlijk wat goed gaat wanneer ik lees hoe jij je leven omschrijft ondanks de dingen die niet goed zijn gegaan in het verleden.
Twee punten er uit: ik weet dat er mensen zijn die mij niet zo mogen. Dan zijn er mensen die aan me moeten wennen. Maar er zijn ook aardig wat mensen die serieus blij met me zijn. Dus ik denk dat ik het op dat vlak niet zo uitzonderlijk doe.
En de kosten van therapie vind ik geen probleem. Volkomen terecht dat de verzekeraar dat niet zou betalen. Ik vermoed dat ik de kosten wel kan dragen, ik weet alleen niet of de meerwaarde groot genoeg zou zijn. Maar dit topic geeft me al genoeg interessante inzichten, die me zeggen dat er nog wel wat te ontdekken valt over mezelf
dus wie weet. Wat is een normaal uurtarief voor een beetje fijne psycholoog?
zondag 9 juli 2023 om 19:50
Oh, excuses, ik had daar eerlijk gezegd niet bij stilgestaan want mijn intentie was goed en vanuit eerdere betrokkenheid, maar als iemand het niet wil moet het zeker weg. Mensen nemen om de haverklap een nieuwe nick.Lady*Voldemort schreef: ↑09-07-2023 18:17Haal dat ff weg ja. Hengelen naar oude nicks mag niet en bovendien: ze zal toch niet voor jan lul een andere nick genomen hebben.
De toon en taalgebruik van jouw bericht vind ik wel echt jammer, ik informeer ergens naar en dan krijg ik zo'n bericht terug. Je mag mij best ergens op wijzen en vragen iets te verwijderen, geen enkel probleem. Maar je mag dat ook op een nette en beleefde manier doen. Overigens zie ik dat jij de enige bent die hierop heeft gereageerd, dus de vraag of diegene eerder een topic had hierover had kunnen blijven staan met een aanpassing.
In ieder geval, ik vroeg ernaar omdat ik jaren geleden intensief heb meegeschreven in een topic hierover en vaak aan dit gezin heb gedacht sindsdien. Dus, als je nog meeleest om wie het gaat, ik weet nog goed hoe zwaar het voor jullie was toen en mooi om te lezen dat het nu zo veel beter gaat. Ik wens jullie alle goeds!
zondag 9 juli 2023 om 19:58
.Oude_Man_2 schreef: ↑09-07-2023 18:22Dank je!
Twee punten er uit: ik weet dat er mensen zijn die mij niet zo mogen. Dan zijn er mensen die aan me moeten wennen. Maar er zijn ook aardig wat mensen die serieus blij met me zijn. Dus ik denk dat ik het op dat vlak niet zo uitzonderlijk doe.
En de kosten van therapie vind ik geen probleem. Volkomen terecht dat de verzekeraar dat niet zou betalen. Ik vermoed dat ik de kosten wel kan dragen, ik weet alleen niet of de meerwaarde groot genoeg zou zijn. Maar dit topic geeft me al genoeg interessante inzichten, die me zeggen dat er nog wel wat te ontdekken valt over mezelf
Ik denk zeker dat er nog wat te ontdekken valt, maar of dat veel meerwaarde zal hebben zou ik ook niet durven zeggen!
Een psycholoog of psychotherapeut zelf betalen kost algauw tussen de €150 en €200 per uur (het doel van de sessie en de opleiding van de therapeut heeft invloed op het tarief)
zondag 9 juli 2023 om 19:59
Volgens mij kost een psycholoog iets van 100 euro per uur. Of het een fijne is merk je vaak pas ja een tijdje, is mijn ervaring.
Ik vind jouw conflict voornemen (ik verlies NOOIT) wel passend bij iemand met trauma van machteloosheid. Het gaat me nooit meer gebeuren dat ik machteloos ben. Als ik het gevecht aan ga dan win ik.
(Ik zeg dit alleen omdat je zelf wel naar een psycholoog lijkt te willen gaan, doe ermee wat je wil)
Ik vind jouw conflict voornemen (ik verlies NOOIT) wel passend bij iemand met trauma van machteloosheid. Het gaat me nooit meer gebeuren dat ik machteloos ben. Als ik het gevecht aan ga dan win ik.
(Ik zeg dit alleen omdat je zelf wel naar een psycholoog lijkt te willen gaan, doe ermee wat je wil)
Het is zoals het is
zondag 9 juli 2023 om 20:11
Ik denk idd, dat er heel veel valt te ontdekken. Maar ik krijg het idee (misschien zit ik fout), dat je sowieso wel houdt van leren over dingen. En dat het misschien dan uit een soort nieuwsgierigheid is. Zoals ik volgens mij al eerder in dit topic zei, maar ik zal het nu iets anders fraseren, als je wil ontdekken wat er helemaal achter in de kelder ligt, moet je wel eerst alle troep eruit halen. Het geeft troep. Meestal, dan.Oude_Man_2 schreef: ↑09-07-2023 18:22Dank je!
Twee punten er uit: ik weet dat er mensen zijn die mij niet zo mogen. Dan zijn er mensen die aan me moeten wennen. Maar er zijn ook aardig wat mensen die serieus blij met me zijn. Dus ik denk dat ik het op dat vlak niet zo uitzonderlijk doe.
En de kosten van therapie vind ik geen probleem. Volkomen terecht dat de verzekeraar dat niet zou betalen. Ik vermoed dat ik de kosten wel kan dragen, ik weet alleen niet of de meerwaarde groot genoeg zou zijn. Maar dit topic geeft me al genoeg interessante inzichten, die me zeggen dat er nog wel wat te ontdekken valt over mezelf
Ik krijg niet de indruk, dat je daar echt naar op zoek bent.
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 20:22
.Vage schreef: ↑09-07-2023 18:02Ik werk niet als behandelend psycholoog maar juist met de 'gezonde' doelgroep (werkende volwassenen, vnl hoger opgeleid) wat reteinteressant is, want wat is nu eigenlijk normaal en gezond? Het heeft mijn kijk daarop enorm veranderd.
Ik zie heel veel imposter syndrome, mensen die zich afvragen of ze ass/adhd hebben of andere afwijkingen, of mensen die zich helemaal niets afvragen maar die toch min of meer in een overlevingsstand lijken te staan. Wat je dus merkt aan bepaalde overtuigingen (die van TO over vergeving en conflicten schaar ik daar ook onder). En dan zijn ze echt wel succesvol conform bepaalde standaarden. Soms juist heel succesvol, want weinig voelen heeft vele voordelen waardoor je op bepaalde vlakken flinke voorsprong hebt op anderen.
Een beschermingsmechanisme werkt inderdaad echt heel goed. Het zit vernuftig in elkaar. En niemand verplicht je om daar iets aan te doen. Maar de vraag was hier of er sprake van trauma is. En dat is daarmee dus niet uitgesloten. Want eigenlijk altijd is dat wel zo, tenzij het een geboren psychopaat betreft maar dat komt gewoon heel weinig voor.
Verder heb je natuurlijk wel gelijk dat ik door een bepaalde bril kijk. Zoals ik eerder schreef (weet eigenlijk niet zeker of ik dat schreef) is mijn verlangen dat intergenerationeel trauma doorbroken wordt, omdat er veel leed mee gemoeid is in families. Maar dat gebeurt niet meer via iemand die zelf al oudere kinderen heeft, zo realistisch ben ik wel.
Dit is wel een interessante discussie. Want definieer trauma dan?
Dat zou betekenen dat werkelijk iedereen trauma met zich meedraagt (ik weet dat er mensen zijn die dat ook vinden), maar als dat zo is dan is dat iets wat bij het leven hoort en niet zo zeer iets waar je 'wat mee moet'. 'Succesvol' zijn staat wat mij betreft helemaal los van tevreden zijn met je leven, klachten die je ervaart of problemen waar je tegenaan loopt.
Ja, veel mensen zijn aan het overleven, hebben last van overspanningsklachten, stemmingsklachten, burnout, 'imposter syndrome' en dat soort dingen. De vraag in onze huidige maatschappij is hoeveel daarvan je will psychopathologiseren en of dat hetzelfde is als het verklaren van dergelijke klachten. En plak je op zo'n verklaring dan een label 'trauma'? Dat ligt uiteraard weer aan welke definitie je hanteert.
Ik denk dat TO er een goede kijk op heeft: ja er valt genoeg te reflecteren, waarschijnlijk verbanden leggen en inzichten opdoen, maar hij ervaart (voor zover ik kan lezen) geen klachten, is niet aan het overleven (misschien in periodes wel, wat geheel normaal zou zijn) en is tevreden met zijn leven. Ga je het dan over trauma hebben of meer over verklaren? 'Goh, wat zijn mijn leerervaringen waarom ik vaak zus of zo reageer?'
Ik zou zelf geneigd zijn iets pas als 'trauma' te labelen wanneer iemand daar daadwerkelijk last van heeft in een bepaalde mate of op een bepaalde manier. Evenals intergenerationeel trauma. Al het andere heet volgens mij gewoon leven.
In mijn werk (zou dit dan de 'ongezonde doelgroep' zijn?) trouwens ook genoeg werkende, hoogopgeleide volwassenen. Ik denk dat de hoogopgeleiden zelfs oververtegenwoordigd zijn onder mijn doelgroep
hoewel 'hoogopgeleid' en 'werkend' ook niet altijd samen gaan, maar goed, ander onderwerp!
zondag 9 juli 2023 om 20:29
Zo kun je natuurlijk elke scheet wel verklaren.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 9 juli 2023 om 20:30
Helemaal mee eens.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 9 juli 2023 om 21:11
Zeker interessante discussie.
Maar ik ben er vanuit mijn perspectief niet voor om iets waar iemand zelf geen last van heeft als "gewoon leven" te bestempelen en daar geen trauma in te zien, als de symptomen duidelijk aanwezig zijn. Of het behandeld moet worden is iets anders en is natuurlijk iemands eigen keuze.
Maar vroegkinderlijk trauma wordt per definitie door de psyche buiten het bewustzijn gehouden. Dus verreweg de meeste mensen hebben hier zelf geen weet van of sterker nog, ontkennen om het hardst alles wat maar met kwetsbaarheid of trauma te maken heeft. En dan nog de andere afweermechanismen in werking zoals projectie, vermijding, een hele hoop afweer, daardoor is er voor de persoon zelf niets aan de hand. Het verhaal in hun hoofd is vaak dat hun ouders van ze hielden en dat ze die geestelijke klappen kregen uit goede bedoelingen en maar niet moeten piepen. Er zijn grote gaten in het geheugen.
Als je moet wachten op de persoon die zich aanmeldt voor therapie met het vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis door trauma kan je doorgaans lang wachten. Vaker is het de omgeving die dit balletje opgooit.
Iemand weet zelf ook doorgaans niet dat hij/zij dissocieert of overlevingsmechanismen heeft. Dit overlevingsmechanisme is gewoon hun "ik". En is speciaal gemaakt om elke associatie met de kernwond buiten te houden. Dus dat is nogal verneukeratief natuurlijk, je kan daar niet echt een direct gesprek over voeren met diegene. Op dit forum lopen ook best wel wat "trauma ontkenners" rond, en ook wel wat "voormalig ontkenners" (zoals ik) die weten hoe dit gaat.
Meestal heeft de persoon zelf er daarom weinig last van. Ik had zelf ook nergens last van. Achteraf gezien stond ik strak van de angst en leed ik aan depressies, zelfs een eetstoornis maar dat had ik zelf echt helemaal niet eens door.
Maar volgens mij is er geen enkel overlevingsmechanisme dat zich niet ergens wreekt of zelfs ronduit schade aanricht aan anderen. Stel dat ik kinderen had gekregen in die staat. Dat was echt niet vanzelf goed gekomen met die kinderen. Kijk in een tbs kliniek bijvoorbeeld. Extreem voorbeeld, maar dit zijn geen mensen die zelf dusdanig lijden aan de gevolgen van hun zelfbescherming dat ze er ooit hulp voor zouden zoeken.
Anderen lijden er des te meer onder, hun familie, partners en slachtoffers. Nogmaals die tbs'er is een extreem voorbeeld. Maar het gaat over hetzelfde principe, een persoonlijkheid die ontwikkeld is op basis van het vermijden van bepaalde gevoelens.
Ik werk veel met managers en directeuren. Zij geven leiding aan anderen en creëren vanwege hun zelfbescherming onbedoeld een onveilige werkcultuur. Dit is veel voorkomend. Want overlevers komen/kwamen (heb het idee dat dit minder wordt) vaak in hogere managementposities terecht. En hebben daar wel degelijk impact op de levens van anderen. Mensen met gezinnen, die burnout raken.
Hoe ga je junioren opleiden tot leiders van de toekomst als je zelf bepaalde emoties niet kent, niet op een gezonde manier met conflicten kan omgaan, niet authentiek bent? En je weet dat niet eens van jezelf?
Hoe ga je jouw kinderen iets leren wat je zelf niet kent? Zoals liefde. Deze mensen kennen geen liefde want dat is het eerste wat eraan gaat zodra een kind in de overlevingsstand moet. En de wereld kan wel wat liefde gebruiken.
Gabor Maté schrijft hier dus over. Hij heeft zelf trauma's waarvan hij zich lang niet bewust was en heeft zijn kinderen onbedoeld met de gevolgen opgezadeld. Nu vertelt hij de wereld dat trauma juist dat onzichtbare is wat "we" zo vaak normaal lijken te vinden in deze tijd, gek genoeg.
Als je het je kon permitteren om kwetsbaar, aanraakbaar te zijn, dan had je dat hele overlevingsmechanisme niet nodig. Die kwetsbaarheid zit er bij zo iemand dus simpelweg niet op en dat heeft allerlei gevolgen. Ze zullen in geval van conflict altijd hetzelfde reageren: de ander moet de klappen opvangen want wat niet invoelbaar is kan je niet erkennen. Wat niet in het eigen straatje past, bestaat niet. Dus je hoeft niet aan te komen met "ik voel me niet door je gezien/begrepen," dat landt nergens. En dat zie ik dus dagelijks gebeuren bij volstrekt "normale" mensen, dat ze geen vermogen tot empathie hebben.
Dit even als wat voorbeelden. Het is een onderwerp dat momenteel volop in de aandacht en in ontwikkeling is. Omdat achter veel "eerstelijns" problematiek en diagnostiek toch wel heel vaak trauma blijkt te schuilen.
Misschien zou vroegkinderlijk trauma een andere naam moeten hebben, aangezien er zoveel verwarring over is.
Maar de vraag is dus inderdaad wat je "gewoon leven" vindt en waar je genoegen mee neemt. Ik denk dat miskenning van de gevolgen van intergenerationeel trauma leidt tot een uitholling van de medemenselijkheid en verbinding in de maatschappij. En bijvoorbeeld het misdiagnosticeren van de kinderen die momenteel de gevolgen dragen van de trauma's van hun ouders (en hun ouders).
Maar ik ben er vanuit mijn perspectief niet voor om iets waar iemand zelf geen last van heeft als "gewoon leven" te bestempelen en daar geen trauma in te zien, als de symptomen duidelijk aanwezig zijn. Of het behandeld moet worden is iets anders en is natuurlijk iemands eigen keuze.
Maar vroegkinderlijk trauma wordt per definitie door de psyche buiten het bewustzijn gehouden. Dus verreweg de meeste mensen hebben hier zelf geen weet van of sterker nog, ontkennen om het hardst alles wat maar met kwetsbaarheid of trauma te maken heeft. En dan nog de andere afweermechanismen in werking zoals projectie, vermijding, een hele hoop afweer, daardoor is er voor de persoon zelf niets aan de hand. Het verhaal in hun hoofd is vaak dat hun ouders van ze hielden en dat ze die geestelijke klappen kregen uit goede bedoelingen en maar niet moeten piepen. Er zijn grote gaten in het geheugen.
Als je moet wachten op de persoon die zich aanmeldt voor therapie met het vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis door trauma kan je doorgaans lang wachten. Vaker is het de omgeving die dit balletje opgooit.
Iemand weet zelf ook doorgaans niet dat hij/zij dissocieert of overlevingsmechanismen heeft. Dit overlevingsmechanisme is gewoon hun "ik". En is speciaal gemaakt om elke associatie met de kernwond buiten te houden. Dus dat is nogal verneukeratief natuurlijk, je kan daar niet echt een direct gesprek over voeren met diegene. Op dit forum lopen ook best wel wat "trauma ontkenners" rond, en ook wel wat "voormalig ontkenners" (zoals ik) die weten hoe dit gaat.
Meestal heeft de persoon zelf er daarom weinig last van. Ik had zelf ook nergens last van. Achteraf gezien stond ik strak van de angst en leed ik aan depressies, zelfs een eetstoornis maar dat had ik zelf echt helemaal niet eens door.
Maar volgens mij is er geen enkel overlevingsmechanisme dat zich niet ergens wreekt of zelfs ronduit schade aanricht aan anderen. Stel dat ik kinderen had gekregen in die staat. Dat was echt niet vanzelf goed gekomen met die kinderen. Kijk in een tbs kliniek bijvoorbeeld. Extreem voorbeeld, maar dit zijn geen mensen die zelf dusdanig lijden aan de gevolgen van hun zelfbescherming dat ze er ooit hulp voor zouden zoeken.
Anderen lijden er des te meer onder, hun familie, partners en slachtoffers. Nogmaals die tbs'er is een extreem voorbeeld. Maar het gaat over hetzelfde principe, een persoonlijkheid die ontwikkeld is op basis van het vermijden van bepaalde gevoelens.
Ik werk veel met managers en directeuren. Zij geven leiding aan anderen en creëren vanwege hun zelfbescherming onbedoeld een onveilige werkcultuur. Dit is veel voorkomend. Want overlevers komen/kwamen (heb het idee dat dit minder wordt) vaak in hogere managementposities terecht. En hebben daar wel degelijk impact op de levens van anderen. Mensen met gezinnen, die burnout raken.
Hoe ga je junioren opleiden tot leiders van de toekomst als je zelf bepaalde emoties niet kent, niet op een gezonde manier met conflicten kan omgaan, niet authentiek bent? En je weet dat niet eens van jezelf?
Hoe ga je jouw kinderen iets leren wat je zelf niet kent? Zoals liefde. Deze mensen kennen geen liefde want dat is het eerste wat eraan gaat zodra een kind in de overlevingsstand moet. En de wereld kan wel wat liefde gebruiken.
Gabor Maté schrijft hier dus over. Hij heeft zelf trauma's waarvan hij zich lang niet bewust was en heeft zijn kinderen onbedoeld met de gevolgen opgezadeld. Nu vertelt hij de wereld dat trauma juist dat onzichtbare is wat "we" zo vaak normaal lijken te vinden in deze tijd, gek genoeg.
Als je het je kon permitteren om kwetsbaar, aanraakbaar te zijn, dan had je dat hele overlevingsmechanisme niet nodig. Die kwetsbaarheid zit er bij zo iemand dus simpelweg niet op en dat heeft allerlei gevolgen. Ze zullen in geval van conflict altijd hetzelfde reageren: de ander moet de klappen opvangen want wat niet invoelbaar is kan je niet erkennen. Wat niet in het eigen straatje past, bestaat niet. Dus je hoeft niet aan te komen met "ik voel me niet door je gezien/begrepen," dat landt nergens. En dat zie ik dus dagelijks gebeuren bij volstrekt "normale" mensen, dat ze geen vermogen tot empathie hebben.
Dit even als wat voorbeelden. Het is een onderwerp dat momenteel volop in de aandacht en in ontwikkeling is. Omdat achter veel "eerstelijns" problematiek en diagnostiek toch wel heel vaak trauma blijkt te schuilen.
Misschien zou vroegkinderlijk trauma een andere naam moeten hebben, aangezien er zoveel verwarring over is.
Maar de vraag is dus inderdaad wat je "gewoon leven" vindt en waar je genoegen mee neemt. Ik denk dat miskenning van de gevolgen van intergenerationeel trauma leidt tot een uitholling van de medemenselijkheid en verbinding in de maatschappij. En bijvoorbeeld het misdiagnosticeren van de kinderen die momenteel de gevolgen dragen van de trauma's van hun ouders (en hun ouders).
zondag 9 juli 2023 om 21:23
Volgens jouw redenatie kan iedereen naar de psycholoog, Vage, zodra hij of zij volwassen is. We hebben allemaal wel in mindere of meerdere mate “ last “ van onze opvoeding. Een psychisch redelijk gezond iemand is zich daar van bewust en haalt zijn schouders daar op en doet er iets of bewust niets mee. En leert leven met zijn (on)hebbelijkheden.
Ik heb altijd geroepen dat mijn kinderen nooit naar een psych zouden hoeven omdat ik ze zelf wel zou vertellen wat ze mankeerden.
Ik heb altijd geroepen dat mijn kinderen nooit naar een psych zouden hoeven omdat ik ze zelf wel zou vertellen wat ze mankeerden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 9 juli 2023 om 21:30
Dat is toch ook het geval.blijfgewoonbianca schreef: ↑09-07-2023 21:23Volgens jouw redenatie kan iedereen naar de psycholoog, Vage, zodra hij of zij volwassen is.
Bijna de helft (48%) van de volwassenen in Nederland (18-75 jaar) heeft ooit in het leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad. Stemmingsstoornissen en angststoornissen komen allebei bij ruim een kwart van de volwassenen voor. Middelenstoornissen komen minder vaak voor, 17% van de volwassenen krijgt hier ooit in z’n leven mee te maken.
In de afgelopen 12 maanden had ongeveer een op de vier volwassenen (26%) één of meerdere psychische aandoeningen. Dit komt overeen met bijna 3,3 miljoen volwassen Nederlanders van 18-75 jaar. Angststoornissen komen het vaakst voor, namelijk bij 15% van de volwassenen. Van alle specifieke psychische aandoeningen komt depressieve stoornis het vaakst voor (9%).
https://www.trimbos.nl/kennis/cijfers/p ... dheid-ggz/
En dan dus nog die groep waar ik mee werk die niet in therapie gaat. Waar we overigens wel mee aan de slag gaan maar dan heet het geen therapie en dan mag het.
zondag 9 juli 2023 om 21:32
Goed tariefsailship schreef: ↑09-07-2023 19:58.
Ik denk zeker dat er nog wat te ontdekken valt, maar of dat veel meerwaarde zal hebben zou ik ook niet durven zeggen!
Een psycholoog of psychotherapeut zelf betalen kost algauw tussen de €150 en €200 per uur (het doel van de sessie en de opleiding van de therapeut heeft invloed op het tarief)
dat reken ik zelf ook
anoniem_65fc39b29bca3 wijzigde dit bericht op 09-07-2023 21:38
0.22% gewijzigd
zondag 9 juli 2023 om 21:33
Helemaal raakLadyday21 schreef: ↑09-07-2023 20:11Ik denk idd, dat er heel veel valt te ontdekken. Maar ik krijg het idee (misschien zit ik fout), dat je sowieso wel houdt van leren over dingen. En dat het misschien dan uit een soort nieuwsgierigheid is. Zoals ik volgens mij al eerder in dit topic zei, maar ik zal het nu iets anders fraseren, als je wil ontdekken wat er helemaal achter in de kelder ligt, moet je wel eerst alle troep eruit halen. Het geeft troep. Meestal, dan.
Ik krijg niet de indruk, dat je daar echt naar op zoek bent.
zondag 9 juli 2023 om 21:36
Goed nieuws: ik denk niet dat mijn ouders liefdevol waren of dat ik het verdiende, ik ik ben geen leidinggevendeVage schreef: ↑09-07-2023 21:11Zeker interessante discussie.
Maar ik ben er vanuit mijn perspectief niet voor om iets waar iemand zelf geen last van heeft als "gewoon leven" te bestempelen en daar geen trauma in te zien, als de symptomen duidelijk aanwezig zijn. Of het behandeld moet worden is iets anders en is natuurlijk iemands eigen keuze.
Maar vroegkinderlijk trauma wordt per definitie door de psyche buiten het bewustzijn gehouden. Dus verreweg de meeste mensen hebben hier zelf geen weet van of sterker nog, ontkennen om het hardst alles wat maar met kwetsbaarheid of trauma te maken heeft. En dan nog de andere afweermechanismen in werking zoals projectie, vermijding, een hele hoop afweer, daardoor is er voor de persoon zelf niets aan de hand. Het verhaal in hun hoofd is vaak dat hun ouders van ze hielden en dat ze die geestelijke klappen kregen uit goede bedoelingen en maar niet moeten piepen. Er zijn grote gaten in het geheugen.
Als je moet wachten op de persoon die zich aanmeldt voor therapie met het vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis door trauma kan je doorgaans lang wachten. Vaker is het de omgeving die dit balletje opgooit.
Iemand weet zelf ook doorgaans niet dat hij/zij dissocieert of overlevingsmechanismen heeft. Dit overlevingsmechanisme is gewoon hun "ik". En is speciaal gemaakt om elke associatie met de kernwond buiten te houden. Dus dat is nogal verneukeratief natuurlijk, je kan daar niet echt een direct gesprek over voeren met diegene. Op dit forum lopen ook best wel wat "trauma ontkenners" rond, en ook wel wat "voormalig ontkenners" (zoals ik) die weten hoe dit gaat.
Meestal heeft de persoon zelf er daarom weinig last van. Ik had zelf ook nergens last van. Achteraf gezien stond ik strak van de angst en leed ik aan depressies, zelfs een eetstoornis maar dat had ik zelf echt helemaal niet eens door.
Maar volgens mij is er geen enkel overlevingsmechanisme dat zich niet ergens wreekt of zelfs ronduit schade aanricht aan anderen. Stel dat ik kinderen had gekregen in die staat. Dat was echt niet vanzelf goed gekomen met die kinderen. Kijk in een tbs kliniek bijvoorbeeld. Extreem voorbeeld, maar dit zijn geen mensen die zelf dusdanig lijden aan de gevolgen van hun zelfbescherming dat ze er ooit hulp voor zouden zoeken.
Anderen lijden er des te meer onder, hun familie, partners en slachtoffers. Nogmaals die tbs'er is een extreem voorbeeld. Maar het gaat over hetzelfde principe, een persoonlijkheid die ontwikkeld is op basis van het vermijden van bepaalde gevoelens.
Ik werk veel met managers en directeuren. Zij geven leiding aan anderen en creëren vanwege hun zelfbescherming onbedoeld een onveilige werkcultuur. Dit is veel voorkomend. Want overlevers komen/kwamen (heb het idee dat dit minder wordt) vaak in hogere managementposities terecht. En hebben daar wel degelijk impact op de levens van anderen. Mensen met gezinnen, die burnout raken.
Hoe ga je junioren opleiden tot leiders van de toekomst als je zelf bepaalde emoties niet kent, niet op een gezonde manier met conflicten kan omgaan, niet authentiek bent? En je weet dat niet eens van jezelf?
Hoe ga je jouw kinderen iets leren wat je zelf niet kent? Zoals liefde. Deze mensen kennen geen liefde want dat is het eerste wat eraan gaat zodra een kind in de overlevingsstand moet. En de wereld kan wel wat liefde gebruiken.
Gabor Maté schrijft hier dus over. Hij heeft zelf trauma's waarvan hij zich lang niet bewust was en heeft zijn kinderen onbedoeld met de gevolgen opgezadeld. Nu vertelt hij de wereld dat trauma juist dat onzichtbare is wat "we" zo vaak normaal lijken te vinden in deze tijd, gek genoeg.
Als je het je kon permitteren om kwetsbaar, aanraakbaar te zijn, dan had je dat hele overlevingsmechanisme niet nodig. Die kwetsbaarheid zit er bij zo iemand dus simpelweg niet op en dat heeft allerlei gevolgen. Ze zullen in geval van conflict altijd hetzelfde reageren: de ander moet de klappen opvangen want wat niet invoelbaar is kan je niet erkennen. Wat niet in het eigen straatje past, bestaat niet. Dus je hoeft niet aan te komen met "ik voel me niet door je gezien/begrepen," dat landt nergens. En dat zie ik dus dagelijks gebeuren bij volstrekt "normale" mensen, dat ze geen vermogen tot empathie hebben.
Dit even als wat voorbeelden. Het is een onderwerp dat momenteel volop in de aandacht en in ontwikkeling is. Omdat achter veel "eerstelijns" problematiek en diagnostiek toch wel heel vaak trauma blijkt te schuilen.
Misschien zou vroegkinderlijk trauma een andere naam moeten hebben, aangezien er zoveel verwarring over is.
Maar de vraag is dus inderdaad wat je "gewoon leven" vindt en waar je genoegen mee neemt. Ik denk dat miskenning van de gevolgen van intergenerationeel trauma leidt tot een uitholling van de medemenselijkheid en verbinding in de maatschappij. En bijvoorbeeld het misdiagnosticeren van de kinderen die momenteel de gevolgen dragen van de trauma's van hun ouders (en hun ouders).
zondag 9 juli 2023 om 21:44
Ik heb liefde gehad van mijn ouders, maar minder dan gezond. Het was geen boosaardigheid van ze, maar onvermogen. En je zou nog verbaasd staan te horen wat anderen mijn sterke eigenschappen noemen
zondag 9 juli 2023 om 21:47
Oh en dan bedenk ik als het over mijn man en mij zou gaat, wij willen dat dus wel, want wij hebben al een glimp opgevangen van de schat die daar achterin ligt. Maar ja als het bij jou een paar ouwe schoenen blijkt te zijn…lekker dan!
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 21:56
LOL, ach, ook een paar oude schoenen kan boeiend zijn. Maar het is de afweging tussen nieuwsgierigheid en fascinatie enerzijds en de kosten in tijd en geld anderzijds die ik moet bekijken.
Ik denk namelijk dat ik niet alleen geen trauma heb, zoals in de OP al benoemd, maar dat ik ook geen psychopaat ben die geen liefde of empathie kent.
Ik weet waar ik mee worstel, en dat is niet gerelateerd aan mijn vroege jeugd, en daar gaat therapie niets voor doen.
Verder ben ik vrij breed gewaardeerd, omdat ik nogal empathisch ben, mensen help zonder daar zelf beter van te (willen) worden, en ja, zonder dat ik nu wil snoeven ofzo, maar ik denk dat ik vrij aardig deug. Zeggen andere mensen tenminste.
Kortom, het is nieuwsgierigheid, geen probleem dat oplossing nodig heeft
zondag 9 juli 2023 om 21:58
Ik denk eigenlijk dat het nooit uit boosaardigheid is. Behalve die ene uitzondering op de regel. Zelfs als ouders hun kinderen ombrengen is dat in hun beleving niet uit kwaadaardigheid.Oude_Man_2 schreef: ↑09-07-2023 21:44Ik heb liefde gehad van mijn ouders, maar minder dan gezond. Het was geen boosaardigheid van ze, maar onvermogen. En je zou nog verbaasd staan te horen wat anderen mijn sterke eigenschappen noemen
En nee ik denk niet dat ik verbaasd zou zijn. Van al die mensen die ik in mijn werk ontmoet is echt niemand een klootzak hoor, integendeel. Ik kan om het hardst met ze lachen, afspraak is afspraak, integer, intelligent. Stuk voor stuk mooie getalenteerde mensen. En toch richten ze schade aan als ze leidinggeven. Of hebben een suïcidaal kind, of...
Nogmaals overlevingsmechanismen zijn zo ontzettend geraffineerd. Als het er allemaal zo dik op zou liggen dan was er geen probleem, dan zouden we slechte leiders simpelweg niet aanstellen in zo'n positie.
zondag 9 juli 2023 om 22:02
Tot nu toe vind ik wat je schreef interessant. Hier formuleer je het zo dat dit op mij persoonlijk betrekking heeft. Dat kan slordig formuleren zijn of bewust. Ik zou het waarderen als je daar expliciet helder over bent.
zondag 9 juli 2023 om 22:04
Maar voordat het lijkt alsof ik je wil overtuigen dat je een trauma hebt: liefst hoop ik dat je géén trauma hebt en dat je geluk hebt gevonden in je leven ondanks de ervaringen in je jeugd.
Ik vind je opvattingen over conflicten wereldvreemd evenals het feit dat je geen boosheid kent noch weet wat vergeving is. Je komt erg vlak en rationeel over. Deze dingen heb ik aangegeven en meer kan ik er denk ik ook niet over zeggen vanaf hier. Ben benieuwd waar je nieuwsgierigheid je eventueel nog zal brengen.
Ik vind je opvattingen over conflicten wereldvreemd evenals het feit dat je geen boosheid kent noch weet wat vergeving is. Je komt erg vlak en rationeel over. Deze dingen heb ik aangegeven en meer kan ik er denk ik ook niet over zeggen vanaf hier. Ben benieuwd waar je nieuwsgierigheid je eventueel nog zal brengen.
zondag 9 juli 2023 om 22:09
Hoe zou je dit kunnen lezen alsof het op jou persoonlijk betrekking heeft?Oude_Man_2 schreef: ↑09-07-2023 22:02Tot nu toe vind ik wat je schreef interessant. Hier formuleer je het zo dat dit op mij persoonlijk betrekking heeft. Dat kan slordig formuleren zijn of bewust. Ik zou het waarderen als je daar expliciet helder over bent.
Ik ken je helemaal niet dus nee, zeker niet.
Ik wilde ermee aangeven dat ik niet verbaasd ben als jij gewaardeerd wordt als mens, omdat ook/juist beschadigde mensen hele fijne, sensitieve mensen in de omgang kunnen zijn. Wat echter geen voorspeller blijkt te zijn voor hoe de geliefden, ondergeschikten of kinderen van deze persoon het vergaat.
vage wijzigde dit bericht op 09-07-2023 22:10
0.48% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
